Δεν υπάρχει ιός, δεν υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί - το όλο πράγμα είναι πείραμα ελέγχου των μαζών σε πλανητική διάσταση. Είναι η μόνη αλήθεια και τη βρήκε και τη εκσφενδόνισε ένας έλλην τραγουδιστής προστιθέμενος στη μακρά σειρά των συνωμοσιολόγων που βρήκαν τη χαρά τους αυτές τις μέρες.
Τώρα ποιοι θέλουνε να ελέγξουν εμάς τις μάζες σε πλανητικό επίπεδο και για ποιον λόγο, δεν ξεκαθαρίζεται. Να είναι, άραγε, οι Αμερικάνοι; Οι Κινέζοι; Οι Ρώσοι, οι Μαλαισιανοί, οι Χαλκιδικιώτες, ή μήπως κάποιος μυστικός πυρήνας μιας διεθνούς σέχτας που βυσσοδομεί με έδρα το Ντάλας, ή πιθανώς τα Γρεβενά; Αυτό το ξέρει μόνο ο τραγουδιστής και δεν μας το έχει διευκρινίσει ακόμα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως το Facebook (που πρέπει να το ευγνωμονούμε) κι εν γένει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουνε αποφλοιώσει έναν κόσμο, που, όσο δεν μιλούσε, ή λανσάριζε εν γένει «πρόοδο», απολάμβανε κάποιον ακατανόητο σεβασμό.
Ωστόσο μας λένε διάφοροι ειδικοί πως μετά τον κορωνοϊό ο κόσμος δεν θα είναι πια ο ίδιος.
Θα πεις: Γιατί και πότε άλλαξε ο ντουνιάς;
Μετά από τόσες επιδημίες, ύστερα από δύο Παγκόσμιους Πολέμους, ποια διαφορά υπήρξε σε σχέση με πριν - καταρχήν μετά τον φονικότατο Πρώτο Παγκόσμιο των χαρακωμάτων όλοι πίστευαν πως ήρθε επιτέλους η παντοτινή ειρήνη και δεν πρόκειται να ξαναγίνει πόλεμος, διότι το ανθρώπινο είδος έβαλε οριστικά μυαλό. Αλλά κατόπιν, σε είκοσι χρόνια, προέκυψε ο Αδόλφος (προηγήθηκε κι ο Στάλιν) κι έτσι η ανθρωπότητα ξαναβρήκε τον παλιό αιματηρό εαυτό της, σύμφωνα με την παράδοση. Στάνιαρε.
Γι' αυτό δεν χρειάζεται να αγωνιούμε αν μετά τους αναπνευστήρες ο κόσμος θα γίνει φανερά καλύτερος, ή χειρότερος.
Τίποτε από αυτά δεν θα συμβεί θεαματικά, καθότι υπάρχουν οι συντεχνίες που κινούνται με βάση τις παλιές δυνάμεις αδράνειας, όπως και οι μηχανισμοί της όποιας εξουσίας, όπως και τα απανταχού «εγώ», η οικονομία, οι συσχετισμοί, ο κυνισμός, η μανία της ισχύος, ο ιδεοληπτικός φανατισμός, η δυσπιστία και η αρπαγή. Ολα θα ρολάρουνε σχεδόν απαράλλαχτα όπως πριν, και για τον επιπλέον δοκιμασμένο λόγο ότι παλιό μουλάρι δύσκολα κάνει νέα περπατησιά.
Θα πορευτούμε καθ' έξιν και κατά κρημνών, όπως έμαθε να βαδίζει πάντα αγέρωχη η ανθρωπότητα;
Ισως. Πάντως τίποτε δεν θα διαταραχθεί ιδιαίτερα, θα τιμήσουμε τον παλιό τρόπο ζωής και τα πανάρχαια ήθη. Πώς το έλεγε ο Γάλλος: «Ο άνθρωπος είναι πρόθυμος να πεθάνει για τις ιδεοληψίες του, αλλά όχι για το συμφέρον του». Ιδίως αν νομίζει πως οι ιδεοληψίες του είναι και το συμφέρον του. Τότε ορμάει με προτεταμένο το κεφάλι πάνω στον τοίχο και το φχαριστιέται κιόλας.
Οι δυνάμεις αδράνειας (που νομίζουνε πως είναι δράση) καθορίζουν πολλά και σε μεγάλο βαθμό. Μην περιμένουμε κάτι δραματικά καινούργιο. Εδώ έπεσε το τείχος του Βερολίνου και την ίδια μέρα κάποιοι πήγαν και γράφτηκαν στο κόμμα. Και δεν έχει σημασία πόσες φορές διαψεύστηκαν ή θα διαψευστούν οι Ιεχωβάδες (διαφόρων εκδοχών), σημασία έχει μόνο η πίστη εκείθεν και πέρα από κάθε συμβεβηκός, πέρα από κάθε επαλήθευση ή μη, πέρα από το υπαρκτό και την επικύρωση - εδώ είδαμε προ ημερών μέχρι και κόκκινα ρομπότ σε γυμναστικές επιδείξεις Βόρειας Κορέας κι εφ' ενός ζυγού, κάτι που σημαίνει πόση λίγη σημασία έχει για κάποιους η πραγματικότητα. Οπως λέγαμε και παλιά: Είτε βρέξ', είτε φ'σύξ', πάντα πάει μια μπίρα FIX.
Ακόμα και οι σκύλοι και τα ποντίκια του Παβλόφ επεξεργάζονται την εμπειρία, αλλάζουν άποψη με βάση τα εξαρτημένα ανακλαστικά, αντιδρούν, ή διορθώνουν την πορεία τους, κάτι που φαντάζει πολύ πιο δύσκολο για μας, το ανθρώπινο είδος - υπάρχουν ψυχοδομές που έχουν ανάγκη να επενδύσουν σε μια απόλυτη ιδέα, σε μια αιώνια και ανάλλαχτη αλήθεια, είτε είναι ιδεολογία, είτε Χάρε Κρίσνα, είτε ο Εδεσσαϊκός, είτε η θεά Κάλι.
Οταν η επένδυση λάβει ψυχωσική πύκνωση και πριτσινωθεί, τότε, πια, δεν υπάρχει το γεγονός, όσο εκκωφαντικό και να είναι, δεν υπάρχει η εμπειρία, το συμβαίνον, και όλα ερμηνεύονται έτσι ώστε να θωπεύουν την ψύχωση - πέραν κάθε πραγματικότητας. (Βρίσκεις την ησυχία σου, βρε αδερφέ.)
Παρ' όλ' αυτά, το κρίσιμο ένα τέταρτο του πληθυσμού τουλάχιστον, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, έχει την ευφυΐα να κάνει συγκρίσεις, έχει ελευθέριο πνεύμα, είναι απροκατάληπτο, ανοιχτόμυαλο, τολμηρό - δεν αντέχει τα τραβηγμένα χειρόφρενα. Βλέπει. Η αγωνία του είναι υπεράνω της αλαζονείας της γνώμης. Δεν καθηλώνεται από ινστρούχτορες και άλλους τενεκετζήδες. Και αυτό το ποσοστό είναι που τραβάει και τους άλλους μπροστά, πέρα από την ιδεολογική πάκτωση και τις πιθανές καθηλώσεις της νεότητας. Ο κόσμος ρέει, προχωρεί, μεταβάλλεται - δύσκολα, βέβαια, με παλινδρομήσεις, με λάθη, με συνωμοσιολόγους κι αστρολόγους, με σερσέμηδες, ζηλωτές και ματζουνέμπορους που μας τραβούν προς τα πίσω. Με αναποδοσπρώχτες. Δύσκολα, αλλά προχωρεί.
Οι δυνάμεις αδράνειας και οι ιδέες μιας ζωής εν τάφω θα υπάρχουν πάντα. Και είναι λογικό. Παρεμποδίζουν την ανέλιξη, την απεχθάνονται. Κόλλησαν στον Εμφύλιο, στον Καζαντζίδη, στο ζεμπίλι, στους χωματόδρομους, και στην εξιδανίκευση της μιζέριας. Στο «τι ωραία που περνούσαμε στο χωριό». (Ενώ όλοι πάσκισαν να γίνουν αστοί.) Ωστόσο...
ο κόσμος προχωρεί. Και τώρα, μετά την πανδημία, είναι κυρίως στο χέρι των ελίτ και των ηγετών να σύρουν πιο γρήγορα το άρμα μπροστά και με βαθύτερο ουμανισμό.
Αποδείχτηκε τις τελευταίες σαράντα μέρες πως η πλειοψηφία του κόσμου ακολουθεί ένθερμα, αν υπάρχουν τα αίσια σκήπτρα του ορθού Λόγου και η πειθώ της ηγεσίας, η φροντίδα για όλους κι όχι η ταξική μοχθηρία. Κι ας ολοφύρονται οι αναποδοσπρώχτες ανακυκλώνοντας αναδρομικές ψευδαισθήσεις. Και ας βυσσοδομούν. Μέχρι και με τον κ. Τσιόδρα έχουν λυσσάξει οι αγνώμονες, ανεβάζοντας έτσι στο 88% τη δημοφιλία του.
Δεν πειράζει. Πώς το λέει ο Αλεξανδρινός: «Το ουσιώδες είναι που έσκασαν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου