Σαν να μην υπήρξε ποτέ

Του Μιχάλη Μητσού

Ο πατέρας της δεν την είχε πάρει αγκαλιά ποτέ όταν ήταν μικρή. Την πήρε μια και καλή την περασμένη εβδομάδα, για να τη μεταφέρει στο σπίτι.

Η Φαμπιέν Σερισμά ήταν ένα πολύ ικανό κορίτσι. Μόλις 15 ετών, περνούσε τα πρωινά της σε καταστήματα του Πορτ-ο-Πρενς κυνηγώντας διάφορα αντικείμενα σε τιμές προσφοράς- ένα σαπουνάκι, μια χτένα, ένα βάζο, ένα σουτιέν- τα οποία στη συνέχεια πουλούσε στην ανοιχτή αγορά της πόλης. Πάντα έβγαζε κάτι, κι αυτό το κάτι χρησίμευε για να αγοράσει λίγο ρύζι για τους γονείς της και τα πέντε αδέλφια της. Τα απογεύματα πήγαινε στο σχολείο. «Ήταν πολύ έξυπνη», λέει ο πατέρας της. «Το κεφάλι της ήταν γεμάτο γνώσεις».

Το σπίτι της Φαμπιέν γλίτωσε από τον σεισμό. Και μερικές ημέρες αργότερα, η αγορά άρχισε πάλι να λειτουργεί. Αυτό όμως που πραγματικά ανθούσε ήταν οι λεηλασίες. Μυρμηγκιές φτωχών ανθρώπων περνούσαν μπροστά από τον πάγκο της κουβαλώντας τρόφιμα, έπιπλα και ηλεκτρικά αντικείμενα. Την προπερασμένη Τρίτη, γράφει ο απεσταλμένος της Γκάρντιαν, η Φαμπιέν δεν άντεξε. Έβαλε τη ροζ μίνι φούστα της και ακολούθησε το πλήθος. Ήταν η μοναδική γυναίκα. Κι η συγκομιδή της ήταν δύο πλαστικές καρέκλες και τρεις κορνιζαρισμένες φωτογραφίες. Ενώ πλησίαζε τον πάγκο της πηδώντας τα ερείπια, αστυνομικοί με φωσφορίζουσες κίτρινες στολές άρχισαν να πυροβολούν. Αργότερα είπαν ότι πυροβολούσαν στον αέρα. Ως εκ θαύματος, όμως, η Φαμπιέν δέχθηκε δύο σφαίρες στο κεφάλι.

 Όταν ειδοποίησαν τον πατέρα της να παραλάβει το πτώμα, οι καρέκλες έλειπαν. Καθώς τα νεκροτομεία ήταν γεμάτα και τα πτώματα ρίχνονταν σε μαζικούς τάφους, η οικογένεια Σερισμά δανείστηκε 70 δολάρια, νοίκιασε ένα αυτοκίνητο και μετέφερε τη σορό σε συγγενείς στο Ζοράνζ, τέσσερις ώρες μακριά. Εκεί της έκαναν μια καθολική κηδεία και τοποθέτησαν έναν λευκό σταυρό στον τάφο. Είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που τη θυμίζουν, μαζί με ένα ζευγάρι άσπρα αθλητικά παπούτσια και μια καφέ σχολική ποδιά σ΄ έναν κόκκινο κουβά που χρησιμεύει ως καρέκλα, τραπέζι και κουτί.

Η μία και μοναδική φωτογραφία της όπου χαμογελά έχει χαθεί. Το ίδιο και το πιστοποιητικό γέννησής της. Καθώς δεν έγινε έρευνα από την αστυνομία, ο θάνατός της δεν έχει καταγραφεί. Με άλλα λόγια, η Φαμπιέν είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Ο πατέρας της επιμένει ότι το παιδί δεν πήγε να λεηλατήσει, είχε πάρει μαζί τα 70 δολάρια που είχε μαζέψει η οικογένεια και σκόπευε να αγοράσει με αυτά τα χρήματα μερικές καρέκλες που θα πουλούσε στη συνέχεια 5 δολάρια ακριβότερα. Έτσι κι αλλιώς, στις τσέπες της δεν βρέθηκε τίποτα. Στη μικρή της αδελφή, την Αμάντα, θα λείψει ο ακριβοδίκαιος τρόπος με τον οποίο χρέωνε τα εμπορεύματά της. Τα πειράγματα με τους περαστικούς. Και τα αστεία της.