Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Ο Ζελένσκι έχει μιλήσει σε πολλά δυτικά κοινοβούλια. Σε κανένα δεν είχαν μείνει έδρανα σκοπίμως κενά. Σε κανένα δεν του υπέβαλαν λίστες με τα «απαραίτητα» θέματα που «έπρεπε» να θίξει. Σε κανένα δεν ζήτησαν να πάρουν τον λόγο για να του κάνουν αντιπολίτευση – για να αντιδικήσουν με το είδωλό του στην οθόνη.
Μόνον εδώ η πρόσκληση, που απευθύνεται ως χειρονομία συμπαράστασης, φορτώθηκε με τόσα βάρη –παραϊστορικά, ιδεολογικά, διαδικαστικά– σαν να μην ήταν συμβολική.
Γιατί; Πού οφείλεται αυτή η ιδιαιτερότητα;
Γιατί τα τρία μικρότερα κόμματα ένιωσαν την ανάγκη να καταφύγουν, επί της ουσίας, σε μια ηχηρή αποχή που, ακόμη κι αν έλειπαν οι ευθείες καταγγελίες, θα συνιστούσε τουλάχιστον περιφρόνηση;
Γιατί δεν δοκίμασαν να διασώσουν τα διπλωματικά προσχήματα με μια ανόρεχτη, εθιμοτυπική τους παρεύρεση; Αλλωστε οι ψηφιακοί χαιρετισμοί του Ζελένσκι δεν κρατούν πολύ. Σε δέκα λεπτά θα είχαν ξεμπερδέψει.
Αξίζει να σημειώσει κανείς τις απαντήσεις των ίδιων των κομμάτων – και να προσπαθήσει να φανταστεί πώς θα διαβάζονται σαν υποσημειώσεις στο μείζον γεγονός του πολέμου, όταν θα έρθει η ώρα να γραφτεί η ιστορία του.
Η πρώτη υποσημείωση θα λέει ότι ο Βαρουφάκης, παίζων, είχε ζητήσει να μεταδοθεί το μήνυμα Ζελένσκι «σε διακαναλική» («Βίντεο θα μας στείλει ο άνθρωπος. Γιατί να πάω στη Βουλή να το δω;»).
Η δεύτερη υποσημείωση θα γράφει ότι το ΚΚΕ κατήγγελλε τον πρόεδρο της αμυνόμενης χώρας ως προϊόν του «κοσμοϊστορικού πισωγυρίσματος» της πτώσης της ΕΣΣΔ, της «αντεπανάστασης» και της «καπιταλιστικής παλινόρθωσης».
Η τρίτη υποσημείωση μπορεί και να αναφέρει ότι ζητήθηκε από τον προσκεκλημένο να υπογράψει δήλωση όπου, μεταξύ άλλων, όφειλε να καταδικάσει το τουρκολιβυκό σύμφωνο, τις «προκλήσεις της Τουρκίας στα Βαρώσια» και τα τουρκικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη.
Υπάρχει κρυφή συνισταμένη σε αυτό το παρδαλό μενού προφάσεων; Το γεγονός ότι το ΜέΡΑ25 ζητεί συμψηφιστικά να κληθεί, ας πούμε, ο εκπρόσωπος του κράτους της Παλαιστίνης, ενώ ο Βελόπουλος προτιμά για αντι-Ζελένσκι τον πρωθυπουργό της «ομόδοξης Αρμενίας», συνιστά απλώς ομοιότητα μεθόδου;
Το κοινό υπέδαφος –πέρα από την αριστερή ή δεξιά δογματική πλαισίωση– είναι γνωστό και δοκιμασμένο σε όλες τις κρίσεις μετά τη χρεοκοπία: Το νήμα είναι ο αντιδυτικισμός – το βαθύ εκείνο ρεύμα που βλέπει τη Δύση μόνο σαν αμερικανοκίνητο σχηματισμό γεωπολιτικού ανταγωνισμού· που δεν την αναγνώρισε ποτέ ως ιστορική οντότητα· ως κοινότητα αξιών.
Αν αναλογιστεί κανείς τις εκδηλώσεις –και τις εκλογικές επιδόσεις– αυτού του ρεύματος στην εποχή των κρίσεων, είναι μάλλον έκπληξη ότι κενό επρόκειτο να μείνει μόνο το 10% των κοινοβουλευτικών εδράνων. Είναι μάλλον κρισιμότερο ότι μεγάλοι κομματικοί σχηματισμοί, που φέρουν γονίδια αυτής της αλλεργίας...
την τιθασεύουν τώρα στον πόλεμο.
Κόστισε. Πόνεσε. Αλλά πέτυχε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου