ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο σανός της Ειρήνης

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Επαναλαμβάνοντας τη λέξη Μαραθώνας, Μαραθώνος, θυμήθηκα όχι την περίφημη μάχη με τους Πέρσες που κερδήθηκε τότε λόγω ανυπαρξίας αυθαιρέτων, αλλά τη γνωστή μοναχική πορεία του Γρηγόρη Λαμπράκη υπέρ της Ειρήνης – άλλο παραμύθι είχαμε καταπιεί τότε, εκείνα τα χρόνια. 

Ξαναδιάβασα το συγκλονιστικό βιβλίο του πρώην σοβιετικού υπερπράκτορα Βίκτορ Σουβόροφ «Ενυδρείο» (εκδ. Παπαζήση) και μου φύγανε πάλι τα παπούτσια. Γράφει σε κάποιο σημείο ότι ακόμα και στην πιο φιλοπόλεμη φάση των Σοβιετικών, όταν έφτιαχναν αγωνιωδώς πυρηνικούς πυραύλους και πάσκιζαν για την παγκόσμια υπεροπλία, «με ένα απλό νεύμα του υπουργού Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, εκατοντάδες χιλιάδες αφελών ήταν έτοιμοι να διαδηλώσουν υπέρ της Ειρήνης σε όλα τα πεζοδρόμια της Ευρώπης».

Ηταν η εποχή των Κινημάτων Ειρήνης και Αφοπλισμού – ο Τάκης Λαζαρίδης στο γνωστό βιβλίο του «Ευτυχώς ηττηθήκαμε, σύντροφοι» υποστηρίζει το τώρα προφανές: ότι τότε, στη δεκαετία του "60, οι Σοβιετικοί συνειδητοποιούν πως δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τεχνολογικά και οικονομικά τη Δύση και υστερούσαν σε επίπεδο εξοπλισμών. Οπότε έριξαν το σύνθημα περί της Ειρήνης στα ΚΚ της Ευρώπης που υπάκουαν υποκλινώς, και εκείνα με τις οργανώσεις και τους συνοδοιπόρους το αναπαρήγαν ανά πάσα στιγμή σε όλη τη Γηραιά Ηπειρο και όχι μόνον. Εξυπνο σύνθημα: ποιος λογικός άνθρωπος δεν θέλει την ειρήνη;  

Σκοπός τους να εμφανίσουν τη Δύση ως φιλοπόλεμη και ιμπεριαλιστική και τη Σοβιετία ως ειρηνόφιλη, την ίδια στιγμή βέβαια που εξοπλίζονταν λυσσαλέα όσο πιο πολύ μπορούσαν. Να φθείρουν και να επηρεάσουν τις βουλήσεις ξένων ηγετών με τις αδιάκοπες διαδηλώσεις και τις πορείες – υπ" αυτό το πρίσμα θα πρέπει ίσως να ιδωθεί, πλέον, και η δολοφονία του Λαμπράκη, που κι αυτός από καλή θέληση, ιδεαλισμό και καθαρή καρδιά πίστεψε, τότε, στο σύνθημα του Αφοπλισμού και της Ειρήνης. Δηλαδή, λίγο – πολύ, σχεδόν όλοι, τότε, βοσκήσαμε το σχετικό γκαζόν.

Και αυτό αποδεικνύεται επιπλέον και από μια είδηση που δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες την 26η Οκτωβρίου 2013 και την κράτησα – εις μνήμην. Τίτλος: «Πυρηνικοί πύραυλοι στη Βουλγαρία στόχευαν την Ελλάδα». Και μετά: «Συγκλονιστικές αποκαλύψεις πρώην Σοβιετικών που υπηρέτησαν κατά τον Ψυχρό Πόλεμο στη Βουλγαρία, σε μυστική στρατιωτική βάση, στους πρόποδες του διεθνούς φήμης χιονοδρομικού κέντρου του Μπόροβετς. Η ομάδα αποτελούνταν από 30 αξιωματικούς και 100 υπαξιωματικούς που υπηρετούσαν με βουλγαρικές στολές και με μία και μοναδική αποστολή: να βομβαρδίσουν με τακτικά πυρηνικά στόχους στην Ελλάδα και την Τουρκία. Στις υπόγειες εγκαταστάσεις φυλάσσονταν 70 πυρηνικές κεφαλές που αφαιρέθηκαν από τα βλήματα, τα οποία για λόγους ασφαλείας τα κρατούσαν σε διαφορετικό χώρο. Μόνο μετά το 1988 οι πυρηνικές κεφαλές μεταφέρθηκαν στο έδαφος της Ουκρανίας. Τέλη της δεκαετίας του "50, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΣΕ στη Μόσχα διέταξε τον εν λόγω ειδικό στρατιωτικό σχηματισμό από το Στάλινγκραντ να περάσει κρυφά στη Βουλγαρία, μεταφέροντας μαζί του τους πυραύλους P-5M. Μια άλλη ομάδα πέρασε τις πυρηνικές κεφαλές. Λίγο αργότερα, με την ανάπτυξη πυραύλων βεληνεκούς πάνω από 2.000 χλμ. (R-12) επέτρεψε την εγκατάσταση νέας βάσης στην Ουκρανία. Εκεί δημιουργήθηκε το 1960 η 44η Μεραρχία Πυραύλων με την ίδια αποστολή που είχε η βάση στη Βουλγαρία: τον βομβαρδισμό θέσεων στην Ελλάδα και την Τουρκία».

Κι όλα αυτά ενώ χιλιάδες καλοδιάθετοι, έντιμοι, αφελείς, αλλά και κάποιοι μοχθηροί έμμισθοι διαδήλωναν παντού κι ενώ ο ιδεαλιστής Λαμπράκης έκανε την Πορεία Ειρήνης μόνος του στον Μαραθώνα κατά της κακιάς και ιμπεριαλιστικής Δύσης και – εξυπακούεται – υπέρ της φιλειρηνικής Ανατολής.  

Το παραμύθι πήγαινε σύννεφο – όπως και τώρα εξάλλου. Δίπλα μας, στη Βουλγαρία, καραδοκούσαν και μας στόχευαν κρυφά 70 σοβιετικές πυρηνικές κεφαλές κι άλλες τόσες στην Ουκρανία, κι εμείς διαδηλώναμε κατά των πυρηνικών του ιμπεριαλισμού που ήταν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.  

Μάλιστα, μπορεί τα πυρηνικά στη Βουλγαρία που μας σημάδευαν να θεωρούνταν καλά, ειρηνικά και ενάρετα. Επαναστατικά. Το να πας από σοβιετική ραδιενέργεια ίσως θεωρούνταν διεθνιστική αλληλεγγύη, όπως και, αργότερα, το να φας νόστιμα ραδίκια Τσερνόμπιλ. Μπορεί, βέβαια, μετά να έβλεπες ανάποδα τα λοιπά ραδίκια, αλλά ήταν κι αυτό μια ταξική, ηρωική πράξη.

Θα πεις, χωρίς ιδεαλιστές και κορόιδα καμιά Ιστορία δεν προχωρεί.  

Σύμφωνοι. Πάντα έτσι παίζεται το ζατρίκιο. Αλλά και σε τέτοιο κυνικό και ζοφερό βαθμό;  

Μάλιστα. Γράφει ο Τάκης Λαζαρίδης επί λέξει: «Η διακήρυξη της αρχής της ειρηνικής συνύπαρξης και του ειρηνικού περάσματος στον σοσιαλισμό δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η ανοιχτή ομολογία της αδυναμίας της σοβιετικής νομενκλατούρας να επιβληθεί δυναμικά. Και ρίχνει όλο το βάρος στην ειρηνόφιλη εκστρατεία με στόχο: να αποκοιμίσει λαούς και κυβερνήσεις ως προς τις πραγματικές της προθέσεις. Να δημιουργήσει κλίμα εφησυχασμού και να αναστείλει ή να επιβραδύνει τον εξοπλισμό της Δύσης. Συνεχίζοντας με αμείωτη ένταση η ίδια τα εξοπλιστικά της προγράμματα για να καταστεί, σε δεδομένη στιγμή, πραγματικότητα το κρυφό της όνειρο, η στρατιωτική υπεροπλία».

Ο γύφτικος πρόλογος, η προπαγάνδα περνούσε – πάντα, όσο να "ναι, περνάει. 

Ολοι φωνάζαμε μόνο κατά των Αμερικανών στο Βιετνάμ, ενώ τους Βιετκόνγκ εξόπλιζαν ταυτόχρονα και πλουσιοπάροχα η Σοβιετική Ενωση και η Κίνα, αλλά ουδείς σχεδόν μιλούσε γι" αυτό. Δεν ήταν αρκετά επαναστατικό, δεν ήταν in να το πεις. Το «Oh freedom» της Τζόαν Μπαέζ ήταν κατά των Αμερικανών. Εξάλλου συμφωνούσε και η ημιμαθής Βανέσα Ρεντγκρέιβ. Οπότε;

Ακόμα και τώρα είναι δύσκολο να κάνεις αυτήν τη συζήτηση απροκατάληπτα. Δεν συμφέρει τις προοδευτικές μνήμες μας. Τις ενοχλεί.  

Και έπειτα από τόσο σανό που έχουμε βοσκήσει και μηρυκάσει επί δεκαετίες, συν τον σημερινό, που ευτυχώς τον καταλαβαίνουμε (όχι όλοι, βέβαια), έρχεται, λόγω ρώσων πρακτόρων, και ο κ. Κοτζιάς, που...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Γιατί τους απελευθέρωσε;

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΥΡΙΓΟΥ

Η απελευθέρωση των δύο ελλήνων στρατιωτικών παραμονή του δεκαπενταύγουστου υπήρξε εντελώς αιφνιδιαστική. Το γεγονός έφερε ανακούφιση στις οικογένειές τους και σκόρπισε χαρά και συγκίνηση σε όλη την Ελλάδα λόγω του μεγάλου συμβολισμού που έφερε η πολύμηνη και καθ’ όλα άδικη κράτησή τους αλλά και η λύτρωσή τους παραμονή της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Τί όμως συνέβη και το καθεστώς Ερντογάν αποφάσισε να τους αφήσει ελεύθερους;


Όλες οι ενδείξεις συντείνουν προς το ότι η ευτυχής εξέλιξη συνδέεται άμεσα με το θέμα της συνεχιζόμενης κρατήσεως του αμερικανού πάστορα Μπράνσον και της συνεπακόλουθης εντάσεως μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ.  


Εκτός από τον Μπράνσον, στις τουρκικές φυλακές κρατούνται αμερικανοί, γερμανοί και γάλλοι υπήκοοι. Εδώ και λίγες ημέρες οι ΗΠΑ δεν ζητούν μόνον την αποφυλάκιση του πάστορα. Απαιτούν πλέον την απελευθέρωση όλων όσων σχετίζονται με αμερικανικά συμφέροντα (αμερικανοί αλλά και τούρκοι υπάλληλοι σε αμερικανικά προξενεία) και κρατούνται στις τουρκικές φυλακές. 


Η περίπτωση των δύο ελλήνων στρατιωτικών διέφερε ως προς τις άλλες υποθέσεις ξένων υπηκόων διότι δεν τους κατηγορούσαν για συνεργασία με τους Γκιουλενιστές ή τους αυτονομιστές του ΠΚΚ.  


Κατά τα λοιπά υπήρχαν πολλές ομοιότητες. Όλοι έχουν κρατηθεί επί μακρό χρονικό διάστημα χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες. Όταν γίνονται γνωστές οι κατηγορίες, διαπιστώνεται ότι δεν συνοδεύονται από ισχυρά στοιχεία. Σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχει η βεβαιότητα ότι πρόκειται περί ομηρίας, όπου η τουρκική πλευρά περιμένει να πάρει κάτι ως αντάλλαγμα για να τους αφήσει ελεύθερους.


Με την αιφνιδιαστική του κίνηση ο Ερντογάν ήθελε να περάσει διάφορα μηνύματα:


•Προς τις ΗΠΑ και την Ευρώπη: Το καθεστώς δεν είναι απόλυτο και μονολιθικό. Υπάρχει ελπίδα σύντομης απελευθερώσεως του αμερικανού πάστορα και ίσως και άλλων.


•Προς τις ΗΠΑ: Οι δύο έλληνες στρατιωτικοί αφέθησαν μετά από απόφαση τουρκικού δικαστηρίου. Επομένως και η υπόθεση του πάστορα πρέπει να περάσει τυπικώς μέσα από την τουρκική δικαιοσύνη. Ήδη ένας τούρκος δημοσιογράφος, ο Αμπντουκαντίρ Σεβί, γνωστός για τις στενές του σχέσεις με το κυβερνών ισλαμικό κόμμα, έγραψε ότι η απελευθέρωση του πάστορα είναι θέμα χρόνου, εάν οι ΗΠΑ παρουσιάσουν στοιχεία για τα προβλήματα που έχει προκαλέσει στην ψυχική του υγεία η σχεδόν διετής παραμονή στις φυλακές.


•Προς τις διεθνείς αγορές: Η απελευθέρωση είναι σημάδι επιστροφής της Τουρκίας σε μία πιο λογική στάση. Οι αγορές που είναι εξαιρετικά ευαίσθητες σε σχετικές κινήσεις ελπίζεται ότι θα το καταγράψουν και θα μειωθούν οι διεθνείς οικονομικές πιέσεις προς την τουρκική λίρα.


Η απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών θα πρέπει να συνδυασθεί και με την ανακοίνωση που εξέδωσαν στις 31 Ιουλίου 18 ηγέτες θρησκευτικών μειονοτήτων της Τουρκίας. Στην ανακοίνωση αναφέρεται οι μειονότητες «είναι ελεύθερες να ζήσουν σύμφωνα με την πίστη τους και να ασκήσουν τα λατρευτικά τους καθήκοντα σύμφωνα με τις παραδόσεις τους. Δηλώσεις που αναφέρουν ή υπονοούν καταπίεση είναι εντελώς αναληθείς». Η ανακοίνωση αποτελούσε απάντηση στα σχόλια του αμερικανού αντιπροέδρου Μάικ Πένς που είχε πει ότι δεν υπάρχει θρησκευτική ελευθερία στην Τουρκία. 


Ουδέποτε ο Ερντογάν θα κατέφευγε σε μία τέτοια κίνηση από ανθρώπους που θεωρεί κατώτερους (γκιαούρηδες), εάν δεν αισθανόταν ότι βρίσκεται υπό τρομερή πίεση. Αυτό δηλώνει και η απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών. Εάν επιβεβαιωθεί τις επόμενες ημέρες ότι δεν πρόκειται περί τακτικού ελιγμού του Ερντογάν για να κερδίσει χρόνο, θα έχουμε μία ακόμη απόδειξη του απίστευτου ρεαλισμού του, όταν πιέζεται.


Επίσης, είναι βέβαιον ότι...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Η ήττα και τα δακτυλικά της αποτυπώματα

Από τον Σαράντο Ι. Καργάκο

Δέν ἤμουν ὑπέρ τοῦ κάποτε κατά τῶν Σκοπίων ἐπιβληθέντος «ἐμπάργκο»· καί τή διαφωνία αὐτή τήν εἶχα ἐκφράσει ἔντονα στήν τηλοψία πρός τόν τότε πολιτικό τοῦ ΠΑΣΟΚ, τόν κ. Μπαντουβᾶ, πού ἦταν ἕνας ἐκ τῶν ἐμπνευστῶν τοῦ μέτρου αὐτοῦ. Ὁ λόγος ἦταν ἁπλός: τό «ἐμπάργκο» ἦταν διάτρητο, ἄρα ἀναποτελεσματικό. Κι ἀκόμη θά εὐνοοῦσε -ὅπως καί εὐνόησε- τό λαθρεμπόριο.  

Αὐτό πού εἶχα γράψει στόν «Ἐλεύθερο Τύπο», μόλις ἔπεσαν τά κομμουνιστικά καθεστῶτα, ἦταν τό «πέσιμο» τῆς φορολογίας σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τίς ἐπιχειρήσεις στό 10%. Τότε θά γέμιζε ἡ Ἑλλάδα ἀπό τά λεφτά πού εἶχαν συγκεντρώσει μέ μύριους τρόπους τά εὐφυέστερα -ὄχι καί εὐγενέστερα- μυαλά πού δροῦσαν στό κομμουνιστικό μπλόκ.

 

Ἀντίθετα τά νέα καθεστῶτα τῶν γειτονικῶν χωρῶν χαμήλωσαν τή φορολογία καί τότε τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἐπιχειρηματικοῦ μας κόσμου -ἀκόμη καί ἐπιχειρήσεις γιά σουτιέν!- σάν σμῆνος πουλιῶν πέταξε πρός τίς γειτονικές χῶρες. Κι ἕνα μέρος τῶν ἐπιχειρήσεων -μέ πρῶτο κάποιο γνωστό τότε σοῦπερ μάρκετ-μετακινήθηκε πρός τά Σκόπια. Ἄλλες ἐπιχειρήσεις στράφηκαν πρός τήν Ἀλβανία, Βουλγαρία, Ρουμανία καί Κύπρο (εὐτυχῶς!). 

Ἄς περιοριστοῦμε στά Σκόπια. Ἄν δέν ὑπῆρχε σέ ἀλπικά μεγέθη μεγάλη φορολογία, δέν θά ἔφευγαν οἱ ἑλληνικές ἐπιχειρήσεις γιά τά Βαλκάνια καί εἰδικά γιά τά κακόβουλα Σκόπια. Καί χωρίς τίς ἑλληνικές ἐπενδύσεις τά Σκόπια δέν θά εἶχαν οἰκονομικό ὀξυγόνο.

 

 

Ἀπό εἰδήμονα τότε περί τά οἰκονομικά -ἀπό αὐτούς πού ἔκαναν τήν οἰκονομία μας «γυαλιά-καρφιά»- μοῦ εἶχε παρατηρηθεῖ πώς ἄν δέν μπαίναμε ἐμεῖς θά ἔμπαιναν ξένοι, ἐνῶ ἔτσι κάτι εἰσρέει καί στήν Ἑλλάδα. Ἐφαρμοζόταν τότε ἡ μεγαλοδιάστατη οἰκονομική πολιτική: Θά κερδίσουμε τούς Βαλκάνιους μέ τήν οἰκονομική διείσδυση!  

 

 

«Στροῦτζες καί μοῦτζες» πού λέει καί ὁ Μακρυγιάννης. Ἀντί νά τούς ...διεισδύσουμε ἐμεῖς, μᾶς διείσδυσαν αὐτοί. Συγγνώμη γιά τήν ἀσυνταξία, ἀλλ’ ὅλη ἡ πολιτική μας κινεῖται ἐκτός συντακτικῆς δομῆς.

 

Τή λεγόμενη ὑψηλή οἰκονομία τήν ἔχουμε γιά διδασκαλία καί ὄχι γιά ἐφαρμογή. Ἔχουμε οἰκονομολόγους γιά θέσεις ἀλλ’ ὄχι γιά παραγωγή πλούτου. Μέχρι καί χαμομήλι εἰσάγουμε ἀπό τήν Ἰνδία καί τσάι Ταϋγέτου ἀπό τήν Ἀλβανία!  

 

 

Μέ ὅλα αὐτά θέλω νά πῶ τοῦτο: ὅπως δέν ξέρουμε νά κάνουμε καλή οἰκονομική πολιτική (πλήρως ἀποβιομηχανισμός τῆς χώρας), δέν ξέρουμε νά κάνουμε οὔτε ἐξωτερική πολιτική. 

 

 

Χαμόγελα καί χειραψίες πολλές ἀλλά περισσότερες οἱ καρπαζιές. Κατάντησαν τά εὐτραφῆ μάγουλα κάποιων πολιτικῶν μας πεδίο κατάλληλο γιά προσγείωση σφαλιαρῶν. 

 

 

«Νικηθήκαμε» λέει ὁ δήμαρχος Θεσσαλονίκης πού ναί μέν τό ὄνομά του -πιθανῶς καί ὁ ἴδιος- νά ἔχουν σχέση μέ τόν οἶνο πού τελεῖ ὑπό τήν προστασία καί εὐλογία τοῦ Διονύσου, ἀλλά ὁ ἴδιος εἶναι ἀπροσδιόνυσος. Ἄν δέν γνωρίζει τή λέξη, τότε ἄς συμβουλευθεῖ ἕνα καλό λεξικό. Ὡστόσο, ὁμολογῶ κι ἐγώ (καί τό εἶχα προβλέψει σέ βιβλίο μου πού κυκλοφορήθηκε τό 1992), ὅτι ὄντως ἡττηθήκαμε. Καί ἡττηθήκαμε, διότι δέν δώσαμε μάχη. Κατευνασμός τήν ὥρα πού ὁ παγκόσμιος Ἑλληνισμός ἦταν σέ συναγερμό. Σμήνη οἱ εὐαγγελιστές τοῦ ρεαλισμοῦ: «Ἡσυχία, παιδιά! Κατευνασμός!». Καί προκόψαμε...

 

Ὡστόσο τίς μεγαλύτερες εὐθύνες δέν τίς ρίχνω στούς πολιτικούς οὔτε καί στούς δημοσιογράφους, ἀφοῦ πλέον ὁ Τύπος εἶχε περάσει σέ χέρια ἐπιχειρηματιῶν. Οὔτε καί στήν Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἡ Σάλπιγγα τῆς Ἱεριχοῦς, ὁ Χριστόδουλος, εἶχε ἀπροσδοκήτως ὕποπτα σιγήσει.

 

Τίς περισσότερες εὐθύνες ἐπιρρίπτω...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Το χάσμα Ελλάδας και Σλαβομακεδόνων

Γράφει ο  Αγγελος Μ. Συρίγος 

Αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Υ​​πάρχουν ορισμένες κρίσεις που παίρνουν χαρακτήρα αξιώματος: «Εάν θέλεις ειρήνη, δώσε ώθηση στο εμπόριο» ή «Σύνορα που τα διασχίζουν εμπορεύματα δεν τα διασχίζουν στρατοί». Θεωρητικώς, η αύξηση του εμπορίου μεταξύ δύο χωρών διευκολύνει την επίλυση άλλων πολιτικών διαφορών. Στην πράξη τα πράγματα είναι διαφορετικά. 

Αυτό αποδεικνύεται από την περίπτωση της ΠΓΔΜ. Η Ελλάδα ήδη από τη δεκαετία του 1990 κατέχει σταθερά την πρώτη θέση στις άμεσες επενδύσεις στη γειτονική χώρα και είναι κορυφαίος εμπορικός της εταίρος. Η οικονομική εξάρτηση της ΠΓΔΜ από την Ελλάδα δεν έπεισε (πολλώ δε μάλλον δεν πειθανάγκασε) την ηγεσία των Σκοπίων να αλλάξει τη στάση της στο θέμα της ονομασίας. Επίσης η Ελλάδα δεν είναι άγνωστη χώρα στους Σλαβομακεδόνες. Εκατοντάδες χιλιάδες πλημμυρίζουν τις ακτές της Βόρειας Ελλάδας το καλοκαίρι, ενώ η «βόλτα» στα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης συνιστά καταναλωτική καταξίωση για τη νεολαία της ΠΓΔΜ. Ούτε αυτή η καθημερινή πραγματικότητα έχει διευκολύνει κατ’ ελάχιστον την επίλυση των πολιτικών διαφορών.

Η μέχρι σήμερα διαμάχη γύρω από το θέμα του ονόματος δεν έχει επιτρέψει να δούμε σοβαρά τι μας απομακρύνει με τέτοιον αποφασιστικό τρόπο από τους Σλαβομακεδόνες. Πρόκειται για έναν λαό ορθόδοξο, αγροτικό, χωρίς ιδιαίτερη πολιτισμική λάμψη και με εγγενή κρίση ταυτότητας. Μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα, θεωρούσαν εαυτούς Ρωμιούς. Μετά βγήκε στην επιφάνεια η βουλγαρική τους πλευρά, ενώ από τη δεκαετία του 1920 άρχισε να ανακαλύπτεται ο Μακεδονισμός. Την ίδια στιγμή ομάδες που μιλούν συγγενικές διαλέκτους σε γειτονικές χώρες αυτοπροσδιορίζονται ως Βούλγαροι ή Ελληνες. 

Εξαρχής, ο πραγματικός κίνδυνος για τη νέα συλλογική ταυτότητα των Σλαβομακεδόνων ήταν (και παραμένει) η Βουλγαρία. Από αυτήν προσπαθούν απεγνωσμένα να διαφοροποιηθούν. Επειδή κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο, το ιδεολόγημα του Μακεδονισμού βασίστηκε κυρίως στην αντιπαράθεση με την Ελλάδα. Σε αυτό συντείνει και το γεγονός ότι ένα μικρό τμήμα των σημερινών πολιτών της ΠΓΔΜ είναι απόγονοι σλαβόφωνων που έφυγαν από την Ελλάδα με το τέλος του ελληνικού εμφυλίου πολέμου.

Το εγγενές πρόβλημα δεν λύνεται ούτε με τη συμφωνία των Πρεσπών. Περιέχει μεν αρκετά άρθρα που αναφέρονται γενικά σε μελλοντικές συνεργασίες, μεταξύ άλλων, στους τομείς της οικονομίας, του τουρισμού, της άμυνας, του πολιτισμού και της εκπαιδεύσεως. Θα πρέπει, όμως, να επισημανθεί ότι, παρά τη διαφορά με το όνομα, ανάλογες δράσεις (αποσπασματικές και εκ καθήκοντος) υπάρχουν ήδη μεταξύ των δύο χωρών. Επί παραδείγματι, εδώ και χρόνια στη Σχολή Εθνικής Αμύνης (ΣΕΘΑ) σπουδάζουν αξιωματικοί από τα Σκόπια. Επιπλέον, σύμφωνα με τις μέχρι σήμερα ενδείξεις, η κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών είναι αμφίβολη και θα αποτελέσει αφορμή πολιτικών εξελίξεων και προκηρύξεως εκλογών.

Εν κατακλείδι, έχουμε την ΠΓΔΜ, που η ταυτότητά της είναι εν μέρει δομημένη και στον ανθελληνισμό. 

Παράλληλα, είναι ένα κράτος που εάν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να το εφεύρει η ελληνική εξωτερική πολιτική. Κάτι που επίσης μας συμφέρει είναι η προσπάθεια των Σλαβομακεδόνων να διαφοροποιηθούν από τους Βουλγάρους και να συστήσουν ένα ξεχωριστό έθνος με δική τους γλώσσα.  

Καλούμαστε να χειριστούμε δύο αντικρουόμενες πραγματικότητες. Οι οικονομικές σχέσεις, το εμπόριο και ο τουρισμός απέτυχαν. Χρειάζεται συγκροτημένη πολιτική παρέμβαση με αιχμή αυτό που εδώ και χιλιετίες είναι το ισχυρό μας όπλο: ο πολιτισμός και η παιδεία. Κάποιες από τις πρώτες, αυτονόητες σκέψεις είναι...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Αμερικανός πάστορας και Ελληνες στρατιωτικοί

Γράφει ο Αγγελος Μ. Συρίγος 

Αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Ο ​Αμερικανός πάστορας Μπράνσον συνελήφθη από τις τουρκικές αρχές τον Οκτώβριο του 2016. Πέρασαν 18 μήνες μέχρι να του απαγγελθούν κατηγορίες. 

Είναι ένας μόνον από τους 20 Αμερικανούς πολίτες που έχουν κατηγορηθεί για συνεργασία με τρομοκρατικές ομάδες μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου 2016. Η περίπτωσή του όμως έχει καταστεί εμβληματική διότι την παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον (και εκνευρισμό) η ισχυρή ομάδα των ευαγγελικών της Αμερικής. Το θέμα του έχει απασχολήσει επανειλημμένως τον πρόεδρο Τραμπ και τη Γερουσία.

Στις αρχές Αυγούστου το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών ενεργοποίησε ένα νόμο του 2012 και επέβαλε κυρώσεις σε δύο Τούρκους υπουργούς μέχρι την «άμεση απελευθέρωση» του πάστορα. Πέραν του Μπράνσον, οι ΗΠΑ απαιτούν πλέον την απελευθέρωση όλων των Αμερικανών αλλά και των Τούρκων που είναι υπάλληλοί τους στα αμερικανικά προξενεία και κατηγορούνται για επαφές με «τρομοκράτες». Θεωρούν ότι οι κατηγορίες είναι παντελώς αβάσιμες.

Ολα αυτά συνδέονται με το απίστευτο κατρακύλισμα της τουρκικής λίρας. Από την αρχή του χρόνου μέχρι τον Ιούλιο η λίρα είχε χάσει το 1/4 της αξίας της έναντι του δολαρίου. Μετά το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου έχει πλέον χάσει περισσότερο από το 1/3 και βαδίζει προς νέα ιστορικά χαμηλά.  

Στην Τουρκία τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ μιλούν για συνωμοσία σιωνιστών και ευαγγελικών κατά της τουρκικής οικονομίας.  

Ο Ερντογάν είναι πιο προσεκτικός: «Γνωρίζω καλά ποιος το έστησε και περιμένω από τον Τραμπ να του χαλάσει το παιχνίδι», είπε αφήνοντας τον Αμερικανό πρόεδρο έξω από τη συνωμοσία...

Η διαμάχη Τουρκίας - ΗΠΑ σχετικώς με την κράτηση του Αμερικανού πάστορα Μπράνσον οδηγεί σε χρήσιμα συμπεράσματα και για τους δύο Ελληνες στρατιωτικούς.

Κατ’ αρχάς αποδεικνύεται λανθασμένη η εκτίμηση στις ΗΠΑ (όπως και στην Ελλάδα) ότι μετά τις εκλογές ο Ερντογάν θα άλλαζε τη στάση του ως προς το θέμα των κρατήσεων ξένων πολιτών.

Παρά τις ισχυρές πιέσεις που δέχεται ποικιλοτρόπως από την παγκόσμια υπερδύναμη, ο Ερντογάν δεν άφησε ελεύθερο τον πάστορα. Μοναδική υποχώρηση ήταν ότι τον έθεσε σε κατ’ οίκον περιορισμό.

Ενα τρίτο συμπέρασμα είναι ότι η Τουρκία κρατά ξένους πολίτες με τη λογική του ανατολίτικου παζαριού. Το επιχείρησε (δυστυχώς) με επιτυχία με τη Γερμανία και τον Τουρκογερμανό δημοσιογράφο Γιουκσέλ. Απελευθερώθηκε όταν η Μέρκελ συναίνεσε στη χρήση γερμανικού στρατιωτικού υλικού από την Τουρκία. Τα ίδια προσπαθεί να κάνει με τον Μπράνσον. Στην αρχή έλεγε «τον πάστορα για τον πάστορα», υπονοώντας ανταλλαγή με τον μουσουλμάνο ιεροκήρυκα Γκιουλέν. Ακολούθως, πέρασε στη λογική της ανταλλαγής με τον Χακάν Ατίλα, διευθυντικό στέλεχος της τουρκικής κρατικής τράπεζας Halk Bank. Καταδικάσθηκε στις ΗΠΑ σε 32 μήνες φυλακή για παραβίαση των κυρώσεων κατά του Ιράν. Η συμφωνία περιελάμβανε απελευθέρωση του Μπράνσον και μεταγωγή του Ατίλα στην Τουρκία, για να εκτίσει εκεί την ποινή του. Η συμφωνία χάλασε όταν η Τουρκία ζήτησε επιπλέον να σταματήσουν οι περαιτέρω έρευνες των αμερικανικών αρχών για την τράπεζα Halk Bank.

Ολα αυτά επιβάλλουν αλλαγή τακτικής της Ελλάδος:  

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Οι σχέσεις της Τουρκίας με ΗΠΑ-Ρωσία και πώς επηρεάζουν την Ελλάδα

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...
Του Βασίλη Κοψαχείλη

Διεθνολόγου

 

Οι ώρες αυτές είναι από εκείνες τις στιγμές που η Ιστορία κρατά την ανάσα της, περιμένοντας τις εξελίξεις…

 

Η οικονομική κρίση στην Τουρκία σε συνδυασμό με το σκληρό παιχνίδι των υπερδυνάμεων, ΗΠΑ και Ρωσίας, γύρω από τη γεωστρατηγική της αξία, εγείρει φόβους ότι ενδεχομένως ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να αποτολμήσει να παίξει το τελευταίο του χαρτί, θέλοντας να δείξει σε όλους ότι η Τουρκία είναι το αφεντικό που κρατά τα κλειδιά της Ανατολικής Μεσογείου.

 

Όσο και αν δεν μας αρέσει εδώ στην Ελλάδα να μας το λένε, στις διεθνείς σχέσεις το μέγεθος μετράει. Και η Τουρκία είναι ένα μέγεθος πολύ σημαντικό, που για τις υπερδυνάμεις ΗΠΑ και Ρωσία αξίζει την ανάληψη υψηλών ρίσκων και θυσιών προκειμένου να κερδηθεί. Και επειδή εμείς είμαστε ένα μικρό μέγεθος, ενδεχομένως αν συνεχίσουμε να καπνίζουμε τις δάφνες «αναβάθμισης του ρόλου μας» στην περιοχή, να βρεθούμε, ξαφνικά και ξανά, σε ρόλο Ιφιγένειας προκειμένου να ξεκλειδωθούν εξελίξεις στην Τουρκία και στην ευρύτερη περιοχή μας.

 

ΗΠΑ και Τουρκία
 

Από την ώρα που πρόεδρος των ΗΠΑ ανέλαβε ο Ντόναλντ Τραμπ, η Αμερικανική στρατηγική εξωτερικών και άμυνας δεν είναι μία αλλά δύο: η παραδοσιακή των αρμόδιων υπηρεσιών και αυτή του Ντόναλντ Τραμπ.

 

Η παραδοσιακή Αμερικανική στρατηγική θεωρεί την Τουρκία πολύτιμη. Πολύτιμη ως σύμμαχο, πολύτιμη ως στρατηγική θέση, πολύτιμη εναντίον της Ρωσίας, πολύτιμη για τη Μέση Ανατολή, πολύτιμη ως πύλη ενεργειακών πόρων προς τα Δυτικά, πολύτιμη ως πρότυπο κοσμικού Μουσουλμανικού κράτους, πολύτιμη και χρήσιμη για πολλές άλλες δουλειές που στην παγκόσμια πολιτική γίνονται αλλά ποτέ δεν λέγονται.

 

Η στρατηγική του Ντόναλντ Τραμπ την θεωρεί πολύτιμο «λαγό», έναν γεωπολιτικό Ελβετικό σουγιά που θα του κάνει όλες τις δουλειές στην ευρύτερη περιοχή. Γνωρίζοντας και την ιδιοσυγκρασία του Τούρκου Προέδρου, ο πρόεδρος Τραμπ έχει χρήσει την Τουρκία κορυφαίο πολυεργαλείο ανακατέματος της περιοχής στη στρατηγική του.

 

 Παρά τις αντίθετες δηλώσεις των Αμερικανών διπλωματών, ο Λευκός Οίκος ενδιαφέρεται ελάχιστα για το αν τελικά θα περάσει Αζέρικο αέριο μέσω Τουρκίας στην Ευρώπη. Γιατί ξέρει καλά ότι μαζί με το Αζέρικο αέριο θα περάσει και το Ρωσικό…

 

Και εδώ υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων με τη στρατηγική του προέδρου Τραμπ που θέλει να πουλήσει το ακριβότερο αμερικανικό LNG στην Ευρώπη. Για να συμφέρει το αμερικανικό LNG θα πρέπει να γίνει πάρα πολύ ακριβό το Αζέρικο και το Ρωσικό αέριο στο νότο. Και αυτό συνήθως γίνεται με ένα τρόπο. Με μια γεωπολιτική κρίση που θα κάνει την Ανατολική Θράκη no – go – zone ενεργειακών συμφερόντων από την Ανατολή προς τη Δύση.

 

Επίσης, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν ενδιαφέρεται να κρατήσει τις ΗΠΑ εντός ΝΑΤΟ. Θεωρεί το ΝΑΤΟ αποκλειστικά Ευρωπαϊκή υπόθεση. Αντίθετα, ενδιαφέρεται να προχωρήσει σε διμερείς διακρατικές αμυντικές συμφωνίες με τα κράτη της Ευρώπης, με τις ΗΠΑ να είναι συμβαλλόμενο μέρος από θέση ισχύος και με απτά ανταλλάγματα για την Αμερικανική πολεμική βιομηχανία. 

Για να το καταφέρει αυτό, χωρίς οι ΗΠΑ να επωμιστούν το διπλωματικό κόστος της αποχώρησης από το ΝΑΤΟ, ενδεχομένως να χρησιμοποιήσει ως «λαγό» την Τουρκία για τη «βρώμικη» δουλειά. Και φαίνεται ότι με τα λεγόμενά του ο Ερντογάν τον εξυπηρετεί, άρα δεν έχει κανένα λόγο να κάνει πίσω ο πρόεδρος Τραμπ στην κόντρα του με τον Ερντογάν… για την ώρα τουλάχιστο!

 

Ρωσία και Τουρκία
 

Από το καλοκαίρι του 2016, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του Ερντογάν, η Ρωσία έχει προσθέσει το πετράδι Τουρκία στο στέμμα της…

 

Έκτοτε έχει συνδέσει σημαντικά γεωστρατηγικά της συμφέροντα, συμπεριλαμβανομένων των ενεργειακών, με την παραμονή του Ερντογάν στην εξουσία.
 

Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε το Κρεμλίνο να δει θα ήταν μια στρατηγική ήττα του Ερντογάν που θα τελείωνε το όνειρο της Ρωσίας να εισχωρήσει ενεργειακά από το νότο στην Ευρώπη, καθώς και μέσω της Τουρκίας να ελέγξει για πρώτη φορά στην ιστορία της τον άξονα Στενά Βοσπόρου – Ερυθρά Θάλασσα, αφού οι συστοιχίες S-400 προορίζονται για το Βόσπορο και τη Σομαλία αντίστοιχα, που εσχάτως απέκτησε εκεί σημαντική στρατιωτική βάση η Τουρκία.

 

Έτσι, αντίθετα από το Λευκό Οίκο, το Κρεμλίνο θα ήθελε τον απόλυτο έλεγχο και τη (Ρωσική) σταθερότητα στη Θράκη, ενώ θα έβλεπε πολύ θετικά μία έκρυθμη γεωπολιτικά κατάσταση στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Άρα, η Τουρκία του Ερντογάν θα μπορούσε να είναι χρήσιμο πολυεργαλείο και για την στρατηγική του Κρεμλίνου στην ευρύτερη περιοχή…
 

Τουρκία και περιφερειακή ασφάλεια

 

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι τα ανταγωνιστικά συμφέροντα ΗΠΑ και Ρωσίας στην περιοχή μας, συγκλίνουν στο να χρησιμοποιήσουν ανταγωνιστικά, αλλά πάντα ελεγχόμενα, την Τουρκία του Ερντογάν ως χρήσιμο «λαγό» ανακατέματος της τράπουλας και πρόκλησης αναταραχών που θα ξεκλειδώσουν εξελίξεις.

 

Ανάλογα με το ποιος από τους δύο θα κερδίσει, ο Ερντογάν την επόμενη μέρα θα είναι πρόβλημα ή εξιλαστήριο θύμα και για τους δύο. Έτσι, ο Ερντογάν θα θυσιαστεί και η Τουρκία με νέα ηγεσία θα παραμείνει πολύτιμη γενικά στη σφαίρα επιρροής του κερδισμένου.

 

ΗΠΑ και Ρωσία, η κάθε μία για τους δικούς της λόγους, έχουν κάθε συμφέρον να εξωθήσουν τον Ερντογάν στο λάθος…

 

Η Ελλάδα ως Ιφιγένεια;
 

Οι σχεδιασμοί τόσο του Λευκού Οίκου όσο και του Κρεμλίνου έχουν και την Ελλάδα στο κάδρο. Και δεν μας έχουν ως προστατευόμενους «παίκτες», όπως για παράδειγμα έχει καταφέρει να είναι το Ισραήλ, αλλά ως χρήσιμη Ιφιγένεια απέναντι στην ασταθή Τουρκία. 

Διότι...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Το «σύνδρομο του Πάλμερστον»

Του ΚΩΣΤΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗ


Η ​Ελλάς είναι μία χώρα κατ’ εξοχήν υπέρ της διατηρήσεως του status quo στις διεθνείς της σχέσεις. Εάν αυτό συμβαίνει από έλλειψη ζωτικής ορμής ή λόγω εγγενούς αδυναμίας είναι επί της ουσίας αδιάφορο. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας θεωρήσεως της εξωτερικής πολιτικής, η Ελλάς είναι ίσως η μόνη χώρα τα ύψιστα εθνικά συμφέροντα της οποίας επιβάλλουν κατ’ αρχήν την παραμονή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Αλλά οι εξελίξεις δεν διαμορφώνονται σύμφωνα με τις επιθυμίες ή τα διαχρονικά συμφέροντα της Ελλάδος. Η επιβολή κυρώσεων σε δύο υπουργούς της Τουρκίας από τη διοίκηση του Ντόναλντ Τραμπ, ως άσκηση πιέσεως για την απελευθέρωση του πάστορα Aντριου Μπράνσον –κατηγορουμένου για συνεργασία με το δίκτυο του ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν–, ενδέχεται να οδηγήσει σε εκτράχυνση των σχέσεων της Aγκυρας με την Ουάσιγκτον.  


Από άποψη ουσίας, είναι ένα εφιαλτικό ενδεχόμενο για τα ελληνικά συμφέροντα.


Υπάρχουν κάποιοι που εύχονται τη δρομολόγηση των εξελίξεων προς την κατεύθυνση αυτή. Ακραία ρητορική εναντίον της Aγκυρας χρησιμοποίησε ο Ανδρέας Παπανδρέου στη δεκαετία του ’70 και όντως προκάλεσε πατριωτική διέγερση στα πλήθη, και επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ η χώρα περιήλθε σταδιακώς σε φάση φινλανδοποιήσεως έναντι της Τουρκίας και αυτό το καθεστώς υφίσταται στο Αιγαίο πλέον.


Από την άλλη πλευρά, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ δεν ανήκει στη χορεία των πολεμίων του Τούρκου ομολόγου του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Oταν ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας –σύμφωνα με πληροφορίες– άρχισε να θέτει το θέμα της Τουρκίας και του κ. Ερντογάν στις διμερείς συνομιλίες του με τον πρόεδρο Τραμπ, εκείνος τον διέκοψε, λέγοντας: «Είναι σκληρός, αλλά μου αρέσει».


Αλλά ο κ. Τραμπ είναι δέσμιος της ιδέας του για αποκατάσταση της ηγεμονικής θέσεως των ΗΠΑ, που είχε πράγματι τρωθεί τις τελευταίες δεκαετίες κατά τη θητεία των τριών τελευταίων προέδρων των ΗΠΑ – Μπιλ Κλίντον, Τζoρτζ Μπους του νεωτέρου και κυρίως επί Μπαράκ Ομπάμα.


Eτσι, λοιπόν, εξ αφορμής τον κατ’ οίκον περιορισμό του πάστορα Aντριου Μπράνσον, από τις τουρκικές αρχές, ο κ. Τραμπ επέβαλε κυρώσεις σε δύο υπουργούς της κυβερνήσεως της Aγκυρας. Δεν επτοήθη όμως ο κ. Ερντογάν και επιμένει στην έκδοση του Φετουλάχ Γκιουλέν και η κλιμάκωση υπάρχει κίνδυνος να οδηγήσει σε πλήρη αποξένωση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ.


Πρόκειται συνεπώς, από μιαν άποψη, για μία νέα εκδοχή του «συνδρόμου του Πάλμερστον», ο οποίος εξ ασημάντου αφορμής –δηλαδή των υπερόγκων οικονομικών αποζημιώσεων που απαιτούσαν οι Βρετανοί υπήκοοι Τζoρτζ Φίνλεΐ και Δαυίδ Πατσίφικο από την Ελλάδα– επέβαλε αποκλεισμό, υπό τον ναύαρχο Πάρκερ, το 1850 επικαλούμενος τη ρωμαϊκή αρχή civis Romanus sum – «Είμαι Ρωμαίος πολίτης» και ως εκ τούτου η Αυτοκρατορία διά της ισχύος της θα προασπίσει τα συμφέροντά μου. 


Με χλευασμό αντιμετώπισαν τον λόρδο Πάλμερστον τότε ο Γουίλιαμ Γκλάντστοουν και ο λόρδος Ρόμπερτ Σέσιλ, αλλά...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Στήνουν μια «νέα Γιάλτα» - Ας ξυπνήσουμε, πριν οι εξελίξεις μάς βρουν σε ξαπλώστρα και ομπρέλα.

Φαίνεται ότι κάποιοι θέλουν να στήσουν μια «νέα Γιάλτα». ΗΠΑκαι Ρωσία είναι έτοιμες να ξαναμοιράσουν τον νέο κόσμο, όχι πάνω σε μια χαρτοπετσέτα, όπως έγινε το 1945 από τους Ρούσβελτ και Στάλιν, αλλά στο... σκοτεινό δίκτυο. Και αρχίζουν ξανά να παίζουν με τα σύνορα των χωρών.  

Για άλλη μια φορά, η πυριτιδαποθήκη του κόσμου, τα Βαλκάνια, βρίσκεται στο επίκεντρο των εξελίξεων. Μια σειρά από εθνικισμούς αναβιώνει στην περιοχή και δημιουργεί αργά και σταθερά ένα μείγμα, που είναι έτοιμο να ζωντανέψει φαντάσματα και εφιάλτες τού χθες. 

Ρωσία και ΗΠΑ κινούν τα πιόνια τους στην περιοχή και δοκιμάζουν τις αντοχές του οικοδομήματος που λέγεται Ευρώπη. Μιας Ευρώπης τραυματισμένης από τη λιτότητα και το Προσφυγικό, που κατέφαγαν τα θεμέλιά της. Μιας Ευρώπης που έχει απέναντί της ένα πληγωμένο και ανεξέλεγκτο θηρίο, το οποίο λέγεται «Τουρκία του Ερντογάν». 

Το σχέδιο για τη «Μεγάλη Αλβανία», που είναι σε πλήρη εξέλιξη, είναι απλώς ένα κομμάτι του παζλ το οποίο κάποιοι στήνουν στην περιοχή μας. Το κακό είναι ότι όλα όσα συμβαίνουν στα Βαλκάνια βρίσκουν τη χώρα μας σε μια προσπάθεια να ξανασταθεί στα πόδια της μετά τα οκτώ χρόνια σκληρού Μνημονίου. Και τη βρίσκουν «ανοιχτή», τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά και διπλωματικά. Φιλίες και συμμαχίες χρόνων, όπως αυτή με τη Ρωσία, δοκιμάζονται και δίνουμε την αίσθηση ότι δεν έχουμε καταλάβει ότι το «ανήκομεν εις την Δύσιν» δεν μας υποχρεώνει να μην έχουμε καλές σχέσεις με άλλους μεγάλους «παίκτες».

 

Τα πράγματα στην περιοχή καθημερινά ζορίζουν. Γι' αυτό δεν χωρούν εφησυχασμός και χαλαρότητα. Διότι καλά και αναγκαία είναι τα... μπάνια του λαού και των ηγετών του, αλλά φοβόμαστε ότι έχουμε μπει σε περίεργους καιρούς, που απαιτούν επιφυλακή και ενότητα. Μετά τους λάθος χειρισμούς σε πολλά ζητήματα στο θέμα των Σκοπίων, έχει ανοίξει η όρεξη σε πολλούς γείτονές μας - με τους οποίους δεν έχουμε και τις καλύτερες των σχέσεων...

 

Χώρες που βλέπουν την Ελλάδα έτοιμη να υποχωρήσει σε κόκκινες γραμμές χρόνων της εξωτερικής πολιτικής της είναι έτοιμες να διεκδικήσουν.  

Ας ξυπνήσουμε, πριν οι εξελίξεις μάς βρουν σε ξαπλώστρα και ομπρέλα. Διότι...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Η τουρκική περιδίνηση και η Ελλάδα

Του ΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ


Η​​ ραγδαία επιδείνωση της τουρκικής οικονομίας και το αδιέξοδο που διαφαίνεται στις διαπραγματεύσεις για το Brexit, με συνέπεια προβλήματα και στη βρετανική οικονομία, δείχνουν πόσο πιο επικίνδυνα θα ήταν τα πράγματα για την Ελλάδα εάν ο λαός της δεν είχε κάνει τις θυσίες που έκανε, εάν οι κυβερνήσεις της δεν είχαν υποστεί το πολιτικό κόστος που υπέστησαν για να την κρατήσουν εντός της Ευρωζώνης. 


Σήμερα η Ελλάδα έχει την τύχη να βρίσκεται σε μια σχετικώς σταθερή θέση, ενώ ο κόσμος όλος είναι αναστατωμένος και η γειτονική Τουρκία βρίσκεται σε επικίνδυνη περιδίνηση.



Καμία χώρα σήμερα δεν δείχνει είτε πρόθυμη είτε ικανή να κατευνάσει τους κινδύνους. Ενδεικτικό είναι ότι, όταν η Ελλάδα βρισκόταν στα πρόθυρα της εξόδου από το ευρώ, η κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα πίεσε τους Ευρωπαίους ηγέτες και τους διεθνείς θεσμούς να στηρίξουν τη χώρα μας, μήπως τα προβλήματά της επηρεάσουν την παγκόσμια οικονομία. Προχθές, όμως, την ώρα που η πολύ μεγαλύτερη οικονομία της Τουρκίας βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση, ο Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε τον διπλασιασμό των δασμών για την εισαγωγή τουρκικού χάλυβα και αλουμινίου, δίνοντας στις αγορές και στους επενδυτές άλλον έναν λόγο να εγκαταλείψουν την Τουρκία.  


Αγνωστο παραμένει τι θα πράξει η Ουάσιγκτον εάν η Τουρκία ζητήσει τη βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. 


Επίσης, είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν η Ρωσία θα θέλει να αναμειχθεί στην τουρκική οικονομία με ουσιαστική στήριξη, ούτε εάν διαθέτει τα χρήματα που αυτό θα απαιτούσε. Πιθανόν η Μόσχα να παράσχει συμβολική στήριξη για ουσιαστικά ανταλλάγματα, δεσμεύοντας τον πρόεδρο Ερντογάν ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι έχει ήδη πετύχει. 


Οσον αφορά την Κίνα, όταν η Ελλάδα αναζητούσε στήριξη στις αρχές του 2010, το Πεκίνο ξεκαθάρισε ότι δεν θα διακινδύνευε τα χρήματά του αγοράζοντας ελληνικά ομόλογα. Πιθανόν να προσφέρει κάποια στήριξη στην Αγκυρα, αλλά με πολλά ανταλλάγματα. Εκτός από μεγαλύτερη πρόσβαση και επιρροή στην Τουρκία, αυτό ίσως να συμπεριλαμβάνει και πίεση για τέλος της στήριξης που παρέχει η Αγκυρα στους Ουιγούρους της Κίνας. Καθώς ο Ερντογάν προβάλλει εαυτόν ως ηγέτη όλων των μουσουλμάνων του κόσμου, θα ήταν πικρό ποτήρι γι’ αυτόν να στραφεί εναντίον αδελφών τουρκοφώνων στην Κίνα. Οπότε και αυτή η διέξοδος είναι δύσκολη.



Εάν, όμως, η Τουρκία δεν ελέγξει την πτώση της οικονομίας, τα προβλήματά της θα πολλαπλασιαστούν σε πολλούς τομείς. Και αυτό ίσως προκαλέσει ακόμη περισσότερους κινδύνους για την Ελλάδα. Η Τουρκία είναι εκτεθειμένη στα νότια και ανατολικά σύνορά της. Κατέχει τμήμα της βόρειας Συρίας. Ο πόλεμος εναντίον των Κούρδων εντός αλλά και εκτός Τουρκίας εκθέτει τουρκικές δυνάμεις διαρκώς σε κίνδυνο. Οποιαδήποτε ήττα υποστεί ο Ερντογάν θα έχει μεγάλο πολιτικό κόστος γι’ αυτόν, καθώς έχει πάρει πάνω του όλες τις εξουσίες και, συνεπώς, και όλες τις ευθύνες. Αυτό σημαίνει ότι θα βρίσκεται συνεχώς σε επιθετική θέση σε ό,τι αφορά την Ελλάδα και την Κύπρο.



Ακόμη πιο άμεσος κίνδυνος για τη χώρα μας είναι ότι...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Αρση του αμερικανικού στρατιωτικού εμπάργκο στην Κύπρο

Των ANDY MANATOS*, MIKE MANATOS**, PHILIP CHRISTOPHER***

Η επικείμενη άρση του αμερικανικού εμπάργκο στην πώληση στρατιωτικού υλικού προς την Κύπρο είναι ίσως σημαντικότερη για την ίδια την Αμερική απ’ ό,τι είναι για την Κύπρο. Το δυσλειτουργικό αυτό εμπάργκο αντιπροσωπεύει μια λανθασμένη αμερικανική πολιτική αλλά και την απομάκρυνση μιας χώρας από την πίστη της στις δημοκρατικές μας διαδικασίες. Η ύπαρξη του συγκεκριμένου εμπάργκο είναι ένα τρανό παράδειγμα για το ότι η κυβέρνησή μας αγνοεί τους νόμους και καταστρέφει τη σχέση μας με έναν από τους πιο σημαντικούς συμμάχους μας, την Κύπρο. 


 Αν και δεν είναι εύκολο για κάποιον να το πιστέψει αυτό το εμπάργκο κατευθύνεται ουσιαστικά προς την Τουρκία και όχι την Κύπρο. Η νομοθετική μας ιστορία μάς δείχνει ξεκάθαρα ότι ο στόχος ήταν να τερματιστεί η παράνομη τουρκική στρατιωτική κατοχή της Κύπρου μέσω της απαγόρευσης χρήσης αμερικανικών όπλων στο νησί. Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση αγνόησε τη νομοθεσία και επέτρεψε στην Τουρκία να χρησιμοποιεί αμερικανικά όπλα στην Κύπρο, ενώ ταυτόχρονα επέβαλε εμπάργκο για τα υπόλοιπα αμερικανικά όπλα.  


Οπως είπε πρόσφατα ο πρόεδρος της Υποεπιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βουλής των Αντιπροσώπων, «Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να άρουν το εμπάργκο στην Κύπρο. Δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος για τις ΗΠΑ να αρνούνται το δικαίωμα μιας συμμάχου χώρας στην άμυνα».

Το στρατιωτικό εμπάργκο στην Κύπρο είναι ένα παράδειγμα μη δημοκρατικής συμπεριφοράς που βυθίζει αργά τον δημοκρατικό χαρακτήρα της Αμερικής. Σήμερα, το 70% των νέων Αμερικανών αλλά και η πλειοψηφία των Αμερικανών κάτω των 60 ετών δεν θεωρούν απαραίτητο να ζουν σε μια δημοκρατία. Το ποσοστό αυτό ήταν περίπου 30% στη δεκαετία του ’30. Το 35% των νέων επιτυχημένων Αμερικανών πιστεύει ότι μια στρατιωτικού τύπου κυβέρνηση θα ήταν μια καλή τύπου κυβέρνηση. Το αντίστοιχο ποσοστό το 1995 ήταν μόλις 6%.

Δυστυχώς, η Κύπρος έχει βιώσει δεκαετίες τέτοιων αμερικανικών μη δημοκρατικών πρακτικών. Μία από αυτές έλαβε χώρα το 1978, όταν ο Λευκός Οίκος προσπάθησε να άρει το στρατιωτικό εμπάργκο στην Τουρκία, το οποίο είχε επιβληθεί γιατί η Τουρκία χρησιμοποίησε παράνομα αμερικανικά όπλα για να εισβάλει στη Βόρεια Κύπρο. Ο Λευκός Οίκος υποσχέθηκε τότε στο Κογκρέσο ότι εάν εγκρίνει την άρση του εμπάργκο στην Τουρκία και αυτή δεν προχωρούσε σε απόσυρση των στρατευμάτων της, το εμπάργκο θα έμπαινε και πάλι σε ισχύ. Στα 40 χρόνια που ακολούθησαν, τα στρατεύματα παραμένουν και περίπου μισό εκατομμύριο Τούρκων εποίκων έχει εγκατασταθεί στα Κατεχόμενα.

Στο παρελθόν, η αμερικανική κυβέρνηση έχει παίξει αυτά τα επικίνδυνα παιχνίδια με την Κύπρο, το προπύργιο του Δυτικού κόσμου στην Ανατολική Μεσόγειο.  


Την ίδια στιγμή, το όνειρο του Τούρκου προέδρου Ερντογάν για τη δημιουργία ενός οθωμανικού χαλιφάτου στοχεύει στους μουσουλμάνους της Κύπρου. 


Πρόσφατα, Τούρκοι υποστηρικτές του Ερντογάν επιτέθηκαν σε εφημερίδα φωνάζοντας «Ο Θεός είναι Μεγάλος». Η εφημερίδα υποστήριζε την Αμερική στην αντίθεσή της με την επίθεση του Ερντογάν εναντίον Κούρδων μαχητών που υποστηρίζονταν από τις ΗΠΑ. Χιλιάδες Τουρκοκυπρίων διαδήλωσαν κατά της επίθεσης. Η επιθετικότητα του Ερντογάν απέναντι στην Κύπρο περιλάμβανε και μια προσπάθεια κλοπής των υδρογονανθράκων της Κύπρου.

Ευτυχώς, αξιωματούχοι του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών που χειρίζονται αυτή τη στιγμή θέματα της περιοχής αλλά και το ζήτημα της άρσης του στρατιωτικού εμπάργκο στην Κύπρο, είναι οι καλύτεροι στον τομέα τους τα τελευταία 50 χρόνια και ίσως πλησιάζουν την κλάση ενός Χόλμπρουκ. Προς το παρόν όλοι όσοι αγνόησαν κατά καιρούς τους νόμους που σχετίζονται με την Κύπρο αλλά και διαστρέβλωσαν νόμους και καταστάσεις υπέρ της Τουρκίας, πλέον δεν κρατούν σημαντικές θέσεις.  


Ελπίζουμε ότι...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Η Ιαπωνία στηρίζει την Ελλάδα και τα Δυτικά Βαλκάνια

Του Καζουγιούκι Νακάνε 

Αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών της Ιαπωνίας.

 

Το άκουσμα και μόνο της λέξης «Ελλάδα» φέρνει στον νου των Ιαπώνων τον τόπο όπου γεννήθηκαν η δημοκρατία και η φιλοσοφία. Εναν τόπο για τον οποίο τρέφουμε συλλογικά ως έθνος μεγάλο σεβασμό. 

Πέραν τούτου όμως οι χώρες μας αποτελούν δυο μεγάλες ναυτιλιακές δυνάμεις με πρωτιές στην παγκόσμια κατάταξη. Χαίρομαι ιδιαιτέρως λοιπόν που θα έχω την ευκαιρία να επισκεφτώ την όμορφη χώρα σας σε λίγες ημέρες.

Αν και γεωγραφικά οι χώρες μας απέχουν πολύ μεταξύ τους, μοιραζόμαστε ωστόσο πολλές κοινές αξίες, όπως τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου και τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Παράλληλα η Ελλάδα και η Ιαπωνία είναι προσηλωμένες στην εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου και δίνουμε μεγάλη σημασία στη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας αλλά και γενικότερα στους διεθνείς κανόνες για ελεύθερες και ανοιχτές θάλασσες. 
 

Οπως θα γνωρίζετε, υπάρχουν διάφορες προκλήσεις κατά του Διεθνούς Δικαίου τόσο στην Ασία όσο και στην Ευρώπη. Είναι εμφανές λοιπόν ότι η ανάγκη για συνεργασία μεταξύ των χωρών μας είναι ιδιαίτερα σημαντική. 

Επιτρέψτε μου εδώ να αναφέρω ως έμπρακτο παράδειγμα της προσήλωσής μας στο Διεθνές Δίκαιο αλλά και για το καλό επίπεδο της συνεργασίας μας τις κοινές δηλώσεις του Ιανουαρίου 2017 στην Αθήνα όπου οι κυβερνήσεις μας εξέφρασαν τη βούλησή τους για συνεργασία προς την εδραίωση του Διεθνούς Δικαίου και στη θάλασσα. 
 

Η Ιαπωνία, βασιζόμενη στο Διεθνές Δίκαιο, προσπαθεί να προωθήσει μια πρωτοβουλία που ονομάζει «Στρατηγική για έναν Ελεύθερο και Ανοιχτό Ινδικό και Ειρηνικό Ωκεανό». Πιστεύουμε ότι η ενίσχυση των κανόνων για ελεύθερες και ανοιχτές θάλασσες θα φέρει σταθερότητα και ευημερία χωρίς διάκριση για όλους και για αυτόν τον λόγο θα θέλαμε να συνεργαστούμε με τις χώρες οι οποίες συμφωνούν με την πρωτοβουλία μας.

Παράλληλα, θα ήθελα να σας παρουσιάσω μια καινούργια δράση της Ιαπωνίας που έχει την ονομασία «Πρωτοβουλία για τη συνεργασία στα Δυτικά Βαλκάνια». Τα τελευταία χρόνια δίνουμε μεγάλη σημασία στα Δυτικά Βαλκάνια, διότι πιστεύουμε ότι η σταθερότητα της περιοχής αυτής παίζει μεγάλο ρόλο για την ασφάλεια και την ευημερία της Ευρώπης. 
 

Η Ιαπωνία υποστηρίζει τη συνοχή της ΕΕ, η όποια πλέον αποτελεί στρατηγικό και οικονομικό εταίρο της.  

Επίσης υποστηρίζουμε τη διεύρυνση της ΕΕ και είμαστε πρόθυμοι να στηρίξουμε τις υποψήφιες χώρες ώστε να προωθήσουν τις απαραίτητες οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.

Στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας αυτής η Ιαπωνία προσπαθεί να προωθήσει συνομιλίες με διάφορες βαλκανικές χώρες έχοντας διορίσει έναν διπλωμάτη στον βαθμό του πρέσβη που ασχολείται αποκλειστικά με τα Δυτικά Βαλκάνια. Επίσης σκοπεύουμε να μοιραστούμε τις γνώσεις μας με τις χώρες αυτές μέσω της αποστολής εμπειρογνωμόνων και της διοργάνωσης σεμιναρίων σε διάφορους τομείς, όπως η πρόληψη των φυσικών καταστροφών και η προώθηση των επενδύσεων και του εμπορίου. Θα θέλαμε λοιπόν να εξετάσουμε το ενδεχόμενο της συνεργασίας με την Ελλάδα, η οποία έχει πλούσιες εμπειρίες και γνώσεις στον βαλκανικό χώρο. 
 

Εφέτος τον Αύγουστο το Πρόγραμμα Οικονομικής Υποστήριξης για την Ελλάδα θα ολοκληρωθεί και ευελπιστούμε να δούμε την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.

 Να επισημάνω επίσης ότι πρόσφατα η ΕΕ και η Ιαπωνία υπέγραψαν τη Συμφωνία Οικονομικής Εταιρικής Σχέσης. Ελπίζω η συμφωνία αυτή να συμβάλει στην ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων μεταξύ Ιαπωνίας και Ελλάδας.  Επίσης πιστεύω ότι η Συμφωνία Στρατηγικής Σχέσης της Ιαπωνίας και της ΕΕ που υπεγράφη παράλληλα θα αποτελέσει μια βάση για την περαιτέρω ενίσχυση των διμερών μας σχέσεων. 

Ταυτόχρονα στον τομέα του πολιτισμού το καλό επίπεδο των διμερών μας σχέσεων είναι εμφανές από το γεγονός ότι ο αριθμός των ατόμων που μαθαίνουν τα ελληνικά και τα ιαπωνικά αντίστοιχα συνεχώς αυξάνεται ενώ ερευνητές και από τις δύο χώρες συνεισφέρουν και αυτοί με το έργο τους στις διμερείς σχέσεις μας.

Οι χώρες μας θα έχουν την ευκαιρία να τιμήσουν το 2019 την επέτειο των...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ: Ο ΣυριζοΤσαβισμος σε μια εικόνα

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΖΗΝΟΥ

 

H φωτογραφία αυτή και η μικρή,απλή ιστορία που την συνοδεύει είναι ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για τις επιπτώσεις του Τσαβισμού, του Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα όπως ο ίδιος ονόμασε το σύστημα διακυβέρνησης του,όχι στην ζωή της μεγαλοαστικής τάξης και των πλούσιων αλλά στην ζωή των φτωχών ανθρώπων στις παραγκουπόλεις.

Ο κύριος Χεσούς της φωτογραφίας, για πολλά,πολλά χρόνια διατηρούσε μια μικρή " bodeguita " 

Οι bodeguitas είναι πολύ μικρά παντοπωλεία μέσα στις παραγκουπόλεις που εμπορεύονται τα απολύτως απαραίτητα καθώς η μετακίνηση προς την πόλη δεν είναι καθόλου εύκολη για τους φτωχούς ανθρώπους των παραγκουπόλεων,χωρίς αυτοκίνητο ή σύνδεση με τις αστικές συγκοινωνίες.Στις bodeguitas όπως του κυρίου Χεσούς μπορούσες να βρεις τα πάντα για το καθημερινό σου και καθώς όλοι στις μικρές αυτές κοινωνίες γνωρίζονται,υπήρχε και η εμπιστοσύνη. Σου λείπει ένα μπολίβαρ,το φέρνεις αύριο ...Τίποτα το ιδανικό,τίποτα το ωραιοποιημένο.Φτωχοί άνθρωποι που είχαν τον τρόπο να βρίσκουν το καθημερινό τους.

Όλα αυτά στην φωτογραφία του κυρίου Χεσούς αριστερά.Τι ειρωνεία όμως ε ;

Ο Τσάβες ήρθε,η αριστερά ήρθε,ο Μαδούρο ήρθε και μια ολόκληρη χώρα και οι πολίτες της, κατάντησαν σαν την bodeguita του κυρίου Χεσούς στην φωτό,δεξιά.

Τώρα ότι τρόφιμο μπορεί να βρεθεί,βγαίνει στην μαύρη αγορά,σε τιμές διπλάσιες από τις κανονικές που έτσι και αλλιώς είναι εξωφρενικές εξαιτίας του υπερπληθωρισμού!  

Οι bodeguitas άδειασαν και τα πάντα πλέον τα ελέγχουν οι συμμορίες υπό την προστασία του διεφθαρμένου στρατού και της αστυνομίας της Βενεζουέλας,υπό την ανοχή και την προστασία του καθεστώτος που,ψάχνει για προβλήματα αλλά δεν βρίσκει κανένα. Η μάλλον βρίσκει: