Του ΜΠΑΜΠΗ ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Είδε το φως της δημοσιότητας και δεν διαψεύστηκε: Περίπου 60.000 συντάξεις εδίδοντο για άγνωστο χρονικό διάστημα σε… πεθαμένους!
Ας υποθέσουμε ότι πρόκειται για μικρομεσαίες συντάξεις των 600 ευρώ (που δεν πρόκειται περί αυτού…). Δύο απλοί πολλαπλασιασμοί οδηγούν σε ένα εξωφρενικό νούμερο: 60.000 Χ 600 Χ 14 = 504.000.000 ευρώ! Περίπου το 25% του φιλόδοξου στόχου της κυβέρνησης από την πάταξη της φοροδιαφυγής…
Τι δείχνει αυτό το εξωφρενικό νούμερο εκτός από το απίστευτο μέγεθος της ρεμούλας και της ανομίας; Δείχνει κάτι εξαιρετικά αισιόδοξο! Οτι όσο δύσκολη είναι η αντιμετώπιση της «κρίσης αλά ελληνικά» άλλο τόσο «εύκολη» είναι. Γιατί οι στρεβλώσεις και οι παθογένειες της ελληνικής οικονομίας αποδεικνύονται ταυτοχρόνως ο μεγάλος εχθρός αλλά και μεγάλος σύμμαχος στην προσπάθεια αντιμετώπισης όχι μόνο των ελλειμμάτων, αλλά και των διαρθρωτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η οικονομία μας.
Το να βρεθούν –που βρέθηκαν– και να κοπούν αυτές οι 60.000 συντάξεις που εισπράττουν κάποιοι επιτήδειοι δεν είναι δύσκολο. Και το «αιφνίδιο όφελος» που προκύπτει είναι τεράστιο. Τέτοιες μπίζνες υπάρχουν κι άλλες. Το δυστύχημα είναι ότι μέχρι τώρα οι κυβερνήσεις ή έκαναν τα στραβά μάτια ή εκοιμούντο τον ύπνο του δικαίου ή με το αζημίωτο κάποιοι θησαύριζαν σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Το ευτύχημα είναι ότι υπάρχουν προς εξοικονόμηση τόσα πολλά και τόσο μεγάλα ποσά. Με μία απαράβατη προϋπόθεση: Οτι η κυβέρνηση και ο πολιτικός κόσμος ευρύτερα όχι μόνο θα το πάρουν απόφαση οριστικά ότι αυτά τα «πάρτι» τέλειωσαν, αλλά και ότι θα υπάρξει παραδειγματική τιμωρία, ώστε να μπει ένα τέλος και στο καταστροφικό καθεστώς της ατιμωρησίας. Το οποίο αποτελεί το «ένοχο μυστικό» της ελληνικής κοινωνίας.
Το διεφθαρμένο κομμάτι του πολιτικού κόσμου που έκανε τις «μεγάλες δουλειές», ακριβώς για να μπορεί να τις κάνει, δεν χρειαζόταν μόνο το αναγκαίο –και επονείδιστο– νομοθετικό πλαίσιο. Επρεπε να διαφθείρει και ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας και να το καταστήσει «συνένοχο», επιτρέποντάς του να κάνει μικρομεσαίες κομπίνες και αρπαχτές, ώστε να σιωπά και να ανέχεται. Ετσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Να μπορούν να γίνονται τέτοιες δουλειές, αλλά και να μην έχουν την παραμικρή συνέπεια.
Αυτό το «ένοχο μυστικό» έκανε ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας να μοιάζει με εκείνους τους «άσημους» που κάποιος «επώνυμος» τους καλεί έστω για μια φορά στη «δεξίωση» κι αυτοί για μια ζωή αισθάνονται υποχρεωμένοι κι έτοιμοι να δικαιολογήσουν οποιοδήποτε έγκλημα του «επώνυμου γνωστού». Ευτυχώς, όμως, στις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε υπάρχουν και αυτά τα μεγάλα «άδηλα κονδύλια» που μπορούν να πέσουν μαζί με μερικά κεφάλια…
ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου