"ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ": Το Πολυτεχνείο του υπαρκτού σοσιαλισμού

Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΥΡΟΥ

Πώς θα ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου σε μια αμιγώς σοσιαλιστική Ελλάδα; 

Πόσο ίδια και πόσο διαφορετική; 

Μπορούμε να φανταστούμε κάτι τέτοιο και τι νόημα θα είχε; 

Μια απάντηση από το χώρο της λογοτεχνίας δίνει ο συγγραφέας Δημήτρης Φύσσας στο βιβλίο του «Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις της Εστίας το 2005. Πρόκειται για μυθιστόρημα ιστορικής φαντασίας, που περιγράφει τη δυστοπία μιας Ελλάδας που μετά την αποχώρηση των Γερμανών το 1944 προσχωρεί στο σοβιετικό μπλοκ και μετατρέπεται σε Λαϊκή Δημοκρατία. Νέα σημαία, νέα σύμβολα, νέα σύνορα, μετονομασίες οδών και υπηρεσιών, κρατικοποίηση κάθε ιδιωτικής περιουσίας ή επιχείρησης. Μια νέα πολιτική γεωγραφία, αντεστραμμένο είδωλο της πραγματικής: η Ελλάδα ως κομμουνιστική σφήνα στην Ανατολική Μεσόγειο, περιζωσμένη από αντιδραστικά κράτη της Δυτικής συμμαχίας και σε διαρκή ένταση με το κράτος της Κύπρου, όπου καταφεύγουν εξόριστοι οι παλιοί πολιτικοί και οι νοσταλγοί του αστικού συστήματος. Και στη μέση ο αγώνας και το πάθος δυο απλών ανθρώπων, του Βαγγέλη και της Λαοκρατίας, για ελευθερία και δημοκρατία, ίδια και απαράλλαχτα σε κάθε εποχή και με κάθε καθεστώς.

Επειτα από 29 συναπτά έτη μονοκομματικής κομμουνιστικής διακυβέρνησης, η λαϊκή αγανάκτηση βρίσκει επιτέλους διέξοδο προς την επιφάνεια. Φοιτητές και φοιτήτριες κλείνονται στο Πολυτεχνείο και ζητούν την κατάργηση της δικτατορίας του ΚΚΕ, ελεύθερες εκλογές, ανεμπόδιστη έκφραση και επικοινωνία με τη Δύση. Γρήγορα η φωτιά εξαπλώνεται και πλήθη λαού προσχωρούν στην εξέγερση. Με το άχθος τόσων χρόνων καταπίεσης, καταλαμβάνουν και λεηλατούν δημόσια κτίρια, αφοπλίζουν μονάδες στρατού, επαναφέρουν τα παλιά «αστικά» ονόματα των δρόμων, γκρεμίζουν με μπουλντόζα το φαραωνικό άγαλμα του Λένιν που δεσπόζει στην πρώην πλατεία Συντάγματος, φέρουσα από το 1944 το όνομα του αρχηγέτη της Οκτωβριανής Επανάστασης. Διαρπάζοντας όπλα και πολεμοφόδια από κρατικές αποθήκες, συγκρούονται με τους μισητούς άνδρες της Λαϊκής Κρατικής Ασφάλειας (ΛΑΚΡΑΣΦΑ) που εδρεύει στο οικοδομικό τετράγωνο μεταξύ Αμαλίας και Φιλελλήνων. Οι διαδηλωτές δεν προλαβαίνουν να σώσουν τους πολιτικούς κρατουμένους στα υπόγεια του κτιρίου, που εκτελούνται από τους πολιορκημένους και έντρομους πραιτωριανούς, τιμωρούν όμως παραδειγματικά δύο από τους δημίους μετά την άλωση του κομμουνιστικού κάστρου.

Οι εμφύλιες συγκρούσεις, ένας Δεκέμβρης του ’44 που γίνεται με καθυστέρηση τριάντα ετών και παίρνει πολύ αγριότερη μορφή, επεκτείνονται σε όλο το κέντρο της Αθήνας και τις συνοικίες. 

Η ειρηνική εξέγερση εξελίσσεται σε σφαγείο, όπως στην Ουγγαρία του 1956. Τελικά οι νομιμόφρονες δυνάμεις του ΚΚΕ καταστέλλουν την αντεπανάσταση με τη βοήθεια σοβιετικών αρμάτων μάχης, που σταθμεύουν μόνιμα σε βάσεις επί ελληνικού εδάφους. Ακολουθούν δίκες, εκτελέσεις, εκτοπίσεις, σκλήρυνση του ζυγού. 

Στο περιθώριο των γεγονότων η πρωταγωνίστρια, η φοιτήτρια Λαοκρατία...

"ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ": Κεραυνοβόλος έρωτας, θλιβερός γάμος

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΩΜΕΝΙΔΗ

Το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Γιόζεφ Ροτ «Το εμβατήριο του Ραντέτσκυ» αρχίζει με έναν σλοβένο φαντάρο, ονόματι Τρόττα, να σώζει στη μάχη του Σολφερίνο τη ζωή του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ, ρίχνοντάς τον στο έδαφος, γλιτώνοντάς τον στο δευτερόλεπτο από τα εχθρικά πυρά. Για το ενστικτώδες ανδραγάθημά του, ο Τρόττα προάγεται σε λοχαγό, παρασημοφορείται, του απονέμεται τίτλος ευγενείας, γίνεται αριστοκράτης...

Καμιά δεκαριά χρόνια αργότερα, πέφτει στα χέρια του ένα αναγνωστικό του δημοτικού. Κατάπληκτος διαβάζει την αγιογραφία του «Ηρωα του Σολφερίνο», ο οποίος - έτσι ισχυρίζεται το εκπαιδευτικό βιβλίο - διέσπασε καβάλα στο κανελί του καθαρόαιμο τις γραμμές του εχθρού και φόρτωσε τον αυτοκράτορα στη σέλα του. 


«Πού να το βρω εγώ το καθαρόαιμο;» σπεύδει ο Τρόττα να διαμαρτυρηθεί με γράμμα στους υπευθύνους. «Εγώ ήμουν ένας φουκαράς χωριάτης!». 


«Τα ιστορικά γεγονότα παρουσιάζονται πάντα αλλαγμένα στο σχολείο» του απαντούν εκείνοι. «Τα παιδιά έχουν ανάγκη από παραδείγματα κατανοητά, που θα χαραχτούν βαθιά στην ψυχή τους. Την ακριβή αλήθεια θα τη μάθουν αργότερα...».  


Παρόμοια είναι και η στάση του αυτοκράτορα που τον δέχεται σε ακρόαση. «Ο κόσμος ζει με ψέματα» του λέει, φιλοσοφικά σχεδόν. 


«Εγώ δεν το μπορώ, μεγαλειότατε...» βαριαναστενάζει ο Τρόττα και παραιτείται από τη στρατιωτική καριέρα του.

Τη σύγχυση, στα όρια της απελπισίας, του Τρόττα θα δοκίμαζε κάποιος που είχε λάβει μέρος στα γεγονότα τον Νοέμβριο του 1973, εάν παρακολουθούσε μια σχολική γιορτή για το «Επος του Πολυτεχνείου».

Θα άκουγε τους δασκάλους - βάσει οδηγιών του υπουργείου - να υμνούν μια παλλαϊκή εξέγερση η οποία γκρέμισε την τυραννία. 


Ηταν ανθρωποθάλασσες, όχι λίγες εκατοντάδες, οι φοιτητές που κατέλαβαν εξαπίνης το Μετσόβιο και σχετικά πολυάριθμοι οι πολίτες που τους συμπαραστάθηκαν. (Μόλις που γέμιζαν, στην πραγματικότητα, την Πατησίων και τα γύρω στενά, στη μεγάλη πλειονότητά τους οι Αθηναίοι είχαν κλειδαμπαρωθεί στα σπίτια τους...). Δεν υπήρχαν ηγέτες μεταξύ τους. 


Τα ονόματα του Κώστα Λαλιώτη, ο οποίος διαπραγματεύθηκε με τον επικεφαλής των τανκς, και της Μαρίας Δαμανάκη, που μιλούσε από τον αυτοσχέδιο ραδιοφωνικό σταθμό, αποσιωπούνται ως τιμωρία προφανώς για τις μετέπειτα επιλογές τους. Τονίζεται αντιθέτως το γεγονός ότι η Σοφία Βέμπο έκρυψε στο διαμέρισμά της φοιτητές - γεφυρώνονται κατ' αυτόν τον τρόπο τα δύο έπη, το Πολυτεχνείο και το '40. Για την ανατροπή, λίγες μέρες αργότερα, του Παπαδόπουλου από τον ακόμα πιο σκληρό και έτοιμο να προδώσει, «αόρατο» δικτάτορα Ιωαννίδη, ούτε κουβέντα. Το πραξικόπημα στην Κύπρο, η εισβολή των Τούρκων, η κατάρρευση του σάπιου καθεστώτος στην Αθήνα, η Μεταπολίτευση αποτελούν διαφορετικό κεφάλαιο της Ιστορίας μας. Το οποίο δεν διδάσκεται.    

Διόλου παράξενο λοιπόν που οι Αγανακτισμένοι στις πλατείες το 2011 φώναζαν «η χούντα δεν τελείωσε το '73!» (και όχι το '74). Αυτό τους είχαν μάθει, αυτό έλεγαν.  


Ούτε θα έπρεπε προσωπικά να εκπλαγώ με τον μαθητή της Α' Γυμνασίου ο οποίος προσπαθούσε να με πείσει πως μόλις το τανκ γκρέμισε την πύλη, οι φοιτητές βγήκαν από το Πολυτεχνείο και έκαναν πορεία μέχρι την αμερικανική πρεσβεία. Δεν αποκλείεται και ο ίδιος ο καθηγητής του να είχε μπερδέψει καλόπιστα το ιστορικό γεγονός με τον τρόπο που γιορτάζεται...

Πού σταματά η εκλαΐκευση, πού ξεκινά η διαστρέβλωση;

Πώς προσδοκούμε από τους Ελληνες να διαθέτουν πολιτική ωριμότητα, όταν τους έχουμε εξ απαλών ονύχων φλομώσει στο ψέμα; 


 Πώς να μην έχουν το θράσος οι ακροδεξιοί και οι νεοναζί να αμφισβητούν την εξέγερση και τους νεκρούς της, όταν η δημοκρατική ηγεσία, δεκαετίες τώρα, στην προσπάθειά της να ωραιοποιήσει το Πολυτεχνείο και να το φορέσει φωτοστέφανο, το καταντάει κιτς;

Αντί για ένα απέριττο μνημείο για όσους ανθρώπους χάθηκαν τον Νοέμβριο του 1973, για όσα ιδανικά διαψεύστηκαν στην πορεία των χρόνων, σηκώνονται γυαλιστερά μάρμαρα, ανεμίζουν πλαστικά λάβαρα, παίζουν θούρια στη διαπασών. 


Ο τάδε πρόεδρος νεολαίας καταθέτει στεφάνι, τα φλας αστράφτουν, η περιφρούρηση τον προστατεύει από τους μπαχαλάκηδες. Ο δείνα αρχηγός κόμματος επαναλαμβάνει την περσινή του δήλωση για την επέτειο, η οποία μοιάζει ανατριχιαστικά με την προπέρσινη και την αντιπροπέρσινη. Καθώς γερνάει, οι λέξεις του ηχούν ολοένα και πιο κούφιες. Ενώ αρθρώνει, ο νους του ταξιδεύει αλλού, στα ντολμαδάκια που έφαγε στη χθεσινή συνεστίαση, στην ξανθιά που του γυάλισε...

«Τι ήταν το Πολυτεχνείο;» με ρώτησε προχθές η κόρη μου. 


«Ενας κεραυνοβόλος έρωτας!» της είπα. «Ο οποίος...

"ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ" : O δικός μας «Ιερός Πόλεμος»

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Πέρασαν 45 χρόνια από την ημέρα που κορυφώθηκε η διαμαρτυρία των φοιτητών στην Αθήνα εναντίον της Χούντας. Το γεγονός μπήκε στην πολιτική ιστορία της χώρας, δημιουργώντας θρύλους, μύθους και σύμβολα.

Πέρα από κάθε θετική ή αρνητική αποτίμηση, το Πολυτεχνείο γιορτάζεται ακόμα. Όχι άδικα, αφού φαίνεται να εμπνέει μεγάλο ποσοστό των νέων στην ελληνική κοινωνία. Και ειδικά στον κόσμο των φοιτητών. Η όλη αφήγηση, όμως, μοιάζει με ένα «Ιερό Πόλεμο» που δεν τελειώνει ποτέ. Με μια αέναη προσπάθεια να ξεριζωθεί από την πολιτική σκηνή και το παραμικρό στοιχείο του καπιταλιστικού αυταρχισμού που ενίοτε επιβάλει και δικτατορίες.

Ανάλογοι «Ιεροί Πόλεμοι» συντηρούνται ακόμα και στις ακαδημαϊκές κοινότητες της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Γαλλίας και της Λατινικής Αμερικής. Σε κοινωνίες, δηλαδή, που οι σοσιαλιστικές ιδέες βρήκαν έδαφος να ωριμάσουν και να επεκταθούν. Χωρίς όμως να εδραιωθούν ποτέ στην εξουσία και να γίνουν κατεστημένο.

Σε μας, όμως, συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο. Ο δικός μας «Ιερός Πόλεμος» ταυτίζει σημασιολογικά, απόλυτα την ιδιότητα του φοιτητή με τον εξτρεμιστικό του ρόλο. Τον βλέπει μονίμως ετοιμοπόλεμο να διεκδικήσει τα ιερά και τα όσια της επανάστασης, απέναντι στις δόλιες επιδιώξεις της αστικής δημοκρατίας. Μέχρις εσχάτων. Μέχρι που να πέσει και το τελευταίο κάστρο της αδικίας στον κόσμο!

Δεν είναι οι περισσότεροι στα πανεπιστήμια οι «πολεμιστές» του «Πολυτεχνείου»; 

 Τι θα πει αυτό;  

Στον πόλεμο και στην επανάσταση δεν πάνε οι περισσότεροι, δεν πάνε οι μάζες των συμβιβασμένων, αλλά οι μειοψηφίες των γενναίων που θα φέρουν την ευθύνη της μεγάλης ανατροπής.

Κι έτσι συνεχίζονται οι μάχες, βάφονται κόκκινοι οι τοίχοι των Σχολών, γεμίζουν αφίσες τα αμφιθέατρα και κάθε τέτοια μέρα θυμίζουμε πως δεν θα παραδώσουμε ποτέ τα όπλα στους «άπιστους» συστημικούς καπιταλιστές.

Κάποτε, θα πρέπει να μας απασχολήσει...

"ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝEΙΟ": Μια κομμουνιστική εξέγερση

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΚΡΗ

Το «πολυτεχνείο» δεν είναι μύθος. Το «πολυτεχνείο» πράγματι έγινε. 

Δεν είναι μύθος ότι κάποιοι αλητάμπουρες, αντικοινωνικά στοιχεία που μισούσαν το αστικό Κράτος και ποθούσαν την εξαφάνιση του μέσα στις φλόγες, οχυρώθηκαν μέσα στα κάγκελα του πολυτάλανου ιδρύματος και γρύλιζαν για εξέγερση και ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας.  

Ναι, νόμιμη νομιμότατη, μη με κοιτάτε απορημένα και ας ειπωθεί επιτέλους το αυτονόητο. Όπως σταθερά και απαρασάλευτα δέχεται η συνταγματική και πολιτειακή θεωρία, η Επανάσταση που επικρατεί δημιουργεί Δίκαιο.  

Το στρατιωτικό κίνημα της 21ης Απριλίου 1967 δεν ξεκίνησε βέβαια από τον «λαό», αν ως λαό θεωρήσουμε ανοργάνωτους άοπλους πολίτες που αυτοσχεδιάζουν χωρίς καθοδήγηση.

Η 21η Απριλίου εκπορεύθηκε από τον ένοπλα συντεταγμένο Λαό, τις δοξασμένες ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, τον πολεμικό ανθό του Γένους, το υγιέστερο και πιο ρωμαλέο τμήμα του Έθνους. Τους προμάχους της Πατρίδας που είχαν αναπτύξει απόλυτη ανοσία απέναντι στην κομμουνιστική πανώλη∙ τα πιο γερά αντισώματα απέναντι στην προπαγάνδα των εαμοσλάβων χασάπηδων. 

Δεν ήταν ελίτ του Κολωνακίου οι στρατιώτες και αξιωματικοί που έκαναν τον Απρίλη, λαϊκά επαρχιωτόπαιδα και παιδιά μικροαστών ήταν που σιχάθηκαν τη σαπίλα της ψευτοδημοκρατίας.

Το κίνημα του Απρίλη επικράτησε άμεσα και χωρίς καμία αντίσταση σε ολόκληρη τη χώρα. Ορκίστηκε ως εθνική κυβέρνηση  από τον Βασιλέα των Ελλήνων με πρώτο πρωθυπουργό τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνο Κόλλια. Η ζωή συνέχισε να κυλάει όπως ακριβώς και πριν, με τη μόνη διαφορά ότι οι πολιτικοί πήγαν σπίτι τους να απολαύσουν τα φαγητά τους, τα κρασιά τους και τα βιβλία τους. Τα δικαστήρια και η δημόσια διοίκηση συνέχισαν κανονικά να λειτουργούν και να εφαρμόζουν τους νόμους και τα διατάγματα της εθνικής κυβέρνησης, πολλά από τα οποία είναι ακόμα σε ισχύ. Η Εκκλησία, ο Στρατός, η πνευματική ηγεσία του Τόπου, όλοι οι φορείς κύρους που έχουν χρέος να παιδαγωγούν και να οδηγούν τους Έλληνες, συνεργάστηκαν με το καθεστώς για το καλό του συνόλου.

Στο εξωτερικό, όλα τα κράτη και οι διεθνείς οργανισμοί αναγνώρισαν την 21η Απριλίου. Κανένα δεν διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις του με την Ελλάδα, ούτε φυσικά οι αιμοσταγείς κόκκινες δικτατορίες της Σοβιετικής Ευρώπης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρόσφεραν τη στήριξη τους. Μπορεί κανείς να διαφωνεί με τις πολιτικές επιλογές της δικτατορίας, όπως την κατάργηση του Θρόνου, όμως το γεγονός της καθολικής αποδοχής της, σε εξωτερικό και εσωτερικό, είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση.

Δεν υπήρχε καν το «τυραννικό» καθεστώς της 21ης Απριλίου όταν έγιναν τα κομμουνιστικά έκτροπα του Πολυτεχνείου. Η εξουσία είχε παραδοθεί από τις 8 Οκτωβρίου στην πολιτική κυβέρνηση του Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη, που με τη σπάνια ικανότητα του θα οδηγούσε τη χώρα σε ένα νέο δημοκρατικό καθεστώς, γνήσια φιλελεύθερο και χωρίς τις δουλείες του παρελθόντος. Οι εκλογές είχαν προγραμματιστεί για τις αρχές Φεβρουαρίου 1974. Ήταν η τελευταία ευκαιρία για να δράσουν όσοι επιβουλεύονταν το αστικό καθεστώς, μετά δεν θα είχαν κανένα πρόσχημα. Και το έκαναν. Και παρέσυραν δυστυχώς στη φωτιά της εξέγερσης τους μικρά τμήματα του λαού μας, που πάντα εντυπωσιάζεται από το θέαμα της αυτοπυρπόλησης του. 

Οι δυνάμεις της Τάξης συνέτριψαν την κομμουνιστική εξέγερση όπως είχαν καθήκον. Ο Στρατός και οι μονάδες αρμάτων λειτούργησαν επαγγελματικά και ψύχραιμα, παλεύοντας να μη χύσουν έστω μια σταγόνα αίματος από τους κουφιοκέφαλους που είχαν ταμπουρωθεί και ονειρεύονταν τον Τέταρτο Γύρο. Δυστυχώς κάποιοι ένστολοι δεν διέθεταν το ατσάλινο νεύρο του Έλληνα οπλίτη. Υπήρξαν κάπου 20 θύματα στη γύρω περιοχή της ανταρσίας, κανείς όμως φοιτητής δεν θανατώθηκε μέσα στο ίδρυμα.

Ακολούθησε η χούντα του Νοέμβρη, η χούντα Ιωαννίδη, που τα σκάτωσε προσπαθώντας να ρίξει τον κομμουνιστή παπά της Κύπρου και έφερε τους μογγόλους στο αβύθιστο αεροπλανοφόρο του Ελληνισμού. Την καταστροφή την συνέχισαν και την έκαναν πιο μεγάλη και ανεπανόρθωτη οι δημοκράτες πολιτικοί που διαδέχτηκαν τον Ιωαννίδη, ιδίως ο χωριάτης με τα χοντρά φρύδια που μας έμαθε ότι «η Κύπρος κείται μακράν».

Η συνέχεια είναι γνωστή: 

Η λοίμωξη της «μαιταπωλήτεφσυς»...

"ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ": Η πορεία προς την πρεσβεία

Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Το 1999 ο Μπιλ Κλίντον ζήτησε συγγνώμη για τη στήριξη των ΗΠΑ στη χούντα των Συνταγματαρχών. «Ηταν ο Ψυχρός Πόλεμος που μας υποχρέωσε σε αυτήν την επιλογή» είπε.

Ο Τύπος της εποχής δεν προσπέρασε τη δήλωση, τη βρήκε υποκριτική. 

Λάθος. Οι Αμερικανοί δεν ζητούν εύκολα συγγνώμη, ειδικά όταν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μπορούν να επικαλεστούν τα συμφέροντα ή την ασφάλειά τους. Η συγγνώμη του Κλίντον προέκυψε από συγκυριακή αναγκαιότητα για αναθέρμανση και επαναπροσδιορισμό των διμερών σχέσεων.

Ο Κλίντον είχε έρθει τέτοιες μέρες στην Ελλάδα. Βογκούσε η άσφαλτος των κεντρικών δρόμων της πρωτεύουσας από τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν τότε 25 ετών. Εννοείται ότι συμμετείχε ενεργά. Πριν περάσουν είκοσι χρόνια, έγινε ο πρώτος Πρωθυπουργός που έχει διαδηλώσει έξω από την αμερικανική πρεσβεία. Εκανε δε και ορισμένες εθνικά απαραίτητες (ή αναπόφευκτες) κινήσεις δίπλα σε έναν πρόεδρο-καρτούν. Συμβαίνουν αυτά. Η ζωή είναι μεγάλη, χωράει τα πάντα.

Πέρα από τη δίκαιη οργή των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης, η πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία ήταν ένας προορισμός που βόλευε τους πάντες.  

Φανταστείτε να πήγαινε η πορεία στη Σχολή Ευελπίδων για να αποδώσει ευθύνες στους στρατιωτικούς ή να κατέληγε στη Βουλή, υπενθυμίζοντας τις εγκληματικές αστοχίες των κοινοβουλευτικών. 

 Οχι. Χρόνο με τον χρόνο στην κλίμακα της συλλογικής μνήμης η ευθύνη ζούμαρε στους Αμερικανούς. Πάντα δεν φταίνε αποκλειστικά οι ξένοι; Τότε ήταν οι Αμερικανοί, τώρα είναι οι Γερμανοί, αύριο θα είναι κάποιοι άλλοι.

Η πορεία προς την πρεσβεία, όλο αυτό το ποτάμι που μικραίνει κάθε χρόνο, μεταφέρει πολλά από τα αντιφατικά και τα σουρεαλιστικά μας.  

Δεν είναι που το Πολυτεχνείο έχει εκθρέψει δύο σειρές εξουσιαστών.  

Είναι που...

"ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ": Υπαρκτού "πολυτεχνίτη" αριστεροκατσαπλιά ελληνισμού κωμωδία

Αριστερού ρουσφετοκηφηνοκατσαπλιάδικου "ηθικού πλεονεκτήματος" κωμωδία

Σαν σήμερα (17/11/ΧΧΧΧ)

1869: Ανοίγει για τη ναυσιπλοΐα η Διώρυγα του Σουέζ.

1903: Το Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό και Εργατικό Κόμμα διασπάται σε μπολσεβίκους (πλειοψηφούντες) και μενσεβίκους (μειονοψηφούντες).

1968: Ο Αλέξανδρος Παναγούλης καταδικάζεται δις εις θάνατο για απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γεώργιου Παπαδόπουλου.

1970: Ο αμερικανός Ντάγκλας Ένγκελμπαρτ λαμβάνει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το πρώτο «ποντίκι» ηλεκτρονικού υπολογιστή.

1973: Το τανκ μπαίνει στο Πολυτεχνείο για να καταστείλει τη φοιτητική εξέγερση κατά της δικτατορίας

1906: Γεννιέται ο Σοϊχίρο Χόντα, ιάπωνας σχεδιαστής αυτοκινήτων και μοτοσικλετών, που παρέλαβε τη βιοτεχνία ποδηλάτων του πατέρα του για να τη μετατρέψει στον σημερινό κολοσσό της αυτοκίνησης. [θαν. 5/8/1991]

2013: Φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 94 ετών η  βρετανίδα μυθιστοριογράφος Ντόρις Λέσινγκ, η οποία είχε τιμηθεί το 2007 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας,

ΔΙΕΘΝΗ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ντελιβεράς που δεν προσέχει τρώει το κεφάλι του

Toυ ΛΟΥΚΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

Το παλαιό χυδαίο ΠΑΣΟΚ της κομμούνας και η τυχοδιωκτική λαϊκοδεξιά του κρατικισμού αποτελούν τα δύο συστατικά του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛισμού. Έτσι τουλάχιστον όπως αυτός ανδρώθηκε στις πλατείες και στις διαδηλώσεις μετά την υπαγωγή της χώρας σε πρόγραμμα διάσωσης. Οι τύποι αυτοί αποτελούν το… νέο στην πολιτικη ζωή της χώρας. Αλλά επί της ουσίας πρόκειται για τα πιο άχρηστα «υλικά» της πολιτικής χωματερής της Μεταπολιτεύσεως. Όλοι τους έχουν παρελθόν και είναι φθαρμένοι. Όλους μαζί τούς έχει ήδη φθείρει η παραμονή στην εξουσία την ίδια στιγμή που μιλάνε για τους… άλλους που κυβερνούσαν 40 χρόνια! Υποκρισία; Θράσος; Κοροϊδία; Ελεεινότητα; Ξετσιπωσιά; Μάλλον ισχύουν όλα μαζί…

Οι αριβίστες, οι τυχοδιώκτες και τα λιμάρια του κρατικισμού μας… ενημέρωναν προ του 2015 για τις… 300 αυτοκτονίες ημερησίως. Ή τους… δεκάδες θανάτους από το κρύο όταν η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης με την επιδότηση διαμορφωνόταν στα 35 λεπτά το λίτρο. Φέτος και μετά από ένα κόστος δισεκατομμυρίων για τη μέση ελληνική οικογένεια λόγω της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν πρόκειται να… πεθάνει κανένας από το κρύο. Και ας είναι η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης μαζί με την επιδότηση κοντά στο 1 ευρώ το λίτρο!  

Οι τύποι αυτοί που παραπληροφορούσαν και «επένδυαν» στην… αναστάτωση. Αναστάτωση που προκλήθηκε στην ελληνική κοινωνία μετά την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οικονομία. Έτσι έγιναν στη συνέχεια τα μεγαλύτερα ανδρείκελα. Ταυτόχρονα μετατράπηκαν και σε θρασύτατους υποκριτές. Αποποιούνται τις ευθύνες τους για εκατοντάδες θανάτους από φωτιές, πλημμύρες, δολοφονίες πολιτών από κακοποιούς κλπ. 

Πειρατές του δημόσιου χρήματος

Με ωμό και κυνικό τρόπο οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παρέσυραν ένα σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος. Αυτό και έχουν ζημιώσει πολλαπλά σε οικονομικό, αξιακό, θεσμικό, πολιτισμικό και εκπαιδευτικό επίπεδο. 

Συνέβαλαν στην «τσογλανοποίηση» της ελληνικής οικονομίας. Λανσάρισαν λέξεις με ιδιαίτερη τοξικότητα και εν τέλει πέτυχαν τον σκοπό τους.  

Αναρριχήθηκαν στην εξουσία και τη νέμονται. Δρέπουν τους καρπούς των αγώνων που έδωσαν. Ή, μήπως… θρέφουν τους καρπούς όπως είπε πρόσφατα ο ένοικος του Μαξίμου; Τέλος πάντων… Εξελίσσονται σε κοινούς πειρατές του δημοσίου χρήματος. Διορίζουν και τρώνε απ΄ όπου έχουν το περιθώριο να το κάνουν.  

Ταυτόχρονα, βλέπουμε τι γίνεται με τους πρόσφυγες και λαθρομετανάστες όπου η αριστερή… ευαισθησία έχει μετατραπεί σε αριστερή… παλιανθρωπιά! Όλα όσα θα έρθουν στο προσκήνιο όταν φύγουν από την εξουσία θα είναι πραγματικά αποκαλυπτικά όσο και οδυνηρά για τους ίδιους. Να το θυμηθείτε…

Σήμερα η χώρα κυβερνάται από τα χειρότερα πολιτικά “υλικά». Επιδεικνύουν αλαζονεία, κυνισμό, θράσος και σε πάρα πολλές περιπτώσεις λειτουργούν ως υπόκοσμος.  

Τους ένωσε ο τσαμπουκάς της πλατείας και τα ψέματα τους για να αναρριχηθούν στην εξουσία εξαπατώντας τους πολίτες. Τους ενώνει τώρα η… βουλιμία για να φάνε όσο μπορούν περισσότερα και να διατηρήσουν τις καρέκλες τους όσο γίνεται περισσότερο. 

Δεν ενδιαφέρονται για τη χώρα. Αν ενδιαφέρονταν δεν θα την οδηγούσαν σε ζημιά πάρα πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Δεν θα διέλυαν την Υγεία. Δεν θα εξευτέλιζαν τον ιερό θεσμό της Παιδείας. Δεν θα αποφυλάκιζαν κακούργους και τρομοκράτες. Δεν θα ισοπέδωναν τους πολίτες.  

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν συγκεκριμένα συμπεριφορικά χαρακτηριστικά. Έπρεπε να το έχει καταλάβει ο ελληνικός λαός πριν το 2015. Τώρα είναι αργά. Η ζημιά έγινε και είναι πάρα πολύ μεγάλη.  

Το αποτύπωμα αυτής της ζημιάς θα μας συνοδεύει για δεκαετίες. Ακόμη και στην περίπτωση που μετά τη φυγή τους θα τους διαδεχθούν κανονικοί πολιτικοί που θα τρέξουν γρήγορα τις εξελίξεις στη χώρα.

Ντελιβερίδες σε όλα τα επίπεδα

Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποτελούν τον απόπατο της παρακμής. Κάνουν παντού ζημιά και μόνο… ψυχίατροι θα μπορούσαν να αναλύσουν αυτόν τον… ιδιαίτερο τρόπο που λειτουργούν. Βέβαια, οι άνθρωποι προέρχονται από την κομμουνιστική μήτρα. Και συγκυβερνούν με το πιο χυδαίο κομμάτι της δεξιάς… αρπαχτής.  

Έχουν γίνει “ντελιβεράδες” σε όλα τα επίπεδα. Και μας… δουλεύουν ψιλό γαζί. Προσπαθούν να θολώσουν τα νερά για να μην τους πάρουν χαμπάρι οι πολίτες σχετικά με τον μοναδικό τους στόχο που δεν είναι άλλος από τη λεηλασία της χώρας και τον σφετερισμό της εξουσίας. 

 Τώρα, φτάνουν προς το τέλος τους. Θα τους θυμόμαστε ως άθλια πολιτικά υποκείμενα που εξαπάτησαν τους πολίτες. Υπονόμευσαν τη χώρα. Εξευτέλισαν το Έθνος. Το παράδειγμα τους είναι παράδειγμα προς αποφυγή. 

Όμως αυτό δεν αρκεί. 

Θα πρέπει...

ΔΙΕΘΝΗ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Συγγένειες

Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Η Αντρέα Νάλες των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών ερμήνευσε την πρόσκληση προς τον Αλέξη Τσίπρα ως άλλη μία απόδειξη της αλληλεγγύης του κόμματός της προς την Ελλάδα. 

Ο Τσίπρας ανταπέδωσε, ευχαριστώντας τους όψιμους συντρόφους του για την αλληλεγγύη.  

Οταν η αλληλεγγύη αυτή εκδηλωνόταν στις ψηφοφορίες της γερμανικής Βουλής, ο Τσίπρας την καταδίκαζε ως «σχέδιο κοινωνικής γενοκτονίας».  

Μπορεί κανείς να ξεπεράσει αυτή την εξαντλημένη συζήτηση για το τι έκανε ο αντιμνημονιακός Τσίπρας. 

Μπορεί, αν θέλει, να πιστέψει ότι έμαθε κυβερνώντας. 

Εμαθε την Ευρώπη. Και η Ευρώπη τον συνήθισε. 

Το μεγαλύτερο κομμάτι του πολιτικού της συστήματος δεν κατατάσσει τον ΣΥΡΙΖΑ στις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις. Είναι τόσο παχιά η προβιά της λήθης που έχει πέσει πάνω στο 2015, που ο Τσίπρας μπορεί δημοσίως να αυτοσυγχαίρεται ότι την Ελλάδα στην Ευρωζώνη την κράτησε το καθαρό του το μυαλό.

Αν οι καλοπροαίρετοι Ευρωπαίοι έχουν ξεχάσει το παρελθόν του Ελληνα πρωθυπουργού, όσο το έχει ξεχάσει ο ίδιος, τι έχουν να πουν για το παρόν του; 

Πώς τον μετρούν στους συμμάχους τους κατά του λαϊκισμού; 

Ξέχασαν τον Βαρουφάκη· δεν βλέπουν όμως τον Καμμένο και τον Πολάκη;

Μπορεί κάποιος να σκεφτεί τρεις απαντήσεις. 

Η πρώτη είναι ομολογημένη: «Αριστερά και επιτυχημένα» ήταν ο τίτλος της εκδήλωσης στο Βερολίνο. Το ομόλογο, αλλά αδήλωτο μήνυμα είναι το «σοσιαλδημοκρατικά και αποτυχημένα». Ζαλισμένη από την αλυσίδα αποτυχιών, η ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά έχει ανάγκη να υιοθετήσει εκλογικά success stories, χωρίς σχολαστικό έλεγχο.

Ο δεύτερος λόγος της ευρωπαϊκής αποδοχής του Τσίπρα είναι η ανάγκη των εταίρων να απαλλαγούν από το ελληνικό πρόβλημα – να παρουσιαστεί, επιτέλους, η Ελλάδα ως «άξια απολύσεως». Η βιασύνη συγκατοικεί με την κόπωση: Αν τα δημοσιονομικά νούμερα βγαίνουν, ποιος έχει την όρεξη να δει από κάτω; Ποιος στην Ευρώπη έχει πια την πολυτέλεια να ασχοληθεί με το τι γίνεται στα ελληνικά ΑΕΙ ή στη Δικαιοσύνη;

Ο τρίτος λόγος έχει να κάνει με την άνεση του Τσίπρα να ενδύεται και να απεκδύεται τις πιο αντιφατικές ταυτότητες. Αυτές οι ταυτότητες-χωρίς-ταυτότητα παρεξηγούνται από κάποιους –ιδίως από περιδεείς κεντροαριστερούς– ως «μαγεία» ή ακόμη και «μαγκιά» του.  

Λίγο είναι να μπορείς να πουλάς τον Πολάκη για σοσιαλδημοκράτη; 

 Πρόκειται για...

ΝΕΟΤΑΞΙΚΟ ΣΥΡΙΖΟΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΑΔΙΚΟ: Ο «τραγόπαπας» και ο καλός ιμάμης

Από τον  Ραφαήλ Καλυβιώτη

rkaliviotis@gmail.com

 

Τα παιδιά εκεί στον Ρουβίκωνα κάνουν ό,τι γουστάρουν και καλά κάνουν. Ο στόχος τους είναι να εξευτελίζουν το κράτος, προσποιούμενοι τους αναρχικούς, ώστε στο τέλος να αναλάβουν αυτοί την εξουσία. Θέλησαν να ελέγξουν τις ταυτότητες των αστυνομικών διότι, από τη μία, είναι ανώτεροί τους και, από την άλλη, έχουν αποδείξει ότι αυτοί ασκούν το μονοπώλιο της βίας. Ακόμα και στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης εισήλθαν, καταδεικνύοντας ότι όλα βαίνουν θαυμάσια σε αυτήν τη χώρα. Εφόσον απλοί πολίτες, σαν τα παιδιά του Ρουβίκωνα, έχουν τη δυνατότητα να μπουκάρουν και να τραμπουκίζουν τους θεσμικούς στυλοβάτες του έθνους, αυτό σημαίνει ότι η δημοκρατία μας λειτουργεί εξαιρετικά, αφού υπάρχει η δυνατότητα ελέγχου των εξουσιών. Πολλώ δε μάλλον των χουντικών εξουσιών της χώρας, όπως η Αστυνομία και ο Στρατός, που τόσα δεινά έχουν επιφέρει στη χώρα. Γιατί όχι; Το πρόβλημά μας είναι η Ακροδεξιά και οι παρακρατικές, ακροδεξιές, τρομοκρατικές οργανώσεις.  

Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ; 

Οχι. Ενα ακροαριστερό κόμμα είναι, που πράττει αυτά που λέει ιδεολογικά το καταστατικό του. 

Φταίει η Ν.Δ.; 

Οχι. Κόμμα του ΕΛΚ και του καψίματος της Αθήνας είναι. 

Τις πταίει; 

Ουδείς!

 

Αλλά και ουδείς ελέγχει ουδένα. 

Εχουμε τόσο μεγάλη ελευθερία και ανεκτικότητα σε αυτήν τη χώρα, που μπορούμε να σκυλεύουμε ακόμα και τη μνήμη νεκρών ατιμώρητοι. Αν είναι δε ακροδεξιοί, όπως ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, μπορούμε να λέμε ό,τι γουστάρουμε. Και αυτό το λέω διότι ο Φίλης της καρδιάς μας ξαναχτύπησε. Του πολύ Νίκου Φίλη δεν του έφτανε να αρνηθεί τη Γενοκτονία των Ποντίων. Δήλωσε ότι ο Κατσίφας δεν είναι ήρωας, αλλά ότι είχε ψυχική διαταραχή. Σοβαρότερη ψυχική διαταραχή, βέβαια, από κάποιον ο οποίος μισεί την πατρίδα του είναι δύσκολο να αποκτήσει κάποιος.

 

Εργάτες όλου του κόσμου ενωθείτε. 

Τα σύνορα είναι χαρακιές στον χάρτη. 

Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του. 

Imagine all the people. 

Ολα αυτά τα κουραφέξαλα είναι συνθήματα που αντανακλούν τις απόψεις ανθρώπων με σοβαρά προβλήματα. Αυτοί είναι που μας δίδασκαν με δασκαλίστικο ύφος ότι το έθνος είναι μια φαντασιακή κοινότητα. Αυτή η «φαντασιακή κοινότητα», όμως, είναι πολύ πιο φυσική από τα κατασκευάσματα και οποιεσδήποτε αρλουμπολογίες της μαρξιστικής και νεοαριστερίστικης ύπαρξής τους. 

Και μπορείτε να συμφωνείτε μαζί μου, αγαπητοί αναγνώστες, αλλά εγώ δεν είμαι η αξιωματική αντιπολίτευση αυτής της χώρας. Ο πρόεδρός της, άλλωστε, έχει δηλώσει ότι κακώς πράξαμε, αν επιτρέψαμε να φανεί η Ν.Δ. δεξιό κόμμα, αλλά και ότι τιμά την Αριστερά και τους αγώνες της. Είναι τόσο μεγάλο το σαράκι του να απεκδυθεί τη Δεξιά, που έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι ήταν πολιτικός κρατούμενος, ως βρέφος, επί χούντας.

 

Διότι, αγαπητοί αναγνώστες, το πρόβλημα σε αυτήν τη χώρα είναι η δεξιά και η ιδεολογική ηγεμονία της. Οπως φυσικά και ο μαύρος σκοταδισμός της Εκκλησίας. Ποιος μπορεί να αντέξει να ζει κάτω από μια τέτοια καταπίεση σε μία χώρα που το κράτος της δεν είναι ουδετερόθρησκο; 

Αλλωστε, είναι γνωστό τοις πάσι ότι για 400 χρόνια οι Ελληνες χριστιανοί καταπίεζαν τους κακόμοιρους μουσουλμανικούς πληθυσμούς.  

Η κακιά Εκκλησία μας δεν συνετέλεσε πουθενά για την πορεία αυτού του έθνους.  

Και γιατί να μην εξισωθούν οι ιμάμηδες με τους τραγόπαπες; 

Αλλωστε, γιατί να μη συμφωνήσουμε με την κυρίαρχη ισλαμική θεώρηση, κατά την οποία ο χριστιανισμός είναι μια προγενέστερη, ατελής εκδοχή, μία περίοδος ερέβους και άγνοιας (Jajiliyyah);  

Αλλά και βέβαια, γιατί να μη συμφωνήσουμε με πολλές επιμέρους θεωρήσεις του πολιτικού Ισλάμ, που είναι ακόμα πιο διαλλακτικές, όπως ο σαλαφισμός, που πιστεύει ότι οι «αλλόθρησκοι» πρέπει να υποταχθούν και μέχρις ότου γίνει αυτό κάθε στρατιώτης πρέπει να μάχεται μέχρις εσχάτων, ήτοι τζιχάντ;  

Το σημαντικό, αγαπητέ αναγνώστη, είναι να ικανοποιούμε το πολιτικό μας ακροατήριο όπως ο αξιότιμος κ. Τσίπρας.

 

Περιμένω δε με αγωνία, εκτός από τους 10.000 διορισμούς στο Δημόσιο, που είναι υπεραπαραίτητοι, διότι ο ιδιωτικός τομέας αυτής της χώρας χαίρει άκρας υγείας, τη στιγμή εκείνη που...

ΚΡΑΤΟΣ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πνίξ’ τον, Μητσάρα!

Του ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΠΟΥΤΑΧΙΔΗ

Ο ευαγγελικός λόγος είναι αείζωος· σε απόλυτη ισχύ πάντοτε. Γι’ αυτό, μπροστά στα προβλήματα, στα διλήμματα, στις επιλογές, στις αποφάσεις και στις δράσεις μας μέσα στη ζωή, πρέπει να ηχεί δυνατά σαν καμπάνα στ’ αυτιά μας. Έτσι μου ακούγονται, για παράδειγμα, μερικά λόγια που έγραψε σε γράμματα ο Απόστολος Παύλος στους Κορίνθιους.

Αλλά τι λέω σαν καμπάνες; 

Μάλλον σαν βροντές είναι οι συγκεκριμένες ρήσεις.

«Ο λόγος μου και το κήρυγμά μου ουκ εν πειθοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, αλλ’ εν αποδείξει Πνεύματος και δυνάμεως, ίνα η πίστις υμών μη η εν σοφία ανθρώπων, αλλ’ εν δυνάμει Θεού». Καλώς τα παιδιά, 3-0 που λέει κι ο Αλέφαντος. Δηλαδή, λέει ο Απόστολος, όταν ήρθα στα μέρη σας, παράλληλα με τις διδαχές, τις οδηγίες και τα λόγια, θαυματούργησα κιόλας.


Η παρρησία της προσευχής του Παύλου και η γνησιότητα της σχέσης του με τον Θεό πιστοποιούνται κατ’ αυτόν τον τρόπο εμπράκτως. Δίνει έτσι ο Θεός –με τρομακτικά και υπερφυσικά σημεία– την απόλυτη σφραγίδα της γνησιότητας στο κήρυγμα του Αποστόλου.  


Εκεί λοιπόν πάει το παιχνίδι με τους αδιόρθωτους εξυπνάκηδες και τους αμετανόητους ιδιοστοχαστές φιλοσόφους που επιμένουν εκούσια στο να στρεβλώνουν, αντί να ορθοτομούν, το λόγο της Αληθείας: στη δύναμη!


Και νά τι τους γράφει παρακάτω ο θείος Παύλος. «Ελεύσομαι δε ταχέως προς υμάς, εάν ο Κύριος θελήση, και γνώσομαι ου τον λόγον των πεφυσιωμένων, αλλά την δύναμιν». Θα ελέγξω όταν έρθω, τους λέει, όχι τα λόγια και τις θεωρίες αυτών που ξιπάστηκαν, αλλά τη δύναμή τους. Εννοώντας, βέβαια, τη δύναμη την πνευματική και τους απτούς καρπούς της γνήσιας εν Χριστώ ζωής που έρχονται άνωθεν «εκ του Πατρός των φώτων» ως «δόσις αγαθή» και «δώρημα τέλειον».

Συνεχίζει δε ο Απόστολος: «ου γαρ εν λόγω η βασιλεία του Θεού, αλλ’ εν δυνάμει. Τι θέλετε; εν ράβδω έλθω προς υμάς, ή εν αγάπη πνεύματί τε πραότητος;».

Είναι προφανές ότι ο λόγος του Παύλου έχει βαρύτητα και αντίκτυπο στους παραλήπτες της επιστολής, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτοί –όπως κι αμέτρητοι άλλοι– υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες θαυμάτων του. Ακόμα και τ’ αντικείμενα και τα ενδύματα που χρησιμοποιούσε, θεράπευαν τους ασθενείς όταν τοποθετούνταν πάνω τους.


Σκεφτείτε: θα δίναμε την ίδια βαρύτητα στα λόγια και τις διδαχές κάποιων σύγχρονων πατέρων της ορθόδοξης πίστης μας αν δεν υπήρχαν οι συγκλονιστικές και αψευδείς μαρτυρίες για τα απίστευτα θαύματά τους;  


«Oυ γαρ εν λόγω η βασιλεία του Θεού, αλλ’ εν δυνάμει». Ψάχνουμε να διαβάσουμε τα βιβλία που έγραψαν οι ίδιοι ή γράφτηκαν γι’ αυτούς. Ακούμε τις ομιλίες και τις μαρτυρίες που δίνουν αυτοί που τους γνώρισαν. Γιατί; Επειδή «εν αποδείξει Πνεύματος και δυνάμεως» ο λόγος τους.


Στους Αγίους Πατέρες της ορθόδοξης πίστης μας, επομένως, πρέπει να βασιζόμαστε. Του λόγου μου ούτε θεολόγος είμαι ούτε κανένας ιδιαίτερα προκομμένος στα της ευλογημένης πίστης μας. Ούτε κι επειδή είμαι καθηγητής στο πανεπιστήμιο περνιέμαι για «άνθρωπος πνευματικός» που λένε, ή για κανένας σπουδαίος.

Αλλά τα δυο δράμια μυαλό που μου ’δωσε ο Θεός, και τον ιδρώτα και τις θυσίες που ’κανα (το κατά δύναμιν) πάνω στην επιστήμη, είπα πως έχω χρέος με φιλότιμο να τα τιμήσω.

Σαν επιστήμονας, λοιπόν, με ορθολογισμό που δεν υστερεί σε σχέση με άλλους επιστήμονες που ξέρω, το παραδέχομαι και το δηλώνω: Στις δύσκολες επιλογές, στα διλήμματα, εκεί που μου λείπουν τα δεδομένα για ν’ αποφασίσω· εκεί που η γνώση και η λογική δεν μπορούν να με βοηθήσουν· στον πόνο, στην παραζάλη και στην ανασφάλεια, προστρέχω στη συμβουλή του πνευματικού μου πατέρα. Και μόνο στα δύσκολα; Σαν είδα καλό, μια ευλογία την παίρνω και για τα λιγότερο δύσκολα – ότι για πότε καμιά φορά τα εύκολα γίνονται ζόρικα μέσα στη ζωή δεν το ξέρεις… Κορόιδο είμαι; Τι να εμπιστευτώ; Την κρίση μου, την εξυπνάδα μου; Γιά μήπως τις γνώσεις μου; Μήπως την έδρα μου την καθηγητική; Γελάω βρε παιδιά· νά τώρα που γράφω τούτες τις γραμμές, κλαίω σας λέω απ’ τα γέλια!


Μαζεύτηκαν, λέει, τα μερμήγκια και κάναν συνέλευση ν’ αποφασίσουν για το ποιος είν’ ο μεγαλύτερος εχθρός τους. Αποφάσισαν πως ήταν ο ελέφαντας, γιατί μ’ ένα πάτημά του τα σκότωνε κατά χιλιάδες. Πήγαν να τον πολεμήσουν. Τον βρήκαν να κοιμάται και σκαρφάλωσαν πάνω του μυριάδες όπως ήταν, και τον κάλυψαν ολόκληρο. Ξύπνησε, όμως, το θηρίο· σηκώθηκε και τινάχτηκε δυνατά.

Έπεσαν τότε όλα τα μυρμήγκια στο χώμα· όλα εκτός από ένα που στεκόταν στο λαιμό του. Ωρύονταν τότε τα μιλιούνια από κάτω: «πνίξ’ τον, Μητσάρααα!».

Σε κάθε περίπτωση, αλλά ακόμα περισσότερο αν είσαι μεγαλόσχημος καπετάνιος σε μεγάλο καράβι φορτωμένο με τις ανάγκες, τα όνειρα και τις ελπίδες χιλιάδες κόσμου: γιατί να μην προστρέξεις σε κάποια οσιακή μορφή της ορθόδοξης πίστης μας μπροστά σε μια δύσκολη απόφαση;  


Η ανεδαφική αυτοπεποίθηση και η αλαζονική ιδιογνωμία έχουν κάψει πολύ κόσμο – με πρώτο και καλύτερο τον εξαποδώ που απ’ άγγελος φωτός έγινε αυτό που έγινε.


Με τους «πεφυσιωμένους» θέλουμε να λύσουμε το πρόβλημά μας που είναι μεγάλο σαν ελέφαντας;  


Αν είναι έτσι, τότε…