ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Αυτοί (οι ξεφτίλες) που ηττούνται σήμερα... (Αντί για exit pole και λοιπές παπαριές...)

Στην φωτογραφία αποτυπώνεται η κατάντια του κόμματος της ΝΔ, που ευθύνεται 100% για την ιδεολογική -και τώρα και κυβερνητική-διαχειριστική- ηγεμονία της Αριστεράς. Όλοι οι σφετεριστές των ψήφων εκατομμυρίων Ελλήνων στέκονται προσοχή μπροστά στο φέρετρο του Φλωράκη.

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Αγαπητή ΝΔ: Μην κλαίγεσαι που οι ψηφοφόροι θα προτιμήσουν τους ελληνόφωνους του ΣΥΡIΖΑ. Ούτε να απορείς πώς μπορούν να επιλέξουν για υπουργούς πρώην κνίτες και ορκισμένους αντιπατριώτες

Εσύ ανέδειξες την Μαρία Ρεπούση. 

Εσύ επέμενες να μην αποσυρθεί το βιβλίο με τον συνωστισμό. 

Εσύ συνήθισες τους τηλεθεατές να ακούν από τους βουλευτές σου για το "ήθος και τους αγώνες της Αριστεράς". 

Εσύ ανέχτηκες τον αρχηγό σου να ρίχνει στεφάνια στον Αϊ Στράτη και να απέχει από τις γιορτές στο Βίτσι και στου Μακρυγιάννη. 

Εσύ καταδέχτηκες να είναι έκθετα τα οστά των πολεμιστών του 40 στα χωράφια και στις βουνοπλαγιές της Β. Ηπείρου. 

Εσύ έδωσες συντάξεις σε μισέλληνες που σήκωσαν τα όπλα εναντίον της πατρίδας μας. 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η πανούκλα και ο Σίσυφος

Toυ ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ

Ο Ξένος; Η Πανούκλα; Ο Καλλιγούλας; Χμμμ... Εξ ενστίκτου, αυτοί οι τίτλοι βιβλίων παραπέμπουν σε κάτι «βαρύ», δυσνόητο, επίμοχθο. Και ποιος διακινδυνεύει, με τον αυτοσαρκασμό αγρίως διωκόμενο από τη χώρα και τον χώρο, διαβάζοντάς τα, να θέσει σε ατομική δοκιμασία και δημόσια αμφισβήτηση την ευάλωτη ευρύνοιά του; 

Εγώ, όχι. Ο μύθος του Σισύφου τότε, πώς μας φαίνεται; 

 Μμμμ. Αυτό μάλιστα, ακούγεται βατό, οικείο, επιτρέποντας στην πλατιά μάζα ημών των τουριστών της ανάγνωσης να ενδυθούμε περιστασιακά το δονζουανίστικο ύφος της διεισδυτικής διανόησης. Από εύπιστους γέμει ο κόσμος. Στοχεύοντας να αναδείξει το παράλογο ως βασικό συστατικό της ανθρώπινης ύπαρξης και του κοινωνικού συγχρωτισμού, ο Αλμπέρ Καμύ, ένας Ελγιν με καλό σκοπό, ανασύρει από τον βυθό της ελληνικής μυθολογίας τον μαρτυρικό, ενοχοποιημένο Σίσυφο, θύμα της κακότητας και της εκδικητικότητας των τότε παντοδύναμων ανθρωποθεών, όπως κατόπιν αποδείχθηκε. Ο άτυχος Καμύ (νεκρός νεότατος σε τροχαίο) ωστόσο πρόλαβε. Μας βάζει να αναμετρηθούμε προαιρετικά με το κατ’ αυτόν μείζον ζητούμενο. Τη φιλοσοφική προσέγγιση (και αμφισβήτηση;) του κορυφαίου θείου δώρου, έως τα όρια της πιο βαριάς προσβολής της ίδιας της ζωής από τον άμεσα εμπλεκόμενο, δονούμενο ζώντα. (...)  Είχαν πάντως σατανικά κέφια οι ψευδο-ύπερθεν καταδικάζοντας τον Σίσυφο στο παγκοσμίως γνωστό μαρτύριό του. Ηλιος φαινόταν, ήλιος χανόταν, με χιόνια και αστραπόβροντα, αυτός να σπρώχνει τον βράχο στην κορυφή του βουνού, ο βράχος να κατρακυλά, ο υπεράνω υποψίας, θαυμαστά μυώδης, Σίσυφος άντε να σπρώχνει από την αρχή, νικητής και ηττημένος μαζί, στο ίδιο κλάσμα δευτερολέπτου.  

Διαιώνιο το μήνυμα. Αυτή είναι η πιο φρικτή ποινή σε έννομο, φοβισμένο άνθρωπο: Οταν η ψυχή ξανασταυρώνεται, πασχίζοντας, υποφέροντας, υπομένοντας, αγανακτώντας, χωρίς ανταμοιβή· με την προοπτική ανάταξης, αθέατη εντός νεφελώματος λογυδρίων.
 

Κι όταν το τελευταίας κοπής σισύφειο παράλογο κυριαρχεί, η ψυχραιμία, η λογική και η πολιτική γενναιότητα παραπέμπονται, άγνωστο για πόσο, παρά πόδα.  

Κληρονομούμενη η εμφυλιακή προδιάθεση μπορεί να επουλώνει βραδέως τις πληγές, αλλά ανοίγει στόματα, ανιστόρητων και μη, κρατώντας τα απύλωτα. 

Εχουμε αντιληφθεί, έχουμε στοχασθεί, έχουμε προσβληθεί όπως θα έπρεπε, σιχτιρίσει (εξεπλάγην, ανακαλύπτοντας τη λαϊκόσοφη λογιότητα του ρήματος) από την παρατεταμένη θεσμικώ δικαίω, αντιπάλων κατήχηση και λειτουργική; 

Ανίκανοι, επικίνδυνοι, υποτελείς, καταστροφείς, αυριανοί υπόδικοι. 

Αντίπερα; 

Αρτισύστατοι σωτήρες και φωστήρες, μπουρδολόγοι, αριβίστες, οι εκτός τόπου και χρόνου ελκυστικοί παρένθετοι.  

Αξίωμα πρώτον: 

Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. 

Αξίωμα δεύτερον: 

Η ετυμηγορία του σοφού λαού. 

Θεώρημα: 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Διασώστες!

Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ

Στις εποχές της ευμάρειας οι άνθρωποι συνηθίζουν να «διαγράφουν» από τη μνήμη τους τις εποχές της κρίσης. Οι κίνδυνοι απωθούνται στη συνείδηση και η λήθη αναλαμβάνει τον κατευναστικό και παραμυθητικό ρόλο της.

Στις εποχές της ευμάρειας βρίσκει την επαλήθευσή της η θεωρία της γραμμικής εξέλιξης. Αφού όλα πάνε καλά και ο άμεσος ορίζοντας της πορείας είναι αίσιος, η αυθόρμητη γνώση που προκύπτει είναι ότι όλα θα πηγαίνουν για πάντα καλά. Συνεπώς, η ανησυχία περιττεύει, η διερεύνηση του παρόντος και το τι αυτό κυοφορεί παρέλκει, η ανησυχία για την πιθανή διατάραξη της πορείας είναι μια περιττή δοκιμασία.

Η κρίση, κάθε κρίση είναι μια αιφνίδια διακοπή της βεβαιότητας της γραμμικής εξέλιξης. Και εκεί που η πλεύση στις συνθήκες νηνεμίας ήταν απολαυστική, να που προκύπτει ο κίνδυνος του τέλους. Και τότε, στο μέτωπο της ατομικής ή συλλογικής πορείας, προκύπτει η ανάγκη της διάσωσης. 

Μας χρειάζονται διασώστες!

Στο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο, μαζί με τα προβλήματα της κρίσης, πληθαίνουν και οι υποψήφιοι διασώστες.  

Αυτόκλητοι σωτήρες, ανορθολογικοί εκφραστές και πολιτικοί ψευδοπροφήτες, κομπορρημονούν στους δρόμους και τις πλατείες. Υπόσχονται αποκατάσταση των πραγμάτων, επιστροφή στο ασφαλές παρελθόν, κομίζουν τη σωτηρία.

Η ψευδής συνείδηση, ο παραποιημένος κόσμος εντός μας, απλώνει απελπισμένα τα χέρια της, ζητώντας κλαδί σωτηρίας. Καθώς βιώνει τη ματαιότητα, βυθίζεται στο πέλαγος της κρίσης.

Στις εκλογές που έρχονται, γνωστοί διασώστες θα διεκδικήσουν την εμπιστοσύνη μας. Με το ανορθολογικό τους πρόσωπο και τον θορυβώδη λαϊκισμό τους θα επιχειρήσουν να εγκατασταθούν στο δημόσιο χώρο ως η μόνη εκδοχή του μέλλοντος.

Σε όλες τις εποχές, καθώς κάθε ατομική και συλλογική οντότητα έρχεται αντιμέτωπη με τις πραγματικές συνθήκες της ζωής της, τότε κάθε συνείδηση που μάχεται για τον αυτοπροσδιορισμό και την ελευθερία της, ανακαλύπτει ότι:  

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο ηγέτης που ψάχνουμε

Της ΜΑΡΙΑΣ ΜΠΟΥΤΖΕΤΗ

Διανύουμε μέρες πολιτικού αναβρασμού, κρίσιμων αποφάσεων, κρίσιμων προσεγγίσεων. Και η πολιτική συζήτηση βρίσκεται αδιάλειπτα στην καθημερινή μας ατζέντα. Ο τρόπος που εξελίσσεται καταδεικνύει αρχικά ένα πράγμα. Ένα πράγμα που όλοι γνωρίζουμε: Το πολιτικό σκηνικό στη χώρα επιδέχεται αλλαγές. Υπάρχει ένα αίτημα αλλαγής, που, όμως, ακόμη και εν μέσω προεκλογικής περιόδου, παραμένει σε μεγάλο βαθμό αδιευκρίνιστο και του οποίου πολλοί διεκδικούν ή καπηλεύονται την «κυριότητα». Κεντρικό ζήτημα λοιπόν για εμάς τους πολίτες, γίνεται το αν είμαστε σε θέση να το διατυπώσουμε, να προσδιορίσουμε ρητά την κατεύθυνσή του.

Την ίδια στιγμή, η καθημερινή συζήτηση περί πολιτικού τοπίου, τις πταίει και τι πρέπει να αλλάξει, αφού ολοκληρώσει έναν πρώτο κύκλο, καταλήγει πολλές φορές στη γενίκευση «Δεν υπάρχουν ηγέτες σήμερα», με τις τελευταίες μνήμες να ανατρέχουν στα πρόσωπα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου. Προσωπικότητες, με ένθερμους φίλους, ιδεολογικούς εχθρούς, μεγάλα επιτεύγματα και λάθη, που στιγμάτισαν τις εξελίξεις. Σημειώνεται ότι στην αντίληψη περί «ανυπαρξίας ηγετών», συμβάλει, φυσικά, και η πρόσφατη ιστορικά πολυδιάσπαση των πολιτικών δυνάμεων, που εμφανίζουν σαφώς μειωμένη έως και μέτρια δυναμική.

Όταν όμως η έννοια του ηγέτη αποκτά πρόσωπο και αναφέρεται σε υπαρκτές πολιτικές φυσιογνωμίες, τότε μία ερώτηση γίνεται αναπόφευκτη. 

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ηγέτη;

Η αποφασιστικότητα στη λήψη των αποφάσεων;
Η διορατικότητα στη δρομολόγηση πολιτικών με προβολή στο μέλλον;
Η εντιμότητα των προθέσεων;
Η ανάληψη πολιτικού ρίσκο;
Η ρηξικέλευθη προσέγγιση των θεμάτων;
Η ευφυΐα;
Η ευγλωττία;
Η διπλωματική δεινότητα;
Η συνθετική ικανότητα;

Ο ηγέτης δεν είναι Θεός, παρά το ότι σε περασμένες εποχές θεοποιήθηκε. Κανένα πρόσωπο δεν συγκεντρώνει ποτέ, στο μέγιστο, όλα τα παραπάνω γνωρίσματα. Απεναντίας, εμφανίζονται κάθε φορά συνδυαστικά, υπάρχουν δηλαδή εκείνα τα στοιχεία που υπερτερούν έναντι άλλων ή τα οποία πρέπει κατά περίπτωση να προταχθούν. Το χαρακτηριστικό του ηγέτη δεν μπορεί να ποσοτικοποιηθεί με ακρίβεια, δεν επιδέχεται σαφείς μετρήσεις. «Μιλάει» με αμεσότητα. Για αυτό, άλλωστε, συχνά αποκαλείται χάρισμα.

Πού είναι λοιπόν κρυμμένοι οι ηγέτες και γιατί τους αναζητούμε τόσο; 

Μπορούν να έχουν ρόλο σε μια εποχή που τόσο έχει μεταβληθεί; 

Μας χρειάζονται;
 

Ναι, μας χρειάζονται. Με ποια έννοια: 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Μια χώρα σε δύο χρόνους

Της ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ

Τις τελευταίες ημέρες στην Ελλάδα ζούμε σε δύο χρόνους: στον πραγματικό και στον πολιτικό. 

Από τον πρώτο δεν μπορείς να απομακρυνθείς ούτε για λίγο, από τον δεύτερο ο μόνος κερδισμένος είναι το πολιτικό σύστημα. 

«Κερδισμένος» τρόπος του λέγειν, γιατί αν κανείς θελήσει να αναφερθεί στα οφέλη των κομμάτων από την προεκλογική τους εκστρατεία, θα πρέπει να εθελοτυφλεί για να τα παραθέσει.
 

Στον πρώτο χρόνο ζουν όσοι βλέπουν τα προβλήματα, την κατάσταση της χώρας, τις άμεσες προς τρίτους υποχρεώσεις της, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, τους δείκτες της ανεργίας και της φτώχειας, τη σχεδόν ανύπαρκτη ανάπτυξη. 

Στον δεύτερο χρόνο προσπαθούν να μας μεταφέρουν όσοι κατασκευάζουν φανταστικούς εχθρούς των θρησκευτικών συμβόλων, διαβεβαιώνοντας ότι «δεν θα απομακρυνθούν οι εικόνες από τα δημόσια κτίρια», όσοι κρατούν περιστέρια στα χέρια τους ή χαρίζουν οφειλές ή υπόσχονται εκατομμύρια ευρώ σε εν γένει παροχές. 

Στον πρώτο χρόνο ζουν όσοι αρνούνται να γλιστρήσουν στο φαντασιακό, όχι ίσως γιατί δεν θα ήθελαν, αλλά γιατί η καθημερινότητά τους δεν τους αφήνει κανένα περιθώριο διαφυγής.
 

Αδιάψευστος μάρτυρας του δεύτερου χρόνου, όσα παρακολουθούμε στους τηλεοπτικούς σταθμούς από κατά καιρούς εμφανίσεις των πολιτικών αρχηγών. Απάνθισμα δηλώσεων, ως σύντομη υπόμνηση ενός πρόσφατου παρελθόντος που «φρεσκάρει» τη μνήμη και την απελπισία. Η ανακολουθία (μια κομψή εκδοχή του ψεύδους) και η υποσχεσιολογία, από το σύνολο του προσωπικού, υπογραμμίζουν απλώς τη διόγκωση του πολιτικού αδιεξόδου.
 

Κι όμως· ύστερα από πέντε δύσκολα χρόνια θα περίμενε ο ψηφοφόρος μια άλλη συνταγή, εκτός από την επαναλαμβανόμενη και καταστροφική «λεφτά υπάρχουν». 

Κάποιος να τολμήσει να συντροφέψει, να ανακουφίσει, να κατευθύνει την πάσχουσα ελληνική κοινωνία με αποτελεσματικά μέτρα και όχι με ψηφοθηρικά ανεκπλήρωτα. 

Κάποιος, που δεν θα μας απειλήσει αλλά θα μας πείσει ότι έχει συναίσθηση πως την επόμενη μέρα των εκλογών θα εμφανιστούν και ο ελεγκτής και ο ταμίας. 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Πολιτική δρόμου, πολιτική θεσμών

Tης ΣΩΤΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Η ύπαρξη και η λειτουργία των θεσμών δεν προηγείται της κοινωνίας των πολιτών, όπως τείνουμε να πιστεύουμε. Αντιθέτως, οι θεσμοί γίνονται θεμέλιο της δημοκρατίας μόνον αν τους αναγνωρίζουμε ως θεμέλιο της δημοκρατίας.  

Βρισκόμαστε σήμερα ανάμεσα σε δυο κατεστημένα: από τη μία πλευρά το διαβρωμένο, αποτυχημένο κράτος με τους ατελείς θεσμούς του, κι από την άλλη πλευρά την πολιτική και τους πολιτικούς του δρόμου.

Χρειάζεται ισορροπία ανάμεσα στις λειτουργίες των αντιπροσωπευτικών οργάνων και στην καθημερινή συνεισφορά των πολιτών στη διαμόρφωση της πολιτικής. Αυτή η ισορροπία, στην περίπτωσή μας, είναι ασταθής. Δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο ρόλος του «δρόμου» και πώς επηρεάζει τη ζωή της κοινότητας. Και δεν έχουμε αναρωτηθεί τι πιστεύουν και τι επιθυμούν οι άνθρωποι – η πλειοψηφία δηλαδή – που δεν συμμετέχουν στην πολιτική του δρόμου. Στην Ελλάδα, οι ενεργές μειοψηφίες καταδυναστεύουν τους πολίτες.

Πράγματι, έχουμε μακρά παράδοση πολιτικής δρόμου, ακριβώς επειδή οι θεσμοί ήταν πάντοτε ασθενικοί. Και ήταν ασθενικοί επειδή δεν τους σεβόμασταν, δεν απευθυνόμασταν σε αυτούς° ασκούσαμε τα δικαιώματα του πολίτη στον δρόμο, μέσα από μορφές αυτοδικίας. Όσο για τις υποχρεώσεις του πολίτη, δεν τις αποδεχόμασταν – ούτε μας τις δίδαξε κανείς.  

Τώρα αντιμετωπίζουμε τη σχεδόν αναπόφευκτη «θεσμική» ηγεσία ανθρώπων που δεν έχουν καμία σχέση με τους θεσμούς, ει μη μόνον για να τους εκμεταλλευτούν προς ίδιον όφελος. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα εξουσίας –αν και όχι πλειοψηφίας- προέρχεται από τον δρόμο και τον διεφθαρμένο συνδικαλισμό - ευνοεί την ανομία, το περιθώριο, την παραβατικότητα και την απρέπεια. Πρόκειται για το αποτέλεσμα της ταραχώδους σχέσης των Ελλήνων με το κράτος, της ευρέως διαδεδομένης δυσφήμισης της δημοκρατίας, του αντιευρωπαϊκού και «αντικαπιταλιστικού» πνεύματος. Κυρίως, πρόκειται για την υποχώρηση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και την υποταγή της πλειοψηφίας σε θορυβώδεις μειονότητες: το πιο πρόχειρο παράδειγμα αυτής της υποταγής, αυτού του «silencing” της πλειοψηφίας, είναι τα ελληνικά πανεπιστήμια όπου οι «θεσμοί» έχουν εκπέσει σε «δρόμο».

Εκτός του ότι πολλές από τις κινητοποιήσεις είναι απλώς θέαμα που εκτυλίσσεται εις βάρος των πολιτών (δημιουργώντας κυκλοφοριακό χάος, συρρίκνωση της αγοράς, ρύπανση της κοινωνικής εικόνας), οργανώνονται χωρίς κανόνες και όρια. Οι ενεργές μειοψηφίες κινητοποιούνται χωρίς να εξαντλήσουν τις μεθόδους που προβλέπονται από τη νομοθεσία και το σύνταγμα° συχνά, οι κινητοποιήσεις δεν κλιμακώνονται, φτάνουν αμέσως σε ακραίες και τελεσίδικες εκδηλώσεις. 

Τίθενται δύο ζητήματα: το ένα είναι η νομιμότητα ή μη νομιμότητα των κινητοποιήσεων° το άλλο είναι η περαιτέρω εξασθένιση των θεσμών.

Για δεκαετίες, η πολιτική κοινωνιολογία προσπαθεί να μελετήσει – και να λύσει- αυτή την αντίθεση ανάμεσα στη λαϊκή «διαμαρτυρία» (που σπανίως είναι «λαϊκή») και τη θεσμική πολιτική δράση. Πράγματι, οι διαδηλωτές είναι επίσης ψηφοφόροι. Η πολιτική του δρόμου τούς καθιστά, ας πούμε, «υπερ-πολίτες», με δύο διαύλους άσκησης επιρροής: τις κάλπες (όχι μόνον των βουλευτικών εκλογών αλλά και των συνδικαλιστικών, των τοπικών κτλ) και τον δρόμο. 

Μια υποσημείωση εδώ: πολλοί διαδηλωτές και ακτιβιστές είναι νέοι που δεν ψηφίζουν καν, είτε διότι περιφρονούν τα υπάρχοντα κόμματα, είτε διότι απορρίπτουν ολόκληρο το σύστημα εκπροσώπησης εφόσον αυτό υπαγορεύει το Zeitgeist και η ομαδική σκέψη. Επίσης, πολλοί διαδηλωτές δεν είναι ακόμα δεκαοκτώ ετών, άρα δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα. 

Δεύτερη υποσημείωση: για να λειτουργεί το δημοκρατικό σύστημα θα έπρεπε τα «παιδιά» που εξεγείρονται με χαρακτηριστική ευθιξία να μαθαίνουν πρωτίστως πώς να διαχειρίζονται τους θεσμούς και δευτερευόντως πώς να διεκδικούν τα δικαιώματά τους στον δρόμο. Έτσι κι αλλιώς, η συμμετοχή στην πολιτική του δρόμου ανθρώπων κάτω των δεκαοκτώ ετών, δηλαδή, επαναλαμβάνω, χωρίς πολιτικά δικαιώματα, θα έπρεπε να αποθαρρύνεται.

Η, ας την ονομάσουμε, «routinization» των διαδηλώσεων, φοιτητικών απεργιών και αναμετρήσεων με την αστυνομία έχει αφαιρέσει το περιεχόμενο – συμβολικό και «αποδοτικό»- αυτής της εξω-θεσμικής δράσης. Και, με ευκαιρία αυτή τη routinization, αντεργατικές κυβερνήσεις, όπως ήταν, λόγου χάρη, εκείνη της Μάργκαρετ Θάτσερ, μπορούν να τσακίσουν τα συνδικάτα ή να περάσουν αυταρχικούς νόμους και να παραχωρήσουν υπέρμετρες ελευθερίες στην αστυνομία.

Η διαχείριση συγκρούσεων δεν είναι το φόρτε της ελληνικής δημοκρατίας. Όπως δεν είναι η θεσμική αναζήτηση λύσεων και συναίνεσης. Αλλά το πρόβλημα επιδεινώνεται με την πολιτική αναρρίχηση προσώπων που προέρχονται από τον δρόμο, ενώ, ταυτοχρόνως, εμφορούνται από μικροαστική, δημοσιοϋπαλληλική και γραφειοκρατική νοοτροπία. Το πρόβλημα με τον «άνθρωπο-διαδηλωτή» είναι ότι διαμαρτύρεται, ότι προβάλλει αντίθεση χωρίς, απαραιτήτως, να προτείνει θέση.

 Για την άσκηση θεσμικής εξουσίας απαιτείται, οπωσδήποτε, θέση. Επιπροσθέτως, απαιτείται αγωγή, διπλωματική αρετή, κοινωνικοί τρόποι. Η διεθνής διπλωματία δεν διενεργείται με θράσος και συμπεριφορά πεζοδρομίου.

Μια άλλη διάσταση της πολιτικής του δρόμου είναι η αδιαφορία της για την κοινωνική σταθερότητα. Κι όμως, οι άνθρωποι επιζητούν τη σταθερότητα παρά το ατέλειωτο «ναι μεν αλλά» που συνδέεται με την πολιτική. Δεν μπορεί να υπάρχει παραγωγική πολιτική διαμάχη χωρίς βασική πολιτική συμφωνία: το «ναι μεν αλλά» εξαρτάται από τη βαθύτερη συναίνεση. Η θεμελίωση των βασικών επιχειρημάτων περί πολιτικής προορίζεται στο να απαλλάσσει τους πολίτες από ατέρμονες πολιτικές διαφωνίες ώστε να μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους. Μια σταθερή ύπαρξη δίνει στον πολίτη χρόνο και χώρο να κάνει όλα όσα θέλει να κάνει. 

Τα ολοκληρωτικά και υπερ-ακτιβιστικά κόμματα απομυζούν τον ελεύθερο χρόνο των ανθρώπων από τους οποίους συχνά απαιτούν αφοσίωση θρησκευτικού τύπου. Έτσι, προκύπτουν οι επιλεγόμενοι επαγγελματίες επαναστάτες και τα επαγγελματικά κομματικά στελέχη τα οποία δεν ξέρουν τίποτα για το πώς ζουν οι άνθρωποι, τι σημαίνει προσωπική ζωή και ποιες απολαύσεις μπορεί να προσφέρει. Τα κόμματα αυτά υποβαθμίζουν την προσωπική ζωή οξύνοντας με αυτόν τον ύπουλο τρόπο τα συναισθήματα ματαιότητας και δυσαρέσκειας. Ο αφισοκολλητής είναι άτομο χαμένο σε μια διαδικασία χωρίς νόημα.

Η πολιτική υπάρχει για να μας δώσει τη δυνατότητα να ζούμε τη ζωή για εμάς τους ίδιους. Γι’ αυτό, η λέξη-κλειδί της σύγχρονης ζωής, από τον 17ο αιώνα, είναι «εκπροσώπηση». 

Εκπροσώπηση σημαίνει δυνατότητα επιλογής: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οταν τα κόμματα επιστρατεύουν παιδιά για προεκλογικά σποτ

Της ΜΑΡΙΛΗΣ ΜΑΡΓΩΜΕΝΟΥ

Από τη Δευτέρα και μετά, μάθαμε τα πάντα για τον «μικρό Νικόλα». Ή, αν προτιμάτε, για τον 14χρονο Κωνσταντίνο από το Περιστέρι. Που το τηλέφωνό του στον Αγιο Ιερόθεο δεν έχει σταματήσει να χτυπάει. Που παίζει μπάλα πολύ καλύτερα απ’ τον πρωθυπουργό, αφού έχει δελτίο στα «τσικό» του Ατρόμητου. Που έχει κάνει τα αδελφάκια του να ζηλεύουν με την ξαφνική δημοσιότητα. Και που αυτό δεν ήταν το πρώτο του κάστινγκ – ήταν, όμως, το πιο επιτυχημένο.

Αν με την εμφάνισή του στο γυαλί ο «μικρός Νικόλας» από το σποτ της Ν.Δ. έκανε τον Ι. Λούλη, τον παραδοσιακό σύμβουλο του Κ. Καραμανλή, να δηλώνει πως «το μόνο ενδιαφέρον είναι πόσο κακή είναι η στρατηγική της Ν.Δ. αυτή τη φορά», αφού «δεν ταιριάζει καθόλου με το στυλ του Αντώνη Σαμαρά», το παιδί από το Περιστέρι καθόλου δεν νοιάζεται για όλ’ αυτά. Βλέπετε, κι εκείνος, όπως και όλα τα πιτσιρίκια των πολιτικών διαφημίσεων, όταν παίζεται το σποτ τους στον αέρα, έχουν πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθούν.

Πάρτε την «Αλλαγούλα», για παράδειγμα. Πίσω στο 1985, ο Κώστας Λαλιώτης είδε το ξανθό κοριτσάκι, την κόρη ενός γνωστού του, και κατάλαβε πως εκείνη θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά στις εκλογές. Και πράγματι: η μικρή Γιάννα, έξι χρόνων τότε, πήρε το μπουκετάκι με τα λουλούδια, κοίταξε με νάζι τον φακό, κι ένα «κλικ!» αργότερα, έγινε θρύλος για τους επικοινωνιολόγους.  

«Ναι στη χαρά της Αλλαγής», έγραφε από κάτω η αφίσα που φύλαξε με αγάπη το υποσυνείδητο κάθε πρασινοφρουρού. Αλλο που η μικρή Γιάννα καθόλου δεν χάρηκε με όλα αυτά. Στα 28 της χρόνια, το 2007, η Γιάννα Βελισσαρίδου, μεγάλη κοπέλα πια, φώτισε τα γεγονότα απ’ τη δική της σκοπιά. «Σου αλλάζουν τη ζωή», είπε, «χωρίς να σου προσφέρουν απολύτως τίποτε». Και περιέγραψε εκείνο το εφιαλτικό βράδυ που την έστειλαν στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα να φιλήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου. Οπως ακριβώς της είχαν πει, η μικρούλα έτρεξε προς τον ηγέτη, εκείνος τη σήκωσε στην αγκαλιά του, τη φίλησε, και μες στο παραλήρημα του κόσμου, την άφησε ξανά στο έδαφος. Και καθώς η συμμετοχή της στο σόου τέλειωσε, η Γιάννα, μην ξέροντας τι να κάνει, βρέθηκε να περιφέρεται πάνω - κάτω στην εξέδρα, μέσα στις φωνές και τις κροτίδες. Και το μόνο που θυμάται καθαρά απ’ όλ’ αυτά είναι τον εαυτό της τρομαγμένο σε μία γωνία, να κλαίει γοερά.

Φυσικά, τίποτε από όλα αυτά δεν γράφτηκε στο φιλμ της βραδιάς. Και το ίδιο ακριβώς συνέβη και στο... ριμέικ της «Αλλαγούλας», στις πρόσφατες νομαρχιακές εκλογές. Εκεί, η Ρένα Δούρου εμφάνισε ένα πανέμορφο κοριτσάκι να την αγκαλιάζει στον πρώτο γύρο των εκλογών και στη συνέχεια γιόρτασε τη νίκη της στον δεύτερο γύρο με το ίδιο παιδί στην αγκαλιά της. Οπως ήταν φυσικό, την ίδια ώρα που οι κάμερες επιδίδονταν στο γνωστό σπορ του «ζουμ» στο φωτεινό προσωπάκι, οι δημοσιογράφοι θυμήθηκαν τη μικρή Γιάννα του Ανδρέα Παπανδρέου και ξεκίνησαν τις ερωτήσεις. Αλλά με το που άκουσε το «γνωρίζεστε με το παιδί;», η κ. Δούρου πέρασε στην επίθεση: «Ναι, γενικά δεν... αρπάζω παιδιά», είπε. «Δεν μου το βρήκαν οι διαφημιστές. Είναι το κοριτσάκι μιας οικογένειας που μου στάθηκε πάρα πολύ στον προεκλογικό αγώνα». Αλλά βέβαια αυτό δεν αναιρεί τον κανόνα: αν το κοριτσάκι δεν έμοιαζε με νεογέννητο αγγελούδι, δεν θα άνοιγε ποτέ η νικητήρια αγκαλιά.

Αυτό, δηλαδή, που ισχύει για όλα τα πιτσιρίκια των διαφημίσεων. Ακόμη και για τα μικρά του «Γιατί κύριε;», του σποτ που δίχασε τη μικρή μας χώρα τρία χρόνια πριν. Ηταν στις 5 Ιουνίου του 2012 που η Ν.Δ. πέταξε στον αέρα την «τάξη του τρόμου». Ενας δάσκαλος απαριθμεί τις χώρες που είναι στο ευρώ κι ένα κοριτσάκι βγαλμένο από book πρακτορείου με λιλιπούτεια μοντέλα απορεί. «Και η Ελλάδα, κύριε;», ρωτάει. «Δεν είναι;» Πίσω της άλλα παιδάκια - φωτομοντέλα καταβυθίζονται στη θλίψη: στο «γιατί, κύριε;» ο δάσκαλος δεν έχει τίποτε να απαντήσει. 

Οπως όλα δείχνουν, βέβαια, περίπου το ίδιο συμβαίνει και με το ΕΣΡ κάθε φορά που ένας ακόμη πολιτικός σχηματισμός επιστρατεύει παιδιά για τις διαφημίσεις του.

Βλέπετε, μπορεί ο Συνήγορος του Παιδιού να λέει πως: 

ΕΚΛΟΓΕΣ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΥ ΣΒΗΝΟΥΝ: Σημαίες από νάιλον

Της ΛΙΝΑΣ ΜΑΝΔΡΑΚΟΥ

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μάθαίνουν οι νεώτεροι, όπως λέει και το κλισέ.

Κάποτε εκλογές στην Ελλάδα σήμαινε ομιλίες των αρχηγών σε πλατείες. Και ομιλίες των αρχηγών σε πλατείες σήμαινε πλαστικά σημαιάκια κομμάτων all over the place. (...)

Απαραίτητο αξεσουάρ κάθε οπαδού που συμμετείχε σε προεκλογική συγκέντρωση του κόμματός του, σύμβολο παραταξιακής ομολογίας και αφοσίωσης, μαζί με την κάρτα μέλους στην τοπική οργάνωση, η σημαία του κόμματος μοιραζόταν αφειδώς είτε στο «πούλμαν της νίκης» (πώς λέμε μετακίνηση οπαδών; Ε παλιά γινόταν μετακίνηση ψηφοφόρων) είτε αγοραζόταν στην πλατεία της ομιλίας. 

Πολύ παλιά τα σημαιάκια ήταν πλαστικά. Αργότερα, μετά από πιέσεις των οικολόγων, φτιάχνονταν από λεπτό ύφασμα. Ήταν ακίνδυνα σε περίπτωση σύγκρουσης με εγκάθετους, σε αντίθεση με τα μεγάλα πανό που στηρίζονταν σε ξύλινα παλούκια και μπορούν να προκαλέσουν μεγάλες ζημιές. Τα σημαιάκια μπορούσαν να προκαλέσουν μόνο ψυχολογική ζημιά. Αποτελούσαν απόδειξη αποφασιστικότητας, παλμού και πάθους για τη νίκη. Όσο περισσότερα ήταν και όσο περισσότερο σάλευαν, έδειχναν στους «άλλους» την εφιαλτική υπεροχή του αντιπάλου (πέρασε στην ιστορία και ως «μάχη της πλατείας»). Πάντα ήταν ανάμεικτα με ελληνικές σημαίες, αλλά πάντα περισσότερα από τις ελληνικές σημαίες.

Πριν από την έναρξη της προεκλογικής ομιλίας, βρίσκονταν σε υποστολή και υψώνονταν μόνο στις προεόρτιες ζωντανές τηλεοπτικές συνδέσεις. Στις τηλεοπτικές κάμερες έγραφαν έξοχα και στέκονταν αρωγός στην προσπάθεια του τηλεσκηνοθέτη να δημιουργήσει οφθαλμαπάτες (γνωστές και ως «μπιρσίμια κόλπα»). Δημιουργούσαν σούπερ εφέ, εμφυσούσαν πνοή ζωής στην πλατεία.  

Μετά κάποιος έδινε το σύνθημα ότι ο αρχηγός ετοιμάζεται να βγει στο μπαλκόνι. Για μερικά δευτερόλεπτα η περιστροφή της γης σταματούσε, ο ηγέτης πρόβαλλε, το πατιρντί άρχιζε, τα σημαιάκια πάλλονταν ρυθμικά συνοδεύοντας συνθήματα. Το κούνημά τους αρχικά ήταν τόσο έντονο ώστε άγγιζε επίπεδα παροξυσμικού χουλιγκανικού φανατισμού και υστερικού σοκ. Στη συνέχεια το πάθος καταλάγιαζε.

Κατά τη διάρκεια της ομιλίας, συνέβαλλαν στη σύσταση ενός περιβάλλοντος ζωντανής επικοινωνίας ανάμεσα στον αρχηγό του κόμματος και τους οπαδούς. Κάθε φορά που ο ομιλών έλεγε κάτι καλό (συνήθως ελπιδοφόρο), τα σημαιάκια συναινούσαν και επευφημούσαν. Με τον τρόπο αυτό η προεκλογική ομιλία έπαιρνε τη μορφή διαλογικής τελετουργίας, η πλατεία μετατρεπόταν σε θεατρική σκηνή, μπαλκόνι και πλατεία γίνονταν το ένα καθρέφτης της άλλης. Επιπλέον τα σημαιάκια εξυπηρετούσαν την ανάγκη εκτόνωσης του συγκεντρωμένου πλήθους, ενώ οι δονήσεις τους είχαν αφυπνιστικό χαρακτήρα. Όταν η ομάδα έπεφτε, οι πιο ζωντανοί σημαιοκράτορες ξυπνούσαν τους υπόλοιπους και τους ξαναοδηγούσαν σε κατάσταση συγκίνησης και μαγείας.

Μετά το τέλος της συγκέντρωσης, η χρηστική τους αξία ακυρωνόταν:  

ΕΚΛΟΓΕΣ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΥ ΣΒΗΝΟΥΝ: Ο λαός-πελάτης και η μάχη της πλατείας (Μια εκπομπή αρχείου της ΕΤ3 που κάνει αναδρομή στα ιστορικά πολιτικά καραγκιοζιλίκια του "εξυπνότερου λαού του κόσμου")

ΕΚΛΟΓΕΣ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΥ ΣΒΗΝΟΥΝ: Ετσι ήταν κάποτε τα εκλογικά κέντρα - Φωτογραφίες που δείχνουν το μέγεθος της μ@λ@κι@ς που έδερνε τον "εξυπνότερο λαό του κόσμου"...

1981: Δεν είναι σταθμός ΚΤΕΛ, αλλά το φουτουριστικό για τα δεδομένα του 1981 κέντρο ετεροδημοτών του ΠΑΣΟΚ

Toυ ΣΤΕΛΙΟΥ ΒΟΓΙΑΝΤΖΑΚΗ

Αν ένας σημερινός εικοσιπεντάρης ταξιδέψει με μια μηχανή του χρόνου στο -όχι και τόσο μακρινό- παρελθόν, αρκεί να φτάσει μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990, θα μείνει με ανοιχτό το στόμα βλέποντας τα προεκλογικά ήθη και έθιμα της εποχής. 

Την εποχή εκείνη, στην οποία κανένας δεν ήξερε τι είναι το Internet και τα social media αποτελούσαν έννοια της πιο προχωρημένης επιστημονικής φαντασίας, η προεκλογική συμπεριφορά των ψηφοφόρων ήταν εντελώς διαφορετική. Σήμερα μπορούμε να την αποκαλέσουμε «κιτς» χωρίς κανένα δισταγμό αλλά τότε η υπερβολή ήταν όχι μόνο αναμενόμενη αλλά και επιθυμητή.

Με βασική ευθύνη κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, κάθε προεκλογική περίοδος ήταν θορυβώδης, ακαλαίσθητη και επιβαρυντική για το περιβάλλον, με τα κόμματα και τους υποψηφίους να ανταγωνίζονται για το ποιος θα κατασκευάσει το πιο φαραωνικό εκλογικό κέντρο, ποιανού τα μεγάφωνα θα ακούγονται δυνατότερα και φυσικά ποιος θα δώσει περισσότερες αφίσες και πλαστικές σημαίες στους οπαδούς του.

Η ρίζα του κακού εντοπιζόταν στα εκλογικά κέντρα των κομμάτων και των υποψηφίων βουλευτών, τα οποία ήταν συχνά μνημεία μεγαλομανίας. Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, πολυώροφα κτίρια και προσωρινές κυκλώπειες κατασκευές ντύνονταν από πάνω έως κάτω με τα χρώματα του κόμματος και άνοιγαν τις πόρτες τους στους ψηφοφόρους. Τα εκλογικά κέντρα και περίπτερα, ακόμα και τα περιφερειακά, δεν ήταν μόνο χώροι πολιτικών συζητήσεων αλλά και διάθεσης κάθε είδους προεκλογικού υλικού, από αυτοκόλλητα έως γιγάντιες αφίσες. Ο νέος πολίτης του σήμερα με τις οικολογικές ευαισθησίες θα έφριττε από την αλόγιστη σπατάλη τόνων χαρτιού, το περισσότερο από το οποίο κατέληγε μετά τις εκλογές στη χωματερή. Οσο δε πλησίαζαν οι μέρες μέχρι τις εκλογές τα εκλογικά κέντρα μετατρέπονταν σε κέντρα διασκέδασης, με τους οπαδούς των κομμάτων να στήνουν τσιμπούσια και να χορεύουν στα πεζοδρόμια έως το πρωί.

1985: Οι νεοδημοκράτες στον Φάρο του Ψυχικού ρωτούν τον ταξιτζή αν προτιμά «Ανδρέα με παπάκι ή BMW με Μητσοτάκη»

1989: Η Νέα Δημοκρατία παρουσίασε τη βαλκανική εκδοχή ρομπότ από τον Πόλεμο των Αστρων

Στις προεκλογικές περιόδους του παρελθόντος ο κόσμος μάθαινε θέλοντας και μη τι ψηφίζουν οι γείτονες αφού η διακόσμηση του αυτοκινήτου έδειχνε ξεκάθαρα τις προτιμήσεις τους. 

Ολο αυτό το προεκλογικό καρναβάλι άρχισε να εγκαταλείπεται στις αρχές της χιλιετίας. Τα κόμματα κατάλαβαν έστω και καθυστερημένα ότι η αλόγιστη σπατάλη πόρων προκαλεί μόνο αρνητικά σχόλια ενώ μεγάλο ποσοστό της καμπάνιας μπορεί να γίνει φθηνότερα και αποδοτικότερα στο Διαδίκτυο και στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Το γεγονός ότι, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, τα κόμματα δεν βιάζονταν καθόλου να στήσουν τα κεντρικά τους περίπτερα, το αποδεικνύει περίτρανα.

1989: Περιτριγυρισμένος από σημαίες μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, ο περαστικός κύριος ρωτά την εθελόντρια του ΠΑΣΟΚ ποιο φυλλάδιο του προτείνει

Η ΒΡΑΔΙΑ ΤΩΝ ΝΙΚΗΤΩΝ Χοροί, τραγούδια και βόλτες με το ΙΧ

"Επίγεια σοφία"

Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου.

Abraham Lincoln  Αμερικανός πρόεδρος

Σαν σήμερα (25/1/ΧΧΧΧ)

1836: Θεμελιώνεται το κτίριο των Ανακτόρων στο λόφο της Μπουμπουνίστρας το οποίο δεν είναι άλλο απο το σημερινό κτίριο της Βουλής. Τα σχέδια ήταν του αρχιτέκτονα Φρειδερίκου Γκέρτνερ

1858: Το γαμήλιο εμβατήριο του Μέντελσον ακούγεται για πρώτη φορά στο γάμο της πριγκίπισσας της Αγγλίας Βικτόριας και του πρίγκιπα της Πρωσίας.

1919: Ιδρύεται η Κοινωνία των Εθνών

1783: Γεννιέται ο Γουίλιαμ Κολγκέιτ, αγγλος επιχειρηματίας, ιδρυτής της εταιρίας- κολοσσού ειδών ατομικής υγιεινής που φέρει το όνομά του (Colgate)

1925: Γεννιέται ο Γιώργος Ζαμπέτας

389: Κοιμάται ο Γρηγόριος ο Νανζιανζηνός, θεολόγος, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και ένας από τους Τρεις Ιεράρχες.

1947: Πεθαίνει ο αμερικανός γκάνγκστερ Αλ Καπόνε

1985: Πεθαίνει ο Ηλίας Ηλιού, ηγετική μορφή της ελληνικής Αριστεράς. 

 

 

 

 

 

 

2013: Πεθαίνει η ηθοποιός Ειρήνη Κουμαριανού.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τα οικονομικά της συστημικής κατάρρευσης

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του Μηνά Αναλυτή 

Δρ Οικονομολόγου, Πανεπιστημίου Poitiers Γαλλίας.

Η ​​οικονομία αποτελεί ένα πολύπλοκο σύστημα: υποσυστήματα - αλληλεπιδράσεις - ατομικές συμπεριφορές κ.λπ.

Το όλον επιδρά στα μέρη, αλλά και τα μέρη με τη σειρά τους επιδρούν στο όλον του οποίου αποτελούν αναπόσπαστα συστατικά στοιχεία.

Αυτή η πολυπλοκότητα είναι σχεδόν ανέφικτο να αποτυπωθεί σε ένα καθαρά αιτιοκρατικό σύστημα, εξ ου και οι ανυπέρβλητες δυσκολίες έγκυρων προβλέψεων για το πώς θα συμπεριφερθεί η οικονομία στο μέλλον.


Οσοι αγνοούν αυτήν την πραγματικότητα, είτε αγνοούν τον συστημικό τρόπο λειτουργίας της οικονομίας είτε εθελοτυφλούν, ορμώμενοι από μία μηχανιστική αντίληψη σύμφωνα με την οποία τα πάντα είναι προβλέψιμα, άρα ελεγχόμενα.
 

Ο 19ος αιώνας, με τον θρίαμβο της μηχανικής αλλά και της κλασικής φυσικής, είχε άμεσες επιπτώσεις στην οικονομική θεωρία, αποκλείοντας από το φάσμα των αναλύσεων τις στοχαστικές διαδικασίες που κυριαρχούν στην πραγματικότητα. Ας μη λησμονήσουμε ότι τόσο ο «homo oeconomicus» όσο και ο οικονομικός σχεδιασμός χωρίς τριβές και συγκρούσεις αποτέλεσαν αυτήν ακριβώς την εφαρμογή της μηχανιστικής προσέγγισης στην οικονομία.


Ακόμη και σε ένα σύστημα κεντρικά διευθυνόμενης οικονομίας όπως το σύστημα του υπαρκτού σοσιαλισμού, η εφαρμογή των πενταετών οικονομικών πλάνων, που ουσιαστικά επιθυμούσε να εφαρμόσει τη μηχανιστική αυτή αντίληψη, η αποτυχία υπήρξε οικτρή: ελλείψεις παντού, ουρές αναμονής, αναγκαστική αποταμίευση, κρίσεις.

 
Θέλοντας, για λόγους ιδεολογικούς, να εξοβελίσουν την αγορά και τις πραγματικές τιμές, δημιούργησαν ένα έκτρωμα που αργά ή γρήγορα ήταν καταδικασμένο να καταρρεύσει, όπως και κατέρρευσε, εξαιτίας των δικών του εσωτερικών αντιφάσεων και αδυναμιών.

Τόσο στο επίπεδο της μικροοικονομικής όσο και στο επίπεδο της μακροοικονομικής διαχείρισης, το σύστημα λειτουργούσε άναρχα και στον αντίποδα των αρχών του κεντρικού οικονομικού σχεδιασμού, οι βασικές αρχές του οποίου βρίσκονται διάσπαρτες στα έργα μιας πληθώρας θεωρητικών της υπεροχής του κεντρικού οικονομικού σχεδιασμού, έναντι των δυνάμεων της αγοράς.


Εν ολίγοις, η εφαρμογή του οικονομικού πλάνου ως υποκατάστατου της καπιταλιστικής αναρχίας και ασυδοσίας των δυνάμεων της αγοράς, αντί να λειτουργήσει ως μέσο συμφιλίωσης μεταξύ ανταγωνιστικών συμφερόντων, υπήρξε η αιτία δημιουργίας και διάχυσης γενικευμένων ανισορροπιών.

Ο παντογνώστης οικονομικός σχεδιαστής απέτυχε να υποκαταστήσει το αόρατο χέρι της αγοράς, που συνέχισε να λειτουργεί υποτυπωδώς, έστω και σαν μαύρη αγορά.
 

Σε τελική ανάλυση το σύστημα απέτυχε, διότι παραβίασε τις βασικές αρχές της οικονομικής θεωρίας: απουσία σεβασμού στη σχετική σπάνι των παραγωγικών πόρων, ανυπαρξία ενός αντιπροσωπευτικού συστήματος τιμών, απουσία ανταγωνισμού, απουσία σεβασμού στις επιθυμίες του καταναλωτή, λατρεία των ποσοτικών δεικτών, χωρίς αναφορά στην ποιότητα.

Απέτυχε επίσης, γιατί αντί να δημιουργεί πλούτο για τους πολίτες, δημιούργησε ελλείψεις, τις οποίες προσπάθησε να διαχειριστεί κεντρικά, μέσω του οικονομικού σχεδίου, απλά γιατί η αγορά δεν λειτουργούσε ως σημείο συνάντησης των δυνάμεων της προσφοράς και της ζήτησης και ως μηχανισμός εξισορρόπησης προσφερομένων και ζητουμένων ποσοτήτων.

Κατένειμε, δηλαδή, τις ελλείψεις μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών, διότι δεν μπόρεσε να δημιουργήσει πλούτο.



Τέτοιου είδους αφελείς και απλουστευτικές προσεγγίσεις κρύβονται δυστυχώς πίσω από εκείνους που επιθυμούν να προσαρμόσουν την πραγματικότητα στις επιθυμίες τους και έτσι ο οικονομικός βολονταρισμός απεδείχθη καταστροφικός δημιουργώντας παντού στερήσεις, ελλείψεις και στρεβλώσεις που οδήγησαν στη μαζική εξαθλίωση ακόμη και σε χώρες προικισμένες με πλούσιους πλουτοπαραγωγικούς πόρους.

Η κατάρρευση επήλθε ως συνέπεια αυτής ακριβώς της ανορθολογικής διαχείρισης και της απουσίας σεβασμού στους απλούς οικονομικούς κανόνες.

Η δημιουργία ενός τεχνητού σύμπαντος, χωρίς περιορισμούς, συγκρούσεις, ανταγωνισμούς και αμοιβαίους συμβιβασμούς, ένα σύμπαν εικονικής οικονομικής πραγματικότητας, δημιούργησε ταυτόχρονα τις δυνάμεις που το οδήγησαν στη συστημική κατάρρευση.
 

Τι μας διδάσκουν τα οικονομικά της κατάρρευσης;

Μας διδάσκουν ότι: 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο αλγόριθμος του πεντάχρονου

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ

Του ΘΑΝΟΥ ΤΖΗΜΕΡΟΥ

Γιαννάκη, σού δίνω 2 ευρώ. Η μία σοκολάτα κάνει 1 ευρώ. Πόσες σοκολάτες μπορείς να αγοράσεις; Δύο! Μπράβο αγόρι μου! 

Για πες μου τώρα, σού δίνω 1 μόνο ευρώ. Μπορείς να αγοράσεις 3 σοκολάτες;

Αν ο Γιαννάκης πει «όχι», διαθέτει την τυπική λογική ενός 5χρονου. 

Αν πει «ναι», διαθέτει την «λογική» των οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο αλγόριθμος είναι απλός. Περισσότερο απλός δεν γίνεται. Και δεν αφορά, ούτε τα αίτια της κρίσης, ούτε τις διεθνείς δυνάμεις που... επιβουλεύονται το ανάδελφον έθνος μας. Αφορά τις επιλογές που έχουμε, και μόνο. Μία – δύο – τρεις. Όποια και αν είναι τα αίτια, όποια κακία ή καλοσύνη έχει αυτός ο κόσμος. Οι επιλογές είναι αυτές. Μία – δύο – τρεις. Άλλες δεν υπάρχουν.

Πάμε, Γιαννάκη:  

Το 2015 η Ελλάδα πρέπει να πληρώσει για τις διεθνείς υποχρεώσεις της 22,5 δισ. ευρώ. Πρόκειται κυρίως για ομόλογα και έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου που λήγουν φέτος. Το ποσό αυτό ΔΕΝ περιλαμβάνεται στον προϋπολογισμό. Είναι άλλος λογαριασμός. Για να το καταλάβουν οι Γιαννάκηδες αυτού του κόσμου ο προϋπολογισμός ενός κράτους είναι σαν να λέμε ότι στην οικογένειά μας φέτος έχουμε 15.000 ευρώ εισόδημα και 15.000 ευρώ έξοδα. Αυτός λέγεται ισοσκελισμένος προϋπολογισμός. Δηλαδή στο τέλος του χρόνου δεν θα μας μείνει μία. Αν τα έξοδα είναι π.χ. 13.000 ευρώ σημαίνει ότι έχουμε 2.000 ευρώ πρωτογενές πλεόνασμα. Ναι, αλλά έχουμε πάρει και δάνειο. Αυτό είναι άλλος λογαριασμός. Το δάνειο πρέπει να εξυπηρετείται, δηλαδή να πληρώνουμε τόκους και χρεολύσια. 

Μπορούμε να τα πληρώσουμε με δύο τρόπους: 

α) από όσα μας περίσσεψαν, αν ξοδέψαμε λιγότερα από όσα βγάζουμε, 

ή 

β) δανειζόμενοι ξανά. 

Υπάρχει κανένας οικονομολόγος του ΣΥΡΙΖΑ (και των ΑΝΕΛ και του ΚΚΕ…) που να έχει αντίρρηση;

Άρα τα 22,5 δισ. μπορούμε: 

1) να μην τα πληρώσουμε

2) να τα πληρώσουμε εν μέρει 

3) να τα πληρώσουμε όλα.

Επιλογή 1 - Να μην τα πληρώσουμε.

Αυτό λέγεται χρεοκοπία. Σημαίνει ότι η Ελλάδα βγαίνει εκτός αγορών για καμιά δεκαριά τουλάχιστον χρόνια και δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε τίποτε εισαγόμενο εκτός αν το προπληρώσουμε σε ευρώ. Δείτε γύρω σας πόσα πράγματα από αυτά που χρησιμοποιείτε ή τρώτε παράγονται στην Ελλάδα. Τα ξεχνάτε! Σκεφθείτε πόσα πράγματα, από το ρεύμα μέχρι τα αντλιοστάσια της ΕΥΔΑΠ, βασίζονται στα εισαγόμενα καύσιμα. Τα ξεχνάτε κι αυτά! Κι αν σκέφτεστε: “δεν πειράζει, θα τρώμε μόνο τα αγροτικά προϊόντα που παράγουμε” σκεφθείτε ότι σπόροι, φυτοχώματα, αγροτικά μηχανήματα, παρελκόμενα, αυτοματισμοί, συστήματα ελέγχου, υδροπονικός εξοπλισμός, αντλίες, οχήματα μεταφοράς, εργαλεία, θερμοκήπια, σκίαστρα, υλικά συσκευασίας, καύσιμα, λιπαντικά, αναλώσιμα, ζυγοί, εκτυπωτικά, συσκευαστήρια… είναι όλα εισαγόμενα. Εκτός αν φυτεύεις εσύ το μαρούλι στη γλάστρα σου και περιμένεις να το φας για να ζήσεις.

Χρεοκοπία σημαίνει δραχμή και δραχμή σημαίνει θάνατος των λαϊκών στρωμάτων που τόσο αγαπάνε να υπερασπίζονται οι προστάτες των αδυνάτων. Εγώ μπορώ ή να φύγω στο εξωτερικό ή να πουλήσω τις δουλειές μου στο εξωτερικό και να ζητήσω να πληρωθώ με ευρώ. Ο μισθωτός και ο συνταξιούχος όμως, που θα βλέπουν ότι ο μισθός τους σε δραχμές, στο τέλος του μήνα, έχει χάσει τη μισή του αξία, δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτε από τα δύο. Το ένα κιλό ντομάτες θα έχει τη μία βδομάδα 40.000 δραχμές και την άλλη 50.000. Για iphone 6, ούτε το συζητάμε!

Επιλογή 2 - Να τα πληρώσουμε εν μέρει.

Έχει δυό υποπεριπτώσεις. Αυτό να γίνει

α) χωρίς την σύμφωνη γνώμη των δανειστών, 

β) με την σύμφωνη γνώμη τους. 

Η περίπτωση (α) σημαίνει επίσης χρεοκοπία, άρα ισχύουν όσα αναφέρθηκαν στην Επιλογή 1. 

Σύμφωνη γνώμη σημαίνει ότι θα έχουν δεχθεί νέο κούρεμα και τα 27 κράτη της Ε.Ε. επικυρωμένο από τα κοινοβούλιά τους. Θα πρέπει δηλαδή ο πρωθυπουργός της Σλοβακίας να εξηγήσει στον λαό του για ποιον λόγο θα πρέπει να χαρίσει χρήματα ο Σλοβάκος συνταξιούχος που παίρνει 200 ευρώ τον μήνα και βγήκε στη σύνταξη στα 67, στον Έλληνα συνταξιούχο της ΔΕΗ που παίρνει 3000 και βγήκε στα 50. Κι αργότερα, στην άγαμη κορασίδα του, εφ’ όρου ζωής. 

Αλλά ας πούμε ότι το καταφέρνει ο Σλοβάκος και οι άλλοι 26 με τη φοβέρα ότι αν χρεοκοπήσουμε θα διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι λέτε, αυτό το νέο κούρεμα δεν θα συνοδεύεται από νέους όρους της δανειακής σύμβασης; Υπάρχει περίπτωση ο δανειστής να σου δώσει, έτσι, επειδή είσαι ωραίος, καινούργια δανεικά και να αδιαφορήσει για την αποπληρωμή τους, όταν μόλις τον ανάγκασες να γράψει χασούρα, τη δεύτερη στη σειρά; 

Αυτό που επιμελώς αποκρύπτουν οι... έμπειροι διαπραγματευτές του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πως μια ενδεχόμενη αποδοχή - ολική ή μερική - των προτάσεών τους (ποιες είναι αλήθεια; τις ξέρει κανένας;) από την Ε.Ε. συνεπάγεται αυτόματα νέο, πολύ αυστηρότερο μνημόνιο! Μήπως τα μόνα παζάρια που έχουν κάνει στη ζωή τους είναι η κολοκυθιά που έπαιζαν μικροί;

Επιλογή 3 – να τα πληρώσουμε όλα.

Έχει δύο υποπεριπτώσεις 

α) να μην δανειστούμε 

β) να δανειστούμε. 

Το να μην δανειστούμε είναι εντελώς θεωρητική περίπτωση. Με τα ετήσια φορολογικά έσοδα του κράτους γύρω στα 45 δισ., το να μην δανειστούμε σημαίνει ότι θα πρέπει το κράτος να «ζήσει» με τα 22,5 δις. που θα απομείνουν. Δεν φτάνουν ούτε για “ζήτω", όταν μόνο για συντάξεις το κράτος πληρώνει σχεδόν 28 δισ.! (Για 4.523.296 (!!!) συντάξεις το 2014, για όποιον ενδιαφέρεται για λεπτομέρειες.)

Τι απομένει; 

Η 3(β): να δανειστούμε. Κι επειδή από τις αγορές αποκλείεται να δανειστούμε καθώς το επιτόκιο είναι απαγορευτικό, η μόνη καταφυγή είναι ο μηχανισμός στήριξης, με το 1,5% επιτόκιο, αυτό που ονομάζουμε… τοκογλυφικό! Άρα και η παραμονή στο μνημόνιο!

Αγαπητέ ψηφοφόρε του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει κάτι που δεν κατάλαβες από τον παραπάνω αλγόριθμο; Υπάρχει μία έστω περίπτωση που να μην την περιλαμβάνει; Υπάρχει ένα έστω αντεπιχείρημα;

Ξέρω, δεν σε ενδιαφέρουν αυτά. 

Θες να τιμωρήσεις τον Σαμαρά, γιατί σε έσκισε στη φορολογία, γιατί δεν βλέπεις μέλλον, γιατί σου κούρεψε τον μισθό, γιατί έκανε γαργάρα τη λίστα Λαγκάρντ, γιατί έδωσε τα φιλέτα του Δημοσίου στους μόνιμους πελάτες του γκουβέρνου (που ήταν, τελικά, και οι μόνοι ενδιαφερόμενοι!) γιατί χρησιμοποιεί το κράτος σαν βιλαέτι του. Είσαι θυμωμένος με όσους κόβουν 40 ευρώ από τη σύνταξη πείνας της γιαγιάς, αλλά χαρίζουν 150.000 ευρώ για χριστουγεννιάτικα δώρα στα παιδιά των υπαλλήλων της Βουλής. 

Βέβαια, θα έπρεπε να είσαι θυμωμένος και με τα 700 εκατομμύρια περίπου που... χαρίζει ο φορολογούμενος στους συνταξιούχους της ΔΕΗ, αλλά ο Φωτόπουλος και η παρέα του είναι δικοί σας πλέον.  

Βλέπεις πώς όλα μπερδεύονται… πικρά; 

Η ΝΟΥΔΟΚ προστατεύει τα δικά της παιδιά και σεις τα δικά σας. Η ΝΟΥΔΟΚ έχει την νομενκλατούρα της κι εσείς τη δική σας. Δεν βγαίνουν τα νούμερα για την συγκυβέρνηση αλλά τα ίδια νούμερα θα κληθείτε να διαχειριστείτε κι εσείς.

Δεν επιμένω άλλο. Ξέρω ότι η λογική δεν σου λέει τίποτε. Μέσα σου βράζεις. Θες να γκρεμίσεις το φαύλο πολιτικό σύστημα, ξεχνώντας (;) ότι το τοξικότερο κομμάτι του βρήκε ανοιχτές αγκάλες στο κόμμα σου. 

Ίσως η φύση με τη σοφία της σε οδηγεί στην τελική πράξη του δράματος :