ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το κόμμα της Παλιάς Ελλάδας - Η χώρα μας δεν χρειάζεται απλώς πολιτική αλλαγή. Χρειάζεται πολιτική κάθαρση.

Ο Φώτης Γεωργελές αναλύει γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα τελείωσε το 2015

 

Μια φωτογραφία από τη Θεσσαλονίκη είναι η αποτύπωση σε εικόνα της πραγματικής κατάστασης. Έχουν φέρει ένα βαγόνι από το εξωτερικό, το έχουν στήσει ακίνητο, χωρίς ράγες, έχουν στριμωχτεί μέσα οι επίσημοι, υπουργοί, πρόεδροι ΔΕΚΟ, υποψήφιοι δήμαρχοι, φοράνε κράνη μέσα στο ακίνητο βαγόνι, γιατί τα κράνη παραπέμπουν σε εργοτάξιο και βγάζουν φωτογραφίες χαρούμενοι. Γιορτάζουν τα εγκαίνια του μετρό Θεσσαλονίκης το 2024. Ακινησία, καθυστέρηση, παραπλάνηση.

 

Στα ρεπορτάζ τηλεοπτικών καναλιών ρωτάνε περαστικούς στον δρόμο, είσαστε ευχαριστημένοι με τη 13η σύνταξη;  

«Ό,τι μας δίνουν, θετικό είναι» απαντάνε κι αυτοί οι έρημοι, τι να πουν, πάρτε τα πίσω;  

Παραπλάνηση, 13η σύνταξη βαφτίζεται το προεκλογικό επίδομα, οικονομικός αναλφαβητισμός. 10 χρόνια σε κρίση, ακόμα δεν μπορούμε να συλλάβουμε απλές οικονομικές λειτουργίες. Αφού δεν μας δανείζουν πια, ό,τι «παίρνουμε» αφαιρείται από κάπου αλλού. Η κυβέρνηση δεν «δίνει» επίδομα, «παίρνει» μέτρα. Απλώς υποθέτει ότι του χρόνου τα μέτρα θα τα πάρει ο επόμενος για να πληρώσει τα επιδόματα που «δίνει» τώρα αυτή. Μέχρι το 2014, παίρναμε μέτρα λιτότητας γιατί είχαμε έλλειμμα. Τώρα περάσαμε στην υπερφορολόγηση και τα υπερπλεονάσματα χωρίς να έχουμε έλλειμμα, αλλά για να συντηρήσουμε το πελατειακό κράτος. Από το 2015 βρισκόμαστε σε καθεστώς μόνιμης φτώχειας, γιατί δεν είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε.
 

Μια αφίσα τις τελευταίες βδομάδες, με τους ομιλητές στις κυβερνητικές συγκεντρώσεις, βρίσκεται κολλημένη στους τοίχους της πόλης: Κουντουρά, Κόκκαλης, Λάμπρου. Ο εμπνευστής της σύνθεσης του πάνελ είχε σίγουρα την αίσθηση του μαύρου χιούμορ. Αν σκεφτείς λίγο τι σηματοδοτούν τα ονόματα, μπορείς να καταλάβεις την ταυτότητα της εξουσίας καλύτερα από το να διαβάσεις 100 άρθρα του Νίκου Μαραντζίδη.  

Αν σου έχει μείνει καμιά αμφιβολία, μπορείς να απολαύσεις την εκδίκηση της ιστορίας που υπό μορφήν θείας δίκης στέλνει τον «φίλο Θύμιο» αγκαλιά με τον Ραγκούση στο ίδιο ψηφοδέλτιο. Φυσικά της κεντροαριστεράς και της στροφής στη σοσιαλδημοκρατία.

 

Κάπως έτσι τελειώνει οριστικά η μεταπολίτευση και το άρρωστο σκυλί μας ξεψυχά, ο Νίκος Μπίστης με την Κουντουρά, ο Βαλντέν με την Παπακώστα αγκαλιά, ο Πάνος Λάμπρου με τον Κόκκαλη, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά, ο Μουζέλης  παρέα με τον Τέρενς Κουίκ, ο Παπαγγελόπουλος με τον Νίκο Φίλη, θα βρεθούν όλοι μαζί στο πανηγύρι, θα είναι όλη η παλιά μας συντροφιά, ο Αντώναρος μαζί με τη Μυρσίνη και θα πιουν από το ίδιο το ποτήρι, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη και η παρθένα με τον σατανά.


Αυτή είναι ίσως η τελευταία συνεισφορά του Αλέξη Τσίπρα. Στη Λέσχη της Απάτης που έχει στήσει διαχρονικά το ελληνικό πολιτικό σύστημα, πετάει τις μάσκες, αποκαλύπτει πόσο ψεύτικες ήταν όλες οι ταμπέλες, δείχνει την πραγματική αντίθεση. 

Κόμμα Σύριζα δεν υπάρχει, τελείωσε το καλοκαίρι του 2015. Υπάρχει ένας σκληρός κομματικός μηχανισμός-ομπρέλα που συνενώνει και συντηρεί όλα τα ρεύματα εξουσίας της μεταπολίτευσης, τη δεξιά που ελέγχει το βαθύ κράτος, τα πελατειακά δίκτυα του Πασόκ και την τριτοκοσμική κρατικιστική αριστερά, δημιουργώντας το κόμμα της Παλιάς Ελλάδας. Τρία σε ένα. Μπορεί να καταθέτει στεφάνι στη Καισαριανή, να αγοράζει όπλα από τον Τραμπ, να δημιουργεί νέα κόμματα όπως οι Ανέλ, να τα απορροφά όταν δεν τα χρειάζεται, είναι ριζοσπαστικό, είναι αριστερό, είναι σοσιαλδημοκρατικό, είναι χριστιανικό, ακροδεξιό, βαφτίζοντας «ανθέλληνες» τους αντιπάλους, είναι καραμανλικό, είναι παπανδρεϊκό, είναι οικολόγο πράσινο, με τον Μαδούρο, τον Ιγκλέσιας, τον Σάνσες, τον Ιερώνυμο, τον Μακρόν, τη Ραχήλ, την Παπακώστα, τον Κουφοντίνα, τον Άρη Βελουχιώτη και τον Άρη Σπηλιωτόπουλο. Είναι η Ελλάδα της μεταπολίτευσης που κατέρρευσε, είναι ο χρεοκοπημένος κρατισμός, οι πελατειακές σχέσεις, η κομματοκρατία και οι προμηθευτές του δημοσίου. Είναι τα προοδευτικά μέτωπα, οι στροφές στη σοσιαλδημοκρατία, το πνεύμα του «καραμανλισμού», ο «μινώταυρος του φιλελευθερισμού», η «προτεραιότητα στον άνθρωπο», η «δίκαιη ανάπτυξη». Και με «σεβασμό στο περιβάλλον».

 

Στη χώρα των πάμπλουτων ακτιβιστών εναντίον του «νεοφιλελευθερισμού», των κατ’ επάγγελμα «αλληλέγγυων», των «δικαιωματιστών» που συγκυβερνούν με τον Καμμένο, της καθεστωτικής τρομοκρατίας και της κυβερνητικής αναρχίας που ρίχνει μολότωφ στην αντιπολίτευση, η συνύπαρξη ακροδεξιών και μετακομμουνιστικών ρευμάτων βαφτίζεται σοσιαλδημοκρατία με την ίδια ευκολία που ένας δεξιός συνδικαλιστής θα μετατρέψει τα ταξί σε εκλογικά κέντρα του Σύριζα, όπως στις προηγούμενες εκλογές είχε κάνει το ίδιο με τα φαρμακεία ένας άλλος, επίσης δεξιός συνδικαλιστής. Ταμπέλες εναλλάσσονται στη μαρκίζα διαρκώς, πρόσημα αλλάζουν, πρόθυμοι μεταβάλλουν κατεύθυνση χωρίς κανένα δισταγμό, με χαρούμενο κυνισμό διανύουν όλο το μήκος της τροχιάς αλλάζοντας στην πορεία σημαίες ευκαιρίας.  

Το παιχνίδι έχει ένα μόνο στόχο: 

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Λαϊκός ηγέτης χωρίς λαό

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Το 2015, υποσχόταν ότι θα αλλάξει την Ευρώπη. Πάλευε για την «Ευρώπη των λαών» και ευαγγελιζόταν τη συμμαχία του Νότου, όσο ο υπουργός των Οικονομικών, με ύφος αυθεντίας που εξώκειλε στο χωριό μας, προφήτευε τη διάλυση του κοινού νομίσματος. Εκ παραλλήλου, αλληθώριζε προς τη Μόσχα και το Πεκίνο προσδοκώντας ότι από εκεί θα έρθει η απελευθέρωση από τη γερμανική μπότα, ενώ ο Λαφαζάνης έγραφε το σενάριο του «Casa de Papel» με το νομισματοκοπείο. 

Ο συρμός στη χώρα ήταν αντιευρωπαϊκός και η ατμομηχανή του Τσίπρα έσερνε βαρύ φορτίο από αισθήματα που τα ερέθιζε η ρητορική των ΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής. Το ΚΚΕ επέμενε στο πάγιο «εμείς σας τα λέγαμε», οι δε δυνάμεις του ευρωπαϊκού τόξου, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, τρώγονταν με τις ενοχές τους, ψάχνοντας επιχειρήματα για να υπερασπιστούν την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας. Οπως αποδείχθηκε από το δημοψήφισμα, δεν απευθύνονταν παρά σε μια μειοψηφία που έφερε το παρατσούκλι «μενουμευρωπαίοι». Τους αντιμετώπιζαν όπως οι φουστανελοφόροι τους φραγκοφορεμένους Φαναριώτες.

Ο ίδιος Τσίπρας αναγκάστηκε να παραδεχθεί πως όσα ίσχυαν το πρώτο εξάμηνο δεν ίσχυαν για το δεύτερο εξάμηνο. Οι μώλωπες που του κατάφεραν όσοι μέχρι λίγο πριν απειλούσε με αναστάσιμα βαρελότα αντιμετωπίστηκαν ως τίτλοι τιμής από το λαϊκό αίσθημα. Κέρδισε τις εκλογές με την ομολογία ότι η οικονομική του πολιτική δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε συνθήκες κρίσης, όπου η μόνη αποτελεσματική είναι αυτή που επιβάλλει η Ευρώπη. Παράλογο, όμως η πολιτική δεν ασκείται με ορθό λόγο. Ειδικά όταν το κράτος έχει πτωχεύσει και η κοινωνία αποσυντίθεται, χάνει μερίδιο της ελευθερίας της και καταδικάζεται στην αναζήτηση του ελάχιστου για την επιβίωσή της. Η Ευρώπη φοβόταν τον λαϊκισμό και ο Τσίπρας της εξασφάλιζε έναν λαϊκισμό φιλικό προς τον χρήστη. Οταν οι διάφοροι Γιωργάκηδες κυκλοφορούσαν στις διασκέψεις υποστηρίζοντας ότι για όλα φταίει ο Ελληνας φοροφυγάς, ανακάλυψε στον Τσίπρα τον κατάλληλο φοροεισπράκτορα. Φοβόταν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, και ο Τσίπρας την καθησύχαζε μαζεύοντάς τους αδιαμαρτύρητα στην επικράτειά του.

Το 2019, τα προβλήματα του 2015 έχουν κακοφορμίσει. Το αντιευρωπαϊκό αίσθημα όμως έχει ξεφουσκώσει. Και αυτό οφείλεται στον Τσίπρα. Κατάφερε να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι η μοίρα της είναι μέσα στην Ευρώπη. Αυτό του έδωσε μερικά χρόνια στην εξουσία, πλην όμως τον αφόπλισε.  

Αφελής ή καιροσκόπος; 

Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Υποστηρίζοντας ότι ο ίδιος μπορεί να βάλει τη χώρα στον δρόμο της ευρωπαϊκής κανονικότητας, δεν μπόρεσε να δει, θαμπωμένος από την εξουσία, ότι...

ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΟΑΝΑΡΧΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Χαλαρά…

Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

 

Σε όλα τα μέρη του κόσμου, από τα πιο ανεπτυγμένα μέχρι τα πιο υποανάπτυκτα, όποτε βλέπω αστυνόμους να φυλάνε στόχους ή κομβικά σημεία της εκάστοτε πόλης έχω πάντα μια αίσθηση alert-ετοιμότητας και ακόμα περισσότερο μια αίσθηση επαγγελματισμού και σοβαρότητας.  

Δεν μπορώ να ισχυριστώ το ίδιο για τα δικά μας «μέρη». Πάντα δυο-τρεις χαλαροί να μιλάνε μεταξύ τους, να γελάνε, να χαζεύουν τα πέριξ ως αργόσχολοι. Δεδομένου δε ότι ανάλογες θέσεις δεν θεωρούνται απλώς «δόντι» αλλά χαυλιόδοντας, αρκεί μια βιαστική ματιά για να διακρίνεις ότι έχουν υφάκι ανάλογο «του αξιώματος» που δήθεν φυλάνε.  

Για μένα, όσο αξιοθέατο είναι, για παράδειγμα, οι τσολιάδες, άλλο τόσο και οι εκάστοτε αστυνόμοι-φύλακες. Το άγχος τους δεν είναι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί οτιδήποτε –κάτι το οποίο βάζω στοίχημα ότι αποκλείουν με ένα βαριεστημένο ωχαδελφικό «σιγά, μωρέ!»– αλλά κυρίως άγχονται για το πώς θα κατορθώσουν να τακτοποιήσουν-ικανοποιήσουν κάποιο δικό τους ρουσφετο-αίτημα «από τη θέση που είναι».  

Συνταίριαξε αγαπητέ συμπολίτη, αυτή την «αρχέγονη» νοοτροπία με την ξεκάθαρα ξεδιάντροπη ανοχή των τωρινών αρχόντων, υποταγμένοι στην ιδεοληψία τους, μιας ιδεολογίας του κώλου, με ενθαρρυντικούς χαριεντισμούς του τύπου «δικά μας παιδιά είναι κι αυτά», και έχεις το πιο μπόμπα-κοκτέιλ.  

Χθες ζήσαμε ακόμα μια performance του Ρουβίκωνα. 

Χθες, ακόμα μια φορά εμπεδώσαμε, ότι αν δεν νοιάζονται ούτε για τη δική τους ασφάλεια, γιατί να τους κόφτει η ασφάλεια του κάθε έρμου πολίτη;  

Με διασκεδάζει θλιβερά (υπάρχει και τέτοιου είδους «διασκέδαση») η ερώτηση «γιατί δεν παραιτήθηκε κανείς από την Αστυνομία»… Πάμε καλά; Ολοι οι Υπεύθυνοι (με διασκεδάζει θλιβερά και το «Υπεύθυνοι») θα είπαν μέσα τους: «Σιγά μην παραιτηθώ, εγώ! Εδώ δεν παραιτήθηκε κανείς για το Μάτι. Για μπογιές θα παραιτηθώ;» 

Ευτυχώς αυτοκοροϊδευόμαστε ότι υπάρχει κράτος και κάθε φορά αναζητούμε υπευθύνους. Ευτυχώς για μια-δυο μέρες ξεχαρμανιάζουμε, διεκδικώντας -και καλά- service κράτους από την παράγκα.  

Ευτυχώς. Γιατί...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: See you Sunday, assholes (Πορτραίτο μιας κοινωνίας σε πλήρη αποσύνθεση, με αποκλειστική δική της ευθύνη)

Toυ ΝΙΚΟΥ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ
 

Ψέματα και υποσχέσεις που θα γίνουν ψέματα.

 

Κρατικό και ευρωπαϊκό χρήμα, σπαταλημένο όχι για να μάθει ο Ελληναράς τι και πώς να ψηφίσει στην Ευρώπη, αλλά για να κερδίσει το κόμμα και ο αρχηγός.


Λαϊκές “συγκεντρώσεις” με πούλμαν τίγκα στους Ρομά, περιττωματολογία για τον αντίπαλο, παπαρολογικές συνεντεύξεις στα ημέτερα κανάλια, καθρεφτάκια και χάντρες στους ιθαγενείς, σάλια, ιδρώτας και κραγιόν στα μάγουλα των ψοφιμιών από αλλά ψοφίμια ελαστικής συνείδησης.

 

Επιστράτευση των “δικών” μας δικαστικών υπό-λειτουργών, για να βγει ο Ρωμανός παραμονιάτικα και, όπου να’ ναι, κι ο Κουφοντίνας.
 
 

Είδηση ότι το Μαρξίμου έχει τούνελ που το συνδέει με τα Εξάρχεια και ότι ο Τζανακόπουλος τις νύχτες βάζει κουκούλα και πετάει Μολότοφ.
 

Μόνη στο κότερο μια μοδίστα του καλού κόσμου ανησυχεί, αναπολώντας νοσταλγικά τον καπνό του Κοχίμπα που είχε εκπνεύσει στο δικό της habitat o “Mεγαλος.”

 

Πετροπόλεμος με χουντικά άσφαιρα, τάφους γονιών, πεπέ σκάνδαλα, η κουτσή Μαρία στην Ευρωβουλή, τα νύχια μπηγμένα στο τσιμέντο μπας και κρατήσουν το βάρος ενός καθικιού στην εξουσία.

 

Αχ ναι, και τα κανάλια. Τα καϋμένα κανάλια. Που κόπτονται για την “ενημέρωση” ενώ ύπουλα επιχειρούν “εξημέρωση,” καθώς τα παίρνουν μαύρα για να βάζουν μπροστά στην κάμερα ασυνάρτητες σκατόφατσες, που θέλουν μόνο το μηνιαίο εικοσαχίλιαρο του Ευρωβουλίου.

 

Οι opinion makers του καναπέ που κρίνουν, βρίζουν, καταριώνται — αλλά μόνο από τον καναπέ. Δεν θα σηκωθούν ποτέ να ψηφίσουν, για...

ΣΥΡΙΖΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΟ: Η παρεξήγηση με τη δημοκρατία «των πολλών»

Του ΑΓΓΕΛΟΥ ΚΩΒΑΙΟΥ

 

Ο Αλέξης Τσίπρας «το χτίζει». Πριν από μία εβδομάδα θυμήθηκε τον Αρη Βελουχιώτη. Μπορεί να μην περίμενε ότι θα του ερχόταν και ο Αρης Σπηλωτόπουλος, αλλά πάντως δεν δίστασε να ανακοινώσει: ο Αρης είναι «ανατριχιαστικά επίκαιρος» και η ομιλία του στην Λαμία το ’44 «πιο συναρπαστικό κείμενο που έχει εκφωνηθεί σε αυτόν τον τόπο». 

Γούστα είναι αυτά, αλλά το θέμα δεν είναι μόνο αισθητικό. Λίγες ημέρες αργότερα θυμήθηκε τον Μάο. Και καθώς πλησιάζουμε στις εκλογές, έκανε το επόμενο βήμα. Σε μία αναφορά που ακούστηκε σαν απειλή, μιλώντας στη Λάρισα την Τρίτη και κάνοντας ένα από τα γνωστά άλματα στο κενό της αριστερής απλοϊκότητας, είπε: «Οταν με περισσή αλαζονεία χωρίζουν (σ.σ. οι πολιτικοί αντίπαλοί του) τους πολίτες σε κατηγορίες: ο ψυκτικός από το Περιστέρι και ο μάνατζερ από την Εκάλη. Αυτοί οι λίγοι και εκλεχτοί που θα διοικούν και οι πολλοί που θα υπακούν». Και το συνέχισε, με αυτήν την «προειδοποίηση»: «Ε, λοιπόν, εμείς εδώ από τη Λάρισα, από τη Θεσσαλία εδώ που ξέρει να δίνει αγώνες για τους πολλούς, από τη Θεσσαλία των κολίγων που εξεγέρθηκαν απέναντι στους τσιφλικάδες, τους λέμε: πάρτε το χαμπάρι. Τώρα αλλάξανε τα πράγματα. Στην Ελλάδα θα διοικούν οι πολλοί και θα υπακούνε οι λίγοι. Θα είναι κυρίαρχος ο λαός. Θα είναι αυτός που θα δίνει τις εντολές. Γιατί έχει έρθει η ώρα των πολλών». 

Τι είναι αυτό πάλι;  

Πού το είδε γραμμένο ότι σε μία δημοκρατία διοικούν οι πολλοί και υπακούνε (sic) οι λίγοι;  

Μάλλον κάποιο λάθος έχει κάνει ή λέει κάτι που θα πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη: ο ολοκληρωτισμός στο όνομα των πολλών έρχεται από άλλες εποχές και από άλλα καθεστώτα, τα οποία πιθανώς θαυμάζει.  

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει όμως αν και όταν έλθει «η ώρα των πολλών», όπως την φαντάζεται τουλάχιστον; Και εν πάση περιπτώσει, πώς μπορεί να εκστομίζει τέτοιες απειλές κάποιος που υποτίθεται ότι έχει ωριμάσει πολιτικά, έχει γίνει τάχα ρεαλιστής και πραγματιστής και έχει γοητεύσει την διεθνή πολιτική σκηνή;  

Δεν του περνάει μάλλον από το μυαλό του Πρωθυπουργού ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος του και ότι δεν υπάρχουν πολίτες σε αυτήν την χώρα, οι οποίοι είναι εχθροί του και τους οποίους θα πρέπει να υποτάξει στις επιθυμίες και στις διαταγές του – στο όνομα των «πολλών», πάντα… Πλην όμως, σε μία δημοκρατία δεν διοικούν ούτε οι πολλοί, ούτε οι λίγοι. Ολα γίνονται βάσει...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ο Τσίπρας μεσ’ τον λαβύρινθό του

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗ

 

Λίγο Μάο και λίγο Μέρκελ. 

Μπόλικο Τράμπ κι άλλο τόσο Μαδούρο. 

Μια δόση Μαρξ κι άλλη μια δόση Ιερώνυμο. 

Μισή μεζούρα σοσιαλισμό κι άλλη μισή καπιταλισμό. 

Μια οκά ευρωπαϊσμό κι άλλη μια ευρωσκεπτικισμό. 

Δυο κιλά ολιγαρκούς αφθονίας κι άλλα δυο κιλά κοτεράτες διακοπές. 

Μισός Ανδρέας Παπανδρέου και μισός Νίκος Ζαχαριάδης. 

Θαυμάστε τον.

Και με τα θύματα στο Μάτι και με την Δούρου. 

Και εναντίον της διαπλοκής και με τον Κόκκαλη στο ψηφοδέλτιο του. 

Και με την ελληνική Μακεδονία και με τον Ζάεφ. 

Και εναντίον του ρουσφετιού και με τον διορισμό χιλιάδων απ’ το παράθυρο. 

Και με την δημοσιονομική πειθαρχία και με τις προεκλογικές παροχές. 

Και εναντίον της ακροδεξιάς και υπέρ της συγκυβέρνησης με την ελληνική εκδοχή της. 

Δοξάστε τον.

Και με το ηθικό πλεονέκτημα και με την εξαγορά βουλευτών. 

Και με την εντιμότητα και με τους Καλογριτσο-Πετσίτες. 

Και με την γάτα των Ιμαλαΐων και με την πολιτική διαφάνεια. 

 

Και με τον Βαρουφάκη και με τον Σόιμπλε. 

Και με τις παρελάσεις και με την διάλυση των παρελάσεων. 

Και εναντίον των πλεονασμάτων και υπέρ των υπέρ-πλεονασμάτων. 

Και με το βλέμμα του στο τεχνολογικό μέλλον μας και με τον Θύμιο στο πλάι του.  

Επευφημήστε τον.

Και με τον ΠΆΝΟ Λάμπρου και με την Έλενα Κουντουρά. 

Και με τον Άρη Βελουχιώτη και με τον Τέρενς Κουίκ. 

Και με την περήφανη ελληνική εξωτερική πολιτική και με τους Τούρκους στην υφαλοκρηπίδα μας.  

Και με τον Κοτζιά και με τον Καμένο όταν σουρομαδιούνται. 

Και εναντίον των ελίτ και με τις Παναγοπουλο-Γιάννες στα επιτελεία του. 

Και εναντίον των δανειστών και υπέρ του κλειστού λογαριασμού για να μην χάσουν τα λεφτά τους.  

Και εναντίον κάθε σκοτεινής δραστηριότητας και ο μεγαλύτερος εργοδότης τρολς στην χώρα. 

Λατρέψτε τον.

Και καταστροφικό το ΠΑΣΟΚ και περιζήτητο το γεφυρο-ΠΑΣΟΚ. 

Και καταραμένη η Δεξιά και επίσημη αγαπημένη του η Καραμανλοδεξιά. 

Και κατάπτυστος ο νόμος περί ευθύνης υπουργών και μόνιμο αποκούμπι των υπουργών του. 

Και με το «δεν πληρώνω» και με τους πλειστηριασμούς. 

Και εναντίον των διοδίων και με τον τετραπλασιασμό τους μέσα σε τέσσερα χρόνια. 

Και με την ισοπέδωση της μεσαίας τάξης και με το προεκλογικό κανάκεμα της. 

Και πάνω στα τρακτέρ των αγροτών και με τους εισαγγελίς που τους διώκουν για τα μπλόκα. 

 Χιλιοτραγουδήστε τον.

Και με τους μπαχαλάκηδες και με την μηδενική ανοχή. 

Και ανίκανος να κάνει ένα έργο και εγκαίνια κάθε δεύτερη βδομάδα σ’ αυτά που βρήκε. 

Και εναντίον του ιμπεριαλισμού και υπέρ της μετατροπής της χώρας σε μια απέραντη αμερικάνικη βάση.  

Και με την ποίηση του Μπρεχτ και με τις βρισιές του Πολάκη. 

Και διανοητής της αριστεράς και στουρνάρι που μπερδεύει το «διάφανος» με το «διάτρητος». 

Και περήφανος για τις τηλεθεάσεις του και εναντίον της τηλεοπτικής μετα-δημοκρατίας. 

 Και υπερασπιστής της περηφάνιας του απλού ανθρώπου και Μαυρογιαλούρος που του κουνάει ξεδιάντροπα το φακελάκι με το τρακοσάρι πάνω απ’ την κάλπη. 

Ψηφίστε τον.

Κυρίες και κύριοι...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Είναι και μηχανικός, έχει και κότερο

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Ξεκινήσαμε την προεκλογική σύγκρουση, αν θυμάστε, με την κυβέρνηση να ακολουθεί την κλασική τακτική που πρώτο εισήγαγε το ΠΑΣΟΚ: Εμείς είμαστε το φως, οι άλλοι είναι το σκοτάδι. Εμείς η πρόοδος, εκείνοι η οπισθοδρόμηση κ.ο.κ.  

Ηταν μια περίοδος αυτοπεποίθησης τότε για την κυβέρνηση, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πραγματοποιήσει με επιτυχία επιδρομές για πλιάτσικο σε ΚΙΝΑΛ και Ποτάμι και προωθούσε, επίσης, το «αφήγημα» της εξημέρωσης, δηλαδή του δήθεν εξευρωπαϊσμού του ΣΥΡΙΖΑ, υπό τα θερμά χειροκροτήματα των Ευρωπαίων, που ήσαν συγκλονισμένοι με τη συμφωνία των Πρεσπών. Ο δε Τσίπρας, κουλ, υπεράνω, μα πάντα καταφρονητικός προς τους αντιπάλους του, παρουσιαζόταν ως εγγυητής της «κανονικότητας».
 

Οταν η τακτική αυτή δεν απέδωσε καρπούς στις μετρήσεις, η κυβέρνηση την εγκατέλειψε, για να υιοθετήσει αμέσως μιαν άλλη – διότι με τις τακτικές μάχης ισχύει ό,τι και με τις απόψεις, σύμφωνα με την αρχή του Γκράουτσο Μαρξ: «Αυτές έχω και, αν δεν σας αρέσουν, έχω και άλλες».  

Ακολούθησε, λοιπόν, τη νέα τακτική της υποτίμησης της σημασίας του εκλογικού αποτελέσματος. Οι ευρωεκλογές δεν είναι παρά μια δημοσκόπηση και ο Τσίπρας έχει πια συνηθίσει να χάνει στις δημοσκοπήσεις, αλλά να κερδίζει στις κάλπες.
 

Ούτε αυτή όμως περπάτησε για πολύ. Αντιθέτως, με φόντο την υπόθεση των διακοπών του Τσίπρα στο κότερο, η απόπειρα υποτίμησης των ευρωεκλογών έγινε μάλλον αντιληπτή ως ανοίκεια υπεροψία εκ μέρους της κυβέρνησης. Ενας Τσίπρας, με μαγιό, μαύρο γυαλί και πούρο, που σνομπάρει τις ευρωεκλογές από το κατάστρωμα του κότερου της «συνεργάτιδός» του, είναι μια εικόνα που τον φέρνει κοντά –επικίνδυνα κοντά– στη Μαρία Αντουανέτα. Αλλά και πέραν αυτού, η υποτίμηση των ευρωεκλογών είναι μια στάση που αυτοδιαψεύδεται. Διότι, αν πρόκειται για μια δημοσκόπηση, γιατί τρέχεις και ξελαρυγγιάζεσαι ανά την επικράτεια;

 

Ετσι, περάσαμε στην τρίτη αλλαγή τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ: στις παροχές, που ξεδιπλώθηκαν κατά κύματα, με τον σκοπό να κάνουν πιο εύπεπτη στο εκλογικό σώμα την εικόνα του Τσίπρα στο κότερο. Τώρα, όπως ακούσαμε χθες από τον ίδιο, οι ευρωεκλογές είναι «ψήφος εμπιστοσύνης στα μέτρα (σ.σ.: παροχές) ή ψήφος ακύρωσής τους»! Τελείως κενός ισχυρισμός, αφού η Ν.Δ. έχει υπερψηφίσει τις παροχές του ΣΥΡΙΖΑ παρά τον πρόδηλο προεκλογικό χαρακτήρα τουςκαι το έκανε ακριβώς για τον λόγο ώστε να μην μπορεί η κυβέρνηση να κατηγορήσει τη Ν.Δ. για αντιλαϊκή στάση.
 

Ολα αυτά –οι απότομες αλλαγές τακτικής, οι αλλοπρόσαλλοι ισχυρισμοί, τα τυχάρπαστα επιχειρήματα– είναι οι σπασμοί της απελπισίας του Τσίπρα και της κυβέρνησής του, καθώς συνειδητοποιούν ότι η ζημία που έκανε το κότερο δεν αποκαθίσταται με τίποτε. Σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του, αυτός επιστρατεύει μέχρι τον Βελουχιώτη και τον Μάο, με την ελπίδα ότι θα στρέψει σε άλλες κατευθύνσεις την προσοχή, μακριά από το κότερο.  

Ματαίως, όμως. Κάθε οικοδόμημα έχει ένα όριο αντοχής στα πλήγματα που μπορεί να δεχθεί, αν αυτά το υπερβαίνουν...  

Αλλά τι λέω;  

Ο πρόεδρος τα γνωρίζει αυτά πολύ καλά, διότι...

ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ο Αλέξης και η τέχνη του «εξαπατείν»

Γράφει ο Νίκος Υποφάντης. 

Είναι αλήθεια ότι έπειτα από τεσσερισήμισι χρόνια φτάνει η πρώτη κάλπη στα χέρια των πολιτών. Θα κρίνουν το έργο των τοπικών αρχόντων, θα επιλέξουν τους ικανούς, τους φίλους για να διαχειριστούν τα ζητήματα της καθημερινότητας στις πόλεις και στα χωριά. 

Η ψήφος στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι σημαντική από δυο απόψεις. 

Πρώτα θα φέρουν ανθρώπους μπροστά να λύσουν προβλήματα στην πόρτα στο πεζοδρόμιο και στην καθημερινότητα και μετά θα αναδείξουν αυτούς που έχουν ιδέες.  

Η ψήφος είναι πολύ σοβαρή, γιατί θα κριθούν αυτοί που διοίκησαν, ανεξάρτητα κομματικών πεποιθήσεων και νέων με όρεξη. 

Πρώτη κάλπη λοιπόν… 

Δεύτερη κάλπη. Πιο βαριά η σφαίρα εδώ. Σε αυτό το κουτί των ευρωεκλογών, θα καταφέρουν οι Έλληνες να ρίξουν το πρώτο ανάθεμα, την δυνατή πέτρα στο σύστημα Τσίπρα που εξαπάτησε τους πάντες.  

Εξαπάτησε το 3% της παραδοσιακής αριστεράς. Συμβιβάστηκε με ιμπεριαλιστές Αμερικανούς, Γερμανούς και με την ελίτ των καπιταλιστών, που όλα τα χρόνια είχαν απέναντι οι αριστεροί, σε συνθήματα και ιδεολογία. Πάνε και τα συνθήματα, πάει και η ιδεολογία …την έβαλαν βαθιά στον πυθμένα της ιστορίας του ΚΚΕ εσωτερικού, του μετέπειτα Συνασπισμού, στην εξέλιξη ΣΥΡΙΖΑ και ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρα, Αγγελοπούλου ,Βαρδινογιάννης, κλπ. Εξαπάτησε τους αστούς που στήριξαν τον Τσίπρα και την παρέα του, καθώς πίστεψαν, οι αστοί και οι μικρομεσαίοι, την ελάφρυνση από τους φόρους ΕΝΦΙΑ κλπ. Είπαν να δώσουν μια ευκαιρία στο … «παιδί» ώστε να κάνει πράξη την υπόσχεση του. Κινδύνευε να μειωθεί η "περιουσία" τους από τους φόρους και από το παλιό σύστημα των πολιτικών, που ενώ όλα αυτά τα χρόνια στήριζα , τώρα λίγο πριν την καταστροφή που τους ζητούσαν τον οβολό τους ώστε να πληρωθούν τα σπασμένα, είπαν οι αστοί...α πα πα οι κλέφτες πολιτικοί που μας έφεραν ως εδώ και ψήφισαν Τσίπρα. Αααα... του Κωτσακά και του Ακη! 

Εξαπάτησε συνταξιούχους και ασθενέστερους. Έταξε συντάξεις και επιδόματα, έταξε δωρεάν υγεία. Μεταξύ μας η απάτη με το πεντάευρω που κατάργησε και έφερε 6% ασφάλιστρο σε όλους δεν υπάρχει. Οι συνταξιούχοι πήγαν στα ΑΤΜ να πάρουν την 13η αλλά έλαβαν..ψίχουλα. Τους πέθανε στους έμμεσους φόρους, έχασαν 7000 ευρώ από εισόδημα αλλά με το θράσος και το ψέμα λένε στους ανθρώπους ότι ο ΣΎΡΙΖΑ αύξησε τις συντάξεις. Έκοψε ΕΦΚΑ, έβαλε επιπλέον εισφορές, συμφώνησε ο θεοπάλαβος να κοπεί το αφορολόγητο αλλά η τρίτη ηλικία είναι για τον Τσίπρα τα υπερήφανα γερατειά. 

Εξαπάτησε την επόμενη γενιά. Χρέωσε με 100δις ευρώ με ένα αχρείαστο τρίτο μνημόνιο, γιατί δεν ήθελε το email Χαρδούβελη.  

Το χειρότερο που έκανε είναι ότι...

ΣΥΡΙΖΟΦΑΣΙΣΤΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ο μικρός τιμονιέρης

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΚΟΛΥΡΗ

 

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έκρυψε ποτέ ότι θαυμάζει τον Μάο Τσε Τουνγκ. Οχι μόνο τώρα, προχθές, στο Αγρίνιο που μνημόνευσε την φράση του: «Σιγά μη λυγίσει ο λαός απέναντι σε αυτούς που παριστάνουν τους λέοντες αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από χάρτινες τίγρεις».  

Είναι παλιά η αγάπη του.  Σε μια συνέντευξή του το 2008, τότε «στη νιότη που έδειχνε πως θα γίνονταν άλλος», όπως ίσως έγραφε Βάρναλης, είχε πει ότι θαύμαζε τη «διαχρονική σκέψη του Μάο». Μιλώντας στους Schooligans είχε υπεραμυνθεί την ιστορική μνήμη του κινέζου ηγέτη αρνούμενος τη σημασία αλλά και αμφισβητώντας τα εκατομμύρια νεκρών του καθεστώτος. Εξέφρασε τον θαυμασμό του για την Πολιτιστική Επανάσταση, παρά τα τυραννικά χαρακτηριστικά της. Ανεξάρτητα από τους νεκρούς και την αυταρχικότητα ο Αλέξης Τσίπρας έβλεπε ότι τα κομουνιστικά καθεστώτα είχαν στο «κέντρο της σκέψης τους τον άνθρωπο». 

Τότε, λίγοι έδωσαν σημασία σε αυτή την παραληρηματική πολιτική προσέγγιση, χαρακτηριστική μιας εμμονικής παραδοξότητας. Και ακόμα λιγότεροι στο ότι ένα νέος πολιτικός, μόλις 33 ετών, γοητεύονταν από έναν ιστορικό εγκληματία, ένα στυγνό δικτάτορα που τον είχε ξεπεράσει η εποχή, ακόμα και στη γενέτειρά του, όπου αντιμετωπίζεται ως ιδεολογικός δεινόσαυρος. Ίσως λίγοι έδιναν συνολικά σημασία στον Αλέξη Τσίπρα, τότε, το 2008. Εντελώς λανθασμένα όπως απέδειξε η πορεία. 

Βεβαίως σε αυτή την πορεία άλλαξαν πολλά. Ο πολιτικός, προφητικά –ίσως– δεμένος στην καρέκλα του όπως τον παρουσίαζαν οι Schooligans, δεν έγινε απλώς Πρωθυπουργός, αλλά και ο πιο αγαπημένος Πρωθυπουργός των Αμερικανών, μεταξύ άλλων. 

Μεταλλάχθηκε και αλλοτριώθηκε, όπως επισημαίνουν παλιοί του σύντροφοι. 

Ήθελε από έφηβος να γίνει μεγάλος τιμονιέρης και τελικά, μεγαλώνοντας, βρέθηκε στο κατάστρωμα εφοπλιστικής θαλαμηγού, όπως λένε δηκτικά άσπονδοι εχθροί του. 

Oμως η μεγάλη του αδυναμία δεν χάθηκε. Κράτησε τη ρητορική του παρελθόντος και σε κάθε ευκαιρία θυμίζει τον θαυμασμό του στον Μάο. Το 2016 φέρεται να είχε πει σε δημοσιογράφους κυβερνητικής αποστολής «μεγάλη αναστάτωση, ωραία κατάσταση», αναδεικνύοντας τη διαλυτική πολιτική του αντίληψη. Εξάλλου ο ίδιος έχει αποδείξει ότι πράγματι δεν φοβάται τις μεγάλες αναστατώσεις, ανεξαρτήτως των επιπτώσεων.  

Oμως έχει ενδιαφέρον: Σήμερα, ο Πρωθυπουργός απλώς πουλάει αριστερή τρέλα, ή πραγματικά είναι νοσταλγός του μαοϊσμού;  

Θεωρεί ακόμα τον εαυτό του επαναστάτη και μεγάλο αναμορφωτή ή ξέρει ότι οι μουσειακές αριστερές ατάκες ενεργοποιούν τις νευρικές συνάψεις στον εγκέφαλο των ψηφοφόρων του; 

Τελικά, μήπως πιστεύει ότι...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΑΛΗΤΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Συγγνώμη Ρένα, σε αδίκησαν

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ορισμένοι δεν έχουν καμία αίσθηση του τρόπου με τους οποίους τους βλέπουν οι άλλοι. Στις ακραίες περιπτώσεις με αυτούς ασχολούνται ειδικοί επιστήμονες οι οποίοι εντρυφούν στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής. Οπως όταν νομίζεις πως είσαι ο Ναπολέων, ενώ όλοι οι άλλοι γύρω σου σε φωνάζουν Λάκη. Οι ηπιότερες μορφές της πάθησης χρησιμοποιούνται ως πρώτη ύλη σε γελοιογραφίες, κωμωδίες, ανέκδοτα και οτιδήποτε επινοεί η νοημοσύνη για να εκτονωθεί.  


Οι ηγέτες απολυταρχικών καθεστώτων το πρόβλημα το αντιμετωπίζουν μόνον όταν έρθει η ώρα της πτώσης τους. Οσο κρατούν τα ηνία της εξουσίας δεν τους αφορά ο τρόπος με τον οποίον τους βλέπουν οι άλλοι, αφού αυτοί τον καθορίζουν διά της βίας.  


Το πρόβλημα το αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί που επιθυμούν να αναλάβουν ρόλο στη δημοκρατία. Αυτοί είναι καταδικασμένοι να συμβιβάζουν τον τρόπο που οι ίδιοι βλέπουν τον εαυτό τους με τον τρόπο που τους βλέπουν οι άλλοι. Αν υπάρχει διάσταση, τότε όντως κινδυνεύουν να πέσουν από τα σύννεφα όπως ο Ελληναράς όταν διαπιστώνει πως δεν είναι ούτε ο εξυπνότερος, ούτε ο σοφότερος, ούτε ο ομορφότερος του κόσμου στον οποίον ζει.
 
Τις σκέψεις αυτές δεν μπόρεσα να τις αποφύγω όταν παρακολούθησα το βίντεο στο οποίο πρωταγωνιστεί η κ. Δούρου.  


Με φόντο το Μάτι, με σομόν σακάκι η περιφερειάρχης αποδίδει έναν μονόλογο εν είδει μονόπρακτης εξομολόγησης. Η κεντρική ιδέα του έργου είναι πως την πρωταγωνίστρια κάποιοι την έχουν αδικήσει. Αυτό τη θλίβει αφάνταστα.  


Δεν ξέρω αν φταίνε οι ερμηνευτικές της ικανότητες ή η σκηνοθετική αστοχία, πάντως η θλίψη της κ. Δούρου μοιάζει περισσότερο με θυμό.  


Είναι θυμωμένη με όσους την έχουν αδικήσει, επικαλείται «ανώτερες δυνάμεις» στις οποίες οφείλονται οι φυσικές καταστροφές και τέλος προτείνει ως λύση για την αποφυγή μιας νέας τραγωδίας την επικοινωνία. Οντως, αν οι κάτοικοι της δύστυχης περιοχής είχαν σκεφθεί να την πάρουν τηλέφωνο την κρίσιμη στιγμή, πολλές ζωές θα είχαν σωθεί. Στο τέλος καλεί σε διάλογο στον οποίον είναι ευπρόσδεκτοι ακόμη και όσοι είναι πιο θυμωμένοι από την ίδια την πληγωμένη αγωνίστρια. Πώς και δεν το είχαμε σκεφθεί μέχρι σήμερα ότι ο διάλογος είναι ό,τι καλύτερο σ’ αυτές τις περιπτώσεις;


Δεν ξέρω αν η κ. Δούρου πιστεύει όντως ότι την αδικούν όσοι της αποδίδουν ευθύνες για την ανικανότητα των υπηρεσιών των οποίων προΐσταται, με αποτέλεσμα να χαθούν 102 ζωές. Της εύχομαι να μην το πιστεύει και να το χρησιμοποιεί απλώς ως ρητορικό τέχνασμα. Αν όμως, ο μη γένοιτο, το πιστεύει, τότε θα της συνιστούσα...

ΣΥΡΙΖΑίου εθνικού σουργελοξεφτιλαρά κωμωδία

"Επίγεια σοφία"

  

13 χρόνια απ την  ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΘΥΣΙΑ  του ΚΩΣΤΑ ΗΛΙΑΚΗ...

 

 

Του αντρειωμένου ο θάνατος δίνει ζωή στη νιότη.

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης,  ποιητής

Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα

Κωστής Παλαμάς,  Ποιητής

Τα δειλά των εχθρών σας πλήθη καταφρονήσατε·
την κόμην πάντα ο θρίαμβος στέφει των υπέρ πάτρης κινδυνευόντων.

Ανδρέας Κάλβος,  Ποιητής

Σαν σήμερα (23/5/ΧΧΧΧ)

1618: Αρχίζει ο 30ετής πόλεμος, όταν οι προτεστάντες ηγέτες πετούν από το παράθυρο τους καθολικούς απεσταλμένους της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το γεγονός έχει καταγραφεί στην ιστορία ως «Η εκπαραθύρωση της Πράγας».

1878: Η Κύπρος προσαρτάται στην Αγγλία, ως αποτέλεσμα μυστικής συμφωνίας με την Τουρκία.

1973: Αποτυχημένο κίνημα στο πολεμικό ναυτικό, με στόχο την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος Παπαδόπουλου.

1976: Ο ΠΑΟΚ κατακτά το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας του.

1906: Πεθαίνει ο νορβηγός θεατρικός συγγραφέας Ερρίκος Ίψεν

1934: Σκοτωνενται σε μπλόκο της αστυνομίας το διάσημο ζευγάρι παρανόμων Μπόνι (Πάρκερ) και Κλάιντ (Μπάροου)

2006: Χάνει τη ζωή του στο καθήκον ο ηρωας της Ελληνικής πολεμικής αεροπορίας ΚΩΣΤΑΣ ΗΛΙΑΚΗΣ

2013: Πεθαίνει ο γνωστός τραγουδιστής Ζωρζ Μουστακί

 2014: Αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 48 ετών ο Ολυμπιονίκης, Παναγιώτης Ποικιλίδης  στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας της Γενικής Κλινικής Θεσσαλονίκη μετά  από χειρουργική επέμβαση λόγω εμφράγματος που υπέστη.  

2015  Χάνει  τη ζωή του (μαζί με τη γυναίκα του Αλίσια) σε τροχαίο δυστύχημα στο Νιου Τζέρζι ο βραβευμένος με Νόμπελ Αμερικανός μαθηματικός του Πρίνστον και οικονομολόγος Τζον Νας 

2017: Σε ηλικία 89 ετών άφησε την τελευταία του πνοή ο σερ Ρότζερ Μουρ, γνωστός από τον ρόλο τού Σάιμον Τέμπλαρ στην τηλεοπτική σειρά Ο Άγιος (δεκαετία του 1960) και μετέπειτα από τον ρόλο του μυστικού πράκτορα Τζέιμς Μποντ σε επτά κινηματογραφικές ταινίες, μεταξύ του 1973 και του 1985.
 

ΣΥΡΙΖΟΦΑΣΙΣΤΟΑΛΗΤΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Εάν υπήρχε τιμωρία...

Του Γιάννη Σιδέρη

 

Δεν θα λέγαμε ακριβώς ότι υπάρχει ιδεολογική συγγένεια του Ρουβίκωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ.

 

Ο Ρουβίκωνας δηλώνει αναρχική ομάδα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα λαϊκιστικό μόρφωμα με πολλαπλές εκφάνσεις, προσαρμοζόμενο στην εκάστοτε περίσταση:

 

Ως αντιπολίτευση παρίστανε το «κόμμα των κινημάτων», και η νεολαία του τους «μαχητές του πεζοδρομίου». 

Ως εξουσιαστική ηγεσία εμφορείται από τις τριτοδιεθνιστικές εκδοχές της κατάληψης του κράτους και της σκληρής καθυπόταξης της ενημέρωσης . 

Ως κυβερνητική εκδοχή ενσωματώνει τις πλέον φτηνές τακτικές της αχρειοκρατικής πελατοκρατίας.
 

Σε όλες του τις εκδοχές πάντως, επιδεικνύει ανεκτικότητα στις παραβατικές συμπεριφορές, γιατί θέλει να αποενοχοποιείται, διατηρώντας για τον εαυτό του την εικόνα της κοινωνικής αριστεράς.

 

«Δικά μας παιδιά» είχε δηλώσει ο κοτζάμ αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, κ. Δραγασάκης, όταν αλληλέγγυοι διέκοψαν την ομιλία του κάποτε.  

«Ιδεολογικό μωρό που μπουσουλάει» είχε χαρακτηρίσει τον Ρουβίκωνα ο Νίκος Τόσκας (αυτός ως ερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ μάλλον δεν το πίστευε, αλλά έπρεπε να εναρμονιστεί στο νέο περιβάλλον). 

«Σας πείραξε που μπήκε ο λαός στη βουλή;» είχε πει στον γράφοντα η πρώην πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου. 

Με περιπολικά που τα χρησιμοποίησε εν είδει taxi, ξεπροβόδισε ο νυν Πρόεδρος «τα παιδιά» του Ρουβίκωνα, την προηγούμενη φορά που είχαν εισβάλει στη Βουλή.

 

Λίγα και ενδεικτικά τα ανωτέρω. Μετά την χθεσινή επίθεση με μπογιές στη Βουλή ο κ. Βούτσης, Πρόεδρος ων, «συμβούλεψε» τα παιδιά ότι «δεν προσφέρουν τίποτα στους κοινωνικούς αγώνες».

 

Θα ξαφνιάσει η στήλη τον αναγνώστη, αλλά δεν θεωρεί ότι ο Ρουβίκωνας έχει μεταβληθεί σε τρομοκρατική οργάνωση. Πρόκειται για ένα υβρίδιο η δράση του οποίου κυμαίνεται ανάμεσα: Στην «ελεγχόμενη τρομοκράτηση», κυρίως ιδιωτών όπου σε στυλ «βιτζιλάντες – εκδικητές» που ήκμασαν στην Άγρια Δύση (όταν επιτίθεται πχ εναντίον γιατρών, συμβολαιογράφων, και κάποιων δημοσίων υπηρεσιών, που φορολογούν τον κοσμάκη). Σε ακίνδυνα γιουρούσια, μεγάλης όμως επικοινωνιακής εμβέλειας, όπως το χθεσινό στη Βουλή, τις προάλλες στο σπίτι του πρέσβη των ΗΠΑ, και κατά καιρούς σε διάφορες Πρεσβείες.

 

Συνήθως οι προκηρύξεις τους με τις οποίες τα μέλη αναλαμβάνουν την ευθύνη είναι πολύ πιο μεγαλόστομες και επιθετικές από την ίδια τη δράση τους. Χθες μετά το έγχρωμο μπουγέλωμα της Βουλής, υποστήριξαν, μεταξύ άλλων, τον «δίκαιο αγώνα του κομμουνιστή Δημήτρη Κουφοντίνα». Ο «δίκαιος αγώνας» για άδεια, αναφέρεται σε διατάξεις και νομοθετήσεις που το ίδιο το αστικό κράτος έχει θεσπίσει, ως εξέλιξη του ανθρωπιστικού δικαιϊκού πολιτισμού της Δύσης, και δεν αποτελούν εύνοιες κατακτημένες «με αίμα». Η δε τήρησή τους επαφίεται στη δικαιοδοσία των λειτουργών του κράτους και μόνο.

 

Οσο ο Ρουβίκωνας δεν απειλεί την ανθρώπινη ζωή, δεν είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος. Η επικινδυνότητα που εκπέμπει αφορά τη γενική απαξίωση στην εικόνα της χώρας - και αυτό έχει επίπτωση στο συνολικό στάτους της. 

Δεν υπάρχει - οποιουδήποτε καθεστώτος - κράτος στον πλανήτη, που θα ανεχόταν τέτοιες δράσεις και δεν θα θεωρείτο αναξιόπιστο και γελοίο. Το δικό μας έχει επιτρέψει να γίνουν κανονικότητα οι επιθέσεις στη Βουλή, σε δημόσια κτήρια, σε ιδιώτες, και κυρίως σε πρεσβείες (που είναι ξένο έδαφος, και εξ αυτού οι επιθέσεις λαμβάνουν ευρεία δημοσιότητα στο εξωτερικό).

 

Οι ακτιβιστικές δράσεις είναι χαρακτηριστικό της κινηματικής αριστεράς. Με την ανοχή της κυβέρνησης όμως οι Ρουβίκωνες διεξάγουν, με αφορμή τον Κουφοντίνα, μια γενικευμένη μετωπική επίθεση κατά θεσμών, προς άγραν οπαδών.

 

Κατά τη εκδήλωση των ενεργειών και εφόσον συντελείται παράβαση νόμων, θα πρέπει επιβάλλονται οι ποινές που προβλέπονται. Είναι λογικό και διαπαιδαγωγικό όχι μόνο για τους πολίτες αλλά και για τους δράστες… επαναστάτες. Και τότε η δράση τους λαμβάνει την ηθική αξία που διατείνονται ότι έχει. Να μάθουν ότι δεν υπάρχει εκ του ασφαλούς και χαριστική «επανάσταση».

 

Εάν υπήρχε τιμωρία...

ΣΥΡΙΖΟΦΑΣΙΣΤΟΑΛΗΤΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Τι κάνουν οι αστυνομικοί στη Βουλή;

*Κείμενο εν βρασμώ ψυχής, τη στιγμή που είναι νωπές ακόμα οι κόκκινες μπογιές που στιγμάτισαν το Κοινοβούλιο και εξέθεσαν τη πλήγωσαν τη Δημοκρατία  

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ


Βλέποντας εικόνες σαν και αυτήν, από την  επιδρομή των βανδάλων του Ρουβίκωνα στη Βουλή, και διαβάζοντας πάλι ότι «έφυγαν ανενόχλητοι», σκέφτομαι ότι, όπως φέρνουμε ξένους διαιτητές στο ποδόσφαιρο επειδή οι δικοί μας είναι ανίκανοι να διευθύνουν σωστά τους αγώνες, μήπως πρέπει να κάνουμε το ίδιο και με ξένους αστυνομικούς που σίγουρα δεν θα κάθονται να βλέπουν… τα τρένα να περνούν; 

 Στο βίντεο που κυκλοφορεί, διακρίνονται 2-3 αστυνομικοί να… περιπολούν τον τοίχο πάνω από τον Αγνωστο Στρατιώτη την στιγμή που οι βάνδαλοι αποχωρούν με το πάσο τους.  

Τώρα: Αν αν μου πει κάποιος ότι δεν φταίει η Αστυνομία, αλλά η έλλειψη πολιτικής βούλησης (κάτι που δεν χάφτω, αφού μου είναι αδύνατον να φανταστώ έναν έντιμο και υπεύθυνο αρχηγό Αστυνομίας που να διαπίστωνε κάτι τέτοιο και να μην έφευγε αμέσως, δημοσιοποιώντας και τους λόγους), ας προσλάβουμε και ξένους πολιτικούς! 

 Όπως και να ‘χει, αυτό που συμβαίνει τώρα έξω, με τα επεισόδια που προκαλούν αριστεροί αναρχικοί ή άλλοι αυτοαποκαλούμενοι και «αντιεξουσιαστές» (ενώ στην πραγματικότητα αποδεικνύεται ότι αυτοί είναι η πραγματική εξουσία), για μια δικαστική απόφαση που δεν τους άρεσε, και κυρίως με την διαρκή ανικανότητα του κράτους να προστατέψει την έννομη τάξη, είναι ίσως η βασικότερη αιτία που δεν επενδύει ένας ξένος τα χρήματά του στην Ελλάδα. 

Και αυτός είναι και για μένα ο κυριότερος λόγος που, όταν μου ζητούν την άποψή μου σχετικά άνθρωποι από το εξωτερικό, ή με ρωτούν σε ανταποκρίσεις που δίδω σε ξένα μέσα ενημέρωσης από εδώ, απαντώ με ένα ξερό και κατηγορηματικό «όχι». Do not invest in Greece.  Είναι χώρα μη φιλική στις επενδύσεις. Έχει γραφειοκρατία απίστευτη ακόμα. Φορολογία απαγορευτική. Νομικό σύστημα δαιδαλώδες και αργό σαν πολιτική απόφαση. Περιβάλλον εχθρικό και επικίνδυνο, σαν αυτό που ζούμε τώρα σε πλήρη εξέλιξη. Και άλλα πολλά. 

Μα και βέβαια με πονάει όλο αυτό που υποστηρίζω – προλαβαίνω την αναμενόμενη ερώτηση πολλών. Εδώ όμως σταμάτησαν να επενδύουν στην χώρα οι Έλληνες, θα έρθουν οι ξένοι;  

Εδώ φεύγουν από τον τόπο τους τα παιδιά μας και δεν επιστρέφουν, και θα πούμε στον ξένο «έλα εσύ»; 

Φίλοι από το εξωτερικό, έκαναν το λάθος πριν κάποια χρόνια, να αποκτήσουν ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας. Πολύ κοντά στο Πολυτεχνείο! Γυρεύοντας πήγαιναν; Όχι. Απλώς δεν ήξεραν. Δεν ήξεραν ότι ένα βράδυ αργά μια ομάδα ίδια με αυτές που τώρα, αλλά και πάντα, κάνουν μπάχαλο την Αθήνα, εισέβαλαν στο ξενοδοχείο, ανέβηκαν στους ορόφους, έσπασαν ο,τι έβρισκαν μπροστά τους με ρόπαλα, ξύπνησαν τους επισκέπτες που έντρομοι βγήκαν από τα δωμάτια. Οι βάνδαλοι αποχώρησαν σαν κύριοι. Ώσπου ναρθει η αστυνομία, είχαν γίνει καπνός και έπιναν μπίρες στα Εξάρχεια εις υγείαν των ηλίθιων επενδυτών. Οι ξένοι επισκέπτες, έντρομοι έφυγαν την επόμενη μέρα από το ξενοδοχείο και την Ελλάδα.  

Δεν ήξεραν ότι ο τόπος αυτός: 

α) δεν αγαπά την επιχειρηματικότητα, και 

β) δεν αγαπά τους νόμους. 

Ηρθαν στην Ελλάδα ως φίλοι της, και επέστρεψαν ως δυσφημιστές της. Με όλο τους το δίκιο. Τι να πουν; Ωραίος ο Παρθενώνας που είδαμε το απόγευμα πριν από το τρομακτικό βράδυ; Ή, μήπως πάμε στην Ελλάδα να ανοίξουμε επιχείρηση κατασκευής μολότοφ και βλακείας;  

Οι αγωγές έπεσαν βροχή, και το τίμημα που καταβλήθηκε στους τουρ οπερέϊτορς και στους επισκέπτες μεγάλο.  

Οι επιχειρηματίες είπαν «φεύγουμε», και το ‘καναν. Υπενοικίασαν το ξενοδοχείο σε άλλους.  

Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Ο χώρος μπροστά από τον Αγνωστο Στρατιώτη ήταν γεμάτος από ξένους τουρίστες όταν κτύπησε με μπογιές ο Ρουβίκωνας. Σχεδόν όλοι κρατούσαν κινητά, και είμαι σίγουρος ότι απαθανάτισαν τα αίσχη. Αυτά θα δείξουν έξω, και οι φίλοι τους θα εκπλαγούν.  

Εμείς πάψαμε να εκπληττόμεθα. Συνηθίσαμε την βαρβαρότητα. Κάθε μέρα, χρόνια τώρα. Διαβάζουμε τις ίδιες ανακοινώσεις αποδοκιμασίας, και ακούμε τις ίδιες υποσχέσεις ότι «αυτό πρέπει να σταματήσει». Ως και ο Πρωθυπουργός έβγαλε μία καταδικαστική δήλωση από το Μαξίμου – τόσο γρήγορα μάλιστα που με εξέπληξε. Κακώς. Εκλογές έχουμε σε λίγες μέρες. Αλλιώς, ίσως να αργούσε παραπάνω. Τώρα, θα έχει κόστος αν δεν αποδοκιμάσει. Ο χώρος αυτός, είναι οικείο του φυτώριο που έχει βγάλει και πολλά δικά του μπουμπούκια.  

Δεν περιγράφω άλλο, όμως! Σταματώ εδώ. Μόλις έλαβα ενημέρωση ότι «συνελήφθη στέλεχος του Ρουβίκωνα». Η κακή σκέψη που έκανα ήταν «μήπως φοβήθηκαν που πρότεινα να φέρουμε ξένους αστυνομικούς;». Και η καλή: Εάν δεν διαβάσω αύριο ότι...