ΕΛΛHNIKH ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤH ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΟΠΛΗΚΤH MΠANANIA: Συγχαρητήρια ΦΩΤ(οπου)ΙΣΜΕΝΟΙ ΠΕΛΑΤΕΣ!!!

Του ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΕΡΓΑΤΗ

Δώστε μας τα φώτα σας…και τον Φωτόπουλο. Εξηγήστε μας πώς τα καταφέρνετε πάντα.  

Συγχαρητήρια! Είσαστε εργαζόμενοι, έχετε συγκριτικά με όλο τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα (για τον ιδιωτικό, ας μη το συζητήσουμε) υψηλότερες αποδοχές και πετύχατε αυξήσεις μέσω επιχειρησιακής σύμβασης εργασίας. Αυτό σημαίνει, ότι μετά τη μεταξύ σας συμφωνία (μεταξύ του κρατικοδίαιτου συνδικαλιστή και της κρατικοδίαιτης διοίκησης), κανείς δεν μπορεί να παρέμβει και να αναιρέσει τα υπογραφέντα. Bingo!

Παρηγορούμαι όμως σκεφτόμενος την έκφραση στο πρόσωπο του υπαλλήλου του υπουργείου εργασίας που θα δει τη σύμβαση, την ώρα που με περισσή χαρά την καταθέτει το τμήμα προσωπικού της ΔΕΗ. Έχουν να δούνε αύξηση αποδοχών στο υπ. Εργασίας από το 2008 και τη βλέπουν σήμερα. Η κρίση έληξε, wow, που λέει και ο ΥΠΟΙΚ (ο οποίος βέβαια χθες δήλωσε ότι αγνοεί το θέμα).

Το ωραίον της υποθέσεως είναι τα τροφεία:

Γατάκια της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, νομίζατε ότι θα φορολογηθεί η τίμια αύξηση των «εργαζομένων» της ΔΕΗ; 

Λάθος. Τα τροφεία (για να τρώνε οι νηστικοί εργαζόμενοι δηλαδή) δεν μπαίνουν στο μισθό. Δίνονται ως κουπόνι, άρα αφορολόγητα. Κάντε τον λογαριασμό 6€/ημέρα επί 250 εργάσιμες το χρόνο, ίσον 1.500€/έτος αφορολόγητα, ήτοι σαν να έπαιρναν μικτή αύξηση μισθού 2.500€/έτος.  

Κάντε και τον υπολογισμό: 2.500€ επί 25.000 εργαζομένους, πάνω από 60 εκατομμύρια €.  

Ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό για τους πατρίκιους; 

Ελάτε, εύκολο είναι! 10 εκατομμύρια πληβείοι. Πώς κάνετε έτσι, ούτε 6 ευρώ στον καθένα μας δεν αναλογεί! Δεν το αξίζουν οι ΔΕΗτζήδες;

Η πραγματική συναλλαγή όμως είναι αλλού: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Κι αυτοί... αυξήσεις !!!

Toυ ΕΡΡΙΚΟΥ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΥ

bartzinopoulos@hotmail.com

 

Τα πράγµατα είναι στριµωγµένα, όπως αναγνωρίζει άλλωστε και ο υπουργός Οικονοµικών στις δύο ως τέσσερις καθηµερινές συνεντεύξεις και µακροσκελείς δηλώσεις του στα ελληνικά και ξένα ΜΜΕ. Είναι πολλά τα χρήµατα που πρέπει να πληρώσουµε και δεν τα έχουµε. Και είναι, βέβαια, και πολλά εκείνα που έχουµε να παίρνουµε, αλλά το κακό µε τα δανεικά είναι ότι για να τα πάρεις πρέπει να εκπληρώσεις τους όρους µε τους οποίους στα έχουν δανείσει.

 

Οι ξένοι δεν µας βλέπουν διατεθειµένους για πολλά. Γι' αυτό και πιέζουν. Ο Ντράγκι σφίγγει τις στρόφιγγες της ρευστότητας, ο Σόιµπλε απειλεί µε χρεοκοπία και το µοναδικό «παραθυράκι» που έχει αποµείνει ανοιχτό είναι ότι µπορεί και να πάρουµε κάποια από τα χρήµατα που εκκρεµούν αν στο µεταξύ δείξουµε πως όταν δεσµευόµαστε για µεταρρυθµίσεις το εννοούµε και τις προωθούµε. Αλλά οι κυβερνώντες άλλα ακούν, άλλα καταλαβαίνουν και άλλα κάνουν.

 

Μεταρρυθµίσεις ζητάνε οι δανειστές, µε αυξήσεις και προσλήψεις απαντούν οι δικοί µας. 

Η ελλειµµατική ΔΕΗ δίνει άµεσα στους εργαζοµένους της αύξηση της τάξης του 8-10%, την οποία θα πληρώσουν, φυσικά, τα γνωστά υποζύγια του φορολογικού συστήµατος και όχι ο χουβαρντάς Λαφαζάνης που προσυπέγραψε τη σχετική απόφαση.  

Και παράλληλα προωθείται και το νοµοσχέδιο για την επανίδρυση της ΕΡΤ και την επαναπρόσληψη 2.000 ατόµων, γιατί ο Ν. Παππάς κρίνει ότι ο ελληνικός λαός έχει νοσταλγήσει την ενηµέρωση την οποία δηµόσια και επανειληµµένα είχε καταγγείλει ο ΣΥΡΙΖΑ ως «εφάµιλλη της ΥΕΝΕΔ». Κι όσο για το κόστος, τα κορόιδα να είναι καλά. Θ' αυξηθεί το χαράτσι που πληρώνουν.

 

Μπορεί οι κυβερνώντες να είναι χαµένοι στον µικρόκοσµο των εσωκοµµατικών τους διαφορών και διαφωνιών και µπορεί ο υπουργός Οικονοµικών να ζει ακόµη µε την ψευδαίσθηση ότι η ευθύνη της διαχείρισης των οικονοµικών µιας χώρας υπηρετείται µε φραστικά πυροτεχνήµατα που εκτοξεύονται σήµερα, ανασκευάζονται αύριο και ακυρώνονται µεθαύριο, αλλά όταν όλοι -σύµµαχοι, εταίροι και δανειστές- τους λένε ότι δεν εµπνέουν καµιά εµπιστοσύνη, τότε οφείλουν ν' ανησυχούν και να ψάχνουν να βρουν αν, πώς και πού µπορούν να διορθώσουν κάτι. 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η «άγνοια» του Υπουργού-Τηλεοπτικού μαϊντανού!!!

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ

Όταν ο υπουργός Οικονομικών (δείχνει ότι) δεν γνωρίζει μια σημαντική απόφαση οικονομικής πολιτικής και όταν δείχνει να διακατέχεται από σύγχυση ως προς το πώς επιβάλλεται μια έκτακτη εισφορά, τι να υποθέσουμε;


Ας δούμε τα γεγονότα:


1. Εχει βουίξει ο τόπος για τις αυξήσεις που δόθηκαν στους εργαζομένους της ΔΕΗ. Όμως, ο κ. Βαρουφάκης εμφανίστηκε χτες το βράδυ σχεδόν έκπληκτος: πρώτη φορά το ακούω! (εδώ, όπως το είπε).



Οπότε ανακύπτουν τα εξής ερωτήματα:  


Πρώτον, δεν τον ενημέρωσε ο συναρμόδιος συνάδελφός του Π. Λαφαζάνης, ο οποίος  υπέγραψε τη νέα συλλογική σύμβαση της ΔΕΗ, μολονότι αφορά καθαρά οικονομικά ζητήματα; 


Δεύτερον , ο κ. Βαρουφάκης δεν ακούει και δεν διαβάζει; Όλα τα μέσα ενημέρωσης έκαναν εκτεταμένες αναφορές στο θέμα αυτό, πώς γίνεται να μην πήρε τίποτα χαμπάρι; Εκτός αν υποθέσουμε ότι το μόνο που κάνει είναι να μιλάει στα ΜΜΕ.


2. Ρωτήθηκε τις προάλλες(28 Φεβρουαρίου) αν υπάρχει ενδεχόμενο να επιβάλει έκτακτη εισφορά. Και απάντησε επί λέξει: «Αν χρειαστεί να βάλω έκτακτο φόρο , θα το κάνω, αλλά θα το κάνω σε αυτούς που έχουν  να πληρώσουν, όχι σε αυτούς που δεν έχουν» (εδώ). Τι καταλαβαίνει κανείς; 


Ότι η έκτακτη εισφορά θα επιβληθεί στους «έχοντες και κατέχοντες». Και έχων είναι, για παράδειγμα, όποιος έχει εισόδημα από 50.000 ευρώ και πάνω. Κατέχων είναι όποιος έχει περιουσία(πάλι παράδειγμα) από ένα εκατομμύριο ευρώ και πάνω. Αυτό είναι ένα λογικό κριτήριο, αν και  θα πληρώσουν πολύ λίγοι και δεν θα μαζέψει όσα επιδιώκει(το αφήνουμε στην άκρη).
Όμως, δυο μέρες μετά, το είπε αλλιώς: «Η έκτακτη εισφορά, αν επιβληθεί θα αφορά τα στρώματα εκείνα που δεν πλήρωναν φόρους, ενώ μπορούσαν»(εδώ). 


 Εντελώς άλλη λογική. Ο κ. Βαρουφάκης μας λέει ότι θα επιβάλει  έκτακτη εισφορά σε άγνωστα ή αδήλωτα εισοδήματα, δηλαδή σε φοροφυγάδες. Όμως, η έννοια της έκτακτης εισφοράς είναι αυτή που λέει η λέξη: επιβάλλεται εκτάκτως, ξαφνικά,  δηλαδή σε ώρα ανάγκης, για να βρει έσοδα το κράτος. Και θα τα βρει στις φορολογικές δηλώσεις, φυσικών προσώπων, εταιρειών κτλ.  


Ο κ. Βαρουφάκης, αν  τον άλλο μήνα βρεθεί μπροστά σε ασφυξία, πού θα την επιβάλει, όταν λέει «σε όσους δεν πλήρωναν»; 


Θα ψάξει πρώτα να τους βρει; 


Αστεία πράγματα. Οσοι έχουμε πληρώσει τέτοιες έκτακτες εισφορές, γνωρίζουμε ότι εμείς θα ξαναπληρώσουμε,  τα γνωστά και δηλωμένα εισοδήματα. Τα άλλα, ζήσε Μάη μου.



Ο κ. Βαρουφάκης είναι ένας θεωρητικός οικονομολόγος, που τώρα ασκεί για πρώτη φορά εξουσία. Κατά τούτο μπορούμε να του αναγνωρίσουμε κάποια ελαφρυντικά, δεν γεννήθηκαν όλοι μαθημένοι. Όμως, τα δύο στοιχεία που αναφέραμε είναι ανησυχητικά σημάδια. Δεν επιτρέπεται υπουργός Οικονομικών να λέει δυο διαφορετικά πράγματα για ένα μέτρο που δεν(;) σκοπεύει να πάρει. Υπάρχουν και πιο απλές απαντήσεις. Για παράδειγμα , «δεν υπάρχει τέτοιο θέμα». Ή «αν έρθει η στιγμή, θα το δούμε». Η άσκοπη λογοδιάρροια δεν ωφελεί.



Από την άλλη, η άγνοια (ειλικρινά δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω εισαγωγικά στη λέξη) για τα της ΔΕΗ, είναι περισσότερο ανησυχητική. Διότι ο συναρμόδιος συνάδελφός του τον έγραψε στα παλαιότερα υποδήματά του και ο ίδιος δεν πήρε χαμπάρι τίποτα. Και δεν μιλάμε για κάτι που πέρασε «στα ψιλά».


Εν κατακλείδι:  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οι... κρατιστές ξανάρχονται

Του ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΝΕΛΛΗ

Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης είναι ασφαλώς σε πρώτη προτεραιότητα για κάθε κυβέρνηση. Η Ελλάδα υπέστη μια πραγματική τραγωδία τα τελευταία πέντε χρόνια και οι κοινωνικοί δείκτες έχουν καταρρεύσει. Η ανεργία βρίσκεται σταθερά πάνω από 25%, εκατομμύρια πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, υπάρχουν χιλιάδες περιστατικά οικογενειών χωρίς ρεύμα ή παιδιών που στερούνται βασικά αγαθά.

Ασφαλώς η εικόνα στην εκπαίδευση, στα νοσοκομεία, στις κοινωνικές δομές, στους δήμους, σε εκατοντάδες χιλιάδες ελληνικά νοικοκυριά δεν είναι καθόλου καλή, επομένως κάθε μέτρο που λαμβάνει η κυβέρνηση για την ανακούφιση των δοκιμαζόμενων πολιτών είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.

Και βεβαίως δεν πρέπει να ρωτάει καμιά ανεξάρτητη χώρα τους δανειστές για το πώς θα αντιμετωπίσει μια ανθρωπιστική κρίση. Αρκεί βέβαια να έχει εξασφαλίσει τους πόρους με τους οποίους θα χρηματοδοτηθούν τα μέτρα κοινωνικής προστασίας, οι προσλήψεις, οι αυξήσεις μισθών και συντάξεων κ.λπ. 

Διότι αν γίνεται κοινωνική πολιτική για εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες σε βάρος εκατομμυρίων άλλων, τότε αυτό δεν είναι αναδιανομή του πλούτου, αλλά διαιώνιση της αδικίας που επικρατεί εδώ και δεκαετίες.

Οταν η κυβέρνηση π.χ. στα πρώτα μέτρα που ανακοινώνει, πριν καν δώσει στη δημοσιότητα τα δίκαια μέτρα αντιμετώπισης της φτώχειας, είναι η νέα συλλογική σύμβαση στη ΔΕΗ και η επαναλειτουργία της ΕΡΤ, τότε υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό.

Επιλέγει δηλαδή η κυβέρνηση της Αριστεράς να ευνοήσει δύο κρατικές εταιρείες αδιαφορώντας για την κατάσταση που επικρατεί στον ιδιωτικό τομέα ή ακόμη και σε άλλους τομείς της δημόσιας διοίκησης.  

Στην ερώτηση «πώς θα πληρωθούν οι χιλιάδες εργαζόμενοι που θα επαναπροσληφθούν στην ΕΡΤ», η απάντηση είναι «θα αυξήσουμε λίγο το ανταποδοτικό τέλος που πληρώνεται μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ».

Αραγε στην ερώτηση «πώς θα πληρωθούν οι αυξήσεις 8%-10% στους μισθούς των εργαζόμενων της ΔΕΗ μέσω επιδομάτων» η απάντηση θα είναι: 

«Ας αυξήσουμε λίγο τα τιμολόγια;». 

Διότι μια επιχείρηση η οποία έχει καταστεί προβληματική και βαρύνεται με λάθη του παρελθόντος, είναι αδιανόητο να ανακοινώνει τέτοιες αυξήσεις όταν στους υπόλοιπους κλάδους εργασίας, και κυρίως σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, επικρατεί το χάος.

Η κυβέρνηση, δηλαδή, επιλέγει να ευνοήσει τον κρατισμό και να ευχαριστήσει τους συνδικαλιστές ακόμη και σε βάρος του υπόλοιπου κοινωνικού συνόλου. 

Πρόκειται για μια δραματική αντίφαση που εμφανίζει αυτή η κυβέρνηση: 

ΕΛΛHNIKH ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤH ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΟΠΛΗΚΤH MΠANANIA: Επιθεώρηση σε τιμητικό άγημα της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ έκανε ο Π. Λαφαζάνης

Με επίσημη εμφάνιση του υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, μπροστά σε τιμητική αντιπροσωπεία των συνδικαλιστικών οργάνων της ΔΕΗ, κορυφωθηκαν οι εκδηλώσεις εορτασμού των «Γενόπειων 2015»

Toυ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Με μια λαμπρή τελετή, όπου παρέστη σύσσωμη η ηγεσία των συνδικαλιστικών οργάνων της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης υπέγραψε τα νέα επιδόματα στις συλλογικές συμβάσεις.

Στη συνέχεια, ντυμένος με την επίσημη στολή του Πριγκηπάτου της ΓΕΝΟΠ, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης έκανε την εμφάνισή του μπροστά στο τιμητικό άγημα των εργαζομένων της ΔΕΗ και συνεχάρη έναν-έναν τους επικεφαλής.

Σε δηλώσεις του, μετά το τέλος της τελετής, ο υπουργός εξήρε το αξιόμαχο των συνδικαλιστικών δυνάμεων, υπογραμμίζοντας ότι αποτελούν το βασικότερο όπλο της κυβέρνησης, στην προσπάθεια για αντικατάσταση της παλιάς «ελίτ» της χώρας με νέα.

ΕΛΛHNIKH ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤH ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΟΠΛΗΚΤH MΠANANIA: 33 εκατ. ευρώ κοστίζουν οι κερασμένοι καφέδες στη ΓΕΝΟΠ - H παρέα του Φωτόπουλου να περνάει καλά και όσο για τους 2500 εργάτες της ιδιωτικής βιομηχανίας να πάνε να g@m#th0ne !!!

Του Χάρη Φλουδόπουλου

Οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ έσπευδαν χθες, μόλις έγιναν γνωστές οι λεπτομέρειες από τη νέα συλλογική σύμβαση, που υπέγραψαν με τη διοίκηση της εταιρείας, να «σβήσουν» την πυρκαγιά οργής που ξέσπασε. 

Διευκρίνιζαν ότι τα τροφεία που εγκρίθηκαν δε μεταφράζονται σε χρηματική αύξηση, παρά μόνο κουπόνια σίτισης για καφέδες και σάντουιτς που καταναλώνουν οι εργαζόμενοι στη δουλειά τους.

Προσέθεταν ότι ανάλογα επιδόματα προβλέπονται και σε άλλες επιχειρήσεις.

Η αλήθεια είναι ότι στη ΔΕΗ μέχρι σήμερα, τέτοια παροχή δεν προβλεπόταν, με αποτέλεσμα η θέσπιση τροφείου να οδηγεί σε μια παροχή ύψους 6 ευρώ την ημέρα ή αλλιώς 150 ευρώ το μήνα. Αυτά τα κουπόνια δηλαδή που θα χορηγούνται από τη ΔΕΗ ισοδυναμούν με το 8 έως 10% του σημερινού μέσου καθαρού μισθού στη ΔΕΗ που κυμαίνεται μεταξύ 1500 και 1600 ευρώ.

Πάντως η σπουδή των συνδικαλιστών να συμμαζέψουν τα... ασυμμάζευτα, εξηγείται και για έναν άλλο λόγο: ότι για την έγκριση της συλλογικής σύμβασης είχαν εξασφαλίσει προηγουμένως τις ευλογίες του αρμόδιου υπουργού Ενέργειας Παναγιώτη Λαφαζάνη. Θυμίζουμε ότι η ΓΕΝΟΠ είναι από τους λίγους προνομιούχους φορείς της αγοράς ενέργειας που είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με το νέο υπουργό (ο οποίος δεν έχει δει ακόμη σημαντικούς φορείς και εκπροσώπους της αγοράς ενέργειας) εξασφαλίζοντας –όπως αποδεικνύεται από τις εξελίξεις– το πράσινο φως για τη νέα ευνοϊκή ΕΣΣΕ. Επισήμως όταν τέθηκε ζήτημα αυξήσεων, ο κ. Λαφαζάνης παρέπεμψε «διπλωματικά» στη διοίκηση της ΔΕΗ. Σημειώνεται εξάλλου ότι επίκεινται εκλογές στη ΓΕΝΟΠ.

Όσο για το κόστος αυτής της παροχής για τη ΔΕΗ;

Το μισθοδοτούμενο προσωπικό της ΔΕΗ σύμφωνα με τον ισολογισμό του 9μήνου ανερχόταν σε 18.766 άτομα, χωρίς να υπολογίζονται οι περίπου 2.500 έκτακτοι. Μόνο για τους μόνιμους λοιπόν, η εταιρεία θα χορηγεί καθημερινά κουπόνια ύψους έως 6 ευρώ με συνολικό κόστος που φτάνει τις 112 χιλιάδες ευρώ την ημέρα  ή αλλιώς τα 2,8 εκατ. ευρώ το μήνα ή 33,7 εκατ. ευρώ το χρόνο.

Αυτά είναι τα χρήματα που θα πληρώσει το ταμείο της ΔΕΗ, δηλαδή το ταμείο που «γεμίζει» από τα χρήματα που πληρώνουν οι καταναλωτές, δηλαδή τα 4,5 εκατομμύρια νοικοκυριά και επιχειρήσεις που προμηθεύονται ρεύμα από τη ΔΕΚΟ. Όσοι δηλαδή αντέχουν ακόμη και πληρώνουν αφού υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης, οι ανεξόφλητες οφειλές προς τη ΔΕΗ έχουν ξεπεράσει τα 2 δισ. ευρώ.

Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι η απόφαση για τα τροφεία των 33 εκατ. ευρώ ελήφθη ακριβώς ένα χρόνο μετά την απόφαση της Χαλυβουργίας Ελλάδος να ξεκινήσει την αντίστροφη μέτρηση για το οριστικό κλείσιμο μιας από τις πιο ιστορικές βαριές βιομηχανίες το εργοστάσιο του Ασπροπύργου. Ήταν 17 Φεβρουαρίου όταν η Χαλυβουργία απηύθυνε την ύστατη έκκληση να εφαρμοστούν τα μέτρα για τη μείωση του ενεργειακού κόστους της βιομηχανίας, στα οποία η ΔΕΗ είχε αντισταθεί σθεναρά, λέγοντας ότι δεν μπορεί να πουλά κάτω από το κόστος παραγωγής. Η έκκληση αυτή δεν εισακούστηκε και το εργοστάσιο έκλεινε στις 12 Ιουνίου του 2014 αφήνοντας ανέργους τους τελευταίους 74 εργαζόμενους από τους συνολικά 450 εργάτες που απασχολούνταν προ κρίσης. 

Ποιο ήταν το κόστος για την ελάφρυνση του τιμολογίου ρεύματος που ζητούσε όχι η Χαλυβουργία Ελλάδος αλλά συνολικά  όλες μαζί οι 5 εν ζωή χαλυβουργίες της χώρας και το οποίο ακόμη και σήμερα δεν έχει ικανοποιηθεί πλήρως; 

Λίγο πάνω από 20 εκατ. ευρώ το χρόνο, δηλαδή το 60% από τους κερασμένους από τη ΔΕΗ στη ΓΕΝΟΠ καφέδες.

Όμως:

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Δύο επικίνδυνες εστίες για «ατύχημα»

Του ΣΩΤΗΡΗ ΝΙΚΑ

Μάχη με τον χρόνο δίνει κάθε ημέρα το οικονομικό επιτελείο στην προσπάθεια που καταβάλλει για να διασφαλίσει ρευστότητα στα δημόσια ταμεία για όσο περισσότερο μπορεί. Τρόποι επίλυσης του προβλήματος υπάρχουν, αλλά σχεδόν όλοι βασίζονται στο ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) θα τις στηρίξει. Κάτι που αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. 

 Την ίδια ώρα, όσο περνάει ο καιρός εντείνονται και τα προβλήματα με τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, που σε συνδυασμό με την έλλειψη χρηματοδότησης αποτελούν τις δύο σημαντικότερες εστίες για να προκληθεί κάποιο «ατύχημα» τους επόμενους δύο μήνες. 

Στην προώθηση των λύσεων για την έστω και πρόσκαιρη κάλυψη των υποχρεώσεων του Δημοσίου, η κυβέρνηση έχει εισπράξει δύο «όχι» έως τώρα:

 
1. Από την ΕΚΤ: Η Κεντρική Τράπεζα έχει απορρίψει το αίτημα για επιπλέον έκδοση εντόκων γραμματίων ύψους έως και 10 δισ. ευρώ, καθώς υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο αποτελεί νομισματική χρηματοδότηση. Παράλληλα, όμως, έχει ζητήσει από τις ελληνικές τράπεζες να μην καλύψουν τα ποσά των εντόκων γραμματίων που έχουν αγοράσει ξένοι επενδυτές και λήγουν την ερχόμενη Παρασκευή (περίπου 700 - 800 εκατ. ευρώ). Και αυτό επειδή θεωρεί ότι το ελληνικό χρέος έχει μεγάλο ρίσκο που δεν θα πρέπει να αναλάβουν οι ελληνικές τράπεζες, δεδομένης της μεγάλης έκθεσης που ήδη έχουν. Στο πλαίσιο αυτό, ο κίνδυνος να μην καλυφθούν οι εκδόσεις εντόκων γραμματίων είναι υπαρκτός, αν και ακόμα δεν έχει οριστικοποιηθεί τίποτα.
 
Σύμφωνα με πληροφορίες, για να ξεμπλοκάρει η κατάσταση, η ΕΚΤ έχει καλέσει την Ευρωζώνη να εγγυηθεί για τις επιπλέον εκδόσεις εντόκων γραμματίων που ζητεί η Ελλάδα, αλλά προς το παρόν δεν έχει δοθεί οριστική απάντηση.

 
2. Από τα ασφαλιστικά Ταμεία: Το υπουργείο Οικονομικών σε συνεργασία με το υπουργείο Εργασίας έχουν προτείνει στις διοικήσεις των ασφαλιστικών Ταμείων να επενδύσουν τα ταμειακά τους διαθέσιμα που τηρούν σε εμπορικές τράπεζες, σε προϊόντα του Δημοσίου βραχυπρόθεσμης διάρκειας, ώστε το τελευταίο να διασφαλίσει κάποια επίπεδα ρευστότητας. Προς το παρόν οι διοικήσεις των Ταμείων αρνούνται να προχωρήσουν σε μια τέτοια κίνηση. Να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση έχει απευθύνει το ίδιο κάλεσμα σε όλους τους φορείς του Δημοσίου και ορισμένοι έχουν ήδη ανταποκριθεί. Συνολικά, τα ταμειακά διαθέσιμα όλων των κρατικών φορέων στις εμπορικές τράπεζες ανέρχονται στα 3,5 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 2 δισ. ευρώ εκτιμάται ότι θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν από το Δημόσιο.
 
Με αυτά τα δεδομένα το οικονομικό επιτελείο κινείται μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο για να καλύψει τις υποχρεώσεις του Μαρτίου. Συνολικά, αυτές ανέρχονται σε 7,27 δισ. ευρώ και περιλαμβάνουν τόσο τις λήξεις των εντόκων γραμματίων (4,6 δισ. ευρώ), όσο και υποχρεώσεις προς ΔΝΤ (1,6 δισ. ευρώ), τόκους (800 εκατ. ευρώ), ομόλογα που δεν εντάχθηκαν στο PSI (79 εκατ. ευρώ) και άλλες ύψους 200 εκατ. ευρώ. Μέχρι την Παρασκευή, 6 Μαρτίου, το Δημόσιο θα πρέπει να εξοφλήσει ποσό 1,7 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 1,4 δισ. ευρώ αφορούν έντοκα γραμμάτια και 310 εκατ. ευρώ σε λήξεις δανείων του ΔΝΤ.
 
Στο οικονομικό επιτελείο εκτιμούν ότι οι υποχρεώσεις αυτές θα εξοφληθούν κανονικά. Επόμενη κρίσιμη ημερομηνία για τη ρευστότητα του Δημοσίου είναι η 12η Μαρτίου. Τότε, σύμφωνα με πληροφορίες, οι προβολές των ταμειακών ροών του κράτους δείχνουν πως θα υπάρχει «τρύπα» της τάξης των 300 εκατ. ευρώ. Τρεις ημέρες νωρίτερα, όμως, και συγκεκριμένα στις 9 Μαρτίου, συνεδριάζει το Eurogroup στο οποίο αναμένεται να συζητηθεί το πώς θα αντιμετωπισθεί το ελληνικό πρόβλημα. Πάντως, αν η λύση δεν είναι δραστική, θεωρείται βέβαιο ότι ακόμα κι αν ξεπεραστούν τα «αγκάθια» του Μαρτίου, τα κρατικά ταμεία θα έχουν «στεγνώσει» και ο Απρίλιος θα είναι πολύ δύσκολος μήνας, ακόμα κι αν οι υποχρεώσεις είναι πολύ λίγες (620 εκατ. ευρώ).
 

Ενας από τους λόγους που το πρόβλημα ρευστότητας έχει ενταθεί τις τελευταίες ημέρες είναι και η κατάρρευση των φορολογικών εσόδων. Δεκέμβριο και Ιανουάριο τα έσοδα παρουσίασαν «τρύπα» της τάξης των 2 δισ. ευρώ, ενώ η εικόνα δεν έχει αλλάξει αισθητά τον Φεβρουάριο. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος δεν έχει εισπράξει αυτά που προέβλεπε και κατ’ επέκταση δεν μπορεί να καλύψει τις υποχρεώσεις του. Το δημοσιονομικό κενό

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Φλερτ με τον "ξαφνικό θάνατο"

Ασφυκτικό περιβάλλον δημιουργούν για την Ελλάδα και την κυβέρνηση Τσίπρα οι μεγάλες χρηματοδοτικές ανάγκες του Μαρτίου (7,2 δισ ευρώ) και η κατηγορηματική άρνηση των δανειστών να παράσχουν και την παραμικρή έστω διευκόλυνση, χωρίς άμεση προώθηση των μεταρρυθμίσεων.

Ήδη ο Σόιμπλε απείλησε ανοιχτά με χρεοκοπία τη χώρα και ειρωνεύτηκε τον Βαρουφάκη, λέγοντας «δε θα ήθελα να ήμουν στη θέση του» -φράση που δείχνει ότι ο Γερμανός Οικονομικών έχει μετατρέψει σε βεντέτα τις διαφορές του με την ελληνική κυβέρνηση.

Ακολούθησε ανώτατος αξιωματούχος της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας, που ουσιαστικά απέκλεισε την πιθανότητα να δοθεί άδεια στην Αθήνα να εκδώσει έντοκα γραμμάτια από τη στιγμή που έχει ξεπεράσει το όριο των 15 δισ ευρώ -άρα κόβουν και αυτή τη δίοδο.

Λίγο αργότερα ήταν η σειρά του προέδρου του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπουμ, να προτρέψει την ελληνική κυβέρνηση να προωθήσει αμέσως μέρος των μεταρρυθμίσεων και εκείνος θα φρόντιζε να εκταμιευτεί νωρίτερα ένα τμήμα της τελευταίας δόσης.

Για να έρθει και ο επικεφαλής του οργανισμού χρηματοδότησης (ESM), Κλάους Ρέγκλιγκ, να ξεκαθαρίσει ότι η Αθήνα δεν πρέπει να περιμένει χρήματα χωρίς να τηρήσει τους όρους του Μνημονίου.

Τι θα κάνει η κυβέρνηση, που αντιλαμβάνεται ότι η χώρα μπορεί να οδηγηθεί σε «ξαφνικό θάνατο»;

Πρώτον, αθροίζει τα διαθέσιμα χρήματα και τα βρίσκει γύρω στα 2,2 δισ ευρώ -ποσό που υπερκαλύπτει τις πληρωμές του 1,6 δισ προς το ΔΝΤ, για τον Μάρτιο. 

Και δεύτερον, αναζητεί άλλα 5 δισ, χωρίς να ξέρει προς το παρόν που θα τα βρει.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΤΟΥΡΚΙΑ: Τι ετοιμάζουν οι πασάδες

Του ΣΑΒΒΑ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗ

Παρότι ζούμε στην εποχή της ταχύτητας και οι εξελίξεις τρέχουν με φρενήρεις ρυθμούς, με τις αλλαγές να διαδέχονται η μια την άλλη στη διεθνή σκακιέρα, στη Μεσοποταμία τα πράγματα ακολουθούν τον αργό ρυθμό της Ιστορίας. 

Στις 2 Αυγούστου 1990 ο στρατός του Σαντάμ Χουσεΐν εισέβαλε στο Κουβέιτ, δίνοντας έτσι το άλλοθι που επιζητούσε η Ουάσινγκτον να επέμβει στρατιωτικά στην περιοχή και να εγκαταστήσει τη μακροχρόνια στρατηγική της επιρροή στην αραβική χερσόνησο, στον Περσικό Κόλπο και στη Μεσοποταμία, περιοχές από τις οποίες είχε αποκλειστεί, ως μη συμμετέχουσα στη συνθήκη Σάικς-Πικό, μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Το φθινόπωρο του 1990, όταν οι ΗΠΑ πρωταγωνιστούσαν στις προετοιμασίες και στις συζητήσεις για την πολυεθνική επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου», με τη βούλα των Η.Ε., είχε προταθεί στον πρόεδρο της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ από τον τότε πρόεδρο Τζορτζ Μπους να συμμετάσχει η Τουρκία στη σχεδιαζόμενη επιχείρηση και να καταλάβει ο τουρκικός στρατός τα πρώην βιλαέτια του Κιρκούκ και της Μοσούλης, συμμετέχοντας έτσι στο «πάρτι» που θα ακολουθούσε, και εννοούμε τη διανομή των πετρελαϊκών ιματίων του Ιράκ!
 
 

Τότε ο πληθωρικός Τουργκούτ Οζάλ είχε πει το αμίμητο: «Πρέπει να είμαστε πατρόνες στο τραπέζι. Ενα θα βάλουμε, τρία θα πάρουμε. Η πάστα είναι στο τραπέζι και πρέπει να συμμετέχουμε στο μοίρασμά της».
 
 

Με την πολιτική του Οζάλ διαφώνησε το ακόμα πανίσχυρο τότε στρατιωτικό κατεστημένο, στο όνομα του οποίου αντέδρασε ο τότε αρχηγός ΓΕΕΘΑ Νετζντέτ Τορουμτάι, ο οποίος παραιτήθηκε από το αξίωμά του στις 3 Δεκεμβρίου 1990, τέσσερις ημέρες μετά την απόφαση του Σ.Α. των Η.Ε. για τη διεξαγωγή της επιχείρησης «Καταιγίδα της Ερήμου».

Πιο πριν, στις 11 Οκτωβρίου 1990, είχε παραιτηθεί ο Τούρκος ΥΠΕΞ Αλί Μποζέρ, διαμαρτυρόμενος για τη μη συμμετοχή του στη συνάντηση Οζάλ - Μπους, όμως η παραίτησή του ήταν το πρώτο καμπανάκι του στρατιωτικού κατεστημένου, το οποίο τελικά πέτυχε τον στόχο του, αφού η Τουρκία δεν συμμετείχε ενεργά στην επιχείρηση εναντίον του Ιράκ.
 
 

Ακολούθησαν, όμως, οι επιχειρήσεις «Provide Comfort» και «Provide Comfort II», από το 1991 και επέκεινα, στις οποίες η Τουρκία παρείχε διευκολύνσεις και οι οποίες στην ουσία έχτισαν τα θεμέλια του αυτόνομου κουρδικού κράτους στο νότιο Κουρδιστάν / Β. Ιράκ, εξέλιξη που οδήγησε στην ενδυνάμωση του ΡΚΚ και στη δημιουργία συνθηκών που θα οδηγήσουν στον διαμελισμό της Τουρκίας.

 
Ενώ όλα αυτά τα χρόνια το στρατιωτικό κατεστημένο απέφευγε να εμπλακεί σε στρατιωτικές επιχειρήσεις εκτός Τουρκίας, για να μη βαλτώσει στον βούρκο της Μεσοποταμίας, τώρα ο Τούρκος αρχηγός ΓΕΕΘΑ Νετζντέτ Οζέλ φέρεται ότι έλαβε το πράσινο φως από την τουρκική κυβέρνηση για να προετοιμάσει τον τουρκικό στρατό για συμμετοχή στην επιχείρηση απελευθέρωσης της Μοσούλης από τους τζιχαντιστές!
 
 

Η -φανερή- αρχή έγινε με τη συμμετοχή του Οζέλ στη σύσκεψη που έγινε στο Ριάντ, στην οποία συμμετείχαν οι αρχηγοί ΓΕΕΘΑ του συνασπισμού των δυνάμεων που ενεργούν εναντίον του λεγόμενου Ι.Κ.

 

Η επιχείρηση απελευθέρωσης της Μοσούλης αναμένεται να διεξαχθεί τον Απρίλιο - Μάιο και, σύμφωνα με πληροφορίες, η Τουρκία θα συμμετάσχει με σημαντικό αριθμό μονάδων και στρατιωτών!

Ισως αυτό να ήταν και η κύρια αιτία της απομάκρυνσης του λειψάνου του Σουλεϊμάν Σαχ από το έδαφος της Συρίας και της μεταφοράς του σε παρασυνόρια περιοχή.
 
 

Το θέμα είναι: 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΤΟΥΡΚΙΑ: Τα Δαρδανέλια, η συνθήκη του Μοντρέ και το Αιγαίο

Του Κώστα Ράπτη 

Η πολιτική μεταβολή στην Αθήνα αναπόφευκτα προσθέτει μια νέα «ψηφίδα» (μικρή ή μεγάλη, μένει να φανεί) στο γεωπολιτικό μωσαϊκό της ευρύτερης περιοχής. Πόσω μάλλον που τα πρώτα δείγματα γραφής των υπουργείων Άμυνας και Εξωτερικών παραπέμπουν σε μιαν ιδιαίτερη προθυμία για ανοίγματα προς την πλευρά των «αναδυόμενω» χωρών BRICS – με τίμημα την όλο και μεγαλύτερη καχυποψία των ευρωατλαντικών κύκλων. 

Με μία κρίσιμη υποσημείωση: ότι η Ελλάδα δεν παύει να είναι μια χώρα που κύριο μέλημά της έχει (όσο επιθετικά ή διαλλακτικά και αν το προβάλλει) την οικονομική της διάσωση εντός ευρώ. 

Αντίθετα, στην ίδια γειτονιά, μια δύναμη με καταγεγραμμένες «αναθεωρητικές» βλέψεις, ακολοθουθεί μια πορεία σταθερής απομάκρυνσης από τη Δύση, πραγματοποιώντας μια μεταβολή όχι στιγμιαία, αλλά εξακολουθητική. 

 

Η Τουρκία ήταν μια προβλέψιμη χώρα: με πάγιες αντιλήψεις για το ποιοι είναι οι εξωτερικοί και εσωτερικοί εχθροί, με γνωστή μεθοδολογία δοκιμασίας των «κόκκινων γραμμών» των γειτόνων, και κυρίως με αταλάντευτα φιλοδυτικό προσανατολισμό. Όχι πια. 

 

Οι καταγγελίες, ρητές ή υπονοούμενες, των «δυτικών συνωμοσιών» ενάντια στην εθνική ισχύ της γείτονος αποτελούν τα τελευταία χρόνια μόνιμο στοιχείο της ρητορικής των κυβερνώντων. 

 

Ομοίως, η οργισμένη απόκρουση των ανησυχιών που εκφράζουν διεθνείς φορείς ως προς την αφοσίωση της Άγκυρας στα ανθρώπινα δικαιώματα.

 

Πού το πάει η Άγκυρα...

 

Οι μεσανατολικές επιλογές της χώρας με τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ γεννούν ανησυχία – έως και δημόσιες συζητήσεις για το αν η Τουρκία έχει πλέον θέση στην Συμμαχία. 

 

Το γεγονός ότι η σημαντική βάση του Ιντσιρλίκ παραμένει κλειστή για τα αεροσκάφη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους που επιχειρούν εναντίον των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» βοά – και γεννά σενάρια για δημιουργία μιας ανάλογης βάσης στο κουρδικό βόρειο Ιράκ.  

Η διακριτική επιμελητειακή στήριξη των κάθε είδους ισλαμιστών ανταρτών της Συρίας από την Άγκυρα αποτελεί κοινό μυστικό. 

Η διαιώνιση της αντιπαράθεσης με το Ισραήλ και το άνοιγμα πολιτικού μετώπου με την Άιγυπτο, μετά την ανατροπή του προέδρου Μόρσι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, εμφανίζει την Τουρκία σε ρόλο οιονεί ταραξία. 

Οι μύδροι εναντίον του «λόμπι των επιτοκίων», οι επιθετικές ενέργειες απέναντι σε επιχειρήσεις μη ευθυγραμμισμένες με την κυβέρνηση και οι πιέσεις την κεντρική τράπεζα να χαλαρώσει πάση θυσία τη νομισματική της πολιτική αποκαλύπτουν αδιαφορία για τους υφιστάμενους κανόνες του διεθνούς οικονομικού παιχνιδιού.

 

Το παιχνίδι με τη Ρωσία

 

Παράλληλα, οι θερμές σχέσεις με τη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν, οι οποίες επισφραγίστηκαν με την εξαγγελία της κατασκευής του αγωγού Turk Stream, σαφώς κινούνται εκτός της δυτικής συναίνεσης, στον νέο «ψυχρό πόλεμο» που προκάλεσε η ουκρανική κρίση (σ.σ.: ανακαλεί κανείς αναπόφευκτα το μόνο ιστορικό προηγούμενο ρωσο-τουρκικής ευθυγράμμισης, όταν Κεμάλ και μπολσεβίκοι αποτελούσαν τα «μαύρα πρόβατα» της τότε διεθνούς σκηνής...).

 

Η Άγκυρα μοιάζει ακόμα και να αποζητά τις τριβές με τη Ουάσινγκτον, αν κρίνουμε από την υποβολή αιτήματος έκδοσης του εγκατεστημένου στην Πενσιλβάνια ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν, ώστε να εμφανίζονται οι ΗΠΑ ως ο υποκινητής του πρώην συμμάχου του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος τώρα χαρακτηρίζεται εγκέφαλος ενός «παράλληλου κράτους».

 

Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ η Τουρκία δεν παύει να μέμφεται τη Δύση είτε για τη μακροημέρευση του Άσαντ στη Συρία είτε για την ανατροπή του Μόρσι στην Αίγυπτο, σχεδόν αποθεώνει τον «ισχυρό ηγέτη» Βλαντίμιρ Πούτιν (κατεξοχήν στήριγμα της Δαμασκού) και σιωπά για τους Σαουδάραβες χρηματοδότες του νέου καθεστώτος του Καΐρου. Την ώρα, δε, που εμφανίζεται έτοιμη να δώσει τη μάχη κατά της ισλαμοφοβίας σε όλο τον κόσμο, προτιμά να κοιτά αλλού όταν η Ρωσία προσαρτά την Κριμαία (ιστορική εστία των Τατάρων) ή το Πεκίνο καταστέλλει τους τουρκόφωνους Ουιγούρους του Σιντζιάνγκ.

 

Διεκδίκηση αυτοτελούς ρόλου και θαλάσσιας κυριαρχίας

Η Συνθήκη του Μοντρέ και ο αναπόσπαστος κρίκος για τη διατήρηση αυτού του ξεχωριστού προνομίου:

Σε κάθε περίπτωση, η Τουρκία θεωρεί ότι στη γεωπολιτική σκακιέρα δικαιούται πλέον να κινείται αυτοτελώς – με τα πλεονεκτήματα μιας χώρας που ελέγχει τα Στενά (βάσει της Σύμβασης του Μοντρέ του 1936) και έχει λόγο για τις κρίσιμες θαλάσσιες οδούς της Μαύρης Θάλασσας και της Ανατολικής Μεσογείου. Πρόκειται ακριβώς για το θαλάσσιο περιβάλλον χωρίς τον έλεγχο του οποίου η Τουρκία δεν μπορεί να εκπληρώσει το γεωπολιτικό βάρος για το οποίο την προδιαθέτει ο ηπειρωτικός της όγκος. Και μόνο η τρέχουσα συγκυρία, όπου η κατάλληλη επίκληση του Μοντρέ επιτρέπει τη διέλευση ρωσικών πλοίων με οπλισμό για τη Συρία και δημιουργεί προσκόμματα στην είσοδο οποιουδήποτε τρίτου θα ήθελε να συνδράμει την Ουκρανία (ή την Γεωργία το 2008), αποδεικνύει το μέγεθος του εν λόγω «εργαλείου». 
 

Εργαλείου που επιτρέπει στην Τουρκία την εναλλαγή ρόλων κατά το δοκούν, εφόσον παλαιότερα παραβιάστηκαν από την ίδια οι απαγορεύσεις διέλευσης αεροπλανοφόρων, στην περίπτωση εκείνη σοβιετικών, ενώ μετά το ξέσπασμα της ουκρανικής κρίσης, με την Άγκυρα να «κοιτά αλλού», αμερικανική φρεγάτα παραβίασε κατά 11 ημέρες το ανώτατο όριο παραμονής ναυτικών δυνάμεων τρίτων χωρών στη Μαύρη Θάλασσα (σ.σ.: η σύμβαση του Μοντρέ απαγορεύει στις τρίτες χώρες να περνούν υποβρύχια ή πλοία με εκτόπισμα άνω των 45.000 τόνων και να διατηρούν Μαύρη Θάλασσα σκάφη πλέον των 21 ημερών ή περισσότερα των 9 ταυτοχρόνως).

 
Οι βλέψεις στο Αιγαίο:

TOYΡΚΙΑ: Γιουρούσι... στο κράτος με αιχμή την αστυνομία

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Στον κατήφορο της δημοκρατικής εκτροπής παρασύρεται η Τουρκία με τον Ταγίπ Ερντογάν να επιβάλλει ένα όλο και πιο αυταρχικό και προσωποπαγές σύστημα εξουσίας που παραπέμπει σε ιδιόμορφα μεσανατολικού και κεντρασιατικού τύπου καθεστώτα.

Καθώς οι εκλογές της 7ης Ιουνίου είναι κρίσιμες για την επιδίωξη του Ερντογάν να αλλάξει το Σύνταγμα και να μετατρέψει το σύστημα σε Προεδρικό, καθοδηγεί ουσιαστικά την προεκλογική εκστρατεία του κόμματός του. Για να καλύψει μάλιστα τα «νώτα» της η κυβέρνηση προωθεί ένα πρωτοφανές πακέτο μέτρων με την επωνυμία «Νομικό Πακέτο για την Προστασία των Ελευθεριών», που μετατρέπει την Τουρκία σε αστυνομικό κράτος.

Από τα 132 συνολικά άρθρα έχουν περάσει μόνον τα 33 από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση λόγω της σφοδρότατης αντίδρασης από την αντιπολίτευση που οδήγησε στις πρωτοφανείς εικόνες ξυλοδαρμών μεταξύ των βουλευτών.

Η κυβέρνηση θέλει να αποφύγει διαδηλώσεις και μπαράζ αποκαλύψεων μέσω του Διαδικτύου την προεκλογική περίοδο και γι' αυτό ο ίδιος ο Ερντογάν είπε ότι το πακέτο μέτρων «θα περάσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο».

Το πακέτο μέτρων δίνει την εξουσία στους αστυνομικούς διευθυντές να εγκρίνουν προφορικά σωματική έρευνα και έρευνα οχημάτων χωρίς ένταλμα, ενώ η αστυνομία θα μπορεί να καταβρέχει τους διαδηλωτές με χρωματιστό νερό το οποίο βάφει το δέρμα για τρεις ημέρες ώστε να μπορούν να εντοπισθούν.

Επίσης επιτρέπει τη σύλληψη και κράτηση για 72 ώρες χωρίς να έχει δικαίωμα ο κρατούμενος να επικοινωνήσει με την οικογένειά του, προβλέπει ποινή φυλάκισης 5 ετών για όσους χρησιμοποιούν κουκούλα ή φουλάρια με τα οποία καλύπτουν τα πρόσωπά τους, ενώ οι αστυνομικοί έχουν δικαίωμα χρήσης όπλων εναντίον όσων χρησιμοποιούν ή προτίθενται να χρησιμοποιήσουν βόμβες μολότοφ. Τέλος, επιτρέπονται οι υποκλοπές για 48 ώρες χωρίς άδεια από εισαγγελικό λειτουργό και η απόφαση για διακοπή τους ή συνέχισή τους θα λαμβάνεται, όχι από τον αρμόδιο αστυνομικό και εισαγγελικό λειτουργό, αλλά από ειδική αρχή που θα εδρεύει στην Αγκυρα.

Ενα από τα πιο επίμαχα μέτρα, το οποίο όμως θα επιχειρηθεί να ψηφισθεί τις επόμενες ημέρες, αφορά το Ιντερνετ: 

TOYΡΚΙΑ και ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Εχει πίσω η NAVTEX την «ουρά»;

 Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Το επεισόδιο με τη NAVTEX της Τουρκίας ήταν απολύτως διδακτικό για το πώς «δουλεύει» το κατεστημένο στην Αγκυρα που είναι προβλέψιμο και δεν αλλάζει ούτε όταν οι κεμαλιστές αντικαθίστανται από τους ερντογανιστές.

 

Η Τουρκία ήταν προφανές ότι ήθελε να δοκιμάσει τα αντανακλαστικά της νέας ελληνικής κυβέρνησης. Το έκανε και πριν από μερικές ημέρες με τον αρχηγό του τουρκικού ΓΕΑ να ανεβαίνει σε ένα F16 και να διασχίζει από πάνω μέχρι κάτω το Αιγαίο, σχεδόν 720 χιλιόμετρα, παραβιάζοντας επανειλημμένα τον ελληνικό εναέριο χώρο στην περιοχή 6-10 ν.μ. Αρκετοί θεώρησαν ότι ήταν η απάντηση στην πτήση του Π. Καμμένου πάνω από τα Ιμια, άλλοι ότι ήταν η απάντηση στη δέσμευση μεγάλων περιοχών στο Αιγαίο από την Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι η Τουρκία δεν χρειάζεται αφορμές για να προκαλεί.

 

Ομως πλέον δεν μπορεί η διπλωματία να ασκείται με αυτόν τον τρόπο. Γιατί η δέσμευση μεγάλων περιοχών στο Αιγαίο από την Ελλάδα δεν επηρεάζει την κανονικότητα της ζωής στην Τουρκία... Αντιθέτως, όμως, η δέσμευση περιοχών από την Τουρκία στο Αιγαίο υπονομεύει την εθνική κυριαρχία μας και αμφισβητεί ευθέως δικαιώματα κυριαρχικά και επιχειρησιακά, και αποξενώνει ελληνικά νησιά από τον ηπειρωτικό κορμό. 

Από τις τρεις τουρκικές NOTAM, δύο παραμένουν σε ισχύ και αμφισβητούν ελληνικό εναέριο χώρο μεταξύ 6-10 ν.μ. (τον οποίο δυστυχώς δεν αναγνωρίζουν ως ελληνικό οι ΗΠΑ και ντε φάκτο το ΝΑΤΟ).

 

Πραγματικά δεν είναι κατανοητός ο λόγος που η Αθήνα αποδέχτηκε την επομένη των εκλογών την επανέναρξη των συνομιλιών με την Τουρκία όχι για την επίλυση του προβλήματος της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας αλλά για την υιοθέτηση Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Γιατί ΜΟΕ υπάρχουν από την εποχή του Μνημονίου Παπούλια-Γιλμάζ. 

Ας συμφωνήσουμε ότι :

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ - ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ: Ακατάρριπτο παγκόσμιο ρεκόρ - Μέσα σε τέσσερα χρόνια αλλάξαμε πέντε Αρχηγούς Στρατού!

Αυτό δεν έχει γίνει σε καμιά άλλη χώρα ευνομούμενου κράτους. Να αλλάζει κάθε 9,5 μήνες (κατά μέσο όρο) τον Αρχηγό του Στρατού. Κατέχουμε πλέον παγκόσμιο ρεκόρ που αποκλείεται να καταρριφθεί από χώρα με δημοκρατικό πολίτευμα.
 

Μέσα σε τέσσερα χρόνια το Στράτευμα άλλαξε πέντε αρχηγούς. Τον πέμπτο επέλεξε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν πρόλαβε, καλά καλά, να συμπληρώσει ούτε μήνα από την ορκωμοσία της.
 

Η τακτική αυτή εγκαινιάσθηκε το 2011 με την αποστράτευση ενός από τους ικανότερους στρατιωτικούς ηγέτες, τον στρατηγό Φραγκούλη Φράγκο, οι εντελώς ανεξήγητες καρατομήσεις συνεχίστηκαν με τους Αρχηγούς Ζιαζιά, Γκίνη και Τσέλιο ενώ την Τετάρτη τη νύκτα, που συνεδρίασε εκτάκτως το ΚΥΣΕΑ -χωρίς να συντρέχει κανένας ιδιαίτερος λόγος-, αποστρατεύθηκε ο στρατηγός Χρ. Μανωλάς, ένας στρατηγός με πολύ καλή φήμη και δράση.  

Και μόνο το γεγονός ότι στα 3,5 χρόνια που ηγείται των Ενόπλων Δυνάμεων ο στρατηγός Μιχάλης Κωσταράκος έχουν αλλάξει πέντε αρχηγοί δείχνει τον παραλογισμό της πολιτικής εξουσίας και άντε να ισχυρισθεί κανείς ότι ήταν αναγκαίες επειδή οι αποστρατευθέντες αρχηγοί δεν ανταποκρίθηκαν επάξια στα καθήκοντά τους και όχι ως αποτέλεσμα πολιτικών σκοπιμοτήτων.  

Είναι επίσης γεγονός ότι αυτές οι αλλαγές, όταν ο Αρχηγός ΓΕΣ δεν έχει προλάβει καν να ζεστάνει την καρέκλα του, κάθε άλλο παρά ενισχύουν το κύρος των Ενόπλων μας Δυνάμεων. Αλλά και του Αρχηγού. Η ευθύνη ανήκει απευθείας και στους πρωθυπουργούς, οι οποίοι συγκαλούν και προεδρεύουν στο ΚΥΣΕΑ, αφού χωρίς τη δική τους συναίνεση δεν γίνεται καμιά αλλαγή στην ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων.
Γεννάται και το ερώτημα: 

ΚΥΠΡΟΣ - ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Γιατί θυσιάστηκε ο Αυξεντίου

Του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΟΛΕΒΑ

Στις 3 Μαρτίου 1957 ο Σταυραετός του Μαχαιρά, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, έπεφτε νεκρός αφού επί ώρες αγωνιζόταν μόνος εναντίον ολοκλήρου συντάγματος Βρετανών καταδρομέων. Ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, της Εθνικής Οργανώσεως Κύπριων Αγωνιστών, έπεσε μαχόμενος για την Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Αυτός ήταν ο στόχος του επικού εκείνου αγώνος, στον οποίο πρωτοστάτησαν οι νέοι και κυρίως τα παιδιά των κατηχητικών. 

Ο Απελευθερωτικός Αγώνας του 1955-59 συγκλόνισε όχι μόνον την Κύπρο, αλλά ολόκληρο τον Ελληνισμό και πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία μας.

Οσο κι αν ενοχλούνται οι οπαδοί του μαρξιστικού διεθνισμού ή της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποιήσεως, η αλήθεια είναι ότι ο ωραίος εκείνος αγώνας είχε ως ιδανικά την ορθόδοξη πίστη και τη διαχρονική πορεία του ελληνικού έθνους. Με αυτές τις αρχές και τις αξίες επιβιώσαμε έως σήμερα. Ο Αυξεντίου, που έπεσε μαχόμενος, οι εννέα συναγωνιστές του, οι οποίοι απαγχονίστηκαν από τους Βρετανούς, οι χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες που διαδήλωναν στους δρόμους της Κύπρου κρατώντας την ελληνική σημαία, ο απλός λαός που έκανε αντίσταση, δίνοντας αρχαιοελληνικά ονόματα στα παιδιά του, οι ιερείς, οι οποίοι μιλούσαν στους νέους για τους μάρτυρες της Εκκλησίας και τους ήρωες του έθνους, όλοι αυτοί αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση.  

Η πνευματική ανάταση, την ποία χρειαζόμαστε για να βγούμε από την κρίση, θα έλθει όταν ξαναμιλήσουμε στα παιδιά μας για τον Αυξεντίου, τον Καραολή, τον Παλληκαρίδη και όταν παύσουν κάποιοι να αναμασούν ξεπερασμένα συνθήματα και αποτυχημένες ιδεολογίες που οδήγησαν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα την ανατολική Ευρώπη.

Σήμερα η Κύπρος αντιμετωπίζει κινδύνους. Η τουρκική προκλητικότητα και η οικονομική κρίση είναι οι εμφανείς παράμετροι. Υπάρχει και μία επίθεση, η οποία γίνεται ύπουλα και γι' αυτό είναι πιο διαβρωτική. Μετά την απόρριψη του διχοτομικού και ρατσιστικού Σχεδίου Ανάν το 2004 από τους Ελληνοκυπρίους, οι ανανιστές επανέρχονται με μεθοδευμένη προπαγάνδα κατά της ελληνικής εθνικής ταυτότητας των Κυπρίων. Προηγήθηκε η πενταετής διακυβέρνηση από τον Πρόεδρο Δ. Χριστόφια και το κομμουνιστικό ΑΚΕΛ, οι οποίοι επιχείρησαν να αποχριστιανοποιήσουν και να αφελληνίσουν την παιδεία. Αντέδρασαν ευτυχώς η Εκκλησία της Κύπρου και οι εκπαιδευτικοί, αλλά κάποια ζημιά έγινε. Τώρα βλέπουμε να επανεμφανίζεται ο Νεοκυπριακός Σύνδεσμος, ο οποίος μέσω δημοσκοπήσεως που παρουσίασε στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο Λευκωσίας προβάλλει την ανάγκη να κατασκευαστεί μία κυπριακή ταυτότητα εις βάρος της ελληνικής.

Πρόκειται για μια ξαναζεσταμένη σούπα, η οποία σερβίρεται κατά καιρούς για να πείσει τους Ελληνοκυπρίους ότι η λύση είναι να πάψουν να αισθάνονται Ελληνες. 

 

"Επίγεια σοφία"

Αφιερωμένη στη μνήμη του Γρηγόρη Αυξεντίου πού έπεσε σαν σήμερα το 1957 αγωνιζόμενος για μια ελεύθερη Κύπρο

 

«Στην εσχάτην ανάγκην θα αγωνιστώ και θα πεθάνω σαν Έλληνας, αλλά ζωντανόν δεν θα με πιάσουν».

"Μέχρι σήμερα μαθαίνατε πώς πολεμούν οι Έλληνες. Σήμερα θα μάθετε και πως πεθαίνουν."

(Τα λόγια που είπε στου Αγγλους ώς απάντηση στπ κάλεσμά τους να παραδωθεί )

«Ναι, ο Γρηγόρης είναι, αλλά να μην μας δούνε αυτά τα σκυλιά να κλαίμε» 

(Η απάντηση του πατέρα του όταν βγαίνοντας χαμογελαστός απο το νεκροτομείο όπου πήγε προς αναγνώριση του γιού του  ρωτήθηκε από τους οικείους του γιατί γελούσε. )

«Είμαι περήφανη για τον γιο μου. Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη, παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου».

(Τα λόγια της ηρωικής  μάνας του όταν πληροφορήθηκε το μαύρο μαντάτο του χαμού του  γιού της)

Σαν σήμερα (3/3/ΧΧΧΧ)

1827: Ο Καραϊσκάκης επιτυγχάνει στο Κερατσίνι μεγάλη νίκη κατά του Κιουταχή, και 6.000 Τούρκων.

1924: Ο ηγέτης της Τουρκίας, Κεμάλ Ατατούρκ ανακηρύσσει τη χώρα του κοσμική Δημοκρατία.

2003: Ξεκινά η δίκη της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη».

1957: Πεφτει υπερ πατρίδος ο Γρηγόριος Αυξεντίου, αγωνιστής της Κυπριακής Ανεξαρτησίας.

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το ζήτημα είναι οι Ελληνες

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Πολύ σύντομη δεν ήταν αυτή η «ανάσα αισιοδοξίας»; 

Πολύ σύντομα δεν άρχισαν να μαζεύονται οι λογαριασμοί και να εκδηλώνεται η εσωκομματική γκρίνια;  

Πολύ ξαφνικά δεν μαζεύτηκαν τα σύννεφα του «πιστωτικού γεγονότος» και μιας τρίτης δανειακής σύμβασης;

Εξαρτάται πώς το βλέπει ο καθένας. Παρατηρώ ότι πολλοί γύρω μας, άνθρωποι σαν κι εμάς, βιώνουν κάθε πράξη του γνωστού δράματος ως αυτόνομο έργο και διαπιστώνω ότι αυτή η αντίληψή τους για την κατάσταση δημιουργεί μέσα τους την προσδοκία της επανάληψης. Σκέπτονται, λοιπόν, την εξέλιξη της κρίσης στις εξής γραμμές, πάνω κάτω: πάλι αυτοί (οι εταίροι) θα μας πάρουν με το καλό, πάλι εμείς θα τους παραμυθιάσουμε, ώσπου να φθάσουμε στο μη περαιτέρω και τότε κάνουμε ένα ντιλ μαζί τους επάνω στη βάση «άκου φίλε, μισή ξεφτίλα δικιά σου, μισή δικιά μου και πάμε απ’ την αρχή».

Κατανοώ την ψυχολογική ανάγκη που μας κάνει να βρίσκουμε διανοητικά τεχνάσματα, ώστε να αποφεύγουμε μια πραγματικότητα που φοβόμαστε ότι θα μας πληγώσει. Κατά την αντίληψή μου, όμως, το έργο που παίζεται από το 2009 είναι το ίδιο και μόνο αν το συλλάβουμε ως ενιαίο μπορούμε να καταλάβουμε πού ακριβώς στεκόμαστε. Να κάνω, λοιπόν, μια περίληψη της υπόθεσης στα γρήγορα. 

 Το 2009 βρεθήκαμε με ένα σαπιοκάραβο μέσα στη φουρτούνα. Οι εταίροι, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ μας δάνεισαν λεφτά, με τον σκοπό τα δάνεια να εξασφαλίσουν νηνεμία στα νερά τριγύρω, ώστε εμείς όχι απλώς να διορθώσουμε το σαπιοκάραβο, αλλά να το κάνουμε καινούργιο, αλλάζοντας κάθε κομμάτι του.

Τόσα χρόνια μετά το 2009, πού βρισκόμαστε τώρα; 

Με το δίδυμο Σαμαρά-Στουρνάρα, κλείσαμε τουλάχιστον τις τρύπες στο σκάφος. Ωστόσο, με την εξαίρεση ελάχιστων υπουργών (Βρούτσης, Μητσοτάκης, κυρίως και Διαμαντοπούλου από την κυβέρνηση ΓΑΠ) δεν κάναμε σχεδόν τίποτε για να αλλάξουμε το σαπιοκάραβο. Και τώρα, προκειμένου να κερδίσουμε χρόνο, συμφωνήσαμε (μέσα σε ένα πλαίσιο «δημιουργικής αμφισημίας», αλλά και ταμειακής ασφυξίας...) να τα κάνουμε όλα μαζί! Ποιον κοροϊδεύουμε;

Ας αφήσουμε κατά μέρος τις αρχικές θέσεις της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση - αρκεί, προς το παρόν, ότι ο πρωθυπουργός και δυο τρεις άλλοι γύρω του αντελήφθησαν τον κίνδυνο και έγινε η στροφή στα λόγια. Στην πράξη όμως, δεν βλέπω πώς μπορεί να γίνει η στροφή.  

Για να πάρει την κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) κατάφερε να μετατοπίσει το κέντρο βάρους της «κοινωνικής πλειοψηφίας» (χρησιμοποιώ τους όρους τους) σε θέσεις πιο αριστερές και πιο ριζοσπαστικές. Θέσεις, οι οποίες αγκαλιάζουν και το πεζοδρόμιο: το αναρχο-ελευθεριακό ως και κρυπτοφασιστικό συνονθύλευμα των αγανακτισμένων της πλατείας.  

Πώς θα χειριστεί η κυβέρνηση τις προσδοκίες που η ίδια καλλιέργησε σε αυτό τον κόσμο; (Εναν κόσμο, σημειωτέον, που θεωρεί ότι η «ανθρωπιστική κρίση» αφορά την καταστροφή του μεσοαστικού ονείρου της μεζονέτας και της BMW...).  

Τέλος, τα αισθήματα που θα προκαλέσει η διάψευση των προσδοκιών πώς θα εκτονωθούν;

Κοιτάζοντας το έργο συνολικά, μένω με την εντύπωση (δεν θέλω να την πω βεβαιότητα) ότι χειριζόμαστε την κρίση, δηλαδή την κατάστασή μας, με τέτοιο τρόπο ώστε συνεχώς να τραβιόμαστε όλο και πιο μακριά από την Ευρώπη. Τόσο λίγο κάθε φορά ώστε η μετακίνηση να είναι ανεπαίσθητη καθώς συμβαίνει, πλην απολύτως διακριτή όταν κοιτάξει κάποιος τη γενική εικόνα.

Οι άλλες χώρες που ήταν σε πρόγραμμα προχωρούν. Εμείς, πάντα εκεί. Στυλωμένοι με το πείσμα του βλάκα, ντύνουμε με παιδαριώδεις ρητορείες τη μόνη σταθερή και ειλικρινή απαίτησή μας: δώστε μας χρόνο και λεφτά, για να συνεχίζεται η νηνεμία και εμείς να μπορούμε να παριστάνουμε ευπρεπώς (και, φυσικά, με το στυλ που μας αξίζει) ότι διορθώνουμε τη «γαλότσα».  

Τα ίδια τα επιχειρήματά μας, όμως, υποσκάπτουν τόσο προδήλως την απαίτησή μας, ώστε να αναρωτιέμαι μερικές φορές αν η κυβέρνηση το κάνει επίτηδες, επειδή η ρήξη με την Ευρώπη είναι η κρυφή σκοπιμότητά της.

Ζητούμε, λ.χ., την αξιοπρέπειά μας από τους άλλους (μόλις προχθές το έκανε ο Σούπερ Μπαρούφας σε μια κρίση σοσιαλιστικού λυρισμού...), ενώ η αξιοπρέπεια είναι κάτι που κερδίζεται ή χάνεται από εμάς τους ίδιους, κάτι το οποίο κανείς δεν μπορεί ούτε να μας το δώσει ούτε και να μας το πάρει. 

Επίσης, επικαλούμεθα διαρκώς τα αγαθά της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και της ισοτιμίας, ενώ μας διαφεύγει το αυτονόητο: ότι κάθε φορά που το κάνουμε αυτό, με τον χαρακτηριστικό τρόπο μας του κακομαθημένου, ουσιαστικά αρνούμεθα τα ίδια αγαθά από τους άλλους. 

Οταν προτάσσουμε το επιχείρημα της δημοκρατικής εντολής της κυβέρνησής μας, λέμε στους άλλους ότι αδιαφορούμε για τη δημοκρατική εντολή των δικών τους κυβερνήσεων. 

Ομοίως και όταν μιλούμε για αλληλεγγύη και ισοτιμία, έννοιες οι οποίες δεν νοούνται παρά μόνο σε συνύπαρξη με τους άλλους. 

Με λίγα λόγια, η πεποίθηση που υφέρπει σε αυτή τη ρητορική (που έχει υιοθετηθεί πλέον από τον κόσμο στους δρόμους) είναι της δικής μας ανωτερότητας έναντι των άλλων. Η πεποίθηση ότι είμαστε κάτι διαφορετικό και μας αξίζει προνομιακή μεταχείριση.

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι ότι η αυθαίρετη και ανεδαφική αντίληψη της ανωτερότητάς μας εκνευρίζει τους άλλους. Αυτό είναι το μικρότερο και το πιο αθώο: οι Ευρωπαίοι μπορούν να το αντιμετωπίσουν με χιούμορ. (Αυτό δεν κάνει ο καθένας μας στην καθημερινότητά του με τα πάσης φύσεως ψώνια που συναντά στη ζωή;). 

Το ουσιώδες ζήτημα είναι ότι