ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο θριαμβευτής του πάρτι

Του Μάκη Μυλωνά 

Διαχειριστή του blog parapolitiki.com

Μετά από τόσα χρόνια συζητήσεων και διεξοδικών αναλύσεων για την κρίση, θα έχετε σίγουρα ακούσει, έστω μια φορά, τη φράση «το πάρτι της υγείας». 

Οι παλαιότεροι θα θυμάστε και τον όρο «πιράνχας της υγείας».

Σύμφωνα με στοιχεία αξιόπιστης μελέτης ερευνητών του ΟΟΣΑ, οι ενδονοσοκομειακές δαπάνες στην Ελλάδα εκτοξεύθηκαν στα 8,5 δισ. ευρώ το 2009 έναντι 5,7 δισ. ευρώ το 2004, οι φαρμακευτικές δαπάνες απο τα 3,6 δισ. ευρώ το 2004 στα 6,6 δισ. ευρώ το 2009 και το κόστος των λοιπών υπηρεσιών έφτασε τα 1,7 δισ. ευρώ το 2009 από 1 δισ. ευρώ το 2004.

Κορυφαία στιγμή του πάρτι ήταν, δίχως άλλο, τα περίφημα εμβόλια για τη γρίπη του ιού H1N1 καθώς αγοράστηκαν 16 εκατομμύρια δόσεις(!), παρά την απροθυμία των Ελλήνων να εμβολιαστούν. Σύμφωνα με πρόσφατο ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας, το 2010 η κυβέρνηση Παπανδρέου κατάφερε με μεγάλες δυσκολίες να ακυρώσει 12,3 εκατομμύρια δόσεις.

Από το 2004 μέχρι το 2009, τις τύχες της χώρας διαχειρίστηκαν οι κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή, με τον Νικήτα Κακλαμάνη αρχικά στο πόστο του υπουργείου Υγείας και τον Δήμητρη Αβραμόπουλο να τον διαδέχεται τον Φεβρουάριο του 2006 και να παραμένει στην ίδια θέση μέχρι και τις εκλογές του 2009.

Θα περίμενε κανείς ότι η χρεοκοπία του 2009 θα σήμαινε και το οριστικό τέλος ενός υπουργού που απέτυχε με τόσο εκκωφαντικό τρόπο. 

Κι όμως:  

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο μύθος της Αργεντινής

Toυ ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Με πραγματική συγκίνηση διάβασα την είδηση που κατέκλυσε το (ελληνικό) Διαδίκτυο, ότι η Αργεντινή δείχνει τον δρόμο σωτηρίας των υπερχρεωμένων χωρών, καθώς με ένα δάνειο 7,5 δισ. δολαρίων από την Κίνα μπορεί πλέον να γυρίσει την πλάτη στα κερδοσκοπικά κοράκια. 

Η είδηση φυσικά παρέπεμπε και στην ελληνική περίπτωση, που δεν είχαμε το μυαλό να ζητήσουμε δανεικά από τους Κινέζους και παγιδευτήκαμε στο μνημόνιο. 

Δυστυχώς η αλήθεια ήταν διαφορετική.  

Υστερα από σχεδόν δέκα χρόνια σε διεθνή καραντίνα λόγω της χρεοκοπίας, η Αργεντινή πράγματι δέχθηκε επισκέψεις ηγετών του επιπέδου των προέδρων της Κίνας και της Ρωσίας.

 

Και αυτό συνέβη γιατί η Αργεντινή τους τελευταίους μήνες αποφάσισε να αλλάξει πορεία: να αποζημιώσει την ισπανική Repsol, τις εγκαταστάσεις της οποίας είχε εθνικοποιήσει το 2012, να αποπληρώσει τα 10 δισ. χρέους στο «Κλαμπ των Παρισίων» και να διαπραγματευτεί με τα πιο σκληρά κερδοσκοπικά Ταμεία που δεν συμμετείχαν στην αναδιάρθρωση τους χρέους της και τώρα την απειλούν με νέα χρεοκοπία.

 

Η Κίνα, που είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Αργεντινής, πράγματι συμφώνησε να επενδύσει 7,5 δισ. δολάρια στην κατασκευή υδροηλεκτρικών σταθμών στην Παταγονία και σε σιδηροδρομική γραμμή από την Αργεντινή στις ακτές της Χιλής στον Ειρηνικό. 

Η Κίνα δεν δάνεισε, αλλά πολύ απλά επενδύει και προστατεύει τις επενδύσεις της. Η Κίνα έχει ήδη αποκτήσει σημαντικό μερίδιο από το σχιστολιθικό κοίτασμα vaca muerta στην Παταγονία, που είναι το δεύτερο μεγαλύτερο του κόσμου σε φυσικό αέριο και το τέταρτο μεγαλύτερο σε πετρέλαιο. Η Αργεντινή, αποκλεισμένη από διεθνείς αγορές, ελπίζει ότι η Κίνα θα επενδύσει και στο κοίτασμα αυτό. Σαν να λέμε, ένα κανονικό ξεπούλημα του εθνικού πλούτου της Αργεντινής.

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η γκρίζα Γάζα και άλλη μία φριχτή κληρονομιά

Του ΘΟΔΩΡΗ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Δεν θέλω να σας σοκάρω. Αλλά είναι απολύτως εφικτό και δόκιμο. Επιτρέπεται. Δεν είναι κακό. Κανείς σώφρων δεν θα σας κατηγορήσει για επαναστατική οκνηρία, για απανθρωπιά, για έλλειψη συμπόνιας, αν το κάνετε.  

Μπορείτε να θρηνείτε τα αθώα θύματα των Ισραηλινών βομβαρδισμών στη Γάζα, ενώ ταυτόχρονα εξαγριώνεστε για τις βάναυσες πολιτικές επιλογές της Χαμάς. 

Μπορείτε να διαμαρτύρεστε στα social media για τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς, ενώ ταυτόχρονα παραδέχεστε ότι η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση στη Γάζα είναι συνυπεύθυνη για τη μοίρα του λαού που την επέλεξε επτά χρόνια πριν, σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό.
 

Ο κόσμος είναι πολύ περίπλοκος και κανένα μεγάλο γεωπολιτικό πρόβλημα δεν είναι απλό στη λύση του ή, έστω, στην περιγραφή του. Δυστυχώς τα ανθρώπινα όντα είμαστε ατελή και οι ικανότητές μας να αντιλαμβανόμαστε, να μαθαίνουμε και να κρίνουμε είναι περιορισμένες και, επιπλέον, ειδικά εδώ στον θερμό ευρωπαϊκό Νότο, και καταπλακωμένες από την τιτάνια κι αξεπέραστη ισχύ του συναισθήματος ή την εξίσου δυνατή ισχύ της ιδεολογίας, που είναι σχεδόν το ίδιο.
 

Το τελευταίο δεκαήμερο φρικτά πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο (εκτός από τη Γάζα, είχαμε και την κατάρριψη του αεροσκάφους των Μαλαισιανών Αερογραμμών) και η προσέγγιση των πολιτών που εκφράζονται δημόσια και των περισσότερων μέσων που τα μεταδίδουν είναι συναισθηματική και επιπόλαιη, παραδομένη στην προτεραιότητα της απλοποίησης κάθε θέματος σε μια μορφή περιληπτική και ασπρόμαυρη.
 

Παρακολουθώντας τις δακρύβρεχτες ανταποκρίσεις και τα λιγωμένα σχόλια, είναι εύκολο να παραγνωρίσουμε μερικά βασικά πράγματα που κάνουν το θέμα πολύ πιο περίπλοκο, καθώς ισχύουν ταυτόχρονα. Για παράδειγμα και εντελώς ενδεικτικά:
 

Η Χαμάς δεν ενδιαφέρεται για την προστασία της ζωής των πολιτών της Γάζας. Πετάει ρουκέτες και μετά ζητάει ανταλλάγματα για να αποδεχτεί κατάπαυση του πυρός, λες και δεν εκπροσωπεί έναν λαό που αποδεκατίζεται. Είναι σαν να κάνει πολιτική διαπραγμάτευση παρακινούμενη από τα λιγωμένα σχόλια στο Facebook. Η εκλεγμένη κυβέρνηση στη Γάζα πιστεύει ότι οι θάνατοι των αμάχων πολιτών της κάνουν κακό στο Ισραήλ, όχι στην ίδια.
 

Το Ισραήλ υποστηρίζει ότι η Χαμάς χρησιμοποιεί τους πολίτες της Γάζας ως ανθρώπινες ασπίδες, αλλά αυτό δεν μπορεί να δικαιολογεί τόσες εκατοντάδες νεκρούς, ούτε να ισχύει σε όλες τις επιθέσεις ανεξαιρέτως. 

Από την άλλη, η Χαμάς αποδεδειγμένα εμποδίζει τους πολίτες να φύγουν από περιοχές για τις οποίες οι Ισραηλινοί έχουν βγάλει προειδοποίηση για εκκένωση.
Το Ισραήλ και μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου χαρακτηρίζουν τη Χαμάς τρομοκρατική οργάνωση, αλλά πρόκειται για μια οργάνωση εκλεγμένη δημοκρατικά το 2007. Από την άλλη, ελέγχει μόνο τη Γάζα και όχι τις περιοχές της δυτικής όχθης, όπου υπάρχει η πιο μετριοπαθής Φατάχ. Και οι δύο οργανώσεις έχουν πολιτική δράση -η Χαμάς ξεκίνησε να σφυροκοπάει το Ισραήλ με ρουκέτες, αλλά την προηγούμενη εβδομάδα κατέθεσε και αιτήματα για μακρόχρονη κατάπαυση του πυρός- και οι δύο υποστηρίζουν ότι εκπροσωπούν τον πολύπαθο παλαιστινιακό λαό, αλλά μεταξύ τους μισιούνται.
 

Αυτά ισχύουν για τη Γάζα, ένα θέμα ιδιαίτερα περίπλοκο, αλλά όχι και εντελώς απροσπέλαστο για τον πολίτη του 21ου αιώνα που έχει πρόσβαση σε ηλεκτρικό ρεύμα και Ιντερνετ. Στην Ελλάδα, ωστόσο, πέρα από όλα τα άλλα, η αφήγηση του συγκεκριμένου θέματος τρακάρει απάνω και σε ένα επιπλέον πρόβλημα: την Παπανδρεϊκή αφήγηση.  

Από τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου μετέτρεψε τα κολλητιλίκια με τους Καντάφι και τους Σιχανούκ του κόσμου σε ελληνική εξωτερική πολιτική, το ελληνικό zeitgeist έβαφε το Μεσανατολικό πεντακάθαρα ασπρόμαυρο, και γι’ αυτό υποθέτω σήμερα η Ελλάδα είναι η πιο αντισημιτική χώρα του δυτικού κόσμου και γι’ αυτό θεωρούμε όλους τους Παλαιστινίους -συμπεριλαμβανομένης κάθε Χαμάς που αποθηκεύει πυραύλους σε σχολεία- ήρωες και τους Ισραηλινούς τέρατα. 

Οποιος έχει περάσει ώρες σε αμφιθέατρο πανεπιστημίου ακούγοντας συζητήσεις αφασικών μετεφήβων για την αλληλεγγύη στον δοκιμασμένο παλαιστινιακό λαό, καταλαβαίνει τι εννοώ. Είμαστε γαλουχημένοι εδώ πέρα να θεωρούμε το θέμα απλό, με καλούς και κακούς, σαν γουέστερν, λες και είμαστε το Fox News από την ανάποδη.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ: Ποιος δρομολογεί τις εξελίξεις ;

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΚΡΟΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ 

Πολιτικού μηχανικού

Οι εξελίξεις στο Ιράκ εγείρουν πλήθος ερωτημάτων για την πολιτική των ΗΠΑ στην Εγγύς και τη Μέση Ανατολή. Διότι κανείς δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι οι μυστικές υπηρεσίες της Ουάσιγκτον αγνοούσαν την προετοιμασία του εγχειρήματος των ισλαμιστών του ISIS (Ισλαμικό κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε), το οποίο απαιτούσε μακρόχρονη προετοιμασία και οργάνωση.  

Πώς ανδρώθηκε η οργάνωση αυτή, ώστε να μπορεί να απειλεί ένα κράτος;

Συγκεκριμένα:

Πρώτον, η προσέγγιση με το Ιράν, με αφορμή το πυρηνικό του πρόγραμμα, αφορούσε πραγματικά μόνο το πυρηνικό του πρόγραμμα ή αποτέλεσε αυτό τη γέφυρα προσέγγισης ΗΠΑ - Ιράν και το πρόσχημα που θα άμβλυνε τις αντιδράσεις του Ισραήλ και των επικριτών του προέδρου Ομπάμα;

Δεύτερον, ενώ η Ουάσιγκτον είχε τη δυνατότητα να απομονώσει την Τεχεράνη με την απομάκρυνση του Ασαντ, διότι αυτή θα επέφερε και την πλήρη αποδυνάμωση της Χεζμπολάχ του Λιβάνου και της Χαμάς, δηλαδή των ερεισμάτων της Τεχεράνης, δεν το έπραξε. Αντίθετα, προέβη στην περιφερειακή της αναβάθμιση, υποβαθμίζοντας τον περιφερειακό ρόλο της Τουρκίας και του Ισραήλ. Διότι η ανάδειξη της Τεχεράνης σήμερα σε προστάτη των σιιτών της ευρύτερης περιοχής με τη συναίνεση της Ουάσιγκτον σε αυτό το συμπέρασμα μας οδηγεί.

Τρίτον, η παράταση του εμφυλίου στη Συρία διατήρησε τη ρευστότητα στην περιοχή, έτσι ώστε η συνεχής ενίσχυση της συριακής αντιπολίτευσης από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, την Τουρκία και τη Δύση, με τη συναίνεση της Ουάσιγκτον πάντοτε, ενίσχυσε τις ισλαμικές οργανώσεις σε βαθμό να μπορούν, όπως τώρα η ISIS, να διαμορφώνουν τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή. Ενισχύθηκαν για την εκδίωξη του Ασαντ ή για τη διαμόρφωση των εξελίξεων στην περιοχή; Αν ο Ασαντ είναι δικτάτορας, οι ισλαμικές οργανώσεις που ενισχύονταν θα έφερναν τη δημοκρατία στη Συρία;

Τέταρτον, προκαλεί εντύπωση η χρονική σύμπτωση της ολόπλευρης επίθεσης κατά του Ερντογάν, από το εξωτερικό και το εσωτερικό, με την εκδήλωση της πρόθεσης της Ουάσιγκτον να προσεγγίσει την Τεχεράνη και την ανταπόκριση του νεοεκλεγέντος, τότε, προέδρου του Ιράν Χασάν Ρουχανί στις αμερικανικές προθέσεις. Από τότε είχε διαφανεί ολοκάθαρα η διαφοροποίηση στις προτεραιότητες της Ουάσιγκτον. Δηλαδή, στη θέση μιας ισχυρής Τουρκίας, με επιρροή στον αραβικό και ευρύτερα στο μουσουλμανικό κόσμο, που εξυπηρετούσε μέχρι τότε τα σχέδιά της ως αντίβαρο στην επιρροή της Τεχεράνης, να προκρίνουν μια Τουρκία εσωστρεφή εξαιτίας υπαρκτών ή κατασκευασμένων εσωτερικών προβλημάτων, αδύναμη να ακυρώσει τα σχέδιά τους στην περιοχή.

Ουσιαστικά, η Ουάσιγκτον φαίνεται να επιθυμεί τον έλεγχο των σιιτών από το Ιράν και των σουνιτικών ομάδων από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ και όχι την ανάδειξη μουσουλμανικών δημοκρατιών, όπως η Τουρκία, σε αντίθεση με όσα διακήρυττε. 

Διότι τα δημοκρατικά καθεστώτα εκ της φύσεώς τους δεν συναινούν πάντοτε στην προώθηση επεκτατικών σχεδίων ερήμην των λαών.

Π.χ., το 2003 η Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας είχε απορρίψει το αίτημα των ΗΠΑ να επιτεθούν κατά του Σαντάμ χρησιμοποιώντας το τουρκικό έδαφος.

Βέβαια, η αναζωπύρωση του Παλαιστινιακού ενίσχυσε εκ νέου τη θέση του Ερντογάν στο εσωτερικό της Τουρκίας και την επιρροή του στην ευρύτερη περιοχή, αλλά οι εξελίξεις τρέχουν και τα συμπεράσματα ίσως έχουν προσωρινό χαρακτήρα.

Πέμπτον, η νέα εισβολή των Ισραηλινών στη Γάζα, ιδιαίτερα η βαρβαρότητά της, ανέδειξε το βαθμό της ανασφάλειας του Ισραήλ στο νέο ρευστοποιημένο περιβάλλον, στο οποίο αναζητεί το νέο ρόλο του.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ: Οι ισραηλινο-αμερικανικές σχέσεις και οι Ισραηλινές θηριωδίες στη Γάζα υπό τις ευλογίες της Υπερδύναμης!

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του Χ. Ι. Πολυχρονίου 
Καθηγητή Διεθνών Σχέσεων και Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας και  ερευνητή/Policy Fellow σε Ινστιτούτο Οικονομικών της Νέας Υόρκης

Tη στιγμή που γράφεται το παρόν κείμενο, ο υπουργός Εξωτερικών των HΠA Τζον Κέρι μόλις έφτασε στο Τελ Αβίβ με σκοπό να μεσολαβήσει για τον «τερματισμό της βίας» στη Λωρίδα της Γάζας.

Ο ίδιος, φυσικά, δήλωνε πριν από λίγες ημέρες στο τηλεοπτικό πρόγραμμα του NBC «Meet the Press» ότι το Ισραήλ «έχει κάθε δικαίωμα στον κόσμο να προστατεύσει τον εαυτό του» από τις επιθέσεις της Χαμάς. Δηλαδή, να σκοτώνει άμαχο πληθυσμό, να δολοφονεί παιδιά, να βομβαρδίζει νοσοκομεία και εν γένει να παραβιάζει κάθε έννοια δικαίου, ηθικής και διεθνούς νομιμότητας.

Η δημόσια στήριξη του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών στη νέα βάρβαρη και εγκληματική εισβολή (η τρίτη μέσα σε πέντε χρόνια) μίας εκ των μεγαλύτερων στρατιωτικών δυνάμεων στον κόσμο στην ανυπεράσπιστη Λωρίδα της Γάζας, ένα σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο οποίο ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες 1,8 εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές, ήρθε δύο μέρες μετά το ομόφωνο ψήφισμα στην αμερικανική Γερουσία υπέρ της ισραηλινής επίθεσης στη Γάζα. 

Ενα παρόμοιο ψήφισμα είχε λάβει χώρα μία εβδομάδα νωρίτερα στο Κογκρέσο, ενώ στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα μεταξύ των δύο ψηφισμάτων μία επιτροπή της αμερικανικής Γερουσίας ενέκρινε αύξηση της αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας για το ισραηλινό αντιπυραυλικό σύστημα «Σιδερένιος Θόλος».

Φυσικά, δεν υπήρξε καμία αναφορά στη Γερουσία και στο Κογκρέσο για τους εκατοντάδες αθώους πολίτες στη Γάζα, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά, που δολοφονούνται εν ψυχρώ από τον ισραηλινό στρατό. Υπάρχει λόγος γι' αυτό: 

Η επίσημη στρατηγική του Ισραήλ είναι ότι, ανά τακτικά χρονικά διαστήματα, πρέπει να «κουρεύει το γκαζόν» στη Γάζα. Και η εκτόξευση των ρουκετών προσφέρει την αφορμή, ανάμεσα σε γεωπολιτικούς και αμιγώς πολιτικούς λόγους, να δοκιμάζονται στο «πεδίο μάχης» τα όπλα της ισραηλινής αμυντικής βιομηχανίας, καθώς το Ισραήλ αποτελεί μία από τις κορυφαίες χώρες στην εξαγωγή στρατιωτικού εξοπλισμού. 

Η στρατηγική του «κουρέματος του γκαζόν» (η φράση που χρησιμοποιείται στους ισραηλινούς στρατιωτικούς κύκλους για να διατηρείται ο εχθρός εκτός ισορροπίας) έχει την πλήρη στήριξη της Ουάσιγκτον. 

Οποιος πιστεύει ότι το Ισραήλ είναι αυτό που χειραγωγεί και καθοδηγεί την εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον δεν ασπάζεται απλώς αφελείς θεωρίες συνωμοσίας, αλλά διαστρεβλώνει τη σημασία της έννοιας της αυτοκρατορίας. Αν το σιωνιστικό κράτος των 7,4 εκατομμυρίων ανθρώπων (με τους Εβραίους να αποτελούν το 80%) έχει το πάνω χέρι στη σχέση του με μία παγκόσμια αυτοκρατορία, που διαθέτει πάνω από 1.110 στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον πλανήτη (όταν τόσο η ρωμαϊκή αυτοκρατορία όσο και η βρετανική αυτοκρατορία δεν διέθεταν στο αποκορύφωμά τους πάνω από 40 βάσεις η κάθε μία τους, βλ.: Kevin Zeese και Margaret Flowers «US Empire Reaches Breaking Point: Time to End It», Truthout, 21 Ιουλίου 2014) και όπου ο αντισημιτισμός ήταν «πολιτιστικά» ενσωματωμένος στα υψηλότερα κλιμάκια της αμερικανικής κυβερνητικής και επιχειρηματικής ηγεσίας τουλάχιστον μέχρι και τη δεκαετία του 1970, τότε γιατί να μην αποδεχθούμε και τους ισχυρισμούς κάποιων ότι οι εξωγήινοι ζουν ήδη ανάμεσά μας και πως υποθάλπουν και συντονίζουν τις παγκόσμιες εξελίξεις με σκοπό τον αφανισμό της ανθρωπότητας. Και οι δύο απόψεις βασίζονται σε χωρίς λογικό ειρμό σκέψεις.

 

Ούτε φυσικά ισχύει το ακόμη αφελέστερο επιχείρημα του Ολοκαυτώματος. Δηλαδή, ότι οι ΗΠΑ νιώθουν ότι έχουν κάποιο ειδικό ηθικό χρέος που πρέπει να ξεπληρώσουν. Εάν αφηρημένες ηθικές αρχές καθοδηγούσαν τη στήριξη των ΗΠΑ προς το Ισραήλ, οι ΗΠΑ θα πρέπει να ήταν ήδη ο ηθικός αντιπρόσωπος σε όλο τον κόσμο, αντί ένας διαβόητος αντίπαλος των μεγαλύτερων προοδευτικών παγκόσμιων αιτημάτων και στενός συνεργάτης με μερικά από τα πιο βάναυσα στρατιωτικά καθεστώτα που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια του δεύτερου μέρους του 20ού αιώνα στη Λατινική Αμερική, την Ασία και την Αφρική.

Το Ισραήλ αποτελεί εδώ και δεκαετίες τον πιο σημαντικό και αξιόπιστο στρατηγικό σύμμαχο των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. 

Οι ΗΠΑ είναι αυτές που χρησιμοποιούν το Ισραήλ ως μισθοφόρο για να διατηρήσουν την ασφάλεια και τα ηγεμονικά συμφέροντά τους στη Μέση Ανατολή και όχι το Ισραήλ τις ΗΠΑ για να προωθήσει τα δικά του ηγεμονικά σχέδια, όπως διατείνονται οι αναλυτές που θεωρούν ότι το ισραηλινό λόμπι είναι στην πραγματικότητα τόσο ισχυρό που έχει ουσιαστικά καταστήσει αποικία του την αμερικανική πολιτική και την κοινωνία.

Η «ειδική σχέση» των ΗΠΑ με το σιωνιστικό κράτος ξεκινάει από τις απαρχές του Ψυχρού Πολέμου ως μέσο για την αντιστάθμιση της σοβιετικής επιρροής στην περιοχή, αλλά η ενσωμάτωση του Ισραήλ στην εγχώρια πολιτική των ΗΠΑ λαμβάνει σάρκα και οστά από τη στιγμή που το ρεπουμπλικανικό κόμμα αρχίζει να χρησιμοποιεί το Ισραήλ για να αποσπάσει τη στήριξη της θρησκευτικής Δεξιάς, με αποτέλεσμα να διαμορφώνεται στην πορεία μια πολύ στενή χρηματοοικονομική και πολιτική σχέση μεταξύ ΗΠΑ και του ισραηλινού/εβραϊκού στοιχείου, σε βαθμό που να αποτελεί ταμπού η οποιαδήποτε κριτική εναντίον του Ισραήλ, αλλά και η ίδια η αμερικανική δημοκρατία να εξελίσσεται σταδιακά σε μια θεοκρατία, ιδίως την οκταετία της διακυβέρνησης του Τζορτζ Μπους του νεότερου. Οσον αφορά το περιβόητο ισραηλινό λόμπι, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είναι πανίσχυρο. Στα ζητήματα που δεν αφορούν ιδιαίτερα τα κέντρα αμερικανικής εξουσίας, αλλά το ίδιο ισχύει για πολλά άλλα λόμπι.

Η νέα επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα έχει ελάχιστα να κάνει με την εκτόξευση των ρουκετών, που ξεκίνησαν μετά την εκστρατεία ισραηλινών αντιποίνων, συμπεριλαμβανομένων των συλλήψεων εκατοντάδων υπόπτων υποστηρικτών της Χαμάς για τον θάνατο των τριών εφήβων εποίκων, ένα συμβάν για το οποίο η Χαμάς αρνήθηκε κάθε εμπλοκή. Οι δύο σημαντικότεροι μάλλον λόγοι, όπως αναφέρει σε μία συνέντευξη που μου παραχώρησε για το γνωστό αμερικανικό ηλεκτρονικό ειδησεογραφικό site «Truthout» ο Richard Falk, ομότιμος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στην έδρα Albert G. Milbank στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον και πρώην ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για την κατεχόμενη Παλαιστίνη (2008-2014), ήταν οι εξής: 

Πρώτον, η «ανεπιθύμητη δημιουργία στις 2 Ιουνίου μίας προσωρινής "κυβέρνησης εθνικής ενότητας" υπό την ηγεσία Φατάχ - Χαμάς, η οποία υπονόμευε την προσπάθεια (του Ισραήλ) να μη ενωθούν ποτέ οι δύο αυτές δυνάμεις» 

Δεύτερον, «το ισχυρό κίνητρο του Ισραήλ να αποδυναμώσει τη Χαμάς στη Δυτική Οχθη έτσι ώστε να μπορέσει το Ισραήλ να δικαιολογήσει τις κινήσεις που ανάλαβε τον Απρίλιο με σκοπό να δώσει τέλος στις απευθείας διαπραγματεύσεις με την Παλαιστινιακή Αρχή και να προχωρήσει ακόμη πιο κοντά στην ενσωμάτωση της Δυτική Οχθης στο Ισραήλ και να υλοποιήσει το σιωνιστικό εποικιστικό όνειρο πέραν των συνόρων του 1967».

Σε όλο αυτό το σκηνικό, δηλαδή στις νέες θηριωδίες του Ισραήλ στη Γάζα, ο Richard Falk δεν παραλείπει να υπογραμμίσει ότι «οι ΗΠΑ έχουν τα χέρια τους βουτηγμένα στο αίμα».

 

Αξίζει να κλείσουμε με ένα απόσπασμα της επιστολής του ηρωικού Νορβηγού γιατρού στη Γάζα Mads Gilbert, γιατί ο ίδιος φαίνεται να έχει απόλυτη συναίσθηση του απόλυτα εγκληματικού πολιτικού δράματος που παίζεται εκεί εις βάρος αθώων ανθρώπινων ζωών. Γράφει:

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ: Από το κράτος του Ισραήλ στην εξέγερση των Παλαιστινίων - Οι σημαντικοί σταθμοί από το 1948 έως την ανάληψη του ελέγχου της Γάζας από τη Χαμάς

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ

• 1948: Ιδρύεται το κράτος του Ισραήλ. Οι πρώτοι 700.000 Παλαιστίνιοι πρόσφυγες

• 1964: Ιδρύεται η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Το 1969 παίρνει τα ηνία ο Γιάσερ Αραφάτ

• 1967: Πόλεμος των Έξι Ημερών. Το Ισραήλ καταλαμβάνει την ανατολική Ιερουσαλήμ, τη Γάζα, τη Χερσόνησο του Σινά και μέρος των Υψωμάτων του Γκολάν

• 1973: Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ. Συρία και Αίγυπτος επιτίθενται στο Ισραήλ, δεν καταφέρνουν όμως να κρατήσουν τα κέρδη τους

• 1978: Η συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ δίνει στους Παλαιστίνιους καθεστώς περιορισμένης αυτονομίας σε Γάζα και Δυτική Όχθη

• 1987: Ξεσπά η πρώτη Ιντιφάντα, που οδηγεί στην υπογραφή των συμφωνιών Μαδρίτης (1991) και Όσλο (1993). Το 1994 δολοφονείται από σιωνιστές ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ: Οκτώ απορίες για τη Γάζα

Tης ΞΕΝΙΑΣ ΚΟΥΝΑΛΑΚΗ

Ενα αυτόματο όπλο κι ένα τεράστιο κόκκινο Χ από πάνω να το διαγράφει. Αυτό απεικόνιζε η αφίσα που είδα σε ένα σχολείο του ΟΗΕ, όταν πριν από χρόνια ταξίδεψα στη Δυτική Οχθη.
  

«Είναι κάποιο συμβολικό μήνυμα; Οχι στη βία;» ρώτησα αφελώς τον διευθυντή. 

«Οχι καθόλου», απάντησε. «Πολλοί γονείς, ακόμη και έφηβοι μαθητές έρχονται με τα όπλα τους», μου εξήγησε. 
  

Προχθές ένα αντίστοιχο σχολείο του ΟΗΕ, ασφαλές -υποτίθεται- καταφύγιο για αμάχους, βομβαρδίστηκε στη Γάζα. Το Ισραήλ (και η Παλαιστίνη) είναι μια χώρα στην οποία τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Ούτε ότι οι γονείς δεν κουβαλούν τα όπλα τους στο σχολείο ούτε ότι δεν είναι δυνατόν να βομβαρδίζονται σχολεία.
 

Προσπαθώ εδώ και μέρες να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, χωρίς να διολισθήσω ούτε σε έναν φιλοπαλαιστινιακό λαϊκισμό ούτε σε μια άκριτη υπεράσπιση των μέσων που μετέρχεται το Ισραήλ για να υπεραμυνθεί του -αδιαπραγμάτευτου- δικαιώματός του να υπάρχει. 

Στο πλαίσιο αυτό, θέλω να διατυπώσω μερικές παρατηρήσεις απορίες - ρητορικές και μη.
 

1. Το βασικό επιχείρημα του ισραηλινού στρατού για τις μεγάλες απώλειες είναι ότι η Χαμάς χρησιμοποιεί τους αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες. Ισως αυτό ισχύει. Και; Τι κάνει γι’ αυτό; Απλώς ξεπλένει τις ενοχές του και συνεχίζει να βομβαρδίζει;
 

2. Η Γάζα είναι από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του πλανήτη. Πού μπορούν να καταφύγουν οι άμαχοι, όταν τους προειδοποιούν οι ισραηλινές δυνάμεις ότι επίκειται επίθεση; Ούτε καν σε εγκαταστάσεις του ΟΗΕ, όπως αποδείχθηκε προχθές.

 
3. Η Χαμάς ήταν αποδυναμωμένη πριν από τη συγκρότηση ενωτικής κυβέρνησης με τη Φατάχ την περασμένη άνοιξη. Ηταν συνεπώς μια υποχώρηση εκ μέρους της σε πιο μετριοπαθείς θέσεις. Το Ισραήλ μπορούσε, αν ήθελε, να εκμεταλλευτεί την εξέλιξη, αφού θεωρεί τον Μαχμούντ Αμπάς τον μοναδικό δυνάμει συνομιλητή του από την πλευρά των Παλαιστινίων. Τι πέτυχε τελικά με αυτήν την αδιαλλαξία; Απλώς το αντίστροφο, να ριζοσπαστικοποιήσει και τη Φατάχ, να ηρωοποιήσει τη Χαμάς και στη Δυτική Οχθη, με αποτέλεσμα ο Αμπάς να διολισθαίνει πλέον σε πιο ακραίες θέσεις.
 


4. Είναι λογικό το επιχείρημα του Ισραήλ «εμείς αποδεχθήκαμε τη συμφωνία εκεχειρίας, εκείνοι την απέρριψαν»; Ναι μεν, αλλά... Χωρίς κάποια ανταλλάγματα, μια συμφωνία εκ μέρους της Χαμάς θα ισοδυναμούσε με ταπεινωτική ήττα, συνθηκολόγηση.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΜΠΑΝΑΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Τα «πειρατικά» του Γκρούεφσκι δένουν στην πρωτεύουσα του κιτς - Σε εξέλιξη το βλαχομπαροκ εθνικιστικό σχέδιο «Σκόπια 2014»

Toυ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΕΛΙΔΗ

«Βασιλικές μακεδονικές γαλέρες» εφεύραν και στήνουν στον ποταμό Βαρδάρη (Vardar), ο οποίος διασχίζει την πόλη των Σκοπίων, οι άνθρωποι του Νίκολα Γκρούεφσκι.

Ετσι, συμπληρώνουν το σκηνικό του κιτς με τα αρχαϊκά κτίρια-μπαρόκ και τα αντίγραφα αγαλμάτων αρχαίων Μακεδόνων, που έχει στηθεί στο κέντρο της πρωτεύουσας, στο πλαίσιο του περίφημου σχεδίου εξαρχαϊσμού με την ονομασία «Σκόπια 2014». Αυτό που αρκετοί αμφισβητίες διανοούμενοι στην ΠΓΔΜ αποκαλούν «μπαρόκ εθνικισμό».

Το περασμένο Σάββατο παραδόθηκε στο κοινό η πρώτη από τις... γαλέρες του Βαρδάρη με την ονομασία «Royal Macedonia», μια απροσδιορίστου αισθητικής κακόγουστη κατασκευή, που τελικά δεν είναι ένα πλοίο μέσα στα νερά του ποταμού, αλλά μια ιμιτασιόν κατασκευή πάνω σχεδόν στην «προκυμαία», η οποία παραπέμπει μάλλον σε... Πειρατές της Καραϊβικής. 

Το εσωτερικό ξεχωρίζει για τη διακόσμηση, καθώς δίπλα στους υπαλλήλους στέκονται ομοιώματα αρχαίων Μακεδόνων οπλιτών...

To ότι γαλέρες δεν υπήρξαν ποτέ μέσα στο πέρασμα της ιστορίας στα ορμητικά νερά του Βαρδάρη, και πολύ περισσότερο... βασιλικές μακεδονικές, δεν έχει καμία σημασία για τους τερατολόγους των Σκοπίων.

Το σχέδιο, μάλιστα, «Σκόπια 2014», για το οποίο η σημερινή δημοτική αρχή του Κέντρου της Πόλης των Σκοπίων με επικεφαλής τον δήμαρχο αντιδρά έντονα από την πρώτη στιγμή που εκλέχτηκε, περιλαμβάνει την κατασκευή έξι τουλάχιστον τέτοιων δήθεν βασιλικών μακεδονικών σκαφών, σε χώρους που έχουν παραχωρηθεί από την προηγούμενη διοίκηση του Δήμου, υπό τον Κότσε Τρογιάνοφσκι (VMRO).

Η εταιρεία που ανέλαβε να κατασκευάσει το «Royal Macedonia» και θα το εκμεταλλεύεται επί δέκα τουλάχιστον χρόνια χρόνια, φέρει τη βαρύγδουπη ονομασία «Μακεδονική Φάλαγγα», ενώ η ίδια κατασκευάζει και ένα δεύτερο σκάφος, για το οποίο όπως λέει ο ιδιοκτήτης της Νταβόρ Αντρέφσκι, βρίσκεται κι αυτό περίπου στα μισά της κατασκευής του.

Οι «γαλέρες» φέρουν σκελετό από χάλυβα και εξωτερικά επένδυση από ξύλο, αλλά όλη η υπόλοιπη κατασκευή είναι από... φτηνή γυψοσανίδα. Στο εσωτερικό, που λειτουργεί ως μπαρ-ρέστοραντ, η διαμόρφωση και διακόσμηση... βγάζει μάτι, ανάμεσα σε μια απομίμηση κακόγουστου μπαρόκ και αρχαίων Μακεδόνων οπλιτών με πλήρη πολεμική εξάρτυση.

Η τρίτη «μακεδονική γαλέρα» προβλέπεται να είναι μια υπερμεγέθης κατασκευή, που θα λειτουργήσει ως... ξενοδοχείο. Θα έχει 35 μέτρα μήκος, 16 μέτρα πλάτος και 35 μέτρα ύψος (!). Θα έχει τρεις ορόφους και θα περιλαμβάνει 16 δωμάτια και 2 σουίτες. Το ότι θα είναι... μακεδονικές βασιλικές δεν αμφισβητείται, όπως και το ότι θα έχουν το όνομα κάποιου αρχαίου βασιλιά των Μακεδόνων. Πάντως για τις άλλες τρεις προβλεπόμενες από το σχέδιο «γαλέρες», αν και έχουν προβλεφθεί οι χώροι από τον δήμο, δεν έχουν εμφανιστεί ενδιαφερόμενοι επενδυτές.

Οι μακεδονικές βασιλικές γαλέρες έρχονται να προστεθούν στο τοπίο των κτιρίων μπαρόκ και της πληθώρας των αγαλμάτων στο κέντρο των Σκοπίων με τα οποία η σημερινή ηγεσία της ΠΓΔΜ επιχειρεί έναν τερατώδη εξαρχαϊσμό και μια βουτιά στην αρχαία Μακεδονία. Μάλιστα η γαλέρα «Royal Macedonia», που αποτελεί ένα πραγματικό μνημείο του κιτς, στήθηκε σε μικρή μόλις απόσταση από την πέτρινη ρωμαϊκή γέφυρα του Βαρδάρη, που αποτελεί ένα πραγματικό αρχαίο μνημείο - έμβλημα για την πόλη των Σκοπίων.

Και μπορεί καμία αρχαιολογική υπηρεσία παγκοσμίως να μη διανοούνταν καν τέτοιους βιασμούς, όμως στην ΠΓΔΜ όλοι σχεδόν υποκύπτουν στις σκοπιμότητες.Υπάρχουν πάντως και κάποιοι διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί κ.ά. που αντιδρούν και δεν έκρυψαν τη... ναυτία τους και με τις κακόγουστες «μακεδονικές βασιλικές γαλέρες», οι οποίοι κάνουν λόγο για γελοιότητα και ντροπή.

Εκθεση - σκάνδαλο Εξάγουν... Μακεδόνες βασιλείς στη Γερμανία

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ο δεύτερος πόλεμος

Toυ ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Ένα από τα χαριτωμένα των εφημερίδων είναι ότι κρεμούν την ιστορία από μανταλάκια. Και όταν πρόκειται για το τέλος της, η εικόνα επιτρέπει στη μέρα να βγάλει τη γλώσσα μπροστά στην αιωνιότητα.  

Εκείνη τη μέρα τη θυμάμαι. Κυριακή, του 1990, σχεδόν 25 χρόνια πριν, 1/4 του αιώνα -για να πάρω το κύρος που σου δίνει, ως αντάλλαγμα, ο χρόνος. Στεκόμουν μπροστά στο περίπτερο και έβλεπα τον κύριο τίτλο από «Το Βήμα». «Το τέλος της ιστορίας», από τον καθηγητή-διανοητή Φράνσις Φουκουγιάμα. Ήταν μια εποχή που εύκολα σε έβαζε να γράψεις τέτοιο δοκίμιο, πόσο μάλλον να αγοράσεις την εφημερίδα. Ε, ο Φουκουγιάμα έκανε λάθος και «Το Βήμα» έγραψε ψέματα εκείνη τη μέρα. Λίγο-πολύ ο Φουκουγιάμα εκτίμησε ότι η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, δηλαδή η οριστική νίκη της Δύσης επί του σοβιετικού μπλοκ, οδηγεί στο τέλος της ιστορίας, έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε, ως αποτέλεσμα συγκρούσεων. 

Η παγκοσμιοποίηση είναι η νέα πραγματικότητα. Πλέον ξέρουμε πού πηγαίνει ο κόσμος, δεν γνωρίζουμε, βέβαια, πώς θα φτάσει εκεί. Όμως η πορεία είναι ήδη πάνω στους χάρτες.

Το άρθρο είχε θυμώσει την Αριστερά. Για τη δογματική αριστερή σκέψη, ο υπαρκτός σοσιαλισμός δεν είχε καταρρεύσει λόγω των αδιεξόδων του, αλλά επειδή οι καπιταλιστές είχαν υπονομεύσει την επανάσταση -ας μην πιάσουμε αυτήν την κουβέντα, είναι πια γραφική. 

Ο Φουκουγιάμα, βέβαια, έπεσε έξω. Θα μου πείτε, εδώ ο Μαρξ έπεσε έξω, θα έμενε η αλήθεια με τον Φουκουγιάμα;  

Δεν προέβλεψε τη δυναμικής της Ασίας, την έξοδο της Κίνας, την επιμονή της Ρωσίας στη διπολική σχέση με τη Δύση. 

Η ιστορία, λοιπόν, δεν τελείωσε. Δείχνει να γυρίζει πίσω, σαν σπιράλ. Λες και ένα ελατήριο επαναφέρει τον κόσμο στο τέλος του 19ου αιώνα. Και οι όροι αντιστρέφονται. Είναι η Ανατολή που έχει πια τον πρώτο λόγο στην ιστορική κίνηση. Ένας νέος κόσμος που πριν από μερικές δεκαετίες ήταν σιωπηρός. Τώρα θέλει να πάρει αυτό που του ανήκει και ακόμα περισσότερα. Η Δύση δεν δείχνει μόνο γερασμένη. Δείχνει και αδύναμη.

Το εξώφυλλο του Time είναι ανατριχιαστικό. Όχι επειδή δαιμονοποιεί τον Πούτιν. Αυτό ίσως είναι ιστορικά ορθό.  

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Είναι «μαγκιά» ο Ψυχρός Πόλεμος;

Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΙΤΣΗ

Οι εκτιμήσεις για την επίδραση που θα έχουν στη Ρωσία και το καθεστώς Πούτιν ενδεχόμενες ευρωπαϊκές κυρώσεις, διίστανται. 

Ορισμένοι νεοσυντηρητικοί κύκλοι των ΗΠΑ και της Βρετανίας θεωρούν ότι μεσοπρόθεσμα το καθεστώς δεν θα αντέξει και παρά τα υψηλά (320 δισ. δολ. περίπου) συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας, θα καταρρεύσει. 

Περισσότεροι και πιο νηφάλιοι, εκτιμούν ότι η ρωσική οικονομία θα υποστεί μεν κόστος αλλά, αντιθέτως, αντί να αποδυναμωθεί, θα ενισχυθεί το καθεστώς Πούτιν, θα επεκταθεί η εξουσία του στη ρωσική οικονομία και, μάλιστα, στους πιο σύγχρονους τομείς της, όπως ο χρηματοπιστωτικός. 

Ηδη, οι επιβληθείσες αμερικανικές κυρώσεις αντιμετωπίζονται με μεγάλο σκεπτικισμό: «Με την πολιτική των κυρώσεων, όχι μόνο χάνουμε τη μάχη αλλά κάνουμε πολύ πιο δύσκολο να κερδίσουμε τον πόλεμο» (C. Gaddy και B. Ickes, Brookings Institution).
Στις σχετικές συζητήσεις, η Ρωσία θεωρείται ως απομονωμένη. 

Δεν είναι ακριβές. Πέραν της Ευρασιατικής Οικονομικής Ενωσης που υπέγραψαν Ρωσία, Λευκορωσία και Καζαχστάν φέτος, στις 25 Μαΐου, υπάρχει μια μεγάλη δύναμη που παρακολουθεί ενεργά τις εξελίξεις και προσφέρει στη Ρωσία μια νέα ισχυρή συμμαχία: Η Κίνα. Της ουκρανικής κρίσης σοβούσης, στις 20 Μαΐου, η Gazprom και η κινεζική CNPC υπέγραψαν 30ετή συμφωνία μαμούθ, 400 δισ. δολ., για την προμήθεια της Κίνας με 38 δισ. κυβικά μέτρα φυσικό αέριο ετησίως και για την κατασκευή αγωγού, αξίας 75 δισ. δολ., που θα μεταφέρει αυτό το φυσικό αέριο. Στις 16 Ιουλίου, Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Βραζιλία και Ν. Αφρική έκαναν ένα τεράστιο βήμα: Αποφάσισαν να συγκροτήσουν τη «Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα», με αρχικό κεφάλαιο 50 δισ. δολ. και με δεξαμενή συναλλαγματικών αποθεμάτων 100 δισ. δολ. Τα περί απομόνωσης, είναι ολίγον «θεωρητικά».
Η Κίνα θέλει να διασφαλίσει επάρκεια και, κυρίως την ασφάλεια των ενεργειακών πόρων – πέραν της διέλευσης μέσω στενών της Malacca. Ετσι, το 2007, συμφώνησε με τη Μιανμάρ να εισάγει μέσω αγωγών φυσικό αέριο και πετρέλαιο στην επαρχία Γινάν, το 2009 συμφώνησε με το Καζαχστάν να εισάγει μέσω αγωγού 400 χιλ. βαρέλια πετρέλαιο ημερησίως στην επαρχία Ξιγιάνγκ και, το ίδιο έτος, συμφώνησε με το Τουρκμενιστάν και το Ουζμπεκιστάν να της στέλνουν, με αγωγό μέσω Καζαχστάν, 3,8 δισ. κυβ. πόδια φυσικό αέριο ημερησίως. Δεδομένου ότι η πρόσφατη συμφωνία με τη Ρωσία καρκινοβατούσε επί πολλά έτη, λέγεται ότι η Κίνα ήταν η πρώτη κερδισμένη από την κρίση και τα επαπειλούμενα εμπάργκο στη Ρωσία. Το ερώτημα είναι ποιος μπορεί να καταστεί ο πρώτος μεγάλος χαμένος. 

 Απαντώντας, αρκετοί δείχνουν την Ευρώπη.
Η κρίση είναι στο έδαφός της και τη βρίσκει αποδυναμωμένη από την κρίση. Εχει στενές οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία, πέραν της ενέργειας είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της (το 41% του εξωτερικού εμπορίου της Ρωσίας) και εξαρχής είδε με απροθυμία το ενδεχόμενο επιβολής κυρώσεων – τόσο, που στις αρχές του έτους η κ. V. Nuland, είχε εκστομίσει το περιβόητο «fuck European Union!». Ακόμα και ο Ολλανδός ηγέτης της πολυεθνικής Philips, κ. Van Houten, ζήτησε να μην υπάρξουν βιαστικές αποφάσεις για κυρώσεις πριν από την πλήρη διαλεύκανση όλων των γεγονότων. Και βεβαίως, κρίσιμη θα είναι η θέση της καγκελαρίου Α. Μέρκελ. Η Γερμανία κάνει 38 δισ. ευρώ εξαγωγές στη Ρωσία (τις μεγαλύτερες όλων των Ευρωπαίων) και οι επενδύσεις των εταιρειών της είναι 10πλάσιες από κάθε άλλης χώρας. Ανευ Γερμανίας, ουδέν.
Αλλά η απειλή είναι ευρύτερη και με μεγάλο βάθος. Είναι η απειλή της επιστροφής της Ευρώπης στο κλίμα του Ψυχρού Πολέμου. 

Πρώτη και άμεση συνέπεια θα ήταν μια νέα κούρσα εξοπλισμών. Ισως αυτό θεωρείται ευλογία από τα «Tea Parties» των ΗΠΑ, δοθέντος ότι (α) αμερικανικές είναι οι μακράν ισχυρότερες εταιρείες πολεμικού υλικού, αυτές θα κερδίσουν, και (β) ότι, έχοντας χάσει την πρωτοκαθεδρία στην παραγωγικότητα της βιομηχανίας, η αμερικανική οικονομία (λιγότερο η βρετανική...) με μια νέα κούρσα εξοπλισμών θα προσέβλεπε σε μια αναζωογόνηση. Εκεί κρύβονται τα βρώμικα συμφέροντα που πιέζουν τον πρόεδρο Ομπάμα προς ακραίες ενέργειες.

Η μεγάλη χαμένη θα ήταν η Ευρωπαϊκή Ενωση, με τρόπο άμεσο και απολύτως απτό. Γιατί:

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Εχει νόημα το ερώτημα αν "η Ρωσία αντέχει έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο" ?

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΥ

«Μπορεί να επιβιώσει ο Πούτιν;», διερωτάται σε ανάλυσή του  στο Stratfor o George Friedman;

Σε καλύτερη διατύπωση το ερώτημα διατυπώνεται αν και κατά πόσον μια πολιτική πλήρους εναρμόνισης με τις ΗΠΑ διασφαλίζει μια μίνιμουμ κατοχύρωση των ζωτικών συμφερόντων της Μόσχας σε αντίστιξη με τους κινδύνους που εμπεριέχει η πολιτική που ακολούθησε ο ισχυρός άνδρας του Κρεμλίνου τα δεκατέσσερα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία.

Η απάντηση είναι αρνητική. Οταν το 1991 βρέθηκαν στην εξουσία οι απερίγραπτοι Γέλτσιν και Κόζιρεφ που ανακοίνωσαν τη διάλυση της ΕΕΣΔ πρώτα στον εμβρόντητο Τζορτζ Μπους και μετά στον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, οι ΗΠΑ μεταχειρίσθηκαν τη Ρωσία ως ηττημένη χώρα σε πόλεμο.

Ξεκίνησαν από το 1993 τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς και στην πορεία έστησαν ως πρόσχημα συνεργασίας με τη Μόσχα το Συμβούλιο ΝΑΤΟ-Ρωσίας.

Ολα τα παραπάνω κατέρρευσαν την άνοιξη του 1999, όταν οι ΗΠΑ αποφάσισαν να κηρύξουν τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και παρέκαμψαν απροσχημάτιστα τη Μόσχα και στη συνέχεια επεφύλαξαν στις ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις στο Κόσοβο μεταχείριση όχι εταίρου αλλά ανεπιθύμητου αντιπάλου.

Από το σοκ της συμπεριφοράς των ΗΠΑ στο Κόσοβο άρχισε η αντίστροφή μέτρηση για τον Γέλτσιν και την ομάδα του, που τερματίσθηκε με την ανάδειξη του Πούτιν και την αυταρχική ανασύνταξη της Ρωσίας, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στην πρώην ΕΣΣΔ.

Ο Πούτιν βαριά τραυματισμένος από τη σύγκρουση στην Ουκρανία δεν κινδυνεύει στο ορατό μέλλον, γιατί πολύ απλά ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ότι η επιστροφή στην εποχή Γέλτσιν θα είχε ως αποτέλεσμα μια ρεαλιστική συνεργασία με τις ΗΠΑ.

Αντίθετα, το πιο πιθανό σενάριο, αφού «κλειδωθούν» οι Ευρωπαίοι Σύμμαχοι σε αντιπαλότητα με τη Μόσχα είναι η πυροδότηση από την Ουάσιγκτον και νέων μετώπων από τη Μολδαβία και τη Γεωργία μέχρι και τη Λευκορωσία.

Σε  ομιλία του  ο Πούτιν έδωσε το στίγμα της επιθετικής περιχαράκωσης, μίλησε για θωράκιση της χώρας με ενίσχυση των στρατιωτικών της δυνατοτήτων λόγω κινήσεων του ΝΑΤΟ αλλά και προστασίας της οικονομίας από εξωτερικές απειλές.

Τι από τα παραπάνω είναι ρητορική εσωτερικής κατανάλωσης και τι πραγματική δυνατότητα, θα το δείξει ο χρόνος, ένα όμως είναι βέβαιο: Αν η Μόσχα κρίνει ότι η Ουκρανία ήταν το πρώτο βήμα μιας συνολικής στρατηγικής για έξωσή της από την πρώην ΕΣΣΔ, τότε δίχως αμφιβολία σε κάποια στιγμή θα χρησιμοποιήσει πολιτικά το πλεονέκτημα του πυρηνικού της οπλοστασίου, με την τοποθέτηση τακτικών πυρηνικών όπλων σε προωθημένες θέσεις.

Ο,τι και να συμβεί, είτε σκλήρυνση και περιχαράκωση υπό τον Πούτιν, είτε αποδυνάμωσή του και αντικατάστασή του με έναν πιο παρουσιάσιμο Γέλτσιν, οι ΗΠΑ θα είναι σε πολύ καλύτερη θέση διασφάλισης των ζωτικών τους συμφερόντων από ό,τι στα τέλη Νοεμβρίου του 2013, όταν ελαφρά τη καρδία οι υπουργοί Εξωτερικών των «28» επικύρωναν την Ανατολική Εταιρική Σχέση της Ε.Ε. με Ουκρανία, Μολδαβία και Γεωργία, μια φόρμουλα που πρότεινε ο υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας, Σικόρσκι, όταν την άνοιξη του 2009 στο Βουκουρέστι, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, Γερμανία και Γαλλία μπλόκαραν την έναρξη διαπραγματεύσεων για την πλήρη ένταξη του Κιέβου και της Τιφλίδας στην Ατλαντική Συμμαχία.

Το ερώτημα αν η Ρωσία αντέχει έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο στερείται νοήματος: 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Τα καλοκαιρινά Blues του Πούτιν

Tου Dmitri Trenin /The Global Think Tank

 
Η διεθνής έρευνα για τα αίτια της συντριβής της MH17 δεν έχει ακόμη αρχίσει καλά-καλά, αλλά η ετυμηγορία έχει ήδη βγει. 

Παίρνοντας αφορμή από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Barack Obama, ο οποίος μίλησε την περασμένη Παρασκευή, οι Πρωθυπουργοί David Cameron του Ηνωμένου Βασιλείου και Tony Abbott της Αυστραλίας,  στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου υπέδειξαν τη Ρωσία ως υπεύθυνη για την εκτόξευση του πυραύλου που σκότωσε περίπου 300 αθώους ανθρώπους. Την Κυριακή, ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, John Kerry δήλωσε ότι υπάρχει ένας «τεράστιος αριθμός αποδεικτικών στοιχείων», που υποστηρίζει αυτόν τον ισχυρισμό.

Αυτό μπορεί, κάλλιστα, να είναι ένα σημείο καμπής στη σύγκρουση της Ουκρανίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποιούν την απειλή του να μετατρέψουν τη Ρωσία σε ένα κράτος παρία, για να αναγκάσουν τη Μόσχα να τερματίσει την όποια υποστήριξη παρέχει στους αντάρτες του Ντονμπάς, έτσι ώστε να καταφέρει το Κίεβο να ανακτήσει τον πλήρη έλεγχο της περιοχής. Κάποιοι στη Δύση, πιστεύουν ακόμη και πως θα είναι η αρχή του τέλους για την «Ρωσία του Putin». Με την απώλεια τόσων πολλών ευρωπαϊκών ζωών, η ΕΕ είναι πιθανόν τώρα να επιβάλει νέες κυρώσεις στη Ρωσία. Στην Ασία, επίσης η Ρωσία θα μετατραπεί σε παρία.

Ο παραπάνω συλλογισμός υποθέτει ότι η οικονομική πίεση στη Ρωσία θα κάνει τις πολιτικές του Putin μη βιώσιμες και την εξουσία του επισφαλή. Το επιχείρημα συνεχίζει υποστηρίζοντας πως όντας ουσιαστικά προσεκτικός και στην ουσία πραγματιστής, ο Putin θα μειώσει την χασούρα και θα αποσυρθεί. Η Ουκρανία, τελικά θα διαχωριστεί από τη Ρωσία και το Κρεμλίνο θα βρεθεί σε δεινή θέση και θα χρειαστεί να γλείψει τις πληγές του.  Εν ευθέτω χρόνω, η ίδια η  Ρωσία θα αντιμετωπίσει μια αναταραχή και είτε θα σταματήσει να δημιουργεί προβλήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες ή θα εισέλθει σε μια νέα περίοδο αστάθειας που ουσιαστικά θα την εξαφανίσει από την παγκόσμια σκηνή.
 

Όσοι επιθυμούν να δουν αυτό το σενάριο να επαληθεύεται, πιθανότατα, θα απογοητευθούν. Ο Putin είναι απίθανο να παραιτηθεί, ή να κάνει πίσω. Θα συνεχίσει να επιμένει για την διεξαγωγή μιας πλήρους έρευνας για το αεροπορικό δυστύχημα, ακόμη, και όταν αυτή φαίνεται όλο και λιγότερο σχετική για όσους γνωρίζουν, ήδη, την απάντηση. Η Μόσχα θα επιδιώξει ένα τέλος για τις συγκρούσεις στην Ανατολική Ουκρανία, αλλά η κρίση στο εσωτερικό και για την Ουκρανία θα συνεχιστεί, ακόμη και καθώς η συντριπτική πλειοψηφία του ρωσικού λαού θα συνεχίσει να στηρίζει τον Πρόεδρο Putin και θα βλέπει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως αντίπαλο, ακόμη και ως έναν εχθρό της Ρωσίας.
 


Το καλοκαίρι του 2014 μπορεί να είναι το σημείο στο χρόνο, που τα τελευταία λίγα επιζώντα στοιχεία της εταιρικής σχέσης της Ρωσίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους πιο πιστούς συμμάχους της, θα εγκαταλειφθούν οριστικά και θα επέλθει η καθαρά ανταγωνιστική στάση.  

Ο «συσχετισμός δυνάμεων» είναι τόσο πολύ εναντίον της Ρωσίας που θα προσπαθήσει να αποφύγει μια μετωπική σύγκρουση, όπως την περίπτωση της εισβολής στην Ουκρανία. Αντίθετα, η Ρωσία μπορεί να χρησιμοποιήσει την αυξανόμενη απομόνωση από τη Δύση ως κίνητρο για την αντιμετώπιση των κραυγαλέων αδυναμιών της, αρχής γενομένης με την εκπαίδευση, την επιστήμη και την τεχνολογία. Αν καταφέρει να επιβιώσει από την απομόνωση, υψώσει το ανάστημά της και  βελτιώσει τους τρόπους της, θα αποκτήσει αρκετή αυτοπεποίθηση για να υποστηρίξει τις φιλοδοξίες της για μεγάλη δύναμη.

"Επίγεια σοφία"

Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται.

Βολταίρος, 1694-1778, Γάλλος φιλόσοφος & συγγραφέας

Η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα.

Ελληνική παροιμία

Χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, φίλησέ το.

Αμπού Σακούρ, 10ος αιών, Πέρσης ποιητής

Σαν σήμερα (28/7/ΧΧΧΧ)

1586: Ο σερ Φράνσις Ντρέικ φέρνει στην Ευρώπη την πατάτα, την οποία εισάγει από την Κολομβία.

1828: Ο Ιωάννης Καποδίστριας καθιερώνει ως νομισματική μονάδα το «φοίνικα».

1913: Λήξη του Β Βαλκανικού πολέμου με την υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου από τις αντιμαχόμενες δυνάμεις (Ελλάδα, Σερβία, Μαυροβούνιο, Ρουμανία εναντίον Βουλγαρίας). Μεγάλη χαμένη η Βουλγαρία, καθώς μέρος της Μακεδονίας προσαρτάται στην Ελλάδα.

1914: Η Αυστροουγγαρία κηρύσσει τον πόλεμο στη Σερβία. Αρχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

1948: Μία μέρα πριν από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, διοργανώνονται αγώνες για βετεράνους αθλητές - θύματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με πρωτοβουλία του σερ Λούτβιγκ Γκούτμαν. Οι αγώνες αυτοί αποτέλεσαν το προοίμιο των Παραλυμπιακών Αγώνων, που θα γίνουν για πρώτη φορά το 1960 στη Ρώμη.

1836: Γεννιέται ο Εμμανουήλ Ροΐδης

1741: Πεθαίνει ο συνθέτης Αντόνιο Βιβάλντι

1750: Πεθαίνει ο συνθέτης Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ

1794: Πεθαίνει ο Ροβεσπιέρος (Μαξιμιλιέν Ρομπεσπιέρ), ηγετική μορφή της γαλλικής επανάστασης.

ΠΟΛΕΜΟΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: "Ain Al-Hilweh" (To μάτι της όμορφης) - Mα πόσο πονάει αυτός ο κόσμος... (VIDEO)

Πώς θα φαινόταν αν τα απλωμένα ρούχα έσταζαν πάνω σε μνήματα, αν τα παιδιά πήγαιναν σχολείο και δεν υπήρχε δάσκαλος, αν ο εθελοντής γιατρός δεν είχε φάρμακα να δώσει, αν δεν υπήρχε δικαίωμα ιδιοκτησίας, ούτε και δουλειάς;

Toυ ΜΑΝΟΛΗ ΔΗΜΕΛΛΑ

Αν ήταν όλα αυτά δεδομένα, όχι σε πολεμικές ή άλλες εντάσεις αλλά η φυσιολογική καθημερινότητα.

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης Σάμπρα και Σατίλα, ξυπνούν τραγικές εικόνες στο μυαλό. Και βγαίνουν ακόμη μια φορά στην επιφάνεια.

Πρόκειται για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες του Λιβάνου.

Είναι 300.000, 400.000 χιλιάδες ή περισσότεροι; 

Κανείς πραγματικά δεν γνωρίζει… Ζουν σε άθλιες συνθήκες από το 1948, μέσα σε προσφυγικούς καταυλισμούς υπό την «προστασία» του ΟΗΕ στις αραβικές χώρες, αλλά στο Λίβανο σε «ιδιαίτερες» συνθήκες εγκλεισμού και παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Οι προσφυγικοί καταυλισμοί, σωστότερα «στρατόπεδα συγκέντρωσης», είναι άλλοι παράνομοι, άλλοι νόμιμοι και έχουν το “άρωμα και τις χάρες” από τις φαβέλες τις Νοτίου Αμερικής, αλλά σε ένα ιδιόμορφο αραβικό στιλ.

Σε αρκετούς από αυτούς τους «καταυλισμούς» η είσοδος και η έξοδος επιτρέπεται μόνο για τους Παλαιστίνιους που ζουν μέσα σ’ αυτούς. Γι’ αυτούς, τους Παλαιστίνιους του Λιβάνου, η καθημερινότητα είναι μια τραγωδία, τους απαγορεύεται να ασκήσουν 70 διαφορετικά επαγγέλματα, απαγορεύεται το δικαίωμα της ιδιοκτησίας ή της ενοικίασης διαμερίσματος, απαγορεύεται ακόμα και η αγορά οικοδομικών υλικών, ενώ δεν έχουν πρόσβαση σε καμία κοινωνική υπηρεσία του Λιβάνου.

Το 60% είναι άνεργοι και το 70% ζει με 1 δολάριο τη μέρα που ισοδυναμεί με 1 κιλό μπανάνες. Εκπαίδευση και υγεία τους παρέχεται από τα ειδικά γραφεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. 30 «κέντρα υγείας» (περίπου 1 γιατρός για 10.000 ανθρώπους) ενώ υπολογίζεται ότι ο ΟΗΕ ξοδεύει κάθε χρόνο για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη το απίστευτο ποσό των 35$ για κάθε Παλαιστίνιο πρόσφυγα στο Λίβανο. Σε μια εποχή που γίνεται πολύς λόγος για τους λαθρομετανάστες αν δούμε πως επιβιώνουν οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στο Λίβανο, αν συναισθανθούμε σε κοινό χρόνο, θα συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα της προσπάθειάς τους για επιβίωση.

Ζουν μέσα στη λάσπη, ο ένας πάνω στον άλλο, κρατιούνται δεμένοι από χιλιάδες μέτρα επίγειων καλωδίων και από μνήμες που ζωντανεύουν και σφίγγουν στο μυαλό, μνήμες που οι γονείς τις παραδίδουν στα παιδιά τους ανέπαφες σαν τα κλειδιά που τους αφήνουν προίκα.

Τα κλειδιά από τα σπίτια στην Παλαιστίνη που υπάρχουν στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες και στη μνήμη. Έτσι κυλά ο χρόνος στους προσφυγικούς καταυλισμούς.

Σε μια έρευνα την ίδια περίοδο των γυρισμάτων μας (2010) το 86% των προσφύγων πιστεύει πως πλησιάζει η στιγμή της επιστροφής στην ξεχασμένη, την απαλλοτριωμένη πατρίδα τους.

Ας μην αναρωτιόμαστε, λοιπόν, γιατί υπάρχουν “τρομοκράτες”, ας αναρωτηθούμε ποιοι είναι πραγματικά οι “τρομοκράτες”.

Την ταινία τεκμηρίωσης που ολοκληρώσαμε το 2010, όταν ακόμη η χώρα μας, η Ελλάδα, έστεκε ψηλά, ούτε το μάτι των κερδοσκόπων την είχε στοχοποιήσει μα και εμείς, οι πολίτες της γυρίζαμε περήφανα το κεφάλι στην υποψία μυρωδιάς της φτώχειας. Η τραγική υπόθεση της Γάζας φέρνει νέα κύματα ξεριζωμένων.

Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, το ντοκιμαντέρ δείχνει πως το βαρέλι που κάποιοι μας πείθουν (τουλάχιστον προσπαθούν φιλότιμα) πως έχει πάτο, κάνουν είτε λάθος, είτε δεν ανοίγουν τα μάτια στη γειτονιά μας.

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι να κλείνουμε πόρτες μα να ανοίγουμε τα μάτια μας σε όλα αυτά που τρέχουν γύρω μας.

Υ.Γ. “Ain al-Hilweh” (To μάτι της όμορφης), είναι ο μεγαλύτερος καταυλισμός Παλαιστινίων προσφύγων στον Λίβανο ( έχει περίπου 50.000 πρόσφυγες).

Έχει χαρακτηριστεί από τα λιβανέζικα Μ.Μ.Ε. ως “unlaw zone”.

Έρευνα: Νίκος Κλειτσίκας

Σπικάζ: Γιάννης Βούρος

Μοντάζ/Μιξάζ: Νικόλαος Στασινός

Κάμερα-Σκηνοθεσία: Μανώλης Δημελλάς

Η υλικοτεχνική υποστήριξη ήταν (και πάλι) μια ευγενική χορηγία του Mega Tv.

Πρώτη προβολή: Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας 2010.

Οι φωτογραφίες είναι του φίλου Νίκου Κλειτσίκα. Μαζί ταξιδέψαμε και καταγράψαμε τη ζωή, αν είναι ζωή, των Παλαιστινίων προσφύγων του Λιβάνου…

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ: