ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Λελέδες και χλεχλέδες

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Μπρεχτ έχει διατυπώσει καίρια τις εντυπώσεις του από τον πόλεμο που δεχόταν από μετριότητες. 

Και ξέρετε, οι μετριότητες, όσο κενές, σαν τενεκέδες ξεγάνωτοι που είναι, τόσο περισσότερο αποθρασύνονται, τόσο περισσότερους συμμάχους περιμαζεύουν από άλλες μετριότητες.

Ετσι μια χούφτα μετριότητες κάνουν τόση φασαρία, τόσο σαματά που ο κοσμάκης τούς περνάει για αδικημένους, ώς τη στιγμή που θα έρθει σε επαφή με τα έργα τους, άλλοτε για να γελάσει, άλλοτε για να χλευάσει και άλλοτε για να ξεράσει από αηδία. 

Γιατί οι μετριότητες βρίσκουν άλλες μετριότητες ντελάληδες να ντελαλήσουν τα μπαλόνια που τάχαμου υπερίπτανται και είναι γεμάτα με αέρια μεθανίου, αερίου που παράγεται από φασολάδες και άλλα, τουρλού τουρλού, κουκιά που έλεγε και ο Καραγκιόζης.

Τι εστί μετριότητα; 

Πολλά. Εν πρώτοις ο ημιμαθής που νομίζει πως τα δύο κολλυβογράμματα που παπαγάλισε τον κάνουν να φουσκώνει σαν διάνος. Είναι σαν τον παπαγάλο του μύθου που κάθε φορά που τον ρωτούσαν «θες καφέ;», κραύγαζε «μακαρόνια φρικασέ».

Υστερα ημιμαθής είναι ο ανήμπορος, με χαμηλό νοητικό βαθμό κατανόησης (και έχουμε εβδομήντα τοις εκατό παιδιά της Ελλάδας κάτω της βάσης κατά τις μετρήσεις του προγράμματος DISA). Από αυτούς πολλά ωθούμενα από ασυνείδητους δασκάλους και απληροφόρητους γονείς οδεύουν προς τις τέχνες, πληρώνοντας εκατομμύρια σε φροντιστές και άλλα εργαστήρια εμπορίας ψώνιων. Και βγαίνουν στο κλαρί. Εκεί σε κάθε ορφανό κλαράκι βρίσκουν κι άλλα πουλάκια με φανταχτερά φτερά, αλλά χωρίς φωνή. Και ρητορεύουν ανοίγοντας με νάζι τα φτεράκια τους, κάνουν φούρλες, τσαλίμια, ακκισμούς, γλυκασμούς χρωμάτων αφήνοντας πού και πού τσιρίδες και αναστεναγμούς, καμώματα για να προσελκύσουν κανένα μερακλή πουλολόγο. Και περιφέρονται πολλοί με τις απόχες τους και τους αρπάζουν και τους βγάζουν στο παζάρι. Εκεί τα κουτορνίθια λουστράρονται, μπαίνουν σε φανταχτερά κλουβιά της μόδας κυρίως της μεταμοντέρνας και πωλούνται όσο όσο σε κάτι κυρίες ψευτοσπουδαίες γελοίες (όπως πρώτος τις χαρακτήρισε ο Μολιέρος), που τα βαλσαμώνουν τα ανόητα πτηνά και τα εκθέτουν στις εσπερίδες των λίγων αλλά εκλεκτών σε γούστα μουστερήδων.

Αλλά μεγάλο πλήθος μετριοτήτων είναι οι οπαδοί των μετριοτήτων. Συγκροτούν συλλόγους, κλαμπ, φαν κλαμπ, σκοτεινά υπόγεια καμιά φορά με την υποστήριξη βλακών, αφειλών ή υπόπτων πλασιέδων. Φτάνουν και στα κέντρα του πολιτισμού, εγκαθίστανται σε βελούδινους θρόνους όπου αναπαύουν όλο έπαρση τα ευαίσθητα οπίσθιά τους και εκτοξεύουν την ανύπαρκτη ιδέα τους με τη μορφή σερπαντίνας, φυκιών και μπριγιαντίνης ή ζελέ.

Αυτοί όλοι επιστρατεύουν και κράχτες, νταβατζήδες, προαγωγούς που τους πουλάνε και τους αγοράζουν, τους ανεβάζουν και τους κατεβάζουν στο παράλληλο χρηματιστήριο της πλαστελίνης.

Απέναντί τους μοχθούν, παλεύουν, αναλώνονται τα γνήσια ταλέντα, άνθρωποι νέοι με περιεχόμενο, που τους βασανίζουν ερωτήματα, ανιχνεύουν μορφές και κώδικες, αναζητούν κλειδιά, αμφιβάλλουν, αμφισβητούν και επαναστατούν ενάντια στη μετριότητα και στους χειμάρρους της ανοησίας. 

  Ζητούν δασκάλους, αρνούνται τον ερασιτεχνισμό, τη φιοριτούρα και την προχειρότητα, αλλά αρνούνται και τη μαστροπία, αρνούνται να εγκλωβιστούν στη μάντρα των λελέδων, τη στάνη των λακέδων και στη γούρνα των ρατέδων.

Αρχονται παλεύοντας κόντρα στον τυφώνα που αποπνέουν ομαδόν τα στοματάκια των νέων της Σιδώνας, όπως τα σατίρισε και ο Καβάφης και ο Μανόλης Αναγνωστάκης.

Υπάρχει αντίδοτο στη λύσσα των αφιονισμένων μειρακίων που πιθηκίζουν, μαϊμουδίζουν, τιτιβίζουν, χορεύουν όπως τους παίζουν τα τύμπανα των αρκουδιάρηδων της πιάτσας? 

KOINΩΝΙΑ: Οχι μπόνους, πίτσα!

Της ΤΑΣΟΥΛΑΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ

Το «εύγε» εμψυχώνει τους εργαζομένους και αυξάνει την παραγωγικότητά τους, αλλά η πίτσα; 

Ο λόγος για το πείραμα Αμερικανού καθηγητή Ψυχολογίας (Πανεπιστήμιο Duke) σε υπαλλήλους εργοστασίου στο Ισραήλ: 

  Τους χώρισε σε τέσσερις ομάδες και έστειλε σε κάθε μία ένα διαφορετικό μήνυμα επιβράβευσης για τη δουλειά τους.  

Η πρώτη ομάδα έλαβε «εύγε!», η δεύτερη ένα «μπόνους 30 δολαρίων», η τρίτη ένα κουπόνι για δωρεάν πίτσα, η τέταρτη δεν έλαβε κανένα μήνυμα. 

Στην αρχή της εργασιακής εβδομάδας η δωρεάν πίτσα αναδείχθηκε ως το υπ’ αριθμόν ένα κίνητρο για την αύξηση της παραγωγικότητας, με το `«εύγε» στη δεύτερη θέση και το μπόνους στην τρίτη, όμως στο τέλος του πειράματος, το «εύγε» ήταν ο αδιαμφισβήτητος νικητής. Η δωρεάν πίτσα ήρθε δεύτερη.  

Γνωστό. Το μπράβο, η αναγνώριση των προσπαθειών, αποτελεί μοχλό εξέλιξης και συνθήκη ευζωίας. Η ψυχή που βάζουμε στη δουλειά και η ικανοποίηση που παίρνουμε από αυτήν είναι ό,τι την τροφοδοτεί και την απογειώνει. Για κάποιους η χρησιμότητα της εργασίας είναι η παραγωγικότητά της. Μισή αλήθεια, αφού επιπλέον γεννά πρόοδο, πολιτισμό, υγεία, αξιοπρέπεια, ελευθερία. Είναι το πιο άφθαρτο και αειθαλές προϊόν του ανθρώπου. Ούτε η επιβίωση αποτελεί το μοναδικό της κίνητρο. Οποια κι αν είναι η μορφή της, εξατομικευμένη, συλλογική, κατανεμημένη, μηχανοποιημένη, δεν αποτελεί μόνο εμπόρευμα, αντικείμενο σύμβασης, προσφοράς και ζήτησης, αφού είναι ο κύριος παράγοντας κοινωνικής ευτυχίας, το κατεξοχήν μέσο συνεχούς δημιουργίας, και το αποδεικνύουν περίτρανα τα αναρίθμητα ανθρώπινα επιτεύγματα.

Η ποιότητα κάθε κοινωνίας αποτυπώνεται στους χώρους εργασίας. Η εργασία ξεκίνησε ιστορικά στο περιθώριο της οικονομίας, μετά κατέλαβε κεντρική θέση σ’ αυτήν και σήμερα περνά ξανά σοβαρή κρίση με τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, την εργασιακή αστάθεια, προσωρινότητα και αβεβαιότητα, με μεγάλο κοινωνικό και οικονομικό αντίκτυπο.

Αυτονόητη, λοιπόν, η δύναμη του «εύγε», αλλά η πίτσα;  

Σίγουρα η τροφή αποτελεί την ύλη που κρατά τον άνθρωπο στη ζωή. Είναι ο μετενσαρκωμένος καρπός του μόχθου του. Τον συντροφεύει σε όλες τις επαναστάσεις (γεωργία, κτηνοτροφία, τεχνολογία τροφίμων, υπερατλαντικό εμπόριο) που καθόρισαν την εξέλιξη όχι μόνο της διατροφής αλλά ολόκληρης της ανθρώπινης Ιστορίας. Παράλληλα θεμελιώνει μια συλλογική ηθική, μέσα στην οποία εξαγνίζονται τα πάντα· οι ακρότητες, οι ανταγωνισμοί, οι συμφορές, η υπουλότητα, η ασχήμια (όλα ξεχνιούνται με το συμφάγωμά της). Ενώ η εύγεστη χυμώδης πυκνή ύλη της (πίτσας) είναι η λυτρωτική ουσία, το εχέγγυο της πληρότητας (που προσφέρει η ικανοποίηση της πείνας), ενέχει κάτι από την αρχέγονη δύναμη της φύσης.

Αν κάτι αποδεικνύει η προτίμηση της πίτσας από το χρήμα, είναι ίσως ότι...

ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Παιδιά με ηθικό IQ

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ

ΓΟΝΕΙΣ ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ 

Tης ΛΕΝΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

«Ποιoς ενδιαφέρεται σήμερα να μεγαλώσει ηθικά παιδιά;». Το ερώτημα το λαθράκουσα από μια παρέα γονέων στην παιδική χαρά. Εμεινε εκεί να αιωρείται ανάμεσα στην αμμοδόχο και τις κούνιες. Το ίδιο απόγευμα, την ώρα που διάβαζα στα παιδιά μου την αγαπημένη (μου) σειρά παιδικών βιβλίων - «Ο μικρός φιλόσοφος» (εκδ. Μεταίχμιο) - το ερώτημα σαν να επανήλθε. Φυσικά, δεν έδωσα απάντηση. Αλλωστε, στο «ηθικός» κάθε γονιός προσδίδει το νόημα που θέλει.  

Οπως έγραφε προ καιρού στους «New York Times» o Ανταμ Γκραντ, καθηγητής μάνατζμεντ και ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια, παρότι οι δυτικοί γονείς δείχνουμε μια κάποια εμμονή με τις επιδόσεις των παιδιών μας (θυμάμαι έναν γνωστό που ολοφυρόταν επειδή η κόρη του δεν κατόρθωσε να πάρει το Proficiency στην Α΄ Γυμνασίου), η επιτυχία δεν είναι τελικά το Νο 1 στις προτεραιότητες που έχουμε για το μεγάλωμά τους. Ανθρωποι από 50 χώρες που μετείχαν σε πρόσφατη έρευνα για το ποιες είναι οι βασικές αρχές στη ζωή τους, περιέργως δεν προέταξαν τα επιτεύγματα αλλά το ουσιαστικό ενδιαφέρον για τους άλλους, αυτό που λέμε «ενσυναίσθηση». Στο άρθρο του αυτό («Raising a Moral Child»), το οποίο προκάλεσε, είναι η αλήθεια, μεγάλο διαδικτυακό κουσκούς, ο Γκραντ υπογραμμίζει ότι η «ηθική ανάπτυξη» του παιδιού δεν είναι εύκολη υπόθεση (αρκεί μια ματιά στις στρατιές ηθικά υπανάπτυκτων ενηλίκων).  

Εδώ δεν επαρκούν τα εντατικά ιδιαίτερα μαθήματα, ούτε τα ηθικοπλαστικά γονεϊκά κηρύγματα. Ούτε καν οι μύθοι του Αισώπου. Εδώ μιλούν οι πράξεις.

Σε ένα παλαιό κλασικό πείραμα, ο διαβόητος καναδός ψυχολόγος Τζέι Φίλιπ Ράστον κάλεσε 140 παιδιά (δημοτικού και γυμνασίου) να παίξουν με ένα παιχνίδι, το οποίο στη συνέχεια καλούνταν είτε να κρατήσουν είτε να χαρίσουν σε ένα μη προνομιούχο παιδί. Στο πρώτο μέρος του πειράματος διαφορετικές ομάδες παιδιών παρακολούθησαν έναν δάσκαλο να παίζει το παιχνίδι. Σε κάποιες ομάδες παιδιών ο δάσκαλος εξήρε τη γενναιόδωρη συμπεριφορά, σε κάποιες άλλες πάλι σιωπούσε εντελώς. Μπροστά σε κάποιες ομάδες, ο δάσκαλος χάριζε το παιχνίδι στο φτωχό παιδί, μπροστά σε κάποιες άλλες κρατούσε το παιχνίδι για τον εαυτό του. Τα αποτελέσματα του πειράματος ήταν πραγματικά εντυπωσιακά:
 

Η επίδραση του ενήλικου ήταν βεβαίως καταλυτική στη συμπεριφορά των ανηλίκων. Πιο γενναιόδωρη ομάδα αποδείχθηκε όμως εκείνη με τα παιδιά που απλώς είδαν τον δάσκαλο να χαρίζει το παιχνίδι. Χωρίς συμβουλές. Πρωτίστως, χωρίς την κουραστική παρλάτα: «Είναι σημαντικό να μοιράζεσαι με τους άλλους και ιδιαίτερα με εκείνους που έχουν ανάγκη...».

Ομως τo ηθικό IQ του παιδιού δεν βρίσκεται πάντα ψηλά στη γονεϊκή ατζέντα. «Δίνοντας προτεραιότητα στην ευτυχία των παιδιών μας, συχνά αποφεύγουμε να τα "στριμώξουμε" όταν δεν πάρουν την ευθύνη που τους αναλογεί απέναντι στους συνομηλίκους τους» θα γράψει ο Ρίτσαρντ Βάισμπουρντ, παιδοψυχολόγος και ειδικός σε θέματα εκπαίδευσης στο Harvard Graduate School of Education (HGSE), στο βιβλίο του «The Parents We Mean to Βe» (2009). Είναι, π.χ., ένας αμερικανός έφηβος που έχει πια βαρεθεί την ποδοσφαιρική ομάδα στην οποία παίζει και θέλει να ξεκινήσει βόλεϊ. Η μητέρα του τον προτρέπει να κάνει αυτό που τον ευχαριστεί. Ο πατέρας του, πάλι, προσπαθεί να τον αποτρέψει, το ποδόσφαιρο είναι καλό για το CV του στο κολέγιο. Και οι δύο γονείς ενδιαφέρονται για το παιδί, αλλά κανείς δεν ασχολείται με το «ηθικά» προφανές: 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Είμαστε θύματα μιας αφηρημένης έννοιας περί ηθικής…

Toυ ΠΑΝΟΥ ΤΣΑΓΚΑΡΑΚΗ

Ζούμε στην εποχή της περιβαλλοντικής επίγνωσης, της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, της οικονομικής κρίσης, της διαφθοράς και των τρανταχτών σκανδάλων. Και όπως φαίνεται, οι αρχές και οι ηθικές αξίες έχουν λιγότερη σημασία για ορισμένους από ότι νομίζουμε. Οι οποίοι μας αναγκάζουν να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα, ότι είμαστε θύματα μιας αφηρημένης έννοιας της ηθικής και των αρχών όπως τις αντιλαμβανόμαστε εμείς σε σχέση με τους άλλους. 

Μέσα στο κλίμα που ζούμε σήμερα, είναι λογικό προσπαθώντας να κατανοήσει κανείς τις αποφάσεις των ηγετών, των πολιτικών και των μάνατζερ, να εξετάζει και την ηθική τους διάσταση, κάτι που έχει μεγαλύτερη σημασία σήμερα από ποτέ άλλοτε.

Σε αυτό το δόκιμο προβληματισμό, έρχεται να προστεθεί μια άλλη προοπτική, από μια μελέτη του Benoît Monin, ειδικού σε θέματα οργανωσιακής συμπεριφοράς και ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Stanford, ο οποίος διερευνά, τι είναι αυτό που διαμορφώνει τη δημιουργία μιας ηθικής απόφασης και τη συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν καθημερινά.

Όπως αναφέρει σε σχετική μελέτη του «στο τέλος της ημέρας, η ηθική είναι ένα σημαντικός παράγοντας με τον οποίο αξιολογούμε τους εαυτούς μας και τους άλλους. Πολλές από τις επιλογές μας καθοδηγούνται από «αφηρημένες» έννοιες περί ηθικότητας, παρά από το κατά πόσο αισθανόμαστε εκείνη τη στιγμή καλοί ή κακοί, ή αν βλέπουμε τους άλλους ως καλούς ή κακούς».  

Η μελέτη του Monin, αποκαλύπτει την περιπλοκότητα μεταξύ της προσωπικής μας εικόνας και της ηθικής διάστασης που διακρίνει τις αποφάσεις μας. Η ιδέα του στηρίζεται στην αίσθηση των προσωπικών μας αξιών και πόσο αυτές επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας και την κρίση μας για τη συμπεριφορά των άλλων. Αν οι προσωπικές μας αξίες απειλούνται, είναι πολύ πιθανό να τις υπερασπιστούμε και να προσπαθήσουμε να τις δικαιώσουμε. Με αποτέλεσμα να αιτιολογούμε τη συμπεριφορά μας κρίνοντας τον εαυτό μας πιο ηθικά, ή κατακρίνοντας την ηθικότητα των άλλων.

Λαμβάνοντας όλα τα παραπάνω υπόψη, βλέπει κανείς με άλλο μάτι τον παραγκωνισμό των ηθικών αξιών, τόσο σε μεγάλες όσο και σε μικρότερες αποφάσεις, από ορισμένους πολιτικούς με σκανδαλώδη συμπεριφορά... Καθώς επίσης και τις αποφάσεις των μάνατζερ ορισμένων μεγάλων επιχειρήσεων, οι οποίοι παρά την κακή, χρονικά, συγκυρία (δηλαδή τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων πολιτών), χωρίς τεκμηριωμένους λόγους, εξακολουθούν να ανεβάζουν ή και να διατηρούν τις τιμές των προϊόντων που διαθέτουν στην ελληνική αγορά, σε αναντιστοιχία με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ: H «εξομολόγηση» μιας πόρνης

Γράφει ο Μ. Hulot 

Το κείμενο αυτό είναι ένα είδος διαθήκης, ένας αποχαιρετισμός σε νεκρούς και ζωντανούς.

«Η ζωή, δηλαδή το έσχατο όριό της, μού την είχε στημένη με μια ύστατη πρόκληση, ίσως γιατί έζησα υπερβολικά. 

Εδώ και τρία χρόνια είμαι παγιδευμένη στα δίχτυα του καρκίνου. Μέχρι στιγμής του ξεφεύγω πληρώνοντας με μεγάλους πόνους το τίμημα ενός ανένδοτου αγώνα.  

Σε σχέση με τις δυστυχίες του πλανήτη, δεν είναι τίποτα. 

Σε σχέση με τις μεγάλες χαρές της ζωής, τις οποίες γεύτηκα χωρίς καμία περιστολή, είναι πολύ σκληρό.

Από το Δεκέμβριο του 1995 κι ύστερα δεν έχω πάει με πελάτη. Τον τελευταίο, έναν κοντό ισπανό εργάτη, που μ' επισκεπτόταν καιρό, τον αποκαλούσα κρυφά «το γαριδάκι», μπορείτε να μαντέψετε για ποιο λόγο. Έπρεπε να συμπιεστώ σηκώνοντας τα πόδια στο ταβάνι για να τον αισθανθώ να μπαίνει μέσα, και στη συνέχεια να εκσπερματώσει, προσέχοντας κιόλας να μη μου γλιστρήσει. Έδινε τότε, όπως όλοι οι μετανάστες της εργατιάς, πενήντα ελβετικά φράγκα. δεν ήταν κουραστικό, ήταν απλά συγκινητικό, κι έφευγε μες στην καλή χαρά, μ' ένα χαμόγελο ταπεινό και γεμάτο ευγνωμοσύνη, περπατώντας λίγο στραβά, όπως τόσοι άλλοι μετά τον οργασμό, για να πάει να πιει ένα ποτηράκι.

Ήμουν εξήντα έξι ετών όταν σταμάτησα. Σήμερα είμαι εβδομήντα πέντε. Έχω τριάντα χρόνια πορνείας στην πλάτη μου, μαζί με τα διαλείμματα. Η πορνεία είναι τέχνη, φιλανθρωπία, επιστήμη. Το 'χω πει και επαναλάβει και θα το λέω και θα το γράφω μέχρι την τελευταία μου πνοή, στα γαλλικά, στα αγγλικά, στα γερμανικά, ακόμη και στα γερμανικά, ακόμη και στα ιταλικά και στα ισπανικά αν χρειαστεί.

Σήμερα, κοιτώντας πίσω, αναλογίζομαι τα τριάντα αυτά χρόνια στο επάγγελμα της πόρνης, που λογοτεχνικά αποκαλούμε «εταίρα» ή «παλλακίδα», με άπειρη νοσταλγία και ευγνωμοσύνη. Τα παιδιά μου κι εγώ ζήσαμε με γεμάτο στομάχι.

Το ανθρώπινο σώμα, όπου κατοικεί η ψυχή, είναι ένα μουσικό όργανο και η σεξουαλικότητα το δοξάρι του. Με τις αρετές της λεπτότητας και της βιαιότητας πάλλεται και αγγίζει το ζενίθ της ηδονής και της έκστασης. Η μόνη αυθεντική πορνεία είναι εκείνη των μεγάλων καλλιτέχνιδων, οι οποίες, τελειομανείς και τεχνικά καταρτισμένες, εξασκούν αυτή την ιδιαίτερη τέχνη με ευφυΐα, σεβασμό, φαντασία, φιλότιμο, εμπειρία, και επιδίδονται οικειοθελώς σ' αυτή, χάρη σε μια κατά κάποιον τρόπο έμφυτη κλίση: πρόκειται για αληθινές επαγγελματίες οι οποίες συνειδητοποιούν τη δύναμή τους και τα όριά της, ξέρουν να μπαίνουν στη θέση του άλλου, ν' ανακαλύπτουν τις προσδοκίες του, τα άγχη του, τις επιθυμίες του και να τον απελευθερώνουν χωρίς ζημία ούτε για τις ίδιες ούτε για εκείνον.

Καμία πόρνη άξια του ονόματός της δεν θα μπορέσει ποτέ ν' απαρνηθεί το παρελθόν της, είναι χαραγμένο στο δέρμα της και στην καρδιά της. Όπως έλεγε και μία φίλη μου του επαγγέλματος στο τηλέφωνο: «εμείς πάντα θα καταπραΰνουμε τους πόνους της ανθρωπότητας».

Ό,τι και να λένε οι επικριτές μας, οι ακραίοι οπαδοί της ηθικής και της «αρετής», εκείνης ακριβώς που τους καταπνίγει, εμείς κατέχουμε τα σκήπτρα στο παλάτι μας, το βασίλειο της συμπόνιας, της κομψότητας, και της –τόσο δύσκολα αποκτημένης- γνώσης της ανθρώπινης ψυχής και του ανθρώπινου σώματος.

Γνώρισα εδώ στη Γενεύη, αργότερα στο Παρίσι και στα διεθνή συνέδριά μας...

ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Μια ώρα σε έναν οίκο ανοχής

Του ΚΙΜΩΝΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ

Κάθε φορά που συναντώ σπίτι με το χαρακτηριστικό κόκκινο φωτάκι, με θλίβει. Τα ντουβάρια φιλοξενούν ταλαιπωρημένα κορμιά, που κι αυτά με τη σειρά τους δανείζονται για τη στιγμιαία ηδονή κάποιου. Αντίτιμο, μερικά χαρτονομίσματα.

Ένα βράδυ μπήκα σε ένα τέτοιο σπίτι. Ήθελα να έχω εικόνες. Να δω τα πρόσωπα. Να ακούσω τους ήχους.

Συνάντησα μια γυναίκα. Με βαριά φωνή μου συστήθηκε ως Βερόνικα. Είχε πολύ βαρύ μακιγιάζ και τα χείλη της ήταν κατακόκκινα από το κραγιόν. Το φτηνό άρωμά της έντονο. Φορούσε μια κοντή κόκκινη φούστα και ψηλοτάκουνες μαύρες γόβες. Το χτένισμά της μύριζε φροντίδα, αλλά το βλέμμα της ήταν κουρασμένο. Στο τραπέζι, στη κορυφή μιας στοίβας από περιοδικά, ήταν ακουμπισμένο ένα βιβλίο του Καζαντζάκη. Τη ρώτησα αν το διαβάζει και μου έγνεψε καταφατικά. Τα μάτια της πρόδιδαν το ψέμα, ψέμα που έμοιαζε να μην απευθύνεται σε μένα, παρά μόνο για να ονειρευτεί η ίδια.

«Είμαι 40 χρονών από τη Ρωσία», μου λέει σε άπταιστα ελληνικά. Διευθύνει τα τελευταία χρόνια τον συγκεκριμένο οίκο ανοχής. «Κάποιοι θα την αποκαλέσουν βρώμικη δουλειά. Κάποιοι άλλοι, ανέντιμη. Εγώ, την ονομάζω λειτούργημα», εξομολογείται και πολύ ευγενικά μου προσφέρει ένα ποτήρι νερό.

---

Πόσο καιρό είσαι εδώ;
Στην Ελλάδα; Τα τελευταία 25 χρόνια. Στο σπίτι, 10 χρόνια.

Γιατί αυτό το επάγγελμα και όχι κάτι άλλο;
Θα σου πω μια ιστορία. Όταν ήρθα από την πατρίδα μου στην Ελλάδα, έπιασα δουλειά σαν καθαρίστρια στο σπίτι ενός ζευγαριού. Ο άντρας κεράτωνε τη γυναίκα του και το είχα καταλάβει από πολύ νωρίς. Αυτός με είχε αηδιάσει και τη γυναίκα του τη λυπόμουν. Μια μέρα μου ζήτησε να του καθαρίσω τη ντουλάπα του. Δεν ήθελα. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα για αυτόν. Σύντομα παραιτήθηκα και έπιασα δουλειά εδώ στο σπίτι. Από τότε κάθε φορά όταν μπαίνουν στο σπίτι παντρεμένοι από μέσα μου γελάω. Γιατί ξέρω. Σκέφτηκα, άμα δεν μπορώ να το αποφύγω, τουλάχιστον ας τους βλέπω. Με κάνουν να γελάω αυτοί οι «άνδρες».

Σε κάποιον που δε σε ξέρει, του λες τι δουλειά κάνεις στη πραγματικότητα;
Κάποιοι θα την αποκαλέσουν βρώμικη δουλειά. Κάποιοι άλλοι, ανέντιμη. Εγώ, την ονομάζω λειτούργημα. Χωρίς αυτή τη δουλειά οι βιασμοί θα ήταν τόσοι πολλοί. Ο κόσμος μέσα από αυτά τα σπίτια, ξεδίνει. Κάποιοι πάνε στα γήπεδα και τα σπάνε. Κάποιοι άλλοι πάνε ταξίδια. Κάποιοι τρίτοι, έρχονται εδώ και ξεδίνουν. Γι’ αυτό την ονομάζω λειτούργημα. Δεν κλέβω χρήματα, ούτε πουλάω ναρκωτικά. Αν ήμουν πολιτικός θα ντρεπόμουν. Γιατί αυτοί, κλέβουν. Εγώ, όχι. Άρα ναι, λέω τη πραγματική μου δουλειά σε κάποιον που δε με ξέρει. Στην τελική, δε ζητάω να γίνω αποδεκτή από όλους. Δε βάζω για δήμαρχος.

Μπορείς να μου δώσεις μια εικόνα από το σπίτι;
Τι θες να σου πω; Το βλέπεις και ο ίδιος με τα μάτια σου. Αυτό είναι όλο. Ό, τι βλέπεις. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ο κόσμος νομίζει διάφορα για αυτά τα σπίτια. Κάνει σα να υπάρχουν φαντάσματα. Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Υπάρχουν εργαζόμενες γυναίκες που κάνουν τα πάντα και προσπαθούν με το παραπάνω για τη ζωή τους. Άλλες εικόνες που μπορώ να σου δώσω, είναι κουτσομπολιά. (γέλια) Αυτά όντως έχουν πλάκα. Μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας, πια ξέρω ποιος είναι παντρεμένος και ποιος όχι. Δεν χρειάζεται να έχει ξαναέρθει. Το καταλαβαίνω από το βλέμμα του όταν μπαίνει. Είναι ένοχο. Έρχονται νεαροί, κάνουν το καλαμπούρι τους με μεγάλες παρέες, γελάνε, φεύγουν. Υπάρχουν και άλλοι που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες. Και κάπως έτσι, κυλάει η μέρα μας εδώ.

Η πιο περίεργη ιστορία που σου έχει τύχει;
Ήταν στις αρχές. Αρκετά μικρότερη εγώ, μόλις είχα ανοίξει το σπίτι και δεν είχα και πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Ήταν αργά το βράδυ. Μπαίνει μέσα ένας πελάτης και μόλις πάω να του δείξω τα κορίτσια, αυτός άρχισε να κλαίει. Τον πήρα μέσα στη κουζίνα, να του προσφέρω κάτι να πιει, να τον ηρεμήσω. Δεν ήξερα και καλά ελληνικά τότε, η συνεννόηση δύσκολη. Τελικά ο λόγος που άρχισε να κλαίει ήταν γιατί μόλις είχε χωρίσει και σκέφτηκε πως θα ήταν καλή ιδέα να έρθει εδώ για να ξεπεράσει την πρώην. Μικρή εγώ τότε, δεν ήξερα πώς να χειριστώ τη κατάσταση. Δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω. Το σίγουρο είναι ότι κάτσαμε μαζί όλο το βράδυ στην κουζίνα και μου είπε όλη την ιστορία του χωρισμού. Όταν άρχισε να ξημερώνει, σηκώθηκε και αποφασισμένος μου είπε πως πάει να βρει την κοπελιά. Από τότε, δε τον έχω ξαναδεί. Μακάρι να τα βρήκαν τα παιδιά!

Τι είδους κόσμος έρχεται;
Οι πάντες. Από μικροί μέχρι ό,τι ηλικία μπορείς να φανταστείς. Είτε παντρεμένοι, είτε ανύπαντροι. Κοντοί, ψηλοί, άσχημοι, όμορφοι. Εντάξει, άμα έρθεις εσύ, το πιο πιθανό είναι να μη σε αφήσουν να φύγεις από εδώ μέσα οι κοπέλες, (γέλια), αλλά σε γενικά πλαίσια έρχονται και όμορφοι άνθρωποι. Επειδή θέλω να διατηρήσω όμως τη φήμη του σπιτιού, λειτουργώ κάτι σαν το θεσμό της «πόρτας» στο μαγαζί. Όποιος μου έρθει σαν τον λέτσο, δε μπαίνει καν!

Όλα ρόδινα μου τα περιγράφεις. Κάτι που να διαταράξει αυτή τη γαλήνη;

ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Από τους Αλ Μπάνο & Ρομίνα στους Μπραντζελίνα

Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Τον έλεγαν Αλ Μπάνο. Ιταλός τραγουδιστής της γενιάς μου. Δεν θα σου τον περιγράψω ως ωραίο. Σίγουρα, άσχημο δεν τον έλεγες αλλά ούτε και Θεό. Ο Αλ Μπάνο είχε ωραίο χαμόγελο και μάτια γλυκά, επιεική. Φορούσε και γυαλάκια. Είχε βέβαια και φωνάρα και τραγουδούσε ιταλικά τραγούδια που τότε είχαν μεγάλη πέραση.

Έπαιξε ως μουσικό χαλί σε όλες μας τις ερωτικές σχέσεις. Έπαιξε σε βραχάκια από κασετόφωνο αυτοκινήτου, έπαιξε σε ντισκοτέκ με ντισκόμπαλα στο ταβάνι, έπαιξε σε δανεικά αυτοκίνητα με πάρκινσον εν στάση, έπαιξε σε σπίτια φίλων που οι γονείς έλειπαν (κι πάντα γύριζαν ξαφνικά).

Ο Αλ Μπάνο κάποια στιγμή μας σύστησε, ως γυναίκα της ζωής του, την Ρομίνα Πάουερ. Αμερικάνα. Κούκλα! Μέλι! Νταρντανογυναίκα αλλά γλυκιά. Με μια μαλλούρα να! Και κάτι τσιγγάνικες φούστες. Με ωραίο χαμόγελο και γλυκά μάτια. Aρα, δυο τα όμορφα χαμόγελα και τέσσερα τα γλυκά μάτια.

Έκτοτε τραγουδούσαν μόνο ως ζευγάρι. Μα ενώ εμφανίζονταν σε τεράστιες αίθουσες και σε φεστιβάλ, με πλήθος κόσμου να τους κοιτάζει, αυτοί οι δυο έμοιαζαν σαν να τραγουδάει ο ένας για τον άλλον. Πώς να στο πω; Τη λιμπίζονταν, τη χάζευε. Κι εκείνη, έβλεπε ότι την έβλεπε και τον έπαιζε ότι δεν τον βλέπει ότι την έβλεπε. Φλερτάρανε. Ήταν χάρμα οφθαλμών! 

  Ξέρεις τι έλεγα κάθε φορά που τους χάζευα; Αν χωρίσει ποτέ ο Αλ Μπάνο με τη Ρομίνα, τότε δεν θα υπάρξει ζευγάρι στον πλανήτη που δεν θα χωρίσει. Ήταν κάπως σαν προσωπικό μου στοίχημα.

Μετά τους έχασα. Ζούσανε, λέει, σ΄ένα αγρόκτημα, είχαν αποκτήσει δυο παιδιά. Μα, κάπως έτσι  φανταζόμουν τη συνέχεια τους. Όλα καλά! Παντρεύτηκα και ‘γω. Όλα καλά.

Κάποια στιγμή διάβασα ότι έχασαν την κόρη τους. Όπως το ακούς. Εξαφανίστηκε από το 1993. Πρώτη γροθιά στο στομάχι. Δεν μπορεί, έλεγα, αυτοί οι δυο θα έβρισκαν άκρη σε κάθε δράμα. Πότε οι εφημερίδες την έγραφαν νεκρή, πότε σε μοναστήρι, πότε δολοφονημένη.

Το 2011 διάβασα σε μια του συνέντευξη: «Αυτή η ιστορία είναι κάρβουνο αναμμένο στην ψυχή μου. Για μένα έχει τελειώσει και αυτό υποστηρίζω σε αντίθεση με τη Ρομίνα που συνεχίζει να ελπίζει ως μητέρα. Την κατανοώ αλλά εκεί έγκειται η διαφωνία μας».

Κάποτε διάβασα ότι χώρισε ο Αλ Μπάνο με τη Ρομίνα μετά από 30 χρόνια γάμου. Ήμουν μεγάλη πια. Κι εκείνοι είχαν θαμπώσει στην μνήμη μου. Κι όμως. Με πείραξε. Ναι, μα τον Θεό. Νόμιζα, ότι τα όμορφα χαμόγελα και τα επιεική μάτια πάντα βρίσκουν την άκρη στην κοινή ζωή. Αυτά θεωρούσα ως τα πλέον μαστόρικα εργαλεία σε μια συμβίωση. Τι κρίμα! Τι κρίμα!

Γιατί στα γράφω όλα αυτά;  

KOINΩΝΙΑ: Από την Μπέργκμαν στην Τζολί

Της ΜΑΡΙΑΣ ΧΟΥΚΛΗ

Οι ζωές των αστέρων του κινηματογράφου δεν τους ανήκαν πάντα, θυμίζει ο Ρίτσαρντ Μπρόντι, ο κριτικός κινηματογράφου του περιοδικού New Yorker με αφορμή το διαζύγιο Τζολί - Πιτ που κρίθηκε από το CNN σημαντική είδηση και διέκοψε τη μετάδοση των ομιλιών από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, προκειμένου να την ανακοινώσει.

Οι επικριτές της βιομηχανίας του θεάματος, υποθέτω, θα σηκώσουν αδιάφορα τους ώμους, αλλά ο έγκριτος αρθρογράφος του αμερικανικού περιοδικού «διαβάζει» το θέμα από μια ενδιαφέρουσα σκοπιά, καθαρά σινεφίλ. Κατά πόσο η προσωπική ζωή των σταρ επηρεάζει την παραγωγή καλών ταινιών, που είναι το ζητούμενο.

Το Χόλιγουντ, από καταβολής του, φιλοτεχνούσε με προσοχή τη δημόσια εικόνα των μεγάλων ηθοποιών. Τους μετέτρεπε σε ημίθεους χαμένους στην αχλή του ολύμπιου μύθου τους που καλλιεργούσαν τα στούντιο για να ιντριγκάρουν περισσότερο το κοινό ώστε να γεμίζει ασφυκτικά τις αίθουσες. Πράγματι, οι θεατές λάτρευαν σε βαθμό υστερίας τα απρόσιτα ινδάλματά τους, αλλά ταυτοχρόνως τα περνούσαν από την κρησάρα του δικού τους ηθικού κώδικα. Σπουδαίοι ηθοποιοί αναγκάστηκαν να κάνουν καριέρα, αποκρύβοντας ότι είναι ομοφυλόφιλοι ή έχουν εξωσυζυγικές σχέσεις για να μην καταστούν παρίες, όπως συνέβη με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν.

Το 1948, η Μπέργκμαν, έχοντας ήδη συνεργαστεί με τον Χίτσκοκ σε δύο ταινίες και προετοιμαζόμενη για την τρίτη, έγραψε την εξής επιστολή στον Ρομπέρτο Ροσελίνι: 

«Αγαπητέ κ. Ροσελίνι,

Είδα τις ταινίες σας Ρώμη ανοχύρωτη πόλη και Συγχωριανός, και τις απόλαυσα πάρα πολύ. Εάν χρειάζεστε μια Σουηδέζα ηθοποιό που μιλάει πολύ καλά αγγλικά, δεν έχει ξεχάσει τη γερμανική γλώσσα, δεν είναι πολύ κατανοητή στα γαλλικά και που από ιταλικά ξέρει μόνο το “ti amo”, είμαι έτοιμη να έρθω και να κάνω μια ταινία μαζί σας».

Η συνέχεια είναι γνωστή και θυελλώδης. Ξεκίνησε μια από τις μεγάλες ιστορίες αγάπης στην ιστορία του κινηματογράφου, την οποία όμως η Μπέργκμαν και ο Ροσελίνι πλήρωσαν με κατακραυγή. Ήταν και οι δύο παντρεμένοι, αλλά όταν η Σουηδέζα ηθοποιός ζήτησε διαζύγιο από τον σύζυγό της, ήταν έγκυος από τον Ιταλό σκηνοθέτη. Όσα υπέστη το ζευγάρι παραπέμπουν σε πρακτικές μακαρθισμού. Η υπόθεση έφτασε μέχρι το αμερικανικό Κογκρέσο, υπήρξαν λίβελοι στον αμερικανικό Τύπο εναντίον της Μπέργκμαν και προτροπές για μποϊκοτάζ των ταινιών της και των ταινιών που γύρισε με τον Ροσελίνι. Περίπου δέκα χρόνια αργότερα, ο Ιταλός σκηνοθέτης προσκλήθηκε από τον πρωθυπουργό της Ινδίας, Νεχρού, να επισκεφθεί το Νέο Δελχί και να βοηθήσει την ινδική κινηματογραφία. Κατά την παραμονή του εκεί, έγινε γνωστό ότι είχε σχέση με γηγενή σεναριογράφο, αν και παντρεμένος με την Μπέργκμαν. Ξέσπασε νέο μεγάλο σκάνδαλο, τόσο στην Ινδία, όσο και στο Χόλιγουντ, αναγκάζοντας τον Νεχρού να ζητήσει από τον Ροσελίνι να φύγει.

Έκτοτε και ευτυχώς, τα ήθη φιλελευθεροποιήθηκαν και οι ζωές των ηθοποιών, τους ανήκουν. Με την έκρηξη των media, τα μεγάλα στούντιο και οι εταιρείες παραγωγής δεν μπορούν πλέον να χτίζουν και να καταστρέφουν καριέρες. 

Το κοινό διαπιστώνει ότι...

ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Αγαπητή Αντζελίνα, μην το παίρνεις κατάκαρδα…- Μια ανοιχτή επιστολή με δυο λόγια παρηγοριάς στην μεγάλη σταρ που αυτές τις ημέρες περνάει δύσκολες ώρες

Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Χάλοου ντίαρ Αντζελίνα,

Σου γράφω με το θάρρος που μου δίνει η γνωριμία μας. Δεν πιστεύω να με θυμάσαι, ε; Είχαμε γνωριστεί εκείνο το καλοκαίρι του 2012 όταν έκανες διακοπές στη Χαλκιδική (θυμίσου το εδώ). Είμαι εκείνος που κοίταζε προς το σκάφος σας όταν έκανε μπάνιο στην παραλία. Που κατουρούσε στη θάλασσα ένα μίλι μακριά σας. Που κάθισε μια μέρα μετά κοντά στο τραπέζι της της ταβέρνας που έφαγες. Ριμέμπερ;

Τι συνέβη βρε κορίτσι μου; Γιου χαβ πουτ ας του ραν εντ νοτ ριτς, που σου έλεγε κι εκείνο το μεσημέρι στο Μαξίμου ο Αλέξης. Μας έχεις βάλει να τρέχουμε και να μη φτάνουμε δηλαδή. Κι εδώ στην Ελλάδα είναι όλοι πολύ αναστατωμένοι με τα νέα σας.

Κατ’ αρχάς, οφείλω να σε προετοιμάσω. Οι περισσότεροι έχουμε χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Τους «Αντζελινοτζολικούς» και τους «Τζενιφερανιστονικούς». Μη μας παρεξηγήσεις όμως. Ετσι το συνηθίζουμε εδώ. Και η αλήθεια είναι ότι πολλές εδώ πέρα έχουν ανασύρει – άκου τώρα τι θυμήθηκαν – εκείνη την παλιά ιστορία με την συμπατριώτισσά μας την Τζένιφερ Ανιστον. Ισως λόγω αλληλεγγύης οι περισσότερες χαίρονται που κάποια άλλη σε πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα. Αλλες μιλάνε για «κάρμα». Αλλες το θέτουν πιο πεζά: ότι «καλά να πάθεις που πήρες τον άντρα της αλληνής».

Με έχει προβληματίσει λίγο αυτό το «πήρες τον άντρα της αλληνής». Κατ’ αρχάς ως άντρας χαίρομαι που οι γυναίκες το βλέπουν έτσι. Σαν μια μάχη ιδιοκτησίας μεταξύ τους. Οτι δηλαδή είτε μιλάμε για «τον άντρα της αλληνής» είτε για την «τσάντα της αλληνής» είναι το ένα και το αυτό.

Είναι ωραία ως άντρας να νιώθεις αντικείμενο ιδιοκτησίας. Χωρίς βούληση βρε παιδί μου! Ο,τι και να έχει συμβεί κάποια άλλη φταίει που ήρθε και σε πήρε! Δεν είναι υπέροχο; Είναι δηλαδή μια ιστορία μεταξύ γυναικών όπου εσύ ως άντρας δεν έχεις δικαίωμα επιλογής. Συνεπώς δεν έχεις και ευθύνη. Αρα αθώος!

Αλήθεια, γιατί το κάνετε αυτό;  

Θέλετε να απαλλάξετε τον άπιστο από τις ευθύνες των πράξεών του με την ελπίδα πως όταν στο μέλλον δηλώσει μετανιωμένος θα μπορείτε να τον συγχωρήσετε; 

Ή επειδή είναι λιγότερο επώδυνο να παραδεχτείτε μέσα σας ότι αιτία της απιστίας είναι κάποια άλλη που τον «παρέσυρε» (δηλαδή κάποια ισάξια αντίπαλος), γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα είναι σα να παραδέχεστε ότι δεν σας ήθελε πια;  

Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας…

Ενιγουέι. Παρασύρθηκα. Σου έλεγα για τον χαμό που γίνεται με το θέμα σου εδώ στην Ελλάδα. Δεν φαντάζεσαι.  

Η κοπέλα που με λούζει στο κομμωτήριο ας πούμε, λέει ότι φταίει που έχεις γίνει τόσο κοκαλιάρα. Και ότι οι άντρες δεν θέλουν γυναίκες χωρίς πιασίματα. Τις «χτικιάρες» όπως τις αποκαλεί. Βέβαια η κοπέλα που με λούζει στο κομμωτήριο τα έχει τα κιλάκια της – για να το πω κομψά. Οπότε, θεωρώ ότι το λέει με κάποια υστεροβουλία.

Αλλη πάλι κάνει χιούμορ με το δράμα σου. Γράφει στο facebook ότι είσαι η μόνη γυναίκα στον πλανήτη που δεν μπορεί να παρηγορηθεί λέγοντας στον εαυτό της «εντάξει, δεν χώρισα και τον Μπραντ Πιτ!»… 

Μην εκνευρίζεσαι. Μεταξύ μας, έτσι είναι. Πολλές γυναίκες έχουν παρηγορηθεί με αυτή τη φράση, όταν η σχέση τους με αυτόν-που-δεν-είναι-και-ο-Μπραντ-Πιτ λήγει άδοξα.

Να μην ξεχάσω και αυτούς που πήραν το θέμα ιδιαίτερα σοβαρά. Και γράφουν ότι «διαλύσατε το σπιτικό σας». Ναι, είναι αυτοί που πιστεύουν στην οικογένεια. Που υπομένουν καρτερικά τη δοκιμασία που λέγεται «γάμος». Και που ο χωρισμός σου τους στέρησε ένα σημαντικό επιχείρημα. Και μια από τις βασικές παρηγοριές που έλεγαν στον εαυτό τους. Δηλαδή τους στέρησες την ελπίδα.

Τέλος, είναι κι αυτές που τα χώνουν στον πρώην σύζυγό σου. Οτι οι άντρες φοβούνται τις ανεξάρτητες και χειραφετημένες γυναίκες που είναι κοινωνικά ευαισθητοποιημένες. Κάτι θα ξέρουν μάλλον. Μάλλον είναι ομοιοπαθείς, αν με ρωτάς. Και η περίπτωσή σου τους αποδεικνύει ότι δεν φταίνε αυτές αλλά οι άντρες που είναι ανώριμοι. Και γουρούνια εννοείται.

Με τους άντρες πάλι, τα πράγματα είναι πιο απλά. Οι περισσότεροι δηλώνουν διαθέσιμοι να σε παρηγορήσουν. Βλέπεις εμείς είμαστε πιο πρωτόγονοι οργανισμοί. Βλέπουμε γυναίκα μόνη και ευάλωτη και αντανακλαστικά δηλώνουμε διαθέσιμοι. Εστω και για πλάκα. Χωρίς άγχος και ανασφάλειες για την εμφάνισή μας. Χωρίς τον φόβο της συντριπτικής σύγκρισης με τον Μπραντ Πιτ. Δεν δείχνει αυτοπεποίθηση αυτό;  

Πάντως τα γυναικεία περιοδικά γράφουν ότι η αυτοπεποίθηση είναι από τα πιο σέξι στοιχεία ενός άντρα, μαζί με το χιούμορ. Και εσύ είσαι μια θαυμάσια ευκαιρία να τα επιδείξουμε και τα δύο. Ή να θυμηθούμε ότι τα έχουμε.

Μόνο αυτό με τα έξι παιδιά μας προβληματίζει λίγο, η αλήθεια είναι. Μη φανταστείς ότι βλέπουμε τα πιθανά προβλήματα που θα φέρει αυτό σε βάθος χρόνου στη σχέση. Απλώς ξέρουμε ότι η μαμά μας δεν θα εγκρίνει ποτέ μια σύντροφο με παιδιά. Γιατί θέλει εγγόνια από τον γιο της. Ε, κι εμείς ξέρεις τώρα πώς είμαστε με τις μαμάδες μας…

Και βέβαια είναι και το θέμα των χρημάτων. Εσείς έχετε μια περιουσία γύρω στα 450 εκατομμύρια δολάρια! Για να σου το πω αλλιώς και να το καταλάβεις, υπάρχουν άνθρωποι που όταν κάθονται σε ένα εστιατόριο κοιτάζουν δίπλα από κάθε πιάτο και τις τιμές! Ναι, μην εκπλήσσεσαι. Συμβαίνει. Και όταν συμβαίνει γίνεσαι λίγο πικρόχολος με τους ανθρώπους που δεν έχουν αυτό το προβληματάκι.

Οπως καταλαβαίνεις ο καθένας μας προβάλλει επάνω σας τους δικούς του εφιάλτες και τους δικούς του φόβους. Δεν πιστεύω να το παρεξηγείς όμως εσύ. Στο κάτω-κάτω ...

"Επίγεια σοφία"

Σαν σήμερα (24/9/ΧΧΧΧ)

1822: Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ανακηρύσσεται αρχιστράτηγος της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος (Ανατολική Στερεά Ελλάδα).

1828: Ο Ιωάννης Καποδίστριας οργανώνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα Ταχυδρομική Υπηρεσία, με γραφεία στο Άργος, στην Τρίπολη, στην Επίδαυρο και στη Σύρο.

1908: Η Βουλή της Κρητικής Πολιτείας αποφασίζει την ένωση της νήσου με την Ελλάδα.

1948: Ο γιαπωνέζος μηχανικός Σοϊτσίρο Χόντα ιδρύει την εταιρεία Honda. Αρχικώς κατασκεύαζε μοτοσικλέτες, στη συνέχεια και αυτοκίνητα.

1957: Εγκαινιάζεται το «Καμπ Νου», έδρα της Μπαρτσελόνα κι ένας από τους «ναούς» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

2000: Ο Κάχι Κακιασβίλι κερδίζει το τρίτο του συνεχόμενο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο και δεύτερο για την Ελλάδα, στην κατηγορία των 94ων κιλών της άρσης βαρών, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Την ίδια μέρα, ο Δημοσθένης Ταμπάκος κατακτά το αργυρό μετάλλιο, στο αγώνισμα των κρίκων στην ενόργανη γυμναστική.

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: «Ζητιάνα» ονομάζεται η γηραιά κυρία πού περπατά συνέχεια καί σβήνει ιστορία.

Του ΜΙΧΑΛΗ ΦΙΟΡΑΝΤΕ

Άκουγα τό γερόντιο
ίσως καί μεθυσμένο
νά τραγουδά λυπητερά
στήν άκρη καθισμένο.
•••
Ήτανε μελαγχολικός
ο τής φωνής του τόνος
όπως στόν Επιτάφιο
ακούγεται ο πόνος.
•••
Ρώταγε, ξαναρώταγε
ποιό είναι τ’ όνομά του
απάντηση δέν έπαιρνε
κι εκείνος τό χαβά του.
•••
Κουρελιασμένος, άπλυτος
έμοιαζε μέ ζητιάνο.
Έλεγε στό μουρμούρισμα
«Εδώ εγώ τί κάνω;
•••
Είναι Terra incognita
εξήντα τόσα χρόνια
η χώρα πού μού ράντισε
τήν κεφαλή μέ χιόνια.
•••
Παρακαλώ τά σύννεφα
πού βλέπουνε τά πάντα
πού βρίσκομαι, πού έζησα
νά φέρουν τά μαντάτα
•••
καί νά μού εξηγήσουνε
τί κάνω εδώ πέρα
τρώγοντας κουρελόχαρτα
καί βρόμικο αέρα».
•••
«Άκρα του τάφου σιωπή
στον κάμπο βασιλεύει
λαλεί πουλί, βρίσκει σπυρί
κι η μάνα το ζηλεύει».
(…)
«Ζητιάνα» ονομάζεται
η γηραιά κυρία
πού περπατά συνέχεια
καί σβήνει ιστορία.
•••
Λέει τά λιανοτράγουδα
κρατώντας μαντολίνο
καί από νέα λάτρευε
τής παρθενιάς τόν κρίνο.
•••
Μ’ ένα καλάθι αδειανό
Τράπεζα, τραπεζάκι
ελεημοσύνη αναζητά
σέ κάθε μαγαζάκι.
•••
Ζητιάνα ασυζητητί
πουλάει καί τό σώμα
είτε μέ κλινοσκέπασμα
είτε γυμνή στό στρώμα.
•••
Πάντες οι μαγαζάτορες
λιγάκι τήν ταΐζουν:

YΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Απάθεια

Του Χρήστου Χωμενίδη 

Όπως σε κάθε πληθυσμιακή ομάδα έτσι και μεταξύ των Εβραίων της μεσοπολεμικής Ευρώπης υπήρχαν οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι. 


Οι πρώτοι επέκριναν τους δεύτερους ότι διακατέχονται από φοβίες, πως ερμηνεύουν το παρόν με βάση το τραυματικό παρελθόν -"ο 20ος αιώνας" τους δασκάλευαν "'έχει αφήσει οριστικά πίσω του τη βαρβαρότητα!". Ελάχιστα χρόνια αργότερα, οι πρώτοι, οι αισιόδοξοι, κατέληξαν στα Άουσβιτς και στα Νταχάου. Οι απαισιόδοξοι είχαν -ως επί το πλείστον- διαφύγει στην Αμερική. 

Είμαι αισιόδοξος. Δεν συντάσσομαι με εκείνους που ισχυρίζονται ότι στρατηγικό στόχο της κυβέρνησής μας αποτελεί η αλλαγή του πολιτεύματος, η εγκαθίδρυση ενός απολυταρχικού καθεστώτος. Τους φετφάδες της κυβερνητικής εκπροσώπου και του υπουργού επικρατείας, τα καμώματα του υπουργού αμύνης τα ερμηνεύω σαν λεονταρισμούς ανθρώπων βουλιμικών για προβολή και για εξουσία. Οι οποίοι εν τούτοις δεν θα διακινδύνευαν την εκτροπή και τις συνέπειες που θα είχε αυτή -σε βάθος χρόνου- επάνω τους. "Όποιος επιβάλλει δικτατορία, ρισκάρει να βρεθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ετούτοι εδώ είναι η προσωποποίηση της τζάμπα μαγκιάς. Το απέδειξαν με την πελώρια κωλοτούμπα ευθύς μετά το δημοψήφισμα" μου είπε ένας παλαιός δημοσιογράφος. Τον πίστεψα.

Το τραγικό είναι ότι στην Ελλάδα σήμερα, η πλειονότητα του πληθυσμού βρίσκεται πέραν της αισιοδοξίας και της απαισιοδοξίας. Κινείται στη σφαίρα της απάθειας. 

Δηλώνει ο πρωθυπουργός ότι η υπερφορολόγηση των πολιτών δεν πρόκειται να ελαφρυνθεί πριν από το 2018. Η φράση του -όπως και το σύνολο της ομιλίας του στη Θεσσαλονίκη- περνάει στα ψιλά. Απείρως περισσότερο ασχολείται ο τύπος και οι σχολιαστές στα social media με τον εκτός εαυτού πολίτη, ο οποίος κινήθηκε εναντίον του Αλέξη Τσίπρα στη συνέντευξη τύπου. 

Εξαγγέλλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ότι -ερχόμενος στα πράγματα- θα μειώσει τον ΕΝΦΙΑ κατά 30%. Η κοινή γνώμη θα έπρεπε λογικά να χωριστεί σε εκείνους που πανηγυρίζουν και σε εκείνους που χλευάζουν, αμφισβητώντας τον ισχυρισμό του. Νισάφι! Φύλλο σχεδόν δεν σαλεύει. Σάμπως οι Έλληνες να έχουν τόσο λίγα σπίτια ή τόσο πολλά λεφτά ώστε να μην ιδρώνει το αυτί τους σχετιικά με τον φόρο ακίνητης περιουσίας. 

Πρωτοβουλίες ανακοινώνονται ένθεν και ένθεν, πολιτικές εφαρμόζονται -ή δεν εφαρμόζονται-, συμφέροντα αντιμάχονται. Η αντίδραση του κόσμου σε ό,τι συμβαίνει γύρω του είναι από υποτονική έως ανύπαρκτη.  


Έφριξε η κυρία Γεροβασίλη που τα ιδιωτικά κανάλια υποβάθμισαν τη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Νότου. Τα ενεκάλεσε -ως μη όφειλε- θεωρώντας ότι σκόπιμα υποβάθμισαν το γεγονός. Τα κανάλια, στην πραγματικότητα, υπάκουσαν απλώς στο νόμο της τηλεθέασης: Πιότερο αφορούν το κοινό οι τηλεμάγειρες - επίγονοι της Βέφας Αλεξιάδου παρά ο Ολάντ, ο Ρέντσι και ο Τσίπρας μαζί.

Η απάθεια για ό,τι συμβαίνει στη δημόσια σφαίρα είναι το ανησυχητικότερο από όλα τα συμπτώματα μιας κοινωνίας. Σημαίνει ιδιώτευση, παραίτηση, εγκατάλειψη στη μοίρα... Σαν τον καθ'έξιν απατούμενο σύζυγο, ο οποίος έχει συνηθίσει τα κέρατά του και σκύβει μόνο -ασυναίσθητα- για να μην χτυπάει στο ταβάνι. Σαν το πειραματόζωο που λαμβάνει καθημερινά μικρές ποσότητες δηλητηρίου και καθίσταται σταδιακά ανθεκτικό, άτρωτο εκ πρώτης όψεως, εξωτερικά λειτουργικό, μέσα του όμως σάπιο....

Τα τελευταία έξι χρόνια, όλα συνήργησαν ώστε να πάθουν οι Έλληνες μιθριδατισμό. Οι κοινωνικοί και οικονομικοί κραδασμοί. Η πλειοδοσία σε υποσχέσεις που διαψεύστηκαν παταγωδώς. Η εισβολή στην πολιτική σκηνή λογής-λογής απίθανων τύπων, που -απαλλαγμένοι κι από το ελάχιστο κέλυφος σοβαρότητας- θα μπορούσαν να σταδιοδρομήσουν κανονικά μονάχα σε τσίρκο. Κι όμως εδώ έγιναν βουλευτές και υπουργοί... 

Το στοιχειώδες κριτήριο σταδιακά χάθηκε. Ο Βασίλης Λεβέντης από περίγελως μιας ολόκληρης γενιάς εξελίχθηκε σε σημαντικό παράγοντα του δημόσιου βίου. Κακώς - κάκιστα οι τηλεθεατές της δεκαετίας του '90 εκτόνωναν τον τεντυμποϊσμό τους στέλνοντάς του πίτσες στο στούντιο. Δεν είναι όμως ότι -ως μεσήλικες πλέον- μετανόησαν έμπρακτα και τον ψήφισαν. Είναι ότι τον έστειλαν σε μια βουλή που έχει καταντήσει, έτσι κι αλλιώς, για την πίτσα.


Η απάθεια των κυβερνωμένων απειλεί τη δημοκρατία όσο τουλάχιστον και η ανικανότητα και η αυθαιρεσία των κυβερνώντων. 

Από τα μέσα της δεκαετίας του '60...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Μόνοι στην Εντατική

Του ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ

Ρωτούν πολλοί «καλά, οι ξένοι τι λένε για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα;». 

 Η απόλυτα ειλικρινής απάντηση; Δεν τους ενδιαφέρει και πολύ. Οσοι ασχολούνται με τα ελληνικά πράγματα υποφέρουν από το σύνδρομο της «ελληνικής κόπωσης», που προκαλείται από την προσπάθεια που απαιτείται για να αποκωδικοποιούν μισές αλήθειες, να ανακαλύπτουν τι πραγματικά «παίζει» στο παρασκήνιο και να υπομένουν την υλοποίηση των αυτονοήτων.  

Αν σε αυτά προσθέσετε και την προσπάθεια κατανόησης της τοπικής παράνοιας, αντιλαμβάνεστε ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ακόμη και εμείς που ζούμε σε αυτόν τον περίπλοκο τόπο δυσκολευόμαστε πολλές φορές να ερμηνεύσουμε τις ιδιαιτερότητές τους.

Οι εταίροι μας, σίγουρα, δεν θέλουν να δώσουν άλλα λεφτά στην Ελλάδα. Γι’ αυτό θα ήθελαν να βγούμε κάπως στις αγορές μέσα στο 2017. Οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν όμως ακόμη, γιατί η έξοδος στις αγορές απαιτεί ένα μεταρρυθμιστικό - επενδυτικό σοκ και καθαρό πολιτικό ορίζοντα. Το πρώτο δεν το είχαμε ποτέ, το δεύτερο αρχίζει να μην είναι εντελώς προβλέψιμο.

 

Πάντως, οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν κι άλλο γύρο ελληνικού δράματος. Εχουν πολλά στο ραντάρ τους και δεν αντέχουν να διαχειρισθούν άλλη μία κρίση. Δείχνουν, λοιπόν, υπομονή, κλείνουν τα μάτια σε πολλά και περιμένουν. Μέχρι πού θα φθάσει αυτή η ανοχή, είναι δύσκολο να το πει κανείς. Εχουν μεσολαβήσει ορισμένα «επεισόδια», που έχουν προκαλέσει δυσπιστία και ενίοτε οργή.

 

Ακόμη και οι πλέον καλοπροαίρετοι αντιλαμβάνονται ότι το αφήγημα της σύγκρουσης με την ολιγαρχία χωλαίνει λόγω της μανιώδους προσπάθειας δημιουργίας νέας, πιο ελεγχόμενης διαπλοκής. Από την άλλη εδραιώνονται, δυστυχώς, οι φωνές που λένε «εντάξει, έτσι είναι αυτοί εκεί κάτω, τι ασχολείστε...».

 

Ακόμη και στο προσφυγικό, η ανικανότητά μας να διαχειρισθούμε τα στοιχειώδη έγινε μπούμερανγκ. Οσοι «μετράνε» στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες θεωρούν ότι η λύση είναι να σφραγισθούν τα σύνορα της Ελλάδας προς Βορρά και ό,τι γίνει. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

 

Ετσι μας βλέπουν οι έξω. Και το πιθανότερο είναι...