ΠΟΛΕΜΟΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: «Ο πόλεμος δεν έχει τίποτε θεμιτό»

Photo: "Καθώς πρέπει" Ισραηλινοί πολίτες απολαμβάνουν τον "θεμιτό" βομβαρδισμό της Γαζας...

 

Της ΝΕΦΕΛΗΣ ΤΖΑΝΕΤΑΚΟΥ

Σε μία στιγμή όταν ο Τζορτζ Οργουελ είχε κέφια έδωσε ζωή στο δημοσιογραφικό λόγο, επιτρέποντας την αφήγηση και την καταγραφή των συναισθημάτων στο πρώτο πρόσωπο. Ο συγγραφέας των δύο προφητικών -δυστυχώς- αριστουργημάτων του 20ού αιώνα, «1984» και «Η Φάρμα των Ζώων», υπήρξε παράλληλα ο εμπνευστής και ο πρωτεργάτης της λεγόμενης «μόνιμης στήλης».

 

Με τα 24 κείμενα μάλιστα, τα οποία δημοσιεύθηκαν την περίοδο 1943-1947 στην εβδομαδιαία αριστερή βρετανική εφημερίδα του Εργατικού Κόμματος «Tribune», προετοίμασε το έδαφος ώστε σαράντα χρόνια αργότερα να γεννηθεί το είδος αυτό της «διαλεκτικής» δημοσιογραφίας.

Ο Ερικ Αρθουρ Μπλερ, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, δεν δίστασε να καταπιαστεί, γράφοντας πάντοτε χρησιμοποιώντας το «εγώ», με κάθε είδους θέμα, από την τιμή των βιβλίων την εποχή εκείνη μέχρι την αναπαραγωγή των βατράχων την άνοιξη.

Πρόθεσή του και μέλημά του, όπως σημειώνουν οι βιογράφοι του, ήταν να γίνει κατανοητός από τον απλό πολίτη και να του εμφυσήσει την εμπιστοσύνη εκείνη που θα έπρεπε να έχει βασιζόμενος στις δικές του δυνάμεις και στις δικές του εμπειρίες, προκειμένου, σε μία εποχή ιδιαιτέρως δύσκολη και περίεργη, να αντιμετωπίζει με κριτικό πνεύμα τα τεκταινόμενα.

Στην ουσία, περιγράφοντας τις δικές του εμπειρίες, ως αστυνομικός στη Βιρμανία ή αργότερα ως μάχιμος στο πλευρό της «επανάστασης» στην Ισπανία, προσπάθησε να συνδυάσει την πολιτική κατάσταση της εποχής του, τον πόλεμο, τη βρετανική αποικιοκρατία, το ναζισμό και το σταλινισμό, με την καθημερινότητα, την αγγαρεία του πλυσίματος των πιάτων, την επιλογή των φυτών για τον κήπο, την ορθογραφία και τα γυναικεία περιοδικά -και όλα αυτά με σκοπό την αφύπνιση του αναγνώστη.

Αναφερόμενος στους βομβαρδισμούς των πόλεων στη Γερμανία επισημαίνει ότι «κανένας δεν θα έπρεπε να θεωρεί τους βομβαρδισμούς, και κάθε πράξη κατά τη διάρκεια του πολέμου που στρέφεται κατά του εχθρού, ως κάτι θεμιτό, παρά μόνο με απέχθεια, όπως και κάθε προσπάθεια που γίνεται προκειμένου να "δικαιολογηθεί" ή να "εξανθρωπιστεί" ο πόλεμος, δεν είναι παρά καθαρή απάτη».

«Γιατί ο πόλεμος τίθεται εντός ορίων όταν σκοτώνονται στρατιώτες και βρίσκεται εκτός ορίων όταν σκοτώνεται ο άμαχος πληθυσμός;» αναρωτήθηκε μία φορά, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων.

Δεν άφησε όμως αναπάντητο τίποτα, αντιθέτως είχε σημειώσει ότι «όπως πολλοί άνθρωποι, έχω κουραστεί από όλες αυτές τις βόμβες. Αλλά αντιδρώ σε αυτή την υποκρισία, της απόλυτης αποδοχής της δύναμης ως όπλου και εργαλείου, και στην υποκρισία που συνεπάγεται την καταδίκη και την αποκήρυξη του πολέμου, τη στιγμή που η ίδια η κοινωνία φροντίζει ώστε να διατηρεί τις προϋποθέσεις και τις συνθήκες εκείνες που καθιστούν τον πόλεμο αναπόφευκτο».

Ο άνθρωπος που δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλό του ενόχλησε όταν έγραψε ότι:

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ και KOINΩΝΙΑ: Ευσπλαχνία!

Toυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ

Ετσι τα γράφω. Για να ξέρουμε που πατάμε και προς τα που βαδίζουμε.
 

Αλλωστε αυτόν τον «υπέροχο», τον «αγγελικά» κόσμο τον πλάσαμε εμείς. Με το μυαλό μας. Με το american dream. Με τα αισθήματά μας. Με τις ιδιοτέλειές μας. Και με την επικών διαστάσεων βλακεία μας

Εχουμε και λέμε. 

Αν στην θέση των Ολλανδών και των ατελείωτων πτωμάτων που συσκευάζονται σε σάκκους απορριμάτων. Αν στην θέση λοιπόν των Ολλανδών βρίσκονταν American Citizens, ε τότε ο Ομπάμα θα είχε διατάξει αεροπλανοφόρα να εκτοξεύσουν πυραύλους κατά μερικά ρωσόφωνων Ουκρανών. Να είσαι σίγουρος γι αυτό!

Και αν στην θέση των πεντακοσίων και βάλε, αμάχων της Γάζας βρίσκονταν πρωτοκλασάτοι ευρωπαίοι πολιτικοί, ε τότε η Παλαιστίνη θα είχε εξαφανιστεί από τον χάρτη. Παρέα με κάθε ίχνος πανίδας, χλωρίδας, και κάθε ίχνους ζωής. Να είσαι σίγουρος και γι αυτό!

Με απλά λόγια η ζωή κάθε ανθρώπου τιμάται ανάλογα με την περιοχή. Εισαι κάτοικος ΗΠΑ; Ε τότε αξίζεις όσο δέκα γερμανοί, είκοσι γάλλοι, τριάντα ιταλοί και εκατό ελληνάρες. Ισως και περισσότεροι

Γνωστό αυτό. Από «αρχαιοτάτων» χρόνων.  

Ομως εκείνο που δεν είναι τόσο γνωστό. Εκείνο που μας διαφεύγει γιατί δεν μας συμφέρει. Εκείνο που εμπλέκει καθένα εξ ημών και υμών, είναι το άλλο. Το χειρότερο. Το πιο βάρβαρο. Το πιο κανιβαλικό

Οτι ακόμα κι εσύ. Ο προοδευτικός. Ο δημοκρατικός. Ο τάχα μου αριστερός. Ο ευαίσθητος. Ο θρησκευόμενος. Ο νεοέλληνας της κρίσης και της ανθρωπιστικής τραγωδίας. Ακόμα κι εσύ. Ακόμα κι εγώ. Ο δημοσιογράφος και σχολιαστής. Ολοι εμείς. Που ρίχνουμε χιλιάδες μπινελίκια και άλλες τόσες κατάρες προς τους πάσης φύσεως ιμπεριαλιστές. Εμείς λοιπόν

Περισσότερο ασχολούμαστε. Περισσότερο θλιβόμαστε. Με περισσότερα δάκρυα υποδεχόμαστε την είδηση για το ατύχημα του Σουμάχερ. Για τον θάνατο της Νταιάνας. Για καθένα διάσημο, επώνυμο της Λευκής φυλής!

Σκέψου δηλαδή. Πόσο έχουμε συνηθίσει. Πόσο έχουμε εθιστεί. Πόσο έχουμε συμβιβαστεί. Πόσο έχουμε συμφιλιωθεί. Οτι δηλαδή αναμενόμενη και σχεδόν «φυσική» η γενοκτονία «τριτοκοσμικών» λαών. Ενώ, λέμε, πόσο «αφύσικος», πόσο «άδικος», πόσο «τραγικός», πόσο «ανυπόφορος» και πόσο «εξοργιστικός» είναι ο θάνατος ενός εκ των προνομιούχων του Δυτικού «πολιτισμού»

Εμείς οι ανώτεροι. Εμείς οι ευρωπαίοι. Εμείς οι πολιτισμένοι. Εμείς οι φωτισμένοι. Εμείς οι χριστιανοί. Να το ξέρεις. Ολοι εμείς που ήμαστε προφυλαγμένοι κάτω από την ομπρέλα του αμερικανικού Πενταγώνου. Να το ξέρεις. Αν ακόμα ζούμε καλύτερα, έστω και ελάχιστα καλύτερα απ όλους αυτούς τους «τριτοκοσμικούς», είναι επειδή τα αφεντικά μας έχουν άδεια «μεγαλοδύναμου» να σκοτώνουν ελευθέρως. Και έχουν άδεια από τον ίδιο «μεγαλοδύναμο» να ασελγούν, να πλιατσικολογούν και να κουρσεύουν οτιδήποτε πολύτιμο βρίσκεται κάτω από το έδαφος αυτών των χωρών!

Ρε μπαγάσα, λέω στον εαυτό μου: 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ούτε καν μεταθανάτια ισότητα;

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

Οι νεκροί είναι νεκροί. Και οι σκοτωμένοι, σκοτωμένοι. Είτε για Μαλαισιανούς και Ολλανδούς πρόκειται είτε για Παλαιστινίους και Ισραηλινούς. Είτε για αθώα θύματα ενός επιβατηγού αεροπλάνου που καταρρίπτεται, άγνωστο ακόμα από ποιους αλλά σίγουρα θηριωδώς αμοραλιστές, είτε για τα επίσης αθώα θύματα -άμαχους στη συντριπτική τους πλειονότητα, και παιδιά, πολλά παιδιά- που αφήνουν πίσω τους τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα, συμπληρώνοντας το έργο των κανονιοβολούντων πολεμικών πλοίων και των τεθωρακισμένων χερσαίων δυνάμεων.
 

Φαίνεται όμως ότι για την ευφημιστικώς λεγόμενη διεθνή διπλωματία, δηλαδή για τους ωμούς παίχτες του πιο άγριου παιχνιδιού ισχύος, οι δολοφονημένοι της Ουκρανίας και της Γάζας δεν δικαιούνται ούτε καν τη φυσική μεταθανάτια ισότητά τους. Χωρίζονται σε «δικούς μας» και «των άλλων». Δεν βαραίνουν το ίδιο. Δεν προκαλούν εξίσου συγκινημένες ή οργισμένες αντιδράσεις από την πλευρά των εμπλεκομένων. Και δεν οδηγούν σε κοινή στάση τους Μεγάλους της Γης, οι οποίοι για το τελευταίο που νοιάζονται είναι το αν η συμπεριφορά τους είναι ενιαία, δηλαδή αμερόληπτη, και τα ηθικολογικά τους κριτήρια σταθερά και όχι εναλλασσόμενα κατά την περίσταση και την εθνικότητα των σκοτωμένων· οι οποίοι όμως, πολιτογραφημένοι πια στο μέγα έθνος των νεκρών, δεν έχουν καμία από τις γνώριμές μας υπηκοότητες και εθνικότητες. 

Και είναι εφιαλτικό -αλλά και αποκαλυπτικό για τα σκοτάδια που σέρνει ακόμα μέσα της η ανθρώπινη συνείδηση- να χρησιμοποιείται ο θάνατος των μεν, των «δικών μας», σαν ευκαιρία για να εξουδετερωθεί πολιτικά ή να υποβαθμιστεί επικοινωνιακά ο θάνατος «των άλλων».
 

Την υποβάθμιση αυτή, για την τραγωδία της Γάζας, την επιδιώκει και το Ισραήλ, με τον δικό του τρόπο, διαφορετικό από των συμμάχων του. Προειδοποίησε λοιπόν τους ξένους δημοσιογράφους που παραμένουν σ’ αυτή την πανταχόθεν αποκλεισμένη λωρίδα γης (ή μάλλον ταφικού χώματος) ότι βρίσκονται σε ζώνη πολέμου, άρα κινδυνεύει η ζωή τους, άρα καλύτερα να τα μαζέψουν και να φύγουν. Εν προκειμένω, η λέξη προειδοποίηση είναι ένα ευγενέστερο όνομα της ευθείας απειλής. Διότι και η ίδια η παρουσία των δημοσιογράφων εκεί αποτελεί απειλή για τον ισραηλινό στρατό: με τις λέξεις και τις φωτογραφίες τους αποκαλύπτουν πως ό,τι εμφανίζεται σαν εκ προοιμίου δικαιωμένη «χειρουργική» επιχείρηση, με πρωτεύοντα στόχο τις όσο το δυνατόν μικρότερες «παράπλευρες απώλειες» είναι ολοφάνερο ψέμα. Εκτός και αν δεχτούμε ότι ένα μπουλούκι παιδιά που παίζουν μπάλα δίπλα στα χαλάσματα είναι μια κανονιοβολητέα σπείρα τρομοκρατών, έστω μελλοντικών.

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: "Από το Ισραήλ με αγάπη"

Από τον ΠΑΥΛΟ ΜΕΘΕΝΙΤΗ

Η φωτογραφία έκανε το γύρο του Διαδικτύου: ένα όμορφο κοριτσάκι με κοτσίδες, 8-9 χρόνων, γράφει με μαρκαδόρο «From Israel with love» πάνω σε μια τεράστια οβίδα πυροβόλου, σχεδόν στο μπόι της, που σε λίγο θα εκτοξευθεί από κάποιο κανόνι των Ισραηλινών προς τους Παλαιστινίους στη Γάζα.

Οι Ισραηλινοί έχουν δικαίωμα να προστατεύσουν τους εαυτούς τους. Κανείς δεν διαφωνεί μ' αυτό, κανείς δεν θα 'θελε να δει αυτό το κοκκινομάλλικο, αθώο κορίτσι να διαμελίζεται από καμιά ρουκέτα. Το ζήτημα είναι ο τρόπος αυτοπροστασίας. Εάν η αυτοάμυνά τους, στις μελλοντικές συγκρούσεις, εξαντληθεί στη χρήση οβίδων, τότε, κάποια στιγμή στο μέλλον, μια παλαιστινιακή ρουκέτα, φτιαγμένη από το ανακυκλωμένο μέταλλο εκείνης με το χαιρέκακο μήνυμα μίσους, ίσως χτυπήσει το σπίτι του κοριτσιού που το έγραψε αρχικά, σκοτώνοντας την ίδια -μητέρα πια- ή τα παιδιά της. Και η ιστορία θα επαναλαμβάνεται, σε ένα φρικαλέο φαύλο κύκλο, γιατί, εκτός από τους Ισραηλινούς, και οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους.

Ο καλύτερος τρόπος αυτοάμυνας των Ισραηλινών είναι να αναγνωρίσουν την κρατική οντότητα της Παλαιστίνης, χωρίς αστερίσκους ή επιφυλάξεις, άμεσα και ολοκληρωτικά. Να αποσυρθούν αμέσως από τα παλαιστινιακά εδάφη, να ξηλώσουν όλους τους ισραηλινούς οικισμούς σ' αυτά, και, πάνω απ' όλα, να αποδεχθούν το γεγονός πως και οι Παλαιστίνιοι είναι άνθρωποι. 

Είναι αδήριτη ανάγκη να καταλάβουν οι Ισραηλινοί πως δεν είναι δυνατόν να φτιάχνουν αυτοκινητόδρομους, τους οποίους απαγορεύεται να χρησιμοποιούν Παλαιστίνιοι, για να αναφέρουμε ένα μικρό αλλά ενδεικτικό παράδειγμα. Αυτή η ρατσιστική πολιτική, που θυμίζει το νοτιοαφρικανικό απαρτχάιντ, τους παλιούς νόμους των ΗΠΑ εναντίον των μαύρων, ή, βέβαια, τις διώξεις των Εβραίων από τους ναζί, που θεωρούσαν τους πρώτους υπανθρώπους και τους φέρονταν ανάλογα, πρέπει να σταματήσει, όχι σήμερα, χθες.

Το Ισραήλ οφείλει να κάνει το πρώτο βήμα. Μπορεί να έχει την τελειότερη πολεμική μηχανή στην περιοχή, με την οποία ξεκληρίζει τους κατοίκους της Γάζας, αλλά αφ' ενός περιβάλλεται από εχθρικά αραβικά κράτη, και αφ' ετέρου αυτοί οι μπαγάσηδες οι Παλαιστίνιοι δεν συνεργάζονται, δεν λένε να εξοντωθούν, παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του ισραηλινού στρατού. Απ' την άλλη, η γενοκτονική πολιτική του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων τροφοδοτεί το φανατικό Ισλάμ, το οποίο, όπως όλοι ξέρουμε, δεν στοχοποιεί μόνο τους Εβραίους όπου γης, αλλά και όλους τους συμμάχους του κράτους του Ισραήλ, πραγματικούς ή φανταστικούς. Οσο ματώνει η Παλαιστίνη, κανείς δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος.

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Διαλειμμα για διαφημίσεις!

Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ: Πώς η κατοχή στη Γάζα διαφθείρει τον επικυρίαρχο κάτοχο

Του ΟWEN JONES/THE GUARDIAN

Καθώς η Νταϊάνα Μάγκνεϊ του CNN μετέδιδε ότι οι βόμβες έπεφταν πάνω στα κεφάλια των Παλαιστίνιων από την Σντερότ στα σύνορα Ισραήλ-Γάζας την περασμένη εβδομάδα, ένα πλήθος Ισραηλινών επευφημούσε. Το θέαμα των πυραύλων και των εκρήξεων που φώτιζε τον ουρανό ήταν, κατά τη Μάγκνεϊ, εντυπωσιακό, μακάβριο και φρικτό, αλλά οι ντόπιοι είχαν άλλη γνώμη.  

«Οι Ισραηλινοί από τον λόφο πάνω από τη Σντερότ χειροκροτούν, καθώς οι βόμβες πέφτουν στη Γάζα», έγραψε στο Τουίτερ μετά τη ζωντανή μετάδοση. «Aπειλούν να καταστρέψουν το αυτοκίνητό μας αν πω μία λάθος λέξη. Aλήτες». Είκοσι λεπτά αργότερα, το τουίτ της είχε διαγραφεί και το CNN την έστειλε στη Μόσχα, ενέργειες που στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης εγγυώνται ότι η υπόθεση θα διαδοθεί σε όλο τον πλανήτη. 


Λίγες μέρες νωρίτερα φωτογραφίες έδειχναν νέους κατοίκους να παρακολουθούν τους βομβαρδισμούς καθισμένοι σε πτυσσόμενες καρέκλες. Ορισμένοι κάπνιζαν ναργιλέ και άλλοι είχαν φέρει μαζί τους ποπ κορν. Το «σινεμά Σντερότ» συμπυκνώνει όλη την ασυμμετρία της επονομαζόμενης σύγκρουσης: των κατοίκων της Γάζας που προσπαθούν τρομοκρατημένοι να προστατευτούν τη στιγμή που μία στρατιωτική υπερδύναμη σφυροκοπά την πυκνοκατοικημένη, πολιορκημένη, υπαίθρια φυλακή τους, ενώ στην άλλη πλευρά των συνόρων Ισραηλινοί πανηγυρίζουν για τη στρατιωτική ισχύ της χώρας τους.
 
Η διαδικασία δεν είναι μοναδική.  

Το ίδιο φαινόμενο ήταν εμφανές καθ’ όλη τη διάρκεια της αποικιοκρατικής ιστορίας της Βρετανίας.  

Υπάρχει όμως μία κρίσιμη διαφορά στην περίπτωση του Ισραήλ, που συχνά υποβαθμίζεται από τους υποστηρικτές της παλαιστινιακής δικαιοσύνης:  

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ : Μέχρι πού φτάνει η ασυλία του κράτους του Ισραήλ;

-Πες μου, τί βλέπεις?

-Ενα ζευγάρι πολεμικές μπότες!!!

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ο εκπρόσωπος της Αγκελα Μέρκελ διαβεβαίωσε χθες τους Εβραίους που ζουν στη Γερμανία ότι η κυβέρνησή της θα κάνει το παν προκειμένου να ευημερούν και να αισθάνονται ασφαλείς. 

Προχθές, ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας, μαζί με τους συναδέλφους του από τη Γαλλία και την Ιταλία, είχαν καταδικάσει κατηγορηματικά τα αντισημιτικά συνθήματα που ακούστηκαν σε ορισμένες (όχι όλες) διαδηλώσεις που έγιναν μετά τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς και τη χερσαία εισβολή στη Λωρίδα της Γάζας.

Ως εδώ καμία αντίρρηση. Κανείς δεν δικαιούται, άλλωστε, να απειλεί τη ζωή ανθρώπων με βάση την καταγωγή τους, τη θρησκεία τους, το χρώμα του δέρματός τους. Κανείς δεν μπορεί να τους χρεώνει συλλογική ευθύνη για τις πράξεις της κυβέρνησής τους, όσο απεχθείς κι αν είναι αυτές. Είναι άλλο να τους προτρέπει να την αλλάξουν και άλλο να τους βάζει στο ίδιο εδώλιο μαζί της και να τους καταδικάζει. Κι αυτά ισχύουν και για τους Ισραηλινούς, αλλά και για τους Παλαιστίνιους.

Κάπου εδώ, όμως, τα αυτονόητα τελειώνουν (αν και δεν είναι αυτονόητα για όλους, καθώς αρκετοί δεν θεωρούν τους πάντες «επιούσιο λαό»...). Και αρχίζουν να δημιουργούνται στον καθένα εύλογες απορίες για τις δήθεν ίσες αποστάσεις που τηρούν απέναντι στη νέα τραγωδία οι περισσότερες κυβερνήσεις της Δύσης (πρόσφατα και η δημοτική αρχή της Αθήνας...), ταυτιζόμενες με τα αυταρχικά και καταπιεστικά καθεστώτα του αραβικού κόσμου. Διότι, πολύ απλά, κάθε άλλο παρά ίσες είναι. Και δεν μπορεί να είναι όταν εξισώνεται ο εισβολέας με τον διωκόμενο, ο κατακτητής με τον κατεχόμενο, ο έποικος με τον πρόσφυγα, ο ισχυρός με τον αδύναμο.

Βεβαίως, για την κυβέρνηση Νετανιάχου, για τους ακροδεξιούς και σιωνιστές που συμμετέχουν σε αυτήν, για τους υποστηρικτές του εβραϊκού κράτους, η απάντηση είναι εύκολη: η Χαμάς είναι τρομοκρατική οργάνωση και πρέπει να εξοντωθεί. «Αυτή φταίει για τα θύματα στη Γάζα», όπως είπε και ο πρέσβης του Ισραήλ στον ΟΗΕ. 

Παλιό το επιχείρημα: «Τρομοκράτες» είχαν χαρακτηριστεί οι πρώτοι Χριστιανοί που αμφισβήτησαν την εξουσία την οποία είχαν οι «Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές». «Τρομοκράτες» και όσοι, αιώνες αργότερα, αντιτάχθηκαν στο μεσαιωνικό σκοταδισμό της εκκλησίας. «Τρομοκράτες» ήταν οι Έλληνες όποτε αποφάσιζαν να ξεσηκωθούν -κατά του Σουλτάνου, κατά των Γερμανών ναζί, κατά των Εγγλέζων αποικιοκρατών. «Τρομοκράτες» οι λαοί που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για το δικαίωμα να έχουν τη δική τους πατρίδα. «Τρομοκράτης» και ο Νέλσον Μαντέλα όσο υπήρχε το καθεστώς του απαρτχάιντ.

Ναι, είναι αλήθεια πως και η Χαμάς έχει ελίτ. Πως, όπως κάθε ένοπλη οργάνωση, εκμεταλλεύεται τη δύναμή της για να αποκτά προνόμια σε σχέση με τον απλό λαό. Πως υπάρχει διαφθορά στις τάξεις της. Μέχρις ότου, όμως, ο παλαιστινιακός λαός αποκτήσει το κράτος που του αρνείται το Ισραήλ, συνεχίζοντας τον εποικισμό των κατεχόμενων εδαφών του, κόβοντάς του το νερό και το ρεύμα όποτε θέλει, κατεδαφίζοντας ολόκληρες συνοικίες για ψύλλου πήδημα, σκοτώνοντας τα παιδιά του όταν διαδηλώνουν, μετατρέποντας τη Γάζα στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου για δύο εκατομμύρια ψυχές, λίγοι θα τολμήσουν να στραφούν ανοιχτά κατά της Χαμάς. Στα μάτια των απλών Παλαιστινίων, οι μαχητές της θα είναι ήρωες, όσο η κατάσταση αυτή συνεχίζεται -όπως είναι και στα μάτια των περισσότερων Λιβανέζων η Χεζμπολάχ.

Το (πυρηνικό) κράτος του Ισραήλ πρέπει να ανησυχεί: 

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ - ΓΑΖΑ : "Αν φύγουμε απ την υπαίθρια φυλακή μας, πού μπορούμε να πάμε?"

Της ANNE BARNARD / THE NEW YORK TIMES

Καθώς τα θύματα αυξάνονταν από την ισραηλινή χερσαία εισβολή στη Λωρίδα της Γάζας, ο στρατός του Ισραήλ υπενθύμιζε στη διεθνή κοινή γνώμη ότι είχε προειδοποιήσει τους κατοίκους περιοχών που αποτελούσαν στόχο επίθεσης να τις εγκαταλείψουν. 

Η απάντηση των Παλαιστινίων όμως εδώ, στη Γάζα, ήταν ομόφωνη: Πού πρέπει να πάμε;

 
Τα καταφύγια των Ηνωμένων Εθνών είναι ήδη γεμάτα και κάποιοι Παλαιστίνιοι φοβούνται ότι δεν είναι ασφαλή. Ενα καταφύγιο βομβαρδίστηκε από το Ισραήλ σε προηγούμενη σύγκρουση. Πολλοί κάτοικοι της περιοχής της Γάζας αναζήτησαν προστασία σε συγγενείς,αλλά έχουν μεγάλες οικογένειες οι οποίες συνήθως αποτελούνται από τουλάχιστον δέκα μέλη. Πολλά σπίτια σε ασφαλείς περιοχές είναι ήδη κατάμεστα.
 

Το πιο σημαντικό ίσως είναι το γεγονός ότι η πλειονότητα των κατοίκων της Γάζας δεν μπορεί να φύγει από την περιοχή. Ζουν υπό περιορισμούς οι οποίοι κάνουν αυτή τη στενή παραθαλάσσια λωρίδα, την οποία τα Ηνωμένη Εθνη θεωρούν ότι είναι στην κατοχή του Ισραήλ, να διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη περιοχή.
Ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου το 2010 χαρακτήρισε τη Γάζα «μια υπαίθρια φυλακή», προκαλώντας σφοδρές επικρίσεις από το Ισραήλ.  

Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων είναι παγιδευμένη και ανίκανη να αναζητήσει καταφύγιο στα διεθνή σύνορα διεκδικώντας ένα «στάτους» πρόσφυγα.
Η Γάζα είναι περικυκλωμένη από τσιμεντένιους τοίχους και φράχτες κατά μήκος των βορείων και ανατολικών συνόρων με το Ισραήλ και του νοτίου συνόρου με την Αίγυπτο. Ακόμα και σε άλλους καιρούς, οι κάτοικοι του Ισραήλ επιτρέπουν σε πολύ λίγους κατοίκους της Γάζας να εισέλθουν στο δικό τους έδαφος, επικαλούμενοι λόγους ασφαλείας, διότι εξτρεμιστές από τη Γάζα έχουν σκοτώσει κατά το παρελθόν Ισραηλινούς πολίτες.
 
Οι περιορισμοί στην πάροδο των χρόνων έχουν κοστίσει στους Παλαιστίνιους δουλειές, υποτροφίες και ταξίδια.
Ενώ τρία εκατομμύρια Σύροι εγκατέλειψαν τη χώρα τους κατά τη διάρκεια του πολέμου εκεί, ολοένα και περισσότεροι από τα 1,7 εκατομμύρια ανθρώπων έχουν μεταναστεύσει από τις άκρες της Λωρίδας και συρρέουν στο ήδη πυκνοκατοικημένο κέντρο της Γάζας.

IΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ: Νικη του πολιτισμού κατά των Μαχμουτοφασισταριών του Σουδάν - Κατέφθασε στη Ρώμη η Σουδανή που είχε καταδικασθεί σε θάνατο επειδή ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό

Στη Ρώμη έφτασε η 27χρονη Σουδανή, Μεριάμ Χάγια Ιμπραχίμ Ισάγκ, η οποία είχε καταδικασθεί σε θάνατο στο Σουδάν επειδή ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό.
 

Όπως αναφέρουν ιταλικά μέσα ενημέρωσης, το αεροσκάφος προσγειώθηκε στο στρατιωτικό αεροδρόμιο Τσαμπίνο το οποίο απέχει 30 χλμ. από την Αιώνια Πόλη.
 

Εικόνες της ιταλικής τηλεόρασης έδειξαν την Μέριαμ Χάγια Ιμπραχίμ Ισάγκ να αναχωρεί από το αεροδρόμιο συνοδευόμενη από την οικογένειά της και τον ιταλό αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών Λάπο Πιστέλι.
 

«Η Μέριαμ πρόκειται να μείνει για λίγες ημέρες στην Ιταλία με τον σύζυγό της Ντάνιελ και τα δυο τους παιδιά. Αμέσως μετά, θα συνεχίσουν το ταξίδι τους με προορισμό τις Ηνωμένες Πολιτείες» είπε ο Πιστέλι.
 

Η Μεριάμ βρισκόταν στην πρεσβεία των ΗΠΑ στο Χαρτούμ από τις 26 Ιουνίου μαζί με τον σύζυγό της και τα δυο της παιδιά.
 
Στο αεροδρόμιο υποδέχτηκαν την Μεριάμ Ιμπραχίμ και τον σύζυγό της Ντανιέλ, ο ίδιος ο ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του Αγκνές Λαντίνι και την υπουργό Εξωτερικών Φεντερίκα Μογκερίνι.
 

Με αναφορά στην περίπτωση της 27χρονης Σουδανής, ο ιταλός πρωθυπουργός κατά την εναρκτήρια ομιλία του για την ιταλική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Στρασβούργο είχε τονίσει ότι:  

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ: To IKIΛ διέταξε τον ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων όλων των γυναικών ηλικίας 11 έως 46 ετών στην πόλη Μοσούλη του Ιράκ

Οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους διέταξαν όλες τις γυναίκες και τα κορίτσια ηλικίας 11 έως 46 ετών στην πόλη Μοσούλη του Ιράκ και γύρω από αυτή να υποβληθούν σε ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων, όπως ανακοίνωσε σήμερα ο ΟΗΕ.

«Είναι μια φάτουα (θρησκευτικό διάταγμα) του Ισλαμικού Κράτους για την οποία μόλις ενημερωθήκαμε», δήλωσε η Ζακλίν Μπάντκοκ, η μόνιμη συντονίστρια ανθρωπιστικών υποθέσεων του ΟΗΕ στο Ιράκ, σε βιντεοσύνδεση με τη Γενεύη από την Αρμπίλ.

«Είναι κάτι πολύ καινούργιο για το Ιράκ και κυρίως για αυτή την περιοχή. (Μας) προκαλεί μεγάλη ανησυχία και πρέπει να αντιμετωπιστεί», υπογράμμισε η Μπάντκοκ.

Ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων των γυναικών δεν ήταν ένα συχνό φαινόμενο στο Ιράκ μέχρι τώρα, αλλά αφορούσε μόνο «μερικές απομονωμένες περιοχές», σημείωσε η ίδια.

«Αυτή δεν είναι επιθυμία του ιρακινού λαού ή των γυναικών του Ιράκ σε αυτές τις ευάλωτες περιοχές που είναι γεμάτες τρομοκράτες», πρόσθεσε.

Η Μπάντκοκ επεσήμανε ότι δεν διαθέτει ακριβή στοιχεία σχετικά τον αριθμό των γυναικών που αφορά το διάταγμα αυτό του Ισλαμικού Κράτους, όμως ανέφερε ότι βάσει των εκτιμήσεων του ΟΗΕ «4 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες ενδέχεται να επηρεάζονται».

Εξάλλου η αξιωματούχος του ΟΗΕ δήλωσε ότι δεν παραμένουν παρά «περίπου 20 οικογένειες χριστιανών στη Μοσούλη», οι οποίες λαμβάνουν την υποστήριξη μη κυβερνητικών οργανώσεων όπως η Caritas.

Κάποιες από τις οικογένειες έχουν ασπαστεί το Ισλάμ, ενώ άλλες προτίμησαν να πληρώσουν το πρόστιμο που επέβαλε το ΙΚ στους χριστιανούς, πρόσθεσε η Μπάντκοκ.

Προς το παρόν το Ισλαμικό Κράτος δεν έχει σχολιάσει τις πληροφορίες αυτές.

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ: Τζιχάντ εναντίον όλων των χριστιανών - Απίστευτα βασανιστήρια στη Μοσούλη και απειλές εκτέλεσης αν δεν προσκυνήσουν το Ισλάμ

Στις πόρτες των χριστιανικών σπιτιών της Μοσούλης στο Ιράκ ένα σημάδι με μπογιά θυμίζει εκδίωξη θρησκευτικών μειονοτήτων βγαλμένη από άλλες εποχές. Πρόκειται για το αρχικό «ν», το οποίο αναφέρεται στους «Ναζαρηνούς» (με άλλα λόγια τους χριστιανούς, παρότι ο όρος «Ναζαρηνοί» είχε στο παρελθόν χρησιμοποιηθεί για σχισματικές κοινότητες Ιουδαίων χριστιανών). Αυτός είναι ο τρόπος να συνεννοηθούν μεταξύ τους τα μέλη του Ισλαμικού Κράτους σχετικά με το ποια είναι τα σπίτια των χριστιανών. Ο τρόπος που τους διώκουν είναι απλώς αμείλικτος.

Το περασμένο Σάββατο οι τζιχαντιστές εξέδωσαν ένα τελεσίγραφο με το οποίο έδιναν μερικές ώρες στις χριστιανικές οικογένειες να εγκαταλείψουν την πόλη. «Το Ισλαμικό Κράτος πήρε τα χρήματά τους, τα αυτοκίνητά τους και όλα τα προσωπικά τους αντικείμενα πριν τους απειλήσει ότι πρέπει να εγκαταλείψουν την πόλη» δήλωσε στη γαλλική «Figaro» ένας ιερέας ο οποίος διαμένει στην πόλη Μπαρτέλα, που βρίσκεται 35 χιλιόμετρα από τη Μοσούλη.

Οι τζιχαντιστές κάλεσαν τους χριστιανούς είτε να γίνουν μουσουλμάνοι και να πληρώσουν έναν ειδικό κεφαλικό φόρο είτε να εγκαταλείψουν την πόλη, αλλιώς θα εκτελεστούν. Σύμφωνα με τοπικά μέσα ενημέρωσης, σε μια περίπτωση που ένας χριστιανός της Μοσούλης δεν μπόρεσε να καταβάλει το αντίτιμο του φόρου, οι μαχητές βίασαν τη γυναίκα και την κόρη του μπροστά στα μάτια του.

Η μαζική φυγή των χριστιανών είχε ξεκινήσει ωστόσο από την 9η Ιουνίου, την ημέρα που οι τζιχαντιστές κατέλαβαν την πόλη. Οι χριστιανοί αποτελούν σήμερα το 2% του συνολικού πληθυσμού του Ιράκ, ενώ το 1932 ήταν 20% και την παραμονή της εισβολής των Αμερικανών το 2003 ήταν 5%. Μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν η χώρα μπήκε στο σπιράλ της βίας και της τρομοκρατίας, με συνέπεια ο αριθμός των χριστιανών να μειώνεται συνεχώς. Σήμερα οι χριστιανοί τείνουν να εξαφανιστούν εντελώς στο αρχαιότερο λίκνο του χριστιανισμού.
Στη Μοσούλη οι Χριστιανοί ήταν 30.000 σε σύνολο 2.000.000 κατοίκων.

Επιβάλλουν στα μαγαζιά να ντύνουν ακόμα και τις κούκλες στις βιτρίνες

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ: Mαχμουτοφασισταριά προσπάθησαν να επιβάλουν ισλαμιστική ατζέντα σε σχολεία του Μπέρμιγχαμ - Κοιμήσου Ευρώπη και τα καλύτερα έρχονται...

Έρευνα η οποία διεξήχθη έπειτα από αίτημα της βρετανικής κυβέρνησης, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι σκληροπυρηνικοί μουσουλμάνοι προσπάθησαν να επιβάλουν μια «μισαλλόδοξη και επιθετική» ισλαμιστική ατζέντα σε κάποια σχολεία στο Μπέρμιγχαμ, περιλαμβανομένου του διαχωρισμού των αγοριών και των κοριτσιών στις σχολικές τάξεις και την απαγόρευση των εορτασμών για τα Χριστούγεννα.

Κάποια από τα σχολεία στα οποία η πλειονότητα των μαθητών είναι μουσουλμάνοι κάλεσαν ομιλητές με γνωστές ακραίες θέσεις σε συγκεντρώσεις και προώθησαν οργανώσεις που χαρακτηρίζονται «εξτρεμιστικές» από τη βρετανική κυβέρνηση, σύμφωνα με την έκθεση του Πίτερ Κλαρκ, πρώην διοικητή της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας της αστυνομίας του Λονδίνου.
Σκληροπυρηνικοί μουσουλμάνοι προσπάθησαν επίσης να πιέσουν τα σχολεία να προσλάβουν διευθυντές και δασκάλους που θα υποστήριζαν τη συντηρητική, ισλαμική, θρησκευτική ατζέντα.
 
«Υπήρξε μια συντονισμένη, σκόπιμη και παρατεταμένη δράση από έναν αριθμό προσώπων που συνδέονται το ένα με το άλλο να εισαχθούν μισαλλόδοξα και επιθετικά ήθη σε μερικά σχολεία στο Μπέρμιγχαμ», δήλωσε ο Κλαρκ.
 
Ο ίδιος πάντως πρόσθεσε ότι δεν εντόπισε στοιχεία τρομοκρατίας, βίαιου εξτρεμισμού ή ριζοσπαστικοποίησης στη διάρκεια της έρευνάς του.
 
Όμως εντόπισε «έναν αριθμό προσώπων, που συνδέονται το ένα με το άλλο και βρίσκονται σε θέσεις επιρροής στα σχολεία, τα οποία ενστερνίζονται, υποστηρίζουν ή αποτυγχάνουν να αντικρούσουν τις ακραίες θέσεις».
 
Το Μπέρμιγχαμ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βρετανίας και έχει σημαντικό μουσουλμανικό πληθυσμό, καθώς εκεί ζουν πολλοί μετανάστες από την Ινδία, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές.
 
Η έκθεση, που δόθηκε στη δημοσιότητα, αναφέρθηκε σε περιστατικά κατά τα οποία απαγορεύθηκε σε μαθητές να τραγουδούν και να ακούν μουσική, αλλά και να ζωγραφίζουν πρόσωπα στο μάθημα των καλλιτεχνικών.

"Επίγεια σοφία"

Τίποτε δεν μπορεί να είναι πολιτικά ορθό, αν είναι ηθικά λάθος.

Daniel O’ Connell, 1776-1847, Ιρλανδός πολιτικός

Aνηθικότητα είναι να μην κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις, όταν πρέπει να το κάνεις.

Jean Anouilh, 1910-1987, Γάλλος θεατρικός συγγραφέας

Η ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει ερήμην της ηθικής.

Edmund Burke, 1729-1797, Βρετανός πολιτικός

25/7/1943: ΣΦΑΓΗ της Μουσιωτίτσας

Ιούλιος 1943. Δυσοίωνα νέα έφταναν για το χωριό μας σύμφωνα με τα οποία οι Γερμανοί, υπό τον τότε Διοικητή του Γερμανικού σώματος Στρατού Λάντς, από τα Γιάννενα περνώντας τα Δωδωνοχώρια, είχαν φτάσει στη Ζόριστα (Πεντόλακκο), την οποία βρήκαν έρημη από τους κατοίκους που πρόλαβαν και κρύφτηκαν. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, σειρά είχε το χωριό μας. Φοβισμένοι οι κάτοικοι του Μαχαλά έσπευσαν να αναζητήσουν καταφύγιο στη θέση «Σπιθάρι», τον τόπο όπου και παλιότερα, επί τουρκοκρατίας, έβρισκαν ασφαλή για να γιορτάσουν την Ανάσταση, χωρίς οι Τούρκοι να τους αντιληφθούν.

Την 24η Ιουλίου 1943 ανηφόρισαν από τον δρόμο Άρτας-Ιωαννίνων περί τα 30-50 στρατιωτικά Γερμανικά αυτοκίνητα. Την ίδια ημέρα γερμανικό αεροπλάνο, εκτελώντας χαμηλή πτήση πάνω από το χωριό, πετούσε προκηρύξεις, γραμμένες στα ελληνικά, που καλούσαν τους κατοίκους του χωριού μας για να μη φύγουν από τα σπίτια τους. Περνώντας πάνω από τη θέση «Σπιθάρι» άφησε μαύρους καπνούς, άγνωστο για πιο λόγο, πιθανό για να προσδιορίσει τη θέση των κρυμμένων συγχωριανών μας.

25η Ιουλίου ημέρα Κυριακή και ώρα 9η πρωινή. Η Γερμανική συντονισμένη επίθεση γίνεται από τέσσερα περιφερειακά σημεία, με τέσσερις ομάδες στρατού και με απώτερο στόχο να αποκλειστεί εντελώς η έξοδος από το χωριό.

Η πρώτη ομάδα πέρασε από τη σημερινή Νέα Μουσιωτίτσα-τότε δεν είχε ακόμη δημιουργηθεί ο οικισμός αυτός-προχώρησε στη Φούριζα, στο Κοστέκι, στη Λέθμη, στη Σεστρίγλα και κατέληξε στο Κουκλέσι. Το διάβα τους από τη Φούριζα, άφησε νεκρό τον Κων/νο Δήμο, που είχε το θλιβερό προνόμιο να είναι ο πρώτος νεκρός. Έτρεξε να κρυφτεί κοντά σε μία βρύση, αλλά δεν στάθηκε τυχερός, οι Γερμανοί τον είδαν και δίχως δεύτερη σκέψη τον εκτέλεσαν.

Η δεύτερη ομάδα πέρασε από το Μαχαλά(Άνω Μουσιωτίτσα). Στη θέση Γκούρι συνάντησαν τον Αναστάσιο Δόση, το Νικόλαο Δόση και το Γεώργιο Κότσιο, οι οποίοι από το φόβο τους στη θέα των Γερμανών, τους προσέφεραν γάλα από τα πρόβατά τους. Η γερμανική απάντηση ήταν η σύλληψή τους και η μεταφορά τους στο Σπιθάρι. Προχώρησαν στο Σιουργέλι, στη Σιάλιζα και από κει μέσα στο χωριό-σημερινή Κάτω Μουσιωτίτσα, όπου έκαψαν σπίτια και άρπαξαν ζωντανά. 

Η Ευθυμία Σταύρου, «δασκαλίνα», ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να ξεχάσει όσα εκείνη την ημέρα έζησε: Οι Γερμανοί μπήκαν στο σπίτι και με τα όπλα πέταξαν κάτω το γίκο, ανακάτεψαν τα ρούχα της κασέλας, ψάχνοντας για όπλα. Όπλα δε βρήκαν και πήραν το δάσκαλο Σταύρο Σταύρου αιχμάλωτο. Στην πορεία τους συνέλαβαν συνολικά 45 άτομα, τους οποίους εξέτασαν προσεκτικά στους ώμους και στα πόδια ερευνώντας για σημάδια που αφήνουν τα στρατιωτικά σακίδια και οι αρβύλες. Το γερμανικό αυτό τμήμα προχώρησε μαζί με τους αιχμαλώτους στην Κονσταντίστα και κατάληξη είχε τη Βούλιστα παναγιά. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι οι Γερμανοί επεφύλασσαν διαφορετική μεταχείριση στους κατοίκους του χωριού μας, έδειχναν για παράδειγμα τρομερή σκληρότητα και αβάσταχτη βιαιότητα σε όσους ήταν ξανθοί, πιστεύοντας πως είναι Εγγλέζοι.

Η τρίτη ομάδα, αποτελούνταν από επίλεκτα μέλη των ΕΣ-ΕΣ της ορεινής μεραρχίας «Εντελβάις», υπό τον αρχιδήμιο Ζάλμιγκερ. Στην ουσία αυτό ήταν το εκτελεστικό απόσπασμα των γερμανών. Το τμήμα αυτό εισέβαλε στο Μαχαλά, κατέκαψε αδιάκριτα ανθρώπους και σπίτια. Πίσω του άφησε μόνο στάχτη. Στο Σιεσφρούγγου σκοτώνουν τη Γιωργοκώσταινα που ήταν με τη γριά Κυράννα, η οποία μετέφερε στη ράχη της την ανήλικη εγγονούλα της, που παρά το νεαρό της ηλικίας της βρήκε τραγικό θάνατο μπροστά στα μάτια της τραυματισμένης γιαγιάς της.

Στο Μετσίτι βρήκαν τα νεαρά (9 μόλις ετών τότε) ξαδέλφια Νικόλαο Αναγνώστου και Βασίλειο Αναγνώστου, που έβοσκαν τα πρόβατά τους. Τα παιδιά μικρά καθώς ήταν, δίχως αίσθηση του κινδύνου, δεν άκουσαν την συμβουλή του κρυμμένου μπάρμπα-Φώτη Μπάρκα και του κυρ-Θανάση του Αναστάση να κρυφτούν και εκείνα, αντίθετα χοροπηδούσαν και κορόιδευαν, ατρόμητα στην άγνοιά τους για το τι τα περίμενε. Η ριπή του πολυβόλου θέρισε την τρυφερή ζωούλα του Βασίλη, ενώ ο Νίκος φέρει το σημάδι της πληγής στο πρόσωπό του. Στη θέα του τραυματισμένου παιδιού, οι δύο μεγαλύτεροι σάστισαν τόσο πολύ, που ο ένας προέτρεπε τον άλλον να τον αποτελειώσει για να μην υποφέρει. Ο μικρός Νίκος έμεινε εκεί αιμόφυρτος μέχρι το βράδυ, κανείς δεν τολμούσε να πλησιάσει, πίστευαν ότι είχε πεθάνει. Η ανυποψίαστη μητέρα του έλειπε από το πρωί στο μύλο. Όπως η ίδια έλεγε το πρωϊ εκείνης της ημέρας έβλεπε από το μύλο να αντιφεγγίζουν στον ήλιο οι παλάσκες και τα φονικά σίδερα των Γερμανών από την πλαγιά της Μπιτέρας. Το βραδάκι η γιαγιά του, η γριά Νικόλαινα Αναγνώστου, τον κατέβασε στο χωριό, μισοπεθαμένο.

Το τμήμα αυτό λοιπόν συνέχισε ακάθεκτο την πορεία τους προς το Σπιθάρι-όπου βρίσκονταν τα θερινά βοσκοτόπια και οι στάνες του Δημητρίου Δήμου-όπου προφανώς πίστευαν ότι ήταν κρυμμένες οικογένειες ανταρτών, αρπάζοντας άλλους από τα αλώνια που αλώνιζαν ή λίχνιζαν το στάρι-και εκείνη τη χρονιά όπως έλεγαν ήταν πλούσια η σοδειά-άλλους από τη στρούγγα, το ζύμωμα ή το ψήσιμο του ψωμιού, συγκεντρώνοντας του νοικοκυραίους από τα σπιτοκάλυβά τους που προετοιμάζονταν για το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής της επόμενης ημέρας. Ερεύνησαν τα καλύβια για όπλα και στη συνέχεια τα έκαψαν. 

Στη γραμμή τους έβαλαν, τον ένα δίπλα στον άλλον, 78 άτομα συνολικά, αδιακρίτως φύλλου και ηλικίας. Διάλεξαν καμιά 15αριά από τους γερούς και νέους, ανάμεσα στους οποίους και το Νέστορα Κολιό, δεν δίστασαν να χωρίσουν τον 6χρονο Ιωάννη Γκόγκα από τον πατέρα του, τους φόρτωσαν και τους διέταξαν να προχωρήσουν, σ΄ αυτούς η τύχη χαμογέλασε μόνο και μόνο γιατί οι Γερμανοί χρειάζονταν υποζύγια. Οι υπόλοιποι έμειναν εκεί ο ένας δίπλα στον άλλον, κατά μήκος ενός δέματος του χωραφιού του Νακητάκη(Δημήτριου Δήμου), οι γυναίκες με τα παιδιά στην αγκαλιά, μωρά αχρόνιαγα, οι γέροι με τις μαγκούρες, γριές με λιοκαμμένα πρόσωπα και βαθιά αυλακωμένα μάγουλα από τις ρυτίδες και γυρτές ράχες από την κούραση, ακόμα και νιόπαντρες με τον καλό τους δίπλα που δεν μπορούσαν μπροστά στο φόβο ούτε το χέρι του να αδράξουν και νιόγαμπροι και αυτοί ανήμποροι να γυρίσουν το βλέμμα τους, γιατί ένιωθαν πως δεν μπορούσαν καθόλου το ταίρι τους να υπερασπίσουν μπροστά στο αδηφάγο θηρίο, οι αρραβωνιασμένοι είδαν τα όνειρά τους να σβήνουν και να χάνονται να σκορπίζουν κάτω στις φρεσκοθερισμένες καλαμιές και στη θρούμη…Όλοι τους εκεί, χωρίς διαμαρτυρία, χωρίς να ζητήσουν εξηγήσεις, ξαπλώθηκαν χάμω.. 

Επέζησαν δύο, ένα 6χρονο παιδί, ο Ιωάννης Γκόγκας, το οποίο σώθηκε χάρη στη μητέρα του, που στην απόγνωσή της έκρυψε το μικρό γιο της κάτω από το συγγούνι της, κατά δική του μαρτυρία, και ένας 19χρονος ο Κων/νος Αναστασίου. Ο μικρός Ιωάννης Γκόγκας έμεινε ανάμεσα στα πτώματα, νοιώθοντας κοντά του νεκρή τη μάνα του, μέχρι το απόγευμα, οπότε τον βρήκαν ο Γεώργιος Τάσσης και ο Βασίλειος Νότης. Ήταν μοιραίο να γνωρίσει σε τόσο τρυφερή ηλικία την πιο σκληρή και απάνθρωπη όψη του πολέμου. Παγωμένο πια το χέρι της μάνας του δεν μπορούσε να του μεταδώσει τη θέρμη της αγάπης της, να καταλαγιάσει το κλάμα και να νικήσει κάθε φόβο, του είχε ωστόσο χαρίσει δύο φορές της ζωή.

Ο Κωνσταντίνος Αναστασίου περιγράφει με λεπτομέρειες στιγμή προς στιγμή τα γεγονότα της ημέρας εκείνης. Μόλις οι Γερμανοί έφτασαν στο Σπιθάρι, όσοι δεν ήταν κρυμμένοι τους προσέφεραν φαγητό (γάλα, αυγά και ό,τι άλλο είχαν) σε μια προσπάθεια να τους «καλοπιάσουν». Κανείς τους δεν άγγιξε τίποτα. Διέταξαν τη συγκέντρωση όλων κατά μήκος του δέματος και προετοιμάζονταν για την εκτέλεση. Ένας από τους πολυβολητές διεπληκτίσθηκε έντονα με τον ανώτερο του αξιωματικό και γυρίζοντας το πολυβόλο του προς το Κουκλέσι άρχισε να πυροβολεί, αδειάζοντάς το στον αέρα και εγκατέλειψε τρέχοντας προς τους προπορευόμενους Γερμανούς που έφευγαν με τους αιχμαλώτους. Ευαίσθητος και ρομαντικός; Κανείς δεν ξέρει. Σίγουρα όμως άνθρωπος που δεν μπορούσε να αφαιρέσει έτσι άδικα ζωή ανθρώπου. Έστησαν τα πολυβόλα σε ύψος 50 εκατοστών περίπου από τη γη και άρχισαν να πυροβολούν τυφλά τους συγκεντρωμένους στην κοιλιά. Τα κορμιά σωριάζονταν χτυπημένα στο χώμα και τα πολυβόλα χαμήλωσαν στους τριάντα πλέον πόντους και κατόπιν ακόμα πιο χαμηλά σύρριζα στο χώμα για να μην υπάρχει καμία περίπτωση να γλιτώσει κανείς.

Με το πρώτο κτύπημα ο Κωνσταντίνος Αναστασίου έπεσε κάτω, περισσότερο από το φόβο του και σωτήριο ένστικτο, και βρέθηκε στην τελευταία αυλακιά του χωραφιού, σύρριζα στο δέμα. Οι αισθήσεις του είναι σε εγρήγορση, αντιλαμβάνεται τα πάντα και η αγωνία του κορυφώνεται καθώς το πολυβόλο χαμηλώνει για το δεύτερο χτύπημα. Νοιώθει ένα τσούξιμο στο λαιμό του. Εκείνη την ώρα πέφτει πάνω του νεκρός ένας συνομήλικός του από το Μαχαλά, νοιώθει το αίμα του νεαρού Μαχαλιώτη, ανακατεμένο με χώμα, να γίνεται ένας ζεστός πηχτός πολτός, να τον λούζει, πλημμυρίζοντάς τον σε όλο το κεφάλι και το πρόσωπο, δεν βλέπει τίποτα, δεν μπορεί καν να αναπνεύσει. Αισθάνεται στα πόδια του, κάτω από το χώμα να περνά και άλλη σφαίρα, τότε πια το πολυβόλο εκτελεί το τρίτο χτύπημα. Όταν πια σταμάτησαν να ρίχνουν με το πολυβόλο, άκουγε πυροβολισμούς πιο αραιά, κατάλαβε ότι επρόκειτο για τη χαριστική βολή σε εκείνους που ήταν ακόμη ζωντανοί. Τον πλησίασαν, ένιωσε ένα ξύλο να του ανασηκώνει την αριστερή πλάτη, το κορμί του μουδιασμένο, αφού τόση ώρα πάνω του ήταν πεσμένο ο ήδη νεκρός μαχαλιώτης, πετρωμένος από το φόβο με το κεφάλι καταματωμένο έμοιαζε νεκρός και αυτό ήταν που τον γλίτωσε.

Αφού αποτελείωσαν συνεχίζοντας με τη χαριστική βολή, φόρτωσαν δύο μουλάρια και απομακρύνθηκαν. Επικράτησε απόλυτη σιωπή. Βρέθηκε τότε μόνος απέναντι στο φρικιαστικό θέαμα των εκτελεσμένων συγχωριανών μας. Το σοκ ισχυρότατο, και πώς να μην ήταν, αφού αντίκρισε διαμελισμένα πτώματα και αίμα, παντού γύρω του αθώο αίμα που άχνιζε ζεστό ακόμα, γύρω του και πάνω του….Χαρακτηριστικά αναφέρει για εκείνες τις στιγμές: «Δεν ήξερα να ήμουν ζωντανός ή πεθαμένος. Έμεινα πεσμένος εκεί μέχρι τα απόσκια. Τότε ανασήκωσα το ένα χέρι μου, μετά το άλλο και τέλος κούνησα τα πόδια μου. Δεν πίστευα ότι ήμουν ζωντανός». Προσπάθησε να σηκωθεί. Το μακάβριο σκηνικό του προκάλεσε εμετό. Αισθάνθηκε δίψα. Σύρθηκε στη στέρνα του Γιωρτάσση. Συνάντησε την Κωτσβάσαινα. Της είπε μόνο «Είναι όλοι σκοτωμένοι». Μόλις η γυναίκα τον αντίκρισε και άκουσε τη θλιβερή είδηση τρόμαξε τόσο πολύ που το βαλε στα πόδια φωνάζοντας και κλαίγοντας. Συνέχισε την πορεία του προς το χωριό, φωνάζοντας και ο ίδιος δυνατά λέξεις ακατάληπτες δίχως νόημα, προξενώντας τον τρόμο και το δέος σε όσους τον άκουγαν. Στο σπίτι του θείου του Παναγιώτη Παππά μόλις τον αντίκρισαν άρχισαν τα μοιρολόγια. Επί ώρες οι ξαδέλφες του προσπαθούσαν να του καθαρίσουν το πρόσωπο. Το αίμα δεν έφευγε με τίποτα. Φτάνοντας στα πηγάδια, συνάντησε την Αικατερίνη Κίτσου, η οποία δεν μπορεί να ξεχάσει τη μορφή εκείνου του αγοριού. Έμοιαζε με άνθρωπο που είχε γυρίσει από την κόλαση, το πρόσωπό του ήταν ακόμη καλυμμένο από ξερό, πηχτό αίμα. Της ζήτησε νερό να πιει και εκείνη σαστισμένη ακόμη, του έριχνε νερό να πλυθεί και το πρόσωπο με τίποτε δεν καθάριζε. Είναι σίγουρο πως όσα χρόνια και αν περάσουν, οι σκηνές αυτές θα μείνουν χαραγμένες στην ψυχή του.

Ενώ αυτά συνέβαιναν στο χώρο της σφαγής, το ίδιο αυτό τμήμα των Γερμανών έχοντας αφήσει πίσω του τόσους νεκρούς, προχώρησε στη Λιάσκα Παναγιά, δεν είχε ακόμη χορτάσει αίμα. Εκεί συναντήθηκε με το τέταρτο τμήμα των Γερμανών που ήταν η πλαγιοφυλακή τους.

Το πρώτο μέλημα ήταν να κάψουν τις στάνες του Μαρούτσου και του Κίτσου και να μαζέψουν όλα τα μεγάλα ζώα συλλαμβάνοντας αιχμαλώτους μεταξύ των οποίων ο Ανδρέας Κίτσος. Η μάνα του Ανδρέα άρχισε να κλαίει, οι Γερμανοί όμως δεν ήταν ευσυγκίνητοι. Το κλάμα της προκάλεσε το θυμό και την υστερία τους και δίχως δισταγμό κανένα, τη σκότωσαν μαζί με τους υπόλοιπους.

Κανείς δεν έμεινε όρθιος. Στη θέση Σούλα Παναγιά ήταν το σπίτι του Ξενοφώντα Γάκιου. Στο σπίτι αυτό φιλοξενούνταν η Ελένη Ίκκου, σύζυγος του δημοδιδάσκαλου Γ. Ίκκου, γιατί είχε φιλίες με την οικογένεια Γάκιου και κάθε χρόνο ερχόταν στο χωριό για να φτιάξει τυρί και τραχανά. Επρόκειτο, σύμφωνα με τις διηγήσεις, για γυναίκα εξαιρετικής ομορφιάς με επιβλητικό παρουσιαστικό, λευκό πρόσωπο και χρυσά δόντια. Οι Γερμανοί κατέκαψαν το πλούσιο σπίτι του Ξενοφώντα Γάκιου, τον ίδιο τον χτύπησαν βάναυσα και επί ώρα πολλή, γιατί ξανθός και όμορφος καθώς ήταν, έδινε την εντύπωση Εγγλέζου. Τον φόρτωσαν με δύο κιβώτια φυσίγγια και τον πήραν αιχμάλωτο. Τους υπολοίπους τους σκότωσαν όλους ανεξαίρετα, ενώ για την Ελένη Ίκκου επεφύλασσαν «ειδική μεταχείριση». Το πτώμα της βρέθηκε φουσκωμένο και πρησμένο, με ένα χοντρό ξύλο δαυλό περασμένο στο λαιμό της. Δεν υπήρχε στο κορμί της ίχνος σφαίρας. Δεν έδειξαν καν τον οίκτο να την πυροβολήσουν απαλλάσσοντάς την από τον ανείπωτο πόνο του βασανιστηρίου. Ο Θωμάς Αλεξίου ήταν εκείνος που αφαίρεσε από το στόμα της Ελένης Ίκκου το φονικό όργανο.

Την ίδια ώρα στη θέση Μερέτα ακριβώς απέναντι από τη Λάσκα Παναγιά, διαδραματίζονταν τραγικές στιγμές στην οικογένεια Χρήστου Γκοντέβα (Μπάρμπα Τσάκου). Η οικογένεια αυτή λοιπόν αντιλαμβανόμενη από τους πυροβολισμούς το μακελειό στο Σπιθάρι και στη Λιάσκα, έτρεξαν να κρυφτούν αναζητώντας καταφύγιο στους θάμνους. Αφήνοντας πίσω τη στάνη όπου ο γερο-Τζαβέλας (πατέρας) παρέμεινε ανήμπορος να τρέξει. Οι Γερμανοί δε σεβάστηκαν την ηλικία του. Τον έκαψαν ζωντανό μαζί με το κοπάδι του, αποτελούμενο από 170 γίδια. Η Οικογένεια Γκοντέβα λοιπόν πρόχειρα κρυμμένη παρακολουθεί έντρομη τα τεκταινόμενα, με ανάμεικτα συναισθήματα αγωνίας, τρόμου, θλίψης και πόνου. Όταν ο μικρός Βσιλάκης Γκοντέβας έβαλε τα κλάματα τότε γίνεται κάτι το συγκλονιστικό. Ο πατέρας του παιδιού, έβγαλε το σουγιά του και άρπαξε το παιδί για να το σκοτώσει, φοβούμενος πως το κλάμα του θα πρόδιδε τη θέσης τους και οι Γερμανοί θα τους ανακάλυπταν και θα τους σκότωναν όλους. Το παιδί σώθηκε χάρη στη δυναμική επέμβαση της μητέρας του που το έβαλε αμέσως στο στήθος της καταλαγιάζοντας το κλάμα, προτιμώντας να διακινδυνεύσει τις ζωές όλων, παρά να δει το παιδί της να χάνεται από τα χέρια του ίδιου του πατέρα του.

Σαν σήμερα (25/7/ΧΧΧΧ)

325: Λήξη εργασιών για την Α' Οικουμενική Συνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας. Καθιερώνεται το Σύμβολο της Πίστεως («Πιστεύω») και η μέθοδος του υπολογισμού του Πάσχα.

1893: Εγκαινιάζεται η διώρυγα της Κορίνθου.

1917: Καταδικάζεται σε θάνατο ως πράκτορας της Γερμανίας κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο η Μαργκαρίτα Γκιρτρουίντα Ζελ, γνωστή ως Μάτα Χάρι.

1929: Ψηφίζεται από τη Βουλή επί πρωθυπουργίας Ελευθερίου Βενιζέλου ο νόμος «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών». Είναι γνωστός ως «Ιδιώνυμο» και είχε στόχο την καταστολή της κομμουνιστικής προπαγάνδας και δράσης.

1943: Σφαγή 152 ΑΜΑΧΩΝ (Οι περισσότεροι γυναικόπαιδα)  απο τους Γερμανούς Ναζί στην Μουσιωτίτσα Κάτω Λάκκας Σουλίου

1978: Γεννιέται στο νοσοκομείο Όλντχαμ της Αγγλίας,  το πρώτο στον κόσμο «παιδί του σωλήνα».

1979: Στη Νικαράγουα, τη διακυβέρνηση αναλαμβάνει ο Ντανιέλ Ορτέγκα, ηγέτης των Σαντινίστας, που επικράτησαν ύστερα από πολύχρονο αγώνα. Ο  δικτάτορας Αναστάζιο Σομόζα μετά την ανατροπή του το σκάει από τη χώρα

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η πολιτική της μεταπολίτευσης σε 350 λέξεις

Toυ "ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΕΡΓΑΤΗ"

Το 1974, ήρθε ο εθνάρχης από το Παρίσι για να μας σώσει από κάτι φωστήρες με στρατιωτικά, που κατέστρεψαν (και) την Κύπρο. Αφού μας έσωσε και μας ενέταξε στην ΕΟΚ, βαρέθηκε και έστριψε δια της Προεδρίας. 

Τη θέση του πήρε ο Ανδρέας. Αυτός, πρώτα μας μεταλαμπάδευσε νέες αξίες, ήτοι η επιχειρηματικότητα είναι κακό πράγμα, το επιχειρηματικό κέρδος είναι έγκλημα, ενώ το «δωράκι» του διοικητή της ΔΕΗ, ύψους 500 εκατομμυρίων δραχμών (το 1981), είναι θεμιτό. Μετά, έλυσε όλα τα εθνικά μας θέματα (μας έβγαλε από την ΕΟΚ, έδιωξε τις βάσεις, κατήργησε τις πανελλήνιες κ.λπ.), προτού αποσυρθεί στα προσωπικά του ενδιαφέροντα. Έτσι ανέλαβε ο ψηλός και αθάνατος. Καλές ιδέες είχε, αλλά τον έφαγε το όνομα (γιατί η Μακεδονία είναι ελληνική).  

Στη συνέχεια ανέλαβε ο κύριος καθηγητής. Αποτελεσματικός, δεν λέω, μας έμπασε στο ευρώ, αλλά τον φάγανε τα λαμόγια, τα οποία ο ίδιος ανέχθηκε. 

Λογικά λοιπόν, τον διαδέχτηκε ο Κωστάκης ο ακούραστος. Δεν τα πήγε άσχημα. Ήταν τόσο αποτελεσματικός, ώστε προλάβαινε να τρώει στον Μπαϊρακτάρη 5-6 ώρες την ημέρα και άλλες 3 ώρες να παίζει play station. Όταν του προέκυψε η κρίση του 2008 (που την κατάλαβε ένα χρόνο μετά), υπέκυψε στα τραύματά του. 

Μετά, ήρθε ο Γιώργος-λεφτά υπάρχουν-Παπανδρέου. Πολλοί νόμιζαν ότι επρόκειτο να κυβερνήσει, αλλά ο καημένος έκανε διδακτορικό με θέμα «Dealing with Crisis: Effective Methods to screw a Country». Αφού υποστήριξε τη διπλωματική του στο Harvard, πήρε πτυχίο και τώρα καλείται για ομιλίες στο θέμα αυτό. Επικερδές και τίμιο αντικείμενο, αλλά εμείς τι φταίμε;  

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η μεταπολίτευση της... γλώσσας

Του Γιάννη  Καλιόρη

Συγγραφέα & καθηγητή της Φιλοσοφικής σχολής (VIII Παρισίων)

  

Οι λέξεις στην μεταπολιτευτική πολιτική πραγματικότητα είτε μένουν ακατοίκητες, αποσυνδεόμενες από τα πράγματα και συγκαλύπτοντας το κενό δια της κενολογίας είτε χρησιμεύουν ως προπέτασμα που τα συσκοτίζει είτε αντιστρέφουν τη σημασία ή και την ίδια την πραγματικότητα είτε, ακόμη, λειτουργούνε σαν άλλοθι αθωωτικά παροχετεύοντας ταυτόχρονα το βλέμμα.

Στην πρώτη φάση της μεταπολιτευτικής περιό­δου, οι λέξεις επανασυνδέονται για λίγο με τα πράγματα στον βαθμό που καθορίζουν ευθύβολα κοινή απαξίωση της δικτατορίας και κατάφαση της δημοκρατίας, πολλώ μάλλον που για πρώτη φορά στην ιστορία της νεώτερης Ελλάδος υπήρξε κράτος ανοχής, κι η ίδια η δεξιά, εγκατέλειψε σι­γά σιγά την εθνικοφροσύνη και την καταρρακω­μένη από τη δικτατορία γλώσσα της.

 

Εν συνεχεία όμως, η γλώσσα αρχίζει να λει­τουργεί ιδεολογικά, και κατά το περιεχόμενο και κατά τη γραμματοσυντακτική της υφή, η οποία γί­νεται σήμα κατατεθέν μιας φιλολαϊκότητος που εκφυλίζεται σε λιπαρό λαϊκισμό.

Έτσι, η παραδοσιακή Αριστερά, για να διαφυ­λάξει την κομματική και ιδεολογική ορθοδοξία, θα καταφύγει στο ξυλόφθογγο ιδίωμα σχημάτων δογματοπαγών και αποστεωμένων, που κεφαλαιοποιούν ακόμα κάποιους μυθικούς απόηχους των καταβολών, και θα οχυρωθεί στο προστατευτικό οστρακόδερμα των έτοιμων αληθειών και των στερεότυπων διατυπώσεων, όπου, η μεν μορφο­λογία ομογενοποιείται εκβιαστικά (π.χ. πράξης και ποτέ και πράξεως), η δε σύνταξη αποβαίνει μεταφρασμένη καθαρεύουσα (ονοματοποίηση της ρηματικής ενέργειας, συνεπαγόμενη αλλε­παλληλία αλληλοεξαρτημένων γενικών), παρά­γοντας γλώσσα κομποδεμένη, παγερή και λεξιπε­νική, ομόλογη προς τη συγκεντρωτική δομή του κομματικού μηχανισμού και την ανάγκη για απόλυτο έλεγχο των σημασιών. Συνάμα, την επανα­στατικότητα του ριζικού κοινωνικού μετασχημα­τισμού ως τελικού σκοπού αντικαθιστά «μεταβα­τικώς» η «προοδευτικότητα», λέξη - πασπαρτού, αυταξίωτη όσο και ασαφής, που σχηματοποιεί α­ντιθετικά τον κόσμο σε αντιδραστικούς - συντη­ρητικούς από τη μια μεριά και προοδευτικούς α­πό την άλλη, αποσιωπώντας ότι πρόκειται ουσια­στικά για την κίνηση της διευρυμένης αναπαρα­γωγής του κεφαλαίου και του κόσμου των σημα­σιών του, οπότε και η άνευ αποχρώσεων κριτική που ασκεί στον καπιταλισμό επανεγγράφεται σ' αυτόν ως ερεθιστική άκανθα τακτικών αυτοδιορ­θωτικών μηχανισμών και όχι ως ρηξικέλευθη θο­λή.

Την ίδια έννοια υιοθετεί και η λεγόμενη ανα­νεωτική Αριστερά, η οποία εγκαταλείπει μεν το απολιθωμένο αριστεροκομματικό ιδίωμα, αλλά ελλείψει στερεώτερων αξόνων αναφοράς και θε­ωρητικής υποδομής («οράματος»), συνεπώς και σκόπευσης στρατηγικής, επιδίδεται σε ασπόνδυ­λο τακτικισμό κολλώντας στα γεγονότα, και η γλώσσα καλείται κι εδώ να αναπληρώσει το κενό πάλι με το σχήμα συντήρηση - πρόοδος, που α­ποβαίνει πλέον αφηρημένο αναφορικό υποκατά­στατο σοσιαλδημοκρατικής αποχρώσεως, χωρίς αξιώσεις ριζικού μετασχηματισμού, αποτυπώνο­ντας τη γενικότερη σύγχυση της ραγδαία μεταβα­τικής περιόδου που διανύουμε. Με το Πασόκ, η «Αλλαγή», σύνθημα «οραματι­κό» και λέξη φετίχ, που τα λέει όλα και τίποτα, έ­να είδος αριστερόφωνης λαϊκοφροσύνης (όπου συν τοις άλλοις το αριστεροκομματικό ιδίωμα ε­ναρμονίζεται κατά την ίδια τη γραμματοσυντα­κτική του υφή με τη φύση της διοίκησης και του κρατικού λαϊκισμού), ισοσκελίζει γλωσσικά το σοσιαλδημοκρατικό έλλειμμα στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, αποτυπώνοντας την αμφι­θυμική πρόσληψη της Αλλαγής ως διεκδικήσεως δικαιωμάτων χωρίς το αντίλυτρο των υποχρεώσε­ων, ε ν (1) αποπραγματοποιεί κατά περίπτωση τα πράγματα αναποδογυρίζοντας φραστικά την πραγματικότητά τους («φεύγουν οι βάσεις» αμέ­σως μετά τη συμφωνία για την παράτασή τους ε­δώ ανήκει και η διπλή γλώσσα: άλλη προς τα έξω και άλλη προς εσωτερική κατανάλωση) με τη δε αυριανική συνιστώσα η μάχη των εντυπώσεων ο­δηγείται σ' εκείνα τα άκρα όπου το υπέρογκο ψέ­μα μπορεί να γίνει πιστευτό ακριβώς επειδή είναι απίστευτο!

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: To μεγαλύτερο λάθος της Μεταπολίτευσης

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

 

Εχουμε γλωσσικό ζήτημα αλλά δεν έχουμε γλώσσα, έγραφε ο Ροΐδης, με την υπέροχη γλώσσα του το 1893 στα «Είδωλα». Παραφράζοντάς τον θα μπορούσες να διαπιστώσεις πως έχουμε πολιτικό ζήτημα αλλά δεν έχουμε πολιτική. Για την ακρίβεια, έχουμε ζητήματα, όπως το ωράριο των φαρμακείων ή η απελευθέρωση του επαγγέλματος του δικηγόρου, τα οποία θεωρούνται πολιτικά, χωρίς κανείς να μπορεί να εξηγήσει σε ποια πολιτική εντάσσονται.

Είναι λίγο σαν να παρακολουθείς ψάρια σε ενυδρείο. Τα βλέπεις να πηγαίνουν πέρα-δώθε, να διασταυρώνονται, να κάνουν ελιγμούς με την ουρά τους, αν κάποιος όμως σε ρωτήσει γιατί κατά τη γνώμη σου γίνονται όλα αυτά, εσύ αδυνατείς να του εξηγήσεις. Το πολύ πολύ να πεις ότι όλα αυτά τα κάνουν για να φάνε, κοινώς για να επιβιώσουν, συμπέρασμα που το βγάζεις από τα χειλάκια τους που ανοιγοκλείνουν βλακωδώς. Σε αντίθεση δε από τους βουλευτές, τα ψάρια του ενυδρείου δεν ταλαιπωρούν τη νοημοσύνη σου με τη φωνή τους. Οπως όμως τα ψάρια, έτσι και οι βουλευτές, αν τους απαντήσεις, θα σου πουν πως το ενυδρείο τους είναι η θάλασσα, το πέλαγος και ο ωκεανός.

Οι έγκυροι παρατηρητές των πολιτικών μας πραγμάτων αποδίδουν το φαινόμενο του ενυδρείου στο ιστορικό τέλος της Μεταπολίτευσης. 

 

Ας αναλογισθούμε τι ακριβώς τελειώνει.

Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης υπήρξε μια χώρα που σου έδινε το δικαίωμα να πίνεις το κοκτέιλ σου δίπλα στην αυθαίρετη πισίνα σου, χωρίς όμως να ξεχνάς ότι η ουσία είναι αλλού, η ουσία είναι στις πολιτικές διαφορές που σε χώριζαν από τον γείτονα που επίσης έπινε το κοκτέιλ στην επίσης αυθαίρετη πισίνα του και ούτε αυτός ξεχνούσε πως η ουσία είναι αλλού. Ή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αυτό ήταν το κοινωνικό πρότυπο της Μεταπολίτευσης, μια υπερπαραγωγή πολιτικών ζητημάτων και συγκρούσεων, οι οποίες όμως κατέληγαν στο κοκτέιλ δίπλα στην αυθαίρετη πισίνα. 

 

Ωσπου κάποια στιγμή αναγκαστήκαμε να το παραδεχθούμε ομαδικά πως η ουσία ήταν η αυθαίρετη πισίνα κι αρχίσαμε να τσακωνόμαστε για τα ωράρια των φαρμακείων.

Τα πολιτικά ζητήματα της Μεταπολίτευσης καλλώπισαν το κοινωνικό κράτος που ποτέ δεν λειτούργησε, την παιδεία που ποτέ δεν αποκτήσαμε, την πολιτική που ποτέ δεν μας έπεισε. Μαζί με την άνοδο της τιμής του εσπρέσο, που επειδή ήταν ακριβός έπειθε όποιον τον έπινε πως είναι πλούσιος, λειτούργησαν ως αντικαταθλιπτικά.  

 

Για να γίνεις πολιτικός έφτανε η κομματική ταυτότητα, κοινώς η ενεργός συμμετοχή σου στην παραγωγή «πολιτικών ζητημάτων».  

 

Πολιτική, οργάνωση προοπτικής, κανείς δεν σου ζητούσε. Οπως και κανείς δεν απαιτούσε απ' τους διαχειριστές των πολιτικών ζητημάτων ένα δράμι ευφυΐας παραπάνω απ' αυτό που σου χρειάζεται για να αγορεύεις για τα ωράρια των φαρμακείων.

Γιατί τελικά καταλήγεις να αναρωτιέσαι: