Μια φανταστική ιστορία

ΑΡΘΡΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Tου Γιωργου Mαντελα

(Μια ανάλυση που με ΑΠΛΟ ΤΡΟΠΟ δίνει στον καθένα να καταλάβει την οικονομική κατάσταση της χώρας)

Η Ελλάδα θυμίζει μαγαζί σε κρίση. Από εδώ και στο εξής, θα πρέπει να μάθει να ζει με τους… τοκογλύφους. Αν θέλει να επιζήσει και για όσο καιρό αντέξει, μέχρι να βγει από το τούνελ. Κακή διαχείριση, μεγάλα ανοίγματα, αλόγιστες σπατάλες και παροχές στο προσωπικό, όταν το «αφεντικό» τα είχε από μια καλή κληρονομιά, οδήγησαν τα πράγματα στο να μην υπάρχει σάλιο (που θα ’λεγε και ο Λοβέρδος). Για την ακρίβεια, λείπουν τα λεφτά για να πληρωθεί μέχρι και το ενοίκιο. Ακόμα χειρότερα, τα κοινόχρηστα και οι λογαριασμοί για φως, νερό, τηλέφωνο.

Οι κανονικές ροές χρηματοδότησης σταμάτησαν και από την τράπεζα, όταν δεν τηλεφωνούν για τις επιταγές που διαμαρτυρήθηκαν, ζητούν τις δόσεις από το δάνειο που έληξε. Με τη στενότητα που υπάρχει, ενδεχόμενο αναχρηματοδότησης δεν υφίσταται, ενώ το γκισέ της τράπεζας έγινε απαγορευμένος τόπος. Οι ανάγκες όμως τρέχουν, οι μισθοί πρέπει να πληρωθούν, το ΙΚΑ να τακτοποιηθεί και ο ΦΠΑ να επιστραφεί. Τι να κάνει και το «αφεντικό»; Τώρα τελευταία άρχισε τις συναλλαγές με εκείνους τους περίεργους «τύπους» στη γωνία, που έχουν το γραφείο στον ημιώροφο. Αυτούς που ο Φωτόπουλος το ’60 αποκαλούσε «αιματορουφήχτρες».

Προχθές, του έδωσαν ρευστό, για να δείξουν τι καλοί άνθρωποι που είναι. «Στην ανάγκη φαίνονται οι φίλοι», του είπαν. Μόνο που του τα έδωσαν αφού πρώτα τον έβαλαν και υπέγραψε ένα χαρτί που έγραφε ότι πρέπει να τα επιστρέψει με τέτοιο τόκο, που ολωνών τούς ήρθε λιποθυμία, όταν τον έμαθαν. «Τέτοιος τόκος δεν ξαναμπήκε ποτέ ξανά», ψιθύριζαν τα άλλα «αφεντικά» στα γειτονικά μαγαζιά, όταν έμαθαν τα καθέκαστα.

Αλλά πάλι καλά. Μέχρι και προχθές το πρωί οι περισσότεροι υποψιάζονταν πως ούτε οι «τοκογλύφοι» θα άνοιγαν πίστωση. Τέτοια ήταν και παραμένει εν πολλοίς η κατάσταση. Τουλάχιστον, τώρα επιβεβαιώθηκε ότι από κάπου μπορεί να τα πάρει το «αφεντικό» για να βγάλει το μήνα. Και μετά βλέπουμε. Αλλά και οι «τοκογλύφοι» δεν το έκαναν για την καλή τους την καρδιά. Ούτε επειδή υπολογίζουν ότι μέσα σε έναν μήνα το «μαγαζί» θα μπει σε ρυθμό. Ξέρουν ότι υπάρχει «πλούσιος θείος» στο βάθος, που στο τέλος της ιστορίας θα σταματήσει τον κατήφορο. «Οπότε», σου λέει, «σίγουρα λεφτά δανείζουμε».

Κουτσά–στραβά, το «μαγαζί» μάλλον θα σωθεί. Ζητούμενο όμως παραμένει αν το «αφεντικό» και οι «υπάλληλοι», έστω και τώρα, την ύστατη στιγμή, θα πάρουν το μάθημα. Για παράδειγμα, ο πρώτος θα καταλάβει ότι ήρθε η ώρα να βάλει σε μια σειρά τα βιβλία; Και οι δεύτεροι ότι δεν γίνεται κάθε φορά που δεν τους γίνεται κάτι, να κατεβάζουν τα ρολά;

Γιατί ο «θείος» δεν θα υπάρχει πάντα για να τους ξελασπώνει όλους…

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ