ΣΥΡΙΖΟΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Κράτος χωρίς υπηρεσίες

Οι περισσότερες πόλεις της Ελλάδας αυτές τις ημέρες θυμίζουν παρατημένες αφρικανικές περιοχές. Βουνά σκουπιδιών έχουν σχηματισθεί στις περισσότερες γειτονιές, ενώ οι υψηλές θερμοκρασίες αλλά και η επιστροφή του νέφους δημιουργούν σοβαρούς κινδύνους για τη δημόσια υγεία.

Το κράτος, υπό τη στενή του έννοια ή υπό την ευρύτερη, περιλαμβάνοντας και τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αδυνατεί να προσφέρει στοιχειώδεις υπηρεσίες στους πολίτες.

Παρά το γεγονός ότι οι δημόσιες δαπάνες αυξάνονται για τη λειτουργία του κράτους απορροφώντας διαρκώς υψηλότερα έσοδα από τη φορολογία, οι υπηρεσίες αντί να αναβαθμίζονται δυστυχώς χειροτερεύουν. Πολύτιμοι πόροι διαχέονται σε άχρηστες υπηρεσίες, κομματικά βολέματα και γραφειοκρατικές διαδικασίες.

Δεν είναι μόνο το σοβαρό ζήτημα της αποκομιδής απορριμμάτων που αποτυπώνει την ανικανότητα του κράτους να χειρισθεί ζητήματα που άπτονται της δημόσιας υγείας. Οι υπηρεσίες σε Παιδεία, Υγεία και Δημόσια Τάξη δεν αντιστοιχούν στα χρήματα που πληρώνουν οι φορολογούμενοι για να συντηρούν το κράτος.

Η παραγωγικότητα του δημόσιου τομέα μειώνεται, ενώ το χάος που επικρατεί στο σύνολο σχεδόν των φορέων του έχει ως αποτέλεσμα χιλιάδες υπάλληλοι να υποαπασχολούνται σε γραφειοκρατικές υπηρεσίες και μία μερίδα «άτυχων» όσο και ευσυνείδητων εργαζομένων να μάχεται για την εξυπηρέτηση του πολίτη.

Οι πολίτες δεν μπορούν να αντιληφθούν πώς εξηγείται το γεγονός ότι ενώ οι περισσότεροι δήμοι απασχολούν πλήθος εργαζομένων, η αποκομιδή απορριμμάτων γίνεται από συμβασιούχους ορισμένης διάρκειας.  

Το ίδιο ανεξήγητα είναι φαινόμενα όπως...

ΣΥΡΙΖΟΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Επανάσταση και στα σκουπίδια!!!

Του Γιώργου Κράλογλου

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παραδίδει τα σκουπίδια στα ιδιωτικά συμφέροντα. Στους "επάρατους" ιδιώτες.  

Θα μείνουν στο κράτος. Στους δικούς μας πελάτες...

"Είπα για άλλη μια φορά προς την ΠΟΕ-ΟΤΑ να θεωρούν δεδομένη την πολιτική θέση της κυβέρνησης να μην ενδώσει σε κάθε είδους πιέσεις για να παραδοθεί το έργο της συγκομιδής των απορριμμάτων σε ιδιωτικά συμφέροντα. Περιμένω την απάντησή τους". 

Ποιος έκανε αυτές τις "ιστορικές" δηλώσεις που μυρίζουν "ροζ επανάσταση" από την μία άκρη στην άλλη; 

Ποιος άλλος από τον αμετακίνητο επαναστάτη σύντροφο Πάνο Σκουρλέτη κομισάριο Εσωτερικών που γέμισε την Αθήνα με 10 τόνους σκουπίδια και την Θεσσαλονίκη (ως συμπρωτεύουσα...) με 2 τόνους.

Ο αμετακίνητος στην "ροζ επανάσταση" σύντροφος Πάνος Σκουρλέτης, που δεν σήκωνε μύγα στο κοφτερό του σπαθί ούτε και για τη ΔΕΗ (ευτυχώς που η ΔΕΗ διαλύθηκε και τον έβγαλε από τον κόπο να την σώσει) και ανέβηκε στη Χαλκιδική να την σώσει από τους δαίμονες του κακού. Από τους "καταπατητές" στις Σκουριές που τόλμησαν να κάνουν επένδυση στην Ελλάδα.

Βροντοφώναξε  "όχι" και στα ιδιωτικά συμφέροντα στα σκουπίδια ο σύντροφος Σκουρλέτης.  Δεν υπέκυψε στις πιέσεις. 

Τη στάση του δε αυτή την "πούλησε" στους ΠΟΕ-ΟΤΑ αφήνοντάς τους να καταλάβουν πως αν δεν μείνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστεί... να παραδώσει τα σκουπίδια της Ελλάδας στα ιδιωτικά συμφέροντα!!

Και αυτή η κυβέρνηση (κράτους - μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και χωμένη μέχρι τα αυτιά στην κρίση) είναι που, από τη μια, "ξορκίζει" ιδιώτες επενδυτές, επιχειρηματίες, μικρομεσαίους, μικρούς, μεγάλους και νέους επιχειρηματίες χαρακτηρίζοντάς τους "ιδιωτικά συμφέροντα" και, από την άλλη, ψάχνει επενδύσεις που θα φέρουν στην Ελλάδα θέσεις εργασίας!! 

Ποιος δεν τον είδε. Ποιος το ξέχασε. Πριν λίγες ημέρες ο πρωθυπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, ήταν που επέλεξε, από το βεστιάριο του ΣΥΡΙΖΑ, την άλλη "μουτσούνα".

Αυτή με το βαθύ χαμόγελο προς τους επενδυτές προς τον επιχειρηματικό κόσμο, προς τους ενδιαφερόμενους για την εξαγορά της ΔΕΗ, του ΟΛΘ, της ΕΥΔΑΠ, της ΕΥΑΘ και των υπολοίπων αεροδρομίων και λιμανιών.

Με το ίδιο χαμόγελο και ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομίας, Αλέξης Χαρίτσης, (με συνέντευξή του σε εβδομαδιαία εφημερίδα) προσκάλεσε, προχθές, μεγάλες επενδύσεις για να σωθεί η Ελλάδα. 

Και πριν λίγες ημέρες, ο επίσης αναπληρωτής Οικονομίας Στέργιος Πιτσιόρλας, με "μουτσούνα" ακόμη ποιο φιλική στα ιδιωτικά συμφέροντα... χωρίς να μασάει τα λόγια του, παραδέχθηκε πως επενδύσεις και επιχειρήσεις δεν γίνονται από το κράτος. Οι επενδύσεις πρέπει να γίνουν από τους ιδιώτες. 

Άρα τι ισχύει για την "ροζ επανάσταση" του ΣΥΡΙΖΑ και τη δίκαιη ανάπτυξη που θα φέρει...;(και ας μην καταλαβαίνει κανείς τι εννοεί). 

Ας το ξεκαθαρίσουμε όσοι καταλαβαίνουμε από επενδύσεις: 

ΣΥΡΙΖΟΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Τι σε συμφέρει, δήμαρχε;

Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Μία από τις πρώτες νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβερνώσας Αριστεράς ήταν η κατάργηση του, αναχρονιστικού είναι η αλήθεια, μέτρου της πολιτικής επιστράτευσης.  

Στο παλιό σύμπαν οι απεργοί θα είχαν ήδη παραλάβει φύλλα επιστράτευσης και τώρα θα δούλευαν διπλοβάρδια. Μεταξύ μας, αυτό σήμερα θα ήταν γελοίο: δεν μπορείς από τη μία να μην ανανεώνεις συμβάσεις και από την άλλη να επιστρατεύεις ανθρώπους.

Βέβαια ο σχετικός νόμος επιτρέπει στην κυβέρνηση να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες επιστράτευσης όταν υφίσταται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Με τη θερμοκρασία στους 40 βαθμούς και τόνους σκουπιδιών στους δρόμους, είναι ζήτημα χρόνου να δεις τους κυρίους με τα άσπρα και τα ψεκαστικά στο χέρι. Ομως, ας είμαστε σοβαροί, η επιστράτευση δεν θα έλυνε το πρόβλημα, θα το έβαζε κάτω από τους σωρούς των σκουπιδιών.

Υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να προσεγγίσεις το πρόβλημα. 

Ο ένας είναι ο «πολιτικός». 

Ο άλλος είναι ο ρεαλιστικός.  

Η πολιτική προσέγγιση του προβλήματος, όπως την αντιλαμβανόμαστε στον τόπο μας, προβλέπει τη διαχείριση με το μικρότερο πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση. Δηλαδή παράταση των συμβάσεων και βλέπουμε, μέχρι να βρεθεί μία χαραμάδα για μονιμοποιήσεις από το παράθυρο. Αυτό απαντά θετικά στην αγωνία χιλιάδων ανθρώπων, όπως θα έλεγε και ο Σκουρλέτης, μαζεύει τα σκουπίδια από το δρόμο και μέχρι τα Χριστούγεννα, που θα λήξουν οι συμβάσεις, μας χωρίζει μία αιωνιότητα.

Η ρεαλιστική προσέγγιση του θέματος είναι ψυχρή και λογική: 

ΣΥΡΙΖΟΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Όταν τα... αντιμνημονιακά σκουπίδια εκδικούνται

Γράφει το ANTINEWS

Φεβρουάριος του 2014 και η υποψήφια με τον ΣΥΡΙΖΑ για την Περιφέρεια Αττικής, Ρένα Δούρου, κάνει μια επική δήλωση. Από εκείνες τις δηλώσεις που γράφουν ιστορία, κι όπως ξέρουμε η ιστορία εκδικείται ακόμη κι αν περάσουν πολλά χρόνια.

Εδώ χρειάστηκε μόλις 3 χρόνια για την εκδίκηση και για να αποδειχθεί πόσο ψεύτες, υποκριτές και άθλιοι πολιτικάντηδες ήταν όλοι εκείνοι που τότε πουλάγανε επανάσταση με την οκά.

«Αλλιώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας μνημονιακός και αλλιώς ένας αντιμνημονιακός», είχε πει η κ. Δούρου και πλέον θα μπορούσε να γίνει το σύνθημα της Νέας Δημοκρατίας. 

Πώς τα μαζεύουν σήμερα τα σκουπίδια οι… αντιμνημονιακοί σύντροφοι της κ. Δούρου; 

Ή μήπως τα μάζευαν καλύτερα οι παλιοί… μνημονιακοί σε σχέση με τους τωρινούς;

Η υπόθεση των σκουπιδιών που έχουν πνίξει την Αθήνα εν μέσω της τουριστικής περιόδου είναι διαχρονικό πρόβλημα για το οποίο έχουν ευθύνες όλα τα κόμματα. Και πρόκειται για μια υπόθεση η οποία σχετίζεται άμεσα με το διαχρονικό έγκλημα με τους συμβασιούχους, τις υποσχέσεις που δίνουν οι πολιτικοί, τον εκμαυλισμό συνειδήσεων και τη δημιουργία ενός κράτους που όλο τάζει και μετά βρίσκεται αντιμέτωπη με τον κακό της εαυτό.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έκανε το μεγάλο λάθος να υπόσχεται μονιμοποιήσεις χωρίς να μπορεί να τις κάνει. Κι από την άλλη, οι εργαζόμενοι αν και ήξεραν ότι υπογράφουν 8μηνες συμβάσεις ήξεραν επίσης κι ότι υπάρχει ένα διαλυμένο κράτος κι ένα πολιτικό σύστημα που θα τους «βολέψει» μια χαρά κι ας πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι.

Απολύτως σεβαστό να θέλει ο κόσμος δουλειά, ακόμη κι αν αυτή είναι τόσο βαριά όσο το να μαζεύεις σκουπίδια. Όμως, άραγε και οι 15.000 που μένουν στο δρόμο σκουπίδια μαζεύουν; Ή μήπως δεν ξέρουμε ότι προσλαμβάνονται, κάθονται πέντε - πέντε στα γραφεία και όταν προκύπτει κενό στο μάζεμα των σκουπιδιών ξαναπροσλαμβάνονται άλλοι συμβασιούχοι και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται;

Είναι λυπηρό να χάνει κάποιος τη δουλειά του, όπως είναι λυπηρό να βλέπει κανείς αυτή την εικόνα σε μια υποτιθέμενη σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Μια πρωτεύουσα που έχει επέτειο 13 ετών από τους Ολυμπιακούς Αγώνες μέσα στη βρόμα και τη δυσωδία.

Όμως, πρέπει επιτέλους να λυθεί το πρόβλημα και με τους συμβασιούχους και με τα σκουπίδια και η ΝΔ πρέπει να κλείσει αυτόν τον φαύλο κύκλο με προτάσεις που θα δίνουν οριστικές λύσεις. 

 Συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα για τη συλλογή και διαχείριση των απορριμμάτων; 

Εκχώρηση σε ιδιώτες των υπηρεσιών καθαριότητας; 

Ό,τι είναι να γίνει πρέπει να γίνει για το καλό του συνόλου κι όχι για το καλό τον συνδικαλιστών που ξεσηκώνουν τον κόσμο.

Τα ’χουμε ξανακούσει αυτά για συμφέροντα, για εκχώρηση σε εργολάβους και άλλες τέτοιες συνδικαλιστικές ατάκες.

Γιατί δηλαδή το μάζεμα των σκουπιδιών να πρέπει να γίνεται από δημοσίους υπαλλήλους; 

Γιατί να προσλαμβάνονται 10 και οι 8 να κάθονται στα γραφεία; 

 Γιατί να...

"Eπίγεια ΚΗΦΗΝΟΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΟΣΥΡΙΖΑίικη κωμωδία"

Σαν σήμερα (27/6/ΧΧΧΧ)

1693: Eκδίδεται στο Λονδίνο το πρώτο γυναικείο περιοδικό με τίτλο «Ladies Mercury».

1921: Αρχίζει η προέλαση του ελληνικού στρατού προς την Άγκυρα.

1929: Ιδρύεται η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας.

1967: Το πρώτο ATM εγκαθίσταται σε τραπεζικό υποκατάστημα στο Ένφιλντ του Λονδίνου.

1999: Πεθαίνει από καρκίνο ο Γεώργιος Παπαδόπουλος

 

 

 

 

 

 

 

 

2014: Φευγει από τη ζωή, ο ιδρυτής τού εκδοτικού οίκου «Κάκτος» Οδυσσέας Χατζόπουλος,

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η συλλογική μας υστερία

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ


Α​​ξίζει να διαβάσετε το βιβλίο του Marc Ferro, «Τα ταμπού της Ιστορίας». Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση της Αγλαΐας Γαλανοπούλου και με πρόλογο της Σώτης Τριανταφύλλου. Ο συγγραφέας του δεν χρειάζεται συστάσεις. Ιστορικός, υπήρξε διευθυντής σπουδών στην Ecole des hautes études en sciences sociales στο Παρίσι και συνδιευθυντής του περιοδικού Annales, το οποίο δημιούργησε σχολή στην ιστοριογραφία. Εκτός αυτών, ο Ferro ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία των ιστορικών που ξέρουν να αφηγούνται. Η Μεσόγειος του Braudel, χωρίς το συγγραφικό ταλέντο του, για παράδειγμα θα ήταν ένα σημαντικό ερευνητικό κείμενο. Ενώ τώρα είναι, εκτός των άλλων, και απολαυστικό ανάγνωσμα. Το ίδιο ισχύει και για τον Ferro. Στα ελληνικά έχουν εκδοθεί επίσης «Η τύφλωση» και «Οι εφτά ηγέτες του πολέμου» – από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.


Οφείλω να πω ότι με τράβηξε πριν απ’ όλα ο τίτλος του. «Ταμπού». Τι χρήσιμη λέξη! Και πόσο χρήσιμο εργαλείο για να καταλάβεις τον τρόπο με τον οποίον «εμείς εδώ» αντιμετωπίζουμε την Ιστορία μας. Ξεκινώ από τον ορισμό: «Ταμπού είναι εκείνο για το οποίο σιωπούμε, είτε από φόβο είτε από αιδώ. Διαφοροποιείται, βεβαίως, από το απαγορευμένο, που αφορά περισσότερο ό,τι δεν είναι επιτρεπτό, και διακρίνεται από την αυτολογοκρισία, ή τη λογοκρισία, την οποία συχνά επικαλούμαστε για να δικαιολογήσουμε όλες τις αποσιωπήσεις της Ιστορίας». Το Ταμπού είναι ρητό, ενδεχομένως και ορατό, απλώς χαίρει της ιερότητας του «Μη μου άπτου».


Το βιβλίο δεν παρουσιάζει μια συστηματική αφήγηση των ιστορικών ταμπού. Περιπλανάται στο τοπίο της Ιστορίας και σταματάει το βλέμμα του όπου βρίσκει κάτι ενδιαφέρον. Από την Ιωάννα της Λωραίνης και τον ψυχισμό της έως τους Εβραίους της Αλσατίας που το 1940 μεταφέρθηκαν στη Νότιο Γαλλία και μετά αρνούνταν ότι είχαν αντιμετωπίσει τον αντισημιτισμό στην Αλσατία. Για να μην υποστούν και πάλι τα ίδια. Πόσοι αστοί, μεγαλοαστοί και Εβραίοι στελέχωναν την ηγεσία των μπολσεβίκων; Είναι όμως κι αυτό ένα ταμπού για το κομμουνιστικό κίνημα, όπως και η μεγαλοαστική καταγωγή του Λεόν Μπλουμ. Οι πιο ακραίοι στα σοβιέτ ήταν οι Λετονοί όμως οι Ρώσοι τους αποσιώπησαν για να ενισχύσουν το δικό τους εθνικιστικό αίσθημα, όπως και οι ίδιοι οι Λετονοί το αρνούνται από αντισοβιετισμό και αντιρωσισμό.


Το εκτενέστερο κεφάλαιο στο έργο αφορά στη δολοφονία του τσάρου Νικολάου. Ο συγγραφέας, παραθέτοντας τεκμήρια, υιοθετεί τη θέση ότι μαζί του δεν δολοφονήθηκε η οικογένειά του. Οι Κόκκινοι δεν θέλησαν να δολοφονήσουν τη Γερμανίδα σύζυγό του Αλίκη, γιατί φοβήθηκαν μήπως καταρρεύσει η συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ. Ομως τη βοήθησαν να διαφύγει κρυφά μαζί με τα παιδιά τους για να μην κατηγορηθούν για συνεργασία με τους Γερμανούς. Και άφησαν να αιωρείται η υποψία ότι δολοφονήθηκε όλη η οικογένεια με απόφαση του τοπικού σοβιέτ. Οι Λευκοί επίσης δεν θέλουν να κατηγορηθούν για συνεργασία με τους Γερμανούς και συγχρόνως χρειάζονται έναν διάδοχο μετά τη δολοφονία του Τσάρου, τον Κύριλλο. Και έτσι και αυτοί αποδέχονται τη δολοφονία όλης της οικογένειας. «Φέρθηκαν όλοι σαν άγρια ζώα», φέρεται ειπούσα η βασίλισσα Μαρία της Ρουμανίας το 1919 όταν την παρακάλεσαν να μην αναφέρει το πέρασμα των αρχιδουκών και αρχιδουκισσών που δεν εκτελέσθηκαν από τη χώρα της. Υπήρχαν και τα κληρονομικά, εννοείται. Στο «Κατίν» ο Βάιντα σπάει το ταμπού της εκτέλεσης όλης της αφρόκρεμας του πολωνικού στρατού από τους ναζί, αποδεικνύοντας πως τους εκτέλεσε ο Κόκκινος Στρατός.


Δεν είμαι ιστορικός, όμως δεν χρειάζεται να είσαι ιστορικός, για να συμπεράνεις ότι η ιστορική μνήμη του ανιστόρητου λαού μας είναι μια υπέροχη πινακοθήκη από ταμπού. Αυτό σκέφτηκα όταν είδα τις αντιδράσεις στο άρθρο που δημοσίευσε ο Στάθης Καλύβας την περασμένη Κυριακή, με τίτλο «Μια παράξενη κληρονομιά». Ηταν τόσο έντονες, που αναγκάστηκα να το ξαναδιαβάσω. Μήπως δεν κατάλαβα κάτι;  


Το συμπέρασμα είναι ότι το πρόβλημά μας έχει δύο όψεις.


Η πρώτη όψη λέγεται «κατανόηση κειμένου», όπου αν δεν κάνω λάθος οι Ελληνες μαθητές στις διεθνείς αξιολογήσεις καταλαμβάνουν τις τελευταίες τιμητικές θέσεις. Λογικόν. Πρωτεύουν στην «έκθεση ιδεών», στο υποκατάστατο της κατανόησης κειμένου. Τι χρειάζονται τα κείμενα όταν έχεις ιδέες; 


Η δεύτερη όψη είναι ακριβώς το ταμπού της Ιστορίας με τον ίδιο τρόπο που το περιγράφει ο Ferro. Το κείμενο του Καλύβα αναφέρεται στη χούντα, στο κατ’ εξοχήν ιερό ταμπού της Μεταπολίτευσης.


Αλήθεια, η δικτατορία δημιούργησε μια νέα οικονομική τάξη; Και πώς λειτούργησε αυτή η τάξη στη Μεταπολίτευση; 


Μήπως ήταν αυτή που στήριξε την «Αλλαγή» μετά το διάλειμμα Καραμανλή;  


Δεν είναι αλήθεια ότι οι πολιτικές ελίτ στη δεκαετία του ’60 δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν συναινετικά; 


Δεν είναι αλήθεια ότι... 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΡΑΓΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η ιδεολογία της εξουσίας και ο «Homo Pasokus Hellenicus»

Του ΑΛΚΙΒΙΑΔΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΕΦΑΛΑ

«Ενώ η Εξουσία στην μοναρχία είναι προσωποποιημένη στην δημοκρατία είναι απρόσωπη και συνεπώς πιο επικίνδυνη». 
Berdrant de Jouvenel

Στις 8 Απριλίου του 2017, ημέρα Σάββατο, στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ) εγκαινιάστηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο και τον Πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Φρανκ-Βάλτερ Σταινμάιερ η έκθεση σύγχρονης τέχνης Documenta 14. Έξω από το παλιό εργοστάσιο του ΦΙΞ, δεκάδες παρκαρισμένες αστραφτερές μαύρες λιμουζίνες είχαν μεταφέρει τους «εκλεκτούς» Αφρικανούς και Ασιάτες προσκεκλημένους από το αεροδρόμιο στα εγκαίνια της έκθεσης, ενώ την ίδια στιγμή εκατοντάδες αστυνομικοί είχαν αποκλείσει το κτήριο, διοχετεύοντας το ποτάμι των αυτοκινήτων της λεωφόρου Καλλιρόης στους στενούς δρόμους της περιοχής, προκαλώντας κυκλοφοριακό έμφραγμα στην Αθήνα. Ταυτόχρονα, οι εγκλωβισμένοι ψηφοφόροι των κομμάτων εξουσίας στην Ελλάδα διέσχιζαν επί δύο ώρες το ένα χιλιόμετρο της αναγκαστικής παράκαμψης αδιαμαρτύρητα, ανέκφραστα και σιωπηλά, επειδή έκαναν το λάθος το πρωινό του Σαββάτου, εξαπατώμενοι από τον λαμπερό ήλιο, να αποδράσουν προς την παραλιακή λεωφόρο, με σκοπό να ξεχάσουν έστω και για λίγο τους πολιτικούς, τα μνημόνια και την νομιμοποιημένη ληστεία των περιουσιακών τους στοιχείων από το πολιτικό σύστημα.

Την χρονική στιγμή των σουρεαλιστικών εικόνων στου ΦΙΞ, ανεδύετο επίσης παραστατικά η διαλεκτική σχέση μεταξύ της «Εξουσίας» και της «εξουσιαζόμενης μάζας», ένθα η πρώτη αγνοεί προκλητικά τις ανάγκες της δεύτερης, τονίζοντας για μια ακόμη φορά την διαιώνιση της αρχέγονης σχέσης μεταξύ Εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου.  


Ταυτόχρονα, η εικόνα στου ΦΙΞ διέψευδε την γενική θεώρηση που καλλιεργούν οι πολιτικοί και οι στρατευμένοι διανοούμενοι, δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί, ότι οι εξουσιαστές κατηγοριοποιούνται σε «καλούς» και «κακούς» (π.χ. κόμματα που θα δώσουν λύσεις στο πρόβλημα της χώρας), ενώ η εικόνα της απαξίωσης και της ταλαιπωρίας της μάζας εδραίωνε την θεωρία ότι η Εξουσία αποτελεί μία «αυτοδύναμη και επιδιωκόμενη ανθρώπινη δράση», που όπως όλες οι δράσεις έχει «σκοπό» και χρησιμοποιεί για την επίτευξη του διαχρονικές και καλά δοκιμασμένες «μεθόδους».

Ενώ επί μοναρχίας η Εξουσία είναι «προσωποποιημένη», επί δημοκρατίας είναι «απρόσωπη» και για αυτό η Εξουσία στην δημοκρατία είναι πιο επικίνδυνη όσο αφορά την ελευθερία του ατόμου, ευνοεί την «ανισομερή κατανομή του πλούτου και της εργασίας μεταξύ των τάξεων», ενώ χειραγωγεί την δικαιοσύνη προς όφελός της, προσποιούμενη ότι στην δημοκρατία η Εξουσία εξυπηρετεί την «καθολική βούληση του έθνους» [1].

Ενώ επί μοναρχίας οι αντίπαλοι της γνωρίζουν καλά ότι πάντα θα ευρίσκονται στην απέναντι όχθη και δεν θα μπορέσουν ποτέ να συμμετέχουν στα πλεονεκτήματα και την ισχύ της Εξουσίας, στην δημοκρατία καλλιεργείται εντέχνως η ψευδαίσθηση ότι όλοι οι πολίτες μετέχουν στην Εξουσία, ενώ στην πραγματικότητα αυτή κατέχεται μόνο από έναν κλειστό κύκλο οικογενειών που αναπαράγει εαυτόν, π.χ. πολιτικές οικογένειες, κληρονομικά βουλευτικά αξιώματα, κλπ [2].

Η Εξουσία στην δημοκρατία μέσω του νομοθετικού, φορολογικού και εισπρακτικού μηχανισμού νομιμοποιεί την αρπαγή του πλούτου των εξουσιαζόμενων προς όφελος των εξουσιαστών (ο βουλευτής και ο υπουργός έχει υψηλότατο μισθό, ουσιαστικά δεν φορολογείται ενώ πλειστάκις νομοθετεί προς ίδιον όφελος [2]). Τα κόμματα δεν είναι τίποτα περισσότερο από εταιρείες διαχείρισης εξουσίας προς ίδιον όφελος, για αυτό, όπως όλες οι μονοπωλιακές εταιρείες, συμφωνούν να μετέχουν στην Εξουσία από κοινού μέσω των εκλογών, ενώ σε περιόδους κρίσεως όπου απειλείται η Εξουσία τους από νέα πολιτικά σχήματα Εξουσίας συσπειρώνονται (συγκυβέρνηση). Ο τελικός σκοπός της Εξουσίας είναι ο έλεγχος των μέσων παραγωγής των εξουσιαζόμενων πολιτών προς όφελος των εξουσιαστών.

Οι κύριοι μέθοδοι διαιώνισης της Εξουσίας είναι η «εμπέδωση του φόβου» στους εξουσιαζόμενους, η «καλλιέργεια της πεποίθησης» στην μάζα για τον «θεϊκό προορισμό της και την ανάγκη εξάσκησης της Εξουσίας από μία κλειστή ομάδα ατόμων (πολιτικά κόμματα, πολιτικές οικογένειες)» και τέλος η «εμπέδωση της υπακοής», ώστε να λεηλατούνται οι ιδιωτικές περιουσίες χωρίς τον κίνδυνο της εξέγερσης. 


Η υπακοή πραγματοποιείται μέσω...
 του χαμηλής ποιότητας εκπαιδευτικού συστήματος, των μηχανισμών προπαγάνδας (τηλεόραση, ραδιόφωνο, φιλικά προσκείμενα έντυπα, Πανεπιστήμια, τέχνη διανόηση), καθώς και με την καλλιέργεια του λαϊκισμού (θεοποίηση των πλέον χυδαίων ενστίκτων της μάζας).

Η νομιμοποίηση της Εξουσίας και η απαίτηση της υποταγής αιτιολογείται είτε «θεϊκά» είτε «λαϊκά» (ελέω Θεού, κυρίαρχος λαός). 


Έτσι η Εξουσία υφίσταται μόνο επειδή οι πολλοί υπακούουν στους λίγους. 


Στην δημοκρατία σήμερα η «κοινωνική μηχανική» αποτελεί το απόλυτο όπλο της Εξουσίας για τον έλεγχο των πολλών από τους λίγους, επειδή τους έχει πείσει ότι και αυτοί αποτελούν μέρος της εξουσίας (ο κυρίαρχος λαός, το γενικό καλό), ενώ στην πραγματικότητα οι εξουσιαζόμενοι εργάζονται φορολογούνται και ζουν τις άθλιες ζωές τους, εξυπηρετώντας μόνο τα συμφέροντα των ολίγων.

Στην πατρίδα μας, το ΠΑΣΟΚ κατανοώντας και εφαρμόζοντας ορθά τους νόμους της κοινωνικής μηχανικής καθιέρωσε ένα απόλυτο κλειστό σύστημα εξουσίας (μπλε/ΝΔ, ροζ/ΣΥΡΙΖΑ) ένθα οι πολιτικές πράξεις των χρωματικών συνιστωσών του ΠΑΣΟΚ μπορούν να ερμηνευθούν αποκλειστικά ως πολιτικές πράξεις του πράσινου ΠΑΣΟΚ, ενώ ο «δικομματισμός» και η «συγκυβέρνηση» αποτελούν τις πλέον έξυπνες κινήσεις του.  

Η νίκη της Εξουσίας επί των εξουσιαζόμενων είναι απόλυτη αφού κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα νέο είδος πολιτικά μεταλλαγμένου πολίτη, του «Homo Pasokus Hellenicus» [3], καθολικά απαθή στους εξουσιαστές, παρά το γεγονός ότι όχι μόνο εξευτελίζεται καθημερινώς, όπως π.χ. στις 8 Απριλίου στο ΦΙΞ, αλλά ληστεύεται συστηματικά από το σύστημα Εξουσίας μέσω των ληστρικών φόρων, της κατάργησης των συντάξεων και του ΕΝΦΙΑ.

Σήμερα, το σύστημα Εξουσίας στην Ελλάδα έχοντας αντιληφθεί την ανεπάρκειά του και τις αντιφάσεις του έχει εξελιχτεί σε...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Περνάμε κρίση ή είναι η φαντασίωσή μας;

Tου ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ

 Τις τελευταίες ημέρες ο υπουργός παιδείας Κώστας Γαβρόγλου με τις, ατυχείς, δηλώσεις του έθεσε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων. Η παιδεία στην Ελλάδα χωλαίνει βαρύτατα και ο υπουργός φαντασιώνεται ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα το οποίο, μεταξύ άλλων, θα καταδιώκει τους εμπόρους ναρκωτικών από τον πανεπιστημιακό χώρο.

Το πρόβλημα ανέκυψε με αφορμή επιστολή 471 φοιτητών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης οι οποίοι επισήμαιναν τις συνέπειες από την αγοραπωλησία ναρκωτικών στο campus του ΑΠΘ.

Το φαινόμενο είναι βεβαίως παλιό, αλλά ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Για όσους δεν γνωρίζουν, υπάρχει και το παρασκήνιο της ώθησης χρηστών και εμπόρων στον πανεπιστημιακό χώρο, από τη διάχυσή τους στην πόλη, ώστε να είναι ευκολότερος ο έλεγχός τους. Αυτό δείχνει την υπόληψη στην οποία έχουν οι δημόσιες Αρχές την Ανώτατη Παιδεία.

Η πρώτη αντίδραση στις δηλώσεις του υπουργού –και ουσιαστική– προήλθε από τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης. Ακολούθησε ο Σύλλογος Αποφοίτων ΑΠΘ και το ευτύχημα είναι πως η κριτική στάση απέναντι σε μια ιδεοληψία της Μεταπολίτευσης ότι στο πανεπιστήμιο δεν παρεμβαίνουν τα όργανα της πολιτείας, βρήκε ανταπόκριση στην κοινή γνώμη.

Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι ένα ταμπού το οποίο δεν είναι πλέον σαφές αν υποστηρίζεται επί της ουσίας ή προς άγραν ψήφων.

Η έννοια και το περιεχόμενό του δεν είναι αδικαιολόγητα και αβάσιμα. Στο παρελθόν υπήρξε σοβαρό πρόβλημα με την παρουσία και τις παρεμβάσεις αυταρχικών κυβερνήσεων στο πανεπιστήμιο, και το αίτημα για την καθιέρωσή του αποτελούσε και έναν καταλύτη των δημοκρατικών αγώνων του λαού. Εξ ορισμού το πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος ελεύθερος στη διακίνηση ιδεών και στην ανοχή. Το ερώτημα είναι, κινδυνεύει σήμερα η διακίνηση ιδεών και χρειάζεται το άσυλο για να την προστατέψει; Και, το ουσιαστικότερο, όσοι έχουν ιδέες τις οποίες θέλουν να διαδώσουν, χρειάζονται την νομική προστασία του ασύλου για να το κάνουν; Εξασφαλισμένοι, δηλαδή, επαναστάτες;

Η προσέγγιση στο θέμα είναι καλοπροαίρετη. Η αλήθεια είναι ότι σε έναν χώρο με την παράδοση των ελληνικών πανεπιστημίων, η συνεχής παρουσία αστυνομίας, επί παραδείγματι, είναι κάτι που ξενίζει. Αναζητώντας τη μέση λύση θα μπορούσε η παρουσία αυτή να περιοριστεί στην αντιμετώπιση εγκληματικών πράξεων. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η διακίνηση ναρκωτικών από εμπόρους είναι μία από αυτές.

Αν υπάρχει βούληση, η χρυσή τομή πάντα βρίσκεται.

 Ενώ η ένωση των καθηγητών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στάθηκε κριτικά απέναντι στον υπουργό, οι πανεπιστημιακοί του ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσαν δική τους ανακοίνωση με την οποία ασκούν κριτική στις πολύ εύστοχες επισημάνσεις του δημάρχου. Και λίγο-πολύ λένε γιατί ανακινείται το θέμα, ενώ είναι παλιό. Προφανώς για τους πανεπιστημιακούς του ΣΥΡΙΖΑ ό,τι είναι παλιό, και θέλουν να συντηρηθεί, δεν πρέπει να θίγεται.

Το ζήτημα πλέον είναι ένας βαθύς αναχρονισμός στις αντιλήψεις ορισμένων για το πανεπιστήμιο και τη λειτουργία του, και μια αναντιστοιχία του ρόλου του με τις ανάγκες της κοινωνίας.

Με τρόπο άσχημο, λόγω και της οικονομικής κρίσης, το ελληνικό πανεπιστήμιο με την εξαίρεση ορισμένων πρωτοπόρων καθηγητών έχει μείνει σε μια λειτουργία που θυμίζει Μεταπολίτευση. Δεν συζήτησε ποτέ –γιατί δεν το επέτρεψε μια ορισμένη πολιτικοϊδεολογική μειοψηφία στην οποία συγκαταλέγονται και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ– ποια είναι τα νέα δεδομένα στην εξέλιξη του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού και πώς αυτά μπορούν να ικανοποιηθούν και από την πανεπιστημιακή λειτουργία.

Κινδυνεύει, έτσι, το δημόσιο πανεπιστήμιο να απαξιωθεί και στη συνείδηση του μεγάλου μέρους της κοινωνίας, και κυρίως να ακυρωθεί ο ρόλος του.

Οι συνέπειες θα είναι τραγικές για τις ασθενέστερες οικονομικά δυνάμεις που αδυνατούν να στείλουν τα παιδιά τους για σπουδές στο εξωτερικό. 

Ποιον λοιπόν εξυπηρετεί η διατήρηση του πανεπιστημίου σε έναν επικίνδυνο αναχρονισμό;

Κανείς δεν υποστηρίζει πως το πανεπιστήμιο θα πρέπει να προσαρμοστεί αβρόχοις ποσί στις επιταγές της αγοράς. Αλλά και η διατήρησή του σε μια απομόνωση από το κοινωνικό γίγνεσθαι συντηρεί μια ελίτ που, για τις συνθήκες που διανύουμε, είναι πολυτέλεια.  

Ποιον εξυπηρετεί ένα πανεπιστήμιο του οποίου οι απόφοιτοι προστίθενται, απλώς, στη σωρεία των ανέργων, ή –στην καλύτερη περίπτωση– παίρνουν των ομματιών τους και φεύγουν στο εξωτερικό; 

Ποιον εξυπηρετεί ένα πανεπιστήμιο του οποίου οι απόφοιτοι δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις συνθήκες της εργασίας που αναζητούν;

Ποιον εξυπηρετεί ένα πανεπιστήμιο στο οποίο εισάγονται νέοι χωρίς προγραμματισμό του τι θα αντιμετωπίσουν μετά την αποφοίτησή τους;

Αντί λοιπόν το υπουργείο Παιδείας να αντιμετωπίσει αυτά τα ζητήματα, διαμορφώνει ένα σχέδιο νόμου –το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα περάσει το καλοκαίρι από τη Βουλή– με το οποίο επιχειρεί να το καταστήσει ακόμη πιο αναχρονιστικό. Το κακό είναι ότι...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το μίσος ως δύναμη της πολιτικής ζωής

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Δ​​εν ρώτησα σε ποια περιοχή ήταν το σπίτι, αλλά από τη σύνθεση της παρέας και τον χαρακτήρα του περιστατικού το φαντάζομαι κάπου στο Ψυχικό – άντε, στη χειρότερη, στο Κολωνάκι. Δείπνο με καλεσμένους μιας συγκεκριμένης κατηγορίας: μορφωμένους και ευκατάστατους, με πνευματικά και καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα. Δείπνο του είδους στο οποίο η συζήτηση έχει τη βαρύτητα και το φαγητό είναι το πρόσχημα – εκτός αν είναι απαίσιο και δεν τρώγεται. Μία κυρία την οποία θα λέγαμε διανοουμένη (λίγο συγγραφέας, λίγο κριτικός, λίγο αριστερή, μια δροσερή φρουτοσαλάτα με λίγο απ’ όλα...) άρχισε να καταφέρεται εναντίον των Εβραίων. Οχι με τον γνωστό και παρωχημένο τρόπο, αλλά με την οπτική ενός νέου είδους, ύπουλου αντισημιτισμού, που συνδέεται με το Παλαιστινιακό και τον οποίο η σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά συχνά υιοθετεί με τον λόγο της, όπως ο Κόρμπιν στη Βρετανία.


Ενας εκ των συνδαιτυμόνων, που δεν άντεχε περισσότερο να την ακούει, στρέφεται ξαφνικά στη γυναίκα του και αρχίζει, εις επήκοον όλων, να δικαιολογείται με φράσεις από τις οποίες όλοι οι υπόλοιποι στο τραπέζι καταλαβαίνουν αμέσως ότι η σύζυγος του ταραγμένου κυρίου είναι Εβραία. Επρεπε να βλέπατε, μου λένε, τη φρουτοσαλάτα μαδημένη, να τα μαζεύει, να δικαιολογείται κ.λπ. Στην πραγματικότητα, η σύζυγος του κυρίου δεν ήταν Εβραία· ήταν ένα τέχνασμα για να το βουλώσει η φρουτοσαλάτα. Οπως και συνέβη· διότι το αληθινό μέτρο της σοβαρότητας των απόψεων και των πεποιθήσεών μας είναι η δυνατότητά μας να τις υποστηρίξουμε κατά πρόσωπο έναντι εκείνων που ενδεχομένως θίγονται από αυτές – αυτό που οι Αμερικανοί θα έλεγαν «confrontation».


Η επίγνωση της αξίας αυτής της διαδικασίας είναι μια μορφή αυτοελέγχου για τον καθένα μας. 


Πάρτε το παράδειγμα του καφενείου, δηλαδή του δημόσιου χώρου γενικώς. Ο καθένας μας μπορεί να σκέπτεται και να αισθάνεται κακίες· είναι στη φύση μας. Οταν όμως μέσα στο καφενείο εκφράσεις δημοσίως, ας πούμε, μια ανατριχιαστικής χυδαιότητας κατάρα για έναν πολιτικό τον οποίο μισείς, επειδή ακούς στις ειδήσεις ότι είναι άρρωστος, είναι πολύ πιθανό ότι κάποιος θα αντιδράσει και αυτό έχει πάντα κόστος. Αυτός είναι ο λόγος που, ενώ όλοι σκεπτόμαστε κακίες, σπανίως συμβαίνει να τις φωνάζουμε.


Αυτή η δυνατότητα αυτοελέγχου αποδυναμώνεται με το Ιντερνετ. Το συνειδητοποίησα με αφορμή την ασύλληπτης κακίας επίθεση εναντίον του Σταύρου Θεοδωράκη, μέσω των social media, λόγω της πρόσφατης εγχείρησης στην οποία υποβλήθηκε για αφαίρεση καρκίνου στον προστάτη. Δεν μου αρέσει, αλλά μπορώ να καταλάβω την «ποδοσφαιρική» διάσταση της κακίας: να χλευάσεις ή να βρίσεις τον μισητό αντίπαλο όταν έχει χάσει στο παιχνίδι. Αλλά να κάνεις το ίδιο για ένα τόσο σοβαρό θέμα υγείας, μου είναι αδιανόητο. Δείχνει ότι εκείνος που το κάνει, τη στιγμή που το κάνει, έχει χάσει και αυτόν τον στοιχειώδη σεβασμό προς την ανθρώπινη ζωή, που τον επιβάλλει η κοινή μοίρα του θανάτου. Για να το πω απλά, αν δεν έχει γίνει εντελώς ζώον, στην πυραμίδα της δημιουργίας έχει σίγουρα υποχωρήσει προς το ζώον.


Η σχετική ανωνυμία και η απόσταση του Ιντερνετ απενοχοποιεί αυτές τις φωνές και η δυνατότητα συσπείρωσης που παρέχει στους χρήστες του τις κάνει να ενώνονται και να γίνονται κομμάτι της πραγματικότητας, που επιδρά στη μορφή της. 


Δεν είναι μόνον οι συνθήκες που παράγουν πρωτογενώς το μίσος, που έχει γίνει η βουβή και υπόγεια δύναμη στην πολιτική ζωή της χώρας· είναι και η δυνατότητα που του παρέχει το Ιντερνετ για να οργανωθεί και να αποκτήσει υπόσταση. Θυμηθείτε...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Προαπαιτούμενο ναυάγιο

Της ΛΙΑΝΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗ

(Από το "ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ" του "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ") 

Οταν ο Ελύτης έγραφε (πολύ πριν γίνει εύκολο τσιτάτο ωραιοποίησης βουλευτικών αγορεύσεων τα τελευταία χρόνια) για ένα καράβι, ένα αμπέλι και μια ελιά που στον «Μικρό Ναυτίλο» αρκούσαν για να ανασυντεθεί ο τόπος και ν' αναδείξει τις φυσικές και λαϊκές του τεράστιες δυνατότητες, δεν είχε κατά νου την ακροδεξιά εκδοχή διακυβέρνησης με αριστερό πρόσημο και εκτελεστική πλειοψηφία τριών που ελέγχουν τους εκατόν πενήντα.

Απ' τα τρία ποιητικά προαπαιτούμενα, πολύ διαφορετικά από τα άθλια εκατόν τριάντα ένα ακόμη που περιμένουμε να μας αποτελειώσουν έως την επόμενη «αξιολόγηση», ας σταθούμε στο καράβι.  

Οι λόγοι προφανείς. 

Ενα καράβι τίγκα στην πρέζα κυριαρχεί στο δημόσιο βίο. Το εφοπλιστικό κεφάλαιο απολαμβάνει καπιταλιστική ασυλία που μόνο μια αριστερή διαχείριση θα μπορούσε να προσφέρει αθόρυβα παρά τις χρυσαυγίτικες κραυγές υπέρ του. Κι απ' την άλλη, μένει να δούμε η εισαγγελία περιβάλλοντος και τα συναρμόδια υπουργεία τι θα 'χουν ν' απαντήσουν στην κομμουνιστική κοινοβουλευτική Ερώτηση που κατατέθηκε για την τοξική απειλή στον κόλπο της Ελευσίνας για τα ναυάγια.

Δεκαεφτά χρόνια μετά την έκρηξη του SLOPS (που πήρε στον τάφο έναν ναυτεργάτη και παραμένει στον όρμο της Βλύχας δηλητηριάζοντας περιβάλλον και ζωές), στα πολιτικά ναυάγια των προαπαιτούμενων προστέθηκαν και σαπίζουν είκοσι εφτά ναυάγια, τριάντα παροπλισμένα πλοία κι απ' όλα αυτά είκοσι δύο χαρακτηρισμένα επιβλαβή. Μ' αυτήν τη θανατηφόρα ουσία των καραβιών και ναυαγίων δεν πρόκειται ν' ασχοληθεί κανείς εκτός απ' τους αποσυνάγωγους της αστικής δημοκρατίας, που παθαίνει ντελίριο μόλις δει κρουαζιερόπλοιο κι επιβάτες με βραχιολάκι αιχμάλωτου τουρίστα.

Το καράβι, λοιπόν, το ποιητικό καραβάκι, είναι προαπαιτούμενο ανασύστασης επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων στα μεγέθη που επιτρέπουν οι δανειστές, σε μια χώρα που ο λαός της μετατρέπεται καθημερινά σε πλήρωμα γαλέρας αποδεχόμενο την Λαγκάρντ σε ρόλο καραβοκύρισσας.

Και καθώς τα ποντίκια πηδάνε πρώτα απ' το καράβι της συριζανελίτικης διακυβέρνησης κρυμμένα σε αλγόριθμους και τρύπια ερυθρόμορφα γάντια καθαρίστριας, και καθώς τα ίσαλα του πλοίου ευθυγραμμίζονται με τη λάσπη του διαδικτύου, ένας άλλος ποιητής ανασυνθέτει στο ναυάγιο «Κίχλη» τη διαδικασία επιβίωσης των πραγματικών ναυαγών γράφοντας «κλάψε μικρή Αντιγόνη, κλάψε, να μεγαλώσεις».

Δεν μπορώ, μα τη θάλασσα, ορέ σύντροφοι, να συρρικνώσω την πολιτική διαλεκτική των ημερών γύρω από τη λέξη πλοίο - καράβι στο επίπεδο της...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΑΝΑΡΧΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το ψηφιδωτό της τρέλας μεγαλώνει

Του ΑΝΔΡΕΑ ΔΡΥΜΙΩΤΗ

Σ​​τις 8 Νοεμβρίου 2015, σε τούτη τη στήλη έγραψα ένα κείμενο με τίτλο «Ψηφίδες από το ψηφιδωτό της τρέλας».  

Σήμερα σκοπεύω να επεκτείνω το ψηφιδωτό της τρέλας γι’ αυτό και αντιγράφω την εισαγωγή από το προηγούμενο κείμενό μου:

«Είμαι απολύτως βέβαιος ότι όλοι μας έχουμε δει και έχουμε θαυμάσει κάποιο ψηφιδωτό. Το εντυπωσιακό στα ψηφιδωτά είναι το γεγονός ότι μία-μία οι ψηφίδες δεν μας λένε απολύτως τίποτα. Είναι μονόχρωμα γυαλάκια ή πετραδάκια τα οποία δεν παρουσιάζουν κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Ολα μαζί όμως τοποθετημένα από έναν καλό καλλιτέχνη, μας παρουσιάζουν πολύπλοκες και εξαιρετικά λεπτομερείς εικόνες.

Ε, λοιπόν η εικόνα του ψηφιδωτού μου ήλθε στο μυαλό διαβάζοντας διάφορες ιστορίες (συνήθως μονόστηλα) από τον καθημερινό Τύπο. Μία-μία η κάθε μικρή ιστορία είναι σαν την ψηφίδα. Δεν λέει και πολλά πράγματα. Αν όμως τις βάλει κανείς όλες μαζί, σχηματίζεται μια απίστευτη εικόνα από τη σημερινή κατάσταση και εξηγεί σε μεγάλο βαθμό γιατί ύστερα από σχεδόν έξι χρόνια σκληρής δοκιμασίας του ελληνικού λαού βρισκόμαστε ακόμα στη μέση του τούνελ και δεν βλέπουμε πουθενά φως...».

Σαν συνέχεια, συγκέντρωσα τρεις πρόσφατες ιστορίες που σίγουρα συμπληρώνουν το ψηφιδωτό της τρέλας, που αμφιβάλλω αν υπάρχει παρόμοιό του σε όλη την οικουμένη.

Λεωφορείο ο Πόθος. Δεν πρόκειται φυσικά για το αριστούργημα του Tennessee Williams, αλλά για το ποθητό λεωφορείο όπου κανένας δεν πληρώνει εισιτήριο γιατί τελικά επικράτησαν οι απόψεις και θέσεις της συλλογικότητας (τι ωραία λέξη) που θέλει ελεύθερες τις αστικές συγκοινωνίες. Και αυτοί μεν κάνουν την «αντίστασή» τους, αλλά δεν περίμενε κανείς ότι μεταξύ τους θα βρίσκονταν και εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες οι οποίοι πληρώνονται από αυτές! Θυμίζω την ιστορία. Τα ξημερώματα της Παρασκευής 7 Απριλίου 2017, ομάδα 30 ατόμων εισέβαλε στο αμαξοστάσιο του ΟΣΥ στου Ρέντη και αφού πέταξε φυλλάδια για τις «ελεύθερες μετακινήσεις», προσπάθησε να καταστρέψει τα ακυρωτικά μηχανήματα των λεωφορείων. Η αστυνομία είχε πληροφορίες για τα μελλούμενα, τους περίμενε και συνέλαβε αρκετούς. Οποία έκπληξη. Μεταξύ των 24 συλληφθέντων ήταν τρεις υπάλληλοι των αστικών συγκοινωνιών, εκ των οποίων οι δύο οδηγοί. Μετά την προσαγωγή αφέθηκαν όλοι ελεύθεροι. Δεν μπόρεσα να βρω καμία πληροφορία για το αν τους ασκήθηκε οποιαδήποτε δίωξη ή αν οι υπάλληλοι των κρατικών αστικών συγκοινωνιών θα έχουν κάποια τιμωρία από τους εργοδότες τους.

Ξέρετε καμία επιχείρηση όπου οι εργαζόμενοί της θέλουν να μην έχει έσοδα; 

Μόνο το Ελληνικό Δημόσιο, όπου όλοι νομίζουν ότι τα λεφτά πέφτουν από τα λεφτόδεντρα. Εισηγούμαι οι υπάλληλοι αυτοί να πληρώνονται από τη συλλογικότητα που υποστηρίζουν. Μόνο έτσι θα καταλάβουν καλά αυτό που πολύ περιεκτικά λένε οι Αγγλοσάξονες: «A taste of their own medicine».

Δυστυχώς όμως δεν φταίνε μόνο αυτοί. Το 2015, ο πρόεδρος του ΟΑΣΑ πρότεινε να αυστηροποιηθεί η εισιτηριοδιαφυγή και από πταίσμα να γίνει πλημμέλημα, όπως ήταν μέχρι το 1994. Οπως εξήγησε, η σημερινή νομοθεσία ουσιαστικά δεν τιμωρεί τη μη καταβολή εισιτηρίου στις συγκοινωνίες, με αποτέλεσμα ο ΟΑΣΑ να χάνει 40 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, τα οποία φυσικά πληρώνουμε εμείς οι φορολογούμενοι. Αντέδρασε ο αρμόδιος υπουργός (αυτός που έχει στο γραφείο του το πορτρέτο του Αρη Βελουχιώτη) και δήλωσε στη Βουλή: «Ακουσα πριν από λίγες ώρες ότι ο πρόεδρος του ΟΑΣΑ ζήτησε να μετατραπεί η λαθρεπιβίβαση από πταίσμα σε πλημμέλημα, δηλαδή να συλλαμβάνονται οι επιβάτες και να τιμωρούνται με φυλάκιση τριών έως πέντε ετών. Δεν μπορώ να το καταλάβω...», είπε και πρόσθεσε ειρωνικά: «εγώ λέω να τους εκτελούμε κιόλας». Αλλος ένας λαϊκιστής που με ξένα χρήματα κάνει τον χουβαρντά. Εξ άλλου είναι ο ίδιος που προεκλογικά επέτρεψε τη δωρεάν μεταφορά των επιβατών στις Αστικές Συγκοινωνίες. Μήπως είναι από τα δικά του χρήματα που καλύπτουν τα ελλείμματα; Για να ξέρουμε για πόσα μιλάμε, το έλλειμμα των αστικών συγκοινωνιών για το 2017 προβλέπεται (αισιόδοξα) να φτάσει τα 58,2 εκατομμύρια ευρώ!

Δεν θέλουμε τα χρήματα των Κινέζων. Για να θυμίσω την ιστορία, αντιγράφω (μερικώς) το ρεπορτάζ από την ιστοσελίδα skai.gr: «“Φρένο” φαίνεται να βάζει το υπουργείο Παιδείας στην οργάνωση αγγλόφωνου προπτυχιακού τμήματος με δίδακτρα, για φοιτητές εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Στόχος του προγράμματος ήταν η προσέλκυση φοιτητών από χώρες εκτός Ε.Ε., με το ενδιαφέρον του συγκεκριμένου τμήματος (“Σπουδές στην Αρχαία Ελληνική Λογοτεχνία, Ιστορία και Αρχαιολογία”) να στρέφεται στοχευμένα στην εκπαίδευση Κινέζων στον ελληνικό πολιτισμό, αλλά το ελληνικό υπουργείο Παιδείας φρενάρει το σχέδιο, υποστηρίζοντας ότι θέλει να δώσει βάρος στην ανάπτυξη σχετικών προπτυχιακών προγραμμάτων, μέσω του Διεθνούς Πανεπιστημίου με έδρα στη Θεσσαλονίκη.

Το πρόγραμμα είχε προβλεφθεί να είναι τριετούς διάρκειας με ύψος ετήσιων διδάκτρων 8.000 ευρώ, ενώ στελέχη του ΕΚΠΑ δήλωναν στην “Καθημερινή” πως το πρώτο πρόγραμμα θα μπορούσε “για αρχή” να δεχθεί περίπου 100 φοιτητές.  

Το ΕΚΠΑ και η κινεζική πρεσβεία είχαν ήδη έρθει σε συνεννόηση για το πρόγραμμα. Η κινεζική πλευρά είχε “ιδιαίτερα θετική στάση”, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες, για το θέμα είχαν ενημερωθεί και συνεργάτες του πρωθυπουργού.

Ομως ο αρμόδιος υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου διατύπωσε ενστάσεις, φρενάροντας την οργάνωση του προγράμματος. Εγκυρες πηγές αναφέρουν ότι μεταξύ των βασικών επιχειρημάτων του υπουργείου είναι ότι δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα για την οργάνωση αγγλόφωνου προπτυχιακού προγράμματος τριετούς φοίτησης σε δημόσιο ΑΕΙ, και ότι η πρόταση της Φιλοσοφικής δεν προέβλεπε τον τρόπο επιλογής υποψηφίων. Τέλος, ενστάσεις υπήρξαν και για τον τρόπο ορισμού του ύψους των διδάκτρων...». 

Αξίζει να επικεντρωθούμε στις δικαιολογίες του υπουργού για την απόρριψη του προγράμματος:

• Ισχυρίζεται ότι «θέλει να δώσει βάρος στην ανάπτυξη σχετικών προπτυχιακών προγραμμάτων, μέσω του Διεθνούς Πανεπιστημίου με έδρα στη Θεσσαλονίκη». Διερωτώμαι. Τι πειράζει να υπάρχει άλλο ένα τέτοιο πρόγραμμα από το ΕΚΠΑ; Μάλλον καλό θα κάνει παρά κακό.

• Ισχυρίζεται ότι «δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα για την οργάνωση αγγλόφωνου προπτυχιακού προγράμματος τριετούς φοίτησης σε δημόσιο ΑΕΙ». Εδώ οι τροπολογίες γίνονται με ρυθμούς πολυβόλου και δεν μπορεί να δημιουργηθεί το κατάλληλο νομικό πλαίσιο, «κατά παρέκκλιση οποιασδήποτε άλλης διάταξης», όπως γίνεται συνήθως.

• Ισχυρίζεται ότι «δεν προέβλεπε τον τρόπο επιλογής υποψηφίων». Βλέπετε κανένα εμπόδιο στην επιλογή των φοιτητών; Εδώ τους κανονικούς φοιτητές (που θα δουλέψουν στην Ελλάδα) τους βάζουμε στα πανεπιστήμια με κάτω από τη βάση και κάνουμε τους δύσκολους για τους ξένους που θα γυρίσουν στην πατρίδα τους με καλά λόγια για την Ελλάδα.

• Τέλος, «ενστάσεις υπήρξαν και για τον τρόπο ορισμού του ύψους των διδάκτρων». Αφού οι Κινέζοι είχαν συμφωνήσει να πληρώνουν δίδακτρα 8.000 και βρέθηκαν 100 υποψήφιοι, δηλαδή 800.000 ευρώ ζεστά χρήματα, γιατί κόπτεται ο υπουργός για τα δίδακτρα; Εγώ δεν μπορώ να βρω καμία ουσιαστική αιτία. Αφού τα βρήκαν Κινέζοι και Πανεπιστήμιο σε όλα γιατί το Υπουργείο θέλει να ακυρώσει το πρόγραμμα; Μάλλον από ιδεολογία. Αμα μπούνε δίδακτρα για ξένους φοιτητές μπορεί να ξυπνήσουμε από τις αναχρονιστικές ιδεοληψίες.

Για λόγους σύγκρισης στην Αυστραλία η παιδεία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη εξαγωγική δραστηριότητα της χώρας, πολύ πάνω από τον τουρισμό. Τη χώρα αυτή την δημιούργησαν πρώην Βρετανοί κατάδικοι, ενώ εμείς που έχουμε τη λαμπρότερη ιστορία στον πολιτισμό, στην επιστήμη και στη φιλοσοφία, που αποτελούν μοναδικό Παγκόσμιο μονοπώλιο, δεν ξέρουμε (ή δεν θέλουμε) να τα προβάλουμε και να τα «πουλήσουμε».

Το Container της ντροπής:

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΟΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οδηγός απορριμματοφόρου στις Μπενίτσες διορίστηκε ο Will Smith - O διάσημος ηθοποιός του Hollywood πέτυχε το όνειρο της ζωής του

Από τον  aNameToCome

Η αλήθεια είναι ότι αν θες στη ζωή σου να πετύχεις, πρέπει να έχεις ένα σχεδιασμό.  

Θες να κάνεις μια απεργία και να εκβιάσεις τους συμπολίτες σου;  

Πρέπει να διαλέξεις το σωστό timing φίλε μου. Αυτό σκέφτηκαν και οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα των Δήμων και σου λέει τώρα είναι η ώρα, οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν, οι τουρίστες έρχονται ας τους πνίξουμε στα σκουπίδια. 

 Και τι πιο λογικό από το να σε εκβιάζουν ότι θα πνιγείς στα σκουπίδια αν δεν μονιμοποιηθούν παρανόμως δημόσιοι υπάλληλοι; 

Διότι περί αυτού πρόκειται, η μονιμοποίηση μέσω της μετατροπής των συμβάσεων από ορισμένου σε αορίστου, είναι παράνομη, για την ακρίβεια αντισυνταγματική.  

Λεπτομέρειες θα μου πεις, αλλά για δοκίμασε έστω για πλάκα να μιλήσεις για απόλυση Δημοσίου Υπαλλήλου, το πρώτο πράγμα που θα ακούσεις είναι ένα ουρλιαχτό να λέει «Είναι αντισυνταγματικό!». 

Οπότε καθόμαστε πάνω στην αντισυνταγματικότητα όταν πρόκειται να απολύσουμε δημοσίους υπαλλήλους ακόμα και επίορκους, καταχραστές εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ όπως αυτοί που επιστρέφουν αυτές τις μέρες στις υπηρεσίες τους, αλλά όταν πρόκειται να μονιμοποιήσουμε συμβασιούχους ολίγων μηνών, τι αντισυνταγματικότητα και μαλακίες, νόμος είναι το δίκιο του πελάτη. 

Θα μου πεις κάτσε ρε φίλε, τα βάζεις με τους ανθρώπους που σου μαζεύουν τα σκουπίδια ενώ εσύ κάθεσαι στη γραφειάρα σου και απολαμβάνεις τη μπόχα που μπαίνει από το παράθυρο; 

Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Διότι όλοι ξέρουμε ότι αυτές οι συμβάσεις είναι απλά ένα πρόσχημα, η κερκόπορτα μέσω της οποίας γίνεται το ρεσάλτο στο θησαυροφυλάκιο με το δημόσιο, ξεκούραστο χρήμα. 

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ για ποιο λόγο τα σκουπίδια τα μαζεύουν συμβασιούχοι; 

Απλούστατα διότι οι μόνιμοι που θα έπρεπε να βρίσκονται στη θέση τους έχουν πάρει μετάθεση σε άλλες, πιο αναπαυτικές θέσεις.  

Και σε αυτό προσβλέπουν άλλωστε και αυτοί που μαζεύουν αυτή τη στιγμή τα σκουπίδια. Να μονιμοποιηθούν, να μεταταγούν σε άλλη θέση όπου θα παρακολουθούν το γρασίδι να μεγαλώνει και να προσληφθούν νέοι συμβασιούχοι για να μαζεύουν τα σκουπίδια που με τη σειρά τους θα μονιμοποιηθούν, θα μεταταγούν και ούτω καθεξής. 

Με αυτό το υπέροχο γαιτανάκι, και αφού απασχοληθούμε κάνα εξάμηνο στην αποκομιδή, μέχρι το 2134, θα έχουμε όλοι διοριστεί στο Δημόσιο και θα κατακτήσουμε την ευτυχία.  

Επειδή σε νοιώθω που έχεις εκνευριστεί, να σπεύσω να σου πω ότι φυσικά και δεν ευθύνονται μόνο οι συμβασιούχοι για αυτή την κατάσταση. Για την ακρίβεια έχουν την μικρότερη ευθύνη.  

Ο μηχανισμός αυτός δεν στήθηκε από τους πελάτες, στήθηκε από το πολιτικό σύστημα για να κρατάει αυτούς τους ανθρώπους ομήρους και να αγοράζει την ψήφο τους.  

Εδώ που τα λέμε να είσαι συμβασιούχος που δεν μονιμοποιείται την ώρα που ο Παυλόπουλος είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι προκλητικό. Μιλάμε για τον άνθρωπο που διόρισε στο Δημόσιο με πρόχειρους υπολογισμούς δύο Κίνες και ανταμείφθηκε για αυτό με το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα και επί προεδρίας του να καταργηθεί η φάμπρικα διορισμών;  

Προκλητικό τουλάχιστον. 

Ο αρμόδιος υπουργός άλλωστε αυτό κάνει ακόμα και σήμερα, στην ουσία υπόσχεται ότι θα βρεθεί κάποια φόρμουλα ώστε να παρακαμφθεί ο νόμος. Δεν είναι υπέροχο να σου κλείνει το μάτι ο υπουργός και να υπονοεί ότι εγώ μαζί σου είμαι, κάνε υπομονή, θα βρούμε τρόπο να παρανομήσουμε; 

 Μέχρι και...