ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ: Το καλοκαίρι του FaceApp Challenge - Βλέποντας τους φίλους να γερνούν

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΗ
 

«Ο χρόνος αλλάζει τους ανθρώπους, δεν αλλοιώνει όμως την εντύπωση που έχουμε για αυτούς» έγραφε ο Μαρσέλ Προυστ στο «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο».  

Πρόκειται για ένα από τα λογοτεχνικά έργα στα οποία, σύμφωνα με μια έρευνα, ο αριθμός των αναγνωστών  και εκείνος των ανθρώπων που λένε πως το διάβασαν, δεν συμπίπτουν -ο δεύτερος είναι απείρως μεγαλύτερος. Παράλληλα, όμως, το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» είναι και μια από τις μεγαλύτερες πηγές αποφθεγμάτων, τα οποία αναρτούνται σε άρθρα σαν αυτό εδώ ή –ακόμα πιο συχνά- στα σόσιαλ μίντια, αποφέροντας λάικς ή έστω αναβαθμίζοντας ποιοτικά τους τοίχους των χρηστών.

 

Ο Προυστ είχε, προφανώς, δίκιο. Πράγματι, η εντύπωση που αποκομίζουμε για έναν άνθρωπο δεν αλλάζει, όσα χρόνια και αν περάσουν. Τρανό παράδειγμα οι εικόνες των πρόωρα γερασμένων φίλων μας οι οποίοι επλήγησαν από την επιδημία του #FaceAppChallenge και κατέβασαν την σχετική εφαρμογή, ανεβάζοντας στη συνέχεια τις πειραγμένες φωτογραφίες τους στα σόσιαλ μίντια. Κάτω από τις ψηφιακές ρυτίδες και πίσω από τα προγούλια και τις λευκές τρίχες η εντύπωση παραμένει ίδια. Ούτε και τα συναισθήματά μας αλλάζουν. Αν, για παράδειγμα, ένας άνθρωπος μάς την σπάει, θα μάς την σπάει και σαν γέρος. Ειδικά αν η συγκεκριμένη ανάρτηση τού αποφέρει πολλά λάικς. 

 

Ως γνωστόν, η συγκεκριμένη εφαρμογή της ρωσικής εταιρίας Wireless Lab, μπορεί να αλλάξει με αφάνταστα ρεαλιστικό τρόπο το πρόσωπο του χρήστη στις σχετικές φωτογραφίες. 

Τα φίλτρα που παρέχει είναι πολλά. Μπορείς να προσθέσεις μαλλιά και γένια, να αλλάξεις το φύλο σου και το χρώμα των ματιών σου ή να χρησιμοποιήσεις το περίφημο φίλτρο Hotness το οποίο υποτίθεται πως θα κάνει το πρόσωπό σου πιο σέξι και επιθυμητό. Το τελευταίο προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων, καθώς κατηγορήθηκε ότι προωθεί έναν τύπο ομορφιάς που συναντάται αποκλειστικά στη λευκή φυλή. Οι υπεύθυνοι της εταιρίας ζήτησαν βιαστικά συγνώμη, προβάλλοντας μια επαρκώς δυσνόητη δικαιολογία («πρόκειται για ένα σφάλμα στη φάση της κατασκευής νευρωνικού δικτύου») και έσπευσαν να το διορθώσουν.

 

Πάντως, τα πιο δημοφιλή φίλτρα του FaceApp είναι εκείνα της νεότητας και της γήρανσης –ίσως και γιατί παρέχονται δωρεάν. Το δεύτερο, μάλιστα, αποδείχτηκε πιο δημοφιλές από το πρώτο. Και είναι απόλυτα λογικό. Για τα νιάτα μας έχουμε αποδείξεις. Είναι οι παλιές φωτογραφίες μας -τις οποίες, παρεμπιπτόντως, έχουμε φροντίσει να δημοσιοποιήσουμε στη διάρκεια παλαιότερων ανάλογων τρεντ. Όμως η όψη που θα έχουμε στο μέλλον ανήκει στη σφαίρα του αγνώστου. Του ανοίκειου. Και η αλήθεια είναι πως οι πειραγμένες αυτές φωτογραφίες, εκτός από θυμηδία, προκαλούν και μια μικρή δόση ανατριχίλας.

Έχει ενδιαφέρον και ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται το θέμα η κάθε ηλικιακή ομάδα του ψηφιακού πληθυσμού. 

Οι νεότεροι το κάνουν με την ελαφράδα που επιβάλλει η ηλικία τους. Τα γηρατειά είναι για εκείνους κάτι τόσο μακρινό που ουσιαστικά δεν υπάρχει. 

Οι μεσήλικες, πάλι, κοινοποιούν τη γερασμένη φωτογραφία τους μαζί με κάποιο αυτοσαρκαστικό σχόλιο. 

Οι δε ηλικιωμένοι χρήστες...

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ: Tech tyrants on the loose

ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ

 

Οι μονοπωλιακές διαδικτυακές πλατφόρμες Google, Twitter και Facebook, απαξιούν να απενεργοποιήσουν σφηκοφωλιές του hate speech, όπως πχ. o λογαριασμός της αμερικάνικης Antifa [μια επίσκεψη στα sites τους αρκεί για να δείξει του λόγου το αληθές, όπως και το ότι, κάθε άλλο παρά στα λόγια περιορίζονται…]. 

Το Facebook, πιο συγκεκριμένα, στο πλαίσιο …ανανέωσης της πολιτικής του ως προς τα community standards, ανακοίνωσε ότι, από τώρα και στο εξής, οι απειλές κατά της ζωής θα ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ, εφόσον στρέφονται εναντίον “επικίνδυνων ατόμων”…
 

Ας σημειωθεί ότι FB, Twitter, Google, δεν δείχνουν την ίδια ανεκτικότητα όταν πρόκειται για sites που ασχολούνται με τις …οργανικές τροφές, ή με την επισήμανση κινδύνων προερχόμενων από τα μεταλλαγμένα τρόφιμα [GMOs], τα παρασιτοκτόνα και τα εμβόλια. Για να μη μιλήσουμε, το έχουμε επανειλημμένα κάνει, για τα sites όπου φιλοξενείται ο “ακροδεξιός”, “ρατσιστικός” και “μισαλλόδοξος” λόγος των οπαδών του Trump.
 

Μη παρεμβαίνοντας ελεγκτικά σε μια τέτοια κατάσταση, ο τελευταίος κινδυνεύει να πέσει θύμα του ρεπουμπλικάνικου σλόγκαν για “λιγότερο κράτος”. Και εύκολα μπορεί να εικάσει κανείς το ρόλο που οι ανεξέλεγκτοι, μονοπωλιακοί tech giants μπορούν να παίξουν στη διαμόρφωση του επόμενου εκλογικού αποτελέσματος…
 

Παρεμπιπτόντως, τρία χρόνια από τη νίκη του στις εκλογές, η διαχείριση της περίπτωσης Trump από τα …ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια παραμένει ίδια και απαράλλαχτη. Ποτέ, μα ποτέ, έστω για δείγμα, μια θετική κουβέντα – ο μόνος που τόλμησε να πει κάτι έμεσα υποστηρικτικό, ήταν ο Γιάννης Μάζης στο πλαίσιο πρωινού πάνελ – το συμβάν υπήρξε αμελητέας διάρκειας και εμβέλειας.
 

Δεν θα ‘πρεπε να απορεί κανείς:  

Ένα από τα καθήκοντα που επιτάσσει η διαπλοκή των “ελληνικών” με τα διεθνή media, είναι η σταθερή ανανέωση του κλίματος δυσφήμισης / γελοιοποίησης του Trump. 

Ένα άλλο είναι να αποκρύπτουν οτιδήποτε θετικό τον αφορά… 

Έχει πχ. κανείς ακούσει, σε ελληνικό δελτίο ειδήσεων, κάτι για...

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ: Ο αλγόριθμος της αγέλης

Του ΠΕΤΡΟΥ ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

 
Ο Ρούσσος Βρανάς (1950 - 2012) ήταν ένας από τους πιο οξυδερκείς και πολύπλευρα μορφωμένους επιφυλλιδογράφους που πέρασαν ποτέ από «ΤΑ ΝΕΑ». Η μακρόβια στήλη του ήταν ένα πραγματικό θησαυροφυλάκιο παράθεσης, διασταύρωσης και, κυρίως, επεξεργασίας πληροφοριών - ένα διαρκές, καθημερινό ανάχωμα στη σκουπιδο-ενημέρωση και στη δικτατορία της σαχλαμάρας που (ήδη από τη δεκαετία του 1990) είχε δείξει δυσοίωνα προς τα πού θα πήγαινε το πράγμα. Στο βιβλίο του «Η άχρονη χώρα» (εκδόσεις Ποταμός, 2002) ο Βρανάς είχε περιγράψει αναλυτικά τη συμπτωματολογία. Οπως και ο πρεσβύτερος συνονόματός του, ο Ρούσσος Κούνδουρος (1923 - 1990), ο Πατέρας της Ελεύθερης Ραδιοφωνίας στην Ελλάδα, ο Βρανάς ήταν από τους τελευταίους μιας γενιάς που πίστεψε ότι η κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στην πληροφόρηση (και της συνυφασμένης κρατικής καταστολής) θα οδηγούσε αναπόδραστα σε μια κοινωνία ενημερωμένων πολιτών, αισθητά λιγότερο φοβισμένων και ασυγκρίτως πιο δύσκολα χειραγωγήσιμων. Ο Κούνδουρος εκδήμησε προτού σκάσει μύτη ο θαυμαστός κόσμος των social media. O Βρανάς πρόλαβε τα γεννητούρια και τη νηπιακή τους ηλικία, αλλά δεν έζησε για να βιώσει επώδυνα το «ζοφερό μέλλον» που βιώνουμε εμείς σήμερα.


Η ναυαρχίδα των social media, το Facebook, ήταν εξαρχής εξοπλισμένη με ορισμένες δικλίδες ασφαλείας, απαραίτητες για την προστασία μας, υποτίθεται· κατά πόσον οι ίδιες δικλίδες είχαν και μια «σκοτεινή πλευρά», θα έπρεπε να περάσει κάμποσος καιρός μέχρις ότου το αντιληφθούμε. Τι πιο σωστό, λόγου χάριν, από το να μπλοκάρεις ή να διαγράφεις (δεν είναι ακριβώς ταυτόσημο) κάποιον που σε ενοχλεί; Οσοι από εσάς δεν έχουν υποστεί μαζικό ηλεκτρονικό bullying, δεν είναι πιθανόν σε θέση να εκτιμήσουν πόσο σωτήρια ήταν αυτή η δικλίδα ασφαλείας. Συν τω χρόνω, όλο και πιο εκλεπτυσμένοι αλγόριθμοι στο Facebook αναβάθμιζαν την ιδιότυπη «προστασία». Από ένα σημείο κι έπειτα δεν χρειαζόταν να μπεις καν στον κόπο και να μπλοκάρεις ή να διαγράψεις τους «ενοχλητικούς». Το έκανε το ίδιο το Facebook για λογαριασμό σου.

 
Με δεδομένο ότι ανήκεις στη μεγάλη πλειοψηφία των χρηστών, εκείνη που δεν επιδιώκει μαζοχιστικά να έρχεται σε επαφή με όσους της προκαλούν δυσφορία ή οδύνη, ο αλγόριθμος του Facebook σού παρουσιάζει συστηματικά μονάχα τις αναρτήσεις εκείνων με τους οποίους βρίσκεσαι σε επαφή ήδη. Ολοι οι υπόλοιποι - οι «ενοχλητικοί» - απλώς δεν υπάρχουν. Ετσι, αντί να διαμορφώνεις απόψεις - τουτέστιν, να διαμορφώνεσαι - μέσα σ' ένα πολυφωνικό περιβάλλον (την Ουτοπία για την οποία ανάλωσαν τη ζωή τους ο Κούνδουρος και ο Βρανάς), μεγαλώνεις μέσα σ' ένα ψευδοκάστρο όπου οι πάντες συμφωνούν μαζί σου και όσοι διαφωνούν - κατά την προσφιλή φεϊσμπουκική έκφραση - «μαζεύουν τα κουβαδάκια τους και πάνε σε άλλη παραλία».  


Διεισδυτικοί μελετητές της νέας παθογένειας, όπως ο Μανώλης Ανδριωτάκης, κάνουν λόγο για «ναρκισσιστικό σύνδρομο», με τον χρήστη να πλέει σε πελάγη αυταρέσκειας, πλήρως ανίκανος ν' αντιμετωπίσει οτιδήποτε «διαφορετικό» από αυτό που πιστεύει και με την επικίνδυνη αυταπάτη ότι όλοι πιστεύουν τα ίδια μ' εκείνον.  


Δεν μιλάμε πλέον για έναν πολίτη, αλλά για έναν οπαδό. Το μέλος μιας αγέλης. Μιας αγέλης καταδικασμένης να μην έρθει ποτέ σ' επαφή με τις άλλες αγέλες.  


Δεν εξιδανικεύω το παρελθόν. Η αγελαία συμπεριφορά δεν είναι εφεύρεση των social media. H ειδοποιός διαφορά είναι...

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ: Αυτοί που ελέγχουν τις επιθυμίες μας

Toυ ΠΑΥΛΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Αν φτάσατε σε αυτό το άρθρο μέσα από το Google ή το Facebook, η επιλογή σας έχει ήδη καταγραφεί από τα δίκτυα διαχείρισης δεδομένων που σχηματίζουν τον παγκόσμιο ιστό, τον «εγκέφαλο», το background των εταιρειών αυτών. Η πληροφορία αυτή εμπλουτίζει το ψυχολογικό πορτρέτο σας – ποιος είστε, πώς σκέφτεστε, πώς αποφασίζετε. 

Το πορτρέτο αυτό ανανεώνεται συνεχώς ενώ εσείς νομίζετε ότι περιδιαβαίνετε μόνοι στο Διαδίκτυο.  

Αν ένα πολιτικό κόμμα ή μια εταιρεία ρούχων επικοινωνήσει με το Google ή το Facebook ζητώντας να μάθει πώς θα σας πείσει (πώς θα πείσει εσάς συγκεκριμένα!) να το ψηφίσετε ή να αγοράσετε τα προϊόντα της αντίστοιχα, θα πληροφορηθεί τον τρόπο έναντι αδράς αμοιβής.  

Θα μάθει επακριβώς ποια είναι τα «κλειδιά» σας. Θα αγοράσει έναν κατάλογο με τα μηνύματα που πρέπει να περάσουν «τυχαία» από την οθόνη σας προκειμένου να γεννηθεί στο μυαλό σας –στο δικό σας μυαλό, με τις συγκεκριμένες πεποιθήσεις, αξίες, ευαισθησίες, απόψεις, προκαταλήψεις και συνήθειες– η επιθυμία και η απόφαση να ψηφίσετε αυτό το κόμμα ή να αγοράσετε αυτά τα ρούχα. Και τότε το κόμμα ή η εταιρεία ρούχων θα αποφασίσει αν θα ασχοληθεί μαζί σας για να «χτίσει» μέσα σας την επιθυμητή «επιθυμία» σας ή αν θα επικεντρωθεί σε άλλους, ευκολότερους στόχους, προκειμένου να αποσπάσει τα αποτελέσματα που θέλει.  

Εσείς θα είστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι ψηφίσατε το κόμμα ή αγοράσατε το ρούχο χάρη στην ελεύθερη βούληση που διαθέτετε, αλλά κάποιοι άλλοι θα δίνουν συγχαρητήρια στον εαυτό τους και θα απολαμβάνουν την ισχύ και τα οφέλη επειδή σας οδήγησαν έως εκεί.

Αυτό είναι το μήνυμα του βιβλίου «The Age of Surveillance Capitalism» («Η εποχή του κατασκοπευτικού καπιταλισμού») της επίτιμης καθηγήτριας της Σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ Σοσάνα Ζούμποφ.

 Το βιβλίο συγκρίνεται ήδη με τα έργα του Ανταμ Σμιθ και του Μαρξ με την έννοια ότι αποτελεί μια ριζοσπαστική προσέγγιση στη φύση του καπιταλισμού. 

Η Ζούμποφ αποδεικνύει ότι το Google και το Facebook...

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ: FaceApp: Ήθελες να δεις πώς θα είσαι γέρος; Τώρα τα στοιχεία σου μαζί με ακόμα 150 εκατ. ανθρώπων ανήκουν σε άλλους!

Είναι η νέα μανία στα social media που έγινε viral σε χρόνο ρεκόρ. Πάνω από 150 εκατ. άνθρωποι "κατέβασαν" το FaceApp για να δουν πως θα μοιάζουν μετά από πολλά χρόνια.  

Μαζί, παραχώρησαν όλα τα προσωπικά δεδομένα και τις φωτογραφίες τους στην εφαρμογή που μπορεί πλέον να τα χρησιμοποιήσει όπως θέλει.

 

Το concept πίσω από το FaceApp ήταν πολύ απλό: Πώς θα μοιάζω όταν μεγαλώσω;  

Περισσότεροι από 150 εκατ. άνθρωποι "κατέβασαν" σε ένα 24ωρο την εφαρμογή που ξετρέλανε τους πάντες, προκειμένου να μοιραστούν με τους διαδικτυακούς τους φίλους, εικόνες από το μακρινό - ή όχι και τόσο μακρινό για κάποιους - μέλλον.

Το Forbes όμως επισημαίνει και μια μικρή λεπτομέρεια, που από τους περισσότερους χρήστες μέσα στον ενθουσιασμό τους, πέρασε απαρατήρητη: "Ανεβάζοντας" φωτογραφίες για να δουν πως θα μοιάζουν με ρυτίδες και άσπρα μαλλιά, "παραχώρησαν" στην εφαρμογή τα προσωπικά δεδομένα και τις φωτογραφίες τους. Τα οποία πλέον το FaceApp μπορεί να χρησιμοποιήσει όπως θέλει, για όσο καιρό θέλει.

 

Σύμφωνα με τους όρους χρήσης του FaceApp, οι χρήστες διατηρούν τον έλεγχο στο "περιεχόμενό" τους, στην προκειμένη δηλαδή στο... πρόσωπό τους. Ωστόσο, η εφαρμογή έχει επίσης τη δυνατότητα...

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ: Μια παράξενη σύμπτωση

Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ


Απόνερα της πρόσφατης, ιστορικής φωτογράφισης μαύρης τρύπας στο Διάστημα: την 1η Σεπτεμβρίου του 1939, την ημέρα που ξεσπάει στην Ευρώπη ο πόλεμος, από ένα παράξενο γύρισμα της τύχης, δημοσιεύονται συμπτωματικά στο ίδιο αμερικανικό επιστημονικό περιοδικό περιωπής δύο εργασίες. 


Η μία είχε ως θέμα την πυρηνική σχάση και την υπέγραφαν ο Δανός Νιλς Μπορ και ο Αμερικανός Τζον Αρτσιμπαλντ Ουίλερ. 


Η δεύτερη εργασία είχε ως θέμα αυτό που από το 1967 και μετά θα γινόταν γνωστό ως «μαύρες τρύπες», δηλαδή, άστρα μεγάλης μάζας που καταρρέουν στο άπειρο. Συγγραφείς ήσαν οι Ρόμπερτ Οπενχάιμερ και Χάρτλαντ Σνάιντερ.


Το όνομα του Οπενχάιμερ συνδέθηκε αργότερα έντονα με το θέμα του άρθρου των Μπορ - Ουίλερ, την πυρηνική σχάση. Εξαιτίας του πολέμου, το άρθρο των Μπορ - Ουίλερ βρέθηκε στην καρδιά του κολοσσιαίου αμερικανικού εγχειρήματος που οδήγησε στις ατομικές βόμβες και στον μεταπολεμικό πυρηνικό εξοπλισμό.


Ο Οπενχάιμερ μάλιστα ήταν που διηύθυνε το πρόγραμμα «Μανχάταν» στο Νέο Μεξικό, όπου τον Ιούλιο του 1945 πραγματοποιήθηκε η πρώτη ατομική δοκιμή, ανοίγοντας τον δρόμο για τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα με το «Μικρό Αγόρι» είκοσι ημέρες αργότερα: έναν στενόμακρο σκουπιδοτενεκέ με πτερύγια, όπως αποκαλεί τη βόμβα ο συγγραφέας Ντέιβιντ Μποντάνις, που έκανε 43 δευτερόλεπτα για να σκάσει από τη στιγμή που τον «ξέρασε» το αμερικανικό βομβαρδιστικό Β-29, με τη λάμψη της έκρηξης να φτάνει έως την τροχιά του φεγγαριού, ένα μέρος της να επιστρέφει πίσω, στη Γη, το μεγαλύτερο μέρος της όμως να συνεχίζει έως τον Ηλιο και πέρα από αυτόν.


Ο Ουίλερ, με τη σειρά του, διηύθυνε και αυτός το πρόγραμμα κατασκευής των πρώτων πυρηνικών αντιδραστήρων στον κόσμο στη Δυτική Ακτή, όπου και παρασκευάστηκε το πλουτώνιο-239, το οποίο χρησιμοποιήθηκε στη δεύτερη βόμβα, τον «Χοντρό Αντρα», που έπεσε στο Ναγκασάκι. 


Ο Οπενχάιμερ «γέννησε» τη βόμβα της Χιροσίμα και ο Ουίλερ αυτή του Ναγκασάκι.  


Ο Οπενχάιμερ υπέφερε μετά από ενοχές, ο Ουίλερ, πάλι, αισθανόταν ένοχος επειδή είχε καθυστερήσει τη δημιουργία της ατομικής βόμβας, αδυνατώντας έτσι να σώσει εκατομμύρια ζωές στρατιωτών, μεταξύ αυτών και του αγαπημένου του αδελφού, ο οποίος έπεσε μαχόμενος στο ιταλικό μέτωπο τον Οκτώβριο του 1944.


Εξαιτίας του πολέμου, οι φυσικοί δεν είχαν χρόνο για θεωρητικές έρευνες πάνω στην αλλόκοτη κατάσταση ενός άστρου που καταρρέει και αφοσιώθηκαν ολόψυχα στην πυρηνική φυσική. Κι ωστόσο, ο Ουίλερ ήταν που το 1967 έκανε γνωστό τον όρο «μαύρη τρύπα». Οι περισσότεροι φυσικοί πίστευαν ότι ναι μεν οι μαύρες τρύπες προκύπτουν από τις εξισώσεις της γενικής θεωρίας της σχετικότητας, όμως το σύμπαν αποκλείεται να επιτρέπει τη φυσική ύπαρξή τους.  

Σήμερα ξέρουμε ότι...

ΠΡΟΣΩΠΑ: Ο άγνωστος Νιλ Αρμστρονγκ

Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ

Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1951, ένας παντελώς άγνωστος νέος αξιωματικός, ο σημαιοφόρος του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού Νιλ Αρμστρονγκ, είκοσι ενός ετών τότε, ετοιμάστηκε για την έβδομη πολεμική του αποστολή ως ιπτάμενος χειριστής αεριωθούμενων μαχητικών αεροσκαφών ημέρας. Ο –άγνωστος τότε και μετέπειτα θρύλος ως ο «πρώτος άνθρωπος στο φεγγάρι»– Αρμστρονγκ επιχειρούσε πάνω από τα εδάφη της Κορέας με F9F-2 Panther.


Αποστολή του Αρμστρονγκ για εκείνη την ημέρα ήταν να απονηωθεί από το «Εσεξ» και να πετάξει σε μια ζώνη πυρός δυτικά της Βονσάν προσβάλλοντας αποθήκες εμπορευμάτων και μια γέφυρα.


Ο αμερικανικός σχηματισμός έπεσε πάνω σε πυκνότατο μπαράζ αντιαεροπορικών πυρών, χάνοντας από τα πρώτα λεπτά έναν πιλότο. 


Ο Αρμστρονγκ δοκίμασε μερικές προσβολές στόχων με ταχύτητα 560 χλμ./ώρα όταν, σε μία από αυτές, το αεροπλάνο, που πετούσε πλέον πολύ χαμηλά, πιάστηκε σε ένα καλώδιο, «πιθανότατα σε κάποιο αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό των Βορειοκορεατών», όπως αναφέρει ο Τζέιμς Ρ. Χάνσεν στη βιογραφία του Αρμστρονγκ «Ο πρώτος άνθρωπος» (εκδ. Ροπή).


Η δεξιά πτέρυγα, λιγότερο από δύο μέτρα μακριά από τον Αρμστρονγκ, καταστράφηκε. Μόλις που κατάφερε να πετάξει σε φιλικά εδάφη, κοντά στο αεροδρόμιο της Ποχάνγκ. Η μόνη του επιλογή ήταν να εκτινάξει το κάθισμά του έξω από το αεροσκάφος.


Αφού πλησίασε σε μια ακτή που ελεγχόταν από τους Αμερικανούς πεζοναύτες, ο Αρμστρονγκ εκτινάχθηκε από το κατεστραμμένο αεροσκάφος και πραγματοποίησε το παρθενικό του άλμα με αλεξίπτωτο. 


«Σκόπευα να πέσω στο νερό», διηγήθηκε ο Αρμστρονγκ στον Χάνσεν, πλην όμως, δεν υπολόγισε σωστά τον άνεμο και παρασύρθηκε προς την ξηρά, όπου προσγειώθηκε σε έναν ορυζώνα.


«Πλην του ραγισμένου κόκκυγα, δεν είχε άλλα ορατά τραύματα», σημειώνει ο Χάνσεν. Πολύ σύντομα θα τον περιμαζέψουν οι πεζοναύτες (ο Αρμστρονγκ εξεπλάγη όταν είδε μπροστά του έναν από τους συγκατοίκους του στη στρατιωτική σχολή).


Στο μεταξύ, ακούγονταν εκρήξεις από την ακτογραμμή. Οι Βορειοκορεάτες είχαν τοποθετήσει νάρκες στον κόλπο. «Αν το αλεξίπτωτο του Νιλ είχε οδηγηθεί στη θάλασσα, πιθανότατα θα είχε ανατιναχθεί από κάποια νάρκη», γράφει ο Χάνσεν.


Με άλλα λόγια, αν είχε συμβεί αυτό, δεν θα είχε υπάρξει στο μέλλον ο «πρώτος άνθρωπος στο φεγγάρι», αυτός που πάτησε πρώτος  πριν από πενήντα χρόνια, στις 20 Ιουλίου του 1969.


Αργά το απόγευμα της 4ης Σεπτεμβρίου, ο Αρμστρονγκ επέστρεψε στο «Εσεξ». 


 Λίγες ημέρες αργότερα, στις επιστολές που έγραψε στους δικούς του δεν ανέφερε τίποτα (γενικώς, δεν ανέφερε ποτέ τη λέξη «μάχη» στους γονείς του). Το μόνο που έκανε ήταν μια ξερή, στεγνή σημείωση στο ημερολόγιό του:

Υπαρκτού εθνοπατεροξεφτιλαρόπληκτου ελληνισμού κωμωδία

"ΕΠΙΓΕΙΑ ΣΟΦΙΑ" - ΠΡΟΣΩΠΑ: Mάνος Ελευθερίου 12/3/1938 - 22/7/2018. Ενας χρόνος χωρίς τον μεγάλο μας στιχουργό...

Σαν σήμερα (22/7/ΧΧΧΧ)

1894: Διεξάγεται στην Γαλλία το πρώτο ράλι αυτοκινήτων σε δημόσιο δρόμο . Περιλαμβανε διαδρομή 78 μιλίων από το Παρίσι στη Ρουέν. Ο κόμης Ντε Ντιόν καταρρίπτει το μέσο όρο ταχύτητας με 22,5 χλμ/ώρα.

1927: Κατ' απαίτηση του δικτάτορα Μουσολίνι ιδρύεται η Ρόμα από τη συγχώνευση των ποδοσφαιρικών ομάδων Άλμπα, Προ Ρόμα και Φορτιτούντο

1943: Διακόσιες χιλιάδες λαού στην κατεχόμενη Αθήνα πραγματοποιούν μαχητική διαδήλωση εναντίον της απόφασης των Γερμανών να παραχωρήσουν στη Βουλγαρία ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα ως τον Αξιό. Ο Χίτλερ Θα αναστείλει την απόφαση «επ' αόριστον».

1988: Πεθαίνει ο τραγουδιστής Τώνης Μαρούδας.

2018: Πεθαίνει από ανακοπή σε ηλικία 80 ετών ο σπουδαίος ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος Μάνος Ελευθερίου.
 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πόσα παίρνει ο Νορβηγός ντελιβεράς... Ποια θεωρείτε ότι είναι η δίκαιη αμοιβή για έναν ντελιβερά;

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ

Ποια θεωρείτε ότι είναι η δίκαιη αμοιβή για έναν ντελιβερά; 

Θα πρέπει να την καθορίζει η αγορά ή θα πρέπει να παρέμβει το κράτος;  

Να είναι μισθωτοί, με την επιχείρηση υποχρεωμένη να τους παρέχει μηχανάκια και εξοπλισμό ασφαλείας ή ελεύθεροι επαγγελματίες, συνεργάτες της πιτσαρίας και του σουβλατζίδικου;

Εντάξει από την ασφάλεια και την απόσταση του διαδικτύου μπορούμε να τα σχολιάζουμε ελαφρά τη καρδία, μην νομίζετε ωστόσο ότι οι αποφάσεις αυτές δεν έχουν σημασία. Δεν καθορίζουν απλώς τις σχέσεις μεταξύ εργαζομένων και μικροϊδιοκτητών, οι οποίοι, τις πιο πολλές φορές, αγωνίζονται κι αυτοί να επιβιώσουν. Επηρεάζουν συνολικά την κοινωνία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα θεωρείται η Νορβηγία, με πολύ υψηλά μεροκάματα που έχουν σαν αποτέλεσμα και αντίστοιχα υψηλές τιμές στην εστίαση. Το να φας έξω θεωρείται πολυτέλεια. Για να καταλάβετε ο δείκτης «Big Mac» είναι 70% ακριβότερος από την Ελλάδα και δεύτερος ακριβότερος στον κόσμο. Αν θέλεις να παραγγείλεις σουβλάκι απέξω, θα το σκεφτείς καλά.  

Αυτό φυσικά, από την άλλη πλευρά, συνεπάγεται υψηλά επίπεδα κοινωνικής συνοχής αλλά και την δυνατότητα στους εργαζόμενους στην εστίαση να έχουν ένα ικανοποιητικό επίπεδο ζωής, τέτοιο που στην Ελλάδα πολλοί θα το θεωρούσαν απίστευτη πολυτέλεια. Κι όσο κι αν δεν έχουν κατώτατο μισθό με νόμο, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις καλύπτουν υποχρεωτικά όλους τους εργαζόμενους μαζί και τους μετανάστες. Για να πάρουμε μια ιδέα, η ώρα στην εστίαση αμείβεται με περίπου 16 ευρώ, την στιγμή που ένας ντελιβεράς στην Ελλάδα έχει ημερομίσθιο 25 ευρώ, χωρίς τα φιλοδωρήματα.  Με οχτάωρο, 25 ημέρες τον μήνα, το μηνιαίο εισόδημα του Νορβηγού είναι πάνω από 3000 ευρώ!

Βλέποντας τα πράγματα κάτω από αυτό το πρίσμα μου έκανε εξαιρετική εντύπωση στην πρόσφατη απεργία των ντελιβεράδων στην Αθήνα, η ολόθερμη συμπαράσταση στον αγώνα τους από φίλους στα σόσιαλ μίντια οι οποίοι στην υπόλοιπη τους ζωή είναι φανατικοί φιλελεύθεροι και ορκισμένοι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς. Μου θύμισαν έναν κορυφαίο αμερικανό οικονομολόγο της εργασίας, το όνομα του το ξεχνάω, ο οποίος έλεγε ότι, στο πανεπιστήμιο, μελετούσε την οριακή παραγωγικότητα της εργασίας για τον καθορισμό των μισθών. Στην πραγματική ζωή ωστόσο ασχολιόταν μόνο με το ποια είναι η δίκαιη αμοιβή για τις διαφορετικές κατηγορίες εργαζομένων. Μια αμοιβή που δεν καθορίζεται μόνο από την αγορά αλλά και από μια σειρά από άλλους παράγοντες, θεσμικούς, κοινωνικούς αλλά και πολιτισμικούς.

Αυτή την πραγματικότητα της αγοράς εργασίας, πέρα από τους αριθμούς, φέρνει στο φως ένα συναρπαστικό βιβλίο που εκδόθηκε πρόσφατα με τίτλο «Απαρατήρητοι» που έγραψε η δημοσιογράφος Αγγελική Σπανού. Είναι συνεντεύξεις- εξομολογήσεις ανθρώπων με τους οποίους ερχόμαστε σε καθημερινή σχεδόν επαφή, περνούν ωστόσο απαρατήρητοι, δεν τους δίνουμε σημασία, καθώς ασκούν επαγγέλματα  που δεν έχουν κοινωνική αναγνώριση: ταμίας σε σούπερ μάρκετ, τραυματιοφορέας, εργαζόμενη στα διόδια, ταξιθέτρια, καθαρίστρια του Δήμου, φυσικά και ντελιβεράς. 

Διαβάζοντας το βιβλίο μπορεί κανείς να καταλάβει την πίκρα που γίνεται μερικές φορές φθόνος κι εύκολα μπορεί να μεταλλαχθεί σε μίσος, από ζωές εγκλωβισμένες σε μια δουλειά με χαμηλά μεροκάματα, μηδενική σχεδόν ικανοποίηση και ελάχιστα περιθώρια για κοινωνική ζωή. Δουλειές απαραίτητες ωστόσο σε κάθε κοινωνία. 

Ο ντελιβεράς που κάνει τηλεφωνικό σεξ με την κοπέλα του, δουλεύει κι αυτή στο σουβλατζίδικο, ποια άλλη θα μπορούσε να ανεχθεί το ωράριο του, επειδή τις ώρες που τους μένουν ελεύθερες είναι σπίτι με τα παιδιά της. Η χωρισμένη κοπέλα των διοδίων που βλέπει την αυτοπεποίθηση και την αδιαφορία στο βλέμμα των κυριών που περνούν με τις οικογένειές τους, τις ζηλεύει και μερικές φορές μπαίνει στον πειρασμό να κάνει μια σχέση μόνο και μόνο για την οικονομική άνεση που μπορεί να της προσφέρει. Κι η καθαρίστρια, χωρισμένη κι αυτή, ευγνωμονεί που βρήκε μια μόνιμη δουλειά κι ας ντρέπονται οι κόρες της. «Άμα σε δω μαμά στο δρόμο δεν θα σε χαιρετίσω» της λένε. Και βέβαια κανείς και καμιά, με εξαίρεση τον ναύτη παρκαδόρο σε φεριμπόουτ, δεν έχει πάει ποτέ διακοπές. Να πάει στην Σαντορίνη είναι το όνειρο της καθαρίστριας, δεν μαθαίνουμε ποτέ ούτε τα μικρά τους ονόματα.

Διαβάζοντας το βιβλίο καταλαβαίνεις...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο δημοσιογράφος που γλύφει χειρουργικά την εξουσία

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ ΑΡΘΡΟ
Του ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟΥ

(1η Δημοσίευση: Ελευθεροτυπία, 1999)
 

Εμφάνιση: Λιμοκοντόρου που ξεροσταλιάζει κάτω από φω­τισμένα παράθυρα της εξουσίας (παντός είδους). Πάνω μαίνεται η γιορτή, κάτω οργιάζουν οι φαντασιώσεις και τα συμπλέγματα. Ευελπιστεί ότι κάποια μέρα θα ανέβει κι αυτός, να του δώσουν ένα μεζεδάκι. Να του πετάξουν στον αέρα ένα κόκκαλο - Όρμα Τζακ! 

Χαϊδευτικό: Ρία Κούρτη (της δημοσιογραφίας). Ικέτης του παντεσπανιού. 

Προς τι τόση χολή; Είναι υπαίτιος για την κρυπτογαμία δημοσιογραφίας και δημοσίων σχέσεων. Σ’ αυτά που γράφει εί­ναι αδύνατον να διακρίνεις το ρουσφέτι από την προσωπική κρίση, την κρίση από την «ισορροπία του (υπολογιστικού) τρόμου», τον έπαινο από το γλύψιμο.  

Η φτωχοπροδρομική εικόνα του, είναι η πιο θλιβερή εκδοχή δημοσιογραφίας και ένας από τους βασικούς λόγους που το επάγγελμα διασύρεται ιστορικά. 

Χρόνια συμπτώματα:Πακτωλός κοσμητικών επιθέτων, ενθουσιασμός που αφρίζει και τρέχει απ' τα μπατζάκια για ψύλλου πήδημα, ούρα με τη σέσουλα ― μια γενική ακράτεια χειροκροτημάτων ως προς εκείνα τα σημεία που θα χαϊδέψουν τα αυτιά του «στόχου» και θα τον κάνουν τύφλα (κυριολεκτικά) από αυτοθαυμασμό, μια φρενήρης προσπάθεια να γνωρίσει τον έναν και τον άλλον για να του πει δια ζώσης πόσο τον εκτιμά και πόσο θα ήθελε να δουλέψει στο Υπουργείο του, προσφέροντας τον εμετό της γνώσης του, εξόφθαλμος βρογχοκήλη από το πολύ γούρλωμα των ματιών. 

Κάτι σκυφτό που υποδύεται το άνετο. Κάτι φτωχό που υποδύεται το περπατημένο. 

Κάτι πεινασμένο που υποδύεται το χορτάτο. 

Κάτι λυπηρό εντέλει που μόλις βολεύεται, κορδώνεται και δίνει πόνο σε όσους ομόσταυλους δεν βολέυτηκαν ακόμα (με πλατύ χαμόγελο). 

 Δοξασία No 1: Ο δημοσιογράφος που χρησιμοποιεί με στοχοπροσήλωση τη δημοσιογραφία με μάτι αλλήθωρο, για να γραπωθεί από την πολιτική, τα Ιδρύματα, τα υπουργικά γραφεία, το Δημόσιο, τα φανερά και αφανέρωτα payroll, είναι ένα όνειδος για την δημοσιογραφία και θα έπρεπε να εξορίζεται από τους κόλπους της μια ώρα αρχύτερα. 

Αρχαιολογία: Ερείπια πολλά σε στήλες και στηλίτσες. Ο Ίακχος και ο Τήλεφος ήταν μπροστάρηδες. Η «Μαντάμ φακελλάκι». Μη πικράνουμε κόσμο ονομαστικά.

 Γιατί έχει όμως τόση πέραση; Γιατί η δημοσιογραφία δεν έχει τόσο χρήμα, όσο θέλουν ορισμένοι. Γιατί είναι τεμπέλης, βαριέται να δουλεύει και θέλει τη ζωάρα του παράγοντα― ταξίδια, αραλίκι, ρουσφετάκια. Γιατί εφάπτοντας την εξουσία, νομίζει ότι γίνεται κι αυτός σημαντικός. 

Μα υπάρχουν άνθρωποι που επιβραβεύουν τόση γλίτσα; Φυσικά. Οι άνθρωποι της δύναμης χάνουν συχνά την ευθυκρισία και το μέτρο, ζώντας σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Θέλουν την κολακεία και υπάκουες αμοιβάδες στην αυλή τους. Κορδώνονται όταν διαβάζουν ένα χαλκευμένο έπαινο για κατορθώματα που δεν έκαναν, αγαθοεργίες που τελικά δεν έγιναν, βραβεία που δεν πήραν. Δεν έχουν χρόνο για κριτική, συμβουλές και αλήθεια. Θέλουν η σπονδυλική στήλη να είναι νερουλή και τα μάτια έκθαμβα μπροστά στη σαπιοκοιλιά τους. Ο δημοσιογράφος που γλύφει χειρουργικά και δαγκώνει αδιακρίτως κάθε εχθρό είναι ο άνθρωπος που ονειρέυονται, ο άνθρωπος -σκυλί τους. Βυθίζονται αγκαλιά στην ανυποληψία, κουφοί κι ευτυχισμένοι, ενώ το σύμπαν γύρω τους καγχάζει και τους περιφρονεί. 

Δοξασία No 2: Ο δημοσιογράφος που γλύφει χειρουργικά δεν είναι δημοσιογράφος. Είναι ...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Εκλεγμένοι και καβατζωμένοι

Κάλπη = κληρωτίδα. Ανέδειξε 300 υπερτυχερούς, που θα πηγαίνουν στο ταμείο να λαμβάνουν τους μισθούς που ΕΜΕΙΣ θα πληρώνουμε


Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

 

Στην ορκωμοσία των βουλευτών πρωταγωνίστησαν τα χαμόγελα. Τόσο ανοιχτά, τόσο εγκάρδια, τόσο ειλικρινή που δεν τα πετυχαίνεις ούτε στα καζίνα σε τύπο που έχει παίξει τα ρέστα του σ' ένα νούμερο ρουλέτας και -ω του θαύματος- το πετυχαίνει!

 

Εδώ που τα λέμε δίκιο έχουν. Καβατζώθηκαν οι άνθρωποι - κάτι που αποτελεί πανανθρώπινο, διαχρονικό αίτημα και πόθο. Είναι δύσκολες οι εποχές. Λίγο το 'χεις να σου πληρώνουν οι φτωχοί ένα οχταχίλιαρο τον μήνα, σχεδόν αφορολόγητο, ατέλειες, υπαλλήλους - αγγαρειομάχους, να σου τα σκάνε κανονικότατα για αστυνομική προστασία κι ένα σωρό άλλες παροχές;

 

Αν βγεις στην κανονική αγορά εργασίας για να φτάσεις στο ποθούμενο, το οποίο είναι η πίστωση του μισθού στον λογαριασμό σου, πρέπει να συμβούν τρία τινά: 

α) Να έχεις εργασία. 

β) Να εργάζεσαι και μάλιστα πολύ. 

γ) Να σε πληρώνει ο επιχειρηματίας. 

Να ισχύουν και τα τρία μαζί είναι τύχη αγαθή.

Ομως, όταν σε πληρώνουν οι πενόμενοι Ελληνες δεν έχεις πρόβλημα. Αν δεν τα σκάνε με τους φόρους που ΕΣΥ τους επιβάλλεις θα πάνε φυλακή ή/και θα χάσουν τις περιουσίες τους, τις οποίες θα κατασχέσει το Δημόσιο για να πληρώσει ΕΣΕΝΑ!

Το καλό με το να σε πληρώνει η ελληνική φτωχολογιά είναι ότι δεν καθυστερείς ούτε ημέρα για να δεις τον παρά στον λογαριασμό σου. Η επίθεση στο εισόδημα όσων παράγουν οτιδήποτε στην Ελλάδα δουλεύει σαν ελβετικό ρολόι...

 

Επίσης, στον ιδιωτικό τομέα για να βγάζεις οχταχίλιαρο με όλα τα εξτρά που έχει ο υπερτυχερός βουλευτής θα πρέπει να έχεις επιτελική θέση σε μεγάλη επιχείρηση και να παράγεις τουλάχιστον τα εικοσαπλάσια. Οι χρυσοπληρωμένοι βουλευτές, συνολικά, έχουν παραγάγει κάτι σε αφθονία, αλλά αυτό είναι χρέος.

 

Και ακόμα μια ειρωνεία του πράγματος. Το κοινοβουλευτικό προσωπικό της χώρας είναι...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η νεκροφάνεια της ΕΡΤ

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

Η ανεξαρτησία της ΕΡΤ υπήρξε μία από τις μεγάλες κατακτήσεις του εθνικολαϊκού κινήματος που απελευθέρωσε την Ελλάδα το 2015. Οταν ο τότε πρωθυπουργός ανακοίνωσε την επαναλειτουργία της, το φως της ελπίδας διέσχισε το πέπλο της μαύρης νύχτας, όπως οι σκέψεις τον νου της κ. Αχτσιόγλου. Δικαιώθηκαν οι συναυλίες που δόθηκαν στο προαύλιο του Ραδιομεγάρου, οι «βουλεύτριες» που σκαρφάλωσαν στα κάγκελα αδιαφορώντας για τη σωματική και ψυχική τους ακεραιότητα, ενώ εμφανίστηκε στους πιστούς η σεπτή μορφή του Φώτη Κουβέλη. Καθόταν σε κάποιο διάδρομο του Μεγάρου Μαξίμου. Το μόνο που ζητούσε ήταν μια βολικότερη καρέκλα. 

Η επιθεώρηση που ανέβηκε στην πολιτική σκηνή με θέμα το «μαύρο» στην ΕΡΤ μπορεί να μη διακρίθηκε για τα κωμικά της ευρήματα –αυτά επαναλαμβάνονται με αφόρητη σταθερότητα από την πτώση της χούντας– άφησε όμως το αποτύπωμα πολλών υποκριτικών ταλέντων. Αν όσοι διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους τότε για την επαναλειτουργία των τριών καναλιών, διότι περί αυτού επρόκειτο, παρακολουθούσαν έστω μισή ώρα την ημέρα τις εκπομπές της ΕΡΤ, οι αριθμοί της τηλεθέασης θα ήσαν κάπως αξιοπρεπέστεροι. Ομως το ζητούμενο δεν ήταν η ποσότητα. Το ζητούμενο ήταν η ποιότητα. Αυτή την ποιότητα σηματοδοτεί η επιτύμβια στήλη η αφιερωμένη στους «άγνωστους νεκρούς», και αυτήν την ποιότητα υπερασπίστηκαν με συνέπεια οι λειτουργοί της. Επιτέλους, ήσαν ελεύθεροι να υμνούν τα έργα της τετραετίας χωρίς περιορισμούς και να αποκαλούν τον Μητσοτάκη φασίστα οικειοθελώς, χωρίς άνωθεν παρεμβάσεις.

 

Η κατ’ ευφημισμόν δημόσια τηλεόραση πρόβαλλε το είδωλο της Ελλάδας που είχαν στο μυαλό τους οι διαχειριστές του καθεστώτος της τετραετίας.  

Μια χώρα χαμηλών απαιτήσεων, όπου η ένδεια θεωρείται προνόμιο. 

Αυτό ζήσαμε κι αυτό δεν αντέξαμε να ζούμε.  

Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Η ΕΡΤ δεν υπήρξε και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ BBC. Η Ελλάδα δεν είναι Αγγλία – από μιαν άποψη ευτυχώς. Μπορεί όμως να απελευθερωθεί από τη νεκροφάνειά της η οποία δεν περιορίζεται στο χαμηλό επίπεδο της ενημέρωσης, που στα χρόνια της τετραετίας έγινε χοντροκομμένη προπαγάνδα. 

Η νεκροφάνειά της αποπνέει το πνεύμα ενδοσκόπησης που διατρέχει όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης, ένα ατέλειωτο μοιρολόι για τους λαϊκούς αγώνες, τον εμφύλιο, το ιδεολόγημα της κατατρεγμένης Ελλάδας σε όλο του το μεγαλείο. 

 Μήπως ήρθε η ώρα...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Το ΕΑΜ ποτέ δεν πεθαίνει

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

Ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς είναι βαθυστόχαστος και δεν το κρύβει. Δεν χρειάζεται να ανοίξει το στόμα του για να το καταλάβεις. Σύννους, ελαφρώς κυρτός, το πρώτο πράγμα που σε κάνει να σκεφτείς είναι: «Αυτός πρέπει να έχει πολύ βαρύ κεφάλι» – το κεφάλι ως μετωνυμία της φαιάς ουσίας, με την καλή σημασία δηλαδή. 

Τους τελευταίους μήνες είχε αποσυρθεί από τα χαρακώματα του αγώνα. Στη σιωπή του ενδεχομένως οφείλεται και η αδυναμία του να εκλεγεί στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Οι ψηφοφόροι τού γύρισαν την πλάτη.  

Ο ίδιος όμως δεν τους ξέχασε. Οπως διάβασα στην «Αυγή», εξέδωσε βιβλίο υπό τον τίτλο: «Εντός παρενθέσεως, κυβερνώσα ριζοσπαστική Αριστερά, περίοδος α΄ 25 Ιανουαρίου 2015-21 Αυγούστου 2018». Η δεύτερη ημερομηνία σηματοδοτεί την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια και το τέλος της σύντομης, πλην όμως εξόχως γόνιμης από πολιτικής απόψεως κρουαζιέρας του κ. Τσίπρα με το κότερο της συμβούλου του.

«Πώς στην ευχή μάς έλαχε αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ;» είναι το ερώτημα στο οποίο απαντά ο πρώτος τόμος του έργου.  

Βέβαια, δεν το θέτει έτσι ωμά. Φιλόσοφος είναι ο άνθρωπος, έχει εντρυφήσει σε Αλτουσέρ και Ντεριντά. Ως εκ τούτου, και να το θέλει δεν μπορεί να αποφύγει την αναρρίχηση στις πιο απόκρημνες κορυφές της έκφρασης. Διερωτάται λοιπόν για λογαριασμό του αναγνώστη για ποιους λόγους η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα στην οποία, κατά τη διάρκεια της κρίσης, ωφελήθηκε η Αριστερά.  

Στο σημείο αυτό θα μπορούσα να κρατήσω κάποιες καθυστερήσεις για να κορυφωθεί η αγωνία σας. Θα μπορούσα, ας πούμε, να πω ότι η απάντηση βρίσκεται στη γοητεία του Φλαμπουράρη, στη μαγεία που ασκεί ο καθρέφτης στον Βαρουφάκη, στο κοφτερό μυαλό του Κατρουγκάλου ή στο πολιτικό μέγεθος ενός Κουίκ. Δεν θέλω να σας βασανίσω άλλο με οδυνηρές αναμνήσεις. Και γι’ αυτό αναπαράγω επί τροχάδην την ιστορική αλήθεια έτσι όπως την αποκαλύπτει ο πρώην υπουργός, ομότιμος καθηγητής και ερευνητής Μπαλτάς. Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Κρυόπλαστα «αριστερά» αστεία…

Toυ ΑΓΓΕΛΟΥ ΚΩΒΑΙΟΥ

 

Συμπληρώνονται δύο εβδομάδες από την ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές της 7ης Ιουλίου.  

Ο Αλέξης Τσίπρας και η νέα κοινοβουλευτική του ομάδα κατέλαβαν κατσουφιασμένοι τα έδρανα της αντιπολίτευσης, κάποιες ανακοινώσεις αμήχανες και ασυνάρτητες άρχισαν να εκδίδονται, θα ανέμενε κάποιος ότι το έχουν πάρει απόφαση ποια είναι η θέση τους, ποιος ο ρόλος τους και τι θα πρέπει να κάνουν για τα επόμενα χρόνια.  

Φαίνεται ότι δεν συμβαίνει αυτό.  

Ειδικώς αν κρίνει κάποιος από τις εκδηλώσεις δυσφορίας και τις κρυόπλαστες αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, θα σκεφτεί ότι πολλοί από το ασκέρι του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν με εκείνους τους Ιάπωνες αρνητές της συνθηκολόγησης του 1945. Είτε επειδή δεν γνώριζαν ότι οι δυνάμεις του Αξονα είχαν παραδοθεί, είτε επειδή δεν πίστευαν ότι κάτι τέτοιο μπορεί να είχε συμβεί, μονάδες του Ιαπωνικού στρατού συνέχισαν να πολεμούν σε ανύπαρκτα μέτωπα του Ειρηνικού και να προβάλλουν ματαίως αντίσταση για μήνες. Πολλοί από αυτούς, επειδή δεν είχαν και τι άλλο να κάνουν, μετακινήθηκαν σύντομα σε άλλα θέατρα πολεμικών συγκρούσεων στην Ινδοκίνα. 

Κάπως έτσι και διάφορες ομάδες ατάκτων του ΣΥΡΙΖΑ στα κοινωνικά δίκτυα, συνεχίζουν τον «αγώνα». Με όπλο τους ένα ιδιότυπο χιούμορ. 

Η Αριστερά όμως ούτως ή άλλως δεν φημίζεται για το χιούμορ της…  

Ποιο είναι το ευφάνταστο εύρημά τους: ο Μητσοτάκης είναι γκαντέμης επειδή, λέει, με το που ανέλαβε συνέβησαν θεομηνίες, σεισμοί και καταποντισμοί.  

Μπορεί να αντιπαρέλθει κάποιος το χιουμοράκι αυτό, λέγοντας ότι παρόλα όσα συνέβησαν, το κολοβό αυτό κράτος, με τα υπολείμματα υποδομών που άφησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, βρήκε τους ρυθμούς του πολύ γρήγορα, υπηρεσίες συντονίστηκαν ως όφειλαν, οι αρμόδιοι έκαναν εγκαίρως τις ενημερώσεις που έπρεπε να κάνουν και εν πάση περιπτώσει όλα όσα έπρεπε να γίνουν, έγιναν. Τα αυτονόητα δηλαδή, αλλά αυτά είναι που είχαν λείψει τα τελευταία χρόνια. Καπως έτσι έφτασαν οι πολίτες της χώρας να αισθάνονται σήμερα ότι ξαφνικά ζουν περίπου στην… Ολλανδία – για να αναφέρουμε μία χώρα που έχει κι αυτή τις λίγες ατέλειές της.  

Αλήθεια, όσο το χαίρονται όλοι αυτοί για την γκαντεμιά του Μητσοτάκη, δεν θυμούνται τι έλεγε τις προάλλες ο πρώην Πρωθυπουργός; 

 Δεν τον άκουσαν να διηγείται διασκεδάζοντας, ποιο ήταν το πρώτο τηλεφώνημα που δέχθηκε όταν στρογγυλοκάθησε στο Μαξίμου πριν από τεσσεράμισι χρόνια; Ξέχασαν ότι ήταν το τηλεφώνημα εκείνο με το οποίο ο Τσίπρας πληροφορήθηκε τον θάνατο δύο Ελλήνων πιλότων σε αεροπορικό δυστύχημα στην Ισπανία;  

Με το καλημέρα.  

Πολύ γουρλίδικο, αλήθεια. 

Αλλά είχε άλλα σοβαρότερα στο μυαλό του. Όπως π.χ. να οδηγήσει την χώρα στα βράχια. 

Μάλλον όμως...

ΝουΔοΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Υπουργικές ανοησίες ή ο Κυριάκος ετοιμάζεται για κωλοτούμπα?

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος


Βγήκε, που λέτε προχθές, ο υπουργός Άμυνας, Νίκος Παναγιωτόπουλος κι ανέφερε – μεταξύ άλλων- ότι η συμφωνία των Πρεσπών  «επιτεύχθηκε για καλό σκοπό για να ενισχύσει τη σταθερότητα στην περιοχή, για να ενισχύσει τις γεωπολιτικές σταθερές της περιοχής, έτσι ώστε να μην υπάρξουν ανατροπές»…
 

Τι να πω; 

Ότι ο Παναγιωτόπουλος δεν γνωρίζει τι συνέβη στις Πρέσπες;  

Τότε γιατί ήταν πρώτος στις διαδηλώσεις; Εκτός αν ήθελε να κάνει χαρούμενο τον συριαζαίο Αμερικανό πρέσβη που στεκόταν δίπλα του….

 

Λίγο πριν είχε βγει ο αναπληρωτής  υπουργός Εξωτερικών, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης κι ανέφερε ότι «τα πολιτικά ζητήματα που έχουμε μεταξύ μας, που έχουν επιλυθεί σε μεγάλο βαθμό με τη Συμφωνία των Πρεσπών, μας αφήνουν χώρο για να κάνουμε περισσότερα στο χώρο της οικονομίας»!  Λες κι είχαμε οικονομικά προβλήματα με τα Σκόπια…

 

Αυτές οι «αστοχίες»  (ο λαός μας αλλιώς τις λέει, με την αγαπημένη του ελληνική λέξη), ενόχλησαν τα μάλα τον Μητσοτάκη, έδωσαν την ευκαιρία σε ΣΥΡΙΖΑ και Ν. Κοτζιά να προβούν σε επιτιμητικά σχόλια και γέμισαν το διαδίκτυο με σχόλια για… κωλοτούμπα της Νέας Δημοκρατίας.
 

Ο Παναγιωτόπουλος ανασκεύασε μόλις κατάλαβε (ή του είπαν τι ανοησία είχε εκστομίσει), αλλά απλώς έκανε τα πράγματα χειρότερα.
 

Φρονώ ότι οι δυο αυτοί υπουργοί, έχουν ήδη αρχίσει να «γράφουν» αντίστροφα!
 

Είτε επειδή είναι επιζήμια φλύαροι, είτε επειδή λένε ανοησίες, είτε επειδή δεν καταλαβαίνουν τι τους γίνεται. Χαρακτηρίζοντας «επωφελή» τη συμφωνία, μπορεί καλά –καλά να  μην έχουν ζεστάνει την καρέκλα τους ακόμη, αλλά κυνικά και ρεαλιστικά πρέπει να «τελειώνουν».  Δεν μπορεί αυτή η κυβέρνηση να διαθέτει υπουργούς που της δημιουργούν προβλήματα και αρνητικά σχόλια. 

 

Να ξεκαθαρίσουμε και κάποια πράγματα:

ΝουΔοΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Kυριάκο ποιός σου έδωσε εντολή για διεύρυνση?

Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου

Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle

 

Αφού χαρήκαμε τον πρώτο καιρό που επιτέλους υπήρξε τουλάχιστον μία αισθητική και ποιοτική αναβάθμιση με την αλλαγή κυβέρνησης, αρχίσαμε να μπαίνουμε και στην ουσία των θεμάτων.

Η εντολή που έλαβε ο κ. Μητσοτάκης στις εκλογές ήταν σαφής ως προς το δεξιό πρόσημο της ψήφου. Εξελέγησαν βουλευτές άνθρωποι που ανήκαν κυρίως στον δεξιό-συντηρητικό χώρο και αποκλείστηκαν οι κεντρώοι-αριστεροί-όπου φυσάει ο άνεμος υποψήφιοι.

Το μήνυμα ήταν λοιπόν ξεκάθαρο ότι ο κόσμος επιθυμεί γενικότερα μία πιο συντηρητική πολιτική.

Και όταν λέω συντηρητική πολιτική, δεν εννοώ αυτό που λένε οι αριστεροί αλλάζοντας όλα τα νοήματα των λέξεων καταπώς τους βολεύει. Δηλαδή κάτι παρωχημένο, σαν τον υπερσυντηρητικό κομμουνισμό τους, στον οποίο έχουν κολλήσει εδώ και δεκαετίες και τον οποίο αποκαλούν πρόοδο. 

Εννοώ τον σεβασμό στις αξίες και τις παραδόσεις, που αποτελούν τους πυλώνες βάσει των οποίων μία κοινωνία έχει συνοχή και μπορεί έτσι να προοδεύσει.

Ο λαός έδωσε επίσης στη νέα κυβέρνηση αυτοδυναμία. Και ο λόγος που της έδωσε αυτοδυναμία ήταν όχι για να κάνει του κεφαλιού της, αλλά για να μην είναι εξαρτημένη από ανθρώπους που ο λαός δεν ήθελε να βλέπει στα μάτια του.

Από ανθρώπους που συνεργάστηκαν με κυβερνήσεις «τσίρκο», από ανθρώπους που ψήφισαν την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών ελαφρά τη καρδία, από ανθρώπους που έβλαψαν τη χώρα. Αυτούς τους ανθρώπους ο κόσμος ήθελε να τους αποκλείσει από θέσεις ευθύνης.

Ερχεται λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης και τοποθετεί σε θέσεις ευθύνης ανθρώπους που όχι μόνο πολέμησαν τον ίδιο όντας σε άλλο κόμμα, αλλά πολέμησαν και την ελληνική κοινωνία.

Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι η αυτοδυναμία δεν είναι λευκή επιταγή. Και όσο κι αν παλεύουν επικοινωνιακά στη Νέα Δημοκρατία να προωθήσουν την ιδέα της διεύρυνσης, ο κόσμος που τη στήριξε δεν φαίνεται να συμφωνεί. Το ιδεολόγημα «περιμένετε να δούμε πρώτα και μετά φωνάξτε» έχει αντικαταστήσει το «να πέσει ο Τσίπρας και μετά βλέπουμε».
Ο ψηφοφόρος της Ν.Δ. πρέπει να είναι σε μία μόνιμη κατάσταση αναμονής, περιμένοντας να δει κάτι. 

Πριν έβλεπε το έργο «Ο Τσίπρας πέφτει».

Τώρα βλέπει το έργο «Διεύρυνση».  

Σε λίγο θα δει το έργο «Μετάλλαξη» και η αναμονή θα τελειώσει με το έργο «Διάλυση». Οταν ένα ρούχο το τραβάς μέχρι εκεί που δεν παίρνει, σκίζεται. Το ίδιο συμβαίνει και με την πολιτική.

Οταν «διευρύνεις» συνεχώς τις κομματικές σου γραμμές και την πολιτική σου ιδεολογία, έτσι ώστε να είσαι και λίγο από αυτό και από εκείνο και από το άλλο και όλοι οι καλοί χωράνε, διαλύεσαι εις τα εξ ων συνετέθης.

Κλείνοντας, απλά θα υπενθυμίσω ότι...

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Θεάματα

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Ο Χοροπηδηχτός Αγορίνος ενοχλείται πολύ επειδή στη Βουλή τον έβαλαν να κάθεται δίπλα στον Βελόπουλο. 

Τον καταλαβαίνω. 

Ομως και εκείνος οφείλει να δει τη γενικότερη εικόνα, ώστε να αντιληφθεί τη λογική που υπαγόρευσε την αναγκαστική γειτνίαση: ο Βελόπουλος έχει τσίρκο, ενώ ο Αγορίνος έχει μπαλέτο. 

Τεράστια η διαφορά, δεν λέω. Δεν παύουν όμως...