Λαχάνιασμα

Του Λευτέρη Π. Παπαδόπoυλου

Ασφυξία. Μας πνίγει όλους, όλο και περισσότερο. Κάποιες βαθιές ανάσες που πήρε ένα μεγάλο τμήμα του λαού από τη θριαμβευτική νίκη του ΠΑΣΟΚ στις 4 Οκτωβρίου, λίγο λίγο γίνονται λαχάνιασμα. Αλλιώς τα περιμέναμε, αλλιώς τα βρίσκουμε. Οι πιέσεις αφόρητες. Στρατιές οι άνεργοι. Βουνό οι φορολογικές υποχρεώσεις. Η Ευρώπη δεν μας εμπιστεύεται, τέτοιοι που ΄μαστε. Και η κυβέρνηση πάει λάου λάου, λες κι έχει ανεξάντλητο χρόνο μπροστά της! Και κοντά σ΄ όλα αυτά, η Ελλάδα είναι κομμένη στα δύο, από τα αγροτικά μπλόκα. Και επιπλέον, χιονιάς και ψοφόκρυο...

Έγραφε, προχθές στην «Ε», ο Γ. Καρελιάς:

«Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα αυτής της κυβέρνησης είναι ότι δεν έχει την αίσθηση του επείγοντος (...), ενώ ο Πρωθυπουργός διατυμπανίζει τη σημασία που αποδίδει στην ανάπτυξη, μόλις προχθές ανακοινώθηκε ο ορισμός του γενικού γραμματέα, ο οποίος θα “τρέξει” το περίφημο πρόγραμμα ΕΣΠΑ (μιλάμε για πολλά λεφτά)».

Ακόμα σκληρότερος στις διαπιστώσεις του την ίδια μέρα στα «ΝΕΑ» ήταν ο Αλ. Καλοκαιρινός:

«Στην κυβέρνηση εμφανίζονται συμπτώματα υστερικής απραξίας. Αυτή η νόσος δεν θέλει και πολύ να μεταδοθεί από την πολιτική στην κοινωνία. Κινδυνεύουμε να καταληφθούμε συλλογικά από ένα παραλυτικό άγχος (...) Οι μέρες χάνονται με δηλώσεις ότι δεν υπάρχει ούτε μια μέρα για χάσιμο»!

Πώς καταντήσαμε έτσι; Πώς φτάσαμε στο σημείο να ψαλιδίζονται μισθοί, για να μπορέσει η χώρα που πνίγεται να πιαστεί από τα μαλλιά της; Κάποτε, βλέπαμε με κάποια αισιοδοξία το μέλλον. Τώρα, όλα μαύρα. Φυσικά και φταίνε, πρωτίστως, όσοι κυβέρνησαν την πατρίδα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά φταίμε κι εμείς οι ίδιοι.

Που από πολίτες γίναμε καταναλωτές.

Που κάναμε πως δεν καταλαβαίνουμε ότι η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα.

Που ζούσαμε από τις επιδοτήσεις και τα θαλασσοδάνεια και είχαμε μόνιμα στον νου μας πώς θα τρυπώσουμε κάπου, στο Δημόσιο βεβαίως, για να πληρωνόμαστε και να αράζουμε. Πρέφα, καφενείο, κομπολόι, γκρίνια, ρουφιανιά και μοιρολόι.

Θυμάμαι ένα έργο του Κεχαΐδη. Οι κομματάρχες κουβεντιάζανε για τις εκλογές και κανονίζανε τα ρουσφέτια. Στις δέκα λέξεις που ακούγονταν, οι πέντε αφορούσαν στο «κόμμα». Και η φουκαριάρα η καθαρίστρια, που σφουγγάριζε ξένες σκάλες, λίγο παραπέρα, απένταρη, μονάχη, απελπισμένη, γύρισε και τους είπε, με τα μάτια βουτηγμένα στην απόγνωση: «Εγώ με ποιο κόμμα είμαι;».

Τα ΄λεγε προχθές κι ο φίλος μου ο Στάθης στην «Ε»:

«... Η δημόσια περιουσία εκποιήθηκε με τη συνενοχή πολιτών που μεταλλάχθηκαν σε πελάτες, συνδικάτων που εκφυλίστηκαν σε συντεχνίες- χιλιάδες ρουσφετολογικοί διορισμοί, εκμαυλισμός συνειδήσεων, ραγιαδισμός και ιδιώτευση, αιτίες και συμπτώματα που με τη σειρά τους έγιναν αιτίες, καθαίρεση της αξιοπρέπειας των καθηγητών, των γιατρών, των μηχανικών, γύρω τους μίζες παντού, παπαγαλάκια και νταβατζήδες, το νέο λάιφ στάιλ...».

Και η χαριστική βολή από κείμενο του Νίκου Γ. Ξυδάκη στην «Καθημερινή»:

«... Η παρούσα κρίση, η σφοδρότερη ίσως από τη μεταπολίτευση, δεν είναι μια οικονομική, είναι και πολιτική και ηθική (...) Το στοίχημα σήμερα, επί του χείλους (της κατάρρευσης) είναι να επινοήσουμε τους εαυτούς μας και την κοινωνία μας αλλιώς. Η παλαιά Ελλάδα χρεοκόπησε».

ΠΗΓΗ ΤΑ ΝΕΑ