Έρχονται οι «Κόκκινοι»…

Γράφει ο ΔΑΜΩΝΙΔΗΣ

Το Πολιτικό Σύστημα, ή κοινώς το Σύστημα, πανικόβλητο εμπρός στη δημοσκοπική διαπίστωση ότι η Αριστερά καθίσταται το «Πρώτο Κόμμα» στις προτιμήσεις του Ελληνικού Λαού, αναζητεί τρόπους αναβολής επί μακρόν των Εκλογών, εξωραϊσμού της καταστροφικής πολιτικής του Νεο-ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου του Γ' και, κυρίως, διαμόρφωσης «Νέων Πόλων», αναχωμάτων της λαϊκής οργής.

Η «Σοσιαλδημοκρατία των Σαλονιών» των δεκαετιών 1980 και 1990 αποδείχθηκε αναποτελεσματική να ψιμυθιώσει τη Νεοφιλελεύθερη επιδρομή κατά του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας.

Άλλωστε, η Δεξιά ορίζει το ιδεολογικό πλαίσιο του Νεοφιλελευθερισμού, αλλά συχνά η «Σοσιαλδημοκρατία των Σαλονιών» είναι εκείνη που το εφαρμόζει όταν βρίσκεται στην Εξουσία.

Η Ελληνική Τραγωδία των ημερών μας δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας για τον καταστροφικό, μέχρι του ορίου της Εθνικής Μειοδοσίας, ρόλο της «Σοσιαλδημοκρατίας των Σαλονιών», με την υπαγωγή της Χώρας στην οικονομική υποτέλεια της Διεθνούς Τοκογλυφίας και την εκχώρηση της Εθνικής Κυριαρχίας στο αρπαχτικό Γερμανο-Γαλλικό Κεφάλαιο.

Ήδη και στις χώρες της περιφέρειας, όπως η Ελλάδα, από τη δεκαετία του 1980 αναδεικνύεται στο προσκήνιο και βαθμιαίως κυριαρχεί η Τραπεζική Λογική των νέων χρηματοπιστωτικών «προϊόντων» εις βάρος της Βιομηχανίας και της Βιοτεχνίας, που επιδίδονται στην αξιοποίηση των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Η «Τραπεζική Λογική», με τη μορφή των παιγνίων του Χρηματιστηρίου, κορυφώνεται και στη Χώρα μας στα μέσα της δεκαετίας του 1990.

Στόχος των παιγνίων αυτών είναι η εξάρθρωση του μοντέλου του Κράτους Πρόνοιας, που θεσπίστηκε ευθύς μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και επί πενήντα χρόνια οδήγησε τους ευρωπαϊκούς λαούς «από το κράτος της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας»…

Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, στο «Εργαστήριο του Σικάγου», ο Μίλτον Φρίντμαν και οι Νεοφιλελεύθεροι συνεργάτες του προετοιμάζουν την αντεπανάσταση του Νεοφιλελευθερισμού υπό τη μάσκα της Παγκοσμιοποίησης!

Δεν επείγονται, όμως. Αναζητούν τις κατάλληλες συνθήκες. Το Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας έχει ρίξει βαθιές τις ρίζες του στη Λαϊκή αποδοχή. Ο έλεγχος από το Κράτος των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας (εταιρείες Κοινής Ωφέλειας) είναι ο ομφάλιος λώρος που συνδέει το Κράτος με τους πολίτες του και ο κοινωνικός διάλογος είναι ο κανόνας που διέπει τις μεταπολεμικές κοινωνίες και Πολιτείες.

Κεφάλαια και Φορολογία

Η ροή κεφαλαίων είναι ελεγχόμενη, τα υψηλά ποσοστά φορολογίας αφενός ψαλιδίζουν τις μεγάλες περιουσίες και αφετέρου περιορίζουν τις κοινωνικές ανισότητες.

Ο κόσμος της εργασίας συνδιαλέγεται με την εργοδοσία. Τα χρηματιστηριακά πειράματα απωθούνται στο περιθώριο από τη Βιομηχανία και γενικώς τις παραγωγικές διαδικασίες.

Ειδικότερα η Ελλάδα ανασυγκροτείται. Το Κράτος, υπό την πίεση των συνδικάτων και των Κομμάτων της Αριστεράς αλλά και της προοδευτικής πλευράς του Κέντρου, δημιουργεί ένα πλέγμα Κοινωνικής Προστασίας και εργασιακών σχέσεων.

Η αγροτική παραγωγή, μέσω του συνεταιριστικού κινήματος και της εκμετάλλευσης από το Κράτος των παραδοσιακών αγορών της Ανατολής, όχι μόνο αξιοποιείται, αλλά κυρίως προσφέρει πλούτο στον Έλληνα αγρότη, και ο πολιτισμός (ηλεκτρικό ρεύμα, οδικό δίκτυο, συνθήκες κατοικίας, υγειονομική περίθαλψη, διατροφή κ.λπ.) αγκαλιάζει το σύνολο της ελληνικής υπαίθρου.

Βεβαίως, η πορεία προς την ανάπτυξη είναι παλινδρομική και επίπονη. Οι δεκαετίες του 1950 και του 1960 στιγματίζονται από το φαινόμενο της αστυφιλίας και την αιμορραγία της Μετανάστευσης.

Η Νεόπλουτη Εξουσία…

Η συμπεριφορά της Εξουσίας ενίοτε είναι αντίστοιχη με εκείνη των νεόπλουτων. Ξιπάζεται, και με τη μορφή της αντιπαροχής η Νεοκλασική Ελλάδα κατεδαφίζεται, το Περιβάλλον υποβαθμίζεται. Όμως, ανεξαρτήτως των αντιρρήσεων, η Ελλάδα εγκαταλείπει οριστικώς τις εποχές της Μιζέριας.

Το παράδοξο είναι ότι η οικονομική ανάπτυξη δεν συμβαδίζει με τον πολιτικό εκσυγχρονισμό. Το Μετεμφυλιακό παρακράτος, υπό την καθοδήγηση του Ξένου Παράγοντα-Επικυρίαρχου, ανακόπτει, και δη βιαίως, τον πολιτικό εκσυγχρονισμό (δικτατορία των Συνταγματαρχών).

Όμως «ουδέν κακόν αμιγές καλού»… Το βάρβαρο καθεστώς των Συνταγματαρχών οδηγεί σε αναθεώρηση επί τα βελτίω των σχέσεων Δεξιάς - Αριστεράς - Κέντρου και με τη Μεταπολίτευση παγιώνεται το Δημοκρατικό Καθεστώς, στο πλαίσιο βεβαίως της Αστικής Δημοκρατίας, αλλά με εμβάθυνση του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας.

Την περίοδο 1974 - 1996 η Χώρα βαθμιαίως ανακτά την εθνική της κυριαρχία και χαράζει, στο πλαίσιο του εφικτού, ανεξάρτητη Εξωτερική Πολιτική.

Τη δεκαετία του 1980 το Πολιτικό Σύστημα άφησε, για λόγους μικροπολιτικής, ανεκμετάλλευτο τον πακτωλό των επιδοτήσεων της τότε ΕΟΚ προς τη Χώρα μας. Και αντί της προσδοκώμενης αναδιάρθρωσης των καλλιεργειών και εν γένει του οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης, επήλθε η ανεξέλεγκτη κατασπατάληση των Κοινοτικών επιδοτήσεων και ταυτοχρόνως η συστηματική αποβιομηχάνιση της Χώρας. Η οικονομία μετετράπη σε Μεταπρατική, με βαθμιαίως μειούμενη παραγωγικότητα. Μεταπράτες και Ραντιέρηδες καθίστανται η ιθύνουσα τάξη. Τα υπολείμματα της Εθνικής Αστικής Τάξης εξαφανίζονται.

Οι Ανεπάγγελτοι

Πολιτικοί…

Αντίστοιχη είναι και η πολιτική εξέλιξη. Στο προσκήνιο κυριαρχούν οι Ανεπάγγελτοι Επαγγελματίες της Πολιτικής, σε συνδυασμό με την παγίωση του καθεστώτος της Κληρονομικής Κοινοβουλευτικής Μοναρχίας των τριών «Πολιτικών Φαμελιών» (Παπανδρέου - Καραμανλή - Μητσοτάκη).

Το σύνολο του Κράτους αλώνεται από τη συντεχνιακή αντίληψη των «Φαμελιών». Παιδεία, Δημόσια Διοίκηση, Διπλωματία κ.λπ. εμπλέκονται στα δίχτυα της διαπλοκής των «Φαμελιών», ενώ ο Τύπος και τα τηλεοπτικά Μέσα περιέρχονται στα χέρια των Μεταπρατών της Διαπλοκής.

Η Κοινωνία εξαχρειώνεται μέσω του Πελατειακού Συστήματος. Η Αξιοκρατία περιφρονείται. Και η κλίμακα των Ηθικών Αξιών λοιδορείται επιδεικτικώς από τους τιποτόφρονες της Διαπλοκής.

Ταυτοχρόνως, το Μεταπρατικό κεφάλαιο της Διαπλοκής -διεκπεραιωτής ξένων συμφερόντων- διεισδύει στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, σε σημείο η Ξενοκρατία να προωθεί στις διευθυντικές θέσεις των ΜΜΕ τους μετεκπαιδευθέντες στην Ουάσινγκτον!

Οι εκλεκτοί

της Ξενοκρατίας…

Ακόμη και οι ηγεσίες των Κομμάτων Εξουσίας να είναι όχι μόνο οι κλητοί αλλά και οι εκλεκτοί της Ξενοκρατίας!

Το παράδειγμα των «ηγετών» ακολουθούν και οι «δελφίνοι» για την ηγεσία του Νεο-ΠΑΣΟΚ, ενώ το σύνολο των υπουργών, νυν και τέως, τακτοποιεί στις περίβλεπτες θέσεις του Κρατικού Μηχανισμού, παρ' αξία, γόνους ή κλώνους των χρηματοδοτών τους!

Έρχονται, όμως, με τη Λαϊκή Συγκατάθεση οι «Κόκκινοι»… Κι αν μη τι άλλο, η ειδησεογραφία αναμένεται να εμπλουτισθεί με τις αποκαλύψεις των ανομημάτων των επιβητόρων της Εξουσίας… Επέστη ο Χρόνος…