ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητο ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Και καρμίρης και θρασύς!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ

Σε μια ευρωπαϊκή χώρα παραιτήθηκε η υποδιοικήτρια της κεντρικής τράπεζας λόγω «σύγκρουσης συμφερόντων». Ο αδελφός της ήταν στέλεχος ιδιωτικής τράπεζας (εδώ).

Σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα παραιτήθηκε μια υπουργός επειδή αποκαλύφθηκε ότι απασχολούσε συνεργάτες ευρωβουλευτών σε κομματικές θέσεις (εδώ).

Σε μια τρίτη ευρωπαϊκή χώρα παραιτήθηκε υπουργός επειδή -άκουσον άκουσον!- πιάστηκε σε έλεγχο της Τροχαίας να οδηγεί οριακά υπό την επήρεια αλκοόλ (εδώ).

Θυμήθηκα τα τρία περιστατικά μόλις διάβασα αυτόν τον αποκαλυπτικό διάλογο στη Βουλή μιας τέταρτης ευρωπαϊκής χώρας. Το ζουμί είναι ότι ο υπουργός Αμυνας πιάστηκε να ψωνίζει σε κατάστημα ευρωπαϊκής πρωτεύουσας με υπηρεσιακό πολυτελές αυτοκίνητο.

Δεν θα έδινα καμιά σημασία στο περιστατικό. Σιγά που θα έσταζε η ουρά του γαϊδάρου. Στην ευρωπαϊκή χώρα που ζούμε όχι μόνον οι υπουργοί, αλλά και κατώτεροι αξιωματούχοι χρησιμοποιούν τα κρατικά αυτοκίνητα για ιδιωτικές δουλειές, τους αστυνομικούς φρουρούς για ορντινάτσες και πάει λέγοντας.

Επειδή, λοιπόν, δεν είμαστε Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, ούτε φυσικά Ιαπωνία, το περιστατικό είναι ασήμαντο. Υπάρχει, όμως, μια πτυχή του που δεν σε αφήνει να το προσπεράσεις.  

Το θράσος του δικού μας υπουργού. 

Αντί να παραδεχτεί το λάθος του (δεν μπόρεσε να διαψεύσει το περιστατικό διότι υπάρχουν φωτογραφίες) και να ζητήσει συγγνώμη, άρχισε να ψελλίζει δικαιολογίες. Μεταξύ άλλων ότι πήγε να πάρει δώρα για τα παιδιά του και χρησιμοποίησε το υπηρεσιακό αυτοκίνητο μόλις για μια ώρα! Και σαν να μην έφτανε αυτό, επιχείρησε να συμψηφίσει την δική του «παράβαση» με παρόμοιες «παραβάσεις» των προηγούμενων (και του ερωτώντος βουλευτή). Το γνωστό «κι εσείς τα ίδια κάνατε».

Υπάρχει και ακόμα μια διάσταση στην υπόθεση. Δεν μπορούσε ο Καμμένος να νοικιάσει ένα αυτοκίνητο ή να πάρει ένα ταξί και, μαζί με τους σωματοφύλακές του, να πάει να ψωνίσει για τα παιδιά του; Λεφτά δόξα τω Θεώ έχει άφθονα. Δεν θα μπορούσε να δώσει εκατό λίρες, αντί να πάρει την Τζάγκουαρ της ελληνικής πρεσβείας και να έχει αποφύγει την φασαρία; Πόσω μάλλον όταν ξέρει ότι του την έχουν στημένη;

Φυσικά και θα μπορούσε. Αλλά δεν το έκανε. Και η εξήγηση βρίσκεται σε τρεις λέξεις:  

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Σαπάκια όλα

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ

Πέρα  από τις  πολιτικές ευθύνες του κατά τα  άλλα συμπαθέστατου Παναγιώτη Κουρουμπλή.  Που  ούτε  σχεδόν μηδενική (που λέει ολόγος) ευθυξία  διαθέτει ώστε  μόνος του να  ανοίξει την πόρτα με κατεύθυνση  την   ιδιωτική του οικία και το  καφενείο  της γειτονιάς  του!


Πέρα από το  γεγονός  ότι  οι  πρώτες  δηλώσεις και τοποθετήσεις του κατά τα άλλα συμπαθεστάτου Παναγιώτη Κουρουμπλή, συνιστούν  ευθεία  βολή  στο  δόξα πατρί, της ελάχιστης, της απεροελάχιστης νοημοσύνης μας. Ακόμα και  των  τροφίμων σε βρεφονηπιακούς σταθμούς. Οπως, λόγου χάριν  οι  στρατηγός άνεμος και τα  θαλάσσια ρεύματα.  Προφανώς ο   συμπαθέστατος,  κατά  τα άλλα, Παναγιώτης Κουρουμπλής, κατηγόρησε πλαγίως την θάλασσα και  τα θαλάσσια  ρεύματα σα να ήθελε να  πει «διάολε  δύσκολο  ήταν να ακινητοποιηθεί το υγρό στοιχείο   του  Σαρωνικού και να εξαφανιστούν τα  ρεύματα;»

 

Και πέρα από τις πολιτικές  κραυγές και τον συνηθισμένο ορυμαγδό των  αντιπαραθέσεων ανάμεσα στον «καλό»  η «κακό» Σύριζα, ανάλογα με τις προτιμήσεις του  καθενός,  και την «καλή» η «κακή»  Νέα  Δημοκρατία.  Γιατί  μεταξύ κραυγών και λεκτικών μπαλοθιών, εξαφανίστηκε η ουσία και  εξαερώθηκε  η κοινή λογική. Το   Common Sense

 

Γιατί πρώτο,  πριν ακόμα   ξημερώσει, εκείνη την Δευτέρα της 11ης Σεπτεμβρίου, έπρεπε  ο εισαγγελέας να είχε εμφανιστεί και να είχαν, με  δική του απόφασιση, προσκομιστεί  για ανάκριση όλα  τα  εμπλεκόμενα μέρη. Από τον πλοιοκτήτη  του  σαπακίου μέχρι τον καπετάνιο και  όλα τα μέλη του πληρώματος. Τώρα. Να έλεγε. Τώρα αμέσως. Φέρτε  τους όλους!

 

Γιατί δεύτερο, έπρεπε με εισαγγελική εντολή  να είχαν αποκαλυφθεί όλα τα ονόματα, όλων των  υπογραφών, των αρμόδιων αρχών  που   στις αρχές Αυγούστου,  είχαν εκδώσει άδεια στο  συγκεκριμένο  σαπάκι, ηλικίας  45  ετών (!)

 

Γιατί,  τρίτο, έπρεπε  με συνοπτικές διαδικασίες και με  εντολή του εισαγγελέα να είχαν ανοιχτεί οι λογαριασμοί όλων  των  μελών των αρμόδιων  αρχών που είχαν υπογράψει την άδεια στο ίδιο  σαπάκι. Γιατί είναι αδύνατον να το συλλάβει  κοινός νους πως είναι  δυνατόν να σουλτσάρει   δεξαμενόπλοιο,  χωρίς  δύο «πάτους», όπως επιτάσσει  σχετική οδηγία της Ευρωπακής Ενωσης. Πως είναι δυνατόν  το  συγκεκριμένο σαπάκι να  είναι «μπαλωμένο»  στην καρίνα του. Και πως είναι δυνατόν να εκχωρείται άδεια σε έναν πλοιοκτήτη που βαρύνεται με  υποψίες  για  λαθρεμπόριο  πετρελαίου
 

Γιατί  τέταρτο έπρεπε  την ίδια μέρα, από τη  Δευτέρα 11 Σεπτεμβίου, να ερευνηθούν όλες οι άδειες  που έχουν εκχωρηθεί σε δεκάδες  σαπάκια που σουλατσάρουν στον Σαρωνικό. Γεγονός που γνωρίζει κάθε ναυτικός

 

Και  γιστί, πέμπτο, έπρεπε να  διερευνηθεί η πορεία του πετραλαικού φορτίου. Follow  the Oil. Που λένε και οι  Αμερικανοί, κατά το   Follow the Money. Δηλαδή από ποια  διυλιστήρια έγινε η προμήθεια πετρελαίου,  πόσο ακριβώς ήταν το  φορτίο,  ποιος ο παραλήπτης του  φορτίου και  πόσο  φορτίο  παρέμεινε  στην   δεξαμενή του σαπακίου!

 

Οι  πολιτικοί και όλα  σχεδόν  τα τηλεοπτικά  κανάλια που σχίζουν τα ιμάτιά τους  για την Οικολογία,  τις ελληνικές παραλίες, την καταγάλανη θάλασσα και την βαριά,  ελληνική, τουριστική βιομηχανία. Ολοι αυτοί που κόπτονται  υπέρ των επενδύσεων και της τουριστικής αγοράς. Ολοι αυτοί  το έκαναν   γαργάρα. Και για τα σαπάκια, δηλαδή τις «ατομικές»  βόμβες που  σουλατσάρουν  στον Σαρωνικό. Και  για τους πλοιοκτήτες και  για το λαθρεμόριο  πετρελαίου και για όλα

 

Αγαπητοί μου...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Πετάξτε τους στον Σαρωνικό!

Του ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΥΡΙΔΗ

Η ισχυρή εικόνα του 2017 θα πρέπει να αναζητηθεί μεταξύ ενός ηλιθίου που πέφτει μέσα στην πετρελαιοκηλίδα για να αποδείξει ότι στον σοσιαλισμό δεν υπάρχουν ατυχήματα, ενός πορτοφολά που κάνει πως κολυμπά στα μαύρα σαν κατράμι νερά του Σαρωνικού για να μας αποσπάσει την προσοχή και του Αλέξη Τσίπρα που δείχνει να απολαμβάνει το παρατεταμένο ελληνικό καλοκαίρι!

Έγινε ένα ατύχημα. Ατυχήματα πάντα συμβαίνουν. Το πρόβλημα είναι ότι οι κρατικές αρχές δεν έκαναν σωστά την δουλειά τους και το αποτέλεσμα ήταν να προκληθεί μία απίστευτη οικολογική καταστροφή.  

Η έκταση της καταστροφής είναι δυσανάλογη με το μέγεθος του αρχικού ατυχήματος. Δεν βυθίστηκε δα και ο Τιτανικός! Κι όμως, η πετρελαιοκηλίδα «έπνιξε» την «ελληνική Ριβιέρα» και έφτασε μέχρι την Σαρωνίδα.

Σας θυμίζει κάτι όλο αυτό; 

Μήπως τις καλοκαιρινές πυρκαγιές; 

Κι εκεί σε κάποιες περιπτώσεις οι επιπτώσεις θα μπορούσαν να είναι πολύ μικρότερες, εφόσον  το κράτος λειτουργούσε και έκανε σωστά την δουλειά του από την πρώτη στιγμή. 

 Τυχαίο; 

Δεν νομίζουμε! Δεν μπορεί να επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό και με τέτοια συχνότητα. Είναι φανερό ότι πίσω από την βιτρίνα κυριαρχεί η ακαταστασία και το χάος.

Υπάρχει κι άλλη μια ομοιότητα! Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας άργησε να εμφανιστεί και στις δύο περιπτώσεις. Τόσο στις πυρκαγιές του καλοκαιριού όσο και στην πετρελαιοκηλίδα του Σαρωνικού ο κ. Τσίπρας εμφανίστηκε με χαρακτηριστική καθυστέρηση.  

 Να είναι άραγε μία συνειδητή επιλογή, σε μία προσπάθεια να αποσυνδεθεί το όνομα του πρωθυπουργού από μία εικόνα γενικής κατάρρευσης; Ή απλά έτυχε;  

Θα προτιμούσα το πρώτο, αλλά φοβάμαι ότι συμβαίνει το δεύτερο.

Ο κ. Τσίπρας έχει μελετήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι επικοινωνιολόγοι του. Μας κάνει λοιπόν εντύπωση το γεγονός ότι δεν έχει διδαχτεί κάτι από την πολιτική παρουσία του μεγάλου Ανδρέα. Εκτός κι αν η μελέτη του φαινομένου «Ανδρέας» ήταν επιφανειακή!

Αντί να αναρωτιέται ο Αλέξης αν ήταν ψεύτης ο Ανδρέας, θα έπρεπε κανονικά να αναρωτηθεί τι θα έκανε στην θέση του ο Ανδρέας Παπανδρέου! Δεν θα είχε παρά να ρωτήσει τον Κώστα Λαλιώτη! 

Ο άρχοντας της επικοινωνίας, το αιώνιο θείο βρέφος, θα του είχε δώσει την σωστή ερώτηση: Αν κάποιος Κουρουμπλής έλεγε αυτά που είπε ο δικός τους Κουρουμπλής, ο Ανδρέας θα του εκσφενδόνιζε εκείνο το γνωστό «τι μου λες»! Ήταν το μυστικό σύνθημα! Αυτόματα άνοιγε κάτω από τα πόδια του υπουργού η καταπακτή και τον έτρωγε το μαύρο το σκοτάδι!

Αν ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε να γράψει ιστορία και να πάει ένα βήμα πιο πέρα, θα μπορούσε...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ποια πετρελαιοκηλίδα, ποια μνημόνια…

Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

H αλήθεια είναι σκληρή και δύσκολα αποδεκτή από όλους. Πολύ περισσότερο για όσους ψευδολογούν διαρκώς. Ο Αλέξης Τσίπρας σε όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησής του επιχειρεί να παρουσιάζει μια δική του πραγματικότητα. Σε αυτό τον «κόσμο του Μαξίμου» η χώρα πηγαίνει από θρίαμβο σε θρίαμβο, η οικονομία αναπτύσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, οι επενδύσεις σπάνε κάθε ρεκόρ, οι υπουργοί είναι αλάνθαστοι και εννοείται πως δεν υπάρχει… πετρελαιοκηλίδα.

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ της μόλυνσης του Σαρωνικού, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, πήρε τεράστια έκταση για καθαρά αντιπολιτευτικούς λόγους από τα μέσα ενημέρωσης. Αξίζει να θυμηθεί κανείς ποιες ήταν οι πρώτες αντιδράσεις των αρμοδίων υπουργών. 

Ο Παναγιώτης Κουρουμπλής προέτρεπε τους πολίτες να συνεχίσουν τα μπάνια τους στη θάλασσα, μέχρι τη στιγμή που με απόφαση του υπουργείου Υγείας απαγορεύτηκαν επισήμως οι βουτιές στις παραλίες που είναι γεμάτες μαζούτ. 

Ο Νεκτάριος Σαντορινιός δήλωνε σίγουρος πως «σε 20 ημέρες οι ακτές θα είναι καθαρότερες από πριν», μέχρι που εξειδικευμένοι επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι το πρόβλημα θα μας ταλαιπωρήσει για χρόνια. Στη συνέχεια ουσιαστικά παραδέχθηκε ότι οι δηλώσεις του ήταν άστοχες.

Ο ΑΛΕΞΗΣ Τσίπρας πρέπει να σταματήσει να προκαλεί τη νοημοσύνη των πολιτών. Η πετρελαιοκηλίδα υπάρχει και το πρόβλημα είναι εξαιρετικά σοβαρό. Κυβερνητικές ευθύνες, επίσης, υπάρχουν, απλά μένει να αποδειχθεί σε ποιο βαθμό. Το πρόβλημα για τον πρωθυπουργό είναι πως όταν αμφισβητεί την πετρελαιοκηλίδα που γίνεται αντιληπτή άμεσα και με γυμνό μάτι, εκτίθεται ανεπανόρθωτα και για όλα τα υπόλοιπα αφηγήματα που προπαγανδίζει.

Η ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΚΗΛΙΔΑ, λοιπόν, υπάρχει. Και υπάρχουν πολλά ακόμα που αρνείται να ομολογήσει ο Αλέξης Τσίπρας. Οπως ότι το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015 έφερε ένα ακόμη μνημόνιο. Οπως ότι η υπερφορολόγηση γκρέμισε την ήδη ερειπωμένη πραγματική οικονομία. Οπως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ιδεοληπτικά μπλοκάρει κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία και επένδυση, ενώ την ίδια ώρα επιθυμεί να γιγαντώσει και πάλι το Δημόσιο. Οπως ότι η κυβέρνηση σε όλες τις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους έχει υποστεί συντριπτικές ήττες, που βαφτίστηκαν επιτυχίες. Οπως ότι έχει ήδη ναρκοθετήσει τη χώρα για τα επόμενα χρόνια με επώδυνα μέτρα (μειώσεις συντάξεων και αφορολογήτου), τα οποία και προνομοθέτησε.

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ίσως έχει στον νου του τα μέσα ενημέρωσης της Βόρειας Κορέας όπου η παρουσιάστρια αποθεώνει δακρύζοντας τον μεγάλο ηγέτη Κιμ. 

Προφανώς και θα ήθελε...

"Επίγεια ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητη κωμωδία"

"Ψεκασμένη ΑΝΕΛέητη κωμωδία"

Σαν σήμερα (20/9/ΧΧΧΧ)

1821: Οι Οθωμανοί του Ομέρ Βρυώνη ανακαταλαμβάνουν την Αθήνα.

1946: Ξεκινά το πρώτο κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών.

1989: Η Βουλή, με ψήφους 169 υπέρ, 2 κατά και 2 αποχές, και χωρίς την παρουσία των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, παραπέμπει τον Ανδρέα Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο για την υπόθεση των υποκλοπών.

356 π.Χ: Γεννιέται ο Μέγας Αλέξανδρος, μακεδόνας στρατηλάτης.

1934: Γεννιέται η Σοφία Λόρεν, ιταλίδα ηθοποιός.

1971: Πεθαίνει ο Γιώργος Σεφέρης, φιλολογικό ψευδώνυμο του Γεώργιου Σεφεριάδη, νομπελίστας ποιητής.

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ωδή στον φραπέ

Toυ ΣΤΑΘΗ ΠΑΧΙΔΗ

Φραπέ, Φραπεδιά, Φράπα, Φραπόγαλο, Φραπεδούμπα, Καραβίσιε (καλώς τα, τα μαστόρια) ή και Τουριστικέ (φουλ στο γάλα και στη ζάχαρη για τουρίστες, κάτι σαν υγρή πάστα),

Χαίρε.

Χαίρε, Φραπέ εγερτήριε.

Πόσα μάτια άνοιξες, πόσα πρωινά βαρύθυμα ξεκίνησες, πόσα φοιτητικά διαβάσματα συντρόφεψες, πόσα ξενύχτια και hangover ξέπλυνες, σε πόσες σκοπιές της επικράτειας 2-4 γερμανικό είπες «αλτ τις ει»;

Χαίρε, Φραπέ ζείδωρε.

Τόσα πλαστικά ποτήρια, σπαστά καλαμάκια, ζάχαρες, γάλατα και παγάκια (τρία τα απαραίτητα), πλαστικά σέικερ και ηλεκτρικά αναδευτήρια πουλήθηκαν για πάρτη σου — για να ‘σαι συ παχύρρευστος και γευστικός.

Τραπεζοκαθίσματα απλώθηκαν στον ήλιο, σερβιτοράτζες πήραν παραγγελία, μπουφετζήδες έβαλαν μπρος το βζίιιιν, λατζέρες έπλυναν ποτήρια, Δήμοι και Κοινότητες εισέπραξαν. Για φούμες, τσιγάρα, τασάκια, φίλτρα, αναπτήρες και χαρτάκια ας μη μιλήσω—κοντέινερ είναι η μονάδα μέτρησης και βάλε.

Χαίρε, Φραπέ ανέμελε.

Χιλιάδες ασσόδυα και ντόρτια με μπινελίκια είδες, αμέτρητα κλεισίματα ταβλιού με νεύρα άκουσες. Πόσες κουβέντες τιποτολογίας -«τι λέει…, καλά όλα…, η κατάστασις σήμερα…, ώ τον αγαπητόοοο…»-, πόσες πολιτικές αντιπαραθέσεις και «προδότες», πόσα οφσάιντ ή και πουλημένους διαιτητές δεν κατάπιες!!!

Η αργόσυρτη διάρκεια μας σ’ ένα ποτήρι μέσα, σ’ ένα ρόφημα.

Χαίρε, Φραπέ ερωτικέ.

Χαίρε πρόσχημα ικανό και αναγκαίο, υπαινιγμέ για συνάντηση και τάχα συζήτηση με απώτερους σκοπούς μη ομολογημένους αλλά ποιος δε τόπε;

-«Πάμε για κανένα καφέ;»

Ναι ρε, Φραπέ εχέμυθε, και βαρβάτες χυλόπιτες άκουσες και τίποτα δε μαρτύρησες.

Χαίρε, Φραπέ παρωδέ και παιγνιώδη.

Μέχρι και σύμβολο πίστεως συνέθεσαν οι πιστοί:

«Milk εκ βοδός,

αφρόν αληθινόν

εκ μιξερός ηλεκτρικού χτυπηθέντα,

ου γεννηθέντα

χρησίμου του Φραπέ

δι’ ού το μάτι ορθάνοιξε».

Χαίρε, Φραπέ σηματοδότη.

Εκατομμύρια λίτρα σου –ελαφρώς μεταλλαγμένα- ρύπαναν τον Θερμαϊκό και μετά την κατάρα της «ερωτικής» ετικέτας, ήρθε κι η ταμπέλα του «χαλαρά» και μας αποτέλειωσε. Και εμείς, εκδικητικοί, μπαγιάτηδες κι αχάριστοι, σε βάζουμε πια σε Μουσείο: ήρθαν οι –τσίνοι, οι καπουτσίνοι, οι φρεντοτσίνοι, οι φρεντοεσπρέσσοι να σε βγάλουν στη σύνταξη, στην προθήκη, στην ανάμνηση.

Χαίρε, Φραπέ, εξηντάχρονε συνταξιούχε.

Φραπέ ίσως και να είναι το όνομα μιας κάποιας εποχής.

Αυτό που μας έμαθες -χτυπημένος εσύ, χτυπημένοι κι εμείς, παγωμένος εσύ, παγωμένοι κι εμείς—είναι...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Τα παιδιά από την Πάτρα

Της ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Σας μιλάει τώρα μια πολύ μέτρια φοιτήτρια που από ψώνιο, πες, δεν καταδέχτηκε ποτέ να κάνει αντιγραφή. Αν ξέρεις το επίπεδο των άλλων, είναι σοφό να προτιμάς τα δικά σου από τα δικά τους λάθη. Κι αν συνυπολογίσεις την κοινοτοπία των ετοιματζίδικων εργασιών, είναι απείρως πιο σέξι να  δοκιμάσεις από μόνος σου. 

Είχε μια ερωτική διάσταση η υπόθεση των εξετάσεων, αν καλοθυμάμαι. Ενώ ολοχρονίς  πυροβολούσες τον χρόνο σου, όπως πυροβολάνε στα λούνα παρκ τα κουκλάκια, ξαφνικά έπεφτε αδρεναλίνη στο σύστημα. Στα όπλα - στα όπλα! Είχες επιτέλους με κάτι να αναμετρηθείς και κάτι να διεκδικήσεις. Θα με φάει ή θα το φάω; 

 Αυτή ήταν, σε συντομογραφία, η πολεμική μου διάθεση σε περίοδο πανεπιστημιακών εξετάσεων. 

 Και μη φανταστείτε ότι υπήρξα καμιά μοβόρα της ακαδημαϊκής συνέπειας και της μελέτης. Κάθε άλλο, εξού και ο ντροπιαστικός βαθμός του πτυχίου μου για το οποίο δεν κάνω ποτέ κουβέντα. 

Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι, μετά την ορκωμοσία, το έβαλα ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου που διάβαζα και μου 'πεσε μάλλον κάπου στην Πατησίων. Ούτε που έσκυψα να το μαζέψω. Να το τσιμπολογήσουν τα πετεινά του ουρανού, να το βρει κάνας φτωχότερος από μένα, να το πάρουν παραμάζωμα μαζί με τα φέιγ βολάν της εποχής με τα «κάτω», τα «έξω», τα «ποτέ» και τα «τώρα». Κάποια στιγμή έτρεξα ασφαλώς για αντίγραφο, η συμβολική θητεία μου στην παιδεία του καιρού μου, είχε ωστόσο ολοκληρωθεί με τον πλέον έντιμο και θεατρικό τρόπο. Ως προς τα του Καίσαρος, τουλάχιστον. Γιατί με τα «τα του Θεού», έχω ακόμη τραβήγματα.    

  

Αν υπάρχει Θεός, τότε βρίσκεται πάνω από το τραπεζάκι με το (σταθερό) τηλέφωνο του πατρικού μου. Εκεί είχε κρεμάσει ο πατέρας μου το δικό του πτυχίο, κορνιζαρισμένο σε πάπυρο και με βαθμό απαστράπτοντα. Να μου ρίχνει τους κεραυνούς του κάθε φορά που σαχλαμάριζα τηλεφωνικώς με τις φίλες μου. 

Αν ζούσε σήμερα...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΗΦΗΝΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Νεογέροντες εν δράσει

Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ

Ο πρίγκιπας ψηφοφόρος συνεχίζει να κατασκηνώνει στη ΔΕΘ. Το πνεύμα του όμως διαπερνά όλη τη χώρα. Από τον Βορρά μέχρι τον Νότο.

 

Τις τελευταίες ημέρες η επικαιρότητα έρχεται να συμπυκνώσει παρατήρηση και αναλύσεις. Πάντα το μικρό θα μιλάει για το μεγάλο.

 

Μέλη της φοιτητικής παράταξης ΔΑΠ στο Πανεπιστήμιο Πατρών, υπερασπιζόμενοι συναδέλφους τους φοιτητές που παρέδωσαν εργασίες-αντίγραφα, διεκδικούν ατιμωρησία. Μπερδεύουν τα δικαιώματα οι «φιλελεύθεροι» αυτοί νεογέροντες και διεκδικούν το δικαίωμα στην αυθαιρεσία. 

 

 

Στον νου τους η άκοπη επιβράβευση είναι όριο και κανόνας.

 

Το πνεύμα του πρίγκιπα ψηφοφόρου δεν διαπερνά μόνο τη χώρα. Ως πνεύμα τη διαπερνά και τη διαπνέει. 

 

 

Βορειότερα της Πάτρας, σε πανεπιστημιακό ίδρυμα, διδάσκοντες, αποφασίζουν - διαβάζουμε - να εξασφαλίσουν προτεραιότητες και προνόμια στα τέκνα τους. Εγγραφή χωρίς εξετάσεις και δωρεάν φοίτηση σε μεταπτυχιακά. Θα πάρουν τελικά πίσω αυτήν την απόφαση.

 

Πρόκειται για την ίδια στάση. Οι κανόνες μοιάζουν με χλιαρή ζελατίνα. Η ισχύς επιβάλλει τη βούλησή της. Η αυθαιρεσία θα βρίσκει πάντα περιθώρια ακόμη και ιδεολογικού καθαγιασμού. Ηθη δούλων.

 

Εδώ φοιτητές και καθηγητές εναγκαλίζονται σε μια συνάντηση αποκαλυπτική. Το παρελθόν σκιρτά μεταμφιεσμένο σε νεανικό πρόσωπο.

 

Είναι οι γνωστοί νεογέροντες. Που καταργούν χρόνο και ηλικίες. Που μέσα από εκρηκτικές διακηρύξεις και εφηβικές εξάρσεις υπηρετούν στην πράξη με συνέπεια πειθαρχημένου στρατιώτη τις σταθερές της συντήρησης και ποτίζουν με τη στάση τους τις ρίζες και το πνεύμα των σχέσεων εξουσίας ενός ήδη παλαιού κόσμου.

 

Πρόκειται για τα χειροπιαστά κατάλοιπα μιας αντίληψης που ήθελε κάποτε τη νεολαία στην πρώτη γραμμή της επανάστασης. Να διαδέχεται μάλιστα το προλεταριάτο, που είχε πια χάσει την ακτινοβολία του ως επαναστατικό υποκείμενο.

 

Στη δεκαετία του '60 και μετά, καθώς η εργατική τάξη δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του επαναστατικού υποκειμένου, οι θεωρητικοί της επανάστασης, απογοητευμένοι από τη διάψευση που τους επιφύλασσε, επινόησαν νέο επαναστατικό υποκείμενο. Ηταν η νεολαία. Οι νέοι ως αυτόνομη, κοινωνική, εκρηκτική δύναμη. Αυτή θα έσπαζε τις αλυσίδες. Και να θεωρίες. Και να αναλύσεις.

 

Ο Μάης του '68 τροφοδότησε άπλετα αυτήν την πολιτικοκοινωνική μυθοπλασία. Ο χρόνος τη διέψευσε. Δεν ήταν παρά άρνηση εφηβικού τύπου.

 

Στην Ελλάδα, η ηρωική στιγμή του Πολυτεχνείου αποτέλεσε την άσβεστη φλόγα τροφοδοσίας αυτού του μύθου. Η ελληνική νεολαία θα άλλαζε τη χώρα. Με την εμπειρία των αγώνων και την ορμή των νέων ιδεών. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έπλεκε επιμελώς το εγκώμιο αυτού του «επαναστατικού υποκειμένου».

 

Ετσι κύλησαν τα χρόνια. Το δουλοκτητικό ελληνικό κράτος, ως εμπόδιο και ως απαγόρευση, αλλά και ως καταφύγιο και ως προστασία, αφομοίωσε φοιτητές και καθηγητές.

 

Η νεογεροντική φιλοσοφία του διαρκούς συμβιβασμού, της χρησιμοθηρίας και της εκμετάλλευσης του άλλου, έγινε σημαία σχεδόν τροπαιοφόρα. 

 

 

Οφείλουμε να το παραδεχτούμε: Οι νεογέροντες...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΚΗΦΗΝΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Από την παπαγαλία στην αντιγραφή ούτε ένα τσιγάρο δρόμος

Της ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ


Οι 106 φοιτητές του τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πατρών που παρέδωσαν την ίδια εργασία στο μάθημα «Δυναμικά Μαθηματικά Υποδείγματα» είναι «δικά μας» παιδιά.  


Μαθήτευσαν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, έδωσαν εισαγωγικές εξετάσεις παπαγαλίζοντας, εν πολλοίς, τις σωστές απαντήσεις. Πανηγύρισαν την είσοδό τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που κατέκτησαν με κόπο και χρήματα (φροντιστήρια, έξοδα, στη συνέχεια, για την εγκατάστασή τους στην Πάτρα, εάν προέρχονται από άλλα μέρη της Ελλάδας, κ.ο.κ.).


Η συνέχεια είναι, λίγο-πολύ, γνωστή. Οι νεολαίες των πολιτικών κομμάτων προμηθεύουν με σημειώσεις και άλλες διευκολύνσεις, η παρακολούθηση των μαθημάτων ποικίλλει ανάλογα με τις σχολές, οι συνθήκες είναι καταγεγραμμένες και πληθωρικά σχολιασμένες. Οσο, πληθωρικά σχολιασμένη, είναι και η μαζική αντιγραφή των 106 φοιτητών.  


Γιατί όμως η πράξη της αντιγραφής είναι καταδικαστέα και οφείλει –ασφαλώς– να έχει συνέπειες ενώ η παπαγαλία θεωρείται ευκταία και αναπόσπαστη διαδικασία του εκπαιδευτικού μας συστήματος; 


Το ερώτημα είναι ρητορικό, αφού οι αντιγραφείς και οι παπαγαλίζοντες δεν μπορούν να συγκριθούν. Ομως και οι δύο κατηγορίες οδηγούν την κούρσα της εκπαίδευσης και, αν το καλοσκεφτούμε, η μία αποτελεί προϋπόθεση ή και συμπλήρωμα της άλλης. 


Από την παπαγαλία στην αντιγραφή, και αντιστρόφως, ούτε ένα τσιγάρο δρόμος. Κοινή και στέρεα βάση και των δύο: δεν έχουν σημασία οι ερωτήσεις αφού οι απαντήσεις είναι «δεδομένες». Αποστηθίζονται και μεταφέρονται αυτούσιες από τον έναν φοιτητή στον άλλον. Η κατανόηση περιττεύει, όπως και ο συναφής κόπος και η προσπάθεια. Οχι ότι η παπαγαλία ή η αντιγραφή δεν απαιτεί δεξιότητες. Ομως το αποτέλεσμα καθορίζει και την εξέλιξη μιας κοινωνίας, συνολικά. Αλλοι πολίτες «παράγονται» από τη διαδικασία της κατανόησης ενός κειμένου και άλλοι από την παπαγαλία και την αντιγραφή. 


Η πρώτη «παράγει» καλύτερο δημόσιο διάλογο, δημόσιο έλεγχο, καλύτερα μέσα ενημέρωσης. 


Η δεύτερη απλώς «αναπαράγει»: εξυπηρετεί την, συντηρούμενη, αθλιότητα της συναλλαγής των φοιτητικών παρατάξεων, την αναξιοκρατία, την υποβάθμιση της αριστείας. Η πρώτη προάγει την κρίση, τη σκέψη, την ικανότητα σύνθεσης, διευρύνει τη γνώση. Οταν ατονεί η κρίση, ανοίγει ο δρόμος στη χειραγώγηση, στη δημαγωγία ή στην αδιαφορία.


Οι «106»...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΚΗΦΗΝΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Και ειναι άρρωστη και η μανούλα τους...

Του Μανόλη Καψή

"Φοβερή" η ιδέα των γαλάζιων φοιτητοπατέρων της ΔΑΠ να επικαλεστούν τον Κάρολο Μαρξ για να δικαιολογήσουν τους 106 φοιτητές του Πανεπιστημίου της Πάτρας που έκαναν "ξεπατηκωσούρα" την ίδια εργασία (καταβάλλοντας φυσικά και το ανάλογο τίμημα...).  

"Κάθε σημαντικό γεγονός στη σύγχρονη εποχή", γράφει με στόμφο ο συνδικαλιστής φοιτητής, "εξελίσσεται σαν φθηνή αντιγραφή του ιστορικού παρελθόντος".  

Υποθέτω ούτε στον ύπνο του δεν θα είχε φανταστεί ο Γερμανός φιλόσοφος ότι τα γραπτά του θα χρησίμευαν για να δικαιολογηθεί η αντιγραφή στις εξετάσεις στο ελληνικό πανεπιστήμιο, αλλά υπάρχει εξήγηση.  

Η άλλη επιλογή των γαλάζιων φοιτητών θα ήταν να επικαλεστούν τον Θανάση Βέγγο από τον "Ηλία του 16ου". Όταν καλεί τον κατηγορούμενο για κλοπή να απολογηθεί, εξηγώντας όμως και τη μεγάλη του ανάγκη. "Και είναι και η μανούλα σου άρρωστη;" τον ρωτάει ο Βέγγος, με τον κατηγορούμενο να συγκατανεύει...

Γιατί αυτή είναι η κατάληξη της περίφημης ανακοίνωσης της ΔΑΠ που εξόργισε και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Επιείκεια στην παρανομία λόγω οικονομικής στενότητας, ζητούν οι γαλάζιοι συνδικαλιστές για τους αντιγραφείς φοιτητές. Γιατί η απόφαση του αποκλεισμού απο τις εξετάσεις που επέβαλαν οι καθηγητές, "σημαίνει ότι κάποιοι φοιτητές δεν θα μπορέσουν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους στην εξεταστική του Σεπτεμβρίου... γεγονός που σημαίνει ότι θα επωμιστούν τα σκληρά, στις μέρες μας, έξοδα διαβίωσής τους", γράφει η ανακοίνωση της ΔΑΠ. Και ειναι άρρωστη και η μανούλα τους...

Το ίδιο "ανθρωπιστικό επιχείρημα" ακούστηκε και στη σύγκλητο του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας για τη σκανδαλώδη και παράνομη απόφαση των μελών του να εγγράψουν κατ' εξαίρεση και χωρίς καταβολή διδάκτρων τα παιδιά δύο καθηγητών σε μεταπτυχιακό προγράμμα. Ένα προγράμμα ("Επιστήμες της Αγωγής, δίγλωσση ειδική αγωγή 2017-2018") για το οποίο οι αιτήσεις αγγίζουν τις 1.000 για 35-50 θέσεις, το δε κόστος για κάθε φοιτητή αγγίζει τα 2.950 ευρώ. Τα δύο παιδιά όμως θα φοιτούσαν και κατ' εξαίρεση και "τζάμπα", γιατί η ζωή (των γονιών-καθηγητών) στη Φλώρινα και την Κοζάνη, αναφέρει η σύγκλητος, είναι πλέον πολύ ακριβή... Και είναι άρρωστη και η μανούλα τους...

Στη μια περίπτωση, οι φοιτητοπατέρες έρχονται να δικαιολογήσουν μια σκαστή παρανομία. Ψήφους μαζεύουν τα παιδιά. Μια καλή εισαγωγή στην πολιτική (πιθανώς αργότερα) καριέρα τους.  

Στην άλλη περίπτωση, οι καθηγητές ψηφίζουν μια σκαστή παρανομία. Για τα δικά μας (δικά τους) παιδιά. 

Και στις δυο περιπτώσεις το άλλοθι είναι η οικονομική κρίση και η "κοινωνική αλληλεγγύη". Πώς να πεις "όχι" σε ευαίσθητα κοινωνικά αιτήματα;

Ακομα πιο θλιβερό όμως είναι το συμπέρασμα για...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο ιδιαίτερος ελληνικός καπιταλισμός

Του ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ

Ο​​ Ευκλείδης Τσακαλώτος δήλωσε τις προάλλες πως αυτό που είχαμε στην Ελλάδα πριν από την κρίση δεν ήταν κανονικός καπιταλισμός. 


Εχει απόλυτο δίκιο. Με τη διαφορά πως επί των ημερών του ελλοχεύει ο κίνδυνος όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά να γιγαντωθεί ο πειρατικός ή παρασιτικός καπιταλισμός στην Ελλάδα. Να χάσουμε δηλαδή τη μεγάλη ευκαιρία να ξαναστηθεί η χώρα σε υγιή βάση, με αφορμή την κρίση.


Η κουλτούρα της «αρπαχτής» είναι σε ένα βαθμό μέσα στο νεοελληνικό μας DNA. Μόλις άρχισε λίγο να γυρνάει η οικονομία, βλέπουμε τα πρώτα σημάδια. Χρεοκοπημένες επιχειρήσεις περνούν στα χέρια των ίδιων αποτυχημένων ιδιοκτητών, με διάφορα κόλπα που τους προσφέρει σε αφθονία η νέα νομοθεσία. Ορισμένοι παίρνουν μάλιστα ψεύτικα δάνεια από φίλους για να έχουν το ΟΚ των... κολλητών-πιστωτών στα σχέδια εξυγίανσης.


Σε τι διέφερε όμως ο ελληνικός καπιταλισμός;  


Eνα μεγάλο κομμάτι του ήταν αμιγώς κρατικοδίαιτο. Ζούσε από προμήθειες, ειδικές διευθετήσεις και τεχνητούς φραγμούς στον ανταγωνισμό. Οποιος ισχυρισθεί ότι μειώθηκαν η ισχύς και το μέγεθος αυτού του τμήματος του ελληνικού ιδιωτικού τομέα είναι εξαιρετικά αφελής. Ακόμη και οι θεσμοί εγκατέλειψαν την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει...


Eνα δεύτερο στοιχείο που έκανε ιδιαίτερο τον καπιταλισμό μας ήταν η αναγκαιότητα ενός τοπικού «διευκολυντή» για να επιβιώσει όποιος καλοπροαίρετος ξένος επενδυτής ήθελε να ρισκάρει τα χρήματά του στην Ελλάδα. Χωρίς έναν τέτοιο παράγοντα, ο κάθε ξένος έμοιαζε με τουρίστα στη ζούγκλα, χωρίς τη συνοδεία έμπειρου –και ένοπλου– συνοδού. Ούτε αυτό άλλαξε. Κάθε άλλο. Συμβιβάσθηκαν και οι έξω με την ιδέα.


Εκεί που κάτι αλλάζει είναι στις τράπεζες και αυτό θα κάνει μεγάλη διαφορά εν καιρώ. Ο «καπιταλισμός των κολλητών» έχει όντως υποχωρήσει γιατί υπάρχει έλεγχος, από μέσα και από έξω. Εχουμε μάλιστα φτάσει στο άλλο άκρο, όπου τα τραπεζικά στελέχη ασχολούνται άπειρες ώρες με απαντήσεις σε ελεγκτικές και εισαγγελικές αρχές. Ισως όμως είναι ένα στάδιο που έπρεπε να περάσουμε για να έλθει το εκκρεμές εκεί που πρέπει. Eίναι άλλωστε υγιές και θετικό πως αναδεικνύεται μια νέα γενιά τραπεζιτών οι οποίοι λαμβάνουν αποφάσεις με βάση τραπεζικά κριτήρια, αγνοώντας με ποιον έφαγαν το προηγούμενο βράδυ.


Υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι του ιδιωτικού τομέα που είναι δυναμικό, δεν ζει από το κράτος και κατάφερε να επιβιώσει μέσα στην κρίση. Κινείται με αυτοπεποίθηση και απαιτεί κανόνες, ισονομία και λιγότερο πόλεμο από το ελληνικό βαθύ κράτος. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. 


 Σε μια κανονική χώρα θα ήταν...

ΣΥΡΙΖΟΑΔΕΛΦΑΡΑΔΙΚΟ: «Αντιμέτωποι» με τα φουστάνια... του Μήτσου οι ΑΝΕΛ

Γράφει το ANTINEWS

Επιτέλους, η κυβέρνηση κάνει έργο. Δεν κοιμάται όπως φανταζόμαστε και σίγουρα είναι ιδιαίτερα υπερκινητική ώστε να στέλνει στη Βουλή και κρίσιμα για τη χώρα νομοσχέδια.

Αφού καθάρισε με την οικονομία και βγαίνουμε από τα μνημόνια, αφού έλυσε το πρόβλημα των επενδύσεων και αφού η πετρελαιοκηλίδα ήταν… σταγόνα στον ωκεανό του Σαρωνικού που διογκώθηκε από τους δημοσιογράφους, έφτασε η ώρα για τα πιο σοβαρά.

Και φανταζόμαστε ότι γι’ αυτό το νομοσχέδιο που περίμεναν όλοι έγινε και το υπουργικό συμβούλιο.

Η κυβέρνηση κατέθεσε λοιπόν το νομοσχέδιο με τίτλο: Νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου-Εθνικός Μηχανισμός Εκπόνησης, Παρακολούθησης και Αξιολόγησης των Σχεδίων Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Με το νομοσχέδιο εισάγονται ρυθμίσεις για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου και ορίζεται, ειδικότερα, ότι το πρόσωπο έχει δικαίωμα: 

α) Στην αναγνώριση της ταυτότητας φύλου ως στοιχείου της προσωπικότητάς του, 

β) στον σεβασμό της προσωπικότητάς του με βάση τα χαρακτηριστικά του φύλου του.

Επίσης, προβλέπεται ότι ταυτότητα φύλου νοείται ο εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίο το ίδιο το πρόσωπο βιώνει το φύλο του, ανεξάρτητα από το φύλο που καταχωρήθηκε κατά τη γέννησή του με βάση τα βιολογικά χαρακτηριστικά του, περιλαμβάνει, δε, την προσωπική αίσθηση του σώματος, καθώς και την κοινωνική και εξωτερική έκφραση του φύλου, τα οποία αντιστοιχούν στη βούληση του προσώπου.

Ακόμη, ορίζεται ότι σε περίπτωση ασυμφωνίας μεταξύ ταυτότητας φύλου και καταχωρημένου φύλου, το πρόσωπο μπορεί να ζητήσει τη διόρθωση του καταχωρημένου φύλου του, ώστε αυτό να αντιστοιχεί στη βούληση, την προσωπική αίσθηση του σώματος και την εξωτερική του εικόνα. Εξάλλου, καθορίζονται οι προϋποθέσεις και η διαδικασία για τη διόρθωση του καταχωρισμένου φύλου, η οποία γίνεται με δικαστική απόφαση σύμφωνα με το άρθρο 782 του Κ. Πολ. Δ. και δεν απαιτείται οποιαδήποτε προηγούμενη ιατρική αγωγή ή επέμβαση. 

Κατά την καταχώρηση της δικαστικής απόφασης στο ληξιαρχείο διασφαλίζεται η μυστικότητα της μεταβολής και της αρχικής ληξιαρχικής πράξης γέννησης έναντι όλων. Επιτρέπεται, δε, μόνο μία φορά η αλλαγή της νέας ληξιαρχικής πράξης.

Με το σχέδιο νόμου επιδιώκεται η θέσπιση, για πρώτη φορά, ενός συγκεκριμένου ειδικού νομοθετήματος με το οποίο καθιερώνεται μία κατά το δυνατό απλή διαδικασία για τη διόρθωση του καταχωρημένου φύλου των διεμφυλικών προσώπων (τρανσέξουαλ, τρανς), αναφέρει η αιτιολογική έκθεση.

Πραγματικά δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο από μια κυβέρνηση… τραβεστί. 

Για να δούμε...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Το παιδί και το... Κόμμα

Του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΖΟΥΛΑ


«Εκτιμώ ότι πρόκειται για μια χυδαία λασπολογία και ντρέπομαι για εκείνους που κατηγόρησαν έναν άνθρωπο σαν τον Αριστείδη Μπαλτά. Πραγματικά ντρέπομαι για τους ανθρώπους που υπέγραψαν και διακίνησαν τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα».
Ο εύθικτος αξιωματούχος του προλόγου είναι ο κ. Δημ. Τζανακόπουλος και ο χυδαίος λασπολόγος η αφεντιά μου. Και δεν σας κρύβω πως όταν άκουσα τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να επιχειρεί με τόσο χυδαίο τρόπο την απαξίωση της επαγγελματικής μου υπόστασης, ήταν η πρώτη φορά στα 29 χρόνια που ασκώ το επάγγελμα, που σκέφτηκα να του κάνω μια καραμπινάτη μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση, την οποία όπως αυτόκλητα μού είπαν δύο φίλοι δικηγόροι θα την κέρδιζα από τα αποδυτήρια. Διότι είναι βαρύ –πολύ βαρύ, κ. Τζανακόπουλε, όσο και αν δεν το αντιλαμβάνεσθε– να αποκαλείτε κάποιον «χυδαίο λασπολόγο», χωρίς να έχετε ούτε ένα επιχείρημα που να στοιχειοθετεί τη συκοφαντία σας.


Δεν έχει όμως νόημα μια τέτοια επιλογή. Πόσο μάλλον όταν εκτιμώ ότι όσοι διάβασαν το ρεπορτάζ του προηγούμενου Σαββάτου για την αναξιοκρατική επαγγελματική εκτόξευση της συζύγου του κ. Μπαλτά στη δημόσια εταιρεία Κτιριακές Υποδομές (ΚΤΥΠ), την εξόφθαλμα καταχρηστική νομιμοποίησή της ως «δανεική αορίστου χρόνου», και –κυρίως– την απάντηση του πρώην υπουργού (στην οποία δεν είπε λέξη για το παράνομο επίδομα που της δόθηκε με ένα εντελώς άσχετο με τη θέση της μεταπτυχιακό) έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους.


Παρεμπιπτόντως έμαθα και τρεις νέες «λεπτομέρειες» που κάνουν την υπόθεση ακόμη πιο φαιδρή. 


Πρώτον, ότι το Δ.Σ. της ΚΤΥΠ έκανε διευθύντρια τη σύζυγο του κ. Μπαλτά τον προηγούμενο Απρίλιο πριν ακόμη αποφασισθεί με οριστική πράξη (τον Αύγουστο) η μονιμοποίησή της στην ΚΤΥΠ, δεύτερον, ότι εκείνη λίγες μέρες αργότερα παραιτήθηκε –προφανώς γιατί ανησύχησε μήπως μπλέξει με όλα αυτά– αλλά το Δ.Σ. απέρριψε την παραίτησή της (sic), και τρίτον –και αστειότερο– ότι το περιβόητο μεταπτυχιακό δίπλωμα «Ιστορία και Φιλοσοφία των Επιστημών και της Τεχνολογίας» βάσει του οποίου πήρε αναδρομικό επίδομα, εκτός του κ. Μπαλτά το συνδίδασκε και ο υπουργός Παιδείας κ. Κ. Γαβρόγλου...


Ο λόγος, ωστόσο, που επέλεξα να αναφερθώ και πάλι στο θέμα είναι σοβαρότερος και όχι βέβαια να μετεξελιχθεί ένα ρεπορτάζ σε βαρετό σίριαλ με απαντητικές επιστολές κ.λπ. κ.λπ. Είναι κάποιες σκέψεις από την αλαζονική εμφάνιση Τζανακόπουλου και αφορούν γενικότερα τον τρόπο που αντιδρά η κυβέρνηση έναντι οποιουδήποτε της ασκεί κριτική.


Αν το σκεφτείτε ψυχρά, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ μοιάζουν πια να αντιμετωπίζουν την εξουσία με μια πρωτόγνωρα ιδιοκτησιακή λογική. Πολιτεύονται σαν να τους είχαν στερήσει επί δεκαετίες κάτι που πάντα πίστευαν ότι τους ανήκε και τώρα που επιτέλους το κατέλαβαν δεν διανοούνται ότι θα το ξαναχάσουν. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του δεν αντιλαμβάνονται καν τη νομοτελειακή προσωρινότητα των αξιωμάτων τους, έχοντας συνειδητά ή ασυνείδητα ταυτίσει πλήρως τις περσόνες τους με αυτά.


Ετσι μόνον εξηγείται ότι αντιμετωπίζουν οποιονδήποτε επικρίνει ή έστω αμφισβητεί τις επιλογές τους ως εχθρούς τους. Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να εξετάσουν τη βασιμότητα ή μη μιας κριτικής. Οποιος δεν τους στηρίζει πειθήνια και άκριτα είναι αυτομάτως απέναντι. Ανήκει στους «άλλους». Στους ιδεολογικούς υπονομευτές του καθεστώτος τους. Σε εκείνους που συνωμοτούν για να χάσουν τις καρέκλες τους. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να απαντήσουν επί της ουσίας σε οποιαδήποτε κριτική, επιλέγοντας να «απαξιώσουν» αυτόν που την ασκεί. Αντί να διαλέγονται με ορθολογικά επιχειρήματα επιλέγουν να «δολοφονούν» χαρακτήρες.


Αυτή η κτητική προσέγγιση της εξουσίας είναι και η αιτία που οι σημερινοί κυβερνώντες δεν αντιλαμβάνονται καν την αυτονόητη –σε μια δημοκρατία– ανάληψη ευθύνης για τα λάθη και τις ανακολουθίες τους. Εχω πλέον την απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να δούμε ποτέ και κανέναν τους να παραιτείται, γιατί απλούστατα αισθάνονται με κτητικό τρόπο ότι τους ανήκουν και τα αξιώματα και οι καρέκλες.


Μην το γελάτε γιατί δεν είναι καθόλου αστείο. Οι περισσότεροι απ’ όσους μας κυβερνούν έχουν γαλουχηθεί με...

ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Χιονάτη!

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Περίεργες συμπτώσεις. Ακόμη και στον αντιπολιτευόμενο Τύπο κυκλοφορούν τελευταία κάτι παράξενες αγιογραφίες του Πρωθυπουργού.

Γιατί παράξενες; Κάθε πρωθυπουργός δικαιούται τους αγιογράφους του.

Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση διηγούνται όλοι το ίδιο παραμύθι: ο άνθρωπος έμαθε, ωρίμασε, δοκιμάστηκε, άλλαξε. Απέκτησε γνώση και εμπειρία. Κυρίως όμως έχει άπλετο χρόνο στη διάθεσή του να αντιδράσει, δεν έχει κριθεί, δεν είναι τελειωμένος, αλλά «να τος πετιέται απ' την αρχή».

Για την ακρίβεια, πετιέται ένας άλλος Τσίπρας. Εκείνος που ενδιαφέρεται για τους επιχειρηματίες, αγαπάει την Κεντροαριστερά και τον αγαπούν οι Ευρωπαίοι. Οσα είπαμε, νερό κι αλάτι. Ο ιδιότυπος κυνισμός του χαμαιλέοντα.

Με άλλα λόγια, ο Τσίπρας δεν είναι ο Τσίπρας που έχουμε όλοι στο μυαλό μας, αλλά ένας φιλαλήθης, φιλότιμος, φιλόπονος, ίσως και φιλόζωος αθλητής που απλώς διάλεξε να τρέξει Μαραθώνιο και όχι σπριντ. Στο τέλος οι σπρίντερ θα φάνε τη σκόνη του.

Ενας Αμπέμπε Μπικίλα χωρίς γραβάτα αλλά με παπούτσια.

Το παραμύθι δεν είναι σπουδαίο, ούτε πρωτότυπο. Ολοι οι πρωθυπουργοί που ετοιμάζονται να χάσουν πασχίζουν να μας πείσουν πως έμαθαν, άλλαξαν κι αν χάσουν θα χάσουμε το καλύτερο.

Κατανοητό. Κανείς Τσίπρας δεν θα πήγαινε στις εκλογές λέγοντας ότι είναι ο Τσίπρας τον οποίο αποδοκιμάζει σήμερα το 80% του ελληνικού λαού. Προφανώς θα επιχειρήσει να επινοήσει έναν άλλο Τσίπρα κι οποίος το χάψει, το έχαψε.

Μόνο που όλα αυτά δεν είναι παρά μια ωραία ιστορία να την κουβεντιάζουμε στις παρέες. Να διαφωνούμε και να συμφωνούμε.

Στις εκλογές όμως κανείς δεν ψηφίζει με τα μάτια της ψυχής, ιδίως έπειτα από εννέα χρόνια κρίσης. Ψηφίζει για δουλειές, συντάξεις, πετρελαιοκηλίδες, εισφορές, πυρκαγιές, νοσοκομεία, φόρους... Κοινώς, ψηφίζει για την πραγματικότητα που ζει κι όχι για μια εικόνα πρωθυπουργού που φιλοτεχνούν κάποιοι αγιογράφοι και διακινούν μερικοί παρακεντέδες.

Διότι...