ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ιπτάμενα τρίκυκλα

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Η Θεσσαλονίκη πλησιάζει σε πληθυσμό το 1,5 εκατομμύριο. Οποιος ζει στην Καλαμαριά δεν έχει καμιά επαφή με το τι γίνεται στους Αμπελόκηπους, κι όποιος ζει στην Κάτω Τούμπα δεν ξέρει τι συμβαίνει καν στην Ανω Τούμπα - πολλώ δε μάλλον στο Πανόραμα. Οι Χαριλιώτες αγνοούν πλήρως το τι τρέχει στον Εύοσμο και οι της Νέας Ευκαρπίας δεν ξέρουν ίσως ούτε κατά πού πέφτει το Τριάδι. Τώρα πώς όλοι αυτοί οι Θεσσαλονικείς, όπως λέγεται επίμονα, έχουν συλλογική ευθύνη για τρεις-τέσσερις νεαρούς αλαφροκάνταρους που χτύπησαν τον κ. Μπουτάρη είναι δύσκολο να το κατανοήσει ένας άνθρωπος που δεν διαθέτει τη συνδυαστική ευφυΐα των συνωμοσιολόγων.

Προφανώς όλη η πόλη ή μέγα μέρος της μαζεύεται και συνωμοτεί κρυφά σε μια υπόγεια κι απέραντη αλάνα για το ποιον θα βαρέσει τις επόμενες μέρες, εξού και προκύπτει συλλήβδην η ευθύνη για όλους. Ισως έχουμε φτάσει στην άμεση δημοκρατία και δεν το ξέρουμε, ίσως είμαστε υπόδειγμα αυτοδιαχείρισης που ξεπερνάει κάθε επαγγελία του Κορνήλιου Καστοριάδη συν το γιουγκοσλάβικο μοντέλο του Τίτο.

Η συλλογική ευθύνη είναι μια σαλταδόρικη λογική που εφαρμόστηκε από τους Ναζί στην κωμόπολη Λίμπιτσε της Τσεχίας μετά την εκτέλεση του Χάιντριχ τον Μάιο του 1942: οι Γερμανοί εξόντωσαν σχεδόν όλο τον πληθυσμό ως δυνάμει συνένοχο και ισοπέδωσαν την πόλη. Τα ανάλογα έκαναν και οι σταλινικοί που αφάνιζαν ολόκληρες μειονότητες μεταξύ των οποίων και 15.000 Πόντιους. Συλλήβδην διότι Πόντιος σήμαινε, αίφνης, «προδότης του λαού». Τώρα σημαίνει «εχθρός του κορέκτ», διότι θυμάται την γενοκτονία απ' τους Τούρκους που δεν υπήρξε παρά ως ένας ακόμα συνωστισμός. (Κατά Φίλη και όχι μόνον).

Η Θεσσαλονίκη του '60 ήταν εξακόσιες χιλιάδες άτομα και τώρα έχει υπερδιπλασιαστεί - εγώ που είμαι οριτζινάλε Θεσσαλονικεύς και ζω μια ζωή εδώ, αγνοώ, πλέον, τα εννιά δέκατα του πληθυσμού. Και δεν ξέρω πότε όλοι οι υπόλοιποι μαζεύονται και συνωμοτούν για να χτυπήσουν: να εκδιώξουν κάποιοι αριστεροί τον κοτζάμ πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια το 2011 απ' την παρέλαση, κάποιοι επίσης αριστεροί να δείρουν τον Νίκο Μαραντζίδη τον Ιούλιο του 2014 και φέτος ορισμένοι, πιθανώς Πόντιοι, ή ακροδεξιοί να χτυπήσουν τον Γιάννη Μπουτάρη. Πώς μου διαφεύγει μια τόσο πολυπληθής συνωμοσία την οποία εξυφαίνουν εν παραβύστω και εκ της κοπρίας ανυψώνουν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών - πρέπει να τηρούν πολύ αυστηρούς συνωμοτικούς κανόνες για να μην τους έχω πάρει ακόμα είδηση. Ισως να κάνουνε και μυστικιστικές γιορτές υπέρ του Γκοτζαμάνη, ανθρωποθυσίες και άλλα μυσαρά μυστήρια σε κάποιες υπόγειες, βυζαντινές τοποθεσίες, πιθανώς στις κατακόμβες του ναού του Αγίου Δημητρίου, για να μην τους υποψιαζόμαστε.

Κάποιος πρέπει πειστικά να μας αποδείξει πού βρίσκονται κρυμμένες οι φωλιές όπου επωάζεται ο ποικίλος, ομαδικός φασισμός (και άλλες εκδοχές της πολιτικής βίας) στην πόλη, και με ποιους αυστηρούς, δημοκρατικούς συλλογισμούς αποδεικνύεται η συλλογική ευθύνη. Και πώς γίνεται, παρ' όλα αυτά, τα ακροδεξιά ποσοστά της Θεσσαλονίκης να είναι τα ανάλογα, λίγο πολύ, στις εκλογές, με όλες τις πόλεις της χώρας. Ακατανόητο. Κι εντέλει αν είμαστε εμείς που ψηφίσαμε τον Μπουτάρη ή κάποια άλλη πόλη.

Ισως εδώ, εν Θεσσαλονίκη, ο πολυειδής φασισμός να μεταλλάσσεται ψηφίζοντας και άλλα κόμματα για να τα αλώσει εκ των ένδον κάποια στιγμή, ίσως και να διαβρώνει, με ύπουλο τρόπο, ιδεολογικά διάφορους δανείζοντάς τους τη λογική της ομαδικής ευθύνης του Λίμπιτσε, των μενσεβίκων ή της Ουκρανίας του 1932-33. 

Και πώς γίνεται όλες αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες των βαθέως Θεσσαλονικέων να παραμένουν ανεξέλικτοι, τραβηγμένα χειρόφρενα, καρφωμένοι στην εποχή του Γκοτζαμάνη, όταν ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται ραγδαίως σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα τύπου Σουηδικής Αραβίας;  

Περίεργο. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να εξελίσσεται μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ ενθάδε και όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός της πόλης να καβαλάει ακόμα τρίκυκλα του '60 και να κάνει νυχτερινές σούζες για προπόνηση μέχρι το επόμενο φασιστικό χτύπημα.

Ολα μπορούν να συμβούν στις μέρες μας που η τερατολογία, το συνοικιακό κορέκτ και οι αυθαίρετες συνδέσεις των εποχών (μεγάλε, αυτή είναι διαλεκτική) βγάζουν αλλόφρονα συμπεράσματα και βρίσκουν σκελετούς μέσα στον Λευκό Πύργο, οι οποίοι βγαίνουν κάθε νύχτα τρίζοντας και στρατολογούν νεκραναστημένους αλφαμίτες αλλά και ζωντανούς προς δόξαν του Εμμανουηλίδη, παρότι αυτόν μάλλον τον αγνοεί πλήρως το 90% της σύγχρονης πόλης και της χώρας των σκυφτών στα smarts και στα tablets. Και για ποια «πόλη φαντασμάτων» του '63 μιλούν εκείνοι που θέλουν ακόμα να πάρουν εκδίκηση για τον Eμφύλιο, έχουν στα υπουργικά γραφεία τους φωσφοριζέ φωτογραφίες του Βελουχιώτη και πέφτουν σε γλυκασμό βλέποντας αναδρομικά λενινιστικά οράματα;

Ανέλιξη της Ιστορίας δεν υπάρχει. Μόνο πεθαμένα λικέρ, αυθαίρετες συνδέσεις, γεωπολιτική εν τάφω, κλωνοποιημένοι τραμπούκοι και ιπτάμενα, διαχρονικά τρίκυκλα. Οι νεαροί που βλακωδώς χτύπησαν τον Μπουτάρη είναι πιθανό να ξέρουν τι συνέβη με τον Λαμπράκη, ή το αγνοούν παντελώς; Θα πεις, οι αριστεροί που έδειραν τον Μαραντζίδη για τα βιβλία του μήπως ξέρανε τις «Θέσεις για τον Φόιερμπαχ»; Οχι, άλλες θέσεις τους ενδιέφεραν - στο Δημόσιο, πάντα.

(Και για το Μαξίμου: ο Γρηγόρης Λαμπράκης δεν ήταν βουλευτής της ΕΔΑ αλλά ανεξάρτητος, συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ. Να ψάχνουν πριν εκδώσουν ανακοινώσεις - εκτός αν βγάλουν με το στανιό μέλος του κόμματος και τον κυρ Γιάννη).

Αρα, θέλει προσοχή. Διότι, αν η βία είναι δήθεν η μαμή της Ιστορίας, δεν ξέρουμε πάντα...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΝΕΟΤΑΞΙΚΟΣ ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η κουλτούρα της θυματοποίησης

Γράφει ο  Ραφάηλ Καλυβιώτης

Πολιτικός επιστήμων και πρόεδρος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών (diesy.gr) - rkaliviotis@gmail.com

Η απόφαση του προέδρου της Βουλής να «φωταγωγήσει»  το κτίριο της Βουλής των Ελλήνων στα χρώματα του Gay Pride δεν πρέπει να προκαλεί καμία έκπληξη .

Πρόκειται, απλά, για ακόμη ένα επεισόδιο στη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει το κόμμα να χτίζει «κοινωνικές συμμαχίες» με συγκεκριμένες ομάδες, οι οποίες δεν αυτοπροσδιορίζονται ως πολίτες του ελληνικού κράτους, αλλά ως κάτι διαφορετικό.

Πρόκειται για την απλούστερη μορφή identity politics, της τάσης στην πολιτική που θέλει ανθρώπους με μια ταυτότητα που υπάρχει ως αντίθεση στη συλλογική ταυτότητα των Ελλήνων αλλά και ως αντίθεση στο ίδιο το άτομο, να σχηματίζουν αποκλειστικές συμμαχίες με ένα και μόνον κόμμα, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τα συνολικά χαρακτηριστικά αυτού, παρά μόνον εάν εξυπηρετεί τις σκοπιμότητες της δικής τους ομάδας.

Τα identity politics, μάλιστα, της σύγχρονης Αριστεράς έχουν ακόμη μία ιδιαιτερότητα: Θέλουν η κάθε «ομάδα» με την οποία συμμαχεί ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι «καταπιεσμένη». Αφού ξεπεράστηκε ο «εργάτης» ως επαναστατικό υποκείμενο, έπρεπε να βρεθεί κάτι νέο. Και αυτός είναι ο «καταπιεσμένος», γενικά και απροσδιόριστα. Να δέχεται κάποιας μορφής «διάκριση», να αποτελεί θύμα. Και επειδή αποτελεί «θύμα», να δένει τη μοίρα του με τον πολιτικό σχηματισμό ο οποίος υπόσχεται να εξυπηρετεί τα συμφέροντά του.

Ως εκ τούτου, το πολιτικό μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται στο να πείσει όσο περισσότερους γίνεται ότι αποτελούν θύματα. Και ότι μόνον μέσω της στενής, αποκλειστικής τους σχέσης με τον ΣΥΡΙΖΑ θα απολαύσουν την «ισότητα», η οποία ούτως ή άλλως υπάρχει σε αυτή την κοινωνία.

Θύματα λοιπόν πρέπει να είναι οι ομοφυλόφιλοι, θύματα οι εργαζόμενοι, θύματα οι γυναίκες, θύματα οι πάντες. Το στάτους του «θύματος» γίνεται «ποθητό», καθώς αυτό γίνεται στην πράξη αφορμή για την παραχώρηση προνομίων (υλικών, πνευματικών και ηθικών). Μια κουλτούρα θυματοποίησης, που θέλει να σφίξει το σύνολο της κοινωνίας.

Δεν συμβαίνει μόνον στη χώρα μας.  

Αυτή η κουλτούρα θυματοποίησης υπάρχει σε μεγάλο βαθμό σε ολόκληρη τη Δύση, με κυρίαρχο ίσως υπόδειγμα τα αμερικανικά κολέγια. Κάτι το οποίο έχει ήδη αναλυθεί από επιστήμονες στο εξωτερικό.

Και το πιο ενδιαφέρον από όσα έχουν ειπωθεί στη συζήτηση αυτή, που έχει ανοίξει εδώ και κάποια χρόνια, είναι η αντιστροφή της «ιεραρχίας» στην εν λόγω κουλτούρα. Ενώ στις παραδοσιακές κουλτούρες «τιμής» ή μάλλον «αξιοπρέπειας» στις οποίες εξελίχτηκαν οι πρώτες τα επιθυμητά χαρακτηριστικά είναι, π.χ., η γενναιότητα, στις κουλτούρες θυματοποίησης στην κορυφή της ιεραρχίας είναι...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: O μέσος Ελληνας Καλφαγιάννης κυβερνά την Ελλάδα σε όλη σχεδόν την διάρκεια της μεταπολίτευσης και πάντα θα κερδάει!!!

Από τον Βασίλη Μπόνιο

Οχι μόνο Βόρεια Μακεδονία αλλά και Βόρεια Αθήνα και Βόρεια Θεσσαλονίκη και πάει λέγοντας. 

Τα ρέστα της θα δώσει η κυβέρνηση Σύριζα για να παραμείνει στην εξουσία. Κι όλα αυτά φυσικά με την ανοχή του οξυδερκούς Ελληνα ψηφοφόρου.

Η πρωτοφανής παθητικότητα του οξυδερκούς Ελληνα ψηφοφόρου δεν έχει όμοιά της στον πλανήτη. Ακόμη και ιθαγενείς-καθρεφτάκια θα είχαν ξεσηκωθεί εάν η κυβέρνησή τους ήταν τόσο επικίνδυνα καιροσκοπική.

Το γεγονός ότι ο Ελληνας δεν ξεσηκώνεται ενάντια στην απίθανη αυτή κυβέρνηση που εξέλεξε έχει την εξήγησή του: Αισθάνεται ότι ο ίδιος βρίσκεται στην εξουσία. 

Και πράγματι όπως αποδεικνύεται με την κρατικοδίαιτη, διεφθαρμένη ΕΡΤ των 100 λογιστηρίων, ο Καλφαγιάννης κυβερνά την Ελλάδα.  

Ο Καλφαγιάννης είναι ο μέσος Ελληνας. Για την ακρίβεια το όνειρο του μέσου Ελληνα.

Και φυσικά το πρότυπο του Ελληνα. Δηλαδή αν ρωτούσες έναν Γερμανό ή έναν Γάλλο πως είναι ο μέσος Ελληνας θα έκανε ένα σκίτσο με τα χαρακτηριστικά του Καλφαγιάννη. 

Η πλάκα με τον μέσο Ελληνα είναι η ψευδαίσθησή του πως είναι ίδιος με τον μέσο Ιταλό. Κι όμως είναι φτυστός ο Καλφαγιάννης. 

Ο Καλφαγιάννης είναι ο μέσος Ελληνας κι αυτό τα εξηγεί όλα. Δεν χρειάζονται βαρύγδουπες αναλύσεις. Ο Καλφαγιάννης είναι ο μέσος Ελληνας των καφενείων αλλά και του Μεγάρου Μαξίμου.

Ο Καλφαγιάννης κυβερνά την Ελλάδα σε όλη σχεδόν την διάρκεια της μεταπολίτευσης.

 

 Ο Αλέκος Παναγούλης αποπειράθηκε να σκοτώσει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο χωρίς να μπορεί να φανταστεί ότι θα παρέδιδε την Ελλάδα στον μέσο Ελληνα Καλφαγιάννη. 

Το θέμα είναι να κατανοήσει κανείς ότι ο μέσος Ελληνας έχει τα χαρακτηριστικά του Καλφαγιάννη. 

Το πρώτο βήμα για να εξηγήσει κανείς όλα όσα συμβαίνουν σε κάθε κράτος είναι να εντοπίσει τα χαρακτηριστικά του μέσου πολίτη που κατοικεί. Τα χαρακτηριστικά του μέσου Ελληνα είναι τα χαρακτηριστικά του Καλφαγιάννη.

Πως λέμε ότι η Ακρόπολη βρίσκεται στην Αθήνα; Ετσι ακριβώς και με το μέσο Ελληνα Καλφαγιάννη. Ακόμη και 100 παπαροαναλυτές να κάτσουν να εξηγήσουν γιατί η χώρα χρεοκόπησε, γιατί μπήκαμε στα μνημόνια και όλα τα σχετικά δεν θα βγάλουν άκρη εάν δεν σταθούν στο πλέον καταλυτικό παράγοντα, τον μέσο Ελληνα.

Ο μέσος Ελληνας...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η παραβολή της Παυλίνας Μποργκέζε

Γράφει ο  Θεόδωρος Π. Λιανός 

Ομότιμος καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

Η Παυλίνα Μποργκέζε, αδελφή του Ναπολέοντα, πόζαρε κάποτε γυμνή για τον ιταλό γλύπτη Αντόνιο Κανόβα, ο οποίος δημιούργησε ένα ωραίο αισθησιακό άγαλμα. 


Μια γυμνή πριγκίπισσα στο στούντιο ενός καλλιτέχνη, εκείνη την εποχή, ήταν τεράστιο σκάνδαλο.  


Οταν ρωτήθηκε «μα πώς μπόρεσες να ποζάρεις γυμνή;», η ωραία Παυλίνα απήντησε με προσποιητή αθωότητα «μα το στούντιο θερμαινόταν». 


Σκεφθείτε τώρα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε ρόλο Παυλίνας Μποργκέζε. Για την αθέτηση των χωρίς όριο υποσχέσεών της υπάρχει η αθωωτική απάντηση «μα φταίει ο Σόιμπλε, φταίει το Μνημόνιο, φταίει ο Ντράγκι, φταίει το ΔΝΤ». 


Φταίνε όλοι πλην του ΣΥΡΙΖΑ. Το πλήθος των υποσχέσεων του κ. Τσίπρα ήταν όσο και το πλήθος των ακεραίων αριθμών και, παρά το προφανές της αδυναμίας πραγματοποίησής των, οι ψηφοφόροι παρασυρόμενοι από κάποια ακατανόητη δύναμη έδωσαν δύο φορές στον ΣΥΡΙΖΑ την ευκαιρία να κυβερνήσει.  


Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ απεδείχθη γυμνή, όπως η ωραία πριγκίπισσα. Τώρα, όμως, καθώς πλησιάζουν οι εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ρίξει κάποιο ρούχο πάνω του, να ντυθεί όπως όπως. Ετσι άρχισαν οι πρώτες μελετημένες διαφημίσεις.

Η διαφήμιση για να πετύχει και για να φέρει δηλαδή πελάτες στο διαφημιζόμενο προϊόν απαιτεί πολλά και συνεχή μηνύματα. Το πρώτο περνάει σχεδόν απαρατήρητο. Το δεύτερο τραβάει κάπως την προσοχή του καταναλωτή. Το τρίτο πάει καλύτερα κ.τ.λ. 


Αυτή είναι η παρούσα στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Αρχίζει να στέλνει μικρά μηνύματα. Π.χ. η καθαρή έξοδος και το τέλος των Μνημονίων, αναφορές για φορολογικές ελαφρύνσεις, μειώσεις του ΕΝΦΙΑ, αναβολή των περικοπών των συντάξεων που πρόκειται να γίνουν το 2019, διαβεβαιώσεις ότι «χασούρα» (συριζική λέξη) θα έχει μόνο η μεσαία τάξη, δηλ. ο ταξικός εχθρός της συριζικής Αριστεράς κ.τ.λ. Ο στόχος αυτών των αναφορών είναι προφανής. Αρχίζει ένας ελαφρύς βομβαρδισμός του ταλαιπωρημένου ψηφοφόρου για να πιστέψει ότι κάτι καλό έχει η κυβέρνηση στο μυαλό της.

Η Παυλίνα Μποργκέζε, γυμνή ή ντυμένη, πέρασε καλά. Το ίδιο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο και ίσως καλύτερα πέρασε ο συνέταιρος της κυβέρνησης χάρις σε μια απίστευτη εύνοια της τύχης και στην ιδεολογική ανωμαλία του ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς, οι υπόλοιποι περάσαμε άσχημα, πλην, βεβαίως, των παρανόμων που ζουν στον παράδεισο που τους έχει φτιάξει ο υπουργός που μας προστατεύει, ο κ. Τόσκας. 


Πολλοί, πάνω σε μια κρίση αυτοκριτικής, λένε «καλά να πάθουμε, τους ψηφίσαμε». 

Σωστά. Και όπως λένε οι πολιτικοί, ο λαός δεν κάνει λάθος. Ο λαός δεν έκανε λάθος, αλλά...

ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΑΔΙΚΟ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Δημοσιογράφος σημαίνει αριστερός

Η βία είναι κακή και κατακριτέα μόνο αν έχουμε «πολιτικώς ορθά» θύματα

Από τον  Ναπολέων Λιναρδάτο

Τη συνέντευξη του Μάκη Βορίδη στον Alpha αξίζει να τη δει κάποιος μόνο και μόνο για να καταλάβει μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά της ελληνικής δημοσιογραφίας. Οταν η συνέντευξη φτάνει στο θέμα της άδειας από τις φυλακές για τον κατά συρροήν δολοφόνο της 17Ν Κουφοντίνα, οι δικαιολογίες για την άδεια για τον Κουφοντίνα άρχισαν να πέφτουν βροχή από τους δημοσιογράφους. «Μα έχει βγει δύο φορές, μα τηρεί τις τυπικές προϋποθέσεις (λάθος), μα δύο εισαγγελείς τού έδωσαν άδεια, μα επέστρεψε…»

Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι απλά έκαναν τη δουλειά τους ως συνήγοροι του διαβόλου -κυριολεκτικά στη συγκεκριμένη περίπτωση- προσπαθώντας να ερευνήσουν εις βάθος το θέμα. Αλλά ποιος λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να πιστέψει ότι θα έδιναν τις ίδιες δικαιολογίες αν ο Κουφοντίνας ήταν εκτελεστής για μια δεξιά 17Ν;  

Για τα περισσότερα ΜΜΕ η απόπειρα δολοφονίας των 30 αστυνομικών πέρασε στα ψιλά.  

Πώς θα είχε καλυφθεί το γεγονός αν ακριβώς η ίδια απόπειρα δολοφονίας είχε γίνει σε λεωφορείο που μετέφερε λαθρομετανάστες;

Παρακολουθώ για εβδομάδες τώρα διάφορες συζητήσεις και συνεντεύξεις σχετικά με το σκοπιανό ζήτημα. Ακόμα δεν έχει συμβεί να δω δημοσιογράφο που να μην υποστηρίζει έμμεσα ή άμεσα τη θέση της κυβέρνησης στο θέμα -ό,τι λύση να 'ναι, φτάνει να τελειώνουμε-, και αυτό δεν συμβαίνει απαραιτήτως γιατί θέλουν να είναι φιλοκυβερνητικοί, αλλά γιατί πιστεύουν ότι το συγκεκριμένο ζήτημα είναι άνευ σημασίας. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που ανοιχτά υποστηρίζουν τις θέσεις των Σκοπίων, όχι πάντως με τον ίδιο ζήλο και πάθος όπως αυτό του υποτιθέμενου υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Κοτζιά.

Προφανώς και υπάρχουν οι εξαιρέσεις στον χώρο της δημοσιογραφίας. Αλλά η εκτίμηση είναι βέβαιη ότι σ’ αυτόν τον επαγγελματικό κλάδο υπάρχουν κάποιοι ελάχιστοι δεξιοί, λίγοι κεντρώοι και όλοι οι άλλοι ανήκουν σε κάποια έκδοση αριστερού. Ο μέσος δημοσιογράφος είναι σαφώς στα αριστερά εν συγκρίσει με τις απόψεις του μέσου Ελληνα. Είναι από αρνητικός μέχρι ανοιχτά εχθρικός σε ό,τι έχει να κάνει με παραδοσιακές αξίες, εθνικά συμφέροντα, ελληνική ιστορία και πολιτισμό.

Είναι υπέρ των ανοιχτών συνόρων και οποιαδήποτε αντίρρηση σ’ αυτή την πολιτική, από όπου και αν προέρχεται, για όποιους λόγους και αν γίνεται, πάντοτε χαρακτηρίζεται ως μια ακραία και μισαλλόδοξη άποψη. 

Η βία είναι κακή και κατακριτέα μόνο αν έχουμε να κάνουμε με τα πολιτικώς ορθά θύματα. Διαφορετικά έχουμε να κάνουμε με έκρηξη της λαϊκής οργής. 

Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης ο χώρος της δημοσιογραφίας είναι ακόμα μια απόδειξη της...

ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΑΔΙΚΟ : Η πολιτική ετυμολογία του χυδαίου

Toυ ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ

Ενώ τα πράγματα κυλάνε μεταξύ Σκοπιανού και δημόσιου χρέους, αυτά που συντελούνται στη διάρκεια αποκτούν ανεμπόδιστα βαθιές ρίζες, περνάνε απαρατήρητα και γρήγορα τοποθετούνται στο αδιάφορο περιθώριο. 

Σε αυτό το εύκρατο κλίμα της γενικευμένης αδιαφορίας για τα σημαντικά, το δηλητήριο του χυδαίου διαποτίζει το κοινωνικό σώμα. Και πολλαπλασιάζεται όπως τα ζιζάνια στον κάμπο. Κορυφαίοι κυβερνητικοί χυδαιολογούν επαναλαμβανόμενα, χωρίς αναστολή.

Χυδαίος. Χυδαιότητα. Παράγωγες λέξεις από τo ρήμα «χέω». Ακόμη: χυδαιότροπος. Χυδαιόγλωσσος. Χυδαιολόγος. Στο βάθος ο χύδην όχλος. Η σημασία των λέξεων φέρει μέσα της μια διάσταση εμποτισμού. Μιλάει για την εσωτερική εγκατάσταση του νοήματος του χυδαίου στο κύτταρο των πραγμάτων.

Εχουν μιαν αξία ασφαλώς για την κατανόηση η ετυμολογία της λέξης και ο πλούτος των παραγώγων της. Μεγαλύτερη αξία όμως έχει η άλλη πλευρά, η πολιτική ετυμολογία της. Ο πολιτικός ρόλος του χυδαίου και της χυδαιότητας δηλαδή, η κοινωνική λειτουργία της, η θέση της στην πολιτική και κοινωνική σύγκρουση.

Το χυδαίο είναι πρωτογενές συστατικό. Συνυπάρχει με κάθε ανθρώπινη κοινότητα και την παρακολουθεί.

Ο χυδαίος είναι ο απρεπής. Είναι ο ευτελής. Είναι ο βάναυσος. Ο προσβλητικός.

Η χυδαιότητα ως απρέπεια είναι προσβολή, ως προσβολή είναι απόπειρα καταστολής. Είναι πράξη καταστολής.

Στην πολιτική σύγκρουση η χυδαιότητα απέναντι στον άλλον, τον πολιτικό αντίπαλο, η χυδαιολογία εναντίον του, είναι ό,τι πιο αντιδημοκρατικό μπορεί να νοηθεί και να συντελεστεί. Πρόκειται για τον παροξυσμό του βίαιου λόγου, που εκφυλισμένος στον απελπισμένο παροξυσμό του συναντάει τον χυδαίο εαυτό του, με την πιο γνήσια σημασία της λέξης.

Ο βίαιος και ο χυδαίος λόγος είναι η άρνηση του άλλου. Είναι η φαντασία στο επίπεδο του λόγου της πλήρους καταστολής του. Είναι η φαντασία αποβολής του από την κοινότητα. Η καταστολή της συνείδησής του, με σκοπό τον συμβολικό και φυσικό αφανισμό του. 

Ο «προδότης» συμπυκνώνει αυτή την αντίληψη εξουσίας, που στη σύγκρουση της εποχής εκφωνήθηκε από την αντιδημοκρατική συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ, ως σφραγίδα της ιδεολογικής και πολιτικής υπόστασής του.

Η ευπρέπεια ως πολιτισμός είναι ο φραγμός απέναντι στην εξουσία που «θανατώνει». 

Η δημοκρατία είναι το οχυρό. Η δημοκρατία είναι από τη φύση της μια διαλογική κατάσταση. Ο άλλος είναι το κριτήριο. Ως τέτοια η δημοκρατία...

ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΑΔΙΚΟ: Ηταν κάποτε ένα κράτος...

Toυ ΝΙΚΟΥ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΥ


Η φωτογραφία μελών του «Ρουβίκωνα» με το πανό υποστήριξης του Κουφοντίνα πάνω στην Ακρόπολη μπορεί να δίνεται ως άσκηση για σπουδές επικοινωνίας και σημειολογίας. 


Τίποτε πιο αυτονόητο. Αλλά και τίποτε πιο υποκριτικό τόσο για τον «Ρουβίκωνα» όσο και για τους κλειδοκράτορες της Ακρόπολης. Και οι μεν και οι δε παίζουν παιχνίδια εις βάρος της νοημοσύνης των πολιτών και της διεθνούς εικόνας της χώρας. Το να ανεβεί κανείς στην Ακρόπολη και να κάνει το σόου του είναι αυτονόητο ότι θα έχει πλήρη ασυλία, εφόσον ανήκει στη «μιλιταριστική» Αριστερά (θυμόμαστε το πανό του ΠΑΜΕ) ή στον ναρκισσιστικό δήθεν αναρχισμό του «Ρουβίκωνα». Σε κάθε άλλη περίπτωση, η Ακρόπολη δεν «παραβιάζεται» για εγωκεντρικά σόου. Για μία καλλιτεχνική ή τουριστική δράση θα πρέπει κανείς να πάρει άδεια από το ΚΑΣ. Αλλά ο «Ρουβίκωνας» όχι. Είναι υπεράνω κράτους, θεσμών και γραφειοκρατικής σεμνοτυφίας.


Και όχι μόνον υπάρχει πλέον εξοικείωση με τον εξευτελισμό των νόμων, αλλά η Ακρόπολη διασύρεται από τον κάθε τυχάρπαστο που ξέρει ότι εκεί θα αποσπάσει την προσοχή.  


Ολα αυτά έχουν καταγραφεί από τη διεθνή ιστορία των μνημείων, τίποτε δεν είναι καινοφανές, τίποτε δεν είναι πρωτογενές ή πρωτάκουστο. Αλλά μία, ας πούμε, συντεταγμένη πολιτεία, μία χώρα σαν την Ελλάδα, με άδεια ταμεία, με τεράστια ανάγκη της αυξανόμενης τουριστικής κίνησης, με υποτιθέμενη πουριτανική πολιτική έναντι των μνημείων, επιδεικνύει ανοχή όταν η εικόνα του διεθνούς εμβλήματος της χώρας χρησιμοποιείται για να προκαλέσει την προσοχή η υποστήριξη σε έναν δολοφόνο και μία τρομοκρατική οργάνωση. Ολα αυτά, που θα ήταν παράλογα ή αδιανόητα σε μία χώρα όπου ο νόμος θα εφαρμοζόταν στοιχειωδώς, εδώ θεωρούνται μέρος της φαρσοκωμωδίας που ονομάζεται ελληνικό κράτος.  


Παρακολουθούμε ασθμαίνοντας, εμβρόντητοι την εξοργιστική καταρράκωση κάθε έννοιας θεσμικής αξίας και πάνω απ’ όλα τον ευτελισμό του κοινού περί δικαίου αισθήματος. Για κάθε πολίτη θα υπήρχαν κυρώσεις, για τους εισβολείς, όχι. Στην Ελλάδα, ο φιλήσυχος πολίτης παραμένει ο τελευταίος τροχός της αμάξης.


Ανεβαίνουν και κατεβαίνουν, λοιπόν, στην Ακρόπολη ανενόχλητοι είτε παρανοϊκοί οπισθοδρομικοί κομμουνιστικής οργάνωσης είτε αυθάδεις καταληψίες του ελληνικού κράτους, και δεν καίγεται καρφί.  


Αν θελήσει, δε, κανείς να ρωτήσει την κυρία υπουργό Πολιτισμού τι σκέφτεται για όλα αυτά, το πιθανότερο είναι ότι...

ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΑΔΙΚΟ: Βουλή - Παρθενώνας 1-0

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ


Δεν έγινε γνωστό αν οι ομάδες των Ιαπώνων, Αμερικανών ή Γάλλων επισκεπτών είχαν «αφήσει την κρίση τους στο ξενοδοχείο», όπως προσφυώς ανέφερε η ανάρτηση του «Ρουβίκωνα». 


Τα μεσημέρια του Ιουνίου είναι καυτά στον Ιερό Βράχο και άρα καλύτερο είναι να ανεβαίνεις έως εκεί πάνω φέροντας μόνον τα απαραίτητα. Η κρίση είναι μάλλον περιττό βάρος. Ως εκ τούτου, δεν ξέρω τι μπόρεσαν να σκεφτούν, αφού είχαν αφήσει την κρίση τους στο ξενοδοχείο, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με το πανό που έγραφε στα αγγλικά: « Η ελληνική δημοκρατία σκοτώνει απεργό πείνας, άδεια στον Δ. Κουφοντίνα».  


Τι μπορεί να σημαίνει το όνομα του κατά συρροήν δολοφόνου για τον μέσο επισκέπτη του Ιερού Βράχου; 


Μάλλον θα έπρεπε να προνοήσουν για κάποιες ερμηνευτικές υποσημειώσεις στο κυρίως κείμενο. Οπου θα παρέθεταν τον βίο και την πολιτεία του ήρωος, τις έντεκα δολοφονίες που ομολόγησε και μετά θα εξηγούσαν ότι η ζωή του κινδυνεύει διότι δεν τρώει ο άνθρωπος επειδή δεν τον αφήνουν να βγει από τη φυλακή για να φροντίσει τα μελίσσια του.


Είτε είχαν αφήσει την κρίση τους στο ξενοδοχείο είτε την κουβαλούσαν μαζί με τα καπελάκια τους, αναρωτιέμαι σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου ένας επισκέπτης θα μπορούσε να βρεθεί αντιμέτωπος με αντίστοιχη πολιτιστική ενέργεια. Διότι μέρος του χάπενινγκ είναι και το γεγονός ότι οι εν λόγω σήκωσαν το πανό τους και ρύπαναν τον χώρο ανενόχλητοι. Εάν αντελήφθην καλώς, ούτε οι αρχαιοφύλακες ενοχλήθηκαν ούτε η αστυνομία παρενέβη. Οι μεν αρχαιοφύλακες θεωρούν τέτοιου είδους δράσεις θεμιτές, αφού κι αυτοί χρησιμοποιούν τα μνημεία για να προβάλουν τα δικά τους αιτήματα. Η δε αστυνομία δεν ειδοποιήθηκε. Ως καλώς γνωρίζουμε, και τα εθνικά μνημεία έχουν την ιεραρχία τους. Ας πούμε ο κ. Φλαμπουράρης ή ο κ. Καρανίκας στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν μεγαλύτερη αρχαιολογική αξία από τον Παρθενώνα. Ως εκ τούτου φυλάσσονται.  


Και καλά ο «Ρουβίκωνας» τώρα μας κάνει τη χάρη να πετάει τρικάκια και να σηκώνει πανό. Αν τους μπει να ρίξουν μπογιές ή τίποτε πιο θορυβώδες;  


Μήπως γι’ αυτόν τον λόγο τα μνημεία σε όλον τον κόσμο, τον πολιτισμένο, φυλάσσονται προληπτικά; 


 Ο πολιτισμός μας δεν κινδυνεύει μόνον από το φανατικό Ισλάμ. Κινδυνεύει και από τη φανατική βλακεία.


Χθες χύθηκε πολύ δημοκρατικό δάκρυ για έναν ηλίθιο βουλευτή της Χ.Α. που ρύπανε το Κοινοβούλιο με τα πολιτικά του λύματα. Πλειοδοσία δηλώσεων, ομόφωνη καταδίκη και η γνωστή κυβερνητική χυδαιότητα που ξέχασε τη σύμπραξή της με τη Χ.Α. στους «Αγανακτισμένους». Για τον διασυρμό και τη βεβήλωση του ναού του πολιτισμού μας...

ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΑΔΙΚΟ: Οι συνέπειες της πολιτικής αλητείας

_{Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ}

<sub>Εκείνο που χαρακτηρίζει έναν αλήτη όλων των εποχών είναι η μη ολοκλήρωσή του σαν άτομο, μέσα στα πλαίσια μιας οργανωμένης κοινωνίας, μια απώθηση για την κανονική συμμετοχή του στις θεμελιώδεις λειτουργικές δραστηριότητες που έχει θεσπίσει η κοινωνία στην οποία ζει.


Ένας αλήτης ή ένας περιπλανώμενος αλήτης νοιώθει τον εαυτό του παντού ξένο. Δεν έχει συναισθηματικούς ή τοπικιστικούς κοινωνικούς δεσμούς και προσηλώσεις. Δεν έχει οικογένεια, δεν είναι ψυχικά προσκολλημένος σε ένα ορισμένο μέρος, δεν έχει επάγγελμα και στερείται βασικών μέσων συντήρησης.</sub> 

_{Δεν συμμορφώνει τη συμπεριφορά του στους παραδοσιακούς τρόπους και τις αξίες της κοινωνίας όπου περιπλανιέται. Η περιπλάνηση που πηγάζει από την ειδική αυτή κατάσταση είναι χαρακτηριστικό της αλητείας, αλλά όχι και το χαρακτηριστικό της γνώρισμα.} 

_{Λεωνίδας Χριστάκης από το βιβλίο  "Η ιστορία της αλητείας”}

Αν κάτι έχει απογειώσει η παρούσα κυβέρνηση είναι τα όρια της συμπεριφοράς που με απλά λόγια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν πολιτική αλητεία.

Δηλαδή, της τακτικής να εφαρμόζει αυτά για τα οποία κατηγορούσε τους άλλους όταν τους απειλούσε με κρεμάλες ενώ δεν έλειψαν οι περιπτώσεις όπου στελέχη της υπέθαλψαν και προέτρεψαν σε λιντσαρίσματα... πολιτικά αλλά και σωματικά...

"Αν δώσουμε στα Σκόπια τον όρο Μακεδονία και τη μακεδονική γλώσσα, είναι μια μεγαλειώδης και ιστορική ήττα της Ελλάδας", ανέφερε χθες  μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, ο κ. Δημήτρης  Καμμένος.

Λίγη ώρα αργότερα ο αρχηγός του κόμματος έθετε θέμα κομματικής πειθαρχίας για τους βουλευτές των ΑΝΕΛ ώστε να μην ψηφίσουν ονομασία που θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία, αλλά από την άλλη αρνούνταν να αποσύρει την υποστήριξή τους από τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που προωθεί μια τέτοια λύση.  

Τουτέστιν στα λόγια άρνηση στη πράξη συναίνεση... 

Τούτοι (αμφότεροι οι κυβερνητικοί εταίροι) είναι ικανοί να τα υπογράψουν όλα οικτίροντας την αντιπολίτευση που κρατά αποστάσεις και αύριο όταν θα είναι κυβέρνηση να την κατηγορούν και να την απειλούν πάλι γιατί εφαρμόζει αυτά που οι ίδιοι υπέγραψαν.

Η στάση αυτή δεν είναι κάτι καινούργιο, για την ακρίβεια είναι το απόσταγμα της τακτικής του μετώπου του εθνολαϊκισμού στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. 

Άλλα να λένε, άλλα να ψηφίζουν, άλλα να εφαρμόζουν και εν τέλει ο κύκλος να επαναλαμβάνεται εκ νέου λέγοντας και κάνοντάς κάθε φορά τα ακριβώς αντίθετα με την προηγούμενη χωρίς τα αισθήματα της ενοχής που χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους που διαθέτουν στοιχειώδη πολιτική υπόληψη και ηθική υπόσταση. 

Λαϊκίστικος αχταρμάς...

Το έχουμε επισημάνει πολλάκις ο κ. Τσίπρας και το εθνολαϊκιστικό συνονθύλευμα που  περιμάζεψε από το βαθύ μεταπολιτευτικό παρακράτος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν ορρωδούν προ ουδενός ψέματος και απάτης ούτε πολιτικής ηθικής...  

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός όταν ήταν στην αντιπολίτευση προέτρεπε τον κόσμο να μην πληρώνει τον ΕΝΦΙΑ και τις άλλες υποχρεώσεις προς το κράτος και τις τράπεζες. Ισχυριζόταν μάλιστα πως μεταξύ των άλλων ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας νόμος που δεν διορθώνεται ούτε βελτιώνεται αλλά μόνο καταργείται. 

Ο ίδιος προκειμένου να παρασύρει τους αφελείς, πολλοί από τους οποίους σήμερα κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους, δήλωσε μπροστά στις κάμερες πως και ο ίδιος δεν πληρώνει τον ΕΝΦΙΑ. Μετά δήλωνε πως δεν διαθέτει σπίτι και μετά καλούσε τους άλλους να πληρώσουν.

Όταν ήρθε στην εξουσία όχι μόνο δεν κατάργησε τον ΕΝΦΙΑ αλλά τον αύξησε. Τις τελευταίες μέρες καθώς ψηφίζουν την επόμενη αύξηση άρχισαν πάλι τις συνήθεις βολές αποκριάτικου "κονφετί” με δηλώσεις του τύπου ο ΕΝΦΙΑ αυξάνεται σε λίγους ενώ σε πολλούς μειώνεται. Τα ίδια δηλαδή  ακριβώς που ισχυρίζονται για όλες τις αυξήσεις φόρων και εισφορών που πραγματοποιούν...

Ο ΕΝΦΙΑ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα ίδια ισχύουν με όλα όσα έχουν υποσχεθεί ή υποδήλωναν υποτίθεται κάποια διαφορετική πολιτική ταυτότητα. 

Συνεπείς έχουν μείνει σε ελάχιστα από αυτά που έλεγαν, σε σημείο που η αλήθεια στα όσα λένε και κάνουν να αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.

Όλοι οι πολιτικοί λένε ψέματα και τα πεπραγμένα αποκλίνουν από τα όσα έλεγαν. Στην περίπτωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όμως τα ψέματα και οι αποκλίσεις υπερβαίνουν τα όρια αυτού που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως απλή πολιτική αλητεία και αγγίζει τα όρια μιας "πειρατικής” συμπεριφοράς η οποία βλάπτει τα θεμέλια της εμπιστοσύνης που απαιτεί ένα πολιτικό σύστημα προκειμένου να είναι αποδεκτό.

Οι ενδοκυβερνητικές εξελίξεις όσων αφορούν το "Μακεδονικό” εξελίσσονται σε ένα ακόμη στοιχείο φαλκίδευσης της επόμενης κυβέρνησης. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά...

Μιλούνε για καθαρές εξόδους το Καλοκαίρι του 2018 ενώ την ίδια ώρα ψηφίζουν στη Βουλή δεσμεύσεις για συνέχιση της υπερφορολόγησης, το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος, περικοπές σε συντάξεις, μείωση του αφορολόγητου μέχρι το 2022-23 και βλέπουμε....

Στο ίδιο πολυνομοσχέδιο προβλέπονται δεκάδες θεσμικές μεταρρυθμίσεις που θα υλοποιηθούν τα επόμενα χρόνια.

Πραγματικά αποτελεί απορίας άξιο, αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης κερδίσει τις επόμενες εκλογές που θα μπορούσαν να γίνουν από αύριο μέχρι 15 μήνες το  αργότερο τι ακριβώς θα διαχειριστεί, όταν ό,τι είναι να γίνει μέχρι το 2023 τα έχει ψηφίσει η σημερινή πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. 

Με την πάροδο του χρόνου με μεθόδευση φαίνεται ξεκάθαρα ότι το μοναδικό μέλημα της κυβέρνησης είναι...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ενα ποίημα για τον Τασο Κουράκη

Θέλετε να μάθετε διατί είμεθα όπως είμεθα; Παρακολουθήστε το Βουλοκάναλο και τυχόν απορίες θα λυθούν αμέσως. Καλή σας απόλαυση!

Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Με ταπεινότητα, στα όρια της συντριβής, η στήλη καταθέτει στα ταμιευτήρια εμπνεύσεως του Τάσου Κουράκη μια στιχοπλοκή που προκάλεσε η θέα του την ώρα που προέδρευε συνεδριάσεως της Βουλής:

«Μια νύχτα θέρους με πνίγανε σεκλέτια - 

και όλο χάζευα σ’ αυτά τα ιντερνέτια. 

Και τσάκα τσούκα της, ανοιγόκλεινα σελίδες - 

κι αυτά που έβλεπα μου έστριβαν τις βίδες. 

Πόνος, απόγνωση και θλίψη, στεναχώρια - 

ήτανε γαρ χρηματικά τα ζόρια. 

Εκλεισα ίντερνετ και άνοιξα χαζοκούτι. 

Το μυαλουδάκι μου κατάντησε κουρκούτι. 

Βάζω Βουλή. Πουλάνε τη Μακεδονία. 

Θα την πουλούσανε κι αν είχαν άλλη μία.

Θα την πουλήσουνε τη γη του Αλεξάνδρου, 

θα επιβάλουνε τα ήθη του ανάνδρου. 

Κι ύστερα Αιγαίο, Θράκη και νησιά στους πρώτους πλειοδότες.

Ας μην ψηφίζαμε και ψεύτες και προδότες.
 

Μα ξάφνου ράγισε η μαύρη καταχνιά 

και η χαρά μου άνοιξε κατάλευκα πανιά. 

Ποιος είναι ο τύπος με τα κορακί μαλλιά; 

Βλέπεις το χρώμα, σου κόβετ’ η μιλιά. 

Τάσος Κουράκης λέγεται ο καημένος. 

Ο δουλευτής της ποίησης ο συριζοκαμμένος.
 

Τι όψη, τι θρέψη, τι νιάτα και τι στιλ! 

Ανετα θα 'παιζε στο σίκουελ του Κιλ Μπιλ. 

Σιδερωμένο πρόσωπο, του λίφτινγκ υποψία.

Παρόμοιο έκανε κι η θεία μου η Μαρία. 

Φωνή κρινένια και κίνηση αβρή, χαριτωμένη. 

Μια παρουσία αιθέρια, μορφή ταξιδεμένη. 

Γερέφηβος, νεόγερος, παιδηλικιωμένος. 

Με τα χρονάκια του θα είναι μαλωμένος. 

Δεν εξηγείται αλλιώς το θέαμα το τραγελαφικό.

Ακόμα και οι γραφικοί τον λένε γραφικό. 

Μα το μαλλί, αχ το μαλλί έχει αυτό το κάτι. 

Η ανδρική βαφή πάντοτε βγάζει μάτι. 

Με αλχημεία μυστική φτιάχνουνε τις μπογιές 

που χρωματίζουνε κουρούπες ανδρικές.

 

Πάν’ τα σεκλέτια, πάν’ οι καημοί, πάει κι η στεναχώρια. 

Βάλε Βουλή κι εκεί θα δεις...

Υπαρκτού συριζοκατσαπλιά ελληνισμού κωμωδία

ΣΥΡΙΖΑίικου τσαρλατανισμού κωμωδία

17/6/2018: ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Σαν σήμερα (17/6/ΧΧΧΧ)

1837: Αποδίδεται δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στον Τσαρλς Γκουντγίαρ για τον βουλκανισμό του ελαστικού.

1962: Ιδρύεται ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων

1771: Οι Τούρκοι γδέρνουν ζωντανό τον κρητικό αγωνιστή και αρχηγό της εξεγέρσεως των Σφακίων Ιωάννη Βλάχο (Δασκαλογιάννη)

2017: Πεθαίνει στο Λος Άντζελες από καρκίνο στο πάγκρεας σε ηλικία 81 χρόνων  αμερικανός σκηνοθέτης Τζον 'Αβιλντσεν, γνωστός κυρίως για τις ταινίες "Rocky" και "Karate Kid"