ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ο ταχυδακτυλουργός Ντε Λα Καμμένος!

Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Οι ταχυδακτυλουργοί των παιδικών μας χρόνων. Στη σκηνή του Aλσους Οικονομίδη. Eλληνες ήταν αλλά τους έδιναν ονόματα με άρωμα ξένου. «Κυρίες και κύριοι, κοντά μας ο διάσημος, Πάνος ντε λα Καμμένος!». Φορούσαν φράκο και άσπρα γάντια και ένα καπέλο ημίψηλο. Χαμογελώντας σαρδόνια, έβγαζαν το καπέλο τους, μας το έδειχναν άδειο στο εσωτερικό του και ξαφνικά έβγαζαν από μέσα του ένα πουλί κι άλλο πουλί κι άλλο πουλί. «Αααααα!», κάναμε εμείς και γουρλώναμε τα μάτια. Ή κάρφωναν σπαθιά σε ένα κουτί που νομίζαμε, ότι είχε στα μέσα του μια γυναίκα. Κι άλλα σπαθιά κι άλλα σπαθιά. «Ααααα!», κάναμε εμείς. Δεν μπορεί! Θα έχει κοπεί η γυναίκα. Αλλά έβγαινε από μέσα ατόφια. Ξανά «Αααααα!» Μα ήμασταν παιδιά. 

Μου έμελλε να δω το ίδιο θέαμα και μεγάλη ούσα. Στη σκηνή του Αλσους «Πάνος ντε λα Καμμένος». 

Χθες έβγαλε από το καπέλο του ένα πουλί. Γλάρος. Με τρεις τελείες. Τρεις κουτσουλιές; Μήνυμα; Συνθηματικό;  

Και έπιασαν δουλειά συντάκτες, σχολιαστές και πολιτικοί αναλυτές. Τι να σημαίνει το πουλί του Πάνου ντε λα Καμμένου; Το γλαροπούλι; Από πού το έβγαλε και πού το πάει και πού όλους μαζί μας πάει;  

Ταχυδακτυλουργοί! Μεγάλωσα πια. Τι νόημα έχει να μελετάω τα χέρια τους. Να παραμονεύω το τσακ του δευτερολέπτου, που μπορεί να ψυλλιαστώ τον γρίφο του κόλπου τους. Λες, μέσα από το μανίκι τους; Εχει νόημα το όλον;  

Οι ταχυδακτυλουργοί πάντα θα μας εκπλήττουν. Ποσώς με ενδιαφέρουν τα κόλπα τους πια, πατριώτες. Το μόνο που αληθινά με καίει είναι, αν έχουμε συνεννοηθεί, με τον υπόγειο τρόπο που συνεννοούνται οι λαοί, ότι όλο αυτό είναι ένα κόλπο. Θα ήθελα να στοιχηματίζω ότι ήμαστε πια αρκούντως πονηρεμένοι. 

Δύο συνεταιράκια. Μια συνεργασία αδιατάραχτη και αναίμακτη στα χρόνια. «Σπαθί» του στάθηκε ο Πάνος. Και ο Αλέξης, χατίρι δεν του χάλασε. Ο,τι υπουργείο, πάρτο! Ο,τι δικό σου, να σου το εξασφαλίσω. Ο,τι πελατεία σου, εγώ για σένα. 

 Τι συγκινητικά τα είπε, στη συνέντευξη Τύπου στη Θεσσαλονίκη! Αν θυμάμαι καλά….«Δεν μπορώ να βλέπω στα μάτια τους στρατιωτικούς. Έπρεπε να αποκατασταθεί η αδικία. Από 1.500 ευρώ έως 6.000 ευρώ».  

Όλες τις άλλες ομάδες πολιτών; Αραγε μπορούν και τις κοιτάνε στα μάτια; Και η έρμη ιδιωτική πρωτοβουλία, οι νεροκουβαλητές; 

Η επιχειρηματικότητα; Οι πιθανοί επενδυτές; Που καλούνται να κολυμπήσουν στα θηριώδη κύματα ενός, σβούρα αλλαγών, φορολογικού συστήματος; Που καλούνται να παλέψουν με το αργοκίνητον της απονομής Δικαιοσύνης και το αστείον ενός σωφρονιστικού συστήματος; Που μπλέκονται στους ιστούς της πνιγηρής γραφειοκρατίας; 

Πότε θα έρθει η σειρά όλων αυτών, για να νεροκουβαληθεί χρήμα; 

Θα μου πεις… Αλλουνού τα υπουργεία αυτά. Σωστά! Κι ήρθε για τους ταχυδακτυλουργούς μας η ώρα η καλή. 

 Νομίζω το έπιασα το κόλπο, χωρίς να παίρνω κι όρκο:  

ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Και μαγκιάς πλεόνασμα

Toυ ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ

Με το τζάμπα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Τουρκογενής λέξη παραπέμπει στο δωρεάν, στο δεν πληρώνω, δείχνω προς όφελος της τσέπης μου στα κορόιδα πόσο ξύπνιος είμαι· λέμε και τζάμπα κόπος, τζάμπα τόσα λεφτά που ’δωσα κ.λπ. 


Με τον μάγκα τα πράγματα μπερδεύονται. Δύο μόνο από τις πιθανότερες εκδοχές προέλευσης:


Κατά Ν. Ανδριώτη ανάδοχος είναι η λατινική (επίκαιρο) λέξη mango που σημαίνει βρωμερός μεταπράτης ανθρώπων – ο νοών νοείτω. 


Η άλλη ευρύτερα αποδεκτή έρχεται από την αλβανική λέξη μάγκα, δηλαδή ομάδα ατάκτων ενόπλων. 


Κατόπιν μάγκας έγινε ο βαρύς κι ασήκωτος, ο καβγατζής, αυτός του σκοινιού και του παλουκιού με πιο ακραία (και επικίνδυνη) εκδοχή τον κουτσαβάκη. Πολύ αργότερα με την εξημέρωση των ηθών αλλά και με τη βοήθεια ασμάτων –π.χ. «Του Βοτανικού ο μάγκας»– με τα οποία μεράκλωναν και κάτοικοι βορείων προαστίων, ο νεο-μάγκας έγινε ο ντόμπρος, με σταράτες κουβέντες, ο άφοβος, ο συντρέχτης, αυτός που βγάζει το φίδι από την τρύπα, εκείνος που δεν φοβάσαι να του γυρίσεις την πλάτη. Μα ενίοτε και ο ανατρεπτικός, ο αιρετικός.


Μην πάμε μακριά. Μπορεί να είχε ωριμάσει ο χρόνος για την «αλλαγή» αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου πολιτογραφήθηκε στο λαϊκό αίσθημα, πέραν όλων των άλλων, ως μάγκας και για τα εξής: Εξω οι βάσεις του θανάτου, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, βυθίσατε το «Χόρα», η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες, μαζί θα προχωρήσουμε κ.λπ.


Και υπό συνθήκες ζόφου, διάχυτης κοινωνικής οργής, διεθνούς διασυρμού της χώρας και των «τεμπελχανάδων» κατοίκων της, ο κ. Αλέξης Τσίπρας έλαμψε σαν μνημονιοσχίστης μάγκας, καθώς με ορμή εφήβου διαβεβαίωνε: γκόου μπακ κυρία Μέρκελ, εμείς θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν, ο ΕΝΦΙΑ είναι φόρος παράλογος που δεν διορθώνεται καταργείται, κωλοτούμπες υπάρχουν άλλοι για να τις κάνουν. Αυταπάτες κάθε άλλο παρά τζάμπα.


Ηταν λάθος, και για λόγους αισθητικής, του κ. Κυρ. Μητσοτάκη να απευθύνει, ανακαλύπτοντας την Αμερική, στον συγκυβερνήτη κ. Πάνο Καμμένο τη φράση τζάμπα μάγκας με την οποία νωρίτερα ο πρωθυπουργός χαρακτήριζε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.  


Θυμίζω ότι ο υπουργός Αμύνης...

ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΟ: Μας χρειάζεται ένα νέο (Πολακικό) Σύνταγμα

Του Δημήτρη Καμπουράκη

Πολυκουβεντιάσαμε για τον Καψώσχα και όσο διαφωνούσαμε ποιος ήταν ο Πανούτσιο την δεκαετία του ‘20, ο Πολάκης ανήγγειλε στην Βουλή ότι την επόμενη τετραετία θα καταργήσουν την «Διαύγεια».  

Όχι παίζουμε. Α ναι, είχαν προλάβει να δώσουν στο υπερταμείο και τη μισή παλιά πόλη των Χανίων, με τα μουσεία, τις τάφρους, τα νεώρια και τους προμαχώνες της.

Τώρα αν το καλοσκεφτούμε, αυτή η ΔΙΑΥΓΕΙΑ (όπως και η παλιά πόλη δηλαδή, αλλά θα τα πούμε άλλη ώρα αυτά) είναι τελείως άχρηστη. Απ’ την στιγμή που ο Παύλος (κι ο κάθε Παύλος τους) βάζει την υπουργική του υπογραφή, δεν χρειάζεται κανένας άλλος έλεγχος. Κοινωνικός έλεγχος των κρατικών δαπανών χρειάζεται όταν η υπογραφή είναι του Άδωνι, που εκ γενετής έχει το τεκμήριο του κλέφτη και του απατεώνα. Ενώ ο Πολάκης που εκ γενετής έχει το τεκμήριο του έντιμου και του καθαρού, είναι αντικειμενικά πέραν των ελέγχων.

Επιπλέον, κάθε σκέψη να ελεγχθούν οι Παύλοι από την κοινωνία, δεν είναι μόνο περιττή αλλά και ύποπτη. Αμφισβητεί το ηθικό πλεονέκτημα των ΣΥΡΙΖΑιων κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο.  

Τούτου δοθέντος, εγώ θέλοντας να συμβάλλω δημιουργικά στην σχεδιαζόμενη συνταγματική αλλαγή έχω να κάνω μια πρόταση που (επιτέλους) θα λαμβάνει υπόψη της όλα αυτά τα ανεξίτηλα θέσμια σαν το ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Προτείνω, η Ελλάδα να μεταβληθεί από κράτος δικαίου, σε κράτος δικαιοσύνης.  

Να σας το εξηγήσω αυτό το πολύπλοκο, καθότι πάντα τα συνταγματικά είναι κομμάτι μπερδεμένα.

Στο κράτος δικαίου (που ισχύει στην Δύση) υπάρχει ο νόμος που αφορά όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες της χώρας. Όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο.  

Στο κράτος δικαιοσύνης (που ισχύει σε ακραία μουσουλμανικά κράτη) υπάρχει ο ηγεμόνας ή ο βασιλιάς ή ο χαλίφης ή το κόμμα, που εκ Θεού κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και σοφία, γι αυτό άλλωστε διαθέτουν και την απόλυτη εξουσία να νομοθετούν και να εφαρμόζουν τους νόμους τους κατά βούληση. Ο πολίτης δεν δικαιούται να επικαλεστεί την αντικειμενικότητα (για όλους) των νόμων, μπορεί όμως να εμπιστευθεί (ή να εκλιπαρήσει) το αίσθημα δικαιοσύνης που έχει ο σοφός ηγεμόνας του ώστε ο πολίτης να μην αδικηθεί.

Υποθέτω ότι το δεύτερο μοντέλο μας πάει πια καλύτερα. Ο έχων το θεϊκό τεκμήριο του ηθικού πλεονεκτήματος Πολάκης (ή όποιος συνάδελφος του), θα μπορεί να κρίνει πότε και που χρειάζεται έλεγχος των κρατικών δαπανών και που είναι άχρηστος. 

Το μοντέλο...

ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΛΑΜΟΓΙΑΡΑΔΙΚΟ: Δηλαδή είναι καλύτερα στα κρυφά παρά με τη διαύγεια, κύριε Πολάκη; (Όταν ένας αναπληρωτής υπουργός ονειρεύεται πλιάτσικο στα δημόσια ταμεία)

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ


Το σκεπτικό του επίσημου κυβερνητικού «κατσαπλιά» σχετικά με τη «Διαύγεια» είναι απλό: «Εσύ θα δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, θα πληρώνεις φόρους και εγώ δεν θα σου δίνω λογαριασμό πού θα τα ξοδεύω».


Όλα αυτά προκύπτουν σαν αβίαστο συμπέρασμα από τα λεγόμενα του Παύλου Πολάκη σε επιτροπή της Βουλής. Επικαλούμενος έναν «παλιό αυτοδιοικητικό» (που δεν ξέρουμε τίποτα για το ποιόν του αφού ο Παύλος Πολάκης φρόντισε να τον κρατήσει ανώνυμο), «οι νόμοι, οι διαδικασίες, οι διαύγειες, τα διατάγματα, οι εγκρίσεις, τα δέκα επίπεδα και τα λοιπά, είναι ένα “κάστρο” υποτίθεται διαφάνειας, νομιμότητας, τιμιότητας, ελέγχου και τα λοιπά. Και εκεί μέσα τρώνε. Και το έχουν φτιάξει αυτό το «κάστρο» για να μην μπει και φάει και κάποιος άλλος» (αυτά τα είπε επί λέξει).


Άρα; Η διαύγεια είναι κακό πράγμα. Διότι του το είπε «κάποιος». 


Ποιος; Ένας παλιός «αυτοδιοικητικός». Αυτό. Και προφανώς στον κόσμο του Παύλου Πολάκη –του ανθρώπου που υπερήφανα δήλωνε ότι κρατάει διπλά βιβλία ως δήμαρχος Σφακίων– το απόφθεγμα ενός μυστηριώδους τύπου που τον αποκαλεί «Παυλή», είναι ιερό. Έστω κι αν αφορά μια παραδοξολογία. Που εν ολίγοις λέει ότι το να είσαι υποχρεωμένος να λογοδοτείς για τα κονδύλια που διαχειρίζεσαι διευκολύνει περισσότερο το «φαγοπότι» από το να μην είσαι υποχρεωμένος να λογοδοτείς.

Το ίδιο θα έλεγε και οποιοσδήποτε «νονός» του κρατικοδίαιτου υποκόσμου, φυσικά. Μόνο που δεν θα επικαλούταν τον «λαό». Γιατί ακόμα και ο νονός έχει μια αξιοπρέπεια. Δεν υποτιμά τη νοημοσύνη του ακροατηρίου του.

Φυσικά όλοι ξέρουμε τι σημαίνει «λαός» στο σύμπαν του Παύλου Πολάκη: Είναι τα «πελατάκια» του. Οι ψηφοφόροι του. 


Εκείνο το ασκέρι που δεν αναγνωρίζει κανένα νόμο γιατί τον περιορίζει. Όπως και οι χρυσαυγίτες. 


Εκείνος ο εσμός που πατάει like, όταν κάθε τόσο ο «Παυλάρας» κάνει bullying με τις τοποθετήσεις του μέσα στον «δημόσιο διάλογο» του facebook.


 Γιατί να θέλουν τη «διαύγεια» όλοι αυτοί; Καλύτερα δεν είναι οι αναθέσεις και τα κονδύλια να μοιράζονται πίσω από κλειστές πόρτες; Χωρίς να ξέρει κανείς πού πάνε;


Και το χειρότερο είναι ότι...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΛΑΡΟΣΤΑΛΙΝΑΡΑΔΙΚΟ: Η «Διαύγεια» και ο Λουδοβίκος των Σφακίων

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΚΟΛΥΡΗ

Είναι δυνατόν να είπε στη Βουλή ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας ότι οι δημόσιες διαφανείς-διαδικασίες είναι «κάστρα διαφθοράς που πρέπει να σπάσουν», ή μήπως πρόκειται για fake news;  

Αρνήθηκα να πιστέψω ότι είναι δυνατόν ένα μέλος της κυβέρνησης να πει ουσιαστικά στη Βουλή «αφήστε τις διαδικασίες και τις μπούρδες, υπάρχω εγώ για να διασφαλίσω το δημόσιο συμφέρον».  

Και όμως το είπε, υπαινισσόμενος την κατάργηση του συστήματος «Διαύγεια», τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι «όλα αυτά με τη διαύγεια, τη διαφάνεια, τα δέκα επίπεδα ελέγχου, έχουν φτιάξει κάποιοι ένα κάστρο υποτίθεται διαφάνειας, τιμιότητας, ελέγχου και μέσα τρώνε. Και το έχουν φτιάξει για να μην μπει να φάει κανένας άλλος. Αυτό θα αλλάξει. Αυτή θα είναι η δουλειά της επόμενης τετραετίας». 

Στον πυρήνα της «ρεβιζιονιστικής» λογικής του κ. υπουργού υπάρχει η αντίληψη του«L’état c’est moi», του «Το κράτος είμαι εγώ»:

  Οπως ο Λουδοβίκος ο ΙΔ’ (βασιλιάς Ηλιος) ύψωσε τον θρόνο πάνω από τους νόμους, οι μικροί Λουδοβίκοι του ΣΥΡΙΖΑ πραγματικά πιστεύουν ότι αρκεί η υπογραφή τους για να είναι κάτι νόμιμο και φυσικά αυτομάτως ηθικό.  

Τι σημασία έχουν οι δικλείδες ασφαλείας όταν αυτό που επείγει είναι να φανεί ότι η κυβέρνηση κάνει έργο; Προφανώς σε συζητήσεις καφενείου σημασία έχει μόνο το αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει περιθώριο αναφοράς σε θεσμικά αντίβαρα, μηχανισμούς ελέγχου και εξισορρόπησης. Εξάλλου σε κάποια καφενεία ακούγονται και ατάκες του στυλ «ο Παπαδόπουλος μάς έφτιαξε δρόμους και αρδευτικά έργα». 

Το επιχείρημα του κ. υπουργού μοιάζει να ακολουθεί εκ του παραλλήλου αυτή τη λογική: δεν με νοιάζουν οι «λεπτομέρειες», η δουλίτσα να γίνεται ή έστω να φαίνεται ότι γίνεται.  

Ομως μπορεί μια σύγχρονη – δημοκρατική κυβέρνηση να υποστηρίζει ότι δεν την νοιάζει η θεσμική διαδικασία, η διαφάνεια και εν τέλει ο έλεγχος; 

Φυσικά καλείται και είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει τη γραφειοκρατία, αλλά μπορεί να γυρίζει το ρολόι πίσω από τις αρχές του Διαφωτισμού; 

 Οχι. Γι’ αυτό και ο κ. υπουργός ενώ θεωρητικά μιλά θεσμικά από τη Βουλή, κάνει ουσιαστικά παρέμβαση στη συζήτηση του καφενείου. Κλείνει το μάτι για τα γεφύρια, τους δρόμους και τα αρδευτικά που έρχονται. 

Ωστόσο η μεγαλύτερη (δυστυχώς όχι απόλυτη) διαφάνεια στις δημόσιες δαπάνες και τις αποφάσεις των δημοσίων φορέων αποτελεί κεκτημένη διαδικασία ελέγχου. Διεθνείς μελέτες καλούν την Ελλάδα να «ανοίξει» περισσότερο τις διαδικασίες της, όχι να τις κλείσει.  

Η δημοσιοποίηση είναι από μόνη της μέθοδος μιας κάποιας αποτροπής της διαφθοράς. Δίνει τη δυνατότητα στους πολίτες να μαθαίνουν αυτά που κάποιοι μπορεί να επιθυμούν κρυφά. Προφανώς δεν είναι τέλεια. Προφανώς θέλει βελτιώσεις. Αλλά έτσι μαθαίνουμε για τις κατατμήσεις έργων που γίνονται ώστε να μπορούν ορισμένοι να πάρουν κι αυτοί μέρος της πίτας, άσχετα αν τελικά δεν μπορούν να τα ολοκληρώσουν. Ετσι πληροφορούμαστε για προσλήψεις και χρηματοδοτήσεις φίλων και συγγενών που διαφορετικά θα έμεναν στο σκοτάδι.  

Η αντιμετώπιση ενός συστήματος με προβλήματα στη λογική «πονάει κεφάλι – κόβει κεφάλι», μπορεί να ταίριαζε στον Λουδοβίκο, αλλά όχι στο σήμερα. Και σε κάθε περίπτωση...

ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΟ: Ο Πολάκης και ο ορμπανικός αυταρχισμός

Toυ ΣΠΥΡΟΥ ΒΛΕΤΣΑ


Ας σταθούμε σε μερικά γεγονότα:


​• Ένας υπουργός, ο Παύλος Πολάκης, στοχοποιεί με ναζιστικό τρόπο έναν επιστήμονα, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, δημοσιεύοντας τη διεύθυνση της κατοικίας του, επειδή ο επιστήμονας αυτός αποδίδει ευθύνες στον κρατικό μηχανισμό για την πυρκαγιά στο Μάτι με τους 99 νεκρούς.


• Ο ίδιος υπουργός έχει στο παρελθόν απειλήσει δημοσιογράφους ότι θα τους στείλει «τρία μέτρα κάτω από τη γη», γιατί δεν του άρεσε η κριτική που του ασκούσαν στο πλαίσιο της δουλειάς τους. Ο πρωθυπουργός καλύπτει τον υπουργό του.


• Ένας άλλος υπουργός, ο Νίκος Κοτζιάς, κάνει αγωγή για συκοφαντική δυσφήμηση στο περιοδικό «Athens Review of Books» για κείμενο αναγνώστη που του ασκεί κριτική. Όταν φθάνει η υπόθεση στον Άρειο Πάγο, η εισηγήτρια προτείνει την ακύρωση της καταδικαστικής για το περιοδικό απόφασης του Εφετείου αλλά τελικά ψηφίζει αντίθετα με την εισήγησή της. Έπειτα η εισηγήτρια προάγεται σε αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου.

• Κατά τη συζήτηση του νόμου Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες στο Συμβούλιο της Επικρατείας φιλοκυβερνητικές εφημερίδες έφεραν στη δημοσιότητα προσωπική ηλεκτρονική αλληλογραφία μέλους του δικαστηρίου, με προφανή στόχο να ασκήσουν εκβιασμό στον ίδιο και σε άλλους δικαστές, ώστε να λάβουν θετική για την κυβέρνηση απόφαση. Προηγουμένως ο Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει «η Δικαιοσύνη θα βγάλει την απόφασή της, αλλά δεν δίνω ούτε μια πιθανότητα στο ΣτΕ να ακυρωθεί ο διαγωνισμός».


• Όταν η Τράπεζα της Ελλάδος έκανε έλεγχο στην Τράπεζα Αττικής για ευνοϊκή μεταχείριση του επιχειρηματία Καλογρίτσα –ο οποίος είχε λάβει άδεια για τη λειτουργία φιλοκυβερνητικού τηλεοπτικού σταθμού χωρίς να διαθέτει τις οικονομικές προϋποθέσεις– διατάχθηκε έρευνα στην επιχείρηση της συζύγου του διοικητή της ΤτΕ. Ο ίδιος επιχειρηματίας κέρδισε τους διαγωνισμούς για τον αυτοκινητόδρόμο Πάτρα - Πύργος (αφού το έργο τεμαχίστηκε σε μικρότερες εργολαβίες), αλλά δεν μπορεί να εκτελέσει τα έργα γατί η Τράπεζα Αττικής, μετά τον έλεγχο της ΤτΕ, δεν του παρέχει πλέον εγγυητικές επιστολές.


• Ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγγελόπουλος αποφάνθηκε ότι η υπόθεση Novartis είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην ιστορία του ελληνικού κράτους, ενώ από τη θέση του δεν επιτρεπόταν να έχει γνώση της δικογραφίας.

• Κατά τη διάρκεια της κρίσης του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη η κυβέρνηση, εκμεταλλευόμενη τα οικονομικά προβλήματα του οργανισμού, επιχείρησε να ελέγξει τις εφημερίδες και τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης του οργανισμού, τοποθετώντας τον Βασίλη Μουλόπουλο σαν ένα είδος κυβερνητικού τοποτηρητή στον ΔΟΛ. Η προσπάθεια απέτυχε και λόγω της άρνησης των δημοσιογράφων να υποκύψουν στην επιχείρηση χειραγώγησης της ενημέρωσης από την κυβέρνηση.


• Ο δημοσιογράφος Άρης Δαβαράκης δήλωσε δημόσια ότι χρηματοδοτήθηκε από τον Νίκο Παππά για να λειτουργήσει φιλική προς τον ΣΥΡΙΖΑ ενημερωτική ιστοσελίδα. Κανείς εισαγγελέας αρμόδιος για τη διακίνηση μαύρου πολιτικού χρήματος δεν διερεύνησε την υπόθεση.


• Το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων έχει μετατραπεί σε όργανο κυβερνητικής προπαγάνδας και δημιουργίας ψευδών ειδήσεων. Στις 15 Σεπτεμβρίου το ΑΠΕ μετέδωσε ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης γνώριζαν ότι η τρόικα έχει συμφωνήσει με την κυβέρνηση στο ζήτημα των συντάξεων. Η είδηση διαψεύστηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και αργότερα από πηγές του ελληνικού Υπουργείου Οικονομικών. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να επιτεθεί στην αντιπολίτευση σαν να ήταν η είδηση πραγματική.


• Στην επιχείρηση ελέγχου της ενημέρωσης εντάσσεται και απαγόρευση πρόσβασης των δημοσιογράφων σε σημεία που η κυβέρνηση θέλει να κρατήσει αποκλεισμένα από τα μέσα ενημέρωσης, όπως το κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στη Μόρια. Ό,τι δεν συμφέρει την κυβέρνηση πρέπει να κρυφτεί από τους πολίτες.


• Η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλουν τα μη φιλικά μέσα ενημέρωσης σαν διαπλεκόμενα. Έκαναν μποϊκοτάζ στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ –μιμούμενοι τον Τραμπ- όταν μετέδωσε ότι επίκειται αποπομπή των αρχηγών της Αστυνομίας και της Πυροσβεστικής μετά την καταστροφή στο Μάτι. Το ρεπορτάζ του σταθμού επιβεβαιώθηκε, αλλά το μποϊκοτάζ παραμένει. Είναι πολύ ωφέλιμο να κατασκευάζεις εχθρούς.


• Η συκοφαντία και οι αστήρικτες κατηγορίες κατά των πολιτικών αντιπάλων βρίσκονται στο καθημερινό μενού. Σήμερα κατηγορούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη πως είναι ακροδεξιός με τον ίδιο τρόπο που κατηγορούσαν παλιότερα τον Σταύρο Θεοδωράκη ότι ήταν υπηρέτης της διαπλοκής και άνθρωπος του Μπόμπολα. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει κάνει την τεράστια κολοτούμπα και να κάνει τα αντίθετα από όσα έλεγε, αλλά αυτό που δεν αλλάζει είναι η επιθετικότητα. Επιμένουν στο «ή εμείς ή αυτοί», Θέλουν να ορίζουν τους πολιτικούς αντιπάλους σαν εχθρούς. Ο Πολάκης αυτό ακριβώς εκφράζει και για αυτό είναι χρήσιμος.


Τα παραπάνω...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Το προϊόν πάσχει.

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

«Η κυβέρνηση χάνει το στοίχημα της ΕΡΤ κάθε μέρα». Δεν το είπε ο Ζούλας. Το είπε ο Νίκος Φίλης, επικαλούμενος και τη δημοσιογραφική του ιδιότητα. Το προϊόν πάσχει.

Θα μπορούσε να εγγράψει κανείς τη βολή του Φίλη στην εσωκομματική βεντέτα που μαίνεται μεταξύ του Νίκου Παππά και πολλών παλαιών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα βρίσκεται σε μεταβατική φάση – ενόψει και του επερχόμενου εκλογικού πεπρωμένου. Ομως, πέρα από τα ενδοσυριζαϊκά απωθημένα, το θέμα της ΕΡΤ επανέρχεται διαρκώς σαν τύψη.

Ο Παππάς διαφημίζει αυτό που εκπέμπεται ως επίτευγμά του. Ακούει σε αυτό φωνές. Φωνές που τάχα ασκούν από την ΕΡΤ κριτική στον ίδιο και στην κυβέρνησή του. Υπερασπίζεται δε τα κανάλια που έχουν στηθεί υπό την αιγίδα του ως «δημόσια τηλεόραση» – την οποία εχθρεύεται η Ν.Δ., όπως εχθρεύεται καθετί δημόσιο.

Το γεγονός, όμως, ότι η ΕΡΤ αντλεί δημόσιους πόρους δεν την καθιστά δημόσια – με την έννοια της κοινής ωφέλειας. Δεν χρειαζόταν ούτε η παραδοχή του Φίλη ούτε το υβριστικό κρούσμα που προκάλεσε το εμπάργκο της Νέας Δημοκρατίας για να φανεί τι στόχευσης πρόγραμμα παράγεται στην Αγία Παρασκευή σαν «ενημερωτικό». Δεν χρειαζόταν καν το ανακοινωθέν της ΠΟΣΠΕΡΤ –της οργάνωσης που πρωτοτυπεί κάνοντας συνδικαλισμό κατά της αντιπολίτευσης– που επανέλαβε γραπτώς όσα είχαν ειπωθεί στον τηλεοπτικό αέρα κατά του Μητσοτάκη, υποτίθεται, με καφενειακό αυθορμητισμό.

Το στοίχημα που ο Φίλης λέει ότι χάθηκε δεν ήταν στοίχημα. Ηταν μια εξαρχής χαμένη υπόθεση. Δεν υπήρχε η πολιτική, αλλά –ας μείνει μεταξύ μας– ούτε η δημοσιογραφική κουλτούρα για να δώσει υπόσταση στο εγχείρημα ενός δημόσιου φορέα ενημέρωσης που θα είναι αξιόπιστος και καίριος· που θα ξέφευγε από τον κανόνα της προπαγανδιστικής πλήξης.

Το ερώτημα είναι γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση υπεραντέδρασε στην καταστατική μονοχρωμία ενός Μέσου αμελητέας επιρροής, δανειζόμενη μάλιστα ένα εφέ από το συριζαϊκό ρεπερτόριο – το περιβόητο «εμπάργκο». Γιατί επέλεξε να πυροδοτήσει μια αντιπαράθεση αποπροσανατολιστική από την ατζέντα που η ίδια υποδεικνύει ως μείζονα;

Χθες, η Κύπρος δανείστηκε με επιτόκιο 2,4%. Εδώ, γιορτάζουμε ένα μήνα Εξόδου χωρίς να διαφαίνεται έξοδος στις αγορές. Και ωστόσο, η αντιπολίτευση κοπανιέται για ένα μαγαζί, από το οποίο κανείς ποτέ δεν περίμενε «ορθογραφία».

Στο τουίτερ του Χάρη Γεωργιάδη, του υπουργού Οικονομικών της Κύπρου, πάνω από τη χαρμόσυνη είδηση για το δεκαετές ομόλογο, ήταν «καρφιτσωμένη» μία ρήση του Τσώρτσιλ, που διαβαζόταν σαν αθέλητη συμβουλή προς τoυς ΕΡΤομάχους: 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Kατέκτησε τον ΚΟΣΜΟ και οι κληρονόμοι τον παρέδωσαν στην Λυδία Κονιόρδου! - Το ΣΟΚ με το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Aπό τον Bασίλη Μπόνιο

Eίναι σχεδόν σοκαριστικό αυτό που συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο που απουσιάζει πλέον είναι η εκπομπή ΕΠΙΚΑΙΡΑ αλά χούντας που θα προβάλλει η ΕΡΤ με εκφωνητές τους Σωτήρη Καψώχα και Κατερίνα Ακριβοπούλου.

Είναι σοκαριστικό καθώς διαπιστώνεις ότι ακόμη και πανίσχυρες οικογένειες όπως η οικογένεια Νιάρχου παραδίνονται στο καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ και τοποθετούν επικεφαλής στο Πολιτιστικό Κέντρο την Λυδία Κονιόρδου.

Η επόμενη επιλογή είναι να βάλει το Ιδρυμα Ωνάση επικεφαλής τον θρυλικό Καρανίκα και να αναλάβει Πρόεδρος στο Μουσείο της Ακρόπολης η Μαρία Κόλλια Τσαρουχά.

Είναι πρωτοφανής και η ηττοπάθεια ή τρόμος που διακατέχει τις ισχυρές οικογένειες του τόπου απέναντι στα κατά καιρούς γκουβέρνα. Ισως είναι ένας τρόμος (ή μια προσπάθεια επιβίωσης) που έχει κληρονομηθεί από την συμπλεγματική εμπάθεια και βιαιότητα που ο κρατιστής εθνάρχης Καραμανλής κρατικοποίησε τον Ομιλο Ανδρεάδη.
 

Το Κουρδιστό Πορτοκάλι καλεί τους οξυδερκείς πανέλληνες σε μαζική λαική αντίσταση κατά του καθεστώτος που έχει εγκαθιδρυθεί στη χώρα πριν είναι αργά. Πολύ αργά. Ακου η Λυδία Κονιόρδου στο Ιδρυμα Νιάρχος. Τι άλλο ξεφτιλίκι θα δούμε σ΄αυτή τη χώρα. 

Εάν έτσι αντιλαμβάνονται οι ισχυρές οικογένειες του τόπου και η κυβέρνηση την Τέχνη και τον πολιτισμό δεν μένει τίποτε άλλο παρά...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Που είναι οι Συριζαίοι;

Του ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΥΡΙΔΗ

Πριν από το 2015 τους έβλεπα συνεχώς μπροστά μου. Φίλοι, συγγενείς, δήλωναν με περηφάνια ότι θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ.  

Τον τελευταίο καιρό τους έχω «χάσει». Ο ένας έχει πάψει να ασχολείται με την πολιτική, ο άλλος θα ψηφίσει κάτι άλλο, ο τρίτος με βλέπει και αλλάζει πεζοδρόμιο. Ψάχνω να βρω αυτό το 20% που βλέπουν οι δημοσκοπήσεις και δεν το συναντώ.

Είκοσι τοις εκατό, είκοσι δύο, δεν είναι και αμελητέα ποσότητα! Δεν μπορεί, κάπου θα βρίσκονται ή θα κρύβονται.  

Μία πιθανότητα είναι πράγματι να κρύβονται από… αλλόφυλους. Να μην εκδηλώνονται, δηλαδή, ενώπιον… μη φιλικών δυνάμεων. Να μιλάνε μόνο μεταξύ τους, όπως συμβαίνει με τα μέλη των μυστικιστικών ομάδων.  

Μία άλλη πιθανότητα είναι να μην συναντιούνται οι δρόμοι μας επειδή η αντιπαράθεση τόσων ετών έχει επιφέρει βαθύ ρήγμα στις σχέσεις μας. Δεν τους κάνω να περνούν καλά, δεν με κάνουν να περνώ καλά, οπότε δεν βρισκόμαστε. Μία εσωτερική δύναμη μας παρακινεί να μην βάζουμε τον εαυτό μας σε περιπέτειες.  

Και μία τρίτη πιθανότητα είναι να μην… υπάρχουν! Να είναι ένα δημιούργημα των δημοσκόπων, οι οποίοι και φοβούνται μην τυχόν και εκτεθούν στο τέλος με τις σταθμίσεις.

Δεν ξέρω αν είναι μόνο η δική μου αίσθηση, αλλά δεν υπάρχει πλέον το πάθος του 2015.  

Δεν βγάζει ο άλλος την σημαία του Τσε για να βγει στους δρόμους ή να χορέψει στο Σύνταγμα.  

Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, αλλά το 2015 είχε βγει πολύ πάθος. Πολύ ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή. Διότι όταν λέγαμε ΣΥΡΙΖΑ εννοούσαμε ακριβώς αυτό! Τις πλατείες, τις σημαίες. Με την νεοφιλελεύθερη πολιτική του αδελφού Αλέξη Τσίπρα είναι φυσικό οι άνθρωποι να έχουν μαζευτεί στις εκδηλώσεις τους, να μην είναι πλέον το ίδιο εκδηλωτικοί κι ενθουσιώδεις. Κι επειδή εμείς είχαμε ταυτίσει το κλίμα ΣΥΡΙΖΑ με τα γεγονότα της περιόδου 2010 -2015, να έχουμε αποκτήσει την αίσθηση της «απώλειας».

Δεν βλέπουμε ούτε καν τους παλιούς γνωστούς κοψοχέρηδες! Στο παρελθόν υπήρχαν εκείνοι οι οποίοι είχαν ψηφίσει ΝΔ και έβγαιναν στον καφενέ και έλεγαν «αν τους ξαναψηφίσω να μου κοπεί το χέρι! ΠΑΣΟΚ, πλέον, μόνο ΠΑΣΟΚ». Και αντιστρόφως.  

Τι συμβαίνει, λοιπόν; Που είναι οι Συριζαίοι;

Λέτε να νιώθουν ότι εκτέθηκαν υπερβολικά και να προσπαθούν να βρουν ένα νέο σημείο ισορροπίας;  

Μακάρι! Αυτό θα είναι καλό για όλους και κυρίως για την χώρα. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τους εκφράζει πλέον, κάτι άλλο θα βρεθεί στον δρόμο της κεντροαριστεράς. Όπως είναι γνωστό η φύση απεχθάνεται το κενό. Αν υπάρχει, λοιπόν, κενό κι απλά δεν το «βλέπουν» οι δημοσκόποι, αυτό...

Εθνικών σουργελοξεπουληταράδων κωμωδία

Υπαρκτού συριζορουβικωνόπληκτου ελληνισμού κωμωδία

ΣΥΡΙΖΑίικου ηθικού πλεονεκτήματος κωμωδία

ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητης λαθρομαχμουταράδικης αρπαχτής κωμωδία

Σαν σήμερα (21/9/ΧΧΧΧ)

1925: Εξουδετερώνεται η συμμορία των θρυλικών Γιαγκούλα και Μπαμπάνη.

1949: Δημιουργείται η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, γνωστότερη ως Δυτική Γερμανία, από τις τρεις κατοχικές δυνάμεις που την ελέγχουν (Αγγλία, Γαλλία και ΗΠΑ).

1974: Νομιμοποιείται το Κομουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΚΚΕ).

1985: Η Μαντόνα φθάνει για πρώτη φορά στο Νο1 του βρετανικού πίνακα επιτυχιών με το άλμπουμ της «Like a Virgin».

ΣΥΡΙΖΟ-ΝουΔο-ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Ενα-δυο εμπάργκο οδηγούν στην εξουσία…

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ

Στη ΝΔ είναι ενθουσιασμένοι με το εμπάργκο που έκαναν στην ΕΡΤ. Ετυχε να το διαπιστώσουμε την ώρα που ανακοινωνόταν, ιδίοις όμμασι και ιδίοις ωσί, από τα πλέον αρμόδια (πιο αρμόδια δεν γίνεται…) χείλη. Θεωρούν ότι έτσι προσθέτουν πόντους στη μάχη της προπαγάνδας, που οδηγεί προς την εξουσία. Και δεν έχουν κανένα λόγο να λαμβάνουν υπόψη τους κάποιες –περιθωριακές έτσι κι αλλιώς– ενστάσεις ότι τα εμπάργκο και η προληπτική λογοκρισία στα ΜΜΕ μπορεί να οδηγήσει σε καταστάσεις τύπου Τραμπ, Πούτιν, Ορμπαν και τα παρόμοια.  

Από την σκοπιά τους έχουν (σχεδόν) απόλυτο δίκιο. Για δύο λόγους. 

Πρώτον, διότι το μεγάλο κομματικό κοινό δεν έχει τέτοιες ευαισθησίες και ενθουσιάζεται με τις «σκληρές» αποφάσεις που κατατροπώνουν τον μιντιακό «αντίπαλο», εν προκειμένω την ΕΡΤ, που ελέγχεται από τον αντίπαλο στην διεκδίκηση της εξουσίας (ΣΥΡΙΖΑ). 

Δεύτερο- και σημαντικότερο- διότι βαδίζουν πάνω σε σίγουρα βήματα, τα οποία χρησιμοποίησε επιτυχώς και ο ΣΥΡΙΖΑ. Όταν ήταν στην αντιπολίτευση, στοχοποιούσε κάθε εχθρική ή ενοχλητική φωνή στα ΜΜΕ, έκανε εμπάργκο στο Μέγκα- την ναυαρχίδα της αντιΣΥΡΙΖΑ προπαγάνδα- και δεν έχασε τίποτα. Θριάμβευσε σε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις. Γιατί, λοιπόν, να το αλλάξει σήμερα η ΝΔ;  

Δεν έχει κανένα λόγο. Κυριαρχεί στα ιδιωτικά ΜΜΕ, στοχοποιεί την ΕΡΤ(δεν υπάρχει ευκολότερος στόχος για κάθε αντιπολίτευση), ενθουσιάζεται το μεγάλο κομματικό κοινό και όλα πάνε πρίμα. Oλα, εκτός από κάποιες θεμελιώδεις αρχές.  

Μια από αυτές είναι και επικοινωνιακή. Και λέει ότι ένας πρωθυπουργός, ένας υπουργός, ένα κόμμα, ένας αρχηγός, ένας εκπρόσωπός του μπορούν να περάσουν καλύτερα την προπαγάνδα τους μέσα από ένα «εχθρικό» μέσο ενημέρωσης. Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ περνούσε μια χαρά την αντιμνημονιακή προπαγάνδα του μέσα από το Mega πριν του κάνει εμπάργκο. Αντίστοιχα, σήμερα οι της ΝΔ μια χαρά μπορούν να περάσουν τη δική τους μέσα από την κυβερνητική (ΣΥΡΙΖΑϊκή) ΕΡΤ. 

Για παράδειγμα, ποιος θα ήταν ο αντίκτυπος αν ένας εκπρόσωπος της ΝΔ έβγαινε στην επίμαχη εκπομπή «Δεύτερη Ματιά» ( την οποία, περιέργως, όλοι λοιδορούν και απαξιώνουν, αλλά διαπιστώνω ότι την παρακολουθούν επισταμένως…) και απαντούσε, με συντριπτικά επιχειρήματα, στο «επιχείρημα» ενός δημοσιογράφου ότι ο λόγος Μητσοτάκη του θύμισε κάποιον… θεωρητικό του φασισμού της δεκαετίας του ’30; 

 Ομως, αυτό θέλει άλλη αντίληψη και, κυρίως, κάποια προσπάθεια, ενώ το εμπάργκο είναι «ηρωϊκή» απάντηση και αποδοτική μέθοδος. 

Και τώρα τρία γενικότερα συμπεράσματα:  

1. Η ΕΡΤ είναι κρατικό μαγαζί και ως τέτοιο (θα) ελέγχεται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες. Κάθε κυβέρνηση κάνει και ακρότητες. Διαχρονικά, από την δεκαετία του ’70, που θυμάμαι εγώ, έτσι συμβαίνει. Λύση δεν υπάρχει. Μόνο αν μια ευρεία πλειοψηφία ψηφίσει ένα νόμο που θα αφήνει στο μαγαζί απόλυτη αυτονομία και ανεξαρτησία στη βάση ενός κοινά αποδεκτού πλαισίου αρχών. Αδύνατον. Η ανάγκη ελέγχου της προπαγάνδας δεν το επιτρέπει. 

2. Ο ισχυρισμός ότι στην κρατική ΕΡΤ δεν επιτρέπεται να γίνονται σχόλια γιατί την πληρώνουμε όλοι, ενώ στα ιδιωτικά κανάλια επιτρέπονται τα πάντα γιατί πληρώνει ο ιδιοκτήτης είναι επιεικώς απαράδεκτος. Διότι δικαιολογεί την ασυδοσία των ιδιωτικών ΜΜΕ και, ως αντίδραση, δικαιολογεί και την «άμυνα» των κυβερνήσεων μέσω των κρατικών. Αν οι ιδιώτες λένε ό,τι θέλουν και η ΕΡΤ είναι μόνο για τις κομματικές ανακοινώσεις (να τις μεταδίδει κατά τη σειρά της κοινοβουλευτικής δύναμης και όλοι να είναι ικανοποιημένοι…) δεν έχει λόγο ύπαρξης. Στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη τα δημόσια κανάλια είναι τα πιο ισχυρά και πιο αξιόπιστα (Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία). 

3. Ο δημόσιος λόγος είναι απολύτως ελεύθερος, υπό μια απαράβατη προϋπόθεση: ότι δεν παραβιάζει τον ποινικό νόμο. Γι’ αυτό και το Σύνταγμα λέει ότι η προληπτική λογοκρισία απαγορεύεται. Γι’ αυτό και κάποιος μπορεί να λέει και να γράφει ότι ο Μητσοτάκης του θυμίζει έναν θεωρητικό του ιταλικού φασισμού και κάποιος άλλος ότι ο Τσίπρας είναι σταλινοφασίστας και (ο ευρωπαίος) Μαδούρο. Αν δεν μπορεί να το πει υπό το φόβο του εμπάργκο, δεν έχουμε ελευθερία στην έκφραση.  

Αυτός που ακούει και διαβάζει μπορεί να καταλάβει. Και έχει το δικαίωμα της επιλογής. Δεν βλέπει την ΕΡΤ αλλά τον ΣΚΑΪ και αντιστρόφως (συμβολικά τα παραδείγματα ως σηματοδοτούντα την κυβερνητική ή αντιπολιτευτική προπαγάνδα).

 Αυτός είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης της μιας ή της άλλης προπαγανδιστικής καταιγίδας: ακούμε και διαβάζουμε μόνο όσα μας αρέσουν. Είναι η τέλεια συνταγή για ένα πειθαρχημένο και ελεγχόμενο κοινωνικό σώμα. Αυτό βολεύει τις κυβερνήσεις και τα κόμματα. Δεν (πρέπει να) βολεύει τους πολίτες, τουλάχιστον όσους έχουν μεγαλύτερες αξιώσεις και δεν εμπιστεύονται άκριτα όσους τους λένε μόνο όσα τους αρέσουν. 

Ο πολίτης, που θέλει να ακούει και να διαβάζει πολλά, για να μη γίνεται έρμαιο της προπαγάνδας, πρέπει να μην βγάζει ποτέ από το νου του αυτό που είχε γράψει ο Τζορτζ Οργουελ: 

ΣΥΡΙΖΟΣΤΑΛΙΝΑΡΑΔΙΚΟ: Ενα παράταιρο μποϊκοτάζ (από την χαζο-ΝουΔου...)

Του ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Για να μην το ψειρίζουμε, η ΕΡΤ, η κρατική τηλεόραση, τη λειτουργία της οποίας πληρώνουμε υποχρεωτικά όλοι, είναι ένα μόνιμο σκάνδαλο.  

 

 

Ενα κανάλι «βαμμένων» κομματικών, που ξαναστήθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ ως αίτημα της δήθεν προοδευτικής δημοσιογραφίας και του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού.  

 

 

Ενα εργαλείο φτηνού κομματισμού που, απλώς, χρησιμοποιεί τα πρόσωπα της αντιπολίτευσης τα οποία προσκαλούνται να εμφανιστούν ως άλλοθι πλουραλισμού.  

 

 

Από εκεί πήρε και τα υποτιθέμενα επιχειρήματα ένας τάλας δημοσιογράφος, ο οποίος του απέδωσε εξίσου χαρακτηριστικά νεοφιλελεύθερου και τυπικού φασίστα της σχολής Μουσολίνι.

 

 

Τα όποια «επιχειρήματα» αυτού του δημοσιογράφου είναι ανόητα, αστεία. 

 

 

Μεγάλο μέρος των τηλεθεατών, όμως, έμεινε με την εντύπωση ότι ο Μητσοτάκης μιλάει όπως ένας παλιός θεωρητικός του φασισμού, αυτή η κατηγορία αύριο ίσως αναπαραχθεί – εύκολα αναπαράγονται οι κατηγορίες ότι η ΝΔ είναι ακροδεξιά ή ότι η σύζυγος του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πίσω από σκάνδαλα.  

 

 

Γκεμπελικό;  

 

 

Γκεμπελικότατο, πολύ κουραστικό να ανασκευάζεις, ενώ πάντα μένει και μια μαύρη κηλίδα.

 

 

Κατά συνέπεια, έκανε πολύ καλά ο μηχανισμός της ΝΔ και επέκρινε αυτού του τύπου τον σχολιασμό, ζητώντας επανόρθωση. Ομως, δεν ξέρω σε τι θα βοηθήσει το μποϊκοτάζ της ΕΡΤ, για το οποίο κάλεσε τα στελέχη της. Τέτοιες πρακτικές ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ και συμβάλλουν στην αντίληψη ότι υπάρχουν τα δικά μας και τα δικά σας ΜΜΕ.

 

 

Η χώρα ταλαιπωρήθηκε πολύ από τους οιονεί εμφυλίους, στην εισαγωγή των οποίων συνέβαλε ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ.  

 

 

Η ΝΔ έχει δίκιο να αντιστρατεύεται τις δυνάμεις που έβαλαν «εμάς» απέναντι σ" «αυτούς», ανέκαθεν ήταν το κόμμα των συναινέσεων, ανέκαθεν μιλούσε στο όνομα όλων των Ελλήνων, και εκείνων που δεν την ψήφιζαν. Είναι απώλεια δυνάμεων συνεπώς να επιλέγει μορφές σύγκρουσης εκεί όπου απλώς θα χρειαζόταν ένα σύστημα Συνολάκη για την πληροφόρηση: η διαδικασία δηλαδή ενός έγκυρου παρατηρητηρίου, έστω από μια επιτροπή που θα εξετάζει καταγγελίες εκθέτοντας τις ακρότητες, και η διαρκής έκθεση των αποτελεσμάτων του κομματισμού της κρατικής τηλεόρασης.

 

 

Αυτό χρειάζεται η πολιτική μας ζωή: επιχειρήματα και αποδείξεις, όχι κάθετες ρήξεις. 

 

 

Αλλωστε, την επόμενη μέρα, αν η ΝΔ σχηματίσει κυβέρνηση...