ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο γενναίος νέος κόσμος που μας περιμένει…

 Toυ Strange Attractor

Πριν από πολλά χρόνια, τότε που μπαίναμε στη στενωπό των μνημονίων με ηγέτη τον Γιωργάκη (44% είχε πάρει), τότε που φλερτάραμε με τη «συντεταγμένη» χρεοκοπία… είχα γράψει εδώ μέσα ένα άρθρο που προέβλεπε το δυστοπικό μέλλον το οποίο έβλεπα με δρασκελιές να πλησιάζει…

Στην πορεία διαψεύσθηκα, αφού ο Θεός της Ελλάδας ή μάλλον οι εταίροι μας κατάφεραν με χίλιες δυο θυσίες να μας σώσουν από τα συσσίτια και να συνεχίσουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας για τριτεύουσες σαχλαμάρες.

Πως το είχε πει ο Ολάντ; Δεν μπορούμε να διώξουμε τον Πλάτωνα από την Ευρώπη…

Σήμερα όμως, με τα χαστούκια να πέφτουν χιαστί, και με μια κυβέρνηση που έχει τη δική της κρυφή ατζέντα, άρχισαν να επανέρχονται στο μυαλό μου οι δυστοπικές εικόνες και να ακούω μέσα μου φωνές για το μαύρο μέλλον μας.

Που όχι Πλάτωνα δεν συμπεριλαμβάνει… κάθε άλλο. Μόνο Μουτσινά ίσως.

Τι έγραφα λοιπόν τότε;

Ότι θα ζήσουμε εποχές Mad Max.

Όπου λίγο η οικονομική εξαθλίωση, λίγο η εγκληματικότητα, λίγο η αθρόα λαθρομετανάστευση, λίγο το ένα λίγο το άλλο… οι πόλεις μας θα θυμίζουν Ντιτρόιτ της οικονομικής κατάρρευσης και κρίσης, με τα κέντρα τους έρημα και άντρα εγκληματικότητας, όπου οι μόνοι που θα κυκλοφορούν θα είναι οι άστεγοι, οι κακοποιοί, οι λαθρομετανάστες με τα γιαταγάνια, οι ντελιβεράδες, οι κούριερς, τα ασθενοφόρα και οι αστυνομικοί.

Όλοι οι υπόλοιποι θα είναι κλειδαμπαρωμένοι και θα μαθαίνουν τα καθέκαστα από το χαζοκούτι και από το ιντερνέτ.

Με την όποια κυβέρνηση να νομοθετεί για εμάς αυτά που θα της υπαγορεύουν οι οικονομικές ελίτ, κλεισμένη σε ένα αποκλεισμένο από τα ΜΑΤ Μαξίμου όπως το παροιμιώδες ivory tower που λένε τα αμερικανάκια.

Κάτι σαν το 1984, αλλά στο πιο σκληρό… σε μια βαλκανική δηλαδή εκδοχή.

Και το κλου; Οι πολίτες θα χειροκροτούν την κυβέρνηση επειδή κάνει τα πάντα για να μας σώσει.

Αυτό λοιπόν που δεν το είδαμε τόσα χρόνια να υλοποιείται, παρά το πέρασμα του τσίρκου του Σύριζα, και παρά τις φιλότιμές προσπάθειες σωτήρων όπως ο Μπαρουφάκης, ο Λαπαβίτσας, η Δούρου, κ.ά. για να το ζήσουμε, θα το δούμε οσονούπω.

Τη γλιτώσαμε από τα μνημόνια χάρη στον από μηχανής Θεό που λέγαμε.

Έλα όμως που έσκασε μύτη ο κορονοϊός και άλλαξαν πάλι άρδην όλα τα δεδομένα.

Όλα όσα θεωρούσαμε αυτονόητα.

Με την καθημερινότητά μας να έρχεται τούμπα.

Με την οικονομική ανέχεια να συνοδεύεται και με τον φόβο του θανάτου. Ό,τι χειρότερο δηλαδή.

Και με μια κυβέρνηση που (για μένα τον ποταπό) δείχνει να άγεται και να φέρεται από τα διάφορα συμφέροντα, που όπως πάντα επιβεβαιώνουν το «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται».

Και ποια μεγαλύτερη αναμπουμπούλα από αυτήν που ζούμε καθημερινά;

Με τα τρομολαγνικά ΜΜΕ να σέρνουν τον χορό βάσει του σκοπού που «βαράει» το Μαξίμου.

Και με πολιτικάντηδες νομοθέτες που προκειμένου να μη χάσουν το μηνιάτικο είτε σφυρίζουν αδιάφορα, είτε προσαρμόζονται στην κυβερνητική γραμμή, όσο επικίνδυνη κι αν είναι.

Θυμίζοντάς μου αυτό που είχε πει κάποτε ο (ψυχίατρος) Σίγκμουντ Φρόιντ για τη Γκεστάπο, η οποία τον είχε «περιποιηθεί» καθότι Εβραίος… «παλιά τους είχαμε ως ασθενείς μας, τώρα τους έχουμε δεσμοφύλακες»…

Εμείς τους έχουμε ως νομοθέτες.

Έτσι λοιπόν, μέσα στην τρελή χαρά, τη γενικευμένη άγνοια και αδιαφορία, με 1-2 γενιές μεγαλωμένες σε συνθήκες επίπλαστης ευμάρειας, γαλουχημένες από την Κορομηλά, τη Μενεγάκη και τελευταία τον Μουτσινά (φαγώθηκα με αυτόν), ψηφίζουμε σούργελα και γόνους για να μας σώσουν.

Οι οποίοι όμως, ακόμη και οι πιο καλοπροαίρετοι εξ αυτών, απλά μας δένουν χεροπόδαρα, υπακούοντας (άθελά τους ή μη) στο κυβερνητικό επιτελείο, το οποίο με τη σειρά του παίρνει γραμμή είτε από τους «εταίρους» είτε από του δικούς μας κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, με τους οποίους συναγελάζεται.

Με κοινή συνισταμένη «το χρήμα να κυκλοφορεί (μεταξύ μας) κι ας καεί το πελεκούδι».

Διότι όποιος υποψιασμένος με δυο δράμια μυαλό πει να ψάξει λίγο ανάμεσα στις γραμμές και στα ρεπορτάζ, τότε εύκολα καταλαβαίνει πως το πάρτι των εκατομμυρίων εξελίσσεται μια χαρά, και μάλιστα χωρίς μάσκες, ανάμεσα στα συμφέροντα που πάντοτε έκαναν κουμάντο, αλλά που αυτό το διάστημα, με τον κόσμο τρομοκρατημένο και μπουντρουμιασμένο, έχουν ξεσαλώσει.

Και τι προβλέπω μόλις (αν δηλαδή) με το καλό, αρχίσει να επανέρχεται η κανονικότητα σε 1-2 χρόνια από σήμερα;

Έναν brave new world…

Με μια άλλη μορφή και με πολλές ανακατατάξεις.

Όπου τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.

Όπου θα υπάρχουν 17αρηδες, που θα ψηφίζουν, οι οποίοι όμως μεγάλωσαν επί κορονοϊού, με τηλεκπαίδευση, σε έναν διαφορετικό εικονικό κόσμο από εκείνον των προηγούμενων, όπως σήμερα υπάρχουν 17αρηδες που ψηφίζουν όντας μόλις 9-10 χρόνων όταν ξέσπασε η κρίση που τα άλλαξε όλα.

Και που θεωρούν δεδομένη την ανεργία, τη λιτότητα, και που έχουν ως πρότυπο τους… μπαρίστας, που κινούν την οικονομία (των καφέ).

Νέοι που θα ζουν σε έναν κόσμο με e-delivery, webex, one click shopping, τηλεδιασκέψεων και μπόλικα σόσιαλ μύδια.

Με όνειρο να γίνουν κι αυτοί κούριερς, ή ντελιβεράδες, ή έστω αστυνομικοί.

Με πολιτικούς που θα τουιτάρουν, με δημοσιογράφους που θα σχολιάζουν τα τουίτς και με ψηφοφορίες στη Βουλή μέσω … τηλεδιασκέψεων.

Και εκεί έξω, οι συνήθεις ύποπτοι θα συνεχίζουν το έργο τους, δηλαδή οι διαρρήκτες, οι μπαχαλάκηδες, οι εκτελεστές κλπ. κλπ., με μόνη παραφωνία τις σειρήνες των περιπολικών και των ασθενοφόρων.

Με εμάς όλους κουρνιασμένους μέσα κάνοντας κοκούνινγκ και διασκεδάζοντας με το «Στην Υγειά μας βρε Παιδιά», ανταλλάσσοντας σχόλια (και ύβρεις) στο φέσιμπουκ… τη νέα αυτή ηλεκτρονική εκκλησία του δήμου.

Ένας νέος κόσμος προκύπτει μέσα από το λοκντάουν και την πανδημία.

Ένας κόσμος εντελώς διαφορετικός από τον σημερινό, που οι παλαιότεροι θα τον αναπολούν και οι νεότεροι δεν θα τον θυμούνται καν.

Θέλετε ένα μικρό παράδειγμα;

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Την «Πρόοδο» πολλοί πιπίλησαν, και μερικοί συνεχίζουν αδιάντροπα, αλλά καιρός πια ν’ αρχίσουμε να κλείνουμε παλιές, πυορροούσες πληγές.

Toυ Βασίλη Αγγελικόπουλου

Πριν από πολλά χρόνια έτυχε να γνωρίσω | –και να μου αφήσει τραύμα– | μια νυχτερινή Μέση Τεχνική Σχολή, | κάπου στα κάτω Πατήσια, που έφερε το όνομα αρχαίου θεού. | Φοιτούσαν εκεί εργατόπαιδα, που όλη μέρα σκοτώνονταν σε συνεργεία και οικοδομές, | στα οποία δίδασκαν κυρίως Θρησκευτικά – τα ιερά άμφια λ.χ., | και Ελληνικά – το ούτος, αύτη, τούτον, όχι το αυτός, αυτή, αυτό. | Από Εργαστηριακά, τους εκπαίδευαν | –σ’ ένα άθλιο υπόγειο, τα εργαστήρια και καλά– | πώς να λιμάρουν ένα λαμάκι στερεωμένο σε μέγγενη. | Κορόιδευαν δηλαδή παιδιά που κάθε βράδυ υπέφεραν το Τίποτα για να πάρουν στο τέλος ένα «χαρτί» απαραίτητο, όπως νόμιζαν, για να βελτιώσουν τη ζωή τους. |

 Απ’ ό,τι μάθαινα ως συντάκτης θεμάτων Παιδείας, μερικά χρόνια αργότερα, ουσιώδεις διαφορές δεν υπήρχαν στην Τεχνική – Επαγγελματική Εκπαίδευση των Ελλήνων. | Κι απ’ ό,τι μου λένε φίλοι εκπαιδευτικοί που υπηρέτησαν σε δημόσια τεχνικά – επαγγελματικά σχολεία σε πρόσφατα χρόνια, | τεχνική ή επαγγελματική εκπαίδευση που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των φοιτούντων και στις ανάγκες της κοινωνίας μας ουδέποτε, στην ουσία, έχει υπάρξει σ’ αυτή τη χώρα. |

 Τώρα, το τι συμβαίνει στον τομέα αυτόν της εκπαίδευσης σε άλλες, αναπτυγμένες και πλούσιες, ευρωπαϊκές χώρες, | είναι γνωστό. | Εκεί γύρω στο 70% των νέων στρέφονται και σπουδάζουν σε τέτοιες σχολές, | ενώ σ’ εμάς το ίδιο και μεγαλύτερο ποσοστό επιζητεί θέση στα πανεπιστήμια | – που την «επιτυγχάνει» πια και με λευκές κόλλες. | Εχουμε φτάσει στο σημείο παντοίες επιχειρήσεις να αναζητούν και να μη βρίσκουν τεχνίτες. | Κατά τα άλλα, η ανεργία θερίζει. | 

 Μας μάραναν τόσες δεκαετίες οι αλλαγές στις ταμπέλες των σχολών | –Μέσες Τεχνικές Σχολές σε Τεχνικά Επαγγελματικά Λύκεια | ή από ΚΑΤΕΕ σε ΤΕΙ κι από ΤΕΙ σε «ΑΕΙ»– | χωρίς ποτέ επί της ουσίας να έχει ξεπεραστεί το λιμάρισμα στο λαμάκι. | Από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ελληνικής εκπαίδευσης – κι όπως την έχουν καταντήσει άφρονες κυβερνήσεις και αφρίζουσες ηγεσίες καιροσκοπικών κομμάτων της εκάστοτε αντιπολίτευσης. | Τον δε «αγώνα» των φιλολαϊκών υποτίθεται αριστερών κομμάτων «για μια καλύτερη εκπαίδευση» τον κρίνει ήδη η μεταπολιτευτική Ιστορία και αισχύνεται για λογαριασμό τους. | 

Και μόνο αυτό αν κατορθώσει να βάλει σ’ ένα δημιουργικό δρόμο η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τον νόμο που φέρνει στη Βουλή | και με την πρόθεσή της να τον χρηματοδοτήσει γενναία, | θα έχει καταφέρει να μείνει στα χρονικά. | Δεν είναι απλό ζήτημα, | ούτε αγνοεί κανείς και τη ροπή της κοινωνίας μας στα Υψηλά και Μεγάλα | – πτυχία ΑΕΙ, άχρηστα για πολλούς από τους κατόχους τους. | Είναι πολλά τα εμπόδια, | αλλά επιτέλους· κάτι ν’ αλλάξει στον καίριο αυτόν τομέα. | Την «Πρόοδο» πολλοί πιπίλησαν, | και μερικοί συνεχίζουν αδιάντροπα, | αλλά καιρός πια ν’ αρχίσουμε να κλείνουμε παλιές, πυορροούσες πληγές. | Πατριωτικό καθήκον. | (Μετά συγχωρήσεως για το χουντικό «πατριωτικό»). | (Μην πω και για το νεοφιλελεύθερο «καθήκον»). |

Πού στηρίζονται οι διστακτικές, κάποιες ελπίδες που διαφαίνονται πίσω απ’ αυτές τις γραμμές | – και μάλιστα εν καιρώ φθισικών αγελάδων, χτυπημένων επιπλέον από κορωνοϊό; | 

Κυρίως στο ότι...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πότε θα ανοίξουν τα μπουζούκια; (Οὐκέτι Φοῖβος ἔχει… να τον χωρίσεις το μαλάκα)

 Του ΜΙΚΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Και το τζογάρισμα συνεχίζεται. Θα ανοίξουν τα σχολεία πριν κλείσουν, σίγουρα τα εμπορικά για να εφορμήσουν οι στερημένοι καταναλωτές, η εστίαση πάει άκλαυτη, αλλά κρατάμε και μια πισινή, θέλουμε μια υποκανονικότητα, αλλά που να τη βρούμε, μιας και δε βρίσκεται πρόχειρη μια μάντισσα, μια καφετζού, μια χαρτορίχτρα να μας πει για τη ντάμα σπαθάτη και τα μελλούμενα του μηνός Δεκεμβρίου, ο οποίος ναι, σωστά καταλάβατε θα είναι κρίσιμος.

Γιατί κανείς δεν ασχολείται με το πότε θα ανοίξουν οι ναοί του πολιτισμού, εκεί που ο λαός πνίγει τον πόνο του με ουίσκυ πάγιο, πάγο,ξηρούς καρπούς και κοχίμπα.

Τα κέντρα που οι συντηρητικοί και οι μαντάμ σουσούδες (που ξέχασαν τη λαϊκή τους καταγωγή ανεβαίνοντας αξιοκρατικά και με διαφορά στήθους στα ΒΠ) ονομάζουν μπουζούκια, λες και δεν έχει άλλα όργανα, αοιδούς δυνατές και γαρύφαλλα άπειρα.

Μιας και η μέρα τραβά επίσης την αλλαγή εποχών, ευνοεί τους αποχωρισμούς και φλερτάρει με πάσης φύσεως χωρισμούς, χρειάζονται λύσεις συναινετικές, ψυχραιμία και πάνω από όλα διάλογος.

Πείτε στον παντός τύπου «βασιλιά» που έχετε στη ζωή σας ό,τι θέλετε, πείτε όμως και το κλασικό, για να κάνετε μπούγιο.

Εἴπατε τῷ βασιλεῖ, χαμαί πέσε δαίδαλος αὐλά, οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβην, οὐ μάντιδα δάφνην, οὐ παγάν λαλέουσαν, ἀπέσβετο καί λάλον ὕδωρ.

Σε απόδοση στα Νέα Ελληνικά:

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΟΚΡΑΤΙΣΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Κράτος και επανάσταση

 

Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΕΪΜΑΡΟΓΛΟΥ
 

Όταν, με το καλό, η απειλή της πανδημίας περάσει στη μνήμη, μαζί με τις ανθρώπινες απώλειες θα αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε και τις άλλες καθοριστικές επιπτώσεις που έχουν συμβεί στη ζωή μας. Ο λόγος δεν γίνεται μόνο για τις, σοβαρές έτσι κι αλλιώς, οικονομικές παρενέργειες του κατ' οίκον απαγορευτικού, που λέει κι ο Μπαμπινιώτης, αλλά για τις συνέπειες που θ’ αλλάξουν ριζικά τον τρόπο της σκέψης και επικοινωνίας και επομένως την καθημερινότητά μας. Όσοι τρέφουν την αυταπάτη ότι η μ.κ. (μετά κορωνοϊόν) εποχή θα είναι η επάνοδος στην κανονικότητα της π.κ. κάνουν μεγάλο και βολικό, μάλλον, λάθος.

Στον καθρέφτη της πανδημίας αντικατοπτρίστηκαν όλα τα ελαττώματα μιας κοινωνίας που απεχθάνεται την πραγματικότητα και προτιμάει να κλείνει τ’ αυτιά της στην αλήθεια, ιδιαίτερα όταν είναι σκληρή.  

 

Αυτή τη νοοτροπία εκφράζουν οι κάθε λογής φανεροί και κρυφοί «αρνητές» του κορωνοϊού. 

 

 

Στην ουσία αρνούνται να αποδεχθούν την διάψευση των ιδεολογικών, πολιτικών, θρησκευτικών και κοινωνικών ταμπού πίσω από τα οποία έχουν οχυρώσει τη ζωή και τη δράση τους, περιφρονώντας τις καταιγιστικές εξελίξεις και την πρόοδο στην έρευνα και τη τεχνολογία.  

Ο ακραίος λαϊκισμός χάραξε νέες, διακομματικές γραμμές στο πολιτικό σκηνικό, μετά την απαξίωση των παραδοσιακών.

 
Μέσα στις πρωτοφανείς συνθήκες δημοσιονομικής απειλής, πολιτικά κόμματα και κοινωνικές οργανώσεις επέλεξαν να βάλουν σε προτεραιότητα τη δικαίωση των ιδεοληπτικών τους εμμονών προκειμένου να εξασφαλίσουν την επιβίωση και τη διατήρηση των κεκτημένων προνομίων τους.  

Σε μια περίοδο που συναίνεση αποτελεί τη στοιχειώδη προϋπόθεση για την υλοποίηση των επιστημονικών προταγμάτων, ξέσπασαν συγκρούσεις για αυτονόητες αλήθειες όπως ότι οι επιτάξεις και οι διατιμήσεις δεν λύνουν τα χρόνια προβλήματα του ΕΣΥ, ότι η έκβαση του πολέμου με την πανδημία κρίνεται στην κοινωνία και όχι στις ΜΕΘ, ότι ο εθελοντισμός και η προσφορά είναι πολύτιμες αξίες και όχι νεοφιλελευθερισμός, ότι ο αγώνας για τη ζωή προηγείται σε σημασία των άλλων αγώνων.

Οι δυνάμεις της κοινωνικής συντήρησης εξακολουθούν να δίνουν μάχες οπισθοφυλακών.  

Οι δάσκαλοι αρνήθηκαν να εκλέξουν ηλεκτρονικά το ΔΣ της ΟΛΜΕ με το φόβο της αυξημένης συμμετοχής, το σωματεία του Μετρό κήρυξε 24ωρη απεργία, αδιαφορώντας για τους συνωστισμούς που προκλήθηκαν στα άλλα μέσα, οι εφοριακοί ξεκινάνε στάσεις εργασίας, τον τελευταίο μήνα του έτους, αρνούμενοι να δουλέψουν σε κυλιόμενες βάρδιες για να εξυπηρετήσουν περισσότερους πολίτες. 

Τα πάντα, ακόμα και η προστασία της ανθρώπινης ζωής, θυσιάζονται στο βωμό των συντεχνιακών συμφερόντων με την κάλυψη-συνενοχή πολιτικών δυνάμεων που αρνούνται πεισματικά να αναλάβουν το πολιτικό κόστος της καταδίκης συλλογικών ή μεμονωμένων παραβατικών συμπεριφορών των «οπαδών τους»

Στη διαδικτυακή, πτυχιακή και κυρίως μεταπτυχιακή εκπαίδευση, ανοίγονται νέοι ορίζοντες και για τους αποκλεισμένους, λόγω απόστασης ή οικονομικής αδυναμίας, νέους. Η εργασία εξ αποστάσεως θα δώσει ώθηση στην απασχόληση που θα αποκτήσει ευρύτερες, ακόμα και διακρατικές διαστάσεις. Η ηλεκτρονική ψηφοφορία θα διευρύνει το δικαίωμα της συμμετοχής και θα ενισχύσει τη δημοκρατική νομιμοποίηση των εκλεγμένων σε όλες τις βαθμίδες. 

Μόνο που όλα αυτά δεν μπορούν να υλοποιηθούν από ένα πελατειακό, γραφειοκρατικό, ισοπεδωτικό κράτος όπου η αξιολόγηση και η αξιοκρατία παραμένουν ζητούμενα. 

Η επανάσταση...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΟΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Θα δοθεί η ιδεολογική μάχη?

Του Σάκη Μουμτζή

Οι προτάσεις της Επιτροπής Πισσαρίδη δεν είναι ιδεολογικά ουδέτερες. Αλλωστε, ένα κείμενο που χαράσσει ένα οικονομικό πλαίσιο δεν θα μπορούσε να μην έχει ιδεολογικό πρόσημο. Οι είκοσι προτάσεις της επιτροπής έχουν φιλελεύθερο χαρακτήρα, ακολουθώντας τα βήματα που άλλες χώρες της Ευρωζώνης έχουν βαδίσει πριν από, τουλάχιστον, είκοσι χρόνια.

Μέσω των ευέλικτων μορφών εργασίας, του εκσυγχρονισμού της Παιδείας και της Δικαιοσύνης, με αιχμή την έρευνα και την καινοτομία και με όπλο τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, η Ελλάδα, σύμφωνα με το πόρισμα της επιτροπής, θα μπορέσει να επιτύχει στα επόμενα χρόνια ρυθμούς ανάπτυξης 3,5%.

Είναι προφανές πως όλα τα παραπάνω ηχούν προκλητικά σε μια επιχειρηματική ελίτ που είναι σφικτά αγκαλιασμένη με το κράτος και σε μια κοινωνία που έχει διαπαιδαγωγηθεί με τη λειτουργία του κράτους-πατερούλη.  

Με απλά λόγια, ο κρατισμός είναι η κυρίαρχη ιδεολογία στην Ελλάδα. Με φορέα τα κόμματα της Αριστεράς έχει διαποτίσει και ένα μεγάλο τμήμα του αστικού στρατοπέδου.

Συνεπώς, η κυβέρνηση αν θέλει να εφαρμόσει τις προτάσεις Πισσαρίδη χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς, θα πρέπει να δώσει έναν σκληρό ιδεολογικό αγώνα τόσο απέναντι στην Αριστερά όσο και απέναντι στις νησίδες του κρατισμού που βρίσκονται εντός της Νέας Δημοκρατίας.

Θα πρέπει να αντιληφθούν οι κυβερνώντες πως μεταρρυθμίσεις σαν αυτές που προτείνει η επιτροπή, για να φέρουν αποτελέσματα, θα πρέπει να τις αγκαλιάσει η πλειονότητα των πολιτών. Στις δημοκρατίες δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά μόνον αυτός της συναίνεσης.

Η Νέα Δημοκρατία μπορεί και κυρίως θέλει να διεξαγάγει έναν σκληρό ιδεολογικό αγώνα; Εχει τη διάθεση να συγκρουσθεί όχι μόνον με την Αριστερά, αλλά και με κατεστημένες νοοτροπίες πολλών δεκαετιών;

Οι μεγάλοι ηγέτες –Θάτσερ, Ρέιγκαν, Μπλερ, Σρέντερ–την κατάλληλη στιγμή έκαναν την κρίσιμη στροφή αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος. Αλλαξαν όμως την πορεία της πατρίδας τους με την οραματική στρατηγική τους.

Η Ελλάδα...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι δύο Ελλάδες

Του ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΑΣΤΑΝΑ

Δεν υπάρχει μια Ελλάδα. Οι Ελλάδες ήταν πάντα τουλάχιστον δύο. Καλές και άγιες, όλες δικές μας, αλλά διαφορετικές. Άλλοτε παράλληλες και άλλοτε τεμνόμενες, αλλά πάντοτε σε σύγκρουση, σε έναν ιδιότυπο εμφύλιο πόλεμο με αυξομειούμενη ένταση που δεν έχει τελειωμό. Και επειδή ζουν στον ίδιο τόπο, επικοινωνούν φυσικά και αβίαστα.  

Ανάμεσά τους κυκλοφορεί ένας μεταβαλλόμενος «κόσμος» που ανάλογα με τις εποχές μετακινείται από τη μία Ελλάδα στην άλλη, αλλάζοντας τις πλειοψηφίες και την τύχη της. Η όσμωση των δύο μεγάλων στρατοπέδων μας οδηγεί πότε από εδώ πότε από εκεί, στο καλύτερο ή στο χειρότερο, στην πρόοδο ή την οπισθοδρόμηση. Έχουμε εκπαιδευτεί για να ζούμε έτσι και δεν μας ενοχλεί. Το μαθαίνουμε από μικροί στο σχολείο. Και μας αρέσει.

Για να μην πάμε πίσω στον «εθνικό διχασμό», ή στον εμφύλιο πόλεμο ας περιοριστούμε στο σήμερα. 

Το 2015 πήρε κεφάλι η Ελλάδα του αντισυστημισμού και της βαθιάς ανατολής. Δεξιά ή αριστερή, ακροδεξιά ή ακροαριστερή δεν είχε καμιά σημασία. Έδωσε την εντολή στον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη και τον Καμμένο να καταργήσουν τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο, και αν ήταν εύκολο να μας οδηγήσουν εκτός της ευρωζώνης, πίσω στη δραχμή για να χορτάσουμε ψωμί κατά πως φώναζαν τότε. Αν βοηθούσαν βέβαια Βενεζολάνοι, Ιρανοί, Κινέζοι και Ρώσοι.  

Οι «επαναστάτες» πισωπάτησαν, η Ευρώπη μας στάθηκε και έτσι  τα πράγματα εξελίχτηκαν διαφορετικά και ευτυχώς για όλους μας η Ελλάδα επέζησε. Οι δυο Ελλάδες όμως παρέμειναν ζωντανές στα χαρακώματα.

Το 2019 πλειοψηφεί η Ελλάδα της Ευρώπης. Η Ελλάδα του ορθολογισμού  και του αστικού εκσυγχρονισμού, η Ελλάδα του κέντρου. Δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί ψηφοφόροι έδωσαν εντολή στον Κυριάκο Μητσοτάκη να μας αλλάξει πίστα, να μας μετατρέψει από τυπική σε πραγματική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με ποια στοιχεία; Μα με όλα όσα αναφέρει η περίφημη έκθεση της «επιτροπής Πισσαρίδη». Αυτή η κατά τους αντιπάλους της  «νεοφιλελεύθερη λαίλαπα». Δηλαδή, με την αύξηση της απασχόλησης και της παραγωγικότητας που συνεπάγονται την «επάρατη και απαγορευμένη» για τη χώρα μας παραγωγή πλούτου.

Και πως επιτυγχάνεται αυτή; 

Μα με τα αυτονόητα που χρόνια τώρα τα δουλεύει η Δυτική Ευρώπη και προοδεύει. Μείωση του βάρους στη μισθωτή εργασία, μετάβαση από διανεμητικό σε κεφαλαιοποιητικό σύστημα επικουρικής σύνταξης, ενσωμάτωση εισοδημάτων σε ενιαία φορολογική κλίμακα, μείωση της φοροδιαφυγής, καθολική εφαρμογή της αξιολόγησης στο Δημόσιο, συνέχιση των διαδικασιών ψηφιοποίησης, μεταρρυθμίσεις στο χώρο της δικαιοσύνης, βελτίωση της διαφάνειας για χωροταξικά και περιβαλλοντικά δεδομένα, εκσυγχρονισμός της δομής του συστήματος εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες, μεταφορά αρμοδιοτήτων σε τοπικό επίπεδο, εξορθολογισμός της δημόσιας δαπάνης, πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, ενίσχυση της βασικής  έρευνας σε πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα, ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και τόσα άλλα τελείως ευνόητα και ορθολογικά στα οποία η Ελλάδα υστερεί. Και όμως αν αυτά φαίνονται τόσο αναγκαία, η μια Ελλάδα τα θεωρεί νεοφιλελεύθερα και μάλιστα τόσο πολύ ώστε να τα καταγγέλλει όχι μόνο η παλαιο και  νέο κομμουνιστική αριστερά, αλλά ακόμα και το ΚΙΝΑΛ. Ευτυχώς για το μέλλον των παιδιών που θα μείνουν και θα γεράσουν στην πατρίδα, αυτοί οι πολιτικοί χώροι βρίσκονται σήμερα σε ύφεση. Ως πότε όμως;

Αναλογιστείτε τις χαώδεις διαφορές που υπάρχουν στον ευαίσθητο τομέα της παιδείας που σε κάθε χώρα του κόσμου υπάρχει διαχρονικά μία κοινή πολιτική. Μόλις χτες ιδρύθηκε επιτέλους αγγλόφωνο τμήμα Ιατρικής στο ΑΠΘ στα πλαίσια της εξωστρέφειας του ελληνικού πανεπιστημίου αλλά και της ανάγκης αύξησης του εγχώριου ΑΕΠ. Κάτι δηλαδή που κάνουν εδώ και πολλά χρόνια με επιτυχία πολλές γειτονικές χώρες πολύ υποδεέστερες της δικής μας. Και όμως βρέθηκαν αρκετοί πανεπιστημιακοί να δηλώσουν τις επιφυλάξεις τους για το κίνδυνο που διατρέχει η ελληνική γλώσσα (sic) αλλά και τις ανησυχίες τους για την ιδιωτικοποπίηση και εμπορευματοποίηση της παιδείας μας (πιο sic).  

Θυμηθείτε πόση σπουδή και ουσιαστική άρνηση έδειξε η σύνοδος των πρυτάνεων στη λήψη μέτρων προστασίας των ιδρυμάτων από την κάθε είδους βία μετά τις αλγεινές επιθέσεις στο ΕΜΠ και στο ΟΠΑ. Αναστοχαστείτε  πόσο απασχολεί το δημόσιο διάλογο η τηλεκπαίδευση, μια τελείως φυσιολογική διαδικασία σε καιρό πανδημίας. Ή τις κραυγές κατά της σύνδεσης της επαγγελματικής εκπαίδευσης με την αγορά, αλλά και την ευρεία υποστήριξη που είχαν οι καταστροφικές καταλήψεις των σχολείων από μεγάλη γκάμα εκπαιδευτικών παραγόντων όλου του πολιτικού φάσματος.  

Οι δύο Ελλάδες στα καλύτερά τους. Δίνουν σκληρό αγώνα πάνω στο διακύβευμα της εισόδου ή όχι της ελληνικής εκπαίδευσης στον 21ο αιώνα.

Αλλά και στο πρόσφατο θέμα της πανδημίας τα στρατόπεδα είναι σαφώς οριοθετημένα και οι ρητές ή υπόρρητες συγκρούσεις δίνουν και παίρνουν.  

Υπάρχει η Ελλάδα που αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα αυτής της  περιόδου και τηρεί τα μέτρα, που φορά τη μάσκα κανονικά και δεν συνωστίζεται. 

Υπάρχει και η Ελλάδα που δεν καταλαβαίνει τίποτα, που νομίζει ότι είναι άτρωτη, που βρήκε ευκαιρία να δείξει τη μαγκιά της απέναντι στο θάνατο. Μέσα στη δεύτερη είναι και μεγάλο μέρος της ορθόδοξης ελλαδικής εκκλησίας που  θρηνεί θύματα γιατί δεν φρόντισε να προστατεύσει τους ιερείς αλλά και τους πιστούς της. Που συνεχίζει να κάνει μεταλήψεις από το ίδιο κουτάλι. Και από κοντά μια άλλη «εκκλησία», το ΚΚΕ που δεν εννοεί να θάψει για λίγο «το τομαχόουκ του ταξικού πολέμου» εκθέτοντας και αυτό με τις εκδηλώσεις του τις «λαϊκές μάζες» αλλά και τους πιστούς του στον κίνδυνο. Και είναι τόσο αποδεκτή αυτή η στάση από το πολιτικό και δικαστικό μας σύστημα ώστε η κυβέρνηση δεν τόλμησε να εφαρμόσει το νόμο απέναντι στις δύο «εκκλησίες». Δεν πρόκειται για ασυλία, αλλά για άλλα σύμπαντα.

Οι δυο Ελλάδες δεν θα πάψουν ποτέ...

 

ΕΘΝΙΚΟΙ ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΕΣ - ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΗΦΗΝΟΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Γκαϊντούρια

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ 

 Προχθές η Αθήνα ξέμεινε από μέσα μεταφοράς. Κάποιο συνδικάτο συμμετείχε στην απεργία που είχε κηρύξει ένα άλλο συνδικαλιστικό όργανο, κάτι τριτοβάθμιο, δευτεροβάθμιο, δεν έχει σημασία. Ταλαιπωρήθηκαν κάτι ταλαίπωροι που παίρνουν το μετρό για να πάνε στη δουλειά τους. 

Αυτούς τους λένε εργαζομένους οι άλλοι εργαζόμενοι. 

 Ας πρόσεχαν. 

Τα αιτήματα δεν έχουν σημασία. Ζητούσαν αυξήσεις; Ζητούσαν περισσότερα τεστ για κορωνοϊό; Περισσότερες εντατικές; Είναι το ίδιο και το αυτό. Ούτε για τους ίδιους δεν έχουν σημασία. Απόδειξη ότι καμιά τρακοσαριά βρήκαν ευκαιρία για να κάνουν βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, να ξεσκάσουν, να συνωστισθούν υπό το άγρυπνο βλέμμα της αστυνομίας, που τιμά τους λαϊκούς αγώνες ζητώντας προστασία από τον κορωνοϊό. 

Χθες άκουσα ότι οι εφοριακοί αρχίζουν στάσεις εργασίας για να αντισταθούν στις απογευματινές βάρδιες. Αυτές τις επέβαλε η αυταρχική κυβέρνηση για να τους βασανίσει και να τους κόψει τη δεύτερη και τρίτη δουλειά τους. Η πονηρά κυβέρνηση χρησιμοποιεί ως πρόσχημα τον κορωνοϊό. Θέλει, λέει, να προεκτείνει το ωράριο για να δώσει τη δυνατότητα στους πολίτες να έρθουν σε επαφή με τις υπηρεσίες. Εν τω μεταξύ, καθημερινά ακούς διάφορους που διαμαρτύρονται ότι οι εφορίες και ο ΕΦΚΑ ούτε στα τηλέφωνα απαντούν ούτε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.
 
Την ίδια ώρα και στην ίδια χώρα, μαθαίνω ότι η τηλεκπαίδευση λειτουργεί πολύ πιο αποτελεσματικά από όσο το περίμεναν και οι πιο αισιόδοξοι. Και αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στην πλειονότητα των διδασκόντων. Προσαρμόστηκαν στις ανάγκες. Την ίδια ώρα και στην ίδια χώρα, γιατροί και νοσηλευτές εξαντλούν τις δυνάμεις τους για να γλιτώσουν όσους μπορούν από τον ιό. Διακινδυνεύουν καθημερινά και την υγεία τους και τη ζωή τους. Είναι μάλλον βέβαιο ότι και οι εφοριακοί και οι απεργοί του μετρό θα έχουν ακούσει για τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στις εντατικές, για τα απίστευτα ωράρια, για τη συνεχή ένταση.  

Τι να σκέφτονται, άραγε;  

Μα, το πολύ απλό και ανθρώπινο. «Εμείς, ευτυχώς, δεν έχουμε τέτοια».  

Την ίδια ώρα και στην ίδια χώρα πολλοί συμπολίτες μας αγωνιούν αν θα βρουν τη δουλειά που άφησαν εξαιτίας του εγκλεισμού.

 «Εμείς, ευτυχώς, δεν έχουμε τέτοια».
 
Θέλει θράσος για να απεργείς σε τέτοιες συνθήκες. Δεν είναι ζήτημα πολιτικής ένταξης ούτε ιδεοληψίας. Είναι ζήτημα...

 

ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ - ΚΚΕδοΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Προσοχή, η ιδεοληψία τυφλώνει

 Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Υπάρχουν πράγματα που συμβαίνουν και κάνουν το μυαλό να σταματά, σαν να έπαθε βλάβη.  

Πάρτε το παράδειγμα του λεγόμενου κόσμου της εργασίας. Είναι μια έκφραση την οποία η Αριστερά χρησιμοποιεί κατά κόρον, θεωρώντας ότι η εκπροσώπηση των συμφερόντων όσων ζουν από την εργασία τους είναι δικό της, αποκλειστικό δικαίωμα. Σωστά; Κατά συνέπεια, οφείλει να χαίρεται – για να το θέσω απλοϊκά – όταν αυξάνονται οι αποδοχές των εργαζομένων. Αλλωστε, αυτό είναι που ζητεί μονότονα σε κάθε περίσταση και με κάθε ευκαιρία. Η αύξηση των αποδοχών είναι η πανάκεια που διαθέτει η Αριστερά για κάθε πρόβλημα.

Τότε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κατεψήφισε στη Βουλή τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, χάρη στην οποία αυξάνεται το καθαρό εισόδημα του «κόσμου της εργασίας»; 

Επειδή τη σχετική ρύθμιση εισήγαγε στη Βουλή η κυβέρνηση Μητσοτάκη – ηλίθια απάντηση, το ξέρω, αλλά αυτή είναι.  

Τηρουμένων των αναλογιών, η στάση αυτή είναι αντάξια ως προς τον φανατισμό της με εκείνη των Βιετκόνγκ, που επισκέπτονταν τα χωριά, μετά τον εμβολιασμό που έκαναν οι Αμερικανοί στα παιδιά και έκοβαν τα χέρια όσων είχαν εμβολιασθεί, για να αποθαρρύνουν τον πληθυσμό από τη συνεργασία με τους κακούς ιμπεριαλιστές. Δεν ξέρω για τον αυνανισμό, που έλεγαν παλιά, πάντως η ιδεοληψία σίγουρα τυφλώνει! Και το βλέπουμε στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ επί του συγκεκριμένου ζητήματος.

Η άρνησή τους να υπερψηφίσουν προδίδει, επίσης, τη θεμελιώδη διαφορά φιλοσοφίας μεταξύ της φιλελεύθερης Κεντροδεξιάς και της ριζοσπαστικής Αριστεράς.  

Για την πρώτη, η ανάπτυξη έρχεται μέσω της εργασίας, γι’ αυτό και την ενισχύει μέσω της μείωσης των εισφορών, ενώ για τη δεύτερη έρχεται με τα επιδόματα: κόβε μονέδα και μοίραζε, με απλά λόγια. 

Η πραγματιστική προσέγγιση, για να το πω διαφορετικά, σε αντίθεση προς την ιδεοληπτική, δηλαδή ενός κράτους σε ρόλο Αγιου Βασίλη, που εκπληρώνει στον καθένα την επιθυμία του. (Μα και ο Αγιος Βασίλης, εδώ που τα λέμε, έχει εκείνα τα σκλαβάκια, τα ξωτικά, που δουλεύουν όλο τον χρόνο για να κατασκευάζουν τα παιχνίδια που μοιράζει – χο, χο, χο!..).  

Δεν είναι αστείο, όμως. Είναι βαθιά προσβλητικό για τη νοημοσύνη (όποιου τη διαθέτει, βεβαίως…) να μιλά ο ΣΥΡΙΖΑ για τον «κόσμο της εργασίας», ενώ καταψηφίζει την όποια, μικρή ή μεγάλη, αύξηση των καθαρών αποδοχών των εργαζομένων.

Κρατώ, ωστόσο, μια επιφύλαξη στην κρίση μου για τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι δεν αποκλείω η στάση του να οφείλεται σε άγνοια:

Είναι πολύ πιθανό, θέλω να πω, να μην ξέρουν και πολλά οι άνθρωποι από πραγματική δουλειά. Ισως να δοκίμασαν κάποτε – παλιά, πολύ παλιά – δεν τους άρεσε και προτίμησαν τη σταδιοδρομία μέσω του κόμματος ή του συνδικαλισμού και την ασφάλεια της κρατικοδίαιτης θέσης, που βρέξει χιονίσει ο μισθός πέφτει.  

Εξάλλου, η έλλειψη εξοικείωσης με τη δουλειά δεν φάνηκε σε όλο το κωμικοτραγικό μεγαλείο της όταν βρέθηκαν να κυβερνούν;

Και αυτό, πάντως, να ισχύει και πάλι ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα του κόσμου της εργασίας, για τον οποίον τόσο κόπτονται…
 

Υπεράνω του νόμου

Τριακόσιοι νομάτοι του ΠΑΜΕ, με μάσκες, αλλά χωρίς αποστάσεις κατά την ώρα της πορείας, έκαναν τη διαδήλωσή τους χθες στο κέντρο της Αθήνας, με αφορμή την απεργία.  

Η Αστυνομία δεν τους εμπόδισε, τους συνόδευσε μέχρι να διαλυθούν ησύχως – ήξεραν και οι διαδηλωτές να μην παρατραβήξουν το σκοινί. 

Ο σκοπός τους δεν ήταν να προκαλέσουν τη χρήση βίας από την Αστυνομία, αλλά να επιβάλουν την άρρητη, προνομιακή εξαίρεση του ΚΚΕ από την ισχύ του νόμου. 

Και...

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟΨΩΝΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Είναι θέμα γούστου, κ. Βερβεσέ

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Αφήνω κατά μέρος την αδιαφορία για τα μέτρα προστασίας από τον κορωνοϊό. Ο κ. Βερβεσός και η παρέα του άνθρωποι είναι. Και ως εκ τούτου ατελείς. Εκτός αυτού είναι και Ελληνες. Αρα επιρρεπείς σε κάθε είδους ανυπακοή. 

Ομως το επαναλαμβάνω. Το πρόβλημά μου και η απορία μου δεν είναι εκεί. Εδώ που τα λέμε, θα μπορούσε να μην έχει πάρει είδηση κανείς το γλέντι. Η υπόθεση απέκτησε δημόσιο ενδιαφέρον από τη στιγμή που κάποιος από τους συμμετέχοντες αποφάσισε να το κοινοποιήσει. Γιατί;  

Μα, επειδή το βρήκε τόσο ωραίο που δεν άντεξε. Επρεπε να το μοιραστεί με το Πανελλήνιο. Στο σημείο αυτό το ενδιαφέρον γεγονός γεννάει και ενδιαφέρουσες απορίες. Ετσι θέλει ο κ. Βερβεσός να γιορτάζει τα γενέθλιά του; Περιστοιχισμένος από διάφορους συναδέλφους του που του φωνάζουν διάφορα για το μεγαλείο του. «Σεισμός, σεισμός, Δημήτρης Βερβεσός», «Γίγας». Εχει τους δικούς του χουλιγκάνους ο κ. Βερβεσός;  

Διαβάζεις για ποδοσφαιριστές που οργάνωσαν πάρτι σε ξενοδοχείο της Συγγρού. Δεν απορείς, ασχέτως κορωνοϊού. Ομως ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών; Είναι δυνατόν να τον βλέπεις να διασκεδάζει σαν έφηβος που γιορτάζει το κύπελλο της ομάδας του; Και σαμπάνια εννοείται, τίποτε λιγότερο από σαμπάνια. Πώς και δεν πήγαν ώς την Ομόνοια να βουτήξουν στο σιντριβάνι; Κοντά είναι. Ευτυχώς, δεν είμαι δικηγόρος, λες.
 
Συμφωνώ ότι ο καθένας μας τα γενέθλιά του τα εισπράττει ως έναν προσωπικό θρίαμβο. Κατάφερες να φθάσεις ώς αυτή την ηλικία. Σου αρέσει να σου λένε «δεν σου φαίνεται», να τους ακούς να ψιθυρίζουν «κρατιέται καλά». Ομως από εκεί έως την ανακήρυξή σου σε «Γίγαντα» και «Σεισμό» υπάρχει μια απόσταση. Είναι η απόσταση που χωρίζει τη σοβαρότητα από το γελοίο.  

Δεν είναι και τόσο μεγάλη, όπως έχει πλειστάκις αποδειχθεί. Φτάνει ένα ποτηράκι σαμπάνια παραπάνω και βρίσκεσαι από την άλλη πλευρά.  

Την παραβίαση των μέτρων θα την κρίνει ο εισαγγελέας και το πειθαρχικό του συλλόγου του. Δικηγόρος είναι, θα έχει και μειωμένα έξοδα. Ποιος, όμως, θα κρίνει τον τρόπο με τον οποίον διασκεδάζει; Ποιος θα κρίνει τη σοβαρότητά του; 

Και μιας που μιλάμε για αξιωματούχους σωματείων, υποθέτω ότι ούτε ο Θύμιος Λυμπερόπουλος δεν θα ανεχόταν να τον αποκαλούν «σεισμό» στα γενέθλιά του. Θα τους έκοβε με ένα αυστηρό: «Δεν θέλω υπερβολές».
 
Η ποιότητα της σοβαρότητας και η κακογουστιά κρίνεται στις ακραίες καταστάσεις. Στη διασκέδαση ή στο πένθος. Οταν η ένταση σε ξεγυμνώνει από τα προσχήματα και τη σοβαροφάνεια. 

Και όταν είσαι πρόεδρος σε ένα σωματείο που χορηγεί άδεια ασκήσεως επαγγέλματος στους αποφοίτους της Νομικής θα πρέπει...

 

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟΨΩΝΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το πάρτι και το χανγκόβερ

Γράφει ο Στέντωρ

Ο Δικηγορικός Σύλλογος μίλησε. Το διοικητικό του συμβούλιο αισθάνθηκε ότι η «επιστημονική συσσωμάτωση» «εκτέθηκε δυσεπανόρθωτα» λόγω του «αρνητικού κοινωνικού αποτυπώματος εκ του ατυχούς περιστατικού».

Το περιστατικό που καταδικάζεται με αυτό το αραβούργημα δικηγορικού βερμπαλισμού ως «ατυχές» ήταν το πάρτι γενεθλίων του προέδρου του συλλόγου, Δημήτρη Βερβεσού, που είχε απ’ όλα –τούρτες, σαμπάνιες, ζεϊμπεκιές– εκτός από μάσκες. Μπορεί η Συσσωμάτωση να το είδε ποινικά.

Αισθητικά πάντως τίποτε δεν ήταν τυχαίο ή άτυχο στο γλέντι.  

Ολα φάνηκε να έγιναν κατά το τυπικό πασοκικής ιεροπραξίας. 

Ολα έγιναν μυσταγωγικά, σαν σε πρωτοχριστιανική κατακόμβη, για να φανεί ότι...

 

ΠΡΟΣΩΠΑ - ΜΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ: Υπάρχουν και κάποιοι που θέλουν να νικούν στα ίσα και όχι να παίνουν κάλπικες νίκες "με το χέρι του -πρεζάκια- Θεού"...(βλέπε Αγγλια - Αργεντινή στο π.κ. του 1986...)

Επειδή μας τα 'χουν κάνει ΤΣΟΥΡΕΚΙΑ με το χέρι του πρεζάκια -"Θεού" παραβλέποντας πως εκτός από τεράστιος μπαλαδόρος ήταν  ακόμα πιο τεράστιο ΕΞΩΓΗΠΕΔΙΚΟ  ΣΟΥΡΓΕΛΟ,ας δούμε και καμιά περίπτωση ΣΟΒΑΡΟΥ αθλητή  που το ηθικό του μεγαλείο δεν θα μπορούσε να το αγγίξει το χέρι του αμετανόητου (Στις 30 Οκτωβρίου 2020 όταν γιόρτασε τα τελευταία του γενέθλια είπε πως θα ήθελε ως δώρο να μπορούσε να βάλει πάλι ένα γκολ στους Αγγλους αυτή τη φορά με το δεξί χέρι.
)  ψωνισμένου πρεζάκια "Θεού" ακόμα κι αν ζούσε 100 ζωές 

Σε ένα αγώνα, ο Κενυατης Abel Mutai απείχε μόλις λίγα μέτρα από τη γραμμή του τερματισμού,
όταν μπερδεύτηκε με την πινακίδα, νομίζοντας ότι είχε ήδη ολοκληρώσει τον αγώνα. 

 

Ο Ισπανός, Ιβάν Φερνατεζ, ήταν ακριβώς πίσω του και βλέποντας την κατάσταση άρχισε να του φωνάζει ότι κάνει λάθος. Ο κενυατης δε κατάλαβε τι του έλεγε ο ισπανός αθλητής και τότε ο ισπανός Φερνατεζ τον... έσπρωξε προς τη νίκη.

 
 

Ένας δημοσιογραφος ρώτησε τον Ιβάν: Γιατί το έκανες αυτό;
 

Ο Ιβάν απάντησε: "Το όνειρό μου είναι ότι κάποια μέρα θα μπορέσουμε να κάνουμε ένα είδος κοινωνίας με αξίες που θα χαρακτηρίζουν έναν πραγματικό πολιτισμό"

 
-Μα γιατί άφησες τον Κενυατη να κερδίσει;
 

-Δεν τον άφησα να κερδίσει, Κέρδισε.
 

-Θα μπορούσες να είχες κερδίσει!
 

-Αλλά ποιά θα ήταν η αξία της νίκης μου; Ποιά θα ήταν η τιμή αυτού του μεταλλίου; Τι θα σκεφτόταν η μητέρα μου γι' αυτό;

 
"Η τιμή, η ηθική και η ντροπή στο πρόσωπο είναι...

 

Εθνικών σουργελαράδων κωμωδία

 

Σαν σήμερα (30/11/ΧΧΧΧ)

 

1925: Ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος απαγορεύει στις γυναίκες να φοράνε κοντά φουστάνια στις εξόδους τους.

1958: Υποβάλλεται στην κυβέρνηση Καραμανλή η μελέτη για την κατασκευή του Μετρό των Αθηνών, το οποίο θα κατασκευαστεί προσεχώς και κατά τμήματα. Το «προσεχώς» σήμαινε 33 χρόνια.

1979: Κυκλοφορεί στη Μεγάλη Βρετανία ένα από τα θρυλικά άλμπουμ της ροκ, το «The Wall» των Pink Floyd και πουλάει μέσα σε δύο εβδομάδες 6 εκατομμύρια αντίτυπα.

1835: Γεννιέται ο Μαρκ Τουέιν, αμερικανός συγγραφέας

1871: Γεννιέται ο Ουίvστον Τσόρτσιλ, βρετανός πολιτικός, πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

1900: Πεθαίνει ο Όσκαρ Ουάιλντ, ιρλανδός συγγραφέας. («Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι») 

2013 Πεθαίνει σε ηλικία 65 ετών ο παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής, που έκανε καριέρα σε Ολυμπιακό και Ολυμπιακό Βόλου Τάκης Συνετόπουλος

2013: Σκοτώνεται σε τροχαίο ο μερικανος ηθοποιος, Πολ Γουόκερ, σταρ των ταινιών δράσης «Μαχητές των δρόμων» (Fast & Furious) .

2015:  Αφήνει  την τελευταία του πνοή σε ηλικία 67 ετών στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου νοσηλευόταν έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο ο γνωστός ηθοποιός Μηνάς Χατζησάββας 

2017: Πεθαίνει σε ηλικία 98 ετών , ο Ευτύχιος Αλεξανδράκης, ο παλαιότερος έμπορος της Αθήνας, μια από τις πιο ευπρεπείς και ευγενικές προσωπικότητες της πόλης.

Tαυτισμένος με την οικογενειακή επιχείρηση της οδού Ερμού, έδινε το παρών καθημερινά στο ομώνυμο, κλασικό κατάστημα του σημαντικότερου εμπορικού δρόμου της πρωτεύουσας παραδίδοντας μαθήματα ζωτικότητας και απαράμιλλου στιλ

ΠΡΟΣΩΠΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ο Μαραντόνα και η κολυμπήθρα του Σιλωάμ της Αριστεράς

 

Toυ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Αναμφίβολα ο Μαραντόνα ήταν ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής, όχι όμως ο μεγαλύτερος, γιατί απλούστατα δεν μπορεί να γίνει σύγκριση μεταξύ παικτών που έπαιξαν μπάλα σε διαφορετικές εποχές. Δεν μπορεί να συγκριθεί ένας ποδοσφαιριστής της δεκαετίας του 80 με έναν της δεκαετίας του 50 ή του 2010.

Λίγο μυαλό θέλει.

Για την εποχή του ήταν ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής, η ευδόκιμη όμως παρουσία του στους αγωνιστικούς χώρους ήταν πολύ σύντομη. Ουσιαστικά μόλις πέντε χρόνια (1986-1991), και αν θελήσουμε να φανούμε επιεικείς προσθέτουμε άλλα τρία χρόνια, μέχρι το 1994 και τα κάνουμε οκτώ.

Κατά παραχώρηση, θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της δεκαετίας του 80 και το κλείνουμε το θέμα εκεί.

Είχε όμως μια πτώση απότομη και εξευτελιστική. Μια πτώση που, αν συνέβαινε σε άλλον μεγάλο ποδοσφαιριστή, θα τον καταδίκαζε σε ισόβια αφάνεια.  

Τι συνέβη με τον Μαραντόνα;

Ευθύς ως αισθάνθηκε αδύναμος ζήτησε προστασία πρώτα από τον Κάστρο και στην συνέχεια από τους δύο δικτάτορες της Βενεζουέλας, που του την παρείχαν αφειδώς. Και αυτός με την λάμψη που ακόμα είχε, βελτίωσε το προφίλ των τριών δικτατόρων στην παγκόσμια κοινή γνώμη, στον βαθμό που αυτό μπορούσε να γίνει.

Τι έλειπε από το σκηνικό;

Μια αγκαλιά με το είδωλο του Τσε. 

Αυτό ήταν πολύ εύκολο. Ένα τατουάζ στο μπράτσο.  

Έτσι ο Μαραντόνα έγινε το σύμβολο σχεδόν όλης της Αριστεράς. 

 Ξεχάστηκαν και τα ναρκωτικά και οι ξυλοδαρμοί και τα πάρε-δώσε με την Καμόρα στην Νάπολη.

Η Αριστερά άνοιξε τα φτερά της και αγκάλιασε προστατευτικά τον Μαραντόνα. Ακόμα και σήμερα, στην παρακμή της, διατηρεί αυτήν την τεχνογνωσία. Του απένειμε τον ρόλο του προστάτη και του εκφραστή των καταπιεσμένων της Λατινικής Αμερικής. 

 Αυτή η εικόνα του επαναστάτη-αντιμπεριαλιαστή «έδεσε» με το πούρο σε στυλ Φιντέλ και Τσε.  

Έλειπε μόνον το Rolex, σύμβολο των επαναστατών! (Θα μπορούσε να του χαρίσει ο Κουτσούμπας το δικό του.)

 Ο Μαραντόνα ήταν βέβαια άτυχος, γιατί η πτώση του συνέπεσε ουσιαστικά με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Διαφορετικά θα τον βλέπαμε με το βραβείο Λένιν για την ειρήνη.

Προς Θεού, δεν θέλω να αμφισβητήσω την ποδοσφαιρική του αξία ούτε να διαγράψω τις μαγικές στιγμές που μας χάρισε μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Ενίσταμαι όμως για την υπερβολή και για την ασυλία. Για την ποδοσφαιρική κυρίως ασυλία, γιατί με μια ατάκα για «το χέρι του Θεού», ξεχάστηκε πως με «το χέρι του Θεού» η ομάδα του κατέκτησε το παγκόσμιο κύπελλο του 1986. Όλοι συζητούμε εκστατικοί για το απίστευτο γκολ που έβαλε τέσσερα λεπτά μετά την παγκόσμια ζαβολιά και προσπερνάμε την κραυγαλέα παράβαση που προηγήθηκε.  

Κάποιοι ανόητοι και παντελώς άσχετοι με το ποδόσφαιρο βρήκαν σε αυτήν την παράβαση «τον ανατρεπτικό χαρακτήρα του Ντιέγκο που τον ακολουθούσε σε όλη του την ζωή».  Και κάποιοι άλλοι της ιδίας συνομοταξίας μίλησαν προχθές για τις «αλάνες του ουρανού» και για «τον Τσε στο μπράτσο και το δίκιο στην καρδιά».

Συμπερασματικά...

 

ΠΡΟΣΩΠΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ένα μεγάλο ταλέντο που δεν μπόρεσε ποτέ να βοηθήσει τον εαυτό του, κι έμεινε έξω από την παρέα.

 

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ

Θα το ομολογήσω ο Μαραντόνα δεν ήταν ο τύπος ποδοσφαιριστή που μου πήγαινε.  

Όχι φυσικά για την τεχνική του, ποιος να την αμφισβητήσει. Πόσο να σε ενθουσιάσει ωστόσο ένας τύπος που ζούσε μέσα στην κόκα και την χλιδή, θεωρούσε απόλυτα δίκιο να κλέψει ένα ματς κάνοντας χέρι χωρίς ποτέ να το παραδεχθεί, φερόταν με σκαιότητα στη σύντροφό του κι από πάνω εξυμνούσε δικτάτορες όπως ο Κάστρο ή ο Τσάβεζ; Όχι στο δικό μου ρεπερτόριο μου πήγαιναν περισσότερο παίκτες όπως ο Μπόμπι Τσάρλτον που νόμιζες ότι θα μπορούσε να είναι πιλότος που κατεβαίνει από σπιτφάιρ, έχοντας μόλις καταρρίψει ένα στούκας, ή ο Μπόμπι Μούρ ο οποίος εξ ίσου καλά θα ήταν ήρωας ταινίας του Τζέημς Μποντ. Για να μην πω για τον αυτοκράτορα Μπεκενπάουερ.

Και μια και μιλάμε για ιδάλματα, πάντα με ξένιζε πώς απέναντι στο ίδιο ζήτημα, τον πλούτο, πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Μπορεί να λατρεύουν τον Μαραντόνα που τον επιδεικνύει χωρίς ντροπή και να μισούν τον χρηματιστή ή τον τραπεζίτη. Αλλά βέβαια αυτοί οι δεύτεροι θεωρούνται μέρος ενός συστήματος προνομίων, φτιαγμένο για να αποκλείει τον απλό άνθρωπο ενώ ο πρώτος ήταν ένα παιδί του λαού που κέρδισε όσα κέρδισε μόνο με την αξία. Ξεπέρασε όλες τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει ένα παιδί που γεννιέται στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες και ξέφυγε από την φτώχεια και την μιζέρια στην οποία είναι καταδικασμένοι όλοι οι όμοιοι του. Με αυτή την έννοια δεν τον φθονούν, τον θαυμάζουν. Είναι αυτό που και οι ίδιοι θα ήθελαν να είναι, ο ήρωας τους. Κι όσα κάνει, αυτά ακριβώς που μας ενοχλούν, στην πραγματικότητα είναι εκείνα που και οι ίδιοι θα ήθελαν να κάνουν αν είχαν την δυνατότητα.

Ο  Μαραντόνα δεν πιθήκισε την οικονομική τάξη στην οποία μπήκε, έμεινε αυθεντικός, ότι κι αν σημαίνει αυτό, είτε μας αρέσει είτε όχι. Κι όσο κι αν πολλά με απωθούσαν άλλα ήταν συγκινητικά. Όπως τότε που αγνόησε την απαγόρευση από τον πρόεδρο της Νάπολι και πήγε, παρασέρνοντας και τους συμπαίκτες του, να παίξει σε μια αλάνα για να βοηθήσει ένα άρρωστο παιδί φιλάθλου της ομάδας. «Δεν πα’ να πηδηχτεί και η Lloyd’s, ο αγώνας αυτός πρέπει να γίνει για χάρη του παιδιού!» λέγεται ότι είπε απαντώντας στις ενστάσεις για το ενδεχόμενο τραυματισμού.

Ο Μαραντόνα δήλωνε αριστερός. Στο μπράτσο του είχε τατουάζ του Τσε ενώ είχε εκφράσει ανοιχτά την υποστήριξή του στα καθεστώτα και τους ηγέτες της Κούβας και της Βενεζουέλας. Την ίδια στιγμή ωστόσο είχε πει ότι ήταν ο μεγαλύτερος οπαδός του Πάπα Φραγκίσκου. Για τον προκάτοχό του Πάπα Ιωάννη είχε πολύ πιο αρνητική άποψη, τον είχε ρωτήσει γιατί δεν πουλά το χρυσό του Βατικανού ώστε να ταΐσει του φτωχούς. Με άλλα λόγια η τοποθέτησή του ήταν λιγότερο ιδεολογική και περισσότερο συναισθηματική,  ζήτημα ταυτότητας και καταγωγής. Έβλεπε τον εαυτό του στην πλευρά των αδικημένων.

Σε ένα λαϊκό άθλημα όπως το ποδόσφαιρο αυτή η πολιτική παράδοση, όπως φυσικά και η αντίθετή της, έχει μεγάλη ιστορία. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Λίβερπουλ στην οποία το σύνθημα των οπαδών ήταν «καλύτερα να σπάσεις το νόμο από το να σπάσεις τους φτωχούς». Ο θρυλικός μάνατζερ της, ο Μπιλ Σάνκλι, συνέδεε ανοιχτά το ποδόσφαιρό με την πολιτική, είχε πει μάλιστα ότι «ο σοσιαλισμός στον οποίο πιστεύω είναι όλοι να δουλεύουμε για τον άλλο, ο καθένας να έχει μερίδιο στην επιτυχία. Είναι ο τρόπος που βλέπω το ποδόσφαιρο, ο τρόπος που βλέπω τη ζωή». Όσο για τον σημερινό προπονητή της τον Γιούργκεν Κλοπ,  έχει δηλώσει ανάμεσα σε πολλά άλλα πως «αν κάτι δεν πρόκειται να κάνω ποτέ είναι να ψηφίσω δεξιά».  

Για τον θάνατο του Μαραντόνα ο Κλόπ έκανε μια ενδιαφέρουσα δήλωση. «Αν του είχαμε δείξει την αγάπη μας χωρίς να επιδιώκουμε μια σέλφι, αν του είχαμε δείξει τον σεβασμό που του άξιζε όσο ζούσε, τότε πιστεύω ότι θα τον είχαμε βοηθήσει».   

Μπορεί αν και δεν το πιστεύω.  

Η δήλωση ωστόσο αναδεικνύει με κομψό τρόπο την αμφιθυμία με την οποία πολλοί εξ ημών βλέπαμε τον Μαραντόνα. Ένα μεγάλο ταλέντο που δεν μπόρεσε ποτέ να βοηθήσει τον εαυτό του, έμεινε έξω από την παρέα.  

Τέτοιου είδους καθωσπρεπισμοί...

 

ΠΡΟΣΩΠΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ποδοσφαιρικός ποπουλισμός

Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Το έμαθα από μια νοσηλεύτρια, που έδειχνε κεραυνοβολημένη, ενώ το μετέφερε στη βάρδια της, την ώρα που περίμενα τον φάκελο με κάποιες ιατρικές εξετάσεις. «Πέθανε ο Μαραντόνα!». 

Δυο τρία λεπτά αργότερα ήταν ο γιος μου στο τηλέφωνο που έσπευσε για το μαντάτο. Ενα δεκάχρονο παιδί, που μπορεί να μην είδε ποτέ τον Ντιεγκίτο σε απευθείας μετάδοση, αλλά ήδη από τα έξι του ψάχνει την απάντηση στο παγκόσμιο ερώτημα: «Πελέ ή Μαραντόνα;». 

 Η αλήθεια είναι ότι το νέο ήταν αναπάντεχο, έστω και αν πολλοί, χρόνια τώρα, είχαν την αίσθηση ότι ο αργεντινός σουπερστάρ δεν θα προλάβει να γεράσει. Τις επόμενες ώρες αναλογιζόμουν, μαζί – φαντάζομαι – με εκατομμύρια άλλους, για την επίδραση του Μαραντόνα στη ζωή μου και στον κόσμο.

Για τη γενιά μου ο Μαραντόνα ήταν τα χρόνια της εφηβείας.  

Δεν υπήρξε ποτέ ποδοσφαιρικό ίνδαλμά μου, αλλά υπήρχε μια επαναστατικότητα στο παιχνίδι του και στην εν γένει στάση του, που τη δεκαετία του ’80 φαίνεται να παρακινούσε όσους μπορούσαν να βρουν μια γραμμή σύνδεσης ανάμεσα στην πολιτική και στο ποδόσφαιρο. Υπό μία έννοια, ήταν αυτός που ανέδειξε τον ποδοσφαιρικό ποπουλισμό. 

 Εκείνα τα χρόνια, άλλωστε, άρχισε εντονότερα να γίνεται κουβέντα για ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ή και για πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου.  

Οσοι έβλεπαν στην οθόνη από το Μεξικό τον προημιτελικό Αργεντινής – Αγγλίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν αδύνατο να διαγράψουν την πολιτική διάσταση, σε μια εποχή που ο θατσερισμός μεσουρανούσε και ο απόηχος από τον πόλεμο στα Φόκλαντ δεν είχε σβήσει. Στα μάτια μας, ο Μαραντόνα, με αλητεία και αδιανόητη ποδοσφαιρική μαεστρία, είχε νικήσει μόνος του μια, ξεπεσμένη έστω, αυτοκρατορία.

Φίλοι και συμμαθητές που είχαν την αφίσα του στο δωμάτιό τους είχαν χαρεί ακόμη περισσότερο την ήττα των ξινών Γερμανών στον τελικό. Στο Μεξικό ίσως είχε στηθεί το πιο πολιτικοποιημένο Παγκόσμιο Κύπελλο στα χρονικά – με την υπογραφή αποκλειστικά και μόνο του Μαραντόνα. 

Από ‘κεί και μετά, το ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ μόνο ένα παιχνίδι. Το «χέρι του Θεού» στον αγώνα με τους Αγγλους ήταν ίσως η πιο μεγάλη κλοπή, που μπορούσες ωστόσο εύκολα και χωρίς ενοχές να συγχωρήσεις. Αλλά το δεύτερο και νικητήριο γκολ έκρυβε όλη την πεμπτουσία του ποδοσφαίρου, όπως τη φαντασιώνονται και τα πιτσιρίκια που τρέχουν με μια μπάλα στα πόδια στις παιδικές χαρές και τις αλάνες: να σκοράρεις αφού τους ντριμπλάρεις όλους ή σχεδόν όλους. Στο μυαλό και των γενιών που έρχονται, ακόμη και αυτό θα έχει την υπογραφή του Μαραντόνα.

Οπως ο Φρανσουά Βιγιόν και οι άλλοι «καταραμένοι ποιητές», ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα δεν έφυγε αδικημένος. Η δική του ποίηση αναγνωρίστηκε εν δράσει κι αν η διαδρομή του έφτασε στα όρια του θρύλου εν ζωή, πιθανότατα θα κινηθεί πια σε μυθικά επίπεδα. Μια συμβατική ζωή ίσως να φιλοτεχνούσε ένα πορτρέτο που δεν θα γινόταν ποτέ λαϊκό είδωλο. Ο αντισυμβατικός Μαραντόνα βρήκε ακόμη μεγαλύτερο κοινό, αφού οι ατελείς του κόσμου είναι εν τέλει ο κόσμος όλος. Ακόμη και ο Τζορτζ Μπεστ ή ο Γιόχαν Κρόιφ, που επίσης έφυγαν πριν ο χρόνος τούς κατεδαφίσει, βρήκαν πολλούς να ταυτιστούν με τις μικρές ή μεγάλες καταχρήσεις τους.

Ο Μαραντόνα, όμως, πήγε πιο μακριά, όχι μόνο γιατί υπήρξε πιο προικισμένος ποδοσφαιριστής. Αλλά επειδή...

 

ΠΡΟΣΩΠΑ: Ενας αφιλότιμος παιχταράς

Του Ηλία Μαγκλίνη

Καλώς ή κακώς, το ποδόσφαιρο παίζει διαχρονικά μεγάλο ρόλο στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Εχει τις μυθολογίες και τους ήρωές του. 

Ο Μαραντόνα, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι μία από αυτές τις μυθολογίες, ένας από αυτούς τους ήρωες.

Για την ακρίβεια, ίσως να είναι «ο» ήρωας, «η» μυθολογία. Και όχι επειδή βάφτισε το χέρι του «χέρι του Θεού», σε μία από τις πιο βρώμικες χειρονομίες του. Ούτε, επίσης, επειδή προερχόταν από ταπεινή οικογένεια ή επειδή τον «υιοθέτησαν» αριστεροί ή επειδή ο ίδιος εγκωμίαζε τον Κάστρο. Αυτές είναι οι αναπόφευκτες γραφικότητες που συνοδεύουν τέτοιου τύπου (παρα)φιλολογίες.

Ο Μαραντόνα, νεκρός στα εξήντα του πλέον, ήξερε περισσότερο από τον καθένα να παίρνει παιχνίδια πάνω του, ολομόναχος. Να παίρνει ολόκληρες ομάδες πάνω του.  

Αυτό ήταν κάτι που ούτε ο Πελέ μπορούσε να πετύχει. Και σίγουρα όχι ο (μέγιστος) Μέσι, ο οποίος ξεδιπλώνει το τεράστιο ταλέντο του κυρίως στο «Καμπ Νου», δηλαδή στους εντός έδρας αγώνες της Μπαρτσελόνα.

Ο Μαραντόνα είχε ένα πάθος παντός καιρού. Και παρά το ανοικονόμητο, πληθωρικό εγώ, δενόταν με την (εκάστοτε) ομάδα στις τάξεις της οποίας έπαιζε. 

Σπάνιο φαινόμενο στο ποδόσφαιρο, αυτό το υπέρμετρο εγώ να ταυτίζεται με το συλλογικό – με τον αθλητικό σύλλογο, τη φανέλα και το έμβλημα του οποίου τυγχάνει να φοράει ένας παίκτης.  

Κι ωστόσο, αυτή η λυσσαλέα αυτοπεποίθηση έκρυβε έναν βαθύτατα ελλειμματικό εαυτό. Δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά: ήταν και αυτός πλασμένος από σάρκα και οστά. Από μνήμες και σύνδρομα, φοβίες και εμμονές. Η καταφυγή του στις ουσίες και στον μανικό ηδονισμό, δηλαδή στην αχαλίνωτη κατανάλωση της στιγμής έναντι της διάρκειας, ήταν, προφανώς, συνέπειες των εσωτερικών ελλειμμάτων του ψυχισμού του.

Λατρεύτηκε και γι’ αυτό όμως. Αγαπήθηκε για τα πάθη του. Για μια πτυχή του, δηλαδή, που ελάχιστα είχε να κάνει με το ποδοσφαιρικό του ταλέντο και με έναν τρόπο που ουδέποτε λατρεύτηκαν άλλοι μεγάλοι» παίκτες, «κύριοι» που ουδέποτε υπήρξε ο Μαραντόνα: φέρνω στον νου προσωπικές μου αδυναμίες, από τον Κρόιφ και τον σιωπηρό, χαμηλών τόνων, αλλά πολύ μεγάλο Αργεντίνο Αρντίλες έως και τον Καντονά.

Ουδέποτε θαύμασα το «χέρι του Θεού». Ο Σίλτον, ο τερματοφύλακας της Αγγλίας σε εκείνο τον αγώνα, δήλωσε μεν τη λύπη του για τον θάνατο του Μαραντόνα, τόνισε ωστόσο ότι ναι μεν είχε μεγαλείο στο παιχνίδι του ο Μαραντόνα, αλλά δεν είχε διόλου «sportsmanship». Ας πούμε, δεν είχε φιλότιμο ως αθλητής.

Βεβαίως, ας θυμηθούμε ότι εκείνος ο αγώνας συνέβη τέσσερα μόλις χρόνια μετά τον πόλεμο των Φόκλαντ. Αυτό όμως δεν αναιρεί τη «βρωμιά» – την οποία δεν είχε ανάγκη ένας Μαραντόνα.

Αλλά ...