"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


Τα δικά μας παράλογα έθιμα

Tου Πασχου Μανδραβελη

Αν συζητήσει κανείς με ισλαμιστές σίγουρα θα προβάλουν κάποια «καλά» για την κοσμοθεωρία τους επιχειρήματα υπέρ της κλειτοριδεκτομής.
Θα πουν πόσο προάγει την κοινωνική συνοχή το γεγονός ότι οι γυναίκες δεν νιώθουν απόλαυση, και συνεπώς ελαχιστοποιείται η πιθανότητα της μοιχείας.
Πιθανώς να επιχειρηματολογήσουν και με «ιατρικούς» όρους περί προαγωγής της υγείας των γυναικών.

Φυσικά τα επιχειρήματά τους δεν πείθουν κανέναν ορθολογικό άνθρωπο, αλλά δεν ξέρουμε πόσο πείθουν τα μέλη των ισλαμικών κοινωνιών. Οι τελευταίοι, μπορεί απλώς να φοβούνται τον λιθοβολισμό, αν εκφράσουν κάποια αντίρρηση. Η κλειτοριδεκτομή είναι ένα έθιμο που δεν υπηρέτησε ποτέ την κοινωνική συνοχή, αλλά επιβιώνει με το πρόσχημά της.

Το άσυλο ποτέ δεν εξυπηρέτησε την ελευθερία του λόγου στα πανεπιστήμια. Απόδειξη ότι το 1973 καταλύθηκε χωρίς πολλές κουβέντες· το τανκς μπήκε στο Πολυτεχνείο χωρίς καν να συνεδριάσει η Επιτροπή. Παραμένει όμως ως αναχρονισμός και μπορεί να μην πίπτει λίθος σε όποιον έχει αντιρρήσεις, αλλά σίγουρα πίπτει αυγό ή ενίοτε ράβδος.

Το άσυλο είναι ένα έθιμο το οποίο δεν εξυπηρετεί τον λόγο για τον οποίο υπάρχει· αντιθέτως απαγορεύει τη διακίνηση των ιδεών στα πανεπιστήμια. Οχι μόνο σε φιλοξενούμενους δημοσιογράφους, όχι μόνο σε «αντιδραστικούς», αλλά και στους ίδιους τους προοδευτικούς καθηγητές που συνέβαλαν στη θέσπισή του: Ο κ. Γιάννης Πανούσης, ήταν ένας από τους συντάκτες του Νόμου Πλαίσιου, που το 1982 έκανε την άρση του ασύλου σχεδόν αδύνατη, ακόμη και όταν κάποιοι βιαιοπραγούν εναντίον αριστερών καθηγητών, όπως έγινε στην περίπτωση του ίδιου του κ. Πανούση.

Το αστείο είναι ότι λόγω ασύλου η έννομη τάξη δεν καταλύεται μόνο λόγω των κόκκινων ή φαιών τραμπουκισμών.

Ο νόμος δεν εφαρμόζεται ούτε στις απλές παραβάσεις. Πριν από μερικούς μήνες κάποιος πάρκαρε στο πεζοδρόμιο, κλείνοντας το πάρκινγκ των καθηγητών του Οικονομικού Πανεπιστημίου. Εκλήθη η Τροχαία να απομακρύνει με γερανό το αυτοκίνητο. Επειδή, όμως, δεν ήταν εύκαιρη η επιτροπή ασύλου ο γερανός της Τροχαίας δεν μπορούσε να ανεβεί στο... «πανεπιστημιακό πεζοδρόμιο». Το αυτοκίνητο δεν απομακρύνθηκε και ο οδηγός δεν πήρε καν κλήση· θα ήταν κι αυτό παραβίαση του ασύλου.
Το μόνο καλό με τα δικά μας παράλογα έθιμα είναι ότι μάς κάνουν ώρες ώρες να γελάμε...
πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Δεν υπάρχουν πετυχημένοι άνθρωποι

Του Θανάση Θ. Νιάρχου

Φαίνεται αδικαιολόγητη, αν όχι παράξενη και ιδιότροπη, η απόφανση πως δεν υπάρχουν πετυχημένοι άνθρωποι, όταν ο κόσμος έχει αποδεχθεί ασυζητητί σχεδόν τον διαχωρισμό σε πλούσιους και φτωχούς, άρρωστους και υγιείς, κατεστημένους και περιθωριακούς, «ορθόδοξους» και «ανορθόδοξους».

Πρωτίστως όταν γύρω μας και σε ολόκληρο τον πλανήτη κυκλοφορούν άνθρωποι που όχι μόνον οι άλλοι τους λογαριάζουν πετυχημένους, αλλά και οι ίδιοι θεωρούν τον εαυτό τους κάτι ανάλογο, αν όχι κάτι πολύ περισσότερο. Απόδειξη της μεγάλης, όπως τη θεωρούν οι ίδιοι, επιτυχίας τους, το γεγονός πως επιδιώκουν να επιβάλλονται με τις αποστάσεις που κρατούν από τους άλλους ή με το να παραμένουν δύσκολα προσιτοί. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η «επιτυχία» έχει χωρίσει τον κόσμο τόσο ριζικά πλέον σε δύο στρατόπεδα ώστε να ωχριά μπροστά της ο διαχωρισμός σε κομμουνιστική και καταπιταλιστική κοινωνία.

Πράγμα που κάνει την έννοια της επιτυχίας όχι μόνο θολή και ύποπτη, αλλά εξαιρετικά καταστροφική για το σύνολο των ανθρώπων, αφού στην προσπάθειά του να την κατακτήσει κανείς φαίνεται να μη γνωρίζει πλέον κανέναν φραγμό. Ενώ το να ήταν ή και να παραμένει κάποιος φανατικά συντηρητικός, νοσηρά θρησκευόμενος ή κεφαλαιοκράτης δημιουργούσε και δημιουργεί τόσες επιφυλάξεις αλλά και κατακραυγή, ώστε οι περιοχές που οριοθετούν οι ιδιότητες αυτές να μπορούν εύκολα ν΄ απομονώνονται. Ενώ το να θέλεις να επιτύχεις δεν παρουσιάζεται μεμπτό για κανέναν, αντίθετα είναι κάτι που συνήθως επιδοκιμάζεται ή και επιβραβεύεται. Άσχετα αν η επιτυχία δεν έρχεται ποτέ από μόνη της σε κανέναν, χρειάζεται να υπάρξει οργάνωση προκειμένου να επιτευχθεί και πάνω στην οργάνωση αυτή μπορεί να παίρνονται ακόμη και κεφάλια. Ή μάλλον η επιτυχία ή η προσδοκία της δημιουργεί τέτοιον εθισμό ώστε μπορεί ν΄ ακούγεται φυσιολογικό το να παίρνονται κεφάλια.

Θα προτείναμε ν΄ αντικατασταθεί η έννοια του πετυχημένου με την έννοια του ευχαριστημένου, γιατί πολύ ευκολότερα ένας άνθρωπος ευχαριστημένος μπορεί να καταγγελθεί ως ανυποψίαστος, βλαξ και γελοίος, σε σχέση μ΄ έναν επιτυχημένο. Ακόμη κι ένα μικρό παιδί θα απορούσε μ΄ έναν άνθρωπο που είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του όταν όχι βέβαια η σύνολη κατάσταση του κόσμου αλλά ακόμη κι αυτή της γειτονιάς του παρουσιάζει συνήθως τόσα προβλήματα που, ακόμη κι όταν το νιώθεις, να ντρέπεσαι να ομολογήσεις ότι αισθάνεσαι ευχαριστημένος.


Πρόκειται όμως για μιαν αντικατάσταση τρομερά δύσκολη γιατί, όσον κι αν η έννοια της ευχαρίστησης έχει έναν απερίφραστα ιδιωτικό χαρακτήρα, μπορεί απείρως ευκολότερα να κατηγορηθεί σε σχέση τουλάχιστον με την έννοια της επιτυχίας που κοινωνικά φαίνεται να έχει ριζώσει, μ΄ έναν τρόπο όχι μόνον αξεκούνητο, αλλά να προσβλέπει σ΄ αυτήν η ανθρωπότητα ως πανάκεια, μ΄ έναν τρόπο που δεν το κατόρθωσε καμιά πολιτική, κοινωνική ή θρησκευτική ιδεολογία.

Κανείς δεν φαίνεται να υπολογίζει ότι ο πετυχημένος οφείλει να χρησιμοποιεί τον κόσμο ολόκληρο ως ιδιοκτησία του. Αν η ανθρωπότητα ξυπνάει κάθε πρωί με εκατομμύρια προβλήματα, ο πετυχημένος οφείλει να παραμένει, ακόμη και εγκληματικά, συγκεντρωμένος στο δικό του πρόβλημα. Αν τώρα στον πολλαπλασιασμό του το πρόβλημα αυτό θα παρέμενε πρόβλημα μόνο για τον ίδιον και για κανέναν άλλον, δεν φαίνεται να έχει σημασία, αφού η νομιμοποιημένη για όλους έννοια της επιτυχίας χρειάζεται αυτή την εγωιστικότατη αυτοσυγκέντρωση.

Ενώ φαίνεται πως θα έφθανε ν΄ αναρωτηθεί κανείς πώς γίνεται με τόσους πετυχημένους πολιτικούς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, συγγραφείς, η ανθρωπότητα να έχει τα μαύρα της τα χάλια, δεν φαίνεται να μας παραστριμώχνει η αμηχανία να δοθεί μια καίρια απάντηση. Πράγμα που σημαίνει πως αν η επιτυχία ήταν μια πραγματικότητα και λειτουργούσε αυθόρμητα, κάτι θα εισέπραττε και ο δυστυχισμένος που η επιτυχία δεν είναι καν διακοσιοστής πέμπτης σημασίας ανάγκη του.

Η επιτυχία είναι μια έννοια που συκοφαντείται εκ των έσω όσο καμιά άλλη. Αν είναι πετυχημένη μια τηλεπαρουσιάστρια, δεν μπορεί να είναι πετυχημένος ένας γιατρός, ένας συγγραφέας ή ένας σκηνοθέτης. Ή αν είναι επιτυχημένος ο γιατρός, ο συγγραφέας ή ο σκηνοθέτης, δεν μπορεί να είναι η τηλεπαρουσιάστρια. Δεν γίνεται να υπάρχει λέξη που να μπορεί να αλλάζει τόσο εύκολα περιεχόμενο, όπως η λέξη επιτυχία και να μην είναι μια λέξη βάναυση και χυδαία.

Αλλά για την κατάντια της λέξης «επιτυχία», ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό τα βραβεία, τοπικά ή παγκόσμια, κρατικά ή ιδιωτικά, γνωστά ή άγνωστα. Γι΄ αυτά όμως την επόμενη εβδομάδα.

O Θανάσης Θ. Νιάρχος είναι ποιητής, συνεκδότης του περιοδικού «Η Λέξη».

Ένας σκοτεινός λαβυρινθος

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί περίληψη της διάλεξης που έδωσε ο καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Μάρκους ντι Σοτόι με αφορμή την εκλογή του στην έδρα Σιμόνι για την Κατανόηση της Επιστήμης
Η δημοσίευσή του στην Ελλάδα έγινε απο τον
Μηχάλη Μητσό

«Όταν ήμουν παιδί, δεν ήθελα καθόλου να γίνω μαθηματικός. Το όνειρό μου ήταν να γίνω κατάσκοπος. Και το κλειδί για να εκπληρώσω το όνειρό μου θεωρούσα ότι ήταν να μάθω ξένες γλώσσες. Γράφτηκα λοιπόν σε όλες τις γλώσσες που πρόσφερε το σχολείο μου, με πρώτα τα ρώσικα, που μου φαίνονταν η ιδανική γλώσσα για να γίνει κάποιος κατάσκοπος.
Γρήγορα βυθίστηκα σε παράλογους ορθογραφικούς κανόνες και ατέλειωτα ανώμαλα ρήματα που έπρεπε να αποστηθίσω. Εν μέσω αυτής της κρίσης, με πλησίασε ο καθηγητής των Μαθηματικών και μου πρότεινε μερικά βιβλία που πίστευε ότι έπρεπε να διαβάσω. Ένα από αυτά, η Γλώσσα των Μαθηματικών , μου εξήψε την περιέργεια. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ τα μαθηματικά ως γλώσσα. Και όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο συνειδητοποιούσα ότι αυτή ήταν η γλώσσα που λαχταρούσα.

Η πιο συναρπαστική ανακάλυψη ήταν η δύναμη αυτής της γλώσσας να περιγράψει τον φυσικό κόσμο. Να αποκαλύψει από πού προήλθαν όλα και, ακόμη σημαντικότερο, να προβλέψει τι θα συμβεί στη συνέχεια. Μπορεί, για παράδειγμα, να εξηγήσει τι συμβαίνει στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων, που χρησιμοποιεί τα μαθηματικά των περίεργων συμμετρικών αντικειμένων στον υπερχώρο. Για να αξιολογηθεί η επίδραση των ταξιδιωτικών περιορισμών ή των εμβολιασμών στη διάδοση του ιού Η1Ν1, απαιτούνται μαθηματικά μοντέλα. Μαθηματικό πρόβλημα είναι και η κλιματική αλλαγή: μόνο αν καταλάβουμε τη λεπτή μαθηματική σχέση μεταξύ διαφόρων παραμέτρων του περιβάλλοντος θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε γιατί ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες.

Δεν μιλούν όμως μόνο οι επιστήμονες αυτή τη γλώσσα. Είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, στις ίδιες μαθηματικές δομές που με γοητεύουν φτάνουν και πολλοί καλλιτέχνες.
Ο Ολιβιέ Μεσιάν αξιοποίησε συνειδητά τον ασυγχρονισμό των πρώτων αριθμών 17 και 29 για να δημιουργήσει μια αίσθηση αιωνιότητας στο Κουαρτέτο για το Τέλος του Χρόνου. Από τη μεγαλοπρέπεια του μπαρόκ ώς τη σύγχρονη αρχιτεκτονική των Αrup, Φόστερ και Χαντίντ, συναντά κανείς σύνθετες μαθηματικές καμπύλες σε όλα τα κτίρια που μας περιβάλλουν. Το έργο του Μπόρχες διαπνέεται από μια γοητεία για το άπειρο και τη φύση του διαστήματος.

Η επιστημονική έρευνα είναι το κλειδί για να καταλάβουμε τους σχετικούς κινδύνους διαφόρων ναρκωτικών. Οι επιστήμονες γνωρίζουν βέβαια ότι εκτός από την επιστημονική διάσταση, υπάρχει στα ναρκωτικά και η κοινωνική και πολιτική διάσταση. Χωρίς την κατανόηση της επιστήμης, όμως, η συζήτηση αυτή δεν μπορεί να γίνει. Χωρίς την κατανόηση της γλώσσας της επιστήμης και των μαθηματικών, έγραψε κάποτε ο Γαλιλαίος, θα περιπλανιόμαστε χαμένοι σ΄ έναν σκοτεινό λαβύρινθο».

Διαχειριστές της κατανάλωσης

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ

Το βασικό ερώτημα, όχι μόνο των ψηφοφόρων της Ν.Δ., αλλά και πολλών από τα άλλα κόμματα -πλην ΚΚΕ- είναι ποια διαφορά υπάρχει μεταξύ Σαμαρά και Μπακογιάννη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.
Το ερώτημα δεν είναι φιλοσοφικό και έχει στόχο να μάθει ο κάθε ενδιαφερόμενος πολίτης τι του μέλλεται, μια και ο πρόεδρος της Ν.Δ. θα είναι μοιραία -με όποια ερμηνεία της λέξης- μελλοντικός πρωθυπουργός και, επομένως, ανθυπαφθέντης της καθημερινότητάς του.

Οσοι αναζητούν διαφορές στο οικονομικό μοντέλο, που ευαγγελίζεται καθένας από τους δύο, τέτοιες που να καθορίζουν δύο «άλλους κόσμους», μάλλον θα απογοητευτούν. Οι κόσμοι στα οικονομικά προγράμματα κυβερνήσεων και αξιωματικών αντιπολιτεύσεων των ευρωπαϊκών χωρών είναι ο εξής ένας: η αγορά.
Η ζωή των πολιτών στηρίζεται στο μοναδικό μοντέλο της άκριτης κατανάλωσης αχρείαστων, εν πολλοίς, αγαθών και φτιαγμένων ψεύτικα αναγκών, τέτοιων που να διαιωνίζουν το εδώ και χρόνια κερδοσκοπικό σύστημα παραγωγών - εμπόρων - τραπεζών - χρηματιστών - κατασκευαστών - καταναλωτών - παροχής υπηρεσιών.

Η κοινωνία των πραγματικών αναγκών βρίσκεται ακόμα έξω από το παιχνίδι και μακριά από τους σχεδιασμούς του σημερινού μοντέλου, που, παρ' όλο που παραπαίει, ζει, απειλεί και αντεπιτίθεται.

Ο Αντώνης Σαμαράς και η Ντόρα Μπακογιάννη, λοιπόν, κρινόμενοι με γνώμονα τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε διαφορετικό από το σύστημα και τίποτε διαφορετικό ο ένας από τον άλλον.

Στα πλαίσια του υπάρχοντος πολιτικού κόσμου, όμως, οι διαφορές φαίνεται ότι είναι μεγάλες. Σε τέτοιο σημείο, μάλιστα, που να είναι και καθοριστικές στην επιλογή των ψηφοφόρων.
Εκείνο που ενισχύει τον Αντώνη Σαμαρά είναι η βεβαιότητα, που εμπνέει, ότι η σύγκρουσή του με το ΠΑΣΟΚ θα είναι σφοδρότερη και, κυρίως, από πιο σαφή θέση απόστασης. Ο Μεσσήνιος πολιτικός έχει ξεκαθαρίσει ότι ευαγγελίζεται την ανάσταση της λαϊκής δεξιάς, που δεν ντρέπεται να πει το όνομά της και δεν περιφρονεί τα κατώτερα και μεσαία οικονομικά στρώματα, που κατ' αντιστοιχία στήριξαν την παράταξη στις δεκαετίες του '50 και του '60.

Αντιθέτως, η Ντόρα Μπακογιάννη πόνταρε στη διαφήμιση ενός κεντρώου προφίλ, που δεν ξεκαθαρίζει ποιες τάξεις και ποιες ιδεολογίες εκπροσωπεί, ενώ, από την άλλη, μοιάζει σαν να μην είναι αποφασισμένη για μια πραγματικά μετωπική σύγκρουση με το ΠΑΣΟΚ σε όλα τα επίπεδα. Σ' αυτό το πλαίσιο, υψηλά ιστάμενοι κύκλοι του κυβερνώντος κόμματος δεν έκρυβαν την προτίμησή τους στην εκλογή της κ. Μπακογιάννη, πιστεύοντας ότι θα υποστούν ελαφρύτερης μορφής πραγματική αντιπολίτευση και θα μπορούν να κερδίσουν τη συναίνεσή της σε σημαντικά θέματα οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής. Η οικογένεια Μητσοτάκη βαρύνεται -και αυτό βαραίνει και την κόρη- με τις στενές σχέσεις της με σημαντικό κομμάτι του ελληνικού και διεθνούς μεγάλου κεφαλαίου.

Φυσικά, η δεξιά παράταξη -όπως άλλωστε και η λεγόμενη σοσιαλιστική- έχει εδραιωμένες σχέσεις με τους εκπροσώπους του τραπεζικού, βιομηχανικού, εμπορικού και εφοπλιστικού κεφαλαίου, όποιος και αν είναι ο αρχηγός της. Πραγματικός αρχηγός είναι το επιχειρηματικό εθνικό και υπερεθνικό συμφέρον.

Και μ' αυτό τον γνώμονα, για τον μέσο πολίτη θα είναι μικρή η διαφορά όποιον κι αν έχει για πρωθυπουργό.

Μέχρι να αποφασίσει ότι αρχηγός είναι ο ίδιος και υπηρέτες του οι πολιτικοί.
πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Τρεις λέξεις που άντεξαν στον χρόνο

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

Το σύνθημα «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» δείχνει αξιοσημείωτη αντοχή στον χρόνο, πέρασε με άνεση από τον προηγούμενο αιώνα στον τωρινό και παραμένει ζωντανό στη συλλογική μνήμη, κάτι που δεν οφείλεται στον ρυθμό και τα σημαινόμενά του, αλλά στις πράξεις που το επέβαλαν και στη μυθολογία που το συντηρεί.



Το ψωμί δεν είναι απλώς ο άρτος ο επιούσιος, αλλά ταυτίζεται με ένα επίπεδο διαβίωσης που εξελίσσεται ιστορικά και σε σύγκριση με άλλες κοινωνίες ή γενιές. Σήμερα η παιδεία δεν εκφράζει τόσο τη δίψα για γνώση, όσο τη λαχτάρα για απαλλαγή από το βάρος των ιδιωτικών δαπανών για την εκπαίδευση, το οποίο συχνά ξετινάζει τον προϋπολογισμό όχι μόνο των φτωχών αλλά και των σχετικά εύπορων οικογενειών.

Η εργασία είναι το νήμα που σήμερα συνδέει, κρυφά και φανερά, και τις τρεις συνιστώσες του ιστορικού συνθήματος του Πολυτεχνείου. Η εργασία που γίνεται όλο και πιο επισφαλής, πιο προσωρινή, πιο κακοπληρωμένη, πιο απατηλή, η εργασία που δεν συνοδεύεται από τα δικαιώματα που ήταν αυτονόητα για τις προηγούμενες γενιές. Η εργασία, και όχι μόνο ο έρωτας, γίνεται το άπιαστο, το ανυπότακτο πουλί (οiseau rebelle) στην πασίγνωστη άρια της Κάρμεν.

Βουνό τα βιογραφικά που φτάνουν στις επιχειρήσεις, τις μικρές και τις μεγάλες, ακόμα και στα συνοικιακά φροντιστήρια ξένων γλωσσών που βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Χιλιάδες βιογραφικά διαγράφουν ομόκεντρες τροχιές στο Διαδίκτυο χωρίς να σκαλώσουν κάπου, χωρίς κάποιος να μπει στον κόπο να ανοίξει το αρχείο. Κολέγια, μεταπτυχιακά και σεμινάρια, ευγενή χόμπι και εθελοντική δράση γίνονται προσόντα αχρείαστα και αζήτητα, ενώ σε ορισμένες κατηγορίες επαγγελμάτων πολλοί είναι πρόθυμοι να εργαστούν όχι απλώς μέσω των stage, αλλά και χωρίς καθόλου μισθό, ώστε να έχουν να επιδείξουν κάποια προϋπηρεσία.

Μέχρι και τα τέλη του 20ού αιώνα, συζητούσαμε για την αντίθεση ανάμεσα στους αραχτούς υπαλλήλους του Δημοσίου και τους πιο παραγωγικούς του ιδιωτικού τομέα. Αργότερα, με τις ιδιωτικοποιήσεις, προστέθηκε και η αντίθεση ανάμεσα στους διορισμένους προ και μετά το 1993. Σήμερα οι αντιθέσεις πολλαπλασιάζονται: ανάμεσα σε αυτούς που έχουν δουλειά (μια οποιαδήποτε δουλειά) και σε εκείνους που την έχασαν ή τη χάνουν ή δεν τη βρήκαν ποτέ, ανάμεσα σε εκείνους που ελπίζουν κι εκείνους που δεν ελπίζουν πια.

Το 1954 ο Μίμης Τραϊφόρος είχε γράψει ένα έξοχο επιθεωρησιακό νούμερο για τους «Παλιούς και τους συγχρόνους δημόσιους υπαλλήλους» που το ερμήνευαν δύο τριάδες λαμπρών ηθοποιών (ανάμεσά τους ο Κωνσταντάρας, ο Τσαγανέας, ο Κεδράκας).

Οι παλιοί «με κέφι τότε αμείωτον/ επερνούσαν κάθε πρώτη απ’ το ταμείο των/ και με ύφος δικτατόρων αδαμάστων/ παρελάμβανον τας είκοσι δραχμάς των».

Ωστόσο, «οι υπάλληλοι οι σύγχρονοι μπατίρανε» και, «παρόλες τις... απέργες, γίνανε όλοι σαν τι βέργες».

Ηταν μια παραλλαγή του θρυλικού προπολεμικού «Ευχαριστημένου» με τον Κυριάκο Μαυρέα («Ολους τώρα στην Αθήνα/ μας ξελίγωσε η πείνα/ πλην των παχυτάτων φίλων/ δημοσίων υπαλλήλων…») Σήμερα στην κατηγορία των προνομιούχων «παλιών» δεν ανήκουν μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά οι προηγούμενες γενιές, ανάμεσά τους και αυτή του Πολυτεχνείου.

Ανάκαμψη με ανεργία (jobless recovery) προβλέπουν αρκετοί οικονομικοί αναλυτές για την επόμενη δεκαετία, γεγονός που σημαίνει όχι μόνο ότι τα νέα Πολυτεχνεία είναι αναπόφευκτα αλλά και ότι θα τα τροφοδοτεί η απόγνωση και όχι η δίψα της ελευθερίας.

Ωστόσο, μόνο η ελευθερία μπορεί να δώσει νόημα και στο ψωμί (ή μάλλον στην εργασία που παράγει το ψωμί) και στην παιδεία, να την απαλλάξει από τη σκουριά του ατομικού συμφέροντος ή σωτηρίας.

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Μπαντιού Αλαίν: "O άνθρωπος έγινε δούλος των εφευρέσεών του"

Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Άνθρωποι, μηχανές, αγαθά, πληροφορίες, λογιστικός «αέρας» όλα κυκλοφορούν αενάως τροφοδοτώντας «παραδείσους», όπως αυτός του Ντουμπάι, που όμως κάποιοι στιγμή εξαερώνονται σαν πομφόλυγες. Σ’ αυτή τη διαδικασία ο άνθρωπος λογίζεται ως ένα μέσο, σαν ένα εργαλείο μεταξύ άλλων. Ο άνθρωπος έγινε δούλος των νέων τεχνολογιών, των εφευρέσεών του επειδή απέκοψε τη γνώση από την κριτική σκέψη(Χ. Άρεντ).
Την άποψη αυτή δέχεται, σήμερα, και ο Αλέν Μπαντιού, ο οποίος πρόσφατα στην Ελλάδα μας μίλησε για τους «γιους» μας, τους οποίους ευνουχίσαμε τόσο -μέσω της πατρικής εξουσίας- ώστε να μην ξεσηκώνονται πια εναντίον μας, εναντίον της πατριαρχικής εξουσίας. Συνεπώς, οι πατροκτόνοι Οιδίποδες δεν υπάρχουν πια. Μόνο Λάιοι κυκλοφορούν!

Πως κάναμε τους γιους μας «φλώρους» ο Μπαντιού θα μας πει μια άλλη φορά. Για την ώρα μιλάει για το καθεστώς στη Γαλλία, το καθεστώς Σαρκοζί το οποίο χαρακτηρίζει αντίστοιχο με το κατοχικό καθεστώς του Πεταίν. Η ομοιότητα δεν είναι απόλυτη αλλά υπάρχει σήμερα στη Γαλλία και στον υπόλοιπο κόσμο όχι ένας πολιτικός, αλλά ένας κοινωνιολογικός ναζισμός.

«Ο κόσμος δεν ξέρει που πηγαίνει. Ο κόσμος παρουσιάζει το παράδοξο φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης των συγκινήσεων» σημειώνει ο Μπαντιού(πηγή AgoraVox).

Η 11η Σεπτέμβρη, το μεγάλο τσουνάμι, η εκλογή του Ομπάμα και αυτό το χρόνο ο θάνατος του Μ. Τζάκσον στο επικοινωνιακό περιβάλλον της αναγγελθείσας γρίπης, «εξελθούσης από το κεφάλι των ειδικών της OMS», είναι οι εικόνες και ο λόγος που συγκινούν τους πολίτες όλου του κόσμου, τουλάχιστον εκείνους που έχουν πρόσβαση στην πληροφόρηση.

Αλλά τι είδους συγκινήσεις είναι αυτές; Ο Μπαντιού επιμένει κυρίως στο φόβο. Η κλιματική αλλαγή προκαλεί φόβο (κατασκευασμένη σύμφωνα με τον Μπαντιού από τους επιστήμονες του GIEC), η οικονομική κρίση προκαλεί φόβο. Αυτές οι φοβίες ή οι άλλες συγκινήσεις συντείνουν στη διαμόρφωση του ψυχισμού μας αλλά δεν συνιστούν στήριγμα που θα προσανατολίσει την ύπαρξή μας ή που θα μας κάνει να γνωρίσουμε που οδεύει ο κόσμος. Αντιθέτως, μάλιστα, διαταράσσουν την ορθή χρήση του νου(Σπινόζα).

Τελικά, η ύπαρξη έγινε πολύ σύνθετη και η εξάρτησή μας από τις νέες τεχνολογίες αυξάνεται ολοένα και περισσότερο χωρίς να ξέρουμε αν αυτές είναι αληθινά χρήσιμες ή αν ο άνθρωπος έγινε δούλος του τεχνικού συστήματος.

Όλα αυτά οδηγούν στο ναζισμό(η Άρεντ μιλούσε για ολοκληρωτισμό). Γιατί ο ναζισμός σύμφωνα με τον Μπαντιού είναι η έκφραση της πιο παροξυστικής από τις παρεκκλίσεις της γνώσης. Γενικά η αρχή του ναζισμού ήταν να θεωρεί ότι ένας λαός νομιμοποιείται να έχει προτεραιότητα στις γεωπολιτικές επιλογές, στην κατοχή των πλουτοπαραγωγικών πηγών, στην κατάκτηση εδαφών και προπάντων στην υποταγή των ανθρώπων στους ναζιστικούς σκοπούς (μια παραλλαγή της άποψης της Τζ. Κρίστεβα).

Αυτός είναι ο κοινωνιολογικός ναζισμός. Στη βάση αυτή κινείται η σημερινή βασική αντίθεση; «Οι χαμένοι και οι κερδισμένοι» λέει ο Μπαντιού

Μια πολιτική ιστορία της «γρίπης»

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ άρθρο
Tου Τακη Καμπυλη

Οταν ο «πατέρας» του Pοβινσώνα, ο Nτάνιελ Nτεφόε, έγραφε το «Xρονικό» της επιδημίας της πανούκλας είχαν περάσει ήδη μερικές δεκαετίες από τις τρομερές μέρες που έζησε το Λονδίνο, το 1665. Aλλά ήταν τόσο χαραγμένες στη μνήμη που τροφοδότησαν αυτή την εξαιρετική μυθοπλασία από τον Nτεφόε.

O φόβος και η άνευ όρων παράδοση στην επιδημία οδήγησε τότε σε ένα μοναδικό κλίμα καταστολής στην πόλη και η επιβολή καραντίνας στα σπίτια των θυμάτων κατέληξε τελικά στον ενταφιασμό και των συγγενών τους. Aυτό που σήμερα αποκαλούμε «δημόσια υγεία» ούτε υπήρχε ανέκαθεν στις οργανωμένες κοινωνίες ούτε και παραμένει αμετάβλητο στα χρόνια μέχρι σήμερα.

Οι επιδημίες ερμηνεύτηκαν κάθε εποχή με διαφορετικό τρόπο αλλά άμεσα σχετικό με το πολιτικό κλίμα της εποχής. Στις επιδημίες κάθε κοινωνία έβλεπε και τους εχθρούς της.
Οταν εμφανίστηκε το πρώτο κρούσμα σύφιλης στη Nάπολη, το 1495, η ασθένεια ονομάσθηκε τελικά «αρρώστια των Iνδιάνων». Aλλά για μεγάλο χρονικό διάστημα οι μεν Γάλλοι την αποκαλούσαν «νόσο της Nάπολης» και οι Iταλοί «γαλλική νόσο»!

Oι επιδημίες «χρησιμοποιήθηκαν», επίσης, ακόμη και στρατιωτικά. O καθηγητής Ιατρικής Rene Dubos αναφέρεται στον «πόλεμο της ελονοσίας» στο μέτωπο του Eιρηνικού στον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: H κατάληψη των Oλλανδικών Iνδιών έκανε τους Γιαπωνέζους κυρίαρχους στα αποθέματα κινίνου, ενώ οι Aμερικανοί στρατιώτες υπέφεραν στην ευρύτερη περιοχή από την ελονοσία. Mάλιστα, σημειώνει ο Aμερικανός καθηγητής, στην Mπούρμα οι απώλειες των Aμερικανών από ελονοσία ήσαν δεκαπλάσιες αυτών από τα γιαπωνέζικα όπλα. Eυτυχώς, η κατασκευή σε μεγάλες ποσότητες ενός συνθετικού υποκατάστατου, της αταβρίνης, περιόρισε κατά πολύ τις αμερικανικές απώλειες από την ελονοσία.

Ωστόσο, η μεγάλη τομή είχε γίνει περίπου ενάμιση αιώνα πριν. H Bιομηχανική Eπανάσταση και η πίστη στην επιστήμη ευνόησαν την καταγραφή μιας πολύ σημαντικής παρατήρησης: Οτι οι επιδημίες έβρισκαν γόνιμο έδαφος καλλιέργειας και εξάπλωσης στις υποβαθμισμένες συνοικίες των αστικών κέντρων. Οτι δηλαδή ένας πολύ σημαντικός παράγοντας είναι η φτώχεια και η ανισότητα.

Oυσιαστικά πάνω σ’ αυτό το κλίμα χτίστηκε η έννοια της δημόσιας υγείας. Oι περιβαλλοντικές και κοινωνικές συνθήκες αποτελούν σημαντική προϋπόθεση για μία επιδημία, επομένως κατά κάποιο τρόπο η Δημόσια Yγεία ήταν (και) μια πολιτική δράση για τη μείωση των ανισοτήτων (αν και όχι παντού με τον ίδιο τρόπο ή για όλον τον πληθυσμό).

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στο απόγειό του το κράτος πρόνοιας χαρακτηρίστηκε από την ισχυρή παρουσία του κλάδου της Δημόσιας Yγείας.

Στις σύγχρονες (δημοκρατικές) κοινωνίες, λέει ο καθηγητής Κοινωνιολογίας της Υγείας Δημοσθένης Aγραφιώτης, «η Δημόσια Yγεία είναι ουσιαστικά η κοινωνική αλληλεγγύη. H διαφύλαξη βασικών κοινωνικών λειτουργιών όπως της εκπαίδευσης, της εργασίας και της δικαιοσύνης είναι σημαντικές προτεραιότητες. Kι εφόσον με την αρχή της “προνοητικότητας” πρέπει να λάβουμε υπόψη όχι το πιο πιθανό αλλά και το πιο “καταστροφικό σενάριο” οι κοινωνίες μας πήραν μια πολιτική απόφαση: Tον εμβολιασμό. Tο τονίζω αυτό: Δεν ήταν ιατρική η απόφαση, αλλά απόφαση για τη δημόσια υγεία, δηλαδή ήταν πολιτική απόφαση».

Mε την υιοθέτησή της, πρωτίστως εκφράζεται η κοινωνική αλληλεγγύη μιας κοινωνίας. Δεν υπάρχω μόνο για να μην ασθενήσω, αλλά και για να μη μεταδώσω και σε άλλους.

«Δυστυχώς», σημειώνει ο Δ. Aγραφιώτης, «επιστήμη και πολιτική, εκλαϊκευόμενες, υπόσχονται λαγούς και πετραχήλια. Διότι και η Iατρική γνωρίζει ότι πάντα υπάρχει, σε όλα, μια γκρίζα ζώνη πέρα από τη γνώση, και η πολιτική υποσχέθηκε πράγματα που την ξεπερνούν. Στην Iατρική, σε όλες τις επιστήμες, ουδέποτε γνωρίζαμε από πριν όλες τις πιθανές συνέπειες μιας εφαρμογής. H γνώση δεν είναι απόλυτη, άλλωστε τέτοιοι διάλογοι γίνονται και πρέπει να γίνονται εντός της κοινότητας. Aλλά το επιχείρημα δημοσίως, σε ένα κοινό που δεν γνωρίζει πόσο συνήθεις είναι τέτοιες διαφωνίες, ότι δεν “ξέρουμε όλες τις επιπτώσεις” είναι μάλλον αποπροσανατολιστικό».

(Φίλος, γιατρός, μου διευκρίνιζε και κάτι ακόμη: «Αλλο η κλινική ιατρική και άλλο η επιδημιολογία. O γιατρός χρειάζεται κλινική εικόνα για να κάνει γνωμάτευση - ή κλινική εμπειρία. O γιατρός δεν είναι εκπαιδευμένος, δεν μπορεί να κάνει επιδημιολογική αξιολόγηση ή προληπτική ιατρική τέτοιας κλίμακας»).

Τα τελευταία χρόνια, καταγράφονται αιρετικές φωνές στον χώρο της Yγείας, που λένε ότι η Iατρική και η Eπιδημιολογία αλλάζουν. «Στις μέρες μας», λέει ο Γιώργος Nικολαΐδης (διευθυντής του Kέντρου Ψυχικής Yγείας του Παιδιού), «η Iατρική και η Eπιδημιολογία μεταλλάσσονται. Aπό θεραπευτικές και με σημασία στον άρρωστο γίνονται όλο και περισσότερο προφυλακτικού χαρακτήρα. Tώρα, ο στόχος των υπηρεσιών υγείας δεν είναι ο άρρωστος, αλλά ο υγιής. Πολλά προϊόντα και ιατρικές υπηρεσίες προσφέρονται πλέον αποκλειστικά για το σύνολο του γενικού πληθυσμού, τους υγιείς. H “ασφάλεια” κυριαρχεί πλέον και στον τομέα της Yγείας. Προϊόντα που διασφαλίζουν και τον γενικό πληθυσμό και τον καθένα ατομικά. Σε λίγο θα ξεχάσουμε και την ύπαρξη της ασθένειας. H πρόληψη θεωρείται περίπου “πανάκεια”. Bεβαίως και είναι σημαντική. Aλλά μη λησμονούμε πως υπάρχουν τεκμηριωμένες αποδείξεις ότι αυτή δεν επαρκεί. Οτι τα ψυχοκοινωνικά βάρη σε άτομα χαμηλού εισοδήματος ή φτωχά είναι σημαντικοί νοσογόνοι παράγοντες».

Eίναι μάλλον προφανές το συμπέρασμα πως η αντιμετώπιση μιας (ενδεχόμενης) επιδημίας είναι κατ’ εξοχήν πολιτική πράξη. Δηλαδή σύνθετη και καθολική.

H επιδημιολογία μπορεί να μας βεβαιώσει πως η πιθανότητα μεσογειακής αναιμίας π. χ. στις HΠA είναι 1/1.000.000, ενώ στην Eλλάδα 1/10.000. Aλλά μόνο η πολιτική μπορεί να εξηγήσει γιατί αν ο ασθενής από τη συγκεκριμένη νόσο είναι μάρτυρας του Ιεχωβά, τότε κινδυνεύει.

(Προσωπικώς θέλω να το κάνω το εμβόλιο, όπως και θα ήθελα να μην οδηγώ με κάμποσα ποτήρια αλκοόλ ή να μην καπνίζω μπροστά σε άλλους ή η δημοκρατία μας να λειτουργεί.)

Ιnfo
- Rene Dubos «Tο όραμα της Yγείας», Aθήνα 1999, εκδ. Kάτοπτρο
- Γιώργου Nικολαΐδη «Iστορία των Eπιστημών της Δημόσιας Yγείας», Aθήνα 2008, εκδ. Συνάψεις


πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Κλέφτες και αστυνόμοι του στοιχήματος

Του Φ. Συρίγου

Παγερά αδιάφορο με αφήνουν οι νέες διεθνείς αποκαλύψεις για στημένα ποδοσφαιρικά ματς στο προκαθορισμένο στοίχημα.
Τι πιο φυσιολογικό, σκέφτομαι, από τη στιγμή που τα αποτελέσματα των αθλητικών (και όχι μόνο ποδοσφαιρικών) αναμετρήσεων, αποτελούν αντικείμενο τζόγου, να υπεισέρχονται στη διαμόρφωσή τους η συναλλαγή, η κομπίνα και το στήσιμο...

Κι όμως, οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι του ποδοσφαίρου, με πρώτο και καλύτερο τον πρόεδρο της UEFA Μισέλ Πλατινί, έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν, όχι μόνο με τις κορόνες τους για τον κίνδυνο που διατρέχει το άθλημά τους να περιπέσει σε ανυποληψία, αλλά και με το αστυνομικό δαιμόνιο που επιδεικνύουν στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν και να συλλάβουν τους κακούς! Μιλάμε για τη μεγαλύτερη υποκρισία που γνώρισε ο ανθρώπινος νους, από τότε που το αθλητικό αποτέλεσμα άρχισε να παράγει οικονομικό αποτέλεσμα, με συνέπεια τη σημερινή πλήρως εμπορευματοποιημένη μορφή της αθλητικής δραστηριότητας σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Γιατί, αν ο κ. Πλατινί και οι υπόλοιποι πρόεδροι των εμπλεκόμενων στο στοίχημα αθλητικών ομοσπονδιών ενδιαφέρονταν πράγματι να υπάρχουν καθαρά αποτελέσματα, τότε, αντί να συνεργάζονται με στοιχηματικές εταιρείες (δηλαδή το λύκο που θέλει να φάει τα... πρόβατα) για την αντιμετώπιση των κομπιναδόρων, θα μπορούσαν να κάνουν το εξής απλό και ιδιαίτερα αποτελεσματικό: να βγάλουν έξω από το στοίχημα τους αθλητικούς αγώνες. Με άλλα λόγια, να καταργήσουν το στοίχημα και έτσι να έχουμε όλοι το κεφάλι μας ήσυχο!

Αμ δε, όμως. Γιατί το στοίχημα μπορεί από τη μια να προκαλεί διαφθορά και ανυποληψία, αλλά από την άλλη φέρνει λεφτά, στα οποία κανείς δεν έχει τα κότσια να πει «όχι». Και έτσι, ενώ όλοι ξέρουν ποια είναι η αιτία του κακού, κάνουν ότι δεν την αντιλαμβάνονται και, για τα μάτια του κόσμου, επιδίδονται στο τάχα ανηλεές κυνήγι των παρανόμων, οι οποίοι επί της ουσίας ποιους εξαπατούν; Μα, τις... άγιες εταιρείες στοιχημάτων, οι οποίες, για να αποκτήσουν κοινωνικό πρόσωπο, έχουν γίνει παγκοσμίως οι μεγαλύτεροι χορηγοί αθλητικών ομοσπονδιών, πρωταθλημάτων, ομάδων, αθλητών, διαιτητών και γενικά κάθε εμπλεκόμενου στο κατά τα άλλα αμόλυντο αθλητικό σύστημα...

Θα το πω όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται: Σ' αυτό τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στους υποτιθέμενους εκπροσώπους της νομιμότητας και τα λαμόγια που στήνουν τα ματς για να 'κονομήσουν, προσωπικά είμαι με τα λαμόγια.

Οχι μόνο γιατί με τις κομπίνες τους «τρώνε» το σύστημα, που είναι ό,τι πιο βρόμικο και υποκριτικό παίζει στην πιάτσα, αλλά και γιατί σιγά μήπως ο παγκόσμιος αθλητισμός, που είναι βουτηγμένος ολόκληρος μέσα στην ντόπα, τη σκοπιμότητα και τη συναλλαγή, περίμενε αυτούς τους φτωχοδιαβόλους για να τον διαφθείρουν.

Θα πουν, ίσως, κάποιοι αφελείς: Μα, καλά, και ο κόσμος που παίζει τα λεφτά του στο στοίχημα και πάει άκλαφτος με τις κομπίνες που στήνουν τα λαμόγια;
Μαλακίες.

Πρώτον, γιατί ο κόσμος ηδονίζεται να ψάχνει την κομπίνα για να 'κονομήσει (τη συζητάει στο καφενείο, ελπίζει να την ανακαλύψει στα δεκάδες ειδικά έντυπα, τη βλέπει μέχρι και στον ύπνο του, που λέει ο λόγος...). Και, δεύτερο και σημαντικότερο, γιατί έτσι κι αλλιώς, όποιος περάσει την πόρτα του στοιχήματος, είναι σφαγμένος από χέρι. Πώς να γλιτώσει, άλλωστε, με γκανιότα που ειδικά εδώ στην Ελλάδα, φτάνει μέχρι το 45% και υποχρεωτικές τριάδες αγώνων στις οποίες έχει πιθανότητα κέρδους μία στις 27;

Οπως αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς έπειτα από όλα αυτά τα εγκλήματα που περιέγραψα, όποιος παριστάνει ότι αγωνίζεται για την καθαρότητα του στοιχήματος και την αξιοπιστία των αθλητικών αποτελεσμάτων, είναι για να τον πάρουν με τις πέτρες!


ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Παιδόφιλος διευθυντής δημοτικού

Της ΜΑΡΙΑΣ ΡΙΤΖΑΛΕΟΥ

Τους 158 φτάνουν οι εντοπισμένοι μέσω Λουξεμβούργου χρήστες του Διαδικτύου στη χώρα μας, οι οποίοι κατείχαν ή διακινούσαν υλικό παιδικής πορνογραφίας σύμφωνα με τα στοιχεία της Ιντερπόλ.
Χθες στον μακρύ κατάλογο προστέθηκε ένας 36χρονος ιδιωτικός υπάλληλος από τα Φάρσαλα Λάρισας, ενώ σοκ έχει προκαλέσει η σύλληψη 44χρονου διευθυντή δημοτικού σχολείου στην Καβάλα

Η επιχείρηση των Τμημάτων Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος Αθήνας και Θεσσαλονίκης, που φέρει την κωδική ονομασία «Τσάρλι», έχει οδηγήσει μέχρι στιγμής σε δεκάδες συλλήψεις, μετά μάλιστα και την άρση του απορρήτου επικοινωνίας μέσω του Διαδικτύου που διέταξε με βούλευμά του το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθηνών.
Τελευταίος στη λίστα ένας 36χρονος από τα Φάρσαλα, ο οποίος συνελήφθη αργά το βράδυ του Σαββάτου ύστερα από έφοδο που έκαναν στο σπίτι του αστυνομικοί της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος Θεσσαλονίκης. Στην κατοχή του βρέθηκαν και κατασχέθηκαν περισσότερες από 2.000 φωτογραφίες πορνογραφικού περιεχομένου με πρωταγωνιστές παιδιά. Ο ίδιος φέρεται να ομολόγησε ότι κατείχε αυτό το υλικό, αρνήθηκε, όμως, ότι το διακινούσε σε άλλους χρήστες.

Σάλο, όμως, έχει προκαλέσει η σύλληψη 44χρονου διευθυντή δημοτικού σχολείου στην Καβάλα, με τις ίδιες κατηγορίες. Ο εκπαιδευτικός συνελήφθη στο σπίτι του στη Χρυσούπολη και στην κατοχή του βρέθηκαν τρεις σκληροί δίσκοι και ένα DVD με υλικό παιδικής πορνογραφίας, καθώς επίσης και μικροποσότητα χασίς.

Οι έρευνες συνεχίζονται για τον εντοπισμό και τη σύλληψη και άλλων κατόχων τέτοιου υλικού, που σε μερικές περιπτώσεις ξεπερνά και την πιο αρρωστημένη φαντασία, καθώς μεταξύ των εικόνων υπάρχουν και άσεμνες με βρέφη και παιδιά 3-4 χρόνων.
ΠΗΓΗ ΕΘΝΟΣ

Το Ντουμπάι ΔΕΝ θα προκαλέσει ντόμινο χρεοκοπιών

ΤΗΕ ΝΕW ΥΟRΚ ΤΙΜΕS ,
Του Ρaul Κrugman

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ είναι τι θα γίνει με το Ντουμπάι.
Η αναστολή πληρωμών από από μια κρατική εταιρεία του που επιδιώκει να αναδιαρθρώσει τα χρέη της δεν είναι από μόνη της τόσο σημαντική. Ποιος άλλος, όμως, μπορεί να αντιμετωπίσει παρόμοια προβλήματα; Τι σημαίνει αυτός ο οιωνός για το επόμενο στάδιο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης;

Κατά την άποψή μου, υπάρχουν τρεις πλευρές για να προσεγγίσει κανείς το θέμα.

Πρώτον, διατυπώνεται η θέση ότι αυτό αποτελεί την απαρχή για μια σειρά χώρες που δεν θα μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους και ότι τώρα βιώνουμε το τέλος εποχής όπου οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν τα ελλείμματα για να αντιμετωπίσουν την κρίση.

Εναλλακτικά μπορούμε να πούμε ότι η υπόθεση του Ντουμπάι αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα βουτιάς στην αγορά εμπορικών ακινήτων. Μπορείτε να πιστέψετε ότι η (κρατική εταιρεία) Dubai World δεν είναι κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό παρά το γεγονός ότι ανήκει στο κράτος. Ή ότι αποτελεί έναν πολύ μεγάλο επενδυτή που αντιμετωπίζει τα προβλήματα που έχουν και άλλοι που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση.
Τέλος, μπορείτε να πιστέψετε ότι το Ντουμπάι είναι μια ξεχωριστή περίπτωση από μόνο του, ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο σαν κι αυτό.

Προς το παρόν υποστηρίζω τη δεύτερη και την τρίτη άποψη. Φαίνεται (αν και δεν είναι πολύ σημαντικό αυτό) ότι οι τιμές των ομολόγων των ΗΠΑ κινούνται ανοδικά, δείχνοντας ότι η υπόθεση του Ντουμπάι δεν έχει δημιουργήσει φόβους για χρεοκοπίες. Όπως και να ΄χει, εξακολουθούμε να ζούμε σε πολύ ενδιαφέροντες καιρούς.

Βρετανος Στρατηγός ζητά να δικαστεί ο Τ. ΜΠΛΕΡ για ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Του ΛΑΜΠΗ ΤΣΙΡΙΓΩΤΑΚΗ

Η συνεχιζόμενη έρευνα για τις συνθήκες συμμετοχής της Αγγλίας στην εισβολή και στον πόλεμο στο Ιράκ, παρά το γεγονός ότι, όπως την έχει προσδιορίσει η κυβέρνηση του Γκόρντον Μπράουν, δεν έχει την εξουσία να αποδώσει ευθύνες, εξελίσσεται σε μια μεγάλη και ενδιαφέρουσα δίκη του Τόνι Μπλερ

Οι αποκαλυπτικές μέχρι τώρα καταθέσεις αξιόπιστων πολιτικών και στρατιωτικών επιβεβαιώνουν ότι ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας έσυρε την Αγγλία στην εισβολή στο Ιράκ «λέγοντας συνεχώς ψέματα για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ» και φιμώνοντας τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης λόρδο Γκόλντσμιθ, ο οποίος είχε γνωματεύσει επίσημα ότι η στρατιωτική εισβολή στο Ιράκ δεν θα είχε καμία νομική στήριξη.

Σχετικά με αυτό το θέμα η εφημερίδα «Σάντεϊ Μέιλ» έφερε στη δημοσιότητα επίσημο έγγραφο που αποκαλύπτει ότι οκτώ μήνες πριν από τη στρατιωτική εισβολή στο Ιράκ ο λόρδος Γκόλντσμιθ είχε προειδοποιήσει την κυβέρνηση του Τόνι Μπλερ ότι η ανατροπή του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεϊν με στρατιωτική εισβολή θα ήταν παράνομη και θα αποτελούσε παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η αντίδραση τότε του Τόνι Μπλερ ήταν να απομονώσει και ουσιαστικά να φιμώσει τον λόρδο Γκόλντσμιθ, να τον αποκλείσει από τις κυβερνητικές επιτροπές που συζητούσαν το θέμα του Ιράκ, ενώ επηρέασε τα μέσα ενημέρωσης να «αποσιωπήσουν» τις αντιρρήσεις του υπουργού Δικαιοσύνης.
Ο λόρδος Γκόλντσμιθ σύμφωνα με το δημοσίευμα της «Σάντεϊ Μέιλ» είχε εξοργισθεί με τη μεταχείριση που είχε από την πλευρά της Ντάουνινγκ Στριτ, απείλησε πολλές φορές να παραιτηθεί και έχασε 18 κιλά από τη στενοχώρια που του προκάλεσε το θέμα αυτό.

Τον Τόνι Μπλερ έκαψε και η κατάθεση του Βρετανού πρεσβευτή στην Ουάσιγκτον, την περίοδο των στενών σχέσεων Τζορτζ Μπους - Τόνι Μπλερ και του σερ Κρίστοφερ Μέγερς, ο οποίος είπε ότι έναν χρόνο πριν από την εισβολή οι δύο αυτοί ηγέτες «συμφώνησαν με τα ματωμένα χέρια τους τον πόλεμο στο Ιράκ».

Ενας από τους πλέον διακεκριμένους Βρετανούς στρατιωτικούς, ο απόστρατος στρατηγός σερ Μάικλ Ροζ, πρώην διοικητής της στρατιωτικής δύναμης του ΟΗΕ στη Βοσνία, σε άρθρο του στην εφημερίδα «Ντέιλι Μέιλ» ζητεί την παραπομπή του Τόνι Μπλερ σε δίκη για να αντιμετωπίσει κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου.

Αποκαλύπτει, ότι δυο εβδομάδες πριν από την εισβολή στο Ιράκ, οι μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας είχαν αναφέρει στη βρετανική κυβέρνηση ότι το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεϊν είχε αποσυνδέσει όποια χημικά όπλα είχε.

Ωστόσο ο πρώην πρωθυπουργός αγνόησε αυτό το γεγονός και προχώρησε στη συμμετοχή της χωράς του στον πόλεμο.
«Οι ισχυρισμοί τότε της Ντάουνινγκ Στριτ ότι η Αγγλία κινδύνευε από τους πυραύλους του Σαντάμ Χουσεϊν ήταν αστείοι, οι πύραυλοί του μόλις μπορούσαν να χτυπήσουν τις στρατιωτικές μας βάσεις στη Δεκέλεια στην Κύπρο», γράφει στο άρθρο του ο Βρετανός στρατηγός. Και το άρθρο του σερ Μάικλ Ροζ καταλήγει:
«Ο πόλεμος στο Ιράκ έχει προκαλέσει οικονομική καταστροφή στην Αμερική και στην Αγγλία και είναι ένας από τους παράγοντες που προκάλεσαν τη διεθνή τραπεζική κρίση. Και φυσικά έχει καταστρέψει μια μεγάλη χώρα, το Ιράκ με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια κόσμου να έχουν χάσει τα σπίτια τους. Ο λαός της χώρας μας, της Αγγλίας, έχει κάθε δικαίωμα να απαιτήσει την παραπομπή του Τόνι Μπλερ σε δίκη για εγκλήματα πολέμου. Εμείς στην Αγγλία έχουμε παράδοση οι ηγέτες μας να λογοδοτούν όταν παρασύρουν τη χωρά στην καταστροφή. Το 1756 όταν ο ναύαρχος Τζον Μινγκ ηττήθηκε από τους Γάλλους και έχασε το νησί Μινόρκα, έξι πεζοναύτες τον εκτέλεσαν πάνω στη φρεγάτα «Μονάρχης» που διοικούσε.
Οταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ως υπουργός Αμυνας πήρε την καταστροφική απόφαση για την αποστολή συμμαχικού στρατού στην Καλλίπολη εναντίον των Τούρκων, ζήτησε να υπηρετήσει στην πρώτη γραμμή του πολέμου όπου θα έβρισκε βέβαιο θάνατο.
Γι αυτό πιστεύω ότι για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη του κόσμου στη δημοκρατία και στο πολιτικό μας σύστημα και να επικρατήσει η δικαιοσύνη, ο Τόνι Μπλερ και όσοι συνεργάτες του και αξιωματούχοι αποφάσισαν την συμμετοχή της Αγγλίας στον πόλεμο στο Ιράκ πρέπει να αντιμετωπίσουν το δικαστήριο με τις κατηγορίες των εγκλημάτων πολέμου.
ΠΗΓΗ ΕΘΝΟΣ

ΕΛΒΕΤΙΑ: Απαγόρευσαν την κατασκευή νέων μιναρέδων στη χώρα τους

ΟΙ ΕΛΒΕΤΟΙ ψηφοφόροι ψήφισαν χθες υπέρ του να απαγορευτεί η κατασκευή νέων μιναρέδων στη χώρα τους.
Στο δημοψήφισμα που έγινε χθες, το 57,5% των πολιτών και τα 22 από τα 26 καντόνια υιοθέτησαν τη σχετική πρόταση που είχε διατυπώσει το δεξιό ελβετικό Λαϊκό Κόμμα (SVΡ).

Η ελβετική κυβέρνηση, που είχε προειδοποιήσει ότι μια τέτοια εξέλιξη θα ωφελήσει τα συμφέροντα εξτρεμιστικών κύκλων, ανακοίνωσε ότι θα σεβαστεί τη βούληση του λαού και ότι δεν θα επιτραπεί η κατασκευή νέων μιναρέδων. «Οι μουσουλμάνοι στην Ελβετία θα συνεχίσουν να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο όπως έκαναν μέχρι τώρα», τονίζεται στην ανακοίνωση.

Την ικανοποίησή του για το αποτέλεσμα εξέφρασε ο βουλευτής Βάλτερ Βόμπμαν πρόεδρος της επιτροπής κατά του εξισλαμισμού της Ελβετίας. Σε ομιλία του στο Εγκερκίνγκεν, κοντά στη Βέρνη, δήλωσε ότι η νίκη του ΝΑΙ αποτελεί νίκη του λαού της Ελβετίας και όσων θέλουν μια δημοκρατική κοινωνία.
«Δεν θέλουμε να εμποδίσουμε τον κόσμο να ασκεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Θέλουμε να σταματήσουμε την κατασκευή νέων μιναρέδων, που αποτελούν το σύμβολο του πολιτικού Ισλάμ και της σαρίας».
Στην Ελβετία, που έχει πληθυσμό 7 εκατομμυρίων κατοίκων, ζουν περίπου 300.000 μουσουλμάνοι, κυρίως από τη Βοσνία, το Κόσοβο και την Τουρκία. Από τα 130 με 160 μουσουλμανικά πολιτιστικά κέντρα, μόνο τέσσερα τζαμιά έχουν μιναρέδες. Το δημόσιο κάλεσμα του ιμάμη για προσευχή απαγορεύεται.

«Το SVΡ πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του γι΄ αυτήν την πρόκληση», δήλωσε η Άντα Μάρα, βουλευτής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. «Είμαστε η μόνη δυτική χώρα που θα περιλάβει στο Σύνταγμά της την απαγόρευση της κατασκευής μιναρέδων».
πηγη ΤΑ ΝΕΑ

Διάλειμμα χειρότερο από την εργασία

H εικόνα της... ανάπαυσης του 7χρονου Xρίντοϊ κατά τη διάρκεια ενός σύντομου διαλείμματος από την... εργασία του μόνο ασυνήθιστη δεν είναι, καθώς αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της καθημερινότητας ουκ ολίγων ανηλίκων στο Mπανγκλαντές.
Tο αγόρι «απασχολείται» μαζί με άλλα 11 σε ένα εργοστάσιο κατασκευής μπαλονιών στην Nτάκα του Mπανγκλαντές για περισσότερες από 12 ώρες την ημέρα, αμειβόμενα με μόλις 2,14 δολάρια την εβδομάδα...
πηγη ΕΘΝΟΣ

Πρωταθλήτρια και στους πνιγμούς η Ελλάδα

Της Γιωτας Μυρτσιωτη

Πανευρωπαΐκή πρωτιά και στους πνιγμούς κατέχει η Ελλάδα, που μετράει τους περισσότερους θανάτους και τις σοβαρότερες επιπτώσεις στην υγεία από παρ’ ολίγον πνιγμούς σε παιδιά.

Τριακόσιοι περίπου Ελληνες κυρίως άνδρες (80%) χάνουν ετησίως τη ζωή τους από πνιγμό, εκ των οποίων 270 ενήλικες και 35 παιδιά και έφηβοι.

Κατά την εικοσαετία 1980-1999 καταγράφηκαν 5.704 θάνατοι από πνιγμό στη χώρα μας, ενώ την αυξητική τάση θανάτων από πνιγμούς αποκαλύπτουν στοιχεία του πρώην υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής. Σύμφωνα με αυτά, 215 άνθρωποι πνίγηκαν το 2005, 290 το 2006 και 302 το 2007.

Τα «ατυχήματα από βύθιση στο νερό» απασχόλησαν τις εργασίες του 18ου Πανελληνίου Συνεδρίου Νοσημάτων Θώρακος στη Θεσσαλονίκη καθώς, όπως αναφέρει ο καθηγητής Πνευμονολογίας του ΑΠΘ Δημήτρης Γιουλέκας, οι συνέπειες που μπορεί να έχουν στη ζωή και την υγεία των θυμάτων ενδιαφέρουν άμεσα την ελληνική κοινωνία δεδομένης της στενής σχέσης της με το υγρό στοιχείο.
Περίπου 450.000 πνιγμούς τον χρόνο παγκοσμίως καταγράφει η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας. Αποτελούν την πέμπτη συχνότερη αιτία θανάτου από ατύχημα μεταξύ όλων των ηλικιακών ομάδων και τη δεύτερη συχνότερη αιτία βλάβης και θανάτου από ατύχημα μεταξύ παιδιών ηλικίας ενός μηνός έως 14 ετών.
Το ενδιαφέρον των επιστημόνων εστιάζεται στα θύματα των «παρ’ ολίγον πνιγμών» καθώς η νοσηρότητα που αναπτύσσουν μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμη βλάβη της υγείας τους ή και στον θάνατο.
Στα παιδιά, το 35% των επεισοδίων βύθισης σε νερό είναι θανατηφόρα, το 33% οδηγεί σε ενός βαθμού νευρολογική έκπτωση και το 11% σε σοβαρά νευρολογικά επακόλουθα. Σε παιδιά ηλικίας ενός μηνός έως 14 ετών νοσηρότητα αναπτύσσει το 12 - 27% όσων επιβιώνουν.

Για τον πνιγμό ευθύνονται διάφορες παθήσεις (επιληψία, διανοητική καθυστέρηση, σπασμοί, έμφραγμα του μυοκαρδίου, διαταραχή άγχους ή πανικού, διαβήτης, υπογλυκαιμία), η κατανάλωση αλκοόλ ή ψυχοτρόπων φαρμάκων κατά την κολύμβηση, η ελλιπής εκπαίδευση κολύμβησης ή θαλασσίων σπορ, οι βουτιές σε αβαθή νερά και οι τραυματισμοί σε θαλάσσια αθλήματα.

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

9,5 εκατ. ευρώ για εξ αποστάσεως εκπαίδευση εκπαιδευτικών

Της Μαριας Ψαρα

Εντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει στα πανεπιστήμια της χώρας η απόφαση της προηγούμενης ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας να αναθέσει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ) το επιδοτούμενο από τη ΕΕ πρόγραμμα με τίτλο: Εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση Εκπαιδευτικών για Θέματα Πρόληψης και Διαχείρισης Εκτακτων Αναγκών σε Σχολικές Μονάδες.

Η προκήρυξη του προγράμματος ύψους 9,5 εκ. ευρώ έγινε τον Ιούνιο του 2009 και με διαδικασίες-εξπρές (6 Ιουλίου έκλεινε η υποβολή των προτάσεων, 13/8 κατακυρώθηκε) εγκρίθηκε η πρόταση που είχε καταθέσει μόνο του το Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγκεκριμένα ο καθηγητής γεωλογίας Ευθύμιος Λέκκας.
Το Τμήμα Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών είχε «απέναντί» του τρεις προτάσεις από «συμπράξεις» σχεδόν όλων των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της χώρας: με συντονιστή το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο (ΑΠΘ), κοινή πρόταση είχαν καταθέσει το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ), το Πολυτεχνείο Κρήτης και τα Πανεπιστήμια Αιγαίου και Ιωαννίνων. Αλλη πρόταση είχε καταθέσει τα Πανεπιστήμια Πειραιώς, Θεσσαλίας και Πατρών. Η τρίτη πρόταση που έλαβε μέρος στη διαδικασία ήταν κοινή από σχεδόν όλα τα ΤΕΙ της χώρας.

Το πρόγραμμα ανατέθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με βαθμό 9,6. Δεύτερη αξιολογήθηκε η πρόταση με συντονιστή το ΑΠΘ, με βαθμό 8,3. Τα αποτελέσματα του προγράμματος ανακοινώθηκαν στις 13 Αυγούστου, χρόνος ρεκόρ για τα ελληνικά δεδομένα. Ετσι, ελαχιστοποιήθηκαν τα περιθώρια ενστάσεων, αφού ακολούθησε η προκήρυξη των εκλογών και η αλλαγή της ηγεσίας του ΥΠΕΠΘ.

Οι πρυτανικές Αρχές των εμπλεκόμενων πανεπιστημίων διαμαρτυρήθηκαν έντονα με επιστολές στον τότε υπουργό Παιδείας Αρη Σπηλιωτόπουλο για τις «περίεργες συμπτώσεις» που παρατηρήθηκαν κατά την επιλογή του Πανεπιστημίου Αθηνών, που ακυρώνουν ολόκληρη τη διαδικασία επιλογής.

Στις επιστολές διαμαρτυρίας τονίζεται ότι μέλη της επιτροπής αξιολόγησης συνδέονται έμμεσα και άμεσα με τον Ε. Λέκκα, αλλά και ότι το ποσό των 9,5 εκ. ευρώ που καλείται να απορροφήσει το πρόγραμμα είναι εξωφρενικό - ο προϋπολογισμός για τα 42 τμήματα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για ένα έτος ανέρχεται μόλις στα 8,5 εκ. ευρώ!

«... Από τα συμφραζόμενα τόσο των συναδέλφων του Πανεπιστημίου Αθηνών όσο και του Ειδικού Γραμματέα (σ.σ.: του ΥΠΕΠΘ) κ. Κοντογιάννη, υποπτευόμασταν ότι η προκήρυξη ήταν εικονική και ότι το έργο είχε ήδη δοθεί στον κ. Λέκκα από το Παν. Αθηνών», αναφέρει ο πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης Ι. Γρυσπολάκης. Στην επιστολή έντονης διαμαρτυρίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας επισημαίνεται ότι σε αντίθεση με όλες τις άλλες περιπτώσεις, «η εν λόγω διαδικασία ολοκληρώθηκε σε χρονικό διάστημα 1 μήνα, γεγονός πρωτοφανές, και απόφαση ανάθεσης του έργου ελήφθη στις 13 Αυγούστου 2009, εντός των θερινών διακοπών...».

Διάτρητη η «βαθμολογία»
Οι... φίλοι και συνεργάτες της επιτροπής αξιολόγησης

Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται «ότι η σύνθεση της επιτροπής αξιολόγησης δεν παρείχε κανένα εχέγγυο αντικειμενικής βαθμολόγησης, λόγω της μη εξειδίκευσης των μελών της με το αντικείμενο του προγράμματος, αλλά και των σχέσεων που γνωρίζουμε ότι υφίστανται μεταξύ μελών της επιτροπής και του Παν/μίου που ανατέθηκε το έργο», σημειώνει ο αντιπρύτανης Θεσσαλίας.

Πράγματι, με μια απλή αναζήτηση στα ερευνητικά προγράμματα και στις δημοσιεύσεις του καθηγητή Ε. Λέκκα είναι πολύ εύκολο να διαπιστώσει κανείς πως ένας εκ των αξιολογητών έχει συνεργαστεί επανειλημμένως με τον καθηγητή! «Είναι και ο λόγος που σκοπεύουμε να προσφύγουμε στην ΕΕ. Βασικός κανόνας των αξιολογητών είναι να μην έχουν καμία σχέση επιστημονική ή άλλη με τους επιστήμονες που βαθμολογούνν», δηλώνει ο καθηγητής του ΑΠΘ Σπ. Παυλίδης, συντονιστής της πρότασης που αναδείχθηκε δεύτερη.

Ενα ακόμη μέλος της επιτροπής φέρεται να έχει προσπαθήσει να γίνει υποψήφιος διδάκτορας στο συγκεκριμένο τμήμα του Παν. Αθηνών. Αιχμές και σε βάρος του υπουργού αφήνουν οι επιστολές, αφού μία από τους βαθμολογητές φαίνεται να προέρχεται από το χώρο του τουρισμού, υπουργείου όπου είχε θητεύσει ο Α. Σπηλιωτόπουλος.

Η Κωνσταντίνα Σκαναβή, καθηγήτρια στο Παν. Αιγαίου, συμμετέχουσα στην πρόταση του ΑΠΘ, δίνει ένα παράδειγμα του πώς λειτουργεί το σύστημα των προγραμμάτων: «Επί υπουργίας Μ. Γιαννάκου, είχε προκηρυχθεί πρόγραμμα επιμόρφωσης εκπαιδευτικών στο περιβάλλον, με ποσό των 3,1 εκ. ευρώ. Κατατέθηκαν 8 προτάσεις, η μία από Παν. Αιγαίου που βγήκε πρώτη και στις 2 αξιολογήσεις. Το Παν. Αθηνών διέρρευσε μια έντεχνα παραποιημένη πληροφορία, ότι μέλος της επιτροπής εργαζόταν σε εμάς. Μέχρι να πεισθεί η ηγεσία του υπουργείου για την ορθή αξιολόγηση, άλλαξε ο υπουργός. Ο κ. Στυλιανίδης δεν έδωσε καμία σημασία στο θέμα και τελικά τα χρήματα χάθηκαν από τους εκπαιδευτικούς μας, στους οποίους ανήκαν!».
ΠΗΓΗ ΕΘΝΟΣ

Διαπλοκή της παρέας και α-διαφάνεια των ισχυρών;

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Οι κούφιοι άνθρωποι είναι εδώ μεταπτυχιακοί στην επιστήμη της χειραγώγησης
Ν. Βαλαβάνη, Στην πόλη της μακριάς προσμονής

Η διαφθορά θίγει/ προσβάλλει πάρα πολλά έννομα αγαθά, μερικά από τα οποία είναι και άυλα. Δημοκρατία, νομιμότητα, ανθρώπινα δικαιώματα, σταθερότητα δημοκρατικών θεσμών, καλή διακυβέρνηση, ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη, αξίες δημοκρατίας και ηθικής, σταθερότητα και ασφάλεια, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, ανταγωνισμό κ.λπ.

ΕΠΕΙΔΗ θεωρείται ότι η διαφθορά αφορά συνήθως αυτά που λέμε «εγκλήματα ψηλού καπέλου» και είναι ακατάγγελτο λευκό έγκλημα, ορισμένοι έχουν εκλάβει τη διαφθορά ως μια απλή ηθική απάτη ή μια συνήθη παρεκκλίνουσα συμπεριφορά κι έτσι απεγκληματοποιούν, αποχαρακτηρίζουν και ηθικά τις σχετικές ενέργειες.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ δηλαδή για ένα σφάλμα και όχι για ένα έγκλημα. Γι' αυτό πρέπει να ψάχνουμε για υπεύθυνους και όχι για ενόχους. Η διαφθορά για ορισμένους δεν είναι τίποτα άλλο από μια εκτροπή των ισχυρών. Δηλαδή μια συμπεριφορά που αφορά το πολιτικό ήθος και όχι την εγκληματικότητα.

ΕΤΣΙ η διαφθορά γίνεται το εργαλείο μιας «έκνομης έξτρα επίσημης δημοκρατίας», όπου η πολιτική μηχανή που εκφράζει και τη διαφθορά συνήθως της ομάδας, της παρέας, της φράξιας, του Κόμματος, «εξανθρωπίζει» τη συνδρομή και την υποστήριξη όλων αυτών που έχουν χρεία και δεν μπορούν να τη βρουν μέσα από τις τυπικές διαδικασίες του κράτους, εξυπηρετώντας ταυτόχρονα το μεγάλο κεφάλαιο.

ΟΛΟΙ έχουμε ακούσει το γνωστό «έντιμο και ανέντιμο χρηματισμό» ή τη λειτουργική και δυσλειτουργική διαφθορά. Λειτουργική διαφθορά είναι το φακελάκι. Δυσλειτουργική είναι π.χ. η αναξιοκρατία.

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ, λοιπόν, μεταρρυθμίσεις κι εκεί μπαίνει το θέμα της διαφάνειας.

Η διαφάνεια παρουσιάζεται ως το αντίβαρο σε μια κυνική πραγματικότητα της διαπλοκής. Δημιουργούμε μια μυθική αξία της διαφάνειας ως αντέρεισμα. Ομως προσοχή: οι ιεροκήρυκες της ηθικής καλούνται να κλείσουν πολιτικές αμφισβητήσεις και πληγές προσώπων και θεσμών, αφήνοντας όμως ανοιχτή την πόρτα στους επικυρίαρχους του παιχνιδιού, οι οποίοι και ορίζουν τους χειριστές της αποκάθαρσης.
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι ένα σύστημα μέχρι ενός ορισμένου σημείου μπορεί να πατάξει τη διαφθορά. Διότι αν περάσει από το οριακό σημείο σημαίνει ότι το ίδιο το καθεστώς θα πέσει. Αρα, λοιπόν, το ίδιο το σύστημα της εξουσίας θα σταματήσει τη διαφθορά μέχρι εκεί που η ίδια η εξουσία του δεν θα κινδυνεύσει.

ΥΓ.1 Πες μου σε ποια χώρα ζεις, ποια είναι η Ιστορία της, ποια είναι η δομή της και ποιες είναι οι παραδόσεις της για να σου πω ποια διαφθορά θα έχεις και σε τελική ανάλυση ποια μέτρα διαφάνειας θα μπορούσαν να ανεχθούν οι πολίτες, δεδομένου ότι η κοινωνική μας συνοχή σήμερα στηρίζεται δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό στη μικροδιαφθορά και στην παραοικονομία, δηλαδή στη -με «συνείδηση προσωπικού δικαίου»- παραβίαση των κανόνων.

ΥΓ.2 Δεν είναι θέμα διαφάνειας να γνωρίζουμε εάν όσοι κατέχουν δημόσιο αξίωμα ανήκουν σε Στοές, κατέχουν τίτλους ευγενείας ή χρηματοδοτούνται από «άδηλους πόρους»; Αυτά δεν θα τα βρούμε σε ηλεκτρονικές αιτήσεις γι' αυτό οφείλουν να μας τα δηλώσουν οι ίδιοι ή όσοι τους καλύπτουν (άλλωστε μυστικά προσωπικά δεδομένα και διαβουλευτική Δημοκρατία δεν συμβιβάζονται).
www.giannispanousis.gr

Ομόνοια, δέκα χρόνια αποτυχίας

Tου Νικου Βατοπουλου

Παρατηρούσα την πλατεία Ομονοίας από τη γωνία του «Μπακάκου», όπως έμεινε η ονομασία στην ιστορία της Αθήνας. Από τη γωνία με την Αγίου Κωνσταντίνου, η πλατεία ανοιγόταν χωρίς να μπορεί να κρυφτεί. Στο βάθος έβλεπα τον Λυκαβηττό στην κορυφή της «χαράδρας» της οδού Πανεπιστημίου και δεξιά μου είχα την Πειραιώς.

Φέτος συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τότε που ολοκληρώθηκε ο διαγωνισμός για την ανάπλαση της Ομόνοιας. Είναι γνωστό ό, τι μεσολάβησε, είναι καταγεγραμμένη η αμηχανία της πολιτείας να διαχειριστεί όχι μόνο την αποτυχία του διαγωνισμού (ή της εφαρμογής της βραβευμένης μελέτης), αλλά και την εξεύρεση λύσης.
Σήμερα, ενώ δαπανήθηκαν όσα δαπανήθηκαν, η ελληνική πολιτεία έχει εγκαταλείψει την καρδιά της Αθήνας και ανέχεται τον διασυρμό της πρωτεύουσας στα μάτια εκατομμυρίων επισκεπτών (ας μην ξεχνάμε ότι πάνω από το 50% των τουριστών καταλύει γύρω από την Ομόνοια).

Δεν είναι μόνον η ασχήμια και η ρυπαρότητα, η αίσθηση της απώλειας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και η παράδοση της πλατείας σε αντι-κοινωνικά στοιχεία και στην παραβατικότητα, είναι, πρωτίστως, η μνημειώδης ανικανότητα των εμπλεκομένων φορέων να συνεργαστούν και να προωθήσουν μια λύση. Είναι σαφές ότι όλη η επιφάνεια της πλατείας θέλει ξήλωμα απ’ άκρη σ’ άκρη και όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό, τόσο καλύτερα θα είναι για την Αθήνα. Ας γίνει ένας νέος διαγωνισμός με άλλες προδιαγραφές ώστε η Ομόνοια των αρχών του 21ου αιώνα να αποτελεί μόνο μια κακή ανάμνηση.

Χίλιες φορές να είχε μείνει το σιντριβάνι του Ζογγολόπουλου (τώρα έχουν ένα εκτός τόπου και χρόνου γλυπτό του, προχθές αναδυόταν μέσα από σκουπίδια). Αποτελεί ένδειξη γενναιότητας η παραδοχή του σφάλματος. Ας βγουν να πουν «κάναμε λανθασμένους χειρισμούς και ζητούμε συγγνώμη από τους πολίτες της Αθήνας». Ας γίνει μια νέα αρχή. Η σημερινή κατάσταση ζημιώνει το κύρος της χώρας κάθε μέρα που περνάει και επιπλέον υποσκάπτει το ηθικό των Αθηναίων. Δεν σκέφτεται κανείς τους κατοίκους αυτής της πόλης;
Η πλατεία Ομονοίας, όπως είναι σήμερα, δεν αξίζει σε κανέναν.
πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΠΑΓΙΕΣ ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΤΕΨΥΓΜΕΝΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΩΝ

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ
στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Για το ότι η διαφθορά και η λαμογιά έχουν παγιωθεί στην ελληνική κοινωνία δεν νομίζω ότι θα διαφωνήσουν και πολλοί. Επίσης νομίζω ότι δεν θα υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες και στην επίσης «πάγια» άποψη ότι όλα είναι θέμα παιδείας και πως όλα ξεκινάνε απ την παιδεία. Συνεπώς η παιδεία και οι φορείς της αποτελούν τις «πάγιες» ελπίδες μας για ένα καλύτερο μέλλον σε αυτόν τον τόπο
Ίσως αυτός να ναι και ο λόγος που τις τελευταίες δεκαετίες οι φορείς της παιδείας μας αποτελούν βασική κοινωνική ομάδα-τροφοδότη του χώρου της πολιτικής Ο χώρος της πάγιας ελπίδας μας, τροφοδοτεί την πολιτική με πρωθυπουργούς, υπουργούς, συμβούλους, και τώρα τελευταία με Γενικούς Γραμματείς των οποίων οι ακαδημαϊκοί τίτλοι αποτελούν κρυψώνα της βαθύχρωμης κομματικής τους ταυτότητας

Βλέποντας το πάγιο χάλι των «καθηγητάδων» της πολιτικής, προσπαθούσα εδώ και χρόνια να πείσω τον εαυτό μου ότι οι αυτομολήσαντες στον πολιτικό βούρκο εκπαιδευτικοί και φορείς των ελπίδων μας, αποτελούσαν μεμονωμένες περιπτώσεις. Τι και αν δεν μιλάμε ούτε για έναν ούτε για δύο ούτε για τρείς, αλλά για δεκάδες περιπτώσεις. Τι και αν έχουν εξαπλωθεί σε όλες τις βαθμίδες της πολιτικής ως ένας κοινωνικός ιός που δρα σαν αυτόν της νέα γρίπης.

Έλπιζα ότι είχα μπροστά μου μεμονωμένες περιπτώσεις
Είναι όμως τα πράγματα έτσι?

Διαβάζω τα γενικότερα κατορθώματα των «καθηγητάδων» των Ελληνικών ΑΕΙ και φρίττω. Απανωτά χτυπήματα στην κοινή λογική το ένα μετά το άλλο. Και αυτό από ανθρώπους που υποτίθεται έχουν αναλάβει το λειτούργημα της μόρφωσης και διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας. Από τους φορείς των «πάγιων» ελπίδων μας για ένα καλύτερο αύριο

Ας δούμε λίγο την δράση τους, πέραν του «μεμονωμένου» δείγματος πολιτικής γραφής που μας έχουν δώσει

Αξιολογούν του πάντες και οι ίδιοι αρνούνται κάθε αξιολόγηση. Υπό την αστεία «κάλυψη» της έλλειψης κονδυλίων μόνο 5 από τα 500 τμήματα ΑΕΙ αξιολόγησαν το προσωπικό τους. Περίμεναν τους ξένους εξειδικευμένους οίκους λέει, να κάνουν την αξιολόγηση, οι οποίοι όμως δεν έστειλαν προσωπικό διότι δεν τους καλύπταμε επαρκώς τα έξοδα.

Οι ίδιοι όμως και η επίσημη πανελλήνια ομοσπονδία τους η ΠΟΣΔΕΠ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού των ΑΕΙ) ΑΦΟΡΙΖΟΥΝ αβίαστα οποιοδήποτε φυσικό πρόσωπο τους ασκήσει κριτική, αλλά και οποιονδήποτε «φορέα» επιχειρήσει να τους «ανταγωνιστεί».

Πάρτε ως παράδειγμα τα ιδιωτικά «κολλέγια». Αποτελούν τον παγιωμένο στόχο αφορισμού από επιστήμονες που δεν έχουν κάνει τον κόπο να διαβούν καν την πόρτα τους έστω και για εκ περιεργείας παρατήρηση.

Μιλάμε για αφορισμούς που φτάνουν μέχρι και σε τέως καθηγητές των Ελληνικών Δημοσίων πανεπιστημίων οι οποίοι δοκιμάζουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες στους στα κολλέγια του διαβόλου. Σοβαροί υποτίθεται άνθρωποι σοβαρής υποτίθεται ομοσπονδίας, απαιτούν από συνταξιούχους συναδέλφους τους να παραιτηθούν απ τον τίτλο του ομότιμου καθηγητή γιατί λέει χρησιμοποιούν το κύρος της ιδιότητας του πρώην καθηγητή ΑΕΙ για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα αντίθετα με αυτά του δημόσιου πανεπιστημίου

Λες και η γνώση είναι αγαθό για λίγους, λες και είναι εκλεκτή λιχουδιά που πρέπει να σερβίρεται σε πριβέ εστιατόρια

Για το ΧΑΛΙ του δημοσίου πανεπιστημίου κουβέντα. Τι και αν η Κομισιον στην πρόσφατη έκθεση αξιολόγησης που δημοσίευσε κατατάσσει τα Ελληνικά ΑΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ στην τελευταία θέση?

Η ΠΟΣΔΕΠ κοιμάται τον ύπνο του δικαίου

Δεν έχω καμία πρόθεση ούτε να επιχειρήσω τυφλή επίθεση κατά των δημοσίων ΑΕΙ ούτε τυφλή υπεράσπιση των ιδιωτικών κολλεγίων, πολλά από τα οποία είναι όντως για τα πανηγύρια όπως οι «καθηγητάδες» λένε
Έχοντας διαβεί όμως ΚΑΙ τις δύο πόρτες, και κατέχοντας ΚΑΙ πτυχίο Ελληνικού Κρατικού ΑΕΙ, αλλά ΚΑΙ πτυχίο διαβολικού κολλεγίου, σε διαφορετικούς τομείς, και ΧΩΡΙΣ να αποτελέσει το ένα χαρτί «εισιτήριο» ή πρόκριμα για την απόκτηση του άλλου ειλικρινά απορώ πως είναι δυνατόν σοβαροί υποτίθεται πανεπιστημιακοί να μπαίνουν σε τέτοιο άθλιο πόλεμο, θεωρώντας το επιστημονικό κύρος ως αξία εξ’ ορισμού δεδομένη μόνο για τα κρατικά ιδρύματα.

Όπως ο Μωυσής έλαβε κατ’ αποκλειστικότητα τις 10 εντολές, έτσι και τα κρατικά ΑΕΙ έλαβαν μονοπωλιακά το «κύρος» τους

Αλλά αξιότιμοι κύριοι της ΠΟΣΔΕΠ , μιας και μιλάτε για «κύρος» καθηγητή ΑΕΙ τι ακριβώς εννοείτε?
Το κύρος του να καταλαμβάνεις μια έδρα ΑΕΙ με εργασία προϊόν ΛΟΓΟΚΛΟΠΗΣ, το κύρος του να καταλαμβάνεις τίτλους γλείφοντας τις παρατάξεις που έχουν συστήσει οι φοιτητές-κομματόσκυλα, το κύρος του να έχεις λάβει τους τίτλους σου όντας υπό την επίβλεψη της κοσμήτορος μαμάκας σου, η το κύρος του να διδάσκεις σε τενεκέδες ξεγάνωτους των επιδόσεων του δύο και του τρία, που δεν ξέρουν πού παν τα τέσσερα?

Ποια λογοκλοπή κατήγγειλε η ΠΟΣΔΕΠ?
Πότε συγκρούστηκε πραγματικά με τα χαϊδεμένα φοιτητικά κομματόσκυλα η ΠΟΣΔΕΠ?
Πόσους «καθηγητάδες» έχει καταγγείλει που έχουν βολέψει συγγενείς και φίλους?

Το κύρος της το μετράει με τετραγωνικά μέτρα αμφιθεάτρων και κτιρίων, και με αριθμό φοιτητών , όπως δηλαδή οι νεόπλουτοι αποχαυνωμένοι νεοέλληνες μετράνε το δικό τους κύρος με βάση τα κυβικά του αυτοκινήτου τους και το μήκος του πούρου τους…

Μην τολμήσετε να μιλήσετε για μεμονωμένες περιπτώσεις, διότι τα δημοσιεύματα του τύπου σας διαψεύδουν πανηγυρικά. Μιλάμε για ΠΑΓΙΕΣ πρακτικές τις οποίες ανέχεστε

Όλα όμως τα παραπάνω είναι κυριολεκτικά «πταίσματα» μπροστά στην τελευταία «μαγική κίνηση» της ομοσπονδίας-όνειδος για το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα:
ΚΛΕΙΝΕΙ λέει ΟΛΑ τα πανεπιστήμια της χώρας τη Δευτέρα 30/11/2009, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΩΞΗ σε βαθμό ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ που ασκήθηκε σε κάποια εκλεκτά μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας που για μη σύμφωνη με τον νόμο διαχείριση του Ειδικού Λογαριασμού Κονδυλίων Έρευνας !!!

Κλείνουν τα τσιφλίκια τους για να συμπαρασταθούν στους ποινικά διωκόμενους «καθηγητάδες» κύρους που έβαλαν χέρι στα Κονδύλια Έρευνας, προκειμένου να καλύψουν «λοιπές τρέχουσες λειτουργικές ανάγκες των Πανεπιστημίων τους»
Οι εκλεκτοί κύριοι της ΠΟΣΔΕΠ δικαιολογούν τη στάση τους με την αστειότητα ότι η ενέργεια των συναδέλφων τους «αποτελεί πάγια καθημερινή πρακτική από όλους λόγω της ανάγκης να παρακαμφθεί η γραφειοκρατία»

Ξεδιάντροπη ομολογία. Το κάνουν όλοι! Πανεπιστημιακοί πνευματικοί άνθρωποι παρανομούν εν ονόματι της άποψης «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»

Η «πάγια τακτική» αθωώνει και απαλλάσσει από κάθε ευθύνη

Αυτά βλέπουν και τα αγράμματα κομματόσκυλα που εκτρέφετε στα ιδρύματα κύρους που εργάζεστε και ΧΤΙΖΟΥΝ τους καθηγητές τους μέσα στα γραφεία τους. Και όταν οι αγράμματοι τενεκέδες στους οποίους μεθαύριο θα δώσετε πτυχία κύρους, ΑΘΩΩΝΟΝΤΑΙ απ την Ελληνική Δικαιοσύνη διότι λέει «τελούσαν υπό νομική πλάνη, θεωρώντας ότι στο πλαίσιο της διαμαρτυρίας αντίστοιχες ενέργειες καταγράφονται συχνά» (πάγιες τακτικές και πεποιθήσεις δηλαδή) σας κακοφαίνεται

ΟΧΙ κύριοι «καθηγητάδες». Για εσάς που είστε οι πνευματικοί άνθρωποι αυτού του τόπου ΔΕΝ πρέπει να υπάρχουν παράνομες «πάγιες καθημερινές πρακτικές» που να τις ανέχεστε

Όπου τις βρίσκετε πρέπει να τις βάζετε στο φούρνο μικροκυμάτων να ξεπαγώνουν. Αυτό πρέπει να μαθαίνετε και στα παιδιά μας που μέσα στα ιδρύματα κύρους σας, έχουν φτάσει να πλακώνονται μεταξύ τους χρησιμοποιώντας μέχρι και ξύλα ή λοστούς ως όπλα . Από ένα «πιστολάκι-σεσουάρ» πρέπει να τους δίνετε για να ξεπαγώσουν όποια πάγια τακτική αθλιότητας βρουν μπροστά τους

ΌΧΙ κύριοι καθηγητάδες. Αν το νομικό πλαίσιο είναι οπερέτα και δεν καλύπτει τα «λειτουργικά» σας έξοδα, ΛΙΩΣΤΕ το, ΔΙΑΛΥΣΤΕ το καταγγέλλοντας το. Δεν μπορείτε απ τη μια να κοκορεύεστε για τα αμφιθέατρά σας και απ την άλλη να βάζετε χέρι σε λογαριασμούς ερευνών για να καλύψετε τα λειτουργικά τους έξοδα.

ΔΕΝ ευνοήσατε τον εαυτό σας. ΔΕΝ τα φάγατε τα λεφτά. Σας πιστεύω. ΔΕΝ καταχραστήκατε ούτε «σεντς». Πιστέψτε με όμως ΔΕΝ κάνατε καλό στο ίδρυμά σας

Ας μείνει το μαγαζί σας χωρίς χαρτί τουαλέτας. Ας μείνει χωρίς σαπούνια. Ας μείνει χωρίς φως νερό και τηλέφωνο. ΜΟΝΟ έτσι θα ξυπνήσετε την πολιτεία Τα κονδύλια της ΕΡΕΥΝΑΣ είναι αυστηρά και μόνο για την ΕΡΕΥΝΑ και για τίποτε άλλο

ΠΟΥ ΗΤΑΝ η ΠΟΣΠΕΔ όταν η γραφειοκρατία της Εθνικής Τράπεζας σκότωνε τον πιτσιρικά Παναγιώτη Βασιλέλη μην επιτρέποντας την εκταμίευση των χρημάτων που μάζεψαν οι πολίτες με έρανο για να καλύψουν τα έξοδα νοσηλείας του στο εξωτερικό?

Ως πνευματικοί άνθρωποι του τόπου βγάλατε έστω και μια ανακοίνωση τότε?
Κλείσατε κανένα ίδρυμα σε ένδειξη διαμαρτυρίας τότε?

Οι τότε καρεκλοκένταυροι της Εθνικής δικάστηκαν και ΑΘΩΩΘΗΚΑΝ διότι ΝΟΜΙΜΑ (!) μπλόκαραν τα λεφτά. Τότε ο σκοπός ΔΕΝ αγίασε τα μέσα

Το σινάφι σας τώρα που απ τη μια αφορίζει αβίαστα και απ την άλλη αγιάζει τακτικές και μέσα κατά βούληση τι αντιμετώπιση πρέπει να έχει?

Οι «πάγιες» τακτικές μας έχουν φάει σε αυτόν τον τόπο. Με τη στάση σας τις καλλιεργείτε και τις διδάσκετε για του παραδείγματος σας γι αυτό τις βρίσκουμε μόνιμα να φυτρώνουν παντού μπροστά μας, σαν κεφάλια Λερναίας Υδρας

Παρ όλα αυτά όμως ομολογώ ότι ΔΕΝ έχω απελπιστεί

Εξακολουθώ να ελπίζω ότι κάποια ημέρα οι υγιείς καθηγητές του χώρου σας που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να διδάξουν τα παιδιά μας, που με ιδρώτα και αίμα απέκτησαν την έδρα τους, χωρίς να κλέβουν πνευματική ιδιοκτησία άλλων, χωρίς να έχουν μπάρμπα στην Κορώνη, χωρίς να γλύφουν κομματόσκυλα, και χωρίς να έχουν ως αυτοσκοπό να μεταπηδήσουν στην πολιτική, αλλά και οι μαθητές τους, θα βάλουν το «πιστολάκι» στην πρίζα ξεπαγώνοντας κατεψυγμένες πρακτικές και εγκεφάλους…

Αρχίζει το ματς ?????????

Αρχίζει το μάτς των τεσσάρων εισαγγελέων???
Αρχίζει το "ματς" των ελικοπτέρων περιπολίας???
Αρχίζει το ¨μάτς" των 2000 αστυνομικών???
Η πολιτεία που έδωσε σε ΕΝΑΝ και μοναδικό εισαγγελέα, ΧΩΡΙΣ γραμματειακή υποστήριξη, την υπόθεση Siemens, (και ο οποίος αποδείχθηκε και ανεπαρκής) δείχνει τα ΣΑΠΙΑ ΔΟΝΤΙΑ της στο ντέρμπι των αιωνίων ορίζοντας ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ επιβλέποντες εισαγγελείς μην τύχει λέει και γίνουν επεισόδια

Αυτή είναι η λύση
ΜΗΔΕΝ υποδομές, ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ βούληση ΜΗΔΕΝΙΚΗ οργάνωση και τέσσερις εισαγγελείς κατα περίσταση που ποιός ξέρει στο μέλλον μπορεί να γίνουν και δεκατέσσερις

Ας δίνουν κάθε Κυριακή όλα τα εισιτήρια όλων των αγώνων στο σύνδεσμο εισαγγελέων να γλυτώσουμε απο τη βία

Οι "ειδικοί " λένε ο Θεός να βάλει το χέρι του και πρώτιστα εννοούν στους παίχτες στους παράγοντες και στους οπαδούς
Εγώ θα έλεγα να ξεκινήσει δίνοντας φώτιση στην έρμη τούτη Πολιτεία...
Οι φίλοι παπούληδες φωτογραφιών ίσως βοηθήσουν με μια προσευχή για θεία φώτιση της κεφαλής και του νου των ηλιθίων αρχόντων μας
Οι εισαγγελεις είναι στις "θεσεις" τους στις εξέδρες !!!
Οι αστυνομικοί επίσης στις "θέσεις" τους στο "χόρτο"
ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΤΟ ΜΑΤΣ????????
ΕΛΛΑΔΑΡΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ

Το χέρι που «μιλάει»

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Έριδες στην επιστημονική κοινότητα προκαλεί η υπόθεση του Ρομ Χούμπεν, του 46χρονου Βέλγου που άρχισε να επικοινωνεί και πάλι αφού πέρασε 23 χρόνια «κλειδωμένος» σ΄ ένα παράλυτο σώμα, έχοντας διαγνωσθεί εσφαλμένα ότι βρίσκεται σε κατάσταση φυτού. Ο τρόπος που επικοινωνεί, με τη βοήθεια μιας λογοθεραπεύτριας η οποία κρατεί το χέρι του που κινείται πάνω σε μια οθόνη αφής, προκαλεί αμφισβητήσεις λίγες ημέρες αφότου έγινε γνωστή η συγκινητική ιστορία του.

Ερευνητές αμφισβητούν αυτήν τη «διευκόλυνση» της επικοινωνίας από τη λογοθεραπεύτρια.

Μπλόγκερ καταγγέλλουν πως πρόκειται για ωμή φάρσα και εκατομμύρια άνθρωποι αναρωτιούνται βλέποντας το βίντεο με το χέρι του Χούμπεν, το οποίο κρατάει ένα άλλο χέρι, να πληκτρολογεί με ταχύτητα στην οθόνη: ποιος πληκτρολογεί στην πραγματικότητα;

Ο νευρολόγος Στήβεν Λορέις λέει πως θα ρωτούσε κι εκείνος τα ίδια αν δεν γνώριζε τον ασθενή. Ο Λορέις είναι ο γιατρός που πρώτος αντελήφθη πως ο τραυματίας, για τον οποίο όλοι πίστευαν ότι βρισκόταν σε κώμα έπειτα από ένα τροχαίο το 1983, στην πραγματικότητα μπορούσε να ακούει και να καταλαβαίνει κάθε λέξη των γιατρών, χωρίς όμως να μπορεί να τους μιλήσει ή να κουνήσει τα μάτια του.
«Για μένα, οι ερωτήσεις είναι δύο: έχει συνείδηση της πραγματικότητας; Μπορεί να επικοινωνεί; Η απάντηση είναι “ναι” και στις δύο», δήλωσε στο πρακτορείο Ασοσιέιτεντ Πρες. Ένας από τους ελέγχους που έκανε για να επαληθεύσει ότι ο Χούμπεν επικοινωνεί πραγματικά, ήταν να απομακρύνει τη λογοθεραπεύτρια πριν δείξει στον ασθενή του διάφορα αντικείμενα. Όταν η λογοθεραπεύτρια επέστρεψε και ο Χούμπεν ρωτήθηκε να πει τι είδε, το χέρι που κρατούσε η λογοθεραπεύτρια πληκτρολόγησε τις σωστές πληροφορίες.

Ωστόσο πολλοί παραμένουν επιφυλακτικοί.
Ο καθηγητής Βιοηθικής του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια Άρθουρ Κάπλαν υποστήριξε πως «συνήθως αυτός που υποτίθεται ότι βοηθάει κάποιον να σχηματίσει το μήνυμα, είναι αυτός που στην πραγματικότητα γράφει το μήνυμα».
Ο νευρολόγος δρ Γκρέιχαμ Πάουελ της Βρετανικής Ψυχολογικής Εταιρείας θεωρεί κι αυτός ότι «το πρόσωπο που διευκολύνει την επικοινωνία, λέει πως καθοδηγείται από τον ασθενή, όμως γνωρίζουμε πως στην πραγματικότητα αυτό δεν συμβαίνει».
Το ινστιτούτο που φιλοξενεί τον Χούμπεν παραδέχεται πως η πρακτική της «διευκόλυνσης» της επικοινωνίας είναι αμφισβητήσιμη, όμως επισημαίνει πως θα ήταν πολύ παράξενο η μητέρα του Χούμπεν να μην έχει παρατηρήσει τίποτε στα τρία χρόνια που επικοινωνεί μαζί του ξανά.
Σύμφωνα με τον Λορέις, το επόμενο βήμα για τον Χούμπεν είναι να συνεχίσει να βελτιώνει σιγά σιγά την κίνησή του ώστε μια μέρα να μπορέσει να γράψει χωρίς να του κρατά κάποιος το χέρι. «Μιλάμε για έναν απειροελάχιστο έλεγχο του δακτύλου», εξηγεί, «όμως μπορεί να σημάνει πολλά γι΄ αυτόν. Θα μπορεί να ελέγχει την αναπηρική καρέκλα του ή τον ηλεκτρονικό υπολογιστή του».
ΠΗΓΗ ΤΑ ΝΕΑ

Οι άνθρωποί μας στη Γαλλία

Του ΑΝΤΩΝΗ ΣΟΥΡΟΥΝΗ

Πριν από λίγες μέρες έβλεπα ξημερώματα σε κρατικό κανάλι της τηλεόρασης μια εκπομπή που μ' εντυπωσίασε και πριν από λιγότερες μέρες διάβαζα στις εφημερίδες ένα θέμα που μ' ενθουσίασε. Καμιά σχέση το ένα θέμα με το άλλο, όμως να που μέσα μου ήρθαν και στάθηκαν αντικριστά σαν τα κοκόρια για το ποιο απ' τα δύο θα επικρατήσει.

Οι περισσότεροι άνθρωποι που δουλεύουν από το ξημέρωμα μπορεί να μην ξέρουν πως όταν αυτοί κοιμούνται, η κρατική μας τηλεόραση βάζει τις πιο εκλεκτές της εκπομπές. Ισως για να μην τους καθυστερήσει από τις δουλειές τους, ίσως για να μην τους δελεάσει και χάσουν το μεροκάματο. Μόνο ξενύχτηδες, τσακωμένοι, άρρωστοι, απελπισμένοι και άνθρωποι σαν κι εμένα που δουλεύουν στο σπίτι, παίρνουν χαμπάρι το τι γίνεται, επειδή μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα να προβληματιστούν κι άλλο, να τσακωθούν κι άλλο, ν' αρρωστήσουν κι άλλο, ν' απελπιστούν κι άλλο κι εγώ να μην μπορώ να γράψω.

Με το που πάτησα λοιπόν το κουμπί, φανερώθηκε ένας ωραίος άντρας να κάθεται αραγμένος σ' έναν ωραίο καναπέ με τα παπουτσωμένα μακριά του πόδια απλωμένα στο χαμηλό τραπέζι μπροστά του και τα χέρια πλεγμένα πάνω στην κοιλιά. Αυτό το τελευταίο, μαζί με το πώς ακουμπούσε πίσω, καθώς κι ότι αλλού καθόταν αυτός κι αλλού τα πόδια του έδιναν στο δωμάτιο μια υποδούλωση και στον ίδιο την αίσθηση απόλυτης εξουσίας. Ηταν κάτι παραπάνω από μεσήλικας, αλλά όταν άκουγες το πώς μιλούσε κι έβλεπες το πώς κοιτούσε γινόταν παλικαράκι που ήξερε πολλά και τα 'λεγε σε σένα, όχι για να σε εντυπωσιάσει, αλλά για να σε πληροφορήσει. Μιλούσε γαλλικά και προφανώς δίδασκε Φιλοσοφία σε κάποιο γαλλικό πανεπιστήμιο, γιατί με τον ίδιο τρόπο μιλούσε και σε μας. Συνεχώς είχε ένα αδιόρατο χαμόγελο, όχι γιατί αυτός το επεδίωκε, αλλά το ίδιο του το στόμα, για το πόσο σοφά λόγια έβγαιναν από τα χείλη του.

Πραγματικά, ο άνθρωπος με είχε εντυπωσιάσει μες στη νύχτα. Ολα πάνω του ήταν όμορφα, σίγουρα και αναλυμένα, αλλά προπάντων ο τρόπος που μιλούσε. Μιλώντας πέρασε μέσα από τους αιώνες και σιγά σιγά έφτασε στον αιώνα τον δικό μας. Φάνηκε να τον εκτιμά ιδιαίτερα, γιατί αναφέρθηκε σε όλα του τα επιτεύγματα και στο πόσο θα ωφεληθούν οι άνθρωποι στο μέλλον. Ηδη σήμερα δεν χρειάζεται πια να σκάνε γι' αυτό κι εκείνο, πατάς το κουμπί κι ολόκληρος ο κόσμος είναι μπροστά σου. Ούτε χρειάζεται να σπας το κεφάλι σου για προβλήματα, που η λύση τους υπάρχει ήδη μέσα στον υπολογιστή σου. Το μυαλό σου μπορείς να το χρησιμοποιείς πια γι' άλλα πιο σπουδαία πράματα.

Η αλήθεια είναι ότι μ' έβαλε σε σκέψεις ο τύπος. Αν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος, θα τον περνούσα στο ντούκου, αλλά εδώ είχαμε να κάνουμε μ' έναν ευγενικό, μορφωμένο, ωραίο, χαμογελαστό καθηγητή του Πανεπιστημίου, που μας εξηγούσε το μέλλον.

Λίγες μέρες μετά ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα, έπεσα προς το τέλος σ' έναν τίτλο με χοντρά μαύρα γράμματα που έλεγε, «...Τότε, θα πετάξουν κι εμάς στα σκουπίδια».

«Ποιους θα πετάξουν και γιατί;» αναρωτήθηκα κι άρχισα να διαβάζω.

Σε ένα χωριό κάπου στη Λωραίνη, ξεκινούσε το κείμενο, οι κάτοικοι σήκωσαν ένα πανό, που έγραφε, «Κάτω τα χέρια από το ταχυδρομείο μας». Σωστό, κι εγώ θα το 'λεγα αυτό. Και μάλιστα θα το επέκτεινα και θα' λεγα «κάτω τα χέρια απ' όλα». Εξάλλου, «κάτω τα χέρια» λένε μόνο οι καλοί άνθρωποι που αδικούνται, οι άλλοι λένε «πάνω τα χέρια» - το βλέπουμε χρόνια τώρα στο σινεμά. Θέλουν να το κλείσουν, επειδή δεν αποδίδει και πρέπει να προσαρμοστεί με την «επιχείρηση που έχει ριχτεί με τα μούτρα στον σκληρό ανταγωνισμό, είναι δεύτερη στην Ευρώπη και επενδύει παντού». Οι κάτοικοι όμως αντιδρούν. «Υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να τα αφήσουμε να μας τα πάρουν», λέει ένας συνταξιούχος χωρικός. «Το ηλεκτρικό, τα ταχυδρομεία, το νερό, η παιδεία. Δεν είναι για πούλημα. Αλλιώς θα έρθει μια μέρα που δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε και τότε θα μας πετάξουν στα σκουπίδια».


ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ