Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Οφείλω να πω πως η σκληρή αυτοκριτική του έλληνα πρωθυπουργού με
συγκίνησε πολύ. Όπως και να το δει κανείς, δεν είναι λίγο κοτζάμ
πρωθυπουργός, ακόμα και του αναστήματος του Αλέκση, να παραδέχεται την
ανικανότητά του και να αποδέχεται τον χαρακτηρισμό «ψεύτης». Και με
συγκίνησε όχι γιατί η Ελλάδα έχει για πρώτη φορά πρωθυπουργό ανίκανο και
ψεύτη. Στο κάτω-κάτω μιλάμε για τη χώρα στην οποία υπήρξαν πρωθυπουργοί
ο Κώστας ο Καραμανλής ή Εργατικός ή Ικανός ή Αεικίνητος ή Ακούραστος ή
Αποτελεσματικός και ο Γιωργάκης του Αντρέα του Παπαντρέου. Μιλάμε για τη
χώρα που το να έχει πρωθυπουργό κάποιον ανίκανο και ψεύτη συνιστά
κανονικότητα και όχι εξαίρεση. Το συγκινητικό στη συγκεκριμένη περίπτωση
είναι η ομολογία.
Φυσικά αναφέρομαι στη συνέντευξη που έδωσε στον
Γκάρντιαν στην οποία ο Αλέκσης ομολογεί, χωρίς να κωλώσει καθόλου,
ανεπάρκεια σε δύο βασικές για κάθε ηγέτη ικανότητες.
Την επιλογή
συνεργατών και την κατανόηση των ευθυνών τις οποίες αναλαμβάνει.
Προφανώς αυτές δεν είναι οι μοναδικές ελλείψεις του Αλέκση, αλλά και
μόνον αυτές αρκούν για να πούμε πως ο πρωθυπουργός της χώρας είναι
ανίκανος για τη δουλειά του και υπό αυτή την έννοια του αξίζουν πολλά
μπράβο που το παραδέχεται μόνος του.
Κάποιες Τσιπρίτσες
ισχυρίζονται πως η αυτοκριτική αυτή αφορά την πρώτη περίοδο της
διακυβέρνησής του.
Μπορεί.
Μπορεί όντως να υπήρξε ανίκανος να διαλέξει
τους κατάλληλους συνεργάτες πριν δύο χρόνια και έτσι να διάλεξε τον
άνθρωπο-παγώνι Γιάνη, την κόρη του Νίκου του Κωνσταντόπουλου και τα
Λαφαζανοστρατουλάκια. Μπορεί να πήρε το μάθημά του και γι' αυτό στη
συνέχεια να διάλεξε ανθρώπους άξιους, σοβαρούς και ικανούς σαν τον
Καρανίκα ή τον Πολάκη ή την Κονιόρδου ή τον Βούτση ή τον Τσακαλώτο ή τον
Σταθάκη ή την κυρα-Θεανώ ή τον άνθρωπο που έχει καταφέρει να περάσει 2
χρόνια στη ζούγκλα του Αιγάλεω ή... (βάζετε άξιο, ικανό και σοβαρό
παρατρεχάμενο του Αλέκση της αρεσκείας σας − Ο Καμμένος ο Πάνος και ο
Νικόλας ο Παππακός δεν μετράνε. Το πρώτο τον έχει απόλυτη ανάγκη για να
κρατηθεί στην εξουσία και ο δεύτερος είναι κολλητός).
Το ίδιο και
με τις ευθύνες και τις δυσκολίες της θέσης του πρωθυπουργού που ο
Αλέκσης καθόλου δεν τις περίμενε καθώς πρέπει να είναι κανείς πάρα πολύ
έξυπνος για να καταλάβει πως το να ηγείσαι μιας ολόκληρης χώρας (όσο
μικρή κι αν είναι αυτή) δεν μπορεί παρα να είναι από τις πιο δύσκολες
δουλειές στον πλανήτη.
Ευτυχώς τώρα που ο πρωθυπουργός ωρίμασε,
κατανόησε το μέγεθος των ευθυνών και γι’ αυτό γεμάτος σοβαρότητα και
υπευθυνότητα, χωρίς τις χυδαιότητες και τους πολιτικαντισμούς του
παρελθόντος, οδηγεί τη χώρα σε ένα ολόλαμπρο μέλλον στο οπ... (συγνώμη,
δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, έχει και η ειρωνία τα όριά της).
Όμως η
αυτοκριτική του Αλέκση δεν περιορίστηκε στην ανικανότητά του.
Συνεχίστηκε με μια παραδοχή σύμφωνα με την οποία αν ρωτήσεις τους
Έλληνες για τον ίδιο και την κυβέρνησή του θα χρησιμοποιήσουν τη λέξη
«ψεύτες» αλλά όχι τη λέξη «κλέφτες».
Αφού θυμίσω πως ο ίδιος και η
κυβέρνησή του είναι μόλις 2,5 χρόνια στην εξουσία, ένα πολύ μικρό
διάστημα για να έχει γίνει η ψευτιά σου κοινός τόπος, θα πω στον
πρωθυπουργό τα εξής (ξέρω ότι δεν θα καταλάβει αλλά δεν χάνω και
τίποτα):
