"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ: Μιλτιάδης Κρανιδιώτης (6/3/1929 – 8/3/2024)


ΚΕΙΜΕΝΟ-ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ...
 

Ο ΦΑΗΛΟΣ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗΣ γράφει απο καρδιάς για τον πατέρα του που έφυγε από τη ζωή πριν λίγες ημέρες...

 

Με έμαθες να κολυμπάω, να κάνω ποδήλατο, να καβαλάω μηχανή. Σε ρώτησα στο νοσοκομείο “μπαμπά, τί ήταν αυτό που σου άρεσε πιο πολύ, που σε έκανε χαρούμενο;”.

“Η μηχανή, να φεύγω”.

Πάνω από όλα όμως μου έμαθες να δουλεύω, να είμαι ακούραστος και αφοσιωμένος. “Η δουλειά είναι σαν την γυμναστική”, έλεγες. “θέλει ρέγουλα, επιμονή αλλά και ρέγουλα”.

Αυτό που για σένα ήταν ρέγουλα, άλλοι δεν θα το άντεχαν μια μέρα. Έχω μια εικόνα. Εγώ 7 χρονών κι ο Χρήστος 13. Μέναμε ακόμη στο μικρό σπιτάκι με τα δυο δωμάτια που έχτισες με τα χέρια σου. Τοίχοι από τσιμεντόλιθους, ταβάνι από σανίδες και σκεπή από κεραμίδια. Όταν πήγες την μάνα, να της δείξεις το οικόπεδο στον Άνω Κορυδαλλό, το εικοσάχρονο κορίτσι που είχε μεγαλώσει στο Μαυρομμάτι της Θήβας, σου είπε “Πού θα μας φέρεις εδώ; Θα μας φάνε οι λύκοι”. Το μέρος της φάνηκε πιο άγριο από το Μαυρομμάτι. Σε έβλεπε να έρχεσαι από την δουλειά από δυο χιλιόμετρα μακριά, από την σκόνη που σήκωνε η μοτοσυκλέτα σου, αφού δεν υπήρχαν παρά δύο σπίτια, το δικό μας κι άλλο ένα. Ήταν τραχύ βουνό, που τώρα είναι πόλη. Σας βλέπω σαν τώρα, 1972, έπρεπε να σπάσει ο βράχος με φουρνέλα, για να σκαφτούν τα θεμέλια για το καινούργιο σπίτι. Έβαλες τον εργολάβο να σημαδέψει με κόκκινη μπογιά τα σημεία, τον ρώτησες πόσο βαθιά τα ήθελε, για να μπεί ο δυναμίτης και κάθε απόγευμα, αφού γυρνούσες από το λιμάνι, έτρωγες, μια ώρα ύπνο και μετά η μάνα κρατούσε την σφήνα και εσύ χτυπούσες με την βαριοπούλα. Στην αρχή φοβόταν και τραβούσε τα χέρια της, “Μην φοβάσαι, γαμώ το, ξέρω τι κάνω”. Εσύ 43 και η μάνα 35. Νέοι, ωραίοι, δυνατοί.

 Δυόμιση μήνες τώρα, για πρώτη φορά στη ζωή σου στο κρεβάτι, όμως τουλάχιστον μιλήσαμε πολύ. Κι όπως σε άκουγα, έβλεπα το μικρό παιδάκι, που έμενε Γρηγορίου Ε΄ 7 στην Αμφιάλη και πούλαγε νερό με μια στάμνα στην αγορά του Πειραιά, μια πεντάρα το ποτήρι.   Πόλεμος, Κατοχή, στην μεγάλη πείνα του Χειμώνα του ΄41, ο παππούς έμεινε να δουλεύει στο λιμάνι και φύγατε με την γιαγιά και τα 3 αδέρφια σου σε ένα χωριό, όπου πήγαν και άλλοι, στο Μαυρομμάτι. Βοσκόπουλο 12 χρονών με αμοιβή ψωμί και γάλα, βρέθηκες να κοιμάσαι στα βουνά. Εκεί έμαθες τον θάνατο του πατέρα σου και πήρες όλη την οικογένεια επ’ ώμου. Εκεί γνώρισες την μάνα και όταν μαλώνατε καμμιά φορά, ο καυγάς τέλειωνε με θυμηδία, όταν η μάνα έλεγε “ανάθεμα σε Χίτλερ”, αφού η Κατοχή σε έφερε στο χωριό της.

Είδες αντάρτες να σφάζουν μάνα και κόρη από την φάλαγγα των ομήρων των Δεκεμβριανών. Όταν όμως έπιασαν τον Μιλτιάδη Π., τον υπεύθυνο του ΕΑΜ στο χωριό και τον είχαν για ντουφέκι στα Βούρλα, πήγες να τον δεις κι όταν σε ρώτησα “γιατί;”, μου απάντησες “δούλεψα στον αδερφό του τον Λιάμη, έφαγα ψωμί και μου φέρθηκαν ανθρώπινα, δις εις θάνατον, τον λυπόμουν”. Και στην οικογένεια της αδερφής του, που κυνηγημένοι λόγω του “στίγματος” πεινούσαν το 1947, 1948, άφηνες τις τσάντες με τα τρόφιμα, που αγόραζες φτύνοντας αίμα στο μηχανουργείο, στην πόρτα, την χτυπούσες και έφευγες τρέχοντας.

Ποτέ δεν έμαθαν ποιος ήταν ο άγνωστος ευεργέτης.

“Καλά, αφού ήταν κομμουνιστές, εσύ δεξιός, γιατί το έκανες;”.

“Δεν ήταν κομμουνιστές, ήταν απλά άνθρωποι που πεινούσαν”.

Τότε ήσουν 17 χρονών, το πρωί στο πλαστιγγοποιείο του Αντόνιο Μιλάτσι και το βράδυ στην τεχνική σχολή, στον “Αρχιμήδη”. Καιγόσουν να μάθεις τέχνη, σου άρεσε πάντα να φτιάχνεις ό,τι χαλάει. Γεννημένος μάστορας. Πλαστιγγοποιός, μηχανικός κινητήρων εσωτερικής καύσης, υδραυλικός, ηλεκτρολόγος, σιδεράς, χτίστης, βοσκός, αγρότης. Χέρια ευλογημένα.

Στο νοσοκομείο στις ατέλειωτες ώρες της αγωνίας και της μάταιης ελπίδας, σου κρατούσα το χέρι και ένοιωθα τους ρόζους, ο ένας μεγάλος, πιο  τραχύς στο κέντρο της παλάμης. “Από τι είναι αυτό, μπαμπά;”.

“Ε, από τον τόρνο, την λίμα, το σιδηροπρίονο, την τσάπα, από τα εργαλεία”. 

Με μια λαμαρίνα, μισή σάμαλι, μισή μπακλαβά στον δρόμο “Γιατί ρε μικρέ δεν διαλαλείς το εμπόρευμα”;

“Γιατί ντρέπομαι”.

“Τί σόϊ έμπορας θα γίνεις, άμα ντρέπεσαι:’.

“Δεν θέλω να γίνω έμπορας”.

Μπήκες μόνος σου στο μηχανουργείο του Μιλάτσι και ρώτησες αν θέλει βοηθό. Σε έκοψε το αφεντικό από πάνω ως κάτω και είπε, “ναι”.

“Από πότε μπορώ;”.

“Από τώρα”.

Κέρασες σε όλους τα απούλητα γλυκά και από το άχτι σου έσπασες και πέταξες το τριπόδι και την τάβλα που ακούμπαγες την λαμαρίνα και σε κυνήγαγε η γιαγιά που τα είχε χρεωμένα.  Μετά στον ΟΛΠ, λιμενεργάτης στο κάρβουνο, την πιο βαριά και ανθυγιεινή δουλειά στο λιμάνι, όπως και ο πατέρας σου.  Στρατό, στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων στο Μεσολλόγγι και ύστερα στο 518 Τάγμα Πεζικού στην Δράμα. Μετά πίσω στον ΟΛΠ και από λιμενεργάτης, στο Τεχνικό, λόγω της τέχνης που έμαθες.

Όποιο βιβλίο ήθελα, στο έλεγα, το έγραφες σε ένα χαρτάκι και την άλλη μέρα μου το έφερνες. Μαζί με την αγάπη στις μοτοσυκλέτες μου έδωσες και το “γονίδιο” της αγάπης για τα βιβλία και την Ιστορία. Εδώ και χρόνια είχαμε αλλάξει ρόλους, σου έφερνα εγώ ιστορικά βιβλία και λευκώματα, “Πήρες κανά καινούργιο; ¨Αν πήρες, όταν το διαβάσεις, φέρτο”.

Ως την συνταξιοδότηση σου δεν πήγατε ποτέ διακοπές, γιατί την άδεια σας την παίρνατε το Χειμώνα για να μαζέψετε τις ελιές. Για πρώτη φορά στην ζωή σας με την μάνα, όταν πήρες το εφάπαξ, πήγατε δέκα μέρες στη Μάνη. Κι ύστερα αφιέρωσες και τον υπόλοιπο χρόνο σου σε μας και στο κτήμα. Άμισθος συντηρητής των δικηγορικών μας γραφείων, τεχνικός σύμβουλος για κάθε αγορά ή επισκευή, γνώστης κάθε τρύπας για εργαλεία, ανταλλακτικά. Πατέρας και παππούς αποκλειστικής απασχόλησης.

Τώρα ξέρω πως ποτέ δεν θα ξαναχτυπήσει το τηλέφωνο μου, δεν θα ακούσω τη φωνή σου. Δεν θα σε ξαναδώ στο μπαλκόνι να πίνεις τον καφέ σου μαστορεύοντας. Δεν θα μπορώ να σε ρωτήσω τη γνώμη σου, δεν θα κόβεις τα άρθρα μου κάθε βδομάδα.

Εσύ τα έφτιαχνες όλα, όμως ποιος θα φτιάξει τώρα την καρδιά μου, μπαμπά, γλυκέ μου πατέρα;

Όμως θα ανταμώσουμε πάλι και θα πάμε στο Έδεμ, εκεί που με κρατούσες στο νερό και μου έλεγες τι να κάνω και μόλις με άφησες και συνέχισα να επιπλέω, με επιβράβευες, λες και πήρα μετάλλιο κολύμβησης. Θα κάτσουμε στο κτήμα αγναντεύοντας τον κάμπο και θα μου εξηγείς, όπως στο νοσοκομείο, πως χρονίζονται οι βαλβίδες της BSA μοντέλο 1934 και γιατί η BMW R51, η Μαρμάρω σου, ήταν καλύτερη.

Μία φορά μόνο με στεναχώρησες. Τώρα.

Δεν υπάρχει εχθρός να βγω στην αλάνα να χτυπηθώ μαζί του για σένα, να πολεμήσω να σου κερδίσω λίγο χρόνο ακόμη.

Προσπάθησα αλλά νικήθηκα. Είναι ο χρόνος, ο νόμος της ζωής και του θανάτου.

Ξέρω πως ήμασταν τυχεροί, που σε είχαμε δίπλα μας τόσα πολλά χρόνια, όμως για μένα ήταν λίγα.

Θέλω όλος ο κόσμος να μάθει …

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΕΝΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛO-ΨΩΝΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Γιουροβίζιον, τελεβίζιον, βράσε ρίζιον

 



Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Φαντάσου να είσαι στιχουργός και, ενώ τρέχεις να προλάβεις ραντεβού με τις Εννέα Μούσες, τρακάρεις μετωπικά με μια νταλίκα έμπνευση. Από τη ζαλάδα της τράκας φτάνεις σε τέτοιο σημείο διονυσιασμού και μεθέξεως με το αμέθεκτον και συνεχές Εν, και καταλήγεις να παραδώσεις, ως κτήμα εσαεί στην ανθρωπότητα, στίχο πυκνό και μεστό νοήματος ωσάν δελφικό παράγγελμα: «Τατατατά, ψάρια βραστάτατα ή τηγανητάτατα».

Μέγα το μήνυμα για τις επόμενες γενεές, μεγαλύτερη η πρόκληση της αποκωδικοποίησής του. Κι εσύ στοχάζεσαι τις επόμενες στροφές κι εισέρχεται εντός σου η 7η Τέχνη αυτοπροσώπως.

Ο σινεμάς εισβάλλει στον νου σου, αναλαμβάνει τα ηνία του λογιστικού μέρους της ψυχής σου και σε κατευθύνει στον τελικό προορισμό σου. Θέλει να δημιουργήσεις μια οπτικοακουστική πανδαισία, στην οποία συνυπάρχουν η Ακρόπολις, η χασαποταβέρνα «Ο σεσηπώς κύων», εις πεδιλωμένος άμα τε και καλτσοφόρος μπατιροτουρίστας, γραίες βακχεύουσες, ένα ταξί, σκουπίδια στην Ομόνοια, ένα πιάτο μισοφαγωμένο τζατζίκι, προτηγανισμένες πατάτες που έχουν κολυμπήσει επί δεκάλεπτο σε τηγάνι γεμάτο με ταγκισμένο ηλιέλαιο, το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί 667 φορές, και μια δεσποσύνη ντυμένη με την τελευταία λέξη της μόδας – δηλαδή, με ρούχα που ψώνισε από πάγκους πανηγύρεως στο χωρίον Κάτω Ανακόντα του νομού Ηλείας.

Κι όλο τούτο το επενδύεις με ήχους απ’ όλο τον κόσμο: από τη Βομβάη και το Μενίδι, το Καράτσι και το Μέτσοβο, τη Μανίλα και το Μόναχο, και βίρα μάινα ακούγεται το «τα τα τα τα τα».

Μα, δεν είναι έξοχο;

Αυτή δεν είναι η ουσία της πρότασης του κράτους μας για την ελληνικότητα – τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή μας στον σπουδαίο ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον;

Και, ναι, αν υπάρχουν υποψίες ότι η στιχουργική πατέντα «τα τα τα τα τα» εκλάπη, τότε αξίζει και λεκτικές μάχες να διεξάγονται στις τηλεοράσεις και δικαστήρια να γίνονται και…

 

ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πα πα πα

 

Του Μιχάλη Τσιντσίνη

Ακούν ότι το τραγούδι «εκπροσωπεί» τη χώρα στον διεθνή διαγωνισμό και το παίρνουν τοις μετρητοίς.

Κάποιο πρόσωπο της χώρας πρέπει να αποτυπώνεται σε αυτή την «εκπροσώπηση». Αλλιώς γιατί να τη λέμε έτσι;

Κι όμως, το κλισέ είναι κούφιο. Δεν θα έπρεπε να σημαίνει αυτό που λέει. Ο «διεθνής διαγωνισμός» είναι –ήταν πάντα– ένα πάρτι όπου τρεις λαλούν, δυο χορεύουν και εκατομμύρια τηλεθεατές τρολάρουν, περιμένοντας ένα θέαμα προορισμένο να δικαιολογήσει κυρίως τη χλεύη τους.

Ακόμη κι έτσι, η Γιουροβίζιον είναι απαραίτητη. Λίγα είναι τα κοινά βιώματα στα οποία εκατομμύρια Ευρωπαίοι μπορούν να μετέχουν ταυτόχρονα – έστω και διά της οθόνης. Μια ειρηνική, εικονική κοινότητα που μοιράζεται, αν όχι το ίδιο συναίσθημα, τουλάχιστον το ίδιο ερέθισμα – άκακη, χαριτωμένη ελαφρότητα, που δεν διαρκεί τόσο ώστε να σημαδέψει τα βλέμματα που την υφίστανται.

Το προϊόν που η Ελλάδα στέλνει για να διαλάμψει μέσα σε αυτή τη μεγάλη φλασιά έχει κάνει χρήση των σωστών σημείων αναγνωρίσεως. Σουβλάκι, τζατζίκι, Παρθενώνας χρησιμοποιούνται ως τα οικεία τιζεράκια για να σερβίρουν ένα ασυνάρτητο μουσικό μείγμα – ζουρνάδες, τραπ, μελωδική ποπ και «πριόνια» σε μια ηχητική κουρελού ραμμένη για να ταιριάζει με όλα τα γούστα, δηλαδή με κανένα.

Κανένα πρόβλημα. Τραγούδι στη Γιουροβίζιον στέλνουμε. Οχι φρεγάτα στον Περσικό. Ούτε καμία κάψουλα στο Διάστημα για να συστήσουμε τον αρχέγονο πολιτισμό μας σε κάποιον εξωγήινο με ανθρωπολογική περιέργεια. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα πλαστικά προσωπεία που εμφανίζονται καθώς κάνει-πως-χορεύει η χαριεστάτη Σάττι εκλαμβάνονται κιόλας ως «πρόσωπα της χώρας». Ως υπαρκτές της όψεις που τάχα διακωμωδούνται, αν δεν απενοχοποιούνται κιόλας αισθητικά με την ωμή επιστράτευσή τους.

Δεν ντρεπόμαστε να τη δείξουμε. Αρα έχουμε συμφιλιωθεί με την ασχήμια που υποθάλπουμε. Δεν είμαστε πια σε πόλεμο μαζί της. Την έχουμε ξεπεράσει.

Οντως την έχουμε ξεπεράσει. Η Ελλάδα πια δεν πουλάει σουβλάκια. Δεν είναι ο «προορισμός» που περιμένει τον Γερμανό με την άσπρη κάλτσα. Η Ελλάδα πέτυχε αυτό που πάντα ήθελαν οι μάνατζερ της «βαριάς βιομηχανίας» της: να μην περιμένει τον φτηνοτουρίστα που θα βολευτεί στα ρουμστουλετάδικα. Και ήδη γίνεται εκείνη η χώρα με τις πέτρινες βίλες σκαρφαλωμένες πάνω στους βράχους των Κυκλάδων και τις μινιμάλ σεβιτσερίες δίπλα στο κύμα.

Ηδη κινδυνεύει να πέσει θύμα της επιτυχίας της.

Το πιο ενοχλητικό, όχι στη Σάττι, αλλά στην περισπούδαστη σαττιολογία, είναι ότι …

 

ΤΕΧΝΗ , "ΤΕΧΝΗ" και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Παιχνίδια

Του Μιχάλη Τσιντσίνη

Το λένε «εθνική υπερηφάνεια». Μάλλον όμως εθνική αμηχανία είναι αυτό που μας προκαλεί ο Γιώργος Λάνθιμος. Οι δημόσιοι έπαινοι για την επιτυχία του είναι μοιραία γενικόλογοι.

Δεν θα μπορούσαν να αφορούν την ουσία του έργου του.

Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;

Τι θα έπρεπε να του γράφουν οι επινίκιες αναρτήσεις: «Μπράβο, Γιώργο. Δόξασες την Ελλάδα με την ιστορία σου για ένα κορίτσι που ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά του, ψηλαφητά, σαν οιστρήλατο αγρίμι και μετά, διά της λίμπιντο, επινοεί μόνο του τον εαυτό του»;

«Μπράβο, Γιώργο πρωταθλητή, πού έδωσες τα εθνικά χρώματα σε μια φεμινιστική παραβολή, όπου η ηρωίδα που αυτοκτονεί μαζί με το έμβρυό της, καταλήγει να αναγεννηθεί μαζί και χάρη σε αυτό, σε μια τέλεια οντολογική αντιστροφή της έκτρωσης;».

Η αλήθεια είναι ότι οι αλλόκοτες ταινίες του –ας πούμε– «Ελληνα» σκηνοθέτη δεν προσφέρονται για τον θρίαμβο της αγοράς.

Αυτές οι υπαρξιακές τραγικωμωδίες –στις οποίες η ματαιότητα της ανθρώπινης περιπέτειας παριστάνεται σαν σπασμωδική εναλλαγή ηδονής και τρόμου– δεν προσφέρονται ούτε για τις μεγάλες τελετές της παγκόσμιας ποπ κουλτούρας.

Ηταν αναμενόμενο ότι οι κριτές θα κατέληγαν στην ασφαλή επιλογή του Οπενχάιμερ. Προέκριναν την παιδαγωγική βράβευση ενός εσχατολογικού έπους, που αφυπνίζει τον θεατή για τον κίνδυνο ανθρωπογενούς συντέλειας του κόσμου.

Πώς να ανταγωνιστεί αυτό το στέρεο μεγαλούργημα ο μύθος της Μπέλα Μπάξτερ – αυτός ο απελευθερωτικός μύθος για ένα πλάσμα που, παρότι κατασκευάστηκε στο εργαστήριο, συγκροτεί τελικά αυτοσχεδιαστικά την ανθρωπινότητά της, ερήμην των εργοστασιακών ρυθμίσεων που είχε καταστρώσει για εκείνη ο πλάστης της.

Αψηφά το βιολογικό της hardware, χρησιμοποιώντας το σώμα που της δόθηκε μόνο σαν δοχείο «χειροποίητου» εαυτού· σαν εργαλείο για να συνδεθεί με τον κόσμο – να τον ταξιδέψει και τον απολαύσει.

Αυτή η δημιουργική τόλμη δεν εκδηλώνεται με τη βαρύτητα που ίσως θα της ταίριαζε.

Το αντίθετο. Ο Λάνθιμος ξεχωρίζει όχι επειδή έχει τη φιλοδοξία να οδηγήσει την τέχνη του στις πιο ολισθηρές περιοχές της ύπαρξης. Ξεχωρίζει επειδή…

 

ΔΥΤΙΚΗ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ (ΑΝΘ)ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ποιοι είμαστε

 

Του Παντελή Σαββίδη

Οι Ανιχνεύσεις αναδημοσίευσαν ένα ενδιαφέρον κείμενο από το Le Figaro (link στο τέλος της ανάρτησης) που παίρνει αποσπάσματα από το εμβληματικό βιβλίο του Σάμουελ Χάντιγκτον για τη σύγκρουση των πολιτισμών, τα προβάλλει στο σήμερα και ερμηνεύει γεγονότα. Και τα ερμηνεύει πειστικά.

Πιστεύω και εγώ ότι οι συγκρούσεις έχουν περισσότερο πολιτισμικό υπόβαθρο και λιγότερο διακρατικό.

Όταν πρωτοκυκλοφόρησε το βιβλίο του Χάντιγκτον (1996) το είχα διαβάσει (κάλυπτα, τότε, για την ΕΡΤ3 τους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία και η μόνιμη επωδός ήταν η πολιτισμική τους διάσταση, οπότε, το βιβλίο αποτέλεσε καλό εργαλείο για να εμβαθύνουμε στην υπόθεση.) Αλλά πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε και εκείνο που μου έμεινε είναι πως ο Χάντιγκτον βάζει δεν βάζει την Ελλάδα στη δύση. Η συμπαράταξη, σε λαϊκό επίπεδο, με τους Σέρβους σε εκείνον τον πόλεμο αποτέλεσε ένα από τα στοιχεία αμφισβήτησης του δυτικού προσανατολισμού της Ελλάδας.

Βασικό στοιχείο διαχωρισμού δύσης- ανατολής ήταν για τον Χάντιγκτον η ορθοδοξία. Μεταξύ των στοιχείων που καθορίζουν τον δυτικό πολιτισμό ο Χάντιγκτον θεωρεί τον ρωμαιοκαθολικισμό και ό,τι συγκροτεί την δυτική ρωμαιοκαθολική ιστορία (φεουδαρχία, αναγέννηση, μεταρρύθμιση, διαφωτισμός αποικιοκρατία).

Την ορθοδοξία την κατατάσσει στην Ανατολή. Αλλά όχι, τόσο την ελληνική ορθοδοξία με την οποία ασχολείται ελάχιστα, αν θυμάμαι καλά. Ως ορθοδοξία, που την κατατάσσει στην Ανατολή, θεωρεί την ρωσική ορθοδοξία. Με αυτήν ασχολείται, κυρίως.

Από την κατάταξη αυτή προκύπτουν πολλά ερωτήματα:

-Διαφέρει η ελληνική από την ρωσική ορθοδοξία σε ό,τι αφορά το πολιτισμικό παράδειγμα όχι τις θεολογικές διαφορές;

-Όταν οι δυτικοί επιστήμονες κατατάσσουν την Ελλάδα στην Ανατολή με βάση τι την κατατάσσουν;

Αρκεί η ορθοδοξία;

Είναι η ορθοδοξία η μόνη κυρίαρχη διάσταση που καθορίζει τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική ταυτότητα;

Η αρχαιοελληνική διάσταση είναι υπαρκτή στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό ή κυριαρχεί η ορθοδοξία;

Δεν λαμβάνεται υπόψιν στον καθορισμό του προσανατολισμού ενός λαού;

Και σε άλλες μελέτες δυτικών επιστημόνων που αναζητούν την ταυτότητα της Ευρώπης, αμφισβητείται η ελληνική ένταξη στον ευρωπαϊκό πολιτισμό παρότι ένας από τους πυλώνες του ευρωπαϊκού πολιτισμού υπήρξε αναμφίβολα ο αρχαιοελληνικός.

Αμφισβητείται, κυρίως, το Βυζάντιο ως δυτική παράμετρος παρότι το Βυζάντιο υπήρξε η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η οποία επιβίωσε 1000 χρόνια μετά την υποδούλωση της Ρώμης.

Το ερώτημα είναι γιατί το κάνουν αυτό οι δυτικοί επιστήμονες;

Δεν πιστεύω στις αγαθές προθέσεις των δυτικών επιστημόνων. Την πεποίθησή μου αυτή ενίσχυσε ο αγοραίος τρόπος με τον οποίο ο Μπέρτραντ Ράσελ αμφισβητεί  τον Πλάτωνα στο δίτομο έργο του Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας.

Οι προσεγγίσεις πολλών δυτικών περιέχουν υποκειμενισμό και εμπάθεια κατά ενός πολιτισμού που δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι επηρέασε καθοριστικά τον δικό τους.

Αν μου επιτρέπεται να προχωρήσω λίγο την σκέψη μου αμφισβητώ αρκετούς τομείς ανθρώπινου ενδιαφέροντος ως επιστήμες. Η ιστορική επιστήμη είναι μία από αυτές. Δεν έχει σημασία αν την αμφισβητώ ή όχι εγώ αλλά ξεφεύγει από τον ορισμό της επιστήμης κάτι που βασίζεται σε αφήγηση και σύνθεση των ΔΥΝΑΤΏΝ στοιχείων μέχρι τη στιγμή που τα ανακάλυψε ένας ερευνητής. Κάτω από τα στοιχεία που ανακάλυψε μπορεί να υπάρχουν άλλα τα οποία ανατρέπουν τις παραπάνω διαπιστώσεις του. Είναι αυτό επιστήμη;

Για να κάνω πιο προκλητικό το σχόλιο θεωρώ πως...

 

ΔΥΤΙΚΗ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η διατροφική δυστοπία είναι εδώ

 

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...

Του ΑΝΔΡΕΑ ΚΛΑΥΔΙΑΝΟΥ

Έντομα, συνθετικό κρέας και σκουλήκια είναι το νέο μενού που η παγκοσμιοποίηση ετοιμάζει να σερβίρει στους λαούς της Δύσης.

Δεν πρόκειται για κάποιο φανταστικό σενάριο του μέλλοντος. Τα Νέα Τρόφιμα  «Novelty Foods» (NF), είναι εδώ.

Ως Νέα – Καινοτόμα – Τρόφιμα χαρακτηρίζονται τα τρόφιμα που δεν είχαν καταναλωθεί στην ΕΕ πριν από τις 15/5/1997 (ημερομηνία που τέθηκε σε ισχύ ο σχετικός κανονισμός). Σύμφωνα με τον κανονισμό αυτόν, τα NF μπορεί να είναι τρόφιμα που παράγονται με νέες – καινοτόμες –  τεχνολογίες και παραγωγικές διαδικασίες, καθώς και τρόφιμα που καταναλώνονται εκτός ΕΕ.

Ο οικοδίαιτος γρύλος, το γνωστό τριζόνι (Acheta domesticus), η μεταναστευτική ακρίδα (Locusta migratoria) και ο αλευροσκώληκας (Alphitobius diaperinus) έχουν αδειοδοτηθεί ήδη από τον EFSA (Ευρωπαϊκός Οργανισμός για την Ασφάλεια των Τροφίμων), είναι διαθέσιμα στην αγορά και χρησιμοποιούνται στην παρασκευή προϊόντων για ανθρώπινη κατανάλωση. Στους σχεδιασμούς της ΕΕ είναι υπό έγκριση 12 έντομα.

Η πολυεθνική Ynsect, που ιδρύθηκε στο Παρίσι το 2011, σχεδιάζει παραγωγή 200.000 τόνων αλευροσκούληκων ετησίως. Έχει ως κεντρικό σύνθημα την  «επανεφεύρεση της τροφικής αλυσίδας». Η εταιρεία κατέχει ηγετική θέση στην παραγωγή πρωτεϊνών και λιπασμάτων από έντομα. Έχει εγκαταστάσεις παραγωγής σε Γαλλία, Ολλανδία και ΗΠΑ. Κάνει εξαγωγές σ’ όλο τον κόσμο και έχει επενδυτές funds, τράπεζες και δημόσιους φορείς. Το «συμπαθές» ζωύφιο θα μπορεί να γίνεται αλεύρι και επίσης να τρώγεται αποξηραμένο, κατεψυγμένο και σε μορφή πάστας  σύμφωνα με την άδεια που έλαβε τον Γενάρη 2023 από τον EFSA.

Με έδρα το Μοντεκασιάνο της Ιταλίας, η εταιρεία Nutrinsect εγκαινίασε προ μηνός εργοστάσιο για παραγωγή ενός τόνου αλεύρου από γρύλους το μήνα, για ανθρώπινη κατανάλωση. Η ίδια εταιρεία στην Ναβάρα της Ισπανίας παράγει αλεύρι από αλευροσκώληκες για ανθρώπινη κατανάλωση, και από την μύγα Hermetia illucens για ιχθυοτροφές.

Ο Καναδάς διαθέτει την μεγαλύτερη φάρμα γρύλων για ανθρώπινη κατανάλωση στην Β. Αμερική. Επίσης Ελβετία και Βέλγιο επιδοτούν την εκτροφή εντόμων.

Γκλομπαλιστές όπως ο Μπιλ Γκέιτς δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το διατροφικό πάρτι των δισεκατομμυρίων που έρχεται. Η  Upside Foods, η Beyond Meat, η Impossible Foods, η Mempis Meats, η Natures Fynd είναι μερικές από τις εταιρείες των νέων – «καινοτόμων» junk foods (διατροφικών σκουπιδιών), που έχουν επενδύσει.

 

Τα σκουληκάλευρα (mealworms) προορίζονται για χρήση σε μια απέραντη γκάμα προϊόντων ευρείας κατανάλωσης όπως ψωμί, προϊόντα αλευροποιίας, είδη ζαχαροπλαστικής,  τρόφιμα με βάση τα ζυμαρικά και τα λαχανικά, προϊόντα πατάτας, συμπυκνωμένες σούπες, παρασκευάσματα κρέατος, μπισκότα, κράκερς, κριτσίνια, σνακ, μπάρες δημητριακών, σάλτσες, πίτσες  (αντί για μπέικον αφυδατωμένες προνύμφες αλευροσκώληκων) κλπ. Όπως γίνεται αντιληπτό, πρόκειται για τζίρο πολλών δις.

Το γάλα της κατσαρίδας

Από το όλο σχέδιο δεν έχει ξεφύγει το γάλα. Η προαναφερθείσα Natures Fynd,εκτός από «κρέας», παράγει γαλακτοκομικά χωρίς γάλα, με βάση μικροβιακές πρωτεΐνες.

Η εταιρεία Gourmet Grubb με έδρα το Κέιπ Τάουν, παρασκευάζει παγωτό με το προϊόν Ento Milk ένα υποτιθέμενο «γάλα» προερχόμενο από τα σκουλήκια (προνύμφες) της μύγας Hermetia illucens.

«Γάλα» όμως έχουμε και από κατσαρίδες. Το κατσαριδόγαλο «αρμέγεται» από το έντερο εμβρύων της κατσαρίδας Diploptera punctata. Ακόμα είναι σε πειραματικό στάδιο αλλά η επιστήμη σήμερα τρέχει πολύ γρήγορα. Το είδαμε με τα «εμβόλια» covid.

Παϊδάκια από κύτταρα… ελευθέρας βοσκής

Το συνθετικό κρέας παρασκευάζεται από βλαστοκύτταρα ζωντανών ζώων που λαμβάνονται με τη διαδικασία της βιοψίας και αποθηκεύονται σε τράπεζα κυττάρων. Καλλιεργούνται με τη χρήση ορού εμβρύου βοοειδών (FBS), πράγμα ασύμφορο, γι’ αυτό ερευνάται η παραγωγή συνθετικού ορού. Για να πάρουν τη μορφή κρεατομάζας εφαρμόζονται τεχνικές μηχανικής των ιστών, ενώ για να έχει το τελικό προϊόν  οργανοληπτικά χαρακτηριστικά κρέατος (γεύση, οσμή, υφή κλπ) χρησιμοποιούνται διάφορα προσθετικά. Η όλη διαδικασία εξελίσσεται μέσα σε τεράστιους ενεργοβόρους βιοαντιδραστήρες, αφού μιλάμε για τόνους «κρέατος», σταθερή θερμοκρασία στους 37ο  C περίπου και συνεχή ανάδευση. Ερευνητές του Πανεπιστημίου Davis της Καλιφόρνιας συμπέραναν ότι το συνθετικό «κρέας» είναι έως και 25 φορές πιο επιβλαβές για το περιβάλλον από το φυσικό κρέας.

Η Σιγκαπούρη είναι η πρώτη χώρα στο κόσμο που από το Δεκέμβρη του 2020 ενέκρινε την πώληση τεχνητού κρέατος κοτόπουλου από την αμερικάνικη εταιρεία Eat Just ως συστατικό κοτομπουκιών.

Η FDA (Αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων) έδωσε, προ 2ετίας, άδεια στην εταιρεία Upside Foods να διαθέσει στην αγορά συνθετικό κρέας κοτόπουλου. Τέτοιο κοτόπουλο σερβιρίστηκε στους συμμετέχοντες στη διεθνή διάσκεψη για το κλίμα, COP27, στην Αίγυπτο το 2022.

Συνθετικά φιλέτα μπριζόλας σχεδιάζει να διαθέσει στην αγορά η ελβετική εταιρεία Mirai Foods. Το ισπανικό κράτος έχει χορηγήσει σε 8 εταιρείες 3,7 εκ. ευρώ για την ανάπτυξη συνθετικού χοιρινού κρέατος με την ονομασία Ethica Meat. Πάνω από 100 εταιρείες ανά τον κόσμο ασχολούνται με την παραγωγή συνθετικού «κρέατος». Η ισραηλινή Redefine Meat παράγει «κρέας» σε εκτυπωτές 3D και το προωθεί σε εστιατόρια σε Ισραήλ, Γερμανία, Ολλανδία και Βρετανία.

 

ΑΠΘ και σουτζουκάκια σμυρναίικα από… σκουλήκια

Κεφτεδάκια, κουλουράκια, ψωμί και μαγιονέζα από αλευροσκώληκες παρασκευάζουν στο τμήμα Χημείας του ΑΠΘ με χρηματοδότηση του ΕΛΙΔΕΚ (Ελληνικό  Ίδρυμα Έρευνας και Καινοτομίας). Σκουληκοπρωτεΐνες παίρνουν τη θέση των ζωικών και φυτικών πρωτεϊνών και ζητούμενα είναι η εμφάνιση, η γεύση, το άρωμα και η συντήρηση των προϊόντων. Φυσικά και ο τρόπος λανσαρίσματος ώστε να πεισθεί ο πληθυσμός.

Με όραμα, «να φέρουμε τα οφέλη της καινοτόμου τεχνολογίας στη παραγωγή τροφίμων» η εταιρεία Food Novelties, με έδρα το Μαρούσι, ερευνά τις δυνατότητες για την παραγωγή τεχνητού κρέατος στην Ελλάδα. Για το σκοπό αυτό εργάζεται μια κοινοπραξία 6 καθηγητών και αντίστοιχων εργαστηρίων από 4 πανεπιστήμια της χώρας (ΕΚΠΑ,ΕΜΠ, Θεσσαλίας και Ιωαννίνων).

Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας πρωτοστατεί, από το 2018, στην εκτροφή εντόμων. Σήμερα εκτρέφει 5 από τα 8 εγκεκριμένα από την ΕΕ έντομα (μαζί με αυτά που προορίζονται για ζωοτροφές), παράγοντας 1,5 τόνο τον μήνα έντομα για ανθρώπινη και ζωική κατανάλωση. Παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο ερευνητικό έργο με την ονομασία “CIPROMED  με την συμμετοχή 10 χωρών, 8 εταιρειών, 8 Πανεπιστημίων και μιας ΜΚΟ. Επίσης, το Πανεπιστήμιο Θράκης σχεδιάζει τη δημιουργία πιλοτικής μονάδας παραγωγής εντόμων στον Έβρο.

Η εποχή της μαζικής παραγωγής πρωτεϊνών, απόλυτα ελεγχόμενης από μια χούφτα  πολυεθνικές με χρηματοδότες funds, μεγάλες τράπεζες και υπερεθνικούς θεσμούς, είναι εδώ. Πέραν του οικονομικού, προφανώς το θέμα είναι πολυδιάστατο αγγίζοντας πεδία πολιτισμικά, κοινωνικά, πολιτικά, ηθικά, απειλώντας σταθερές που χρονολογούνται όσο και η ανθρώπινη ύπαρξη.

Το κυριότερο, υπηρετείται ο κεντρικός στόχος των γκλομπαλιστών:

H ομογενοποίηση των λαών με την αποκοπή από τις διατροφικές παραδόσεις και την ευκολότερη ενσωμάτωσή τους στη νεοφασιστική ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης.

Πρωτογενής τομέας, ο μεγάλος ανταγωνιστής

Με όχημα την ψευτοθεωρία της «ανθρωπογενούς κλιματικής κρίσης» η παγκοσμιοποίηση έχει κηρύξει τον πόλεμο στον μέχρι σήμερα συμβατικό τρόπο παραγωγής πρωτεϊνών, δηλαδή στον πρωτογενή τομέα και ιδιαίτερα στην κτηνοτροφία, επιδιώκοντας την πλήρη αποδόμησή του, δημιουργώντας χώρο για τις σκουληκοπρωτεϊνες και τα «κρέατα» εργαστηρίου. Υπάκουοι, πολιτικά «αυτιστικοί» κυβερνήτες της Δύσης, επιβάλλουν σφαγές και φορολόγηση στα εκτρεφόμενα ζώα (Ολλανδία, Ιρλανδία, Ν. Ζηλανδία κλπ). Αδιαφορούν για το υψηλό κόστος παραγωγής, ενώ φροντίζουν να γίνει ακόμα υψηλότερο, περικόπτοντας επιδοτήσεις, επιδοτώντας την αγρανάπαυση και μη παραγωγικές καλλιέργειες (μέχρι και τις τσουκνίδες επιδοτεί η νέα ΚΑΠ), κάνοντας συμφωνίες με τρίτες χώρες χαμηλού κόστους  γνωρίζοντας ότι δεν τηρούν τα επιβαλλόμενα στους αγρότες της ΕΕ πρωτόκολλα παραγωγής.

Καρφί δεν τους καίγεται για τις συνέπειες που θα έχουν τα νέα διατροφικά σκουπίδια στην ανθρώπινη υγεία (μεταβολικά νοσήματα, αλλεργίες, αυτοάνοσα, ιώσεις, καρκινογενέσεις κλπ), παρότι στην έγκριση της εντομοφαγίας από τον EFSA αναφέρονται πιθανές αλλεργίες από τη χιτίνη (κύριο συστατικό των εντόμων) και επισημαίνεται ότι απαιτούνται περαιτέρω έρευνες.

Στη χώρα μας, τουλάχιστον 9 Πανεπιστημιακές σχολές χρηματοδοτούνται για έρευνα και παραγωγή σκουληκοπρωτεϊνών και συνθετικού «κρέατος». Μια κουκίδα του πλανήτη προσπαθεί να σώσει τον πλανήτη. Καταστάσεις κωμικοτραγικές. Με «περιβαλλοντικό αποτύπωμα» διοξειδίου του άνθρακα 0,19% κλείσαμε τα εργοστάσια λιγνίτη, τώρα θέλουμε να κλείσουμε και τους στάβλους.

Το να μπαίνει η χώρα μας, η χώρα της Μεσογειακής Διατροφής, στο χορό των νέων διατροφικών σκουπιδιών, είναι...

 

ΔΥΤΙΚΗ ΣΟΥΡΓΕΛΟΨΩΝΑΡΟΠΛΗΚΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ: Η παρακμή βραβεύει τον εαυτό της (Αμερικανοί σταχανοβίτες,* που δουλεύουν σε γραμμή παραγωγής ψευδαισθήσεων, αλληλοσυγχαίρονται για τα χάλια τους)

 


Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Ακόμα μία «τελετή» απονομής των βραβείων Οσκαρ έληξε με τους συνηθισμένους «θριάμβους» και τις απογοητεύσεις των επαγγελματιών που βοηθούν στην αναπαραγωγή της παγκόσμιας εξουσίας. Ατομα που στην πλειονότητά τους είναι βουτηγμένα μέχρι τις ρίζες των μαλλιών τους στις εξαρτήσεις κι έχουν κάνει ένα σωρό προσωπικές, ιδεολογικές ή ηθικές αβαρίες περιμένουν ένα κομματάκι αναγνώρισης σαν τον σκύλο που κουνάει μανιασμένα την ουρά του την ώρα που ανοίγεις την κονσέρβα κι ετοιμάζεσαι να τον ταΐσεις.

Ολοι τούτοι οι «επαναστάτες» και οι «αντισυμβατικοί», κατά έναν όχι και τόσο παράδοξο τρόπο, είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένοι με την κυρίαρχη ιδεολογία. Πρωτότυπο, πράγματι. Να είσαι «αντάρτης» και να λες τα ίδια με όσα θυμάται να πει ο ξεμωραμένος πρόεδρος των ΗΠΑ και όσα γράφουν και μηρυκάζουν τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά και διαδικτυακά οι πολυεθνικοί κολοσσοί που ελέγχουν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης.

Ακόμα μια «πρωτοτυπία» του θεσμού είναι η εναρμόνισή του με τη «γραμμή» που ακολουθούν τα καλλιστεία – όπως αυτό στη Γερμανία που προκάλεσε παγκόσμια θυμηδία. Δεν βραβεύεται η ομορφιά, αλλά η ιδεολογία, η προσήλωση στο θρησκευτικό δόγμα των νεοταξιτών «αφυπνισμένων».

Αυτός ο θεσμός, ακριβώς επειδή διέκοψε τις σχέσεις του με την ομορφιά, φθίνει. Και βλέπουμε το οικτρό θέαμα να εμφανίζονται, στο πλαίσιο ενός χυδαίου σκετς, διάφοροι θλιβεροί τύποι, ξεβράκωτοι (όπως αυτός στη φωτό), για να απονείμουν βραβεία.

Κι εδώ στην Ελλάδα χαιρόμαστε, γιατί βραβεύεται κι ένας «δικός» μας, διότι παράγει μπουρδίτσες εφάμιλλης τοξικότητας και νεοταξικότητας με τους βέρους Αμερικανούς.

Συμβουλή: ασχοληθείτε με τα Οσκαρ μόνο αν…

 

ΔΥΤΙΚΗ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΣΟΥΓΕΛΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Μια απολύτως αληθηνή αναπαράσταση

 

ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΣΟΥΓΕΛΟ-ΑΝΩΜΑΛΟΠΛΗΚΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Έκλαψα απ' τη συγκίνηση Άντε ρε μπαγάσες ! Καλούς απογόνους

 

Δυτικής πολιτικώς ορθά καρναβαλο-ξεφτιλισμένης δικαιωματιστικής κοινωνίας κωμωδία

 

 




 

ΣΥΡΙΖΑίου εθνικού σουργελο-ψωναρο-καρνάβαλου κωμωδία