Ας φαγωθούμε μεταξύ μας

Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΤΣΑΚΝΗ

Δύσκολα μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει πως ο φοβισμένος πολίτης είναι έρμαιο στα χέρια της εξουσίας και των συν αυτή συμμάχων, που στην παρούσα φάση δεν είναι παρά η τηλεόραση (πρωτίστως) και τα Μέσα γενικώς.

Ενα «πέρασμα» από τα δελτία των 8 είναι αρκετό για να πειστεί ακόμα και ο πιο δύσπιστος. Το αν αυτό αποτελεί κατεύθυνση ή όχι, είμαι ανοιχτός για συζήτηση, αν και προκαταβολικώς δηλώνω την άποψή μου πως ναι!

Το θέμα τελικά δεν βρίσκεται εκεί -στο αν είναι κατεύθυνση- αλλά στο αποτέλεσμα και αυτό ακριβώς είναι που μετράει. Η φοβική, λοιπόν, συμπεριφορά, που τείνει να πάρει μορφή υστερίας (η Ελλάδα στην εντατική, χρεοκοπήσαμε, θα μας πετάξουν έξω από τη ζώνη του ευρώ και τα ρέστα) εκφράζεται εκτός των άλλων και με μια δήθεν ορθολογική προσέγγιση των πραγμάτων που καλλιεργείται από τα Μέσα (επαναλαμβάνω) που ως βασική επωδό έχει την παραλλαγή του προεκλογικού συνθήματος «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Ο ύποπτος αυτός τάχα ορθολογισμός μεταφέρει το πρόβλημα σε άλλο γήπεδο, αφήνοντας έτσι, αφ' ενός μεν τους υπευθύνους για την κρίση στο απυρόβλητο και αφ' ετέρου επικεντρώνει το θέμα σε μια πλασματική διαμάχη μεταξύ μιας νεφελώδους ηθικής συμπεριφοράς κάποιων, έναντι μιας αλόγιστης ή ανήθικης στάσης των υπολοίπων.

Ετσι, έχουμε περίπου μεταβληθεί σε εισαγγελείς και τιμωρούς του τάδε μικροφοροφυγά και των εύκολων στόχων, που δεν είναι παρά ο υδραυλικός, ο ταξιτζής, ο ηλεκτρολόγος ή ο γιατρός. Παράλληλα, και ως κάκιστοι οικονομολογούντες, «λύνουμε» τα προβλήματα των κοινωνικών ανισοτήτων με τη λογική τής προς τα κάτω εξομοίωσης. Εχω βαρεθεί να ακούω για τα ρετιρέ και τα υπόγεια, τους υπερβολικά αμειβόμενους κλάδους και τις ανισότητες που διευρύνονται τάχα από τις μισθολογικές διαφορές των εργαζομένων.

Ετσι, ο εργαζόμενος των 1.000 ευρώ στρέφεται ή τουλάχιστον οδηγείται να στραφεί εναντίον του αντίστοιχου συναδέλφου του, έστω σε άλλον τομέα της οικονομίας, που κατάφερε να παίρνει το «αστρονομικό» ποσό των 2.000 ευρώ μηνιαίως. Τα εκατομμύρια που σφυρίζουν γύρω του από αλόγιστες δαπάνες, καθώς και τα χαριστικά δισ. προς τις τράπεζες, μοιάζουν να τον αφήνουν αδιάφορο.

Η εντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας, η κατάργηση θεμελιωδών δικαιωμάτων μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, μια και προηγείται η λογική της πάση θυσίας, διατήρησης μιας θέσης εργασίας, έστω και με όρους προηγούμενων αιώνων. Και μέσα σ' όλα αυτά, καλλιεργείται και μια αντιπαλότητα ανάμεσα στα μικρά και μεσαία στρώματα, με κάποιες κατηγορίες εργαζομένων ή, όπως γίνεται τελευταία, με τους αγρότες και τις πρόσφατες κινητοποιήσεις τους.

Διαβάζοντας κάποιες συζητήσεις στο Διαδίκτυο, διαπιστώνω μια οργανωμένη επιχειρηματολογία εναντίον των «πλούσιων» τάχα αγροτών, που απολαμβάνουν προνόμια σε σχέση με τις υπόλοιπες πληθυσμιακές κατηγορίες. Και αυτοί που τα γράφουν, δεν είναι οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι που πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν, αλλά, δυστυχώς, ο υπάλληλος της «διπλανής πόρτας» που ανάμεσα στη δουλειά του γραφείου, «συμμετέχει» και στον... κοινωνικό διάλογο, με μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, που του παρέχει η επιστολογραφία στα blogs του Διαδικτύου.

Είναι σίγουρο, αν φαγωθούμε μεταξύ μας, κάτι θα περισσέψει γι' αυτούς που καραδοκούν, αγοράζοντας χρόνο για τη διαιώνιση της ισχύος τους

πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ