Τις τελευταίες δεκαετίες, η αλητεία ήταν της μόδας. Και δεν αναφέρομαι στην πολιτική ή στην οικονομική αλητεία, η οποία από αρχαιοτάτων χρόνων συνοδεύει τις κοινωνίες. Αναφέρομαι στην κοινή αλητεία, αυτή που εκδηλώνεται στην καθημερινότητα και περιφρονεί τους κανόνες της συμβίωσης, τους άγραφους ως επί το πλείστον.
Περιμένω ότι κάποτε οι δόκτορες των κοινωνικών επιστημών θα ανοίξουν τα πρεσβυωπικά τους ματάκια και αντί να μας πριονίζουν τη νοημοσύνη με διάφορα περί Αριστεράς, Δεξιάς και λοιπές φούσκες, να μας εξηγήσουν μέσα από ποιους ψυχολογικούς και κοινωνικούς μηχανισμούς η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, το οιδιπόδειο σύμπλεγμα της δημοκρατίας μας, γαλούχησε τα παιδιά της με τα ιδανικά της αλητείας. Οι καταληψίες των πανεπιστημίων μπορεί να έβλεπαν μέσα από τις αναθυμιάσεις του τρωγλοδυτισμού τους φαντάσματα κοινωνικής ανατροπής, όμως το προϊόν που παρήγαν ήταν αλητεία.
Αυτή η αλητεία είχε τρεις μεγάλες στιγμές.
Hταν το 2008 όταν το φτωχόπαιδο συνειδητοποίησε πως τα παιδιά των επιτυχημένων του κόσμου τούτου τα σπάνε και τα καίνε. Το 2008, λόγω των παιδιών των βορείων προαστίων, η κοινωνική αλητεία έγινε το σύμβολο της ανωτερότητας. Η κυβέρνηση των παραλυτικών του καιρού εκείνου –Καραμανλή, Παυλόπουλου– άφησε το ένστικτο της καταστροφής να αναδείξει τις αρετές του. Και το χειρότερο: η προοδευτική Ευρώπη, αόμματη ιδεολογικά, είδε στην καταστροφή του 2008 κάτι σαν επανάληψη του Μάη του ’68 στην εξωτική χώρα του Ζορμπά και της Μελίνας. Κανείς από τους δύο δεν ήταν εν ζωή. Ζούσε, όμως, το πνεύμα τους.
Η δεύτερη μεγάλη στιγμή ήταν η πλατεία των «Αγανακτισμένων». Eνας συρφετός χωρίς ιδεολογικό πρόσημο. Εκεί κυοφορήθηκαν οι τερατογενέσεις των επομένων ετών. Ο υπόκοσμος της Χρυσής Αυγής, οι πολιτικοί καιροσκόποι που άκουγαν στο όνομα Ανεξάρτητοι Eλληνες, κυρίως όμως η δύναμη και οι πολιτικές προοπτικές της αλητείας. Η μούντζα αναγορεύθηκε σε εργαλείο της δημοκρατίας.
Eνας ταλαίπωρος έφηβος που θέλησε να ξεχωρίσει απ’ τους συνομηλίκους του μούντζωσε τους επισήμους στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Λάρισα, το 2011. Αν το έκανε για να εντυπωσιάσει την καλή του, που έως τότε δεν του έδινε και πολλή σημασία, αισθάνομαι την ανάγκη να του συμπαρασταθώ εκφράζοντας τον θαυμασμό μου. Αν το έκανε για να σταδιοδρομήσει στην πολιτική στο πλευρό του Βελόπουλου, όπως μαθαίνω, του εύχομαι καλή τύχη και ελπίζω να μη χρειασθεί να ασχοληθώ ξανά μαζί του.
Η αλητεία ...
δεν είναι πια της μόδας.
Εμείς, οι γηραιότεροι, μπορεί να μη γίναμε σοφότεροι από τις αλλεπάλληλες κρίσεις. Ο νεοδιορισμένος εκπαιδευτικός, όμως, αντιλαμβάνεται πως το πρόβλημα της εκπαίδευσης είναι η αλητεία. Ο σκουριασμένος συνάδελφός του την αντιμετωπίζει ως καθεστώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου