Όπως πολλοί άλλοι, έτσι και εγώ μελέτησα προσεκτικά την πρόσφατη ανάλυση των Financial Times για την ελληνική οικονομία. Αν και έχω σχηματίσει γνώμη, εδώ και καιρό μάλιστα, δεν είμαι ειδικός, ούτε αρμόδιος να αξιολογήσω τα επιμέρους. Δυο γενικά πράγματα, ωστόσο, κατανόησα πολύ καλά.
Πρώτον, είμαστε οι φτωχοί της ευρωπαϊκής παρέας και μάλιστα σε συνθήκες τρομακτικής ακρίβειας (ανελαστικών εξόδων)
Δεύτερον για να μην μας καταπιούν νέα Μνημόνια, σε λίγα χρόνια, πρέπει στην ελληνική οικονομία να πηγαίνουν συνεχώς όλα τέλεια και είναι πάρα πολλά αυτά. «Τo good to be true» που λένε και οι αγγλοσάξονες.
Εντωμεταξύ, το σήμερα είναι εδώ.
Αύριο θα πληρωθεί ο φόρος που καταβάλλουμε για να μας επιτρέπει το ελληνικό κράτος να ζούμε στα σπίτια μας (ΕΝΦΙΑ).
Στις αρχές του καλοκαιριού, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, θα πληρώσουμε και τον Κεφαλικό Φόρο (Φόρο Επιτηδεύματος) μαζί με τα φορολογικά έξτρα που επινόησαν οι μεγάλοι φωστήρες του πρωθυπουργικού επιτελείου.
Το Κράτος πρέπει να σταθεί όρθιο, εκτός των άλλων για να συνεχίσει να σιτίζει τον αέναο παρασιτισμό της Μεταπολίτευσης, εντός και εκτός ελληνικού Δημοσίου.
Από την άλλη, το πολιτικό σύστημα, μέσα στη φαιδρότητά του, καλά κρατεί. Τώρα το κυβερνητικό αφήγημα είναι τετραπλό:
α) σταθερότητα (της πολιτικής καρέκλας),
β) εικονιστική ευημερία των αριθμών και των στατιστικών (ίδια διαχειριστική πορεία και βλέπουμε, έχει ο Θεός),
γ) πάταξη του λαϊκισμού (με Αυτιά στην Ευρωβουλή) και πάνω απ’ όλα
δ): «μα ποιους θα ψηφίσετε μωρέ, τον Κασσελάκη ή τους άλλους θλιβερούς;».
Πέρα από τον πυρετό της ψηφοθηρίας και την σχετική κομματική αποβλάκωση/οπαδισμό, ενόψει Ευρωεκλογών, στην Ελλάδα της «Κεντροδεξιάς» δεν λείπουν και οι προχωρημένες πόζες του φτωχού: η ολυμπιακή φλόγα συνοδεύεται από μεταμοντερνιζέ ενδυματολογία, το ίδρυμα ανεβάζει Respublika, γαμεύουμε και ομόφυλα και γενικώς νικήσαμε τη βαλκανική γεωγραφία. Η χώρα μετατοπίστηκε βορείως, ενάμισι παράλληλο. Είχαμε προηγουμένως βάλει και τον εξαίσιο στατιστικολόγο, Αριστείδη Χατζή, να μας εκπαιδεύσει στην Επανάσταση του 1821, βάζουμε τώρα και την Ελεονόρα να μάθει ύπτιο, στα ευρωπαϊκά ύδατα. Τι άλλο θέλουμε για να αισθανθούμε πραγματικοί Ευρωπαίοι;
Θέλουμε να γυρίσουν πίσω οι 600.000 παραγωγικοί και καταρτισμένοι νέοι άνθρωποι που έφυγαν στο εξωτερικό και συνεχίζουν να φεύγουν ή μας αρκεί να επιστρέφουν τα καλοκαίρια με τον τουριστικό τους οβολό;
Θέλουμε να αλλάξει το αργοκίνητο, γραφειοκρατικό και ανίκανο ελληνικό Κράτος ή μήπως θέλουμε να αξιολογηθεί το βολεμένο δημοσιοϋπαλληλικό τέρας;
Θέλουμε μείωση φορολογίας και ανάπτυξη των δημιουργικών δυνάμεων της χώρας, έστω όσων έχουν απομένει από την πολύπαθη ελληνική μεσαία τάξη;
Θέλουμε ασφάλεια στους δρόμους και γαλήνη στα σχολεία των παιδιών μας;
Θέλουμε γρήγορη απόδοση δικαιοσύνης και υψηλής ποιότητας διακανονισμούς μικροδιαφορών;
Θέλουμε να μην κάνουν «αλλαξοτέτοια» οι δυο εξουσίες, Πολιτική και Δημοσιογραφία, και η δεύτερη να κρίνει την πρώτη χωρίς να μεταπηδάει συστηματικά στην πρώτη;
Θέλουμε αποκέντρωση και περισσότερες γεννήσεις ελληνόπουλων ή μας αρκεί που έχουμε, άγνωστο πόσους, εισαγόμενους επενδυτές, σε σταθερή ροή, και συνταξιούχους ψηφοφόρους, ώστε το πολιτικό σύστημα να μοιάζει βιώσιμο και υγιές;
Ή μήπως τελικά…
όλα τα παραπάνω, το εθνικό μας δράμα δηλαδή, δεν έχουν και τόση σημασία τώρα που γίναμε Ευρωπαίοι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου