ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΝΕΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΑΛΗΤΑΡΟ-ΠΑΡΤΑΚΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η κατάρα του πεζού

 Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η μοίρα του πεζού στις ωραίες πόλεις μας είναι ταπεινωτική. Ως επί το πλείστον, είσαι αναγκασμένος να περπατάς σκυφτός για να αποφύγεις την παγίδα που σε περιμένει στο επόμενο βήμα σου.

Αν, βέβαια, βλέπεις. Διότι αν δεν βλέπεις, πολύ απλά δεν το διακινδυνεύεις.

Από τότε που φτιάχτηκαν αυτοί οι διάδρομοι με τις ανάγλυφες ρίγες για τους τυφλούς, δεν τους βλέπεις πια να κυκλοφορούν στον δρόμο. Στο τέλος της ειδικής διαδρομής, που υποτίθεται ότι τους διευκολύνει, τους περιμένει το παρκαρισμένο αυτοκίνητο κάποιου ευαίσθητου συμπολίτη μας, μια λακκούβα ή μια ξεσηκωμένη τσιμεντόπλακα. Ετσι, για να μην πάρουν ψηλά τον αμανέ.

Εχθρικά τα πεζοδρόμια και στους συμπολίτες μας με κινητικά προβλήματα, στις μητέρες με τα καροτσάκια, αλλά και σ’ εμάς τους υπόλοιπους, τους απλούς πεζούς. Είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε σλάλομ ανάμεσα σε παρκαρισμένα τετράτροχα ή δίτροχα, σε τρύπες, σε πλάκες που εξέχουν. Η οικονομική μας ανάπτυξη ταυτίζεται με τραπεζοκαθίσματα στους πεζοδρόμους. Πεζόδρομοι είπες; Δρόμος φτιαγμένος για να αποφύγει το αυτοκίνητο την κίνηση ή να παραδοθεί η πίτσα που παρήγγειλες ζεστή.

Στην «Κ», η Ηλιάνα Μάγρα παρουσίασε μια κίνηση πολιτών που έχει τον τίτλο: «Αποδώστε τα πεζοδρόμια στους πεζούς». (https://www.kathimerini.gr/society/562941727/apodoste-ta-pezodromia-stoys-pezoys/) Εχουν μια σελίδα στο fb. Συγκεντρώνουν υπογραφές για να δημιουργήσουν πίεση. Ακουσα το απόγευμα στον ΣΚΑΪ, στην εκπομπή της Κατερίνας Δράκου, τον επικεφαλής της πρωτοβουλίας κ. Θανάση Φροντιστή, ογδοηκοντούτη. Εχουν αποστείλει επιστολή προς πάντα αρμόδιο, επισημαίνοντας το πρόβλημα. Προσέθεσα κι εγώ την υπογραφή μου στην κίνηση, παραμένοντας όμως απαισιόδοξος.

Ας πούµε ότι ο δήμος φτιάχνει την τσιμεντόπλακα που εξέχει και εξαιτίας της μπορεί να σπάσεις το πόδι σου. Και την επομένη, ο συμπαθής συμπολίτης σου παρκάρει πάνω της το αυτοκίνητό του. Ας είμαστε και «λίγο αθρώποι». Η πλάκα δεν έχει προδιαγραφές για να αντέξει το βάρος του. Σε ένα μήνα θα εξεγερθεί.

Είμαι απαισιόδοξος. Για να αποκατασταθεί η ανθρωπιά στις πόλεις μας, χρειάζεται να αλλάξουμε πολιτισμικό παράδειγμα. Να αποδεχθούμε, κατ’ αρχάς, τη σημασία του res nullius. Το αγαθό που δεν ανήκει σε κανέναν. Ανήκει σε όλους μας. 

Στη δική μας παράδοση, αυτό που δεν ανήκει σε κανέναν σου χαμογελάει πονηρά για να το καταπατήσεις. Μακρινός και ποταπός απόγονος των καταπατητών παππούδων του είναι ο άρχοντας που κλείνει το πεζοδρόμιο, και το καταστρέφει, με το τετράτροχό του. Εκείνοι έκαναν τις περιουσίες που του επιτρέπουν τώρα να καβαλάει το πεζοδρόμιο. Στα βάθη της ψυχής του ελπίζει ότι θα πετύχει το ίδιο.

 

Οσοι νόμοι και αν εφαρμοσθούν, αν δεν αλλάξει το πολιτισμικό παράδειγμα της κοινής συμπεριφοράς, δεν πρόκειται να γίνει τίποτε.

Πώς θα αλλάξει;

«Τεράστιο...

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΗΦΗΝΟ-ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Τι δεν ακούσαμε για τα Τέμπη;

 

ΑΡΘΡΟ ΔΥΝΑΜΙΤΗΣ για το ξεφτιλισμένο κηφηναριό του Δημοσίου...

Γράφει ο ΞΕΝΟΦΩΝ ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Πριν μερικά χρόνια, είχα πάει σε έναν αρχαιολογικό χώρο στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί μου έκανε εντύπωση ένα τοιχείο και σκέφτηκα να ρωτήσω τους φύλακες που έστεκαν λίγο πιο πέρα να μου πουν περί τίνος πρόκειται.

Ο ένας με κοίταξε παράξενα και μου είπε δίχως περιστροφές και μάλλον απορημένος από το ερώτημά μου: «και που θες να ξέρω εγώ;». Ταυτόχρονα όμως, σε μια …κρίση καθήκοντος, στράφηκε στον δεύτερο «εργαζόμενο» που κάπνιζε υπό σκιάν και τον ρώτησε: «Ρε Μήτσο, ξέρεις τι είναι αυτός ο τοίχος;»

«Πλάκα μου κάνεις τώρα!», απάντησε ο Μήτσος.

Ένας τρίτος, σαφώς πιο κατατοπιστικός, γύρισε και μου είπε με συγκινητική ειλικρίνεια: «Ρε φίλε δεν έχουμε ιδέα. Εμείς είμαστε από μετάταξη. Ήρθαμε από την Μεγαλόπολη Αρκαδίας – δουλεύαμε στο λιγνίτη…»

Εγώ συνέχισα παραξενεμένος και μάλιστα -αυτό το θυμάμαι καθαρά- μου ήρθε ένας στίχος του Ν. Εγγονόπουλου από το ποίημα του, Μπολιβάρ: «Στρατηγέ, τί ζητούσες στη Λάρισα, συ ένας Υδραίος; …»

Σκέφτηκα να γυρίσω να τους πω τον στίχο, άλλα μετάνιωσα και συνέχισα την μοναχική μου περιήγησή στον αρχαιολογικό χώρο. 

Το περιστατικό το θυμήθηκα εκείνες τις καταραμένες μέρες, όταν μάθαμε ότι ο σταθμάρχης ήρθε από μετάταξη εκεί, κατά παράβαση μιας σειράς κανονισμών ηλικίας, ειδικότητας κλπ, για να πάρει το «παιδί» μεγαλύτερη σύνταξη. Ο σταθμάρχης ήθελε μετάταξη στον ΟΣΕ και τελικά τα κατάφερε …σκοτώνοντας 58 ανθρώπους.

Προσοχή εδώ: αναρωτιέμαι στα σοβαρά πόσα εκατομμύρια Ελληνίδες και Έλληνες έχουν διοριστεί στην διάρκεια της Μεταπολίτευσης από τα πορτοπαράθυρα κατά παράβαση κάθε έννοιας νομιμότητας κλπ… Οι κυβερνήσεις διόριζαν και οι αντιπολιτεύσεις πλειοδοτούσαν! Είναι αστείο να μιλάνε για την διαπλοκή. Ήδη μετά την Πρώτη Φορά Αριστερά, γίναμε ακόμα σοφότεροι.

Γίναμε όμως στ’ αλήθεια;

Έχει αναρωτηθεί η κοινωνία πόσα «δικά της παιδιά» (των οικογενειών τους, όχι των άλλων) έχουν βολευτεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κάπως παράτυπα;

Γιατί τα ρουσφέτια, κι αυτό είναι ένα από τα μεγάλα παράδοξα της ελληνικής κριτικής αντίληψης, δεν τα ζητάν  οι βουλευτές.

Η κοινωνία τα ζητάει και η κοινωνία παραβιάζει τα αξιολογικά κριτήρια.

Η κοινωνία τοποθετεί τον σταθμάρχη που είναι εντελώς ανεύθυνος, ακατάλληλος, ανεπαρκής, για να έχει την ευθύνη για τις ζωές των επιβατών, γιατί το «παιδί πρέπει να ρυθμίσει τη σύνταξή του αφού μπορεί».

 

Σίγουρα κάποιος συνδικαλιστής του το σφύριξε, όχι κάποιος υπουργός. Οι γύρω συνδικαλιστές προφανώς και ήξεραν αλλά δεν κατήγγειλαν τον «συνάδελφο», τον «εργαζόμενο» , «το καλό παιδί». Πάνω από όλα, η «αλληλεγγύη». Ως γνωστόν, η ελληνική κοινωνία είναι γεμάτη με καλά παιδιά και περίσσια αλληλεγγύης.

Το πρόβλημα για να το λύσουμε πρέπει να το αντιμετωπίσουμε απλά με ειλικρίνεια. Δεν είναι καθόλου πολύπλοκο.

Ξεκινάμε με το ότι η κοινωνία πρέπει να θελήσει να μπει τέλος στη διαπλοκή.

Η κοινωνία είναι που θα ρίξει στον γκρεμό πρώτη εκείνη την κυβέρνηση που θα άρει την μονιμότητα των δημόσιων υπάλληλων, το σκληρό φατριασμό των συνδικαλιστών, που θα επιβάλει την αξιοκρατία και τον έλεγχο.

Η κοινωνία είναι που στηρίζει τα κεκτημένα κι όποιος τολμήσει να τα αγγίξει, τον τρώει το μαύρο σκοτάδι.

Η κοινωνία είναι που επιβραβεύει τις γελοιότητες του κάθε τσαρλατάνου που επινοεί ραδιουργίες και αλληλογραφεί με τον Ιησού και ψάχνει για να μεταλάβει αίμα αθώο ή ένοχο.

Η κοινωνία μπορεί να ξοδεύει 150 δις και να δηλώνει 80, να μπαζώνει ρέματα, να παίρνει πτυχίο το …σπάνιων ικανοτήτων, τέκνο της – και μεταπτυχιακό και καμιά δεκαριά ακόμα τίτλους για να επιτεθεί στη συνέχεια εναντίον της με την ασχετοσύνη του. Γιατί πρέπει όλα τα Ελληνόπουλα να έχουν πτυχία και μεταπτυχιακά…  Αλλά όταν της ζητούν να σκεφτεί, να βάλει πλάτη, να θυσιάσει κάτι να για να  βελτιωθεί το σύστημα, καταφεύγει στην συνήγορο του πολίτη, Ζωή Κωνσταντόπουλου. 

Η κοινωνία είναι που δίνει τα επιχειρήματα στους λαϊκιστές «δεν μπορεί να φταίει μόνο το μικρό ψάρι. Εδώ κάτι μας κρύβουν τα συμφέροντα, οι σκοτεινές δυνάμεις, το σύστημα, ο Υπουργός που είχε …προφανείς  λόγους να δολοφονήσει αθώους πολίτες».

Η κοινωνία είναι που...

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΚΗΦΗΝΑΡΟΠΛΗΚΤΟ KΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Τα επιτρέπει όλα η μονιμότητα - Τί δεν καταλαβαίνεις?

 Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΙΝΟΥ

Έκπληκτο εμφανίστηκε το πανελλήνιο, συμπεριλαμβανομένου και του Πρωθυπουργού, πώς ένας καταδικασμένος με απόταξη αστυνομικός, όπως εκείνος έξω στη σκοπιά του αστυνομικού τμήματος Αγίων Αναργύρων, παρακολούθησε χωρίς να αντιδράσει τη δολοφονία της Κυριακής Γρίβα, που είχε καταφύγει στο τμήμα ζητώντας να την προστατεύσουν από τον σύντροφό της που απειλούσε να τη σκοτώσει. Ο αδρανής και συνεπώς ακατάλληλος για αστυνομικός απλώς μετετέθη, όπως και οι άλλοι συνάδελφοί του που επίσης αδράνησαν, όπως και ο τηλεφωνητής του 100 από τον οποίο το θύμα ζήτησε να τη μεταφέρει όχημα στο σπίτι της, που της απάντησε ότι τα περιπολικά δεν είναι ταξί.

Ολοι αυτοί οι ακατάλληλοι για το σώμα της αστυνομίας απλώς μετακινήθηκαν σε άλλες θέσεις. Πιθανόν να τους ζητηθούν ευθύνες και να τους επιβληθούν πειθαρχικές ποινές, αλλά μέχρι εκεί. Γιατί υπάρχει ένα εμπόδιο, που εκτρέφει την αδιαφορία, την παραμέληση καθήκοντος ή ακόμα και την αξιόποινη συμπεριφορά, για το οποίο όμως δεν μιλά κανείς.

Είναι η από το Σύνταγμα άρθρο 103 κατοχυρωμένη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, των υπαλλήλων της τοπικής αυτοδιοίκησης, καθώς και κάθε είδους δημόσιων οργανισμών. Για να καταργηθεί η μονιμότητα θα πρέπει να τροποποιηθεί το άρθρο αυτό, που κατοχυρώνει τη μονιμότητα. Και για να τροποποιηθεί, όπως και κάθε άλλο άρθρο του Συντάγματος, απαιτείται ειδική διαδικασία με αυξημένη πλειοψηφία από τη Βουλή.

Οπως όμως γνωρίζουμε όλοι, κανείς πολιτικός οποιουδήποτε κόμματος όχι μόνο δεν θέτει θέμα κατάργησης της μονιμότητας, αλλά ούτε καν διανοείται να υπαινιχθεί κάτι τέτοιο. Διότι η εναντίον του κατακραυγή που θα ξεσπάσει θα είναι γενική από το σύνολο των προστατευομένων από τη μονιμότητα υπαλλήλων, αλλά και από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, καθώς αυτά γνωρίζουν ή πιθανολογούν ότι θα αποδοκιμασθούν με βαθύ μαύρο κατά τις επόμενες εκλογές. Χωρίς μάλιστα να μπορέσουν να επιτύχουν την τροποποίηση του άρθρου 103, που καθιερώνει τη μονιμότητα, τη νωθρή μέχρις απραξίας συμπεριφορά ουκ ολίγων δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι δεν τιμωρούνται ούτε αποπέμπονται ακόμα και αν διαπράττουν εγκλήματα και έχουν καταδικασθεί για αυτά.

Είμαι μάρτυς αυτής της προκλητικής ατιμωρησίας, που δεν οδηγεί σε απόλυση. Εφοριακός, που είχε καταδικασθεί σε κάθειρξη για σοβαρή κατάχρηση σε βάρος του Δημοσίου, αφού εξέτισε ως συνήθως μέρος της ποινής, υπέβαλε αίτηση επανόδου στη θέση του από την οποία είχε αναπόφευκτα απομακρυνθεί. Ο θρασύς επίορκος βρήκε αμέριστη συμπαράσταση του συνδικαλιστικού οργάνου, το οποίο λειτουργούσε ουσιαστικά και ως πειθαρχικό συμβούλιο. Το τελευταίο πίεζε τον αρμόδιο γενικό γραμματέα του υπουργείου να υπογράψει την επάνοδο του επιόρκου. Και μάλιστα όχι μόνο αυτήν, αλλά να του αναγνωρίσει επίσης ως υπηρεσία όσα έτη ήταν στη φυλακή και να πάρει και τις προβλεπόμενες λόγω αρχαιότητας μισθολογικές αυξήσεις, και μάλιστα αναδρομικά.

Ο αρμόδιος γενικός γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών απέρριψε με οργή το αίτημα και κατσάδιασε τους συνδικαλιστές που υποστήριζαν τον επίορκο.

Αποτέλεσμα:

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΒΛΑΧΟ-ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Λίμνη Κάρλα: Για όλα φταίνε οι Ολλανδοί!

 

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ

Τα τελευταία νέα για την οικονομία ήταν μάλλον απογοητευτικά. Όχι ότι δεν ξέραμε τι να περιμένουμε, άλλο όμως να το επιβεβαιώνουν και οι αριθμοί. Φυσικά η κυβέρνηση προβάλει το ότι «πάμε καλύτερα». Είναι αλήθεια, μόνο που δεν είναι αρκετό. Όχι αν δεν θέλουμε να οδηγηθούμε ξανά σε αδιέξοδο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Πράγματι το 2023 η Ελλάδα αναπτύχθηκε με ρυθμό μεγαλύτερο από τον ευρωπαϊκό. Η ανάπτυξη αυτή όμως προήλθε από την κατανάλωση και τον τουρισμό. Την ίδια περίοδο υπήρξε μείωση των εξαγωγών αγαθών και μικρή αύξηση των επενδύσεων, πολύ χαμηλότερη των προβλέψεων. Κι αυτό παρά τα έργα του ταμείου ανάκαμψης τα οποία έχουν αρχίσει να υλοποιούνται.

Οι τελευταίες, οι επενδύσεις, έχουν τεράστια σημασία για δύο βασικούς λόγους:

Ο πρώτος είναι ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να δαπανά για παραγωγικές επενδύσεις τα χαμηλότερα ποσά από κάθε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Λίγο περισσότερο από τα μισά, σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Όχι μόνο δεν συγκλίνουμε με την Ευρώπη δηλαδή αλλά εξακολουθούμε να αποκλίνουμε.

Ο δεύτερος λόγος είναι το περίφημο επενδυτικό κενό. Η οικονομική κρίση είχε σαν αποτέλεσμα μια από-επένδυση στην οικονομία πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων. Αυτό το κενό παραμένει ένα μεγάλο αγκάθι. Ακόμα και σήμερα το κεφάλαιο το οποίο αποσβένεται οριακά μόνο καλύπτεται από νέες επενδύσεις.

Φυσικά, τα στοιχεία των επενδύσεων δεν απασχολούν τον δημόσιο διάλογο. Περνάνε στα ψιλά των οικονομικών φύλλων. Είναι όμως κρίσιμος δείκτης για την μελλοντική ανάπτυξη. Πολύ περισσότερο για μια χώρα με δημογραφικό πρόβλημα. Αν λιγότεροι εργαζόμενοι θα πρέπει να στηρίξουν πολύ περισσότερους ηλικιωμένους, τότε θα πρέπει να αυξηθεί η παραγωγικότητά τους. Για την ώρα η παραγωγικότητα της οικονομίας παραμένει ουσιαστικά στάσιμη και βασικός λόγος είναι οι χαμηλές επενδύσεις.

Γιατί δεν γίνονται επενδύσεις;

Οι γνωρίζοντες επικαλούνται πολλούς λόγους.

Ένας σίγουρα είναι το κράτος στην ευρεία έννοια του. Η έλλειψη σταθερού θεσμικού πλαισίου, η γραφειοκρατία, η διαφθορά και οι καθυστερήσεις ιδίως στη δικαιοσύνη.

Ένας δεύτερος είναι η χαμηλή προσφορά κεφαλαίων λόγω της δυσλειτουργίας των τραπεζών. Έλλειψη η οποία εν μέρει αναπληρώνεται από τον Μηχανισμό Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας.

Κι ένας τρίτος λόγος είναι ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε τις μεγάλες επιχειρήσεις ενδεχομένως ούτε τους επιχειρηματίες που θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τις αναγκαίες επενδύσεις. Για την ακρίβεια, με κάποιες σημαντικές εξαιρέσεις, η επιχειρηματική μας τάξη είναι ένα αντίγραφο του δημόσιου τομέα: κρατικοδίαιτη, οικογενειοκρατούμενη και προσανατολισμένη στο βραχυπρόθεσμο κέρδος.

Φυσικά, υπάρχει ο τουρισμός.

Θέλει ωστόσο εξαιρετική τυφλότητα να μη καταλαβαίνουμε ότι ήδη σε πάρα πολλές περιοχές της χώρας υπάρχει κορεσμός. Στα νησιά του Αιγαίου η κατάσταση το καλοκαίρι είναι αφόρητη. Από ένα σημείο και πέρα οι τουριστικές επενδύσεις, χωρίς προσεκτικό σχεδιασμό,  γίνονται αυτοκαταστροφικές, υποβαθμίζουν το ίδιο το προϊόν, πέρα από τις αρνητικές κοινωνικές επιπτώσεις.

 Ο τουρισμός μόνος του, δεν επαρκεί για να καλύψει τα κενά των άλλων τομέων της οικονομίας. Και βέβαια υπάρχει η αβεβαιότητα για το μέλλον, τόσο εξ αιτίας της κλιματικής αλλαγής όσο και της γεωπολιτικής αστάθειας. Η πανδημία ήταν εξαιρετικά διδακτική για το πώς σε μια περίοδο κρίσης ο τουρισμός δεν μπορεί να στηρίξει τη χώρα. Για την ακρίβεια είναι ο πρώτος που πλήττεται.

Με αυτά τα δεδομένα είναι φανερό πως το σχέδιο «επιστροφή στην κανονικότητα» αγκομαχά. Οι περίφημες μεταρρυθμίσεις προχωρούν με αργούς ρυθμούς και με μεγάλες αντιστάσεις από μια κοινωνία η οποία τοποθετείται αρνητικά ακόμα και στα πιο μικρά βήματα εξορθολογισμού. Διχάζεται με βίαιο συχνά τρόπο για τον γάμο των ομοφύλων ή για τα πανεπιστήμια, είναι έτοιμη να υιοθετήσει θεωρίες συνωμοσίας ακόμα και για τη δίκη ενός βιαστή, αδιαφορεί όμως πλήρως για το αύριο και στην πραγματικότητα αποστρέφεται κάθε αλλαγή.

Μια απάντηση σε αυτό το αδιέξοδο θα μπορούσε ενδεχομένως να ήταν μια γενναία αύξηση των δημόσιων επενδύσεων στις υποδομές. Το παράδειγμα της παραμέλησης των σιδηροδρόμων για μια χώρα που θέλει να γίνει διεθνές διαμετακομιστικό κέντρο είναι χαρακτηριστικό.

Οι ψηφιακές υποδομές θα μπορούσε να είναι  ένας άλλος τομέας ενδιαφέροντος, εξακολουθούμε να έχουμε το πιο αργό και ακριβό ίντερνετ. Και βέβαια η αύξηση της χωρητικότητας του δικτύου ηλεκτρισμού, οι επενδύσεις στις ΑΠΕ έχουν κολλήσει εξ αιτίας αυτού του προβλήματος.

Η αμυντική βιομηχανία τέλος θα μπορούσε να είναι ένα άλλο ενδεχόμενο, φυσικά με πολλά ερωτηματικά. Στο παρελθόν, θα θυμούνται οι παλιότεροι,  ξοδεύτηκαν σημαντικά κεφάλαια για ένα απλό αντιαεροπορικό, το Άρτεμις, το οποίο δεν έφτασε ποτέ στην παραγωγή. Παρουσιάστηκε μόνο ένα πρωτότυπο για το όποιο δεν ενδιαφέρθηκαν ούτε καν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις! Το κράτος επιχειρηματίας είναι μια συνταγή αποτυχίας.

Παραδόξως εκτός της δημόσιας συζήτησης παραμένει ο μοναδικός τομέας στον οποίο η χώρα μας  έχει πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα και επιζητά εναγωνίως μεταρρυθμίσεις: ο αγροτικός.

Πλεονεκτήματα ωστόσο τα οποία είναι θεωρητικά καθώς τα στοιχεία για τις επιδόσεις μας είναι απογοητευτικά.

Για παράδειγμα την ώρα που η Ολλανδία παράγει σε αξία περίπου 1.700 ευρώ ανά στρέμμα και το Ισραήλ 1.290 ευρώ, στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσό είναι μόλις 190 ευρώ.

Σε ένα στρέμμα η Ολλανδία παράγει 70 κιλά ντομάτας και η ηλιόλουστη Ελλάδα μόλις 7 κιλά.  Συνολικά η αγροτική μας παραγωγή είναι 44% χαμηλότερη από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο ενώ το εργατικό κόστος είναι διπλάσιο.

Ακόμα χειρότερα για κάθε ένα ευρώ που παράγουμε το 0,90 πάει στο εξωτερικό.

Η χαμηλή παραγωγικότητα της ελληνικής γεωργίας αντανακλάται και στο γεγονός ότι σε αυτήν απασχολείται πάνω από το 10% του εργατικού δυναμικού, την ώρα που ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι μόλις 4,2%.

Οι πλημμύρες του Ντάνιελ έφεραν στο προσκήνιο και μια άλλη διάσταση της ελληνικής γεωργίας, την καταστροφή στο περιβάλλον. Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανέδειξε η ολλανδική εταιρεία η οποία προσκλήθηκε  για να λύσει το πρόβλημα στη λίμνη Κάρλα, κάθε χρόνο στον θεσσαλικό κάμπο υπάρχει ένα έλλειμμα 500 εκατομμυρίων κυβικών νερού. Με μαθηματική βεβαιότητα, αν δεν υπάρξει δραματική ανατροπή, σε λίγα χρόνια η πιο εύφορη ίσως περιοχή της Ελλάδας θα γίνει έρημος κατάλληλη για Βεδουίνους. Και δεν μιλάμε για το μέλλον αλλά για αύριο το πρωί. Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι η κατάσταση θα γίνει μη αναστρέψιμη σε 15 χρόνια. 

Και τι κάνουμε εμείς: Επιδοτούμε τους αγρότες να καλλιεργούν μπαμπάκι που απαιτεί τεράστιες ποσότητες νερού οι οποίες δεν υπάρχουν. Τους επιδοτούμε να σκάβουν τον λάκκο τους.

Η Ελλάδα δεν είναι κομμουνιστική χώρα να έχει έναν Στάλιν να στείλει τους αγρότες στα Κολχόζ, όσους περισσεύουν στη βιομηχανία και να εξοντώσει ή να στείλει στα γκούλαγκ όσους αντιδρούν. Με τα σημερινά δεδομένα ωστόσο θα ήταν κατά πάσα πιθανότητα συμφέρον να επιδοτεί αγρότες να εγκαταλείψουν τα χωράφια τους και να τα δώσει στους Ολλανδούς να τα αξιοποιήσουν.

Προφανώς αυτά δεν γίνονται ούτε φταίνε (μόνο) οι αγρότες για τη λογική όλα τα κιλά όλα τα λεφτά. Δεν γίνεται όμως και να ορθοποδήσει ο αγροτικός τομέας αν δεν υιοθετηθούν ριζοσπαστικά μέτρα σε όλο το φάσμα της παραγωγής.

Να όμως που μαθαίνουμε ότι…

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΚΗΦΗΝΟ-ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Το ασφαλιστικό και το βαμβάκι

 

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Ολοι γνωρίζουµε λόγω της εμπειρίας της χρεοκοπίας πόσο σημαντικό ήταν το αποκαλούμενο «νομοσχέδιο Γιαννίτση» για το ασφαλιστικό. Η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε αναθέσει στη βρετανική υπηρεσία Government Actuary’s να εκπονήσει μελέτη για την κατάσταση των ταμείων και να προτείνει λύσεις. Η μελέτη, κάνοντας προβολές με την υπάρχουσα κατάσταση και την εξέλιξη του δημογραφικού, έβλεπε επιδείνωση το 2015 και σοβαρή επιδείνωση (αλλά όχι χρεοκοπία του ελληνικού κράτους) το 2020.

Ενα μόνο που δεν υπολόγισαν ήταν η απλοχεριά της κυβέρνησης Καραμανλή. «Οταν μπήκαμε στην ΟΝΕ, η στήριξη του προϋπολογισμού προς τους φορείς κοινωνικής ασφάλισης ήταν της τάξεως των περίπου 5,4 δισ. ευρώ ή 4% του ΑΕΠ. Το 2009 είχε φθάσει τα 18,9 δισ. ή 8,2% του ΑΕΠ. Αν είχε σταθεροποιηθεί η συνεισφορά του προϋπολογισμού στο επίπεδο του 2001, η χώρα θα είχε περίπου 75 δισ. λιγότερο χρέος από αυτό που είχε το 2009» (Φίλιππος Σαχινίδης, 2.12.2015). Η συνολική συνεισφορά του κρατικού προϋπολογισμού στα ασφαλιστικά ταμεία την ίδια περίοδο ήταν 118 δισ. ευρώ, ήτοι 40% του δημοσίου χρέους που είχε η Ελλάδα στις 31.12.2009.

Τα θυμηθήκαμε αυτά ακούγοντας τον πρωθυπουργό να λέει στους εκπροσώπους των θεσμικών φορέων της Θεσσαλίας ότι «δεν έπρεπε να περιμένουμε τον “Daniel” για να αντιληφθούμε το γεγονός ότι οι υδάτινοι πόροι της Θεσσαλίας βαίνουν προς εξάντληση. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση –επειδή είδα και τις δηλώσεις του κ. περιφερειάρχη– ότι πρέπει αύριο να εγκαταλείψουμε το βαμβάκι και να πάμε σε δραστικές παρεμβάσεις αναδιάρθρωσης των καλλιεργειών στη Θεσσαλία (…) Από την άλλη, θα πρέπει να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας να μη βρεθούμε στη δυσάρεστη ή τραγική κατάσταση σε κάποια χρόνια από τώρα –10, 15, 20, δεν το γνωρίζουμε, ούτε οι επιστήμονες μπορούν να μας το υποδείξουν– η ζημιά η οποία θα έχει γίνει στη Θεσσαλία από την εξάντληση των υπόγειων υδάτινων πόρων να είναι μη αναστρέψιμη» (11.3.2024).

Ομως πέρασαν σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε που ο αείμνηστος Αντώνης Καρκαγιάννης έγραφε στην Καθημερινή ότι «η αγροτική χρήση ανέρχεται στο 86% του προσφερόμενου νερού στην Ελλάδα (η οικιακή στο 11% και η βιομηχανική στο 3%). Από αυτό το σύνολο του 86% της αγροτικής ζήτησης, η Θεσσαλία αποσπά τη μερίδα του λέοντος, το 25% της αγροτικής και το 21,7% της συνολικής ζήτησης». Σημείωνε δε ότι οι πολιτικοί «δεν τολμούν να πουν στους αγρότες την αλήθεια: ότι...

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΒΛΑΧΟΔΗΜΑΡΧΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: Κλείστε τα σχολεία και κάντε τα πάρκινγκ

 

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Όπως πιθανόν θα ξέρετε, στις 29 του μηνός Μαΐου και ημέρα Τετάρτη θα διεξαχθεί στο γήπεδο της ΑΕΚ ο τελικός του Conference League.

Αυτό που μπορεί να μην ξέρετε είναι ότι επειδή το γήπεδο είναι ελληνικό (και άρα κατασκευασμένο χωρίς πρόνοια για επαρκείς θέσεις πάρκινγκ) ο δήμος Νέας Φιλαδέλφειας αποφάσισε να μετατρέψει σχολεία του δήμου σε πάρκινγκ προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι θεατές του αγώνα.

Το ξαναγράφω γιατί καταλαβαίνω ότι ακούγεται ακραίο ακόμα και σε ανθρώπους που έχουν γεννηθεί και ζουν στη χώρα στην οποία κατοικεί ο σοφότερος, εργατικότερος και πιο βασανισμένος λαός του κόσμου κι έχουν συνηθίσει σε ακραίες ειδήσεις: Σχολεία του Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας θα μετατραπούν σε πάρκινγκ προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των θεατών του τελικού του Conference League.

Δεν ξέρω ποιος πρωτοπήρε την απόφαση (διαβάζοντας τα πρακτικά της συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου καταλαβαίνω ότι το μπαλάκι πετιέται στον πρώην δήμαρχο Βούρο – ναι τον γνωστό ηθοποιό) ούτε τη θέση του υπουργείου της Παιδείας.

Απ’ ό,τι καταλαβαίνω κυβέρνηση και δημοτική αρχή συμφωνούν ότι ένας τελικός είναι σημαντικότερος της εκπαίδευσης των παιδιών που έχουν την ατυχία οι γονείς τους να μην έχουν αρκετά χρήματα να τα στείλουν σε κάποιο ιδιωτικό σχολείο.

Αλλά δεν έχει σημασία ποιανού ιδέα είναι και πόσο συμφωνούν οι αρμόδιοι φορείς. Σημασία έχει ότι πρόκειται για μια σπουδαία ιδέα η οποία, αν επεκταθεί, θα δώσει λύσεις και σε άλλα προβλήματα πλην της εξυπηρέτησης των θεατών ποδοσφαιρικών αγώνων.

Για αρχή να συμφωνήσουμε με αυτό που φαίνεται πρώτα και πάνω από όλα να συμφωνεί το υπουργείο της Παιδείας: Με δεδομένο ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι τόσο αποτυχημένο ώστε οι Έλληνες μαθητές να πρωτεύουν στην αδυναμία κατανόησης κειμένου και στον μαθηματικό αναλφαβητισμό, μια μέρα πάνω, μια μέρα κάτω (ή και πολλές ημέρες πάνω και κάτω) δεν θα αλλάξει τίποτα. Τα κλειστά σχολεία δεν θα κάνουν ακόμα χειρότερη την ήδη πολύ κακή κατάσταση των μαθητών και η μετατροπή των σχολείων σε πάρκινγκ αυτοκινήτων (από πάρκινγκ παιδιών) μόνο καλά μπορεί να φέρει:

Μείωση των κρουσμάτων σχολικής βίας: Χωρίς σχολείο πώς θα υπάρξει σχολικός εκφοβισμός; Πώς οι τραμπούκοι του σχολείου θα επιτεθούν στους συμμαθητές τους αν εκείνοι βρίσκονται στην ασφάλεια του σπιτιού τους;

Αυξημένα δημοτικά έσοδα: Κάθε σχολείο κοστίζει ένα σκασμό λεφτά ενώ κάθε πάρκινγκ σε περιοχή με πρόβλημα χώρων στάθμευσης φέρνει ένα σκασμό λεφτά. Από οικονομικής απόψεως η επιμονή να κρατηθούν τα σχολεία ανοιχτά και να μην μετατραπούν σε πάρκινγκ είναι ακατανόητη.

Εξωραϊσμό της εικόνας των πόλεων: Τα σχολεία είναι τόσα πολλά που, αν μετατρέπονταν σε πάρκινγκ, η Αθήνα θα μπορούσε (κάπως) να μοιάζει με ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και όχι με πόλη της Μέσης Ανατολής.

Άνθιση του εμπορίου: Οι πολίτες θα έβγαιναν άνετα για τα ψώνια τους χωρίς άγχος για το που θα παρκάρουν το αυτοκίνητό τους

Κέρδος σε χρόνο και καύσιμα: Σκεφτείτε πόσο χρόνο και πόσα καύσιμα ξοδεύετε προσπαθώντας να βρείτε παρκινγκ. Αν ακολουθήσουμε το παράδειγμα του δήμου Νέας Φιλαδέλφειας και τα σχολεία μετατραπούν σε χώρους στάθμευσης όλος αυτός ο χρόνος και όλα τα χρήματα που ξοδεύουμε για βενζίνη η πετρέλαιο θα είναι δικά μας.

Κακά τα ψέματα. Η μετατροπή των σχολείων σε πάρκινγκ έχει μόνο θετικά και …

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΗΦΗΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΚΩΛΟΧΝΕΙΟ: Είναι δυνατόν να κλείνουν τα σχολεία για να επιμορφωθούν οι εκπαιδευτικοί;

 

Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Την Τρίτη 23/4/2024 κάποια σχολεία στην Αθήνα ήταν κλειστά. Δεν ξέρω πόσα και δεν ξέρω αν ήταν μόνο στην Αθήνα, αλλά ξέρω ότι ήταν κλειστά λόγω της «υποχρεωτικής συμμετοχής των εκπαιδευτικών σε ημερίδα (8.30 - 13.15) που διοργανώνεται από τη σύμβουλο Εκπαίδευσης».

Αυτό τουλάχιστον έλεγε το μήνυμα που πήρε από το δημοτικό στο οποίο στέλνει το παιδί του ένας φίλος που απορημένος με ρώτησε «είναι δυνατόν να μένουν κλειστά τα σχολεία για να επιμορφωθούν οι εκπαιδευτικοί;».

Ο άνθρωπος δεν είναι μετανάστης από άλλη χώρα, εδώ γεννήθηκε και εδώ μεγάλωσε, οπότε καταλαβαίνετε ότι η ερώτησή του είναι ρητορική.

Ξέρει καλά κι εκείνος ότι ζει και μεγαλώνει παιδιά σε μια χώρα που τα σχολεία κλείνουν για «επιμορφωτικούς» λογούς και υποψιάζομαι ότι ξέρει και την αιτία (υποθέτουμε και οι δύο ότι η ημερίδα είναι επιμορφωτική, αν και στην Ελλάδα ούτε αυτό δεν είναι σίγουρο).

Οι εκπαιδευτικοί είναι επαγγελματίες οι οποίοι δεν έχουν κανέναν απολύτως πρακτικό λόγο να γίνουν καλύτεροι στη δουλειά τους. Ούτε ο μισθός τους, ούτε ο τόπος εργασίας τους, ούτε πολύ περισσότερο η ίδια τους η εργασία δεν εξαρτάται από την ικανότητά τους να κάνουν τη δουλειά τους σωστά.

Ο χειρότερος εκπαιδευτικός που εργάζεται 20 χρόνια έχει ακριβώς τις ίδιες απολαβές που έχει και ο καλύτερος εκπαιδευτικός που εργάζεται 20 χρόνια.

Ο χειρότερος εκπαιδευτικός θα μείνει στη δουλειά του ακριβώς όσα χρόνια θα μείνει και ο καλύτερος. Δεν έχει κανέναν λόγο (πέραν τις προσωπικής του επιθυμίας) να επιμορφωθεί και να κάνει το οτιδήποτε που θα τον κάνει καλύτερο στη δουλειά του. Πράγμα που σημαίνει ότι η οποιαδήποτε επιμόρφωση είναι γι’ αυτόν μια αχρείαστη αγγαρεία.

Το πρόβλημα είναι ότι έτσι την αντιλαμβάνεται και το υπουργείο Παιδείας. Ως μια αγγαρεία η οποία ως τέτοια δεν μπορεί παρά να γίνει στο σχολικό ωράριο. Γι’ αυτό κι αντί να ορίσει την «ημερίδα» για μέρα και ώρα που δεν δημιουργεί πρόβλημα στη σχολική λειτουργία (και στις ζωές των γονιών που δεν έχουν τα χρήματα να πάνε τα παιδιά τους σε κάποιο καλό ιδιωτικό) τη βάζει στη θέση των μαθημάτων. Μην τυχόν και δουλέψει μερικές ώρες παραπάνω για μια μέρα ένας εκπαιδευτικός για να μάθει κάτι που μπορεί να τον βοηθήσει να κάνει τη δουλειά του καλύτερα.

Φυσικά η στάση αυτή αδικεί (και πιθανότατα θα εξοργίζει) εκείνους τους εκπαιδευτικούς που θέλουν να είναι όσο καλύτεροι γίνεται κι ας μην έχουν κανένα κίνητρο πέρα από την αγάπη τους για τη δουλειά τους. Εκείνους που δεν έγιναν εκπαιδευτικοί επειδή τα έφερε η ατυχία (των παιδιών που τους υφίστανται κυρίως) αλλά επειδή το ήθελαν και το θέλουν ακόμα.

Αλλά αυτή είναι η μοίρα των καλών υπαλλήλων. Να βλέπουν τις…

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΡΟΥΣΦΕΤΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: «Λυπάμαι, το ρουσφέτι σας δεν εγκρίθηκε»

 

Toυ Απόστολου Λακασά

Οι επιστήμονες είχαν καταφθάσει πλήρως προετοιμασμένοι στο υπουργικό γραφείο για να τεκμηριώσουν το αίτημά τους για έγκριση, και χρηματοδότηση, ενός δικού τους προγράμματος. Μάλλον δεν θα είχαν μεγάλη δυσκολία να τα καταφέρουν, καθώς η συνάντηση είχε προετοιμαστεί, τα υπουργικά στελέχη ήταν ενήμερα και το κλίμα ήταν πολύ θετικό. Ωστόσο, όταν η συζήτηση έφτανε στο τέλος της, με την έγκριση του προγράμματος να είναι ορατή, ακούστηκε το ερώτημα από τα υπουργικά χείλη: «Μπορείτε να συμπεριλάβετε στην ομάδα σας τρεις επιστήμονες τους οποίους γνωρίζω;»…

Το ίδιο συνέβη, επίσης πρόσφατα, σε μια άλλη περίπτωση επιστημονικού προγράμματος που εφαρμόζεται πιλοτικά σε μεγάλο περιφερειακό δήμο. Τότε ήταν τοπικός βουλευτής που έδωσε στους επιστημονικούς υπευθύνους του προγράμματος λίστα τριών ατόμων προς πρόσληψη.

Δεν έγινε δεκτή, προκαλώντας δυσφορία στον βουλευτή, αλλά και στους πολιτικούς αυτοδιοικητικούς του φίλους…

Ας μην εστιάσουμε στο προφανές, πως ουδείς μπορεί να γνωρίζει την επιστημονική αρτιότητα των προτεινόμενων προς πρόσληψη επιστημόνων, και άρα να έχει γνώμη για το εάν κάνουν για τη θέση. Ομως, τα πρόσωπα αυτά επιχειρείται να επιβληθούν με πελατειακά κριτήρια και όχι με βάση τη συνάφεια του βιογραφικού τους με το αντικείμενο του έργου. Ο αντίλογος, πως έτσι αφήνουμε τους επιστημονικούς υπευθύνους να στήσουν το δικό τους «μαγαζί» με κρατικά κονδύλια, είναι αδύναμος. Διότι στο τέλος υπάρχει η αξιολόγηση του αποτελέσματος.

Το κρίσιμο στη λειτουργία της ελληνικής δημόσιας διοίκησης δεν είναι τόσο εάν γίνεται αξιολόγηση των έργων, αλλά κυρίως πώς γίνεται.

Συνήθως οι πολιτικοί προκρίνουν προγράμματα μαξιμαλιστικά, τα οποία στο τέλος δεν παράγουν τους επιθυμητούς στόχους, αφού τα ροκανίζουν ο πελατειασμός και η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. Και εντέλει η (όποια) αξιολόγηση των έργων γίνεται με πολιτικά κριτήρια, αφού η εναλλαγή κυβερνήσεων ή και υπουργών θέτει σε κίνδυνο προγράμματα που εγκρίθηκαν από τους προηγούμενους.

Τα ρουσφέτια δεν θα εκλείψουν. Σημασία έχει οι υπεύθυνοι των έργων να ορθώνουν το ανάστημά τους μπροστά σε κάθε πολιτευτή.

Ναι, είναι δύσκολο να αλλάξουν νοοτροπίες.

Μήπως γίνεται ευκολότερο όταν…

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το κράτος αποζημιώνει «ΤΕΙτζήδες»

 

Του Απόστολου Λακασά

Πρόστιμα καλείται να καταβάλει το κράτος σε 25 αποφοίτους του Τμήματος Μηχανικών Ανακαίνισης και Αποκατάστασης Κτιρίων των ΤΕΙ Πατρών και Λάρισας «για αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που υπέστησαν από την παράνομη παράλειψη της διοίκησης να προβεί στην έκδοση του προεδρικού διατάγματος για τον καθορισμό των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων των εν λόγω Τμημάτων ΤΕΙ», όπως ορίζει τελευταία απόφαση του υπουργείου Παιδείας.

Το «κόστος» για τον κρατικό κορβανά ήταν 53.625 ευρώ. Ωστόσο, το συνολικό ποσό που έχει κληθεί να καταβάλει έως τώρα το Δημόσιο σε πτυχιούχους των δύο τμημάτων, οι οποίοι δικαιώθηκαν στα δικαστήρια, ξεπερνάει το 1,5 εκατ. ευρώ. Χαρακτηριστικό είναι ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία της ιστοσελίδας esos.gr, μόνο σε μία ημέρα –στις 28 Δεκεμβρίου 2023– το υπουργείο Παιδείας εξέδωσε πέντε αποφάσεις για την καταβολή συνολικού ποσού 179.000 ευρώ σε πτυχιούχους, ύστερα από ισάριθμες δικαστικές αποφάσεις.

Επίσης, έχει κριθεί ότι όσο η πολιτεία δεν απονέμει επαγγελματικά δικαιώματα στους μηχανικούς των ΤΕΙ, εκείνοι μπορούν να κάνουν αγωγή αποζημίωσης, αφού δεν μπορούν να αξιοποιήσουν επαγγελματικά το πτυχίο τους.

Τα Τμήματα Μηχανικών Ανακαίνισης και Αποκατάστασης Κτιρίων του ΤΕΙ Πατρών και Λάρισας ιδρύθηκαν το 1999 και 2006, αντίστοιχα, και το πρόβλημα ανέκυψε διότι για κανένα από τα δύο τμήματα δεν ορίστηκαν τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων τους. Και όταν εκδόθηκαν δύο σχετικά προεδρικά διατάγματα, στη μία περίπτωση η ηγεσία του συναρμόδιου υπουργείου Περιβάλλοντος και Χωροταξίας δεν υπέγραψε και στη δεύτερη το Συμβούλιο της Επικρατείας το έκρινε μη νόμιμο.

Εχουμε φτάσει 25 χρόνια μετά την ίδρυση του πρώτου Τμήματος Μηχανικών Ανακαίνισης και Αποκατάστασης Κτιρίων και οι φοιτητές τους εξακολουθούν να μην έχουν επαγγελματικά δικαιώματα. Η ευθύνη ανήκει σε όλα τα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ) που για τα μικροκομματικά συμφέροντά τους ίδρυσαν ΤΕΙ σε κάθε πόλη ή τα «αναβάθμισαν» σε «τάχα» πανεπιστήμια, αλλά ουδέποτε είχαν τα κότσια να…

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΗΦΗΝΟ-ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΨΩΝΑΡΟ-ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: Προστατευόμενα είδη

 

Toυ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Tελικά, οι ποσοστώσεις υπέρ του «ελληνόφωνου τραγουδιού», γίνονται υποχρεωτικές μόνο για τους κοινόχρηστους χώρους των ξενοδοχειακών μονάδων, βάσει του νομοσχεδίου που κατέθεσε στη Βουλή η υπουργός Πολιτισμού και το οποίο θέτει τα πλαίσιο για τη «διαφύλαξη και την ανάδειξη της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς», όπως διαβάζουμε στον τίτλο του. Οπως εξήγησε μάλιστα η κυρία Λίνα Μενδώνη, στη σχετική συζήτηση στη Βουλή, η ποσόστωση του 40% υπέρ των ελληνικών τραγουδιών, για όλους τους άλλους, ανάλογης χρήσεως, χώρους πλην των ξενοδοχείων, θα είναι προαιρετική.

Προαιρετική;

Τότε για ποιον λόγο, βρε παιδιά, να τη νομοθετήσουμε;

Αφού είναι προαιρετική, θα αρκούσε μια σύσταση. Γιατί να πρέπει να μπει σε νόμο του κράτους;

Η προαιρετική ποσόστωση δεν είναι κάτι περισσότερο από ένα τεστ μουσικής εθνικοφροσύνης, το οποίο επαφίεται στον πατριωτισμό του κάθε επιχειρηματία στον τομέα της εστίασης. Είναι αστείο, δεν χωρεί αμφιβολία, έπρεπε όμως να βρεθεί ένας τρόπος για να υποχωρήσει η κυβέρνηση από την αρχική πρόθεσή της να ισχύει η ποσόστωση παντού, περιλαμβανομένων και των ραδιοφωνικών σταθμών. Καλύτερα έτσι όμως, παρά να επιμένει σε κάτι ανέφικτο.

Συνεπώς, εφόσον το νομοσχέδιο υπερψηφιστεί από την Ολομέλεια της Βουλής, το 40% της μουσικής που θα ακούγεται σε ξενοδοχεία, θα πρέπει εφεξής να είναι ελληνικά. Οι δημιουργοί τους, δηλαδή, θα έχουν μία πηγή εσόδων επιπλέον.

Αυτομάτως, όμως, εγείρεται το προαιώνιο πρόβλημα της κατανομής του παραγόμενου πλούτου. Αφού το 40% κερδίζεται υπέρ του ελληνικού τραγουδιού, δεν θα πρέπει να μοιράζεται δίκαια;

Θα επιτρέπεται δηλαδή στον κάθε dj να φτιάχνει τη δική του playlist ελληνικών;

Κι αν είναι δεξιός και βάζει περισσότερο Χατζιδάκι, ποιος θα μπορεί να προστατεύσει τα θεμιτά συμφέροντα δημιουργών όπως του Θωμά Μπακαλάκου ή του Ηλία Ανδριόπουλου; (Και πάμπολλων άλλων, αλλά περιορίζομαι σε δύο από τα πολλά ιερά τέρατα.)

Αναγκαστικά, λοιπόν, η κατανομή των τραγουδιών στις playlists θα πρέπει να γίνεται δημοκρατικά, που σημαίνει: εκλογές! Δημοκρατικές, αδιάβλητες, με διεθνείς παρατηρητές, στις οποίες οι δημιουργοί (ή οι κληρονόμοι τους, για τους τεθνεώτες) θα μετέχουν συνασπισμένοι σε εκλογικούς συνδυασμούς. Αναλόγως του αποτελέσματος, θα κατανέμονται και τα τραγούδια!

Ωραία ιδέα;

Προσωπικώς, τη θεωρώ μεγαλοφυή, διότι είναι δικιά μου…

Πώς θα ελέγχεται όμως η τήρηση της κατανομής, θα με ρωτήσετε. Διότι, εντάξει να ψηφίζουν οι δημιουργοί, αλλά χρειάζεται και μηχανισμός ελέγχου της εφαρμογής των όσων ψηφίζονται. Αλλιώς, τι νόημα έχει;

Το έχω προβλέψει και αυτό, προκειμένου λοιπόν να είναι πλήρης και λειτουργική στην πράξη η πρότασή μου, πρέπει να συνοδεύεται και από την ίδρυση ενός κοινοβουλίου των δημιουργών ελληνόφωνου τραγουδιού! Εκεί, διά του κοινοβουλευτικού ελέγχου, οι παρατάξεις που θα είναι στην αντιπολίτευση θα ελέγχουν την πιστή εφαρμογή των αποφάσεων σχετικά με την κατανομή των τραγουδιών. Φυσικά, τα μέλη του σώματος θα αμείβονται ή, μάλλον, θα αποζημιώνονται τα μέλη του κοινοβουλίου, αλλά το κόστος είναι ασήμαντο, διότι θα το επωμιστεί το κράτος, δηλαδή θα βγει και αυτό από το πορτοφόλι των φορολογουμένων. Οι τελευταίοι δεν νομίζω να φέρουν αντιρρήσεις, εφόσον τους εξηγηθεί η εθνική σημασία του σχεδίου. Δεν προβλέπεται, δηλαδή, πολιτικό κόστος από την εφαρμογή του προτεινόμενου μέτρου.

Το μέγιστο πλεονέκτημα της ιδέας μου είναι ότι επιτρέπει τη διάνοιξη όχι απλώς δρόμων, αλλά λεωφόρων, για το βάθεμα και το πλάτεμα της μουσικής δημοκρατίας.

Η βουλή των δημιουργών είναι βέβαιο ότι θα πιέσει την πολιτική ηγεσία προς δύο κατευθύνσεις: την εξομοίωση των προνομίων των μελών της με εκείνα των βουλευτών της κανονικής Βουλής (συντάξεις, εκτός έδρας, κόστος γραφείου κ.λπ.) και, ασφαλώς, την επέκταση των υποχρεωτικών ποσοστώσεων σε κάθε δημόσια εκπομπή μουσικής. Ετσι, διά του «εκδημοκρατισμού», το ελληνικό τραγούδι πολύ σύντομα θα έχει κρατικοποιηθεί και εμείς θα γλιτώσουμε.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάψει να υπάρχει καλό ελληνικό τραγούδι! Κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, διότι η ανάγκη του ανθρώπου για καλλιτεχνική έκφραση ούτε ελέγχεται ούτε περιορίζεται σε φόρμες. Απλώς, το ελληνικό τραγούδι θα αναπτύσσεται εκ παραλλήλου με το κρατικό, που θα μένει στάσιμο, όπως καθετί κρατικό.

Με τη διαφορά ότι…

ΝουΔο-γαλαζαίικου ξέφραγου κηφηνο-αληταρό-καθαρματόπληκτου Κουλο-χανείου κωμωδία