ΕΘΝΙΚΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο αξιολύπητος Γιώργος Λιάγκας είναι το παρελθόν (Και δεν χρειάζεται κράξιμο, αλλά συμπαράσταση για την ήττα που σύντομα θα φάει)

Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο

Του Άρη Αλεξανδρή

Ο αξιολύπητος Γιώργος Λιάγκας και το κακομοίρικο πάνελ της εκπομπής του δεν είναι κακά άτομα, “σκατόψυχοι”, “σατανικοί” και άλλα τέτοια ευφάνταστα και πομπώδη που γράφονται και λέγονται αφειδώς από εδώ κι από κει. Αυτές οι απλουστευτικές αποτιμήσεις είναι χαριστικές στην ουσία, δεν περιγράφουν επαρκώς την πραγματικότητα, και κουκουλώνουν το πρόβλημα απομειώνοντάς το σε προσωπικό, ενώ είναι πολύ ευρύτερο και συστημικό.

Οι άνθρωποι αυτοί ως πρωταγωνιστές, τα concepts τους, η σύνταξη, οι διευθυντάδες από πάνω τους και η όλη κουλτούρα που συνέχει κάθε μέρος της παραγωγής μέχρι να παραχθεί το τελικό τηλεοπτικό προϊόν, δηλαδή αυτή η χλαπάτσα IQ κι αισθητικής που ονομάζουμε εκπομπή κι ελάχιστοι πια βλέπουν, είναι κυρίως ένα πράγμα: παρωχημένοι. Μία ολόκληρη βιομηχανία που χτίστηκε και παγιώθηκε σε εποχές πολυτελούς σαχλαμάρας και νομιμοποιημένης ανοησίας, και έκτοτε φυτοζωεί μην έχοντας καμία μα καμία επαφή με την πραγματικότητα, το κοινό και τη διεθνή αγορά. Με κλεμμένο υλικό από το ίντερνετ, φτηνά εργατικά χέρια και παντελή απουσία έμπνευσης, προσποιείται ότι υπάρχει ακόμα.

Ο Γιώργος Λιάγκας, η Γκαγκάκη και ο Παπανώτας, ως μια cringe-worthy παρέα μπανάλ ατάκας και θείτσικου σχολιασμού, είναι υπαρξιακά κολλημένοι σε ένα τηλεοπτικό μοτίβο προηγούμενων δεκαετιών, τότε που η ψυχαγωγία ήταν οντολογικά ταυτισμένη με το καφενειακό καλαμπούρι της κατινιάς, της υπερβολής και της έλλειψης μέτρου. Ακόμη και πράγματα που και οι ίδιοι ξέρουν ότι είναι ακατάλληλα για “αέρα”, τα λένε και τα υποστηρίζουν, γιατί το μυαλό και η εκπαίδευσή τους είναι εξαιρετικά παλιακά και αθεράπευτα πωρωμένα με την κακώς νοούμενη πρόκληση ως αυτοσκοπό. Πιστεύουν, αλήθεια το πιστεύουν, πως οτιδήποτε ενδέχεται να στρέψει την προσοχή προς το μέρος τους, είναι εν δυνάμει εμπορικά αξιοποιήσιμο. Ακόμη κι αν είναι ανήθικο.  

Δεν κάνουν χιούμορ, έστω κακό, δεν είναι αιρετικοί, δεν έχουν αντιδημοφιλείς απόψεις. Απλώς λένε ό,τι τους κατέβει γιατί δεν σκέφτονται και δεν συναισθάνονται. Δεν έχουν ούτε την ικανότητα ούτε την πρόθεση για σκέψη και ενσυναίσθηση.

Επίσης δεν έχουν αίσθηση της βαρύτητας και της επιτελεστικότητας του δημόσιου λόγου γιατί λόγω της τριβής τους με το αντικείμενο, είναι πλέον ιδρυματοποιημένοι.  

Εκφράζονται όπως θα εκφράζονταν μεταξύ τους, στην παρέα τους ή στο σπίτι τους. Δεν βλέπουν το βήμα τους ως προνόμιο υψηλού κινδύνου και ευθύνης αλλά περισσότερο σαν τον ακάλυπτο της πολυκατοικίας τους. Βγαίνουν και μιλάνε απλώς επειδή μπορούν, χωρίς να εννοούν απαραίτητα ό,τι λένε. 

Το μόνο που θέλουν, είναι να βγαίνει η δουλίτσα εύκολα και να παίρνουν τα λεφτάκια τους με τον πιο τετριμμένο κι άνετο τρόπο, δηλαδή καταβάλλοντας τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια. 

Φλυαρούν χωρίς περίσκεψη και αυτοσυγκράτηση γιατί νομίζουν ότι η ψυχαγωγία είναι το άλλοθι της απρεπούς οκνηρίας τους.  

Με λίγα λόγια, δεν ξέρουν τι είναι ψυχαγωγία αλλά είναι πεπεισμένοι ότι ξέρουν, με την αλαζονική ασυδοσία που τους κληροδότησαν τα λοβοτομημένα 90s. Χάχανα, γκαρίσματα, ισοπέδωση και χάχανα ξανά. Ο κύκλος της πατενταρισμένης φαιδρότητας.

Τα υστερικά γέλια και η διακωμώδηση ενός τρομακτικού και ιδιαίτερα τραυματικού για το θύμα του, περιστατικού σεξουαλικής παρενόχλησης, δεν είναι τίποτα παραπάνω από παιδαριώδης αμηχανία και γνήσια χαζομάρα αδιάβαστων ατόμων, με υπανάπτυκτα εργαλεία ανάλυσης, που έχουν μείνει δραματικά πίσω στην ανάγνωση των φαινομένων. Αγνοούν την πραγματικότητα του μισογυνισμού, αγνοούν την πραγματικότητα της έμφυλης βίας, αγνοούν τις περιστάσεις εκείνες που ο σύγχρονος πολιτισμός εντάσσει στις πολύ σοβαρές και τοποθετεί στην κορυφή της ατζέντας των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Και τα αγνοούν όλα αυτά, επειδή δεν τους ενδιαφέρουν.  

Επειδή ζουν σε έναν παρακμιακό κόσμο λουσάτης ελαφρότητας, συναναστρέφονται μόνο αυλικούς, θαυμαστές και ανθρώπους αντίστοιχης ελαφρότητας, και η αντίληψή τους για τον κόσμο και τα πράγματα περιορίζεται σε πρόχειρα scroll down στα social media μέσα από ένα αισθητικό και γνωστικό πρίσμα Ρούλας Κορομηλά.

Οι άνθρωποι των πάνελ έχουν μανία με τον εαυτό τους και ζουν για να αυτοθαυμάζονται. Δεν υποψιάζονται ότι η περσόνα τους αφορά πια μόνο τους ίδιους κι ότι ο κόσμος έμαθε να ασχολείται με τα δικά του προβλήματα και να τα ιεραρχεί ψηλότερα από το ξεπερασμένο κιτς της τηλεόρασης.  

Έπαψαν προ πολλού να επηρεάζουν και τώρα δίνουν τις παραστάσεις τους ανεπίγνωστα, εντελώς αποσυνδεδεμένοι από το κοινό, εξ ου και το προσβάλλουν κατάφωρα χωρίς καν να το αντιλαμβάνονται.

Η εικόνα της εκπομπής του Γιώργου Λιάγκα είναι χυδαία και προσβλητική, όμως πάνω απ’ όλα είναι...

ΕΘΝΙΚΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο Παπανώτας και ο Λιάγκας είναι ο εαυτός τους. Ο Σκάι;

Γράφει ο ΣΤΑΘΗΣ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟΣ 

Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στον Λιάγκα. Ούτε στον Παπανώτα. Οι άνθρωποι είναι γνωστοί. Έχουν διαγράψει μια συνεπή πορεία εμετού στην ελληνική τηλεόραση. Απευθύνονται στα χαμηλότερα ένστικτα, συνεπώς χρησιμοποιούν τα χαμηλότερα μέσα. Φτηνά αστεία, κίτρινα υπονοούμενα, ακατάσχετο κουτσομπολιό, μια φωνακλάδικη υστερία που την νομίζουν χιούμορ, πορδολογία και αέρα κοπανιστό. 

Σε μια κανονική χώρα, θα είχαν την εκπομπή τους σε κάποιο λούμπεν μέσο, και θα έκαναν τη δουλίτσα τους, χωρίς να τους δίνει κανείς σημασία. «Το είπε ο Λιάγκας... Ε, και;!» 

Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι τους δίνει εκπομπή ο Σκάι - και δεν μπορείς πια να τους αγνοήσεις. Ένα δημοφιλές κανάλι, πού από τη μια κόπτεται (υπερβολικά) για την πολιτική κάθαρση του τόπου, από την άλλη ευχαρίστως ταΐζει με σκουπίδια τους θεατές του το μεσημέρι ― ό,τι κάτσει δηλαδή, είμαι σχιζοφρενής κι αυτοσχεδιάζω υπέροχα. 

Ανέκαθεν ο Σκάι είχε, ως προς την ποιότητα, πρόθυμο πνεύμα και σάρκα ασθενή. Μετά από μια σύντομη περίοδο αυστηρότητας (και χλιαρότητας) που έφερε χαμηλά νούμερα, πέρασε ένα υπαρξιακό ζόρι στο όρος των ελαιών, ενώ στα χωράφια άλλοι κοιμόντουσαν κι άλλοι νυστάζανε. 

Η ποιότητα θέλει πολύ χρόνο, πολύ χρήμα και εξίσου ποιοτικό περιβάλλον. Ο Σκάι δεν διέθεσε κανένα από τα τρία. Άρχισε να αλληθωρίζει προς τις εύκολες λύσεις ― το πρωί καθηγήτρια, το βράδυ μπουζουξού― μέχρι που το τερμάτισε.  

Ποντάρισε στη συνήθη φτήνεια ― όπως (σχεδόν) όλοι. Την ώρα που παγκοσμίως η τηλεόραση αναγεννάται, κάνει το Χόλιγουντ να φαίνεται μια φοβισμένη θείτσα και αγγίζει εκ νέου μαζικά τα νεανικά κοινά ―εικονοκλαστική, τολμηρή, πρωτοποριακή― τα ελληνικά κανάλια τρέχουν ολοταχώς προς τα πίσω, στα μέλια μιας κατσιασμένης νοσταλγίας και τις σεξιστικές ανοησίες κάθε Παπανώτα. 

Μετά απορούν: Γιατί δεν μάς βλέπουν οι νέοι; 

Το να είσαι ένα μεγάλο κανάλι που κάποτε επεδίωξες να είσαι καλό και καταλήγεις να δουλεύεις με τη γλίτσα της επικοινωνίας είναι αποκαρδιωτικό και για την κατάσταση των ελληνικών μέσων εν γένει.  

Αν ο Σκάι επιλέγει τους χειρότερους με τόσο κυνισμό, γιατί ο Χίος να μη θριαμβεύει στο χοιροστάσιό του; 

Και γιατί οι Έλληνες να μην έχουν τον μικρότερο δείκτη εκτίμησης κι εμπιστοσύνης απέναντι στα media (προτελευταίοι παγκοσμίως), σύμφωνα με τη μέτρηση του Reuters; 

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, οι άνθρωποι που έκαναν αυτές τις σεξιστικές ελεεινότητες, θα είχαν απολυθεί την επομένη. 

Εδώ...

ΕΘΝΙΚΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η ειλικρινής ωμότητα του Λιάγκα

Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Ο Λιάγκας και το πάνελ του υπέπεσαν σε ένα βαρύτατο ολίσθημα, το οποίο δεν χρειάζεται να βάλουμε πάλι κάτω από το φακό και να το παρατηρούμε. Είναι, άλλωστε, αποκρουστικό. Τέλος αυτής της συζήτησης. Αχός βαρύς ακούστηκε. Σηκώθηκε κουρνιαχτό που σκέπασε τα social.  

Να σταματήσει η εκπομπή;  

Λυπάμαι, αυτό θα το αποφασίσει εκείνος που πληρώνει. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να βλέπει τον Λιάγκα -παρεμπιπτόντως, τα νούμερα βελτιώθηκαν. 

Να τον διαγράψει η ΕΣΗΕΑ; 

Να τον διαγράψει, αρκεί να μην τους καταθέσει ο Λιάγκας έναν ολόκληρο φάκελο με αντίστοιχα παραπτώματα για τα οποία δεν συγκινήθηκε κανείς. Αλλά και πάλι, αν κρίνουν ότι ο Λιάγκας δεν αξίζει να βρίσκεται στις τάξεις του ευυπόληπτου σωματείου μας, να πάρουν το μπλάνκο και να τον διαγράψουν από τα αρχεία. 

Έφυγε και η Γκαγκάκη από την «Τεχνόπολη». Καλώς, αν η ανοησία της στιγμής αρκεί να καλύψει μία παρελθούσα διαδρομή χωρίς αντίστοιχα δικαιώματα. Είναι, βέβαια, ένας άνθρωπος που δουλεύει καμιά τριανταριά χρόνια στην Επικοινωνία και όσοι την γνωρίζουν έχουν άλλη άποψη από αυτήν που έχουν τα social. Όμως, εντάξει. Να μη μετρήσει η συγγνώμη της. Ούτε του Λιάγκα. Όταν βγαίνεις on camera στέκεσαι απέναντι σε αναμάρτητους. 

Λιθοβολούμε, λοιπόν, τον Λιάγκα και το πάνελ του για ωμότητα, χυδαίο κυνισμό, σεξισμό, μισογυνισμό, αν θέλετε να προσθέσω και την απανθρωπιά για να καλύψω όλο το φάσμα.  

Όμως μισό λεπτό. Βλέποντας τις αντιδράσεις να εστιάζονται μόνο στον Λιάγκα, έρχεται στο μυαλό μου αυτή η σκηνή των Monty Python, που όπως είδαμε πρόσφατα, παραμένουν πάντα επίκαιροι στη χώρα μας. Αυτό που προσπαθώ να πω, είναι ότι το καφριλίκι του Λιάγκα δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μία ακραία έκφραση των ηθών που έχει θρέψει η ελληνική τηλεόραση εδώ και δεκαετίες. Πάρτε ανά χείρας ένα πρόγραμμα τηλεόρασης και τσεκάρετε με προσοχή τις εκπομπές που πατούν πάνω σε ένα βασικό μοντέλο σύμφωνα με το οποίο η γυναίκα είναι κάτι ανάμεσα σε χαζοχαρούμενη γκόμενα και γατούλα του καναπέ. 

Δεν λέω για τα mainstream σίριαλ που, καθώς είναι εποχής, εμφανίζουν τις γυναίκες ιδιοκτησία του ανδρός. 

Λέω για πρωινές εκπομπές που βάζουν γυναίκες να πρωταγωνιστούν σε ερωτικές περιπέτειες ευτελούς τροπής.  

Για τις μεσημεριανές που κάνουν φθηνά σεξιστικά αστεία με στύση και στήθη. Και αν θέλετε, να κλείσουμε την τηλεόραση και να πάμε στα δημοφιλέστερα sites, βλέποντας πώς παρουσίασαν την είδηση για το περιστατικό στη βιβλιοθήκη του ΑΠΘ -αρκεί βέβαια να συμφωνήσουμε ότι αποτελεί είδηση. Δείτε τους τίτλους που τοποθέτησαν, πώς το εικονογράφησαν και πώς ακολούθησαν την εξέλιξη της υπόθεσης για να μας μεταφέρουν την απολογία του δράστη.

Όλο το perception, όπως λέει και ο λαός μας, είναι φθηνό και σεξιστικό. Απλώς ο Λιάγκας...

ΕΘΝΙΚΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Τηλεοπτικά σούργελα σε οίστρο...

ΕΘΝΙΚΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η περίπτωση της Κατερίνας Γκαγκάκη

Γράφει ο  ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

Τέως αντιδήμαρχος Αθηναίων

Η Κατερίνα Γκαγκάκη χασκογέλαγε και έκανε απαράδεκτα σεξιστικά αστεία με την σεξουαλική παρενόχληση μιας άλλης γυναίκας κατά τη διάρκεια εκπομπής, στην οποία είναι μόνιμη συνεργάτιδα.  

Είναι όμως και μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας, πρόεδρος δημοτικού οργανισμού, αναπληρώτρια πρόεδρος του δημοτικού ραδιοφωνικού σταθμού της Πόλης και υπεύθυνη για θέματα πολιτισμού. Εχει μακρά πορεία στην τηλεόραση και προφανώς η αναγνωρισιμότητα της την βοήθησε να εκλεγεί, τίποτα κακό σε αυτό φυσικά. Η εκλογή της μπορεί και να συνέβαλε στο να έχει θέση στο πάνελ της εκπομπής στον ΣΚΑΪ. Και πάλι τίποτα κακό σε αυτό.  

Ποιο είναι τελικά το ζήτημα με την στάση της και την συμπεριφορά της απέναντι στην σεξουαλική παρενόχληση της φοιτήτριας; 

Δεν θα σχολιάσω την προφανή έλλειψη ενσυναίσθησης μιας γυναίκας προς μια άλλη γυναίκα, θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης. 

Η έλλειψη αυτή γίνεται ακόμα πιο ακατανόητη εάν συνυπολογίσουμε ότι η ίδια είχε γράψει άρθρο με αφορμή το κίνημα #MeToo! 

Εχουμε απαιτήσεις από τους αιρετούς;  

Θέλουμε οι εκπρόσωποι μας, άσχετα εάν τους ψηφίσαμε στις εκλογές, να έχουν μια στάση που να μας εκφράζει; 

Μήπως αυτή η στάση εκφράζει την πλειοψηφία της κοινωνίας; 

Σίγουρα όχι ή τουλάχιστον ελπίζω πως όχι.  

Εχουμε απαιτήσεις από τις τηλεοπτικές εκπομπές; 

Μάλλον όχι γιατί τα χαχανητά και οι χυδαίοι υπαινιγμοί κατά την περιγραφή της σεξουαλικής κακοποίησης οι οποίοι λειτούργησαν αθωωτικά προς το θύτη δεν προέκυψαν ξαφνικά. Εδώ και χρόνια ο σεξιστικός υπαινικτικός λόγος είναι διάχυτος, χωρίς κανένα όριο χωρίς αντίσταση και αντίδραση από τον οποιοδήποτε, συντελεστές εκπομπών αλλά και καλεσμένων. 

 Στις μέρες που ακολούθησαν δεν είδα κανέναν (ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά εάν δεν το είδα) τηλεοπτικό συνάδελφο της κυρίας Γκαγκάκη, κανέναν καλεσμένο σε εκπομπή, αλλά κυρίως το κανάλι να παίρνει θέση. Το μόνο που είδα ήταν μια εξαιρετικά θλιβερή προσπάθεια συγγνώμης, η οποία ως συνήθως έκανε τα πράγματα χειρότερα, γιατί είναι προφανές, σε εμένα τουλάχιστον, ότι οι συντελεστές της εκπομπής δεν κατάλαβαν τίποτα. Δεν έχουν αντιληφθεί τι έγινε, γιατί προέκυψε αυτή η αντίδραση, γιατί ο βιασμός δεν έχει αστεία πλευρά, γιατί η σεξουαλική βία ως εργαλείο επιβολής δεν έχει τίποτα το αστείο. 

 Είναι τόσο εμφανής η έλλειψη αντίληψης και παιδείας γύρω από αυτά τα θέματα που δεν πρέπει να μας προκαλεί απορία. 

 Η δημοτική σύμβουλος Κατερίνα Γκαγκάκη δεν είναι άλλο πρόσωπο από...

ΕΘΝΙΚΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Μια φοιτήτρια, ο Λιάγκας, το ΕΣΡ και η ραπτομηχανή της γιαγιάς μου

Γράφει ο  Αλέξανδρος Παπαδόπουλος

Ιδρυτής και CEO της Arpadom Construction και της πλατφόρμας Travelusive

Τις προάλλες ο Λιάγκας και τα «μπαλέτα» του, κάνανε απαράδεκτο χαβαλέ με την κοπέλα που πήγε στο ΑΠΘ για διάβασμα και μετατράπηκε σε σπερματοδόχο κάποιου ανώμαλου.

«Σοκαρισμένο» το πανελλήνιο μετέτρεψε σε βασικό ζήτημα την μπούρδα του παρουσιαστή και πέρασε στα ψηλά το ίδιο το γεγονός. 

Αντί δηλαδή να ασχολούμαστε με την σύλληψη του δράστη, με την αστυνόμευση στα πανεπιστήμια, με την αυστηροποίηση των ποινών για σεξουαλικές επιθέσεις, κλπ, εμείς φάγαμε μέρες να τσακωνόμαστε στο Facebook για το τι έλεγε ο συμπέθερος στο πρωινάδικο.

Καταπληκτική αίσθηση ιεράρχησης προτεραιοτήτων αυτός ο λαός. Οι απανταχού «ευαισθητούληδες», αντί να θιχτούν από το ίδιο το έγκλημα, θίχτηκαν πρωτίστως από τον ανόητο χαβαλέ. Και δώστου κατακραυγή. Και δώστου ψευτοφεμινισμός. Και από δίπλα και κάτι κοινότητες-συλλογικότητες να ξεχειλώνουν το ζήτημα μέχρι εκεί που δεν παίρνει ως συνήθως, με κορώνες για ανθρώπινα δικαιώματα.

«Που είναι το κράτος; Που είναι το ΕΣΡ; Τι έκανε ο Αλαφούζος;», φωνάζει ο σοκαρισμένος.  

Ελεύθερη οικονομία έχουμε σύντροφε. Μην τον βλέπεις αν σε ενοχλεί. Αυτό είναι το μόνο που θα τον πονέσει. Μην αναζητάς την ευθύνη στον καναλάρχη, ούτε στο ΕΣΡ.

Ρίξε του τα ποσοστά στον πάτο, να κοπεί η εκπομπή του, να πονέσει οικονομικά και θα πάρει το μάθημά του. Το μάθημα το δίνεις εσύ ο ίδιος. Η δύναμη είναι στα χέρια σου. Μην την αναζητάς αλλού.

Άσε που είναι και ανόητο στην εποχή του internet να ζητάς από τον νομοθέτη να λάβει μέτρα. Το καημένο το ΕΣΡ παραμένει ως κατάλοιπο μιας ιδεολογικά παρελθούσας εποχής όπου το κράτος δήθεν τιμητής της ηθικής λογόκρινε το τι έπρεπε ο κοσμάκης να δει και τι όχι, μέσω προστίμων και απαγορεύσεων. Στις μέρες μας όμως που ο καθένας ανοίγει ένα κανάλι στο Youtube και δείχνει ότι θέλει όλη την ώρα, τι περιμένεις από το ΕΣΡ. Να κόψει τον Λιάγκα? 

Δεν μπορεί βρε αδερφέ. Εφόσον υπάρχουν αρκετοί πελάτες να αγοραζουν το προϊόν του, ο κάθε Λιάγκας δεν έχει ανάγκη κανένα κανάλι και κανένα ΕΣΡ για να είναι στον αέρα.

Άσε λοιπόν την κρατική παρέμβαση κατά μέρος. Το ΕΣΡ είναι η παλιά Singer ραπτομηχανή της γιαγιάς μου. Ωραίο κομμάτι, δε λέω. Κάθεται εκεί στη γωνία με το σεμεδάκι της, δεν πιάνει πολύ τόπο, ομορφαίνει και το σαλόνι, αλλά πραγματική χρησιμότητα δεν έχει καμία απολύτως.

Ο επτάχρονος γιος μου για παράδειγμα βλέπει ταινίες online χωρίς να τον απασχολεί η σήμανση καταλληλότητας, ακούει ότι τραγούδι θέλει και παίζει όποιο βιντεοπαιχνίδι γουστάρει όσο βίαιο κι αν είναι. Κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει. Ούτε εγώ ο ίδιος που είμαι μπαμπάς του. Μόνο ο εαυτός του μπορεί να τον προστατεύσει από το να δει κάτι κακό. Η δύναμη είναι στα χέρια του.

Μάθε λοιπόν στο παιδί σου να βλέπει από μόνο του πιο ποιοτικά πράγματα στην τηλεόραση. Μάθε το να διαβάζει κανένα βιβλίο αντί να παίζει όλη μέρα Fortnight (ούτε πως λέγεται δεν ξέρω). Γίνε εσύ καλύτερος καταναλωτής ώστε να γίνει και το προϊόν που καταναλώνεις πιο ποιοτικό. Κι άσε κατά μέρος την επίκληση της κρατικής χωροφυλακής.

Όσο για την κοπέλα που της επιτέθηκαν, αν θες πραγματικά να την βοηθήσεις, ζήτα καλύτερη αστυνόμευση των πανεπιστημίων και των δημόσιων χώρων, πράγμα που είναι όντως αρμοδιότητα του κράτους κι εκεί η παρέμβασή του είναι όχι μόνο εφικτή αλλά και επιβεβλημένη.

Και τώρα...

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΕΘΝΙΚΟΙ ΨΩΝΙΣΜΕΝΟΙ ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΟΙ: Η μεγαλύτερη μπούρδα για τη νίκη του Τσιτσιπά (O πρόεδρος Πάκης θεωρεί πραγματικούς Έλληνες μόνο όσους φτάνουν σε μια μεγάλη διεθνή επιτυχία;)

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Οι άνθρωποι λέμε συχνά μπούρδες.  

Οι Έλληνες λέμε πολύ συχνότερα (και πολύ μεγαλύτερες) όταν κάποιος  Έλληνας αθλητής ή κάποια ελληνική ομάδα επιτυγχανεί κάτι σημαντικό σε διεθνές επίπεδο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν μας αρκεί η χαρά και θέλουμε να βάλουμε μέσα και εθνική υπερηφάνια ή (ακόμα χειρότερα) εθνική ανωτερότητα. Το αποτέλεσμα είναι πολλές και μεγάλες μπούρδες που αντί για οποιουδήποτε είδους ανωτερότητα αποκαλύπτουν συγκεριμένου είδους κόμπλεξ. Λίγες, όμως, από αυτές τις μπούρδες φτάνουν σε μέγεθος την μπούρδα που περιείχε το μήνυμα του προέδρου Πάκη (ή ΠιΠή, από τα αρχικά του) στο Στέφανο Τσιτσιπά στον οποίο ο πρόεδρος Μιχαλολιάκ... ζητώ συγγνώμη... ο πρόεδρος Πάκης είπε: «...απέδειξες στο διεθνές αθλητικό στερέωμα και όχι μόνο, τι σημαίνει Ελλάδα και τι σημαίνει πραγματικός Έλληνας.».

Δυσκολεύομαι να περιγράψω τι θα είχε συμβεί αν αυτή τη μπούρδα είχε τολμήσει να την ξεστομίσει ηγέτης άλλης χώρας που δεν ανήκει (επισήμως) στον Τρίτο τον Κόσμο.  

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ, ας πούμε, τον Αυστριακό πρόεδρο να λέει (στην περίπτωση που ο Τσιτσιπάς δεν έδειχνε τι σημαίνει πραγματικός Έλληνας) «Ντομινίκ Τιμ, απέδειξες τι σημαίνει Αυστρία και πραγματικός Αυστριακός».

Αλλά ακόμα πιο πολύ δυσκολεύομαι να καταλάβω το νόημα αυτού του εθνικιστικορατσιστικού πυροτεχνήματος. Καταλαβαίνω πως οι εθνικιστικορατσιστικές κορώνες είναι αντικείμενο ψυχιατρικής μελέτης, αλλά πολύ συχνά το μήνυμά τους, παρότι αποτέλεσμα ψυχοκοινωνικής διαταραχής, είναι σαφές. Εδώ δυσκολεύομαι κάπως να καταλάβω τι εννοεί ο πρόεδρος Πάκης.

Η μία εκδοχή είναι ότι ο πρόεδρος Πάκης θεωρεί τις αθλητικές επιτυχίες καθρέφτη της ποιότητας των λαών. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση οι Έλληνες, των οποίων οι αθλητές έχουν μάλλον λίγες διεθνείς επιτυχίες και σίγουρα περισσότερες αποτυχίες, είναι ένας πολύ μέτριος λαός.

Η δεύτερη εκδοχή είναι ο πρόεδρος Πάκης να θεωρεί πραγματικούς Έλληνες μόνο όσους φτάνουν σε μια μεγάλη διεθνή επιτυχία. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση οι πραγματικοί Έλληνες είναι ελάχιστοι. Οι υπόλοιποι είμαστε Έλληνες γιαλαντζί ή καθόλου Έλληνες. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς μπορούμε να ελπίζουμε σε εθνικότητα κάποιας πιο σοβαρής χώρας, αλλά και πάλι δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο πρόεδρος Πάκης ήθελε να πει πως οι πραγματικοί Έλληνες είναι δεν είναι καμιά 100αριά άνθρωποι (θυμίζω ότι δεν αρκεί μια διεθνής καριέρα, χρειάζεται και ένας τίτλος, μια πρωτιά). Αν μάλιστα σκεφτεί ότι κι αυτοί που επιτυγχάνουν αργά ή γρήγορα θα αποτύχουν, δεν υπάρχει κανείς πραγματικός Έλληνας.

Η τρίτη εκδοχή είναι ο πρόεδρος Πάκης να μην ήξερε τι έλεγε. Να ήθελε απλώς να εκφράσει τον εθνικισμό του και τις απόψεις του για τη φυλετική καθαρότητα και να χαϊδέψει τα αυτιά των εθνικιστών και ρατσιστών συμπολιτών. Κι επειδή ο μόνος τρόπος να κάνει κανείς κάτι τέτοιο είναι με μια ανοησία, είπε την πρώτη ανοησία που του ήρθε στο μυαλό.

Το να λέει ένας πολιτικός ανοησίες από μόνο του δεν είναι πρόβλημα ή για να το πω πιο σωστά είναι σύνηθες. Το να αναπαράγει όμως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εθνικιστικορατσιστικές ανοησίες...

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΕΘΝΙΚΟΙ ΨΩΝΙΣΜΕΝΟΙ ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΟΙ: O Παυλόπουλος και ο εθνικισμός του τάι μπρέικ

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΠΑΝΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
 

«Με τη μεγαλειώδη νίκη σου, αποτέλεσμα του απαράμιλλου ταλέντου σου και της αδάμαστης θέλησής σου, από την μια πλευρά πιστοποίησες ότι πλησιάζεις, ολοένα και περισσότερο, στην κορυφή του παγκόσμιου τένις. Και, από την άλλη πλευρά, απέδειξες, στο διεθνές αθλητικό στερέωμα και όχι μόνο, τι σημαίνει Ελλάδα και τι σημαίνει πραγματικός Eλληνας» – Προκόπιος Παυλόπουλος, Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, για την σπουδαία επιτυχία του Στέφανου Τσιτσιπά στον τελικό του ΑΤP Finals στο Λονδίνο. 

Ο Τσιτσιπάς είναι λοιπόν «πραγματικός Ελληνας» και απέδειξε τι σημαίνει αυτό σε όλον τον κόσμο.  

Τι σημαίνει, όμως, «πραγματικός Ελληνας», ο οποίος λογικά πρέπει να είναι κάτι διαφορετικό από τους ντεμέκ Ελληνες που κυκλοφορούν στην αγορά και χαλούν την εικόνα μας; 

Δεν τίθεται θέμα καταγωγής, αυτά τα έχουμε προσπεράσει, ή θα έπρεπε. Αλλωστε εδώ που τα λέμε, η μαμά του Στέφανου είναι Ρωσίδα και ο παππούς του υπήρξε ένας θρυλικός σοβιετικός ποδοσφαιριστής και χρυσός Ολυμπιονίκης. 

Ο Τσιτσιπάς είναι «πραγματικός Ελληνας» επειδή νίκησε στο τάι μπρέικ τον αυστριακό αντίπαλό του Ντομινίκ Τιμ. Ο οποίος, υπό αυτήν την έννοια, είτε δεν είναι «πραγματικός Αυστριακός» –και το γεγονός αυτό θα πρέπει να προβληματίσει τον Αλεξάντερ Φαν ντερ Μπέλεν, ομόλογο του κ. Παυλόπουλου στη Βιέννη– είτε είναι, αλλά ως γνωστόν οι «πραγματικοί Αυστριακοί» χάνουν στο τελευταίο γκέιμ του τελευταίου σετ από τους «πραγματικούς Ελληνες». Αυτό λογικά εννοεί ο κ. Παυλόπουλος. 

Είναι η ίδια προσέγγιση με το εθνικό αφήγημα που θέλει στις νίκες «να μιλάει η “ελληνική ψυχή”» και στις ήττες να έχει παίξει καθοριστικό ρόλο είτε η «ατυχία», είτε η κούραση, είτε και τα δύο μαζί. Διότι είναι και πάλι γνωστό πως οι αντίπαλοί μας δεν έχουν ψυχή και σίγουρα δεν κουράζονται, ούτε είναι άτυχοι.  

Με αφορμή το συγχαρητήριο μήνυμα του ΠτΔ προς τον Τσιτσιπά, ο συγγραφέας και πρώην βουλευτής Πέτρος Τατσόπουλος κατηγόρησε τον πρώτο πολίτη της χώρας για «πρωτόγονο εθνικισμό». Ως λογοτέχνης το είπε «γλυκά». Με το μήνυμά του για τον Τσιτσιπά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας γίνεται πλέον το πολιτειακό αντίστοιχο της Φανούλας της Χαλκιά, η οποία μέσα σε εκείνο τον παροξυσμό εθνικού μεγαλείου του 2004 είχε πει το περιβόητο: «Οι Ελληνες είμαστε γεννημένοι πρώτοι. Τα υπόλοιπα είναι για τους δεύτερους. Εμείς είμαστε για την κορυφή. Το έχουμε στα κύτταρά μας και είναι το μεγαλύτερο δώρο».  

Ο κ. Παυλόπουλος δεν είπε κάτι λιγότερο: Ο Στέφανος Τσιτσιπάς με τη νίκη του στο Λονδίνο απέδειξε στον κόσμο «τι σημαίνει Ελλάδα και τι σημαίνει πραγματικός Eλληνας». Αν έχανε, από ατυχία ή κούραση φυσικά, δεν θα είχε δείξει τι είναι «πραγματικός Ελληνας», ο πραγματικός Ελληνας δεν χάνει — και όποιος χάνει δεν είναι πραγματικός Ελληνας, έτσι πάνε αυτά τα πράγματα. 

Κανονικά όλο αυτό θα ήταν για γέλια, κάτι σαν ένα τού Ελληνα το forehand ζυγό δεν υπομένει, όμως είναι πολύ σοβαρό. Διότι...

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Aφήστε τον ήσυχο, δεν σας έχει ανάγκη

Από τον Γιώργο Χαρβαλιά

Nα υποθέσω ότι ο πρωθυπουργός και η σύζυγος λατρεύουν το τένις. Δεκτόν. Εμένα, για παράδειγμα, μου αρέσουν η αθλητική σκοποβολή και τα όπλα. Κάποιοι άλλοι αγαπούν τον στίβο.

Η μισή Ελλάδα φανατίζεται με το (τραγικής ποιότητας) ποδόσφαιρο της Super League. Η επίσημη αγαπημένη μας δικαίως είναι η Εθνική μπάσκετ. Το βόλεϊ, το χάντμπολ και το πόλο έχουν κι αυτά το δικό τους κοινό. Και πάει λέγοντας…

Πάμε τώρα και στα πρόσωπα πρεσβευτές των αθλημάτων.  

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς είναι ένας εκπληκτικός αθλητής, τεράστιο ταλέντο με σωματικά προσόντα, αλλά και μεγάλη ψυχή, σε έναν χώρο όπου η Ελλάδα δεν είχε ποτέ σπουδαίες διακρίσεις.  

Είναι επίσης και καλό παιδί, με αγωγή, μόρφωση και σωστή ανατροφή που έχει πάρει από την οικογένειά του.

Το ίδιο και η σχεδόν συνομήλική του Άννα Κορακάκη, χρυσή ολυμπιονίκης και παγκόσμια πρωταθλήτρια. 

Το ίδιο και ο χρυσός ολυμπιονίκης και παγκόσμιος πρωταθλητής Λευτέρης Πετρούνιας.  

Το ίδιο και το χρυσό κορίτσι τού επί κοντώ Κατερίνα Στεφανίδη, μια ολοκληρωμένη αθλήτρια με υψηλού επιπέδου πανεπιστημιακή παιδεία.

Προσωπικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανέναν. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνουν οι πολιτικοί μας, ασχέτως αν ταυτίζονται με κάποιο σπορ περισσότερο ή μέσα στην αυταρέσκειά τους θεωρούν και τους εαυτούς τους…μικρούς πρωταθλητές.
Για να λέμε, λοιπόν, τα πράγματα με το όνομά τους. Ο τίτλος του ολυμπιονίκη, και μάλιστα του χρυσού, είναι πολύ βαρύς. Το τένις, από την άλλη πλευρά, είναι πολύ πιο ανταγωνιστικό άθλημα διεθνώς σε σχέση, ας πούμε, με τη σκοποβολή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η τελευταία απαιτεί λιγότερες προσωπικές θυσίες ή ταλέντο.

Ο Στέφανος έχει όλο τον δρόμο μπροστά του. Ουσιαστικά τώρα ξεκινάει. Και στο βάθος του μυαλού του κάτι μου λέει ότι είναι καρφωμένοι οι Ολυμπιακοί. Ασφαλώς κάποια στιγμή και το grand slam που είναι η ανώτατη διάκριση στο επαγγελματικό τένις.

Προχθές ο Τσιτσιπάς στέφθηκε πανάξια πρωταθλητής σε ένα μεγάλο διεθνές τουρνουά που συγκεντρώνει τους κορυφαίους του τένις, αλλά δεν παύει να είναι «μία» από τις επτά ή οκτώ μεγάλες διοργανώσεις, χωρίς να ανήκει στην κατηγορία των τεσσάρων grand slams (Wimbledon, Australian Open, Roland Garros, US open).

Για τη νίκη του στο ΑΤP Finals ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, που μπορεί να είναι τέρας μορφώσεως αλλά δεν νομίζω ότι ειδικεύεται στο τένις, του έστειλε τηλεγράφημα λέγοντας πως… «απέδειξε τι σημαίνει πραγματικός Έλληνας». (Διερωτώμαι τι θα γράψει όταν κερδίσει το χρυσό στους Ολυμπιακούς.)

Ήδη στον ημιτελικό είχε σπεύσει να τον παρακολουθήσει το πρωθυπουργικό ζεύγος για να μοιραστεί κάποια φωτογραφικά ενσταντανέ με τον «παικταρά». Δεκάδες συγχαρητήρια tweets έχουν αναρτηθεί και από άλλους πολιτικούς με καρδούλες και παλαμάκια.

Όλοι οι παραπάνω προσπάθησαν να κλέψουν μισό δευτερόλεπτο δόξας από το φωτεινό αστέρι που λέγεται Τσιτσιπάς.  

Ε, λοιπόν, υποψιάζομαι ότι ο Στέφανος δεν τα πολυγουστάρει όλα αυτά. Γι’ αυτό και...

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΚΚΕδοΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Μπορεί να πετάξει ο Κουτσούμπας;

Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Στη μεγάλη φωτογραφία βλέπουμε τον Κουτσούμπα σε μια από τις πολλές απόπειρές του να αντιγράψει τον Σούπερμαν και να πετάξει.

Και τώρα που τον είδαμε και τον καμαρώσαμε, ας προσπαθήσουμε να καταγράψουμε τις ομοιότητες και τις διαφορές Κουτσούμπα και Σούπερμαν. 

Ως γνωστόν, ο Σούπερμαν, προτού γίνει Σούπερμαν, πήγαινε σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο, έβαζε την κόκκινη μπέρτα και τα μπλε του τα κολάν, όπου στο ύψος του στήθους δέσποζε η ερυθρή λογοτυπάρα «S». Έβγαινε από τον θάλαμο, τέντωνε τη δεξιά του γροθιά και πετούσε. 

Ο Κουτσούμπας κοντεύει να πάθει τενοντίτιδα από το ύψωμα της χειρός και το σφίξιμο της γροθιάς, αλλά δεν πετάει ο έρμος.

Μια σημαντική ομοιότητα των δύο προσώπων είναι η καταγωγή.  

Αμφότεροι είναι από… αλλού. 

Ο Σούπερμαν γεννήθηκε στον πλανήτη Krypton. 

Αυτόν που γνωρίζουμε ως Κουτσούμπα έλκει την καταγωγή του από τη Μόσχα του 1917.  

Αξίζει να σημειωθεί ότι η συμπεριφορά και οι τοποθετήσεις του Σούπερμαν φαντάζουν πιο γήινες από εκείνες του Κουτσούμπα.

Βασική διαφορά Κουτσούμπα και Σούπερμαν είναι ότι ο υπερήρωας από τον πλανήτη Krypton ξέρει τι θα πει εργασία. Οπότε δεν σώζει τον κόσμο από καταστροφή εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ημερήσιος Πλανήτης» (έχοντας την ταυτότητα του Κλαρκ Κεντ).  

Ο Κουτσούμπας υπόσχεται να σώσει τον κόσμο με μια ιδεολογία που τον κατέστρεψε και από δουλειά ξέρει μόνο τον κομμουνισμό – αποδοτικό επιτήδευμα στο μεταπολιτευτικό Γιουνανιστάν, τω όντι, αλλά εργασία δεν μπορείς να την πεις.  

Ωστόσο, ο Κουτσούμπας δεν είναι και άσχετος με τη δημοσιογραφία. Από τα μικράτα του έως σήμερα διαβάζει ένα κόμικ που λέει ακόμα περισσότερες φαντεζί ιστοριούλες από αυτές του «Ημερήσιου Πλανήτη» του Κλαρκ Κεντ: τον «Ριζοσπάστη».

Μία επιπλέον διαφορά: 

Κόκκινη μπέρτα δεν έχει, αλλά κάπου στα κομμουνιστικά ανάκτορα του ΚΚΕ μπορεί να υπάρχει καμιά κόκκινη φλοκάτη, κάνα χαλί που περίσσεψε από το Κρεμλίνο και να βολευτεί ο άνθρωπος.

Συμπέρασμα: 

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΑΔΙΚΟ: Το bullying Μάρκου στη δημοκρατία

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ο κ. Μάρκου είναι ενδοκρινολόγος, πανεπιστημιακός, βουλευτής, πρόεδρος και αγωνιστής. Τον άκουσα προχθές το μεσημέρι στον ΣΚΑΪ. Είπε ότι καλώς έπραξαν όσοι έκοψαν με κόφτη το λουκέτο στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, ότι τα «αιώνια παιδιά» πίνουν λίγο παραπάνω εξ ου και τα άδεια μπουκάλια στον χώρο μελέτης και έρευνας στο υπόγειο, ότι η αστυνομία δεν βρήκε μολότοφ και ότι το πανεπιστήμιο ανήκει στην πανεπιστημιακή κοινότητα, τους πανεπιστημιακούς, τους φοιτητές και τους εργαζόμενους. 

Οπως οι δρόμοι ανήκουν στους αυτοκινητιστές, οπότε δικαιολογημένα παρκάρουν όπου τους κατέβει και κλείνουν τη ΛΕΑ. 

Το πανεπιστήμιο ανήκει στην Ελληνική Δημοκρατία, κοινώς στο Δημόσιο, και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να το θεωρεί ιδιοκτησία του, ακόμη κι αν έχει περάσει μια ζωή για να το υπηρετεί.  

Ο κ. Μάρκου απλώς αποκάλυψε τον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζει το Δημόσιο το βαθύ κράτος, το οποίο εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ομως ας πούμε πως αυτά είναι τα αναμενόμενα. Τα λένε κι άλλοι, και ο Φίλης και ο Τζανακόπουλος και ο ίδιος ο Τσίπρας.

Το εντυπωσιακό με τον ενδοκρινολόγο βουλευτή ήταν το ύφος του. Οποτε οι συνομιλητές του δημοσιογράφοι άνοιγαν το στόμα τους απαιτούσε να μην τον διακόπτουν για να τον ρωτήσουν, τους υπεδείκνυε πώς θα κάνουν τη δουλειά τους, και σε γενικές γραμμές τους έλεγε να μη φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν, όπως η αστυνομία στο πανεπιστήμιο. Και να τον ακούνε γιατί αυτός ξέρει. Σε γενικές γραμμές σου έδινε την εντύπωση πως πρόκειται για κάποιον άνθρωπο ο οποίος υποφέρει από νευρική υπερένταση. Τόσο που αναρωτήθηκα μήπως, αν και ενδοκρινολόγος, αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα με τον θυρεοειδή του. Υποθέτω ότι ελέγχει τη λειτουργία του τακτικά πλην όμως επειδή στο παρελθόν έχω υποστεί τις βλαβερές συνέπειες της υπερέκκρισης θυροξίνης αναρωτιέμαι μήπως έχει πέσει θύμα του λειτουργήματός του. Φροντίζει όλους τους άλλους, όμως παραμελεί τον εαυτό του.

Το πρόβλημα δεν είναι ο κ. Μάρκου. Το πρόβλημα είναι...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΝουΔοΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΟΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Επιτέλους... κανονικότητα!

Του Strange Attractor

Πέρασε κι η προχθεσινή επέτειος του Πολυτεχνείου, όπως τόσες άλλες, μόνο που αυτή είχε μια ιδιομορφία.
 

Ένα στοίχημα που είχε βάλει ο Χρυσοχοίδης με τους "συνήθεις υπόπτους", τους "γνωστούς άγνωστους", δηλαδή τους μπαχαλάκηδες.
 

Οι οποίοι έμειναν με την όρεξη, αφού όπως φάνηκε όταν η ΕΛ.ΑΣ θέλει, κι έχει πολιτική κάλυψη, τότε μπορεί.

Μπορεί όχι μόνο να "κυνηγήσει" τους πράκτορες του χάους αλλά και να τους προλάβει. Άσχετα αν διαφωνεί ο Προκόπης (με την θεωρία των ακούνητων στρατιωτών του) που σήμερα διδάσκεται σε όλες τις αστυνομικές ακαδημίες του πλανήτη, ως παράδειγμα προς αποφυγήν...

Μέχρι και drones χρησιμοποιήθηκαν σε αυτόν τον "ακήρυχτο πόλεμο", δια των οποίων εντοπίστηκαν μπόλικα κασέ από πολεμοφόδια για τις "οδομαχίες", με κάποιον συριζαίο πρωί πρωί σήμερα να διαμαρτύρεται στον ΣΚΑΙ για την αστυνομοκρατία του Κυριάκου, και να ερωτά "μα καλά, ούτε μπύρες δεν μπορούν πια να πίνουν τα παιδιά στις ταράτσες";
 

Στη συνέχεια στηλίτευσε την παρουσία των ΜΑΤ στην παλλαϊκή πορεία, ξεχνώντας ότι επί Αλέξη οι κλούβες των ΜΑΤ που κυκλοφορούσαν στην πόλη ήταν πιο πολλές και από τα αστικά λεωφορεία, με το Μαξίμου μόνιμα αποκλεισμένο.
 

Θα μου πείτε πως οι ψηφοφόροι του Σύριζα έχουν μνήμη χρυσόψαρου και θράσος δέκα Καρδιναλίων, οπότε ότι και να λέμε...
 

Είπα πορεία και ακόμη θυμάμαι τα γέλια που έριξα χθες βράδυ παρακολουθώντας στις ειδήσεις το χαμογελαστό παιδί, τον Αλέξη της καρδιάς μας, να συμμετέχει ως εμπροσθοφυλακή στην μεγαλειώδη πορεία, αλά μπρατσέτα με έναν Ινδό (έτσι μου φάνηκε) και κάτι άλλους σαλεμένους, μαζί και η προσωπική αστυνομική του φρουρά, βροντοφωνάζοντας κάτι μπαγιάτικα συνθήματα του '75 για τους μακελάρηδες τους Αμερικάνους και τα δίκια του λαού.
 

Αν συμμετείχαν και οι θρυλικές "μπουτούδες του Συντάγματος" τότε το μήνυμα προς τον μακελάρη θα ήταν πιο ηχηρό, αλλά χάθηκαν αυτές.
 

Στη συνέχεια, και πριν η πορεία καταλήξει στην αμερικανική πρεσβεία, ο Αλέξης την έκανε στα μουλωχτά, με φήμες να μιλάνε για συνέχιση των "όμορφων αγώνων" σε μια τσαγερί του Κολωνακίου, παρέα με τον πρώην στρατηγικό του σύμβουλό και νυν "σύμβουλο επιχειρήσεων", τον πολυμαθή πανεπιστήμονα Καρανίκα... Το αν πήρε τηλέφωνο τον Τραμπ για να ζητήσει συγγνώμη, μη τυχόν και παρεξηγήθηκε ο μακελάρης από το σόου του Αλέξη, δεν το γνωρίζω.
 

Όσο για τον Φίλη, που ήταν, λέει, πρωταγωνιστής στο Πολυτεχνείο (στα 11 του χρόνια), δεν φάνηκε πουθενά. Οι πληροφοριοδότες μου όμως μου λένε πως αυτό το διάστημα παλεύει για την εξαίρεση των πατσατζίδικων από τον προτεινόμενο νόμο περί απαγόρευσης κατανάλωσης χοιρινού πέριξ των χοτ σποτς, και άρα δεν έχει χρόνο για πορείες.

Ούτε ο Μπάνος φάνηκε, αν και κάποιοι γνωρίζοντες με πληροφορούν πως έριξε στεφάνι από ψηλά, από ελικόπτερο!
 

Από κει και πέρα τα μεγάλα επεισόδια ευτυχώς αποφεύχθηκαν, και μάλιστα έγιναν και κάποιες προσαγωγές, μπορεί και συλλήψεις. Το αν θα οδηγήσουν σε καταδίκες ή φυλάκιση κάποιων, ούτε αυτό δεν το γνωρίζω, μιας και ο φιλεύσπλαχνος Νόμος Παρασκευόπουλου συνεχίζει να ισχύει, αν δεν κάνω λάθος, οπότε οι όποιες "καταδίκες" είναι στα χαρτιά και μόνο.  
 

Πάντως, στη Θεσσαλονίκη, την ερωτική συμπρωτεύουσα, της νοτοπούλαινας και του Ζέρβα, έγιναν κανονικές μάχες, όπως πάντα, με 3-4 ΙΧ να καίγονται ως σπονδές στην "ελευθερία των λαώνε", και με μάχες σώμα με σώμα μεταξύ ΜΑΤ και αντιεξουσιαστών. Και με τις χιλιάδες των "προσφύγων πολέμου" που λυμαίνονται το κέντρο της πόλης να κάνουν διάλειμμα, να παρακολουθούν τα χάλια μας, και να ξεκαρδίζονται, πριν αναλάβουν οι ίδιοι τη συνέχιση του "αγώνα", δηλαδή τις κλοπές, τις διαρρήξεις, τα μαχαιρώματα, το εμπόριο ναρκωτικών, και όλα αυτά τα καλά που ζουν εδώ και μερικά χρόνια οι Θεσσαλονικείς.
 

Θεσσαλονικείς, που ως γνήσιοι "νεοδημοκράτες" οι περισσότεροι, ήταν στα κάγκελα τόσα χρόνια, αλλά τώρα τσιμουδιά... "κάντε υπομονή" λένε... "έχει σχέδιο η κυβέρνηση" λένε...
 

Ένα σχέδιο που το βλέπουμε καθημερινά να υλοποιείται στην Πλατεία Αριστοτέλους, στα Διαβατά, στα Βρασνά, και καθ άπασαν την επικράτειαν.
 

Ένα σχέδιο που αν ολοκληρωθεί, τότε θα κυκλοφορούμε απαξάπαντες με μαντίλες, σαρίκια, και τσεμπέρια, και κάθε γειτονιά θα έχει τον ιμάμη της, κι από ένα φροντιστήριο σουαχίλι ή ισμαηλί, αφού θα πρέπει να αφομοιωθούμε για να μη μας λένε ρατσιστές και ξενοφοβικούς. Εξάλλου, πως το είπε προχθές ο Άδωνις; Ξεχνάω...
 

Τέλος πάντων, όσο και να γκρινιάζω εγώ ο μικροπρεπής για το μεταναστευτικό και την παραβατικότητα που αυτό προκαλεί, και που αμφότερα θεριεύουν, η πραγματικότητα είναι πως ελάχιστοι αντιδρούν.
 

Οι περισσότεροι κάνουν μόκο, είτε γιατί δεν θέλουν να χαλάσουν τη νιρβάνα της κυβέρνησης, είτε διότι περιμένουν κάποιον διορισμό, είτε διότι...

Υπαρκτού αριστεροκατσαπλιαδόπληκτου ελληνισμού κωμωδία

20/11/ΧΧΧΧ: Παγκόσμια ημέρα για τα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

 

Ας διαβάσουμε όλοι τη ΣΥΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ μήπως γίνουμε καλύτεροι κι εμείς και ο κόσμος που θα τους παραδώσουμε

Σαν σήμερα (20/11/ΧΧΧΧ)

1920: Ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός (IRA), υπό την καθοδήγηση του Μάικλ Κόλινς, εκτελεί 24 πράκτορες των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. (Την επομένη, σε αντίποινα, ο βρετανικός στρατός πραγματοποιεί εισβολή σε στάδιο  στάδιο και σκοτώνει 72 άτομα. Η ημέρα μένει στην ιστορία ως η Ματωμένη Κυριακή.

1959: Υπογράφεται στον ΟΗΕ η Διακήρυξη για τα δικαιώματα του παιδιού.

1977: Εκλογές. Η Νέα Δημοκρατία κερδίζει  με ποσοστό 41,85%. Το ΠΑΣΟΚ πήρε 25,3% των ψήφων.

1980:  Πετάει το πρώτο αεροπλάνο που κινείται με ηλιακή ενέργεια. Πιλότος ο αμερικανός Στιβ Πτάτσεκ

1995: Ο Ανδρέας Παπανδρέου εισάγεται  στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο 

2012: Φευγει από τη ζωή ο συγγραφέας και άνθρωπος-στολίδι της Αριστερας ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ

2014: Πεθαίνει  σε ηλικία 83 ετών ο σκηνοθέτης Μάικ Νίκολς, βραβευμένος με Οσκαρ για την ταινία «Ο Πρωτάρης».

2014:  Φεύγει από τη ζωή, σε ηλικία 87 ετών, ο δημοσιογράφος - γελοιογράφος Ηλίας Σκουλάς.

2016: Φευγει από τη ζωή, σε ηλικία 90 χρόνων, ο πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος, έπειτα από νοσηλεία αρκετών ημερών.

20/11/2018: Πεθαίνει σε ηλικία 81 ετών ο Στάμος Ζούλας ο επί σειρά ετών αρθρογράφος και πρώην διευθυντής της εφημερίδας «Καθημερινή».

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΑΝΑΡΧΟΤΣΟΓΛΑΝΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ανοιχτή επιστολή προς το μπαχαλάκι της γειτονιάς μου

Toυ ΚΩΣΤΑ ΚΑΠΟΥ
 

Φίλοι μου Αντιεξουσιαστές

Καταλαβαίνω ότι ένα παιδί που "βράζει το αίμα του" έχει διάφορους λόγους να είναι εξοργισμένο με εμάς, τους "βολεμένους", τους "διεφθαρμένους", τους "νοικοκυραίους", τους "φασίστες", τους "επαναστάτες του καναπέ", αυτούς που στα μάτια του εκπροσωπούν ό,τι μισεί περισσότερο, την αυθαίρετη Εξουσία και το Κατεστημένο.

Είναι όμως έτσι;

Περηφανεύεστε ότι εσείς βγαίνετε μόνο στο πεζοδρόμιο να κάνετε αγώνα κατά της διεφθαρμένης Εξουσίας. Αναρωτηθήκατε όμως, μήπως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ακόμα έχετε πολύτιμο χρόνο για ξόδεμα; Έχετε σκεφτεί πόσος θα είναι άραγε ο χρόνος σας για Επανάσταση όταν θα έχετε (με το καλό) 1-2 κουτσούβελα και μια σύντροφο και γέρους γονείς να φροντίσετε, δουλεύοντας γι αυτούς από νύχτα σε νύχτα;

Θεωρείτε τους εαυτούς σας "ασυμβίβαστους". Θέλετε να μου εξηγήσετε τι ακριβώς θα κάνετε απέναντι στις μικρές ή μεγάλες αυθαιρεσίες του Εργοδότη σας, απέναντι στον ανίκανο ή ηλίθιο προϊστάμενο που σας πρήζει, όταν σκέφτεστε ότι στο τέλος του μήνα, ο μισθός που θα παίρνετε θα πρέπει να καλύψει τις ανάγκες αυτής της οικογένειας; Ειρωνεύεστε τον πατέρα σας, φουσκωμένοι από έπαρση, αλλά τον ρωτήσατε πόσα έπρεπε να καταπιεί για να σας μεγαλώσει;

Είσαστε έτοιμοι να κάψετε τους μπάτσους, που εκπροσωπούν το φασισμό της Εξουσίας. Διακρίνατε όμως ποτέ τον συνομήλικό σας, κάτω από το κράνος και πίσω από την ασπίδα, που είναι κι αυτός εξοργισμένος επειδή κάποια "κακομαθημένα κωλόπαιδα" τον θεωρούν προσάναμμα για τη φωτιά που θα κάψει το Παλιό και το Διεφθαρμένο; 

Γιατί έγινε άραγε "μπάτσος";  

Μήπως επειδή δεν είχε τις ευκαιρίες και την οικονομική άνεση να γίνει φοιτητής και να εκφράζει τις αποψάρες του;
 
Ποιοί είναι άραγε οι "νοικοκυραίοι" για τους οποίους μιλάτε με τόση περιφρόνηση; Μήπως είναι οι γονιοί σας που αγωνίστηκαν να σας μεγαλώσουν και να σας σπουδάσουν, που σας εξασφάλισαν μια στέγη και φαγητό, ντύσιμο, φροντιστήρια και τη διασκέδασή σας;  

Από αυτούς τους νοικοκυραίους παίρνετε το χαρτζιλίκι σας, συνεπώς είναι οι χρηματοδότες της Επανάστασής σας.

Επαίρεστε ότι είστε "αντιφασίστες". Νομίζετε σοβαρά ότι ο φασισμός είναι ένα προσδιορισμένο πολιτικό μπλοκ;  

Τον φασισμό, καμάρια μου, θα τον βρείτε να εκδηλώνεται από ΟΛΕΣ τις πολιτικές παρατάξεις, γιατί είναι ψυχική και διανοητική κατάσταση, δεν είναι πολιτική ιδεολογία. Και όταν σας αποκαλούν φασίστες κι εσάς, ψάχτε να βρείτε ποιες ενέργειές σας σας τοποθετούν σε αυτή την κατηγορία; Μήπως η βία, η συμπεριφορά του όχλου, οι επιθέσεις σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί σας, η δολοφονία του χαρακτήρα του;
 
Μας αποκαλείτε "επαναστάτες του καναπέ". Φιλαράκια μου, αγωνιστήκαμε για να μπορούμε να επαναστατούμε από τον καναπέ. Σας κακοφάνηκε που η ανάρτησή μου προχτές είχε 22000 αντιδράσεις και 8500 κοινοποιήσεις, γιατί επηρέασε πολύ περισσότερο κόσμο από όσο εσείς όταν καίτε μια γειτονιά. Αλλά για να το κάνετε αυτό, πρέπει να μάθετε να ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ αυτό που σκέφτεστε και όχι να βγάζετε μουγκανητά και να τα σπάτε. Έτσι, είναι εγγυημένο ότι δεν θα πετύχετε τίποτα! 

Ναι λοιπόν, είμαι επαναστάτης του καναπέ, αλλά από τον καναπέ μου είμαι 1000 φορές πιο αποτελεσματικός από εσάς με τα στυλιάρια και τις μολότοφ.  

Συμβουλή μου, λοιπόν, σαν 30-40 χρόνια μεγαλύτερος από εσάς...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΡΙΣΤΕΡΟΑΛΗΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η αγαθοεργός μολοτοφ

Tου Γιώργου Σκαμπαρδώνη

Η βόμβα μολότοφ είναι καλό, χρήσιμο εργαλείο - σαν να έχεις μαζί σου μια δυνάμει ψησταριά, αρκεί να μην ψήνεις χοιρινές μπριζόλες οπουδήποτε. Αν κάνεις φλαμπέ κανέναν αστυνομικό, ή κανέναν τραπεζοϋπάλληλο, όπως στη Μαρφίν, δεν πειράζει, σύμφωνα με ορισμένους. Δεν αλλάζει το πράγμα εφόσον ο αστυνομικός εκφράζει συμβολικά την καταπίεση του καπιταλισμού και ο τραπεζικός την κυριαρχία του καταραμένου κεφαλαίου.

Είναι χρήσιμο εργαλείο μια μολότοφ - ειδικά αν έχεις πέντε-έξι σε έναν σάκο στην πλάτη και πας σε κοσμική εκδήλωση σύγκρουσης με αστυνομικούς, φοράς κράνος ή κουκούλα, και κουβαλάς και κανένα χοντρό στειλιάρι που έχει στην άκρη ένα κομμάτι κόκκινο πανί το οποίο παριστάνει τη σημαία, καρφωμένο εκεί για ξεκάρφωμα. Τότε, ιδίως, κάνεις απλό, αθώο ακτιβισμό διαμαρτυρίας - λένε - ενάντια στην εξουσία και στον ιμπεριαλισμό. Και, αν εκσφενδονίσεις τις μολότοφ και πάει κάποιος αστυνομικός και πέσει πάνω τους, ποιος τον φταίει; Ας πρόσεχε.

Γι' αυτό και δικαιολογημένα ο βουλευτής κ. Λάππας αναρωτήθηκε στη Βουλή «Τι αδίκημα διαπράττει κάποιος που κουβαλάει πάνω του μια μολότοφ;», ενώ η κυρία Κανέλλη δήλωσε: «Τι σας κόφτει αν έχει πάνω του κάποιος μια μολότοφ;».  

Λογική απορία. 

Διότι ο οποιοσδήποτε μπορεί για απολύτως ειρηνικούς λόγους να κουβαλάει, ή να κρατάει μια κοκτέιλ μολότοφ, σαν να είναι κοκτέιλ μαργαρίτα με λάιμ. Ιδίως τώρα με τα κρύα, όπου και να βρίσκεται, μπορεί να τη σκάσει κάτω, ή μέσα σε ένα βαρέλι και να ζεσταθεί - μπορεί δηλαδή να χρησιμοποιηθεί ως φορητή θερμάστρα, διότι αν κουβαλούσε μικρό αερόθερμο θα έπρεπε να πάει κάπου όπου υπάρχει πρίζα και πρίζες δεν βρίσκονται παντού. (Δεν ξέρω αν κυκλοφορούν αυτόνομα αερόθερμα με μπαταρίες λιθίου, ή ηλιθίου.) Ενώ η μολότοφ ανάβει οπουδήποτε, ανά πάσα στιγμή και δίνει ζωντανή φωτιά και αυθεντική θερμότητα, όπως τα παλιά χρόνια με το τζάκι. Πέραν του ότι αν την ανάψει κάποιος σε βαρέλι, μπορεί να ψήσει και κάστανα. Ακόμη και χαβιαρωμένη ρέγκα.

Πρόκειται για μια εύκολη, φτηνή και μεταφερόμενη πηγή θερμότητας. Γι' αυτό είναι απορίας άξιον γιατί δεν επιτρέπεται να κουβαλάς μολότοφ και στο αεροπλάνο - κανονικά θα έπρεπε να επιβάλλεται, διότι αν πέσει χειμωνιάτικα το αεροσκάφος σε κανένα βουνό, οι επιβιώσαντες θα μπορούσαν να ζεσταθούν, να σωθούν από το δριμύ ψύχος, ανάβοντας τις μολότοφ τους. Το να κουβαλάς βόμβα, άρα, εν πτήσει, είναι μια οξυδερκής και προφητική πράξη προφύλαξης και είναι ακατανόητο γιατί δεν επιτρέπεται στα αεροπλάνα, όπου θα έπρεπε να μπορεί ο καθείς να κουβαλάει και χειροβομβίδες, Καλάσνικοφ, ζελατινοδυναμίτιδα, γιαταγάνια και άλλα όπλα για να αμυνθεί σε περίπτωση που εμφανιστεί αεροπειρατής, η ισλαμιστής που θέλει να δοξάσει το όνομα του Αλλάχ.

Επίσης: μπορεί να κοιμάσαι αγκαλιά με μια βόμβα μολότοφ, εφόσον η ιδέα της θερμότητας που περιέχει σου προκαλεί ένα βαθύ αίσθημα αναρχικής θαλπωρής, ο ύπνος έρχεται γρηγορότερα και είναι αριστερότερος. Πέραν του ότι μια μολότοφ μπορεί να προσφέρει εύκολες λύσεις κατά τις ημέρες του Πάσχα, στο ψήσιμο του οβελία: πετάς μια τέτοια στα κάρβουνα και αρχίζουν να καίγονται στα γρήγορα, αντί να παιδεύεσαι με προσανάμματα και ρετσινωμένα δαδιά πεύκου. (Συν ότι το αρνί ψήνεται προοδευτικότερα.)

Εχουνε δίκιο οι βουλευτές που διαμαρτύρονται. Αφού είναι νόμιμο να κουβαλάς ένα άδειο μπουκάλι ρετσίνας, βενζίνη σε κουτί (για στο τσακμάκι) και ένα φυτίλι στην τσέπη, γιατί να μην κουβαλάς μια μολότοφ που είναι τρία σε ένα; Γιατί να παιδεύεσαι;  

Εχει μια λογική αυτή η σκέψη. Αλλο τα υλικά, άλλο η πρόθεση, κι άλλο η συγκυρία. Αλλο η ιδέα και άλλο η χρήση, που λέει κι ο Σαρτρ, διαχωρίζοντας εμβριθώς πως ο τροχός έγινε διότι προϋπήρχε η έννοια του κύκλου από την πανσέληνο που έβλεπαν οι πρωτάνθρωποι, ενώ ας πούμε στην περίπτωση του ψαλιδιού η ιδέα της σύλληψης επινοήθηκε. Δεν προϋπήρχε ψαλίδι στη φύση. Οπως δεν υπήρχε και η βενζίνη η οποία προκύπτει απ' το πετρέλαιο - αλλά να που προέκυψε, πριν εκραγεί η ιδέα της κατασκευής μιας μολότοφ. (Μην ξεχνούμε και το υγρόν πυρ των Βυζαντινών που προηγείται.)

Το οποίο το ανακάλυψε ο Ελληνας Καλλίνικος, περί το 670 μ.Χ., από την Ηλιόπολη της Συρίας - λεγότανε επίσης και «λαμπρόν πυρ». Το εκσφενδόνιζαν τα βυζαντινά καράβια με σίφωνες εναντίον των αντιπάλων, ή μέσα σε πήλινες χύτρες που τις εκτόξευαν με βαλλίστρες ή καταπέλτες. Τι ήταν αυτές οι χύτρες ταχύτητος; Μολότοφ που έκαιγαν τους πολεμίους ταχύτατα. («Και το πυρ διεξοδικώς το παν απενέμετο».) Η διαφορά είναι πως το υγρόν πυρ αναφλεγόταν και όταν ερχόταν σε επαφή με το νερό - καιγότανε πάνω στη θάλασσα κι έκαιγε τα εχθρικά πλοία. Και όποιος προσπαθούσε να το σβήσει με νερό, αυτό λαμπάδιαζε περισσότερο.

Επομένως η μολότοφ έχει μεγάλη εθνική προϊστορία και πρέπει να προσέξουμε. Είναι κάτι σαν το Καλάσνικοφ του ομώνυμου Ρώσου που το κατασκεύασε. Και εξάλλου η χρήση της μολότοφ, όπως όλα, έχει αξία για μια ορισμένη ιδεολογική αντίληψη, ανάλογα με το ποιος είναι ο στόχος. Υπάρχουν καλοί και κακοί καμένοι, όπως ας πούμε οι δύστυχοι της Μαρφίν, είναι, για ορισμένους, κακοί καμένοι. Αν ήτανε απ' την άλλη πλευρά θα θεωρούνταν ήρωες και θα γινότανε ετήσιες, πυριφλεγείς εκδηλώσεις και διαδηλώσεις εις μνήμην.

Αρα: