ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το τιμολόγιο της ζωής στην ταβέρνα του ΣΥΡΙΖΑ

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ


«Θ​​​​α τους κάνω μια πρόταση που δεν θα μπορέσουν να την αρνηθούν». Η φράση του Βίτο Κορλεόνε, αν και δημιούργημα μυθοπλασίας, έχει περάσει στην Ιστορία. 


Δεδομένου του μορφωτικού επιπέδου των κυβερνητικών κύκλων, αυτός που την έριξε στο τραπέζι μπορεί να νόμιζε πως την είπε ο Ιούλιος Καίσαρ, ο Τσώρτσιλ ή ο Καβάφης, όμως αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι, από τη στιγμή που την έριξε, όλοι έστυψαν τα στιβαρά μυαλά τους για να βρουν ποια θα μπορούσε να είναι αυτή η πρόταση. 


Ηταν οι πρώτες ημέρες μετά την τραγωδία στο Μάτι και αφού η κυβέρνηση είχε ήδη βρει τους υπαίτιους της τραγωδίας, τα ίδια τα θύματα, έψαχνε να βρει κάποια ανταλλάγματα για να εξαγοράσει τον πόνο όσων είχαν επιβιώσει.  


Δύσκολο πράγμα η εξαγορά του ανθρώπινου πόνου απέναντι στον θάνατο, ειδικά όταν είναι αδόκητος, φρικτός και επιπλέον ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί. Ας μη γελιόμαστε. Η δυσκολία της εξαγοράς του θανάτου είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους, παρά τους θριάμβους που έχει καταγάγει ο ορθολογισμός, σε πείσμα της άθεης σοφίας, το θρησκευτικό αίσθημα εξακολουθεί να παραμένει ζωντανό. 


Τούτου δοθέντος, ο οίστρος των προτάσεων που είχε καταλάβει το κυβερνητικό κονκλάβιο συμπυκνώθηκε σε μια απλή πρόταση. Ποια είναι η μόνη πραγματική πίστη του Ελληνα; Αυτή η βαθιά πίστη που οδηγεί τα βήματά του ώς την πύλη του Παραδείσου, τα χρόνια της σύνταξης; Ο διορισμός στο Δημόσιο.  


Μεγαλόψυχοι οι κυβερνητικοί ξέχασαν την ενοχή των θυμάτων και των συγγενών τους και αποφάσισαν να τους ανταμείψουν με έναν διορισμό στο Δημόσιο. Λίγο το ’χεις; Εχασα τον πατέρα μου ή τη μάνα μου στη φωτιά, όμως η κόρη μου μπορεί μια μέρα να γίνει ιδιαιτέρα του Φλαμπουράρη ή του Κατρούγκαλου.


Λυπάμαι για τη σαρκαστική διάθεσή μου, αλλά δεν μπορώ να βρω άλλον τρόπο για να παρακάμψω τον θυμό απέναντι στον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής και της ιερότητας του θανάτου. 


Θεωρώ δε ακόμη χυδαιότερο το γεγονός ότι...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι αντί- Σύριζα φίλοι μου

Του Μανόλη Καψή

Έχω κι εγώ αντί-Σύριζα φίλους. Πολλούς. Μάλλον οι περισσότεροι, ή για την ακρίβεια όλοι... 

Παλαιοί ρηγάδες οι περισσότεροι, ακούνε Σύριζα και βγάζουν σπυράκια. Μέχρι και ενοχές έχουν ορισμένοι. Όποτε λοιπόν προσπαθώ, έστω με βαριά καρδιά, να τους πείσω ότι πρέπει να βάλουμε τέλος στην πόλωση και τον διχασμό που μας κληροδότησε ο Σύριζα και ο Αλ. Τσίπρας, συναντώ τοίχο. Όποτε (με πολύ δυσκολία) διατυπώνω την θέση ότι πρέπει -για να πάμε μπροστά- να αναζητήσουμε συναινέσεις και να υπάρξει εκτόνωση, πέφτω σε ντουβάρι. 

Να, για παράδειγμα οι φίλοι μου από το Mega. Οι πολλοί φίλοι μου ανάμεσα στις 400 οικογένειες που έμειναν στον δρόμο, που έχασαν τις δουλειές τους, όταν μπήκε λουκέτο στο κανάλι. Δεν ξεχνούν το μίσος του Σύριζα για τον σταθμό, το βίντεο κλιπ με τους ανθρώπους του Mega που διάνθιζε τις επαναστατικές συνεδριάσεις της ΚΕ του Σύριζα. Δεν ξεχνούν την αποκάλυψη Καρτερού ότι "αυτοί έσπρωξαν το Mega στη χρεοκοπία". Και δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να τους συγχωρήσουν. Ούτε τον Καρτερό, ούτε τον Παππά, ούτε τον Σκουρλέτη, που θυσίασαν 400 οικογένειες στο όνομα των πολιτικών τους σκοπιμοτήτων. Άντε να πείσεις τον Θανάση, που από τεχνικός στο control, δουλεύει part time ταμίας σε σούπερ μάρκετ στην Παλλήνη (και αυτός είναι από τους τυχερούς...) ότι ο Σύριζα έγινε κανονικός.

Έχω και φίλους στην πολιτική. Ανθρώπους έντιμους, αξιοπρεπείς, μορφωμένους, οικογενειάρχες, που είχαν και έχουν την φιλοδοξία να βοηθήσουν με τη δουλειά τους τη χώρα να πάει μπροστά. Και που τώρα αντιμετωπίζουν τον Εισαγγελέα. Στη βάση ενός σαθρού κατηγορητηρίου που έστησε το κόκκινο παραδικαστικό, με κουκουλοφόρους μάρτυρες και υπηρεσιακούς δημοσιογράφους. Άντε να πω στον Γιάννη, τον Βαγγέλη ή τον Αντώνη, ότι πρέπει να ξεχάσουμε τα παλιά και να χαράξουμε κόκκινη γραμμή με το παρελθόν. Αύριο θα βρεθούν στο γραφείο του ανακριτή. Με ευθύνη του κανονικού Σύριζα. Καταπίνεται; Δεν καταπίνεται με τίποτα...

Έχω και άλλους φίλους. Δημοσιογράφους, πολιτικούς αναλυτές, καθηγητές πανεπιστημίου. Είναι αυτοί που σαν δημόσια πρόσωπα, έζησαν στο πετσί τους το μίσος και τη "δικαιολογημένη οργή" του όχλου των αγανακτισμένων. Αυτών που υιοθέτησε ο Σύριζα και τους έστειλε και στη Βουλή. Τον έναν τον έβρισαν στον δρόμο καθώς περπατούσε με την κόρη του. Γερμανοτσολιά τον αποκάλεσαν. Τον άλλο τον έφτυσαν στο εστιατόριο που έτρωγε με τους φίλους του. Ήταν μνημονιακός. Ο τρίτος έφαγε γιαούρτι. Ακούνε Κατρούγκαλο και τους ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Βλέπουν το βίντεο με τον αξύριστο με την pochette, να βαφτίζει την ωμή βία "καζούρα"...και μετά βίας δεν μπαίνουν στον πειρασμό να τον αρχίσουν στα χαστούκια.

Άλλοι απέφυγαν την βία και είδαν το πρόσωπο τους και τη ζωή τους, ακόμα και την οικογένειά τους, βορά στα πρωτοσέλιδα του συριζαϊκού τύπου. Με όλων των ειδών τις συκοφαντίες να εναλλάσσονται με τον οχετό των δήθεν αποκαλύψεων, σε μια συντονισμένη (και ποινικά κολάσιμη) επιχείρηση δολοφονίας χαρακτήρων. Ούτε αυτοί είναι πρόθυμοι να ξεχάσουν, ούτε να συγχωρήσουν. Τα περί κανονικού Σύριζα τα ακούνε βερεσέ. 

Αλλά από μια άποψη όμως, ο Κατρούγκαλος και οι συν αυτώ είναι τυχεροί. Οι φίλοι μου δεν θέλουν, ούτε τους περνά από το μυαλό... να χρησιμοποιήσουν βία. Ούτε καν τώρα που ο Σύριζα βρίσκεται ξεδοντιασμένος και μαύρος από τη στάχτη στο καναβάτσο. Ούτε σχεδιάζουν αποκαλυπτικά δημοσιεύματα, ούτε σκέφτονται δικαστικές διώξεις. Δεν θέλουν ούτε εκδικητικές απολύσεις, ούτε ειδικά δικαστήρια και νέες σκευωρίες. 

Θέλουν απλά...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Περί της λουμπενοποίησης των ελίτ

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Διάβαζα τούτα εδώ κάπου στο Facebook λίγες ώρες πριν ανακοινωθούν στο κοινό οι κωμικές αλλαγές που επέφερε ο υπερεγκέφαλος Τσίπρας σε κάποια υπουργεία:

«Ο πρωθυπουργός δεν τόλμησε να κάνει ένα σοβαρό ανασχηματισμό, να στηριχτεί στο κόμμα του και, κυρίως, να διαρρήξει τις σχέσεις του με τους ΑΝΕΛ. […] Και όμως ο Τσίπρας δεν χρειάζεται τον Καμμένο. Για έξι μήνες μετά από την καταψήφιση της πρότασης μομφής που υπέβαλε η Νέα Δημοκρατία, η κυβέρνηση Σύριζα θα μπορούσε να παραμείνει ως κυβέρνηση μειοψηφίας. Γιατί, λοιπόν, η εμμονή αυτής της συνεργασίας;»

Δεν είναι γραμμένο από μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι γραμμένο από δεκαπεντάχρονο, δεν είναι έστω γραμμένο από προπτυχιακό φοιτητή, ή από τον Μαραντζίδη.  

Είναι ανάρτηση από έναν άντρα μεγαλύτερο από εμένα — που είμαι και μιας κάποιας, δεν με λες και τζόβενο: όταν γεννήθηκα, ζούσε ακόμα ο Κένεντι. Βασικά, είναι γραμμένο από επώνυμο, από γνωστό άνθρωπο, δεν υπογράφεται με τις λέξεις «Τεθλιμμένη Κεντροαριστερά» ή «Μαραμένο Ρόδο» ή «Aurora Borealis». Είναι γραμμένο από έναν Έλληνα αστό σοσιαλδημοκράτη.

Δηλαδή, για να το δούμε λιγάκι, υπάρχουν πράγματι άνθρωποι στην Κεντροαριστερά (όρο εκφυλισμένο πλέον, και στενόχωρα πολύπαθο, αλλά τι να κάνουμε), άνθρωποι που δεν έχουν άμεσο όφελος από αυτό, που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο κοντά, ας πούμε, στο Ποτάμι ή στο ΠΑΣΟΚ, με τους οποίους μάλιστα πρέπει να συνεργαστεί (ή μάλλον, οι οποίοι πρέπει να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ), και όχι στους ΑΝΕΛ — στους ΑΝΕΛ του Καμμένου-με-το-μπικίνι.  

Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να συνεχίζει να παίζει πρωταγωνιστικό, κεντρικό κυβερνητικό ρόλο στην Ελλάδα.

Άνθρωποι κατά τα άλλα σοβαροί-σοβαρότατοι, με μόρφωση, με σπουδές, με χρήματα (αυτό βέβαια παίζει πολύ σημαντικό ρόλο εδώ, τον σπουδαιότερο, ας μην το ξεχνάμε: αν έχεις λεφτά, αν δεν σε προβληματίζει προσωπικά τι θα γίνει αύριο με την οικονομία, αν είσαι τακτοποιημένος, μέχρι και τον κομουνιστή μπορείς να προσποιηθείς — και εννοούμε βέβαια έναν ηγέτη κομουνιστή, έναν διανοούμενο, όχι καμιά πλέμπα), υπάρχουν άνθρωποι, έλεγα, σοσιαλδημοκράτες, που αν είχαν να διαλέξουν ανάμεσα σε μία κυβέρνηση της ΝΔ με τον Μητσοτάκη και σε μία κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα και με όλη τη γνωστή και μη εξαιρετέα αφρόκρεμα των στελεχών του από δίπλα, θα προτιμούσαν (και θα ψήφιζαν) την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, και δη καταστατικά.  

Για την ακρίβεια, την προτιμούν ήδη. Και τη στηρίζουν. Σαν να πρόκειται για κάτι προσωπικό — για κάτι σεξουαλικό, αν μου επιτρέπεται να πω κάτι τέτοιο. Σαν να πληγωνόταν, εάν έπρατταν διαφορετικά, το φύλο τους. Σαν να θέλουν να πονούν.

Κυρίως: υπάρχουν άνθρωποι στη μια πάντα του Κέντρου (όχι όλοι φυσικά: μάλλον ελάχιστοι — αλλά παρά ταύτα) που δεν έχουν καταλάβει τίποτε. Όλα αυτά τα χρόνια (από το ’10 και μετά που βραχνιάσαμε να φωνάζουμε, αλλά ΕΣΤΩ από το ’15 και δώθε) πέρασαν από πάνω τους χωρίς να βρουν την παραμικρή αντίσταση μέσα στο κεφάλι τους. Τίποτε. Μηδέν. Το κενό. Δεν έχουν αφήσει τον εαυτό τους να ΔΕΙ. Σαν κάτι χριστιανούς που βλέπουν τις εικόνες να δακρύζουν. «Μα είναι σπορέλαιο», τους λες, «το ’βαλε ο παπάς, νά τον που τρέχει με τα ράσα». «Όχι», επιμένουν αυτοί, «κλαίει η Παναγιά».

«Μα είναι τακίμια ο Τσίπρας με τον Καμμένο, είναι το ίδιο πράγμα, συμφωνούν σε καθετί και χαίρονται γι’ αυτό, και το ομολογούν, δεν σου το κρύβουν, είναι οι δύο κεφαλές του εθνικολαϊκιστικού, ή σκέτα εθνικιστικού, Κέρβερου, είναι η διπλή προσωποποίηση της μισαλλοδοξίας — για να μην πούμε τίποτε για το κονόμι. Καραμανλικοί, Ανεξέλ, συριζαίοι, όλη η σάρα και η μάρα έχουν αφομοιωθεί πλέον εν αγάπη, έχουν γίνει σαρξ μία. Η κυβέρνηση αυτή, όχι απλώς δεν διέπεται από… αρχές, αυτό είναι αστείο ακόμη και να το συζητά κανείς, αλλά όλα τα μέλη και τα στελέχη της συμπεριφέρονται σαν κομάντο οπισθοφυλακών σε στράτευμα υπό υποχώρηση: ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε — άσε δε τις ναρκοθετημένες περιοχές, τις βομβαρδισμένες ράγες και τις καμένες γέφυρες που θέλουν να αφήσουν πίσω τους. Δες και πώς θα συμπεριφερθούν στο εξάμηνο μέχρι τις εκλογές: θα υποσχεθούν να διορίσουν και να δώσουν όσα δεν υποσχέθηκε ποτέ ούτε ο Γκόρτσος, μπας και περιορίσουν κάπως, ελάχιστα, το μέγεθος της ήττας τους».  

«Όχι, όχι, μα τι λες, όλα αυτά είναι συγγνωστοί συμβιβασμοί στην πορεία για μια καλύτερη κοινωνία, για έναν πιο δίκαιο κόσμο, για ένα πιο ανθρώπινο αύριο, για την παγκόσμια ειρήνη και τον αφοπλισμό». Άλαλα τα χείλη…

Δεν έχω εξηγήσεις για το φαινόμενο. Ή, τέλος πάντων, δεν έχω καταλήξει κάπου συγκεκριμένα.  

Υποθέτω πως είναι πολυπαραγοντικό. Η γαλλοθρεμμένη (και γενικώς καλοθρεμμένη) gauche caviar των σαλονιών, σαν τους πιστούς των εκάστοτε εσχατολογικών αιρέσεων που συναινούν ασυζητητί στην απαιτούμενη υπακοή, αγαπά ανέκαθεν τα οράματα της ριζοσπαστικής-πεζοδρομιακής Αριστεράς, ακόμη και όταν αυτά αυτοσυντρίβονται, φυσικά, από την πραγματικότητα, τον οπορτουνισμό, τη βλακεία και τον κυνισμό της ηγεσίας τους — και ψάχνει για άλλα, μέσω άλλων εκφραστών τους.

Κάπως έτσι κατέληξαν και οι δικοί μας αντίστοιχοι κεντροαριστεροί-σοσιαλδημοκράτες κλπ. να συναγελάζονται με (αν έχεις τον Θεό σου) τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ό,τι πιο αυθεντικά κωμικό έχει να επιδείξει η παγκόσμια κινηματική ιστορία όλων των εποχών. (Δεν ξεχνώ ότι είναι καταστροφείς και επικίνδυνοι οι Τσίπρας και Σία, αλλά κυρίως είναι βλάκες).  

Δεν θέλουν να δουν και να ακούσουν το παραμικρό. Ό,τι δεν είναι «δεξιό», θα βγουν και θα σου πουν, είναι καλό. Απλώς μπορεί να γίνει καλύτερο. Ρίχνοντας λίγο νερό στο προσέκο μας στην πορεία. Μάλιστα, εάν τούς ζητείτο...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Tα παιδάκια στους παιδικούς σταθμούς με μια ένεση θα γίνονται Συριζόπουλα! - Ας μην τα κανατε

Από τον Βασίλη Μπόνιο

 

Πολύ σωστά ο ΣΥΡΙΖΑ αδιαφορεί για τα 35.000 παιδάκια Ελλήνων και αλλοδαπών που μένουν εκτός προγράμματος παιδικών σταθμών. Κι αυτό γιατί αυτοί οι γονείς που τα έκαναν ας πρόσεχαν. Οποιος κάνει ένα κουτσούβελο θα πρέπει στη συνέχεια να αναλάβει το κράτος να το νταντεύει;

 

Ασε που ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να στήσει ειδικά ιδρύματα όπου θα παρκάρει τα παιδάκια των οξυδερκών και όμορφων Ελλήνων και Αλβανών γονιών και στη συνέχεια με μια ειδική ένεση θα τα κάνει συριζούπουλα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ για την ώρα είναι μεγαλόψυχος κι αυτό πρέπει να εκτιμηθεί. (Ακόμη δεν τα πλακώνει στις ενέσεις ώστε όταν μεγαλώσουν να γίνουν όμορφα Συριζόπουλα σαν τον Τζανακόπουλο και τη Μαρία Κόλλια)

Το επιχείρημα ότι δουλεύουν οι γονείς και δεν έχουν που να παρκάρουν τα οξυδερκή παιδάκια δεν στέκει. Ας μην τα έκανες. Στο κάτω κάτω οφείλεις να γνωρίζεις ότι φέρνεις παιδιά σε ένα κράτος σαν το ελληνικό.  


Οπως επίσης θα πρέπει να γνωρίζεις πως...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το δράμα του Συριζαίου

Του ΠΡΟΚΟΠΗ ΔΟΥΚΑ

Το δράμα του (σκεπτόμενου) κεντροαριστερού είναι εύκολο να περιγραφεί: Δεν έχει μια σοβαρή, δυναμική, ευρωπαϊκή μεταρρυθμιστική παράταξη να υποστηρίξει στις εκλογές. Αποτελεί μέρος του πιο αδύναμου κρίκου του πολιτικού σκηνικού.

Το στοίχημα χάθηκε, όταν η (ιδιοτελής) προσπάθεια της ΔΗ.ΣΥ. για διεύρυνση σκόνταψε στην ξύλινη γλώσσα μιας φοβικής λαϊκίστικης ηγεσίας, στα παλαιοκομματικά στελέχη που αρνούνται να κατέβουν από το άρμα, στην άρνηση να υιοθετηθεί η ηλεκτρονική ψηφοφορία και στο τελικό αποτέλεσμα που δεν μπολιάστηκε καν με έναν δεύτερο στην ψηφοφορία Καμίνη, η παρουσία του οποίου θα επέβαλλε ίσως μια νέα συνταγή που δεν θα ήταν ΠΑΣΟΚ plus. 

Η αγωνία του (σκεπτόμενου) κεντροαριστερού είναι αν θα ορθοποδήσει η χώρα. Αν θα κλείσει επιτέλους αυτό το κεφάλαιο της παρακμής, αν θα πάρουμε την αργή ανηφόρα της ουσιαστικής ανασυγκρότησης, αν θα μπορέσουν τα νέα παιδιά έστω της επόμενης γενιάς να ζήσουν και να βρουν δουλειά σε μια κανονική χώρα – κι αν θα ακουστεί η βασική κραυγή των εκατοντάδων χιλιάδων ξενιτεμένων, που δεν είναι μόνο το ύψος των μισθών, αλλά κυρίως η αναξιοκρατία. 

Αν θα σοβαρευτούμε επιτέλους και θα αναδείξουμε εκπροσώπους που θα βελτιώσουν άμεσα το ξεχαρβαλωμένο κρατικό μηχανισμό, την παραπαίουσα υγεία, την πλήρως απαξιωμένη παιδεία. Aν θα ξεφύγουμε από αυτό τον φαύλο κύκλο του χρέους που αυξήθηκε παρά την πρωτοφανή μείωση του PSI, της υπερφορολόγησης που εκτόξευσε τη φοροδιαφυγή (γιατί να ταΐζουμε τον Καρανίκα) και αν θα καταργήσουμε τους διάφορους νόμους Κατρούγκαλου/Παρασκευόπουλου/Γαβρόγλου κλπ.

Αν θα μπορέσουμε, τώρα που οι δανειστές (κι όχι εμείς) βγήκαν από τα μνημόνια, να επιβιώσουμε χωρίς φθηνά δανεικά και να απαλλαγούμε από το φόβο της κατάρρευσης, που ήρθε τόσο κοντά το καλοκαίρι του ’15. 

Αν θα μπορέσουμε επιτέλους να απαλλαγούμε από τα πολιτικά υποπροϊόντα της κρίσης και του άθλιου αντιμνημονιακού αγώνα, που γέμισαν την κοινωνία με μίσος και το κοινοβούλιο με κόμματα και κομματίδια, που θα έπρεπε να βρίσκονται στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. 

Και βέβαια, αν θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης και έναν παράγοντα ανωμαλίας, που απειλεί να επανέλθει δριμύτερος στις προεδρικές εκλογές του ’19 και να βάλει για πάντα τη θηλειά της απλής αναλογικής στη χώρα, ώστε να μας κατσικωθεί εκβιαστικά και καταστρεπτικά. 

Το δράμα του (σκεπτόμενου) Συριζαίου όμως είναι πολύ, μα πολύ σκοτεινότερο. Διότι, οι άλλοι, οι «παλιοί», αυτοί των 40 χρόνων, είχαν και εκατό σοβαρούς, άφησαν και εκατό σημαντικά πράγματα σε αυτόν τον τόπο, μαζί με όσα έκαναν ή παρέλειψαν, αφήνοντάς τον πίσω. Παρέλαβαν μια χώρα που ήταν επί δεκαετίες εμφυλιοπολεμικό προτεκτοράτο και την έκαναν (έστω και βαλκανική) ευρωπαϊκή χώρα – και μια από τις πλουσιότερες στον κόσμο. Ενώ οι παρόντες, με έναν εσμό ραδιούργων και μετρίων επικεφαλής, ενέσπειραν το μίσος και επέστρεψαν τον ασθενή πιο πίσω και από το 2014, παρατείνοντας επικίνδυνα την παραμονή του στην εντατική. 

Πώς μπορείς να συνεχίζεις να υπερασπίζεσαι μια κομματική τερατογένεση, που παριστάνει ότι είναι το καινούργιο, όταν τόσα στελέχη και ψηφοφόροι προέρχονται από το χειρότερο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, μαζί με το χειρότερο κομμάτι της αριστεράς, εν ολίγοις μερικούς Μπανιάδες, οπουρτουνιστές πρώην Κνίτες και αριστεριστές;  

Πώς συμβιβάζεται η συνείδησή σου με τόση αφόρητη ελαφρότητα, με τόση δικτατορία της ανευθυνότητας, με τόση προσπάθεια αντιστροφής της πραγματικότητας; 

Πώς να υπερασπιστείς μια κυβέρνηση, που εκτός από το ότι εφάρμοσε με τον πιο άτεχνο και αδίστακτο τρόπο όσα κατήγγειλε με πάθος (εισπράττοντας υποκριτικά συγχαρητήρια γιατί κανείς εταίρος δεν την θέλει ισχυρή αντιπολίτευση, αλλά πειθήνια κυβέρνηση μιας χώρας-παρία), δεν έχει να επιδείξει παρά μόνον 3 (ολογράφως τρία) συνολικά επιτεύγματα, δηλαδή τους νόμους για το σύμφωνο συμβίωσης, την ιθαγένεια και την ταυτότητα φύλου; 

Πώς συμβιβάζεσαι με την τόσο αντιδημοκρατική επίθεση στους δημοκρατικούς θεσμούς, την τόσο ξεδιάντροπη προσπάθεια άλωσης των ΜΜΕ και την τόσο αδιανόητη δυσανεξία στην κριτική, από αυτούς που πάντα ήταν πρώτοι στις επικρίσεις; 

Πώς μπορείς να περιμένεις κάτι καλύτερο και «σοσιαλδημοκρατικότερο», όταν δεν υπάρχει ούτε ένας σοβαρός στο γήπεδο, αλλά ούτε και στον πάγκο; 

Και δεν είναι μόνο η απόλυτη Κακιστοκρατία, που αναδεικνύει τους πιο ανίκανους και χωρίς προσόντα, είναι και οι ιδέες που επιβλήθηκαν σε αυτή την αριστερά, που δεν επιτρέπουν την ανάδειξη σοβαρών στον αφρό.  

Πώς αισθάνεται ο παλιός αριστερός που η φιλοευρωπαϊκή κληρονομιά της αριστεράς του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη, που λάτρευε την αριστεία και το ανοιχτό πνεύμα, πετάχτηκαν στα σκουπίδια;  

Πώς νιώθουν τα παιδιά των άδολων αγωνιστών της αριστεράς, που σήμερα αποτελούν μερικά από τα χιλιάδες ρουσφέτια μιας κυβέρνησης, που φρόντισε να διορίσει όλους τους συγγενείς και φίλους; 

Πώς νιώθουν όταν τα υπόγεια του Μαξίμου εργαλειοποιούν τη θυσία των γονιών τους, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, όπως στην υπόθεση Νοβάρτις;

Και ποιος πιστεύει...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο συμβιβασμός με τη μιζέρια

Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΙΤΣΗ

Πώς βλέπεις να εξελίσσονται τα πράγματα; Λες να πάνε κάπως καλύτερα; Είναι η ερώτηση που συχνά θέτουμε ο ένας στον άλλο, με την προσδοκία μιας κάποιας θετικής απάντησης, έστω φορτωμένης με πολλά «εάν κι εφόσον».  


Συγκαταλέγομαι στους απαισιόδοξους. Δείτε την ασθενική πορεία της οικονομίας, στο πεδίο της οποίας αποτυπώνονται, τελικά, όλες οι αθλιότητες του (ανθεκτικότατου) πελατειακού συστήματος, από τη μη δικαιοσύνη έως την κρατική μη προστασία. Και αναλογιστείτε τους κινδύνους που ελλοχεύουν για την κοινωνία και τη δημοκρατία, εξαιτίας του αποτελέσματος αυτής της πορείας: του δράματος που λέγεται ανεργία.


Δεν αρκεί να βελτιώνονται ανεπαίσθητα τα οικονομικά μεγέθη για να αντιμετωπιστεί αυτό το δράμα, που είναι η πρωταρχική αιτία της φτώχειας και πολλών άλλων δεινών. Ωστόσο, οι στόχοι στους οποίους δείχνει να συναινεί το πολιτικό προσωπικό (για μεγέθυνση της τάξης του 1,5% ετησίως) υποδηλώνουν ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας θα είναι καταδικασμένο να κάνει θυσίες στο διηνεκές. Γιατί αυτοί οι χαμηλοί στόχοι «εγγυώνται» ένα: τη διαιώνιση της μαζικής ανεργίας.  


Μια πολιτική με τέτοια αποτελέσματα συνιστά τον ορισμό της αποτυχίας. Κι εφόσον μείνουμε σε αυτούς τους στόχους, κι επειδή η φτώχεια φέρνει γκρίνια, δεν βλέπω πως εύκολα (σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον που όλο σκοτεινιάζει...) θα μπορέσουμε να αποφύγουμε νέους μεγάλους διχασμούς και αυταρχικές εκτροπές.


Δεν είναι της μοίρας το γραμμένο. Μιλώντας με Ελληνες της διασποράς και ξένους που αγαπούν την Ελλάδα, τους ακούω να απορούν: Είστε –λένε– μια ασφαλής χώρα, μέλος του ΝΑΤΟ, της Ευρωζώνης, κανείς δεν φοβάται να επενδύσει σε μια τέτοια χώρα. Δεν υποφέρετε από την τρομοκρατία, που ταλανίζει άλλες δυτικές χώρες. Εχετε καλές και σχετικά νέες υποδομές. Το κλίμα και το περιβάλλον σας είναι μοναδικά, από όλο τον κόσμο θα ήθελαν να έρθουν να δουλέψουν στη χώρα – αλλά, καταφέρατε να απομακρυνθούν όλες οι περιφερειακές διοικήσεις πολυεθνικών εταιρειών. Τόσο η εργασία όσο και οι αξίες γης και επιχειρήσεων παραμένουν πολύ φτηνές. Εχετε μορφωμένους και καταρτισμένους νέους – αλλά τους «εξάγετε». Ε, δεν καταλαβαίνουμε –καταλήγουν– γιατί συμβιβάζεστε το ΑΕΠ σας να είναι 180 δισ. ευρώ; Με τις προϋποθέσεις που έχετε, θα μπορούσε να είναι 500 δισ. δολάρια! Γιατί συμβιβάζεστε με τη μιζέρια;


Δεν βλέπω τις δυνάμεις που θα κηρύξουν το τέλος αυτού του συμβιβασμού. 


Αντίθετα, βλέπω ότι...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το ψέμα, τροφή ευπρόσδεκτη από τις μάζες

Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΙΝΟΥ

Είναι πια γενικά αποδεκτό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο με μια σειρά ψευδών υποσχέσεων. Και καθώς διαπίστωσε ότι τα ψεύδη πείθουν τις μάζες συνέχισε να ψευδολογεί ποικιλότροπα, όταν δεν ωραιοποιεί τη μεθόδευση αυτή της λαϊκής παραπλάνησης με τον χαρακτηρισμό της αυταπάτης, η οποία έχει τη γοητεία του ρομαντισμού.

Η παραπλάνηση ή και αποπλάνηση ενός λαού από τους εκάστοτε δημαγωγούς ανατρέχει στα βάθη της ιστορίας. Το αξιοσημείωτο δεν είναι ότι τα ψεύδη στην πολιτική παραμένουν σταθερή παράδοση και όπλο στη μάχη για την κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας, αλλά και όταν αποκαλύπτονται εξακολουθούν να γοητεύουν και πείθουν τις μάζες. Ετσι, μολονότι ο ΣΥΡΙΖΑ με ψευδείς υποσχέσεις κατέλαβε την εξουσία, ένα σταθερό ποσοστό του εκλογικού σώματος παραμένει πιστό στο κόμμα αυτό παρά τα δεινά που επισώρευσε στη χώρα. Και μπορεί η Νέα Δημοκρατία να εμφανίζεται σε όλες τις σφυγμομετρήσεις πρώτη με διαφορά πλέον των 10 ποσοστιαίων μονάδων, όμως προκαλεί έκπληξη ότι ένα ποσοστό 20% εξακολουθεί με αξιοπερίεργη σταθερότητα να στηρίζει ένα κόμμα που όχι μόνο το παραπλάνησε αλλά έχει πνίξει τον λαό στη φορολογία, περιέκοψε αγρίως τις συντάξεις, έχει οδηγήσει σε χρεοκοπία δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και εμποδίζει με κάθε τρόπο την ανάπτυξη, την επιχειρηματική δραστηριότητα και συνεπώς την δημιουργία θέσεων εργασίας.

Στην εύλογη αυτή απορία απαντά από τα βάθη 300 και πλέον ετών ο αγγλοϊρλανδός συγγραφέας Ιωνάθαν Σουίφτ, πασίγνωστος από το κλασικό έργο του «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ». «Η μάζα είναι εύπιστη, λέει ψέματα, αυταπατάται. Το ψέμα είναι το φυσικό στοιχείο της, ο αέρας που αναπνέει. Χρειάζεται έτσι μεγαλύτερη τέχνη για να κάνεις έναν λαό να πιστέψει την αλήθεια παρά για να του υποβάλεις ένα σωτήριο ψέμα» γράφει.

Το να αναδεικνύεις σε πειστικό ένα ψέμα προϋποθέτει πάντως κάποια τέχνη και καλή γνώση της ψυχολογίας των μαζών. Ο Σουίφτ με το δοκίμιό του «Η τέχνη της πολιτικής ψευδολογίας» (εκδόσεις Αγρα), καθώς θεωρεί ότι αυτή δεν έχει μόνο αρνητικές συνέπειες, διατυπώνει συμβουλές για το πώς πρέπει να λέγεται το ψέμα προκειμένου να είναι πειστικό. 

Φυσικά ο κοινωνικός αυτός αναλυτής, ο οποίος χαρακτήριζε τους δημοσιογράφους της εποχής του ψευδολόγους με λειψό ταλέντο που τους λείπει η ικανότητα να πουλήσουν το ψέμα, δεν μπορούσε τότε να προβλέψει την εξέλιξη που θα γνώριζε η διάδοση του πολιτικού ψεύδους μέσω της εξαρτημένης δημοσιογραφίας διά του Τύπου, της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης. Και ότι θα γνώριζε την αποθέωσή της χάρις στην ψηφιακή τεχνολογία και το ακαταμάχητο Διαδίκτυο και τη μαζική κατανάλωση που γνωρίζουν τα όσα ψευδή και παραπλανητικά διαδίδει 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. 

Το ψέμα είναι πια...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Άρπα την τώρα χαϊβάνι

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ

Μωρέ τι σε κόφτει εσένα ο ανασχηματισμός και οι ταχυδακτυλουργικές πιρουέτες κάθε πρωθυπουργού. Ιδιαιτέρως του Αλέξη Τσίπρα.
 

Τι σε κόφτει αν υπουργός, αναπληρωτής υπουργός η υφυπουργός είναι η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, ο Μιχάλης Καλογήρου, ο Νίκος Κοτζιάς, η Ράνια Σβίγκου, ο Πάνος Ρήγας, η Κατερίνα Παπακώστα, η Ολγα Γεροβασίλη και πάει λέγοντας;
 

Τι σε κόφτει αν φύγει ο ένας, έρθει ο άλλος, μετακινηθεί ο τρίτος, υποβιβαστεί ο τέταρτος και αναβαθμιστεί ο πέμπτος;

 

Τι σε κόφτει εσένα αν προσέλθουν κάποιοι πρόθυμοι Καραμανλικοί, κάποιοι επίσης πρόθυμοι πράσινοι της «αλλαγής» κάποιοι πρώην του ΚΚΕ και κάποιοι άστεγοι και φιλικοί;

 

Να ξέρεις ότι δεν πρέπει να σε νοιάζει τίποτα απ όλα αυτά. Αλλωστε εσύ θα λαμβάνεις αμοιβή; Εσύ θα καμαρώνεις σαν γύφτικο σκεπάρνι; Εσύ θα απολαμβάνεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη της οικίας σου;  

Εσύ θα πατάς κουμπιά στο ξεσκονισμένο και λουστραρισμένο γραφείο σου; 

Εσύ θα λαμβάνεις προσκλήσεις και θα συμμετέχεις σε διεθνείς συναντήσεις; 

Εσύ θα διαθέτεις όχημα λουσάτο, προσωπικό οδηγό και καμιά δεκαριά φρουρούς πληρωμένους από τον δημόσιο κορβανά; 

Εσύ θα περιφέρεσαι σε κοσμικές συγκεντρώσεις; 

Εσύ θα διαθέτεις τραπέζι πίστα; 

Εσύ θα τοποθετήσεις την υπουργοποίησή σου στο βιογραφικό σου;

 

Πριτς! Τίποτα απ' όλα αυτά. 

Τότε γιατί ως χάνος και κλασικό χαϊβάνι κάθεσαι και βλέπεις όλες αυτές τις φάτσες και σχολιάζεις ποιος απ' όλους σου αρέσει και πόσους απ όλους αυτούς δεν αντέχεις;

 

Φίλε μου χάνεις τον χρόνο σου. Ο Αλέξης και η παρέα του έχουν δέσει το γάιδαρό τους. Γιατί μέχρι το 2011 ουδείς εξ αυτών είχε δει, ούτε στα πιο γαργαλιστικά και εξωφρενικά όνειρά τους τον εαυτό τους σε θέσεις υπουργών και υφυπουργών
 

Το μοναδικό πράγμα που πρέπει να σε μέλλει είναι οι επιδόσεις όλων αυτών.  

Τι στο καλό κάνουν, και αν πράγματι αξίζουν να λαμβάνουν τον μισθό τους. 

Αν καταλαμβάνουν όλες αυτές τις θέσεις, όλες αυτές τις καρέκλες για να ζεσταίνουν τα οπίσθιά τους. 

Αν κοπιάζουν για τον «λαουτζίκο» ή αν το μοναδικό πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι η εκλογή τους δια της μεθόδου των υποσχέσεων, των εξαγγελιών και της εξαγοράς συνειδήσεων μέσω παροχών.

 

Το μοναδικό κριτήριο που πρέπει να εμφυτεύσεις στον εγκεφαλικό επεξεργαστή σου είναι οι επιδόσεις των υπουργείων τους.

 

Οπως ας πούμε αν οι Εξαρχειώτες θα κοιμούνται σαν κανονικοί άνθρωποι. 

Αν οι τάχα μου πέτσινοι αντάρτες του «Ρουβίκωνα» θα καταλήξουν στα δικαστήρια, ώστε από τις τσέπες τους να αποκατασταθούν όλοι οι βανδαλισμοί που έχουν επιφέρει, ανεμπόδιστα, σε δημόσια κτίρια.

 

Αν σε μια επερχόμενη καταστροφή, από φωτιά, θα πράξουν τα αυτονόητα ώστε να μην «εξαερωθουν» τα δικά σου παιδιά. 

Αν θα προχωρήσουν με γρήγορες ταχύτητες προς τις επενδύσεις. 

Αν θα σπρώξουν την χώρα προς την Ευρώπη. 

Αν τα Νοσοκομεία έχουν κρεβάτια και όλα τα συμπαρομαρτούντα. 

Αν με λίγα λόγια όλοι αυτοί πραγματικά εργαστούν, κοπιάσουν, μοχθήσουν και την κοινωνία αναβαθμίσουν.
 

Αλλιώτικα κι αν εσύ συνεχίσεις να μαδάς την μαργαρίτα και να περιμένεις πότε και αν ο Αλέξης Τσίπρας θα βάλει μυαλό, τότε ένα πράγμα σου μένει. 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΡΙΣΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η Αριστερά να… κερδάει και όλοι οι άλλοι να…

Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

Δεν τρέχει και τίποτα που ο Ρουβίκωνας μπούκαρε στο υπουργείο Εξωτερικών. 

Δεν τρέχει και τίποτα που μπορεί και μπαινοβγαίνει όπου γουστάρει. 

Δεν τρέχει και τίποτα που ο Κουφοντίνας πήγε σε χαλαρές αγροτικές φυλακές αν και καταδικασμένος σε 11 φορές ισόβια για δολοφονίες. Ε, να μην παίρνει και καμιά άδεια για να κάνει τις βόλτες του;


ΔΕΝ τρέχει τίποτα που ο Φλώρος όχι μόνο δεν επέστρεψε τα χρήματα που υπεξαίρεσε από το σκάνδαλο της Energa, αλλά αποφυλακίστηκε κιόλας για λόγους υγείας. Ε, σε λίγο θα τον βλέπουμε κι αυτόν σε πάρτι στις παραλίες της Μυκόνου.

 

ΔΕΝ τρέχει και τίποτα που η Υδρα έμεινε χωρίς ρεύμα και νερό για μιάμιση μέρα μέσα στην τουριστική σεζόν. 

Δεν τρέχει και τίποτα που γίνεται κάνα μπλακ άουτ στην Αθήνα, έτσι για να θυμόμαστε λίγο τα παλιά. 

Δεν τρέχει και τίποτα που η Κέρκυρα έχει μετατραπεί σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο. Σημασία έχει η «μάχη» κατά της λειτουργίας του ΧΥΤΑ με «οδηγό» όσα είχαν γίνει πριν από χρόνια στην Κερατέα.

 

ΔΕΝ τρέχει και τίποτα που ο Λόφος του Φιλοπάππου έχει περάσει στον έλεγχο συμμοριών που ληστεύουν πολίτες και τουρίστες.

 

ΔΕΝ τρέχει και τίποτα που η υπερφορολόγηση και η μνημονιακή λιτότητα θα συνεχιστούν για πολλά χρόνια μετά το… Μνημόνιο. 

Δεν τρέχει και τίποτα που προφανώς και δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ αξιολόγηση στο Δημόσιο. 

Δεν τρέχει και τίποτα που ούτε το 2018 θα μπουν μπουλντόζες στο Ελληνικό. 

Δεν τρέχει και τίποτα που οι πόρτες των αγορών είναι κλειστές για τα ελληνικά ομόλογα.

 

ΟΠΩΣ δεν τρέχει και τίποτα για την εθνική τραγωδία στο Μάτι. «Ολα έγιναν σωστά, απλά οι 97 νεκροί θόλωσαν την εικόνα», όπως δήλωσε κορυφαίος εκ των γραφικών υπουργών της κυβέρνησης.  

Δεν τρέχει και τίποτα για τίποτα απολύτως. 

 Το μόνο που έχει σημασία είναι πως κυβερνάει η Αριστερά. Και αφού βρίσκεται η Αριστερά στην εξουσία, τότε όλα γίνονται σωστά και δίκαια!

 

ΟΛΑ τα παραπάνω στραβά κι ανάποδα δεν συμβαίνουν στη χώρα. Απλά τα φανταζόμαστε. Είναι όλα fake news και κατασκευασμένη καταστροφολογία όσων θέλουν να κακολογήσουν το λαοπρόβλητο πρωθυπουργό και τους συντρόφους του. Εδώ και τριάμισι χρόνια αυτή η κυβέρνηση δεν έχει κάνει ούτε ένα λάθος. Βαδίζει από επιτυχία σε επιτυχία. 

Ολα δουλεύουν ρολόι στη χώρα. Ας ετοιμαστούμε για νέους θριάμβους τώρα που έγινε και ανασχηματισμός.  

Ετσι ...

Υπαρκτού κατσαπλιά ελληνισμού κωμωδία

Εθνικων σουργελοκατσαπλιάδων κωμωδία

Σαν σήμερα (31/8/ΧΧΧΧ)

1923: Οι Ιταλοί βομβαρδίζουν και καταλαμβάνουν την Κέρκυρα.

1932: Με υπουργική απόφαση, εγκαταλείπεται στην Ελλάδα η θερινή ώρα.

1976: Ο Τζορτζ Χάρισον καταδικάζεται για λογοκλοπή. Δικαστήριο αποφαίνεται ότι τμήμα της μεγάλης του επιτυχίας «My Sweet Lord» είναι αντιγραφή του τραγουδιού των Chiffon, «He's so fine». Η υπόθεση κοστίζει στο πρώην «σκαθάρι» πάνω από 500.000 δολάρια.

1980: Ιδρύεται το πολωνικό συνδικάτο «Αλληλεγγύη», το οποίο υπό την ηγεσία του ηλεκτρολόγου Λεχ Βαλέσα συνέβαλε καθοριστικά στην πτώση του κομμουνισμού στη χώρα.

1984: Αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του Μίμη Δομάζου με τον Παναθηναϊκό, εναντίον της Μπόκα Τζούνιορς. Ο αγώνας διεξάγεται στο Ολυμπιακό Στάδιο, παρουσία 50.000 θεατών και η ομάδα της Αργεντινής νικά με 3-2.

12: Γεννιέται ο Γάιος Καίσαρ, ρωμαίος αυτοκράτορας. Έμεινε στην ιστορία με το παιδικό του προσωνύμιο Καλιγούλας (Μποτούλες στα λατινικά) και για την εξαιρετική αγριότητα και φαυλότητά του.

1949: Γεννιέται ο Ρίτσαρντ Γκιρ

1997: Χάνει τη ζωή της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Παρίσι, με τον φίλο της Ντόντι Αλ Φαγιεντ η Λαίδη Ναϊάνα Σπένσερ, πρώην σύζυγος του πρίγκιπα Καρόλου

 

2016: Πεθαίνει σε ηλικία 93 ετών  ο μεγάλος Γάλλος φωτορεπόρτερ Μαρκ Ριμπού, δημιουργός φωτογραφιών που έμειναν στην Ιστορία όπως «το κορίτσι με το λουλούδι» μπροστά σε Αμερικανικούς στρατιώτες στη διάρκεια πορείας εναντίον το πολέμου στο Βιετνάμ. Όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του ο Ριμπού απεβίωσε έπειτα από μακρά ασθένεια. 

ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Παραινέσεις προς ΝΔ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Τώρα που ο κ. Τσίπρας θέλει να μας πάει όλους στην Ιθάκη (το γνωστό ΚΕΘΕΑ;), δεν ξέρουμε τι είδους επεξεργασίες κάνουνε εκεί στη Νέα Δημοκρατία όταν ζητούν και σοβαρά μάλιστα να διώξει η κυβέρνηση τον πολυδαή κ. Καρανίκα.  

Αντί να ζητούν να  προωθηθεί στη θέση του κ. Καρτερού και μετά συντομότατα να αναλάβει ο νυν στρατηγικός σύμβουλος την καρέκλα του κ. Τζανακόπουλου, λένε το αντίστροφο. Ετσι όχι μόνο βάζουν τον Μαρξ να περπατάει ανάποδα, με τα χέρια, αλλά θέλουν να στερήσουν το πανελλήνιο από μια πηγή χαρμονής, από τις λίγες τόσο χαρακτηριστικές που απέμειναν στον χαλεπό μας βίο.

Κάποιοι επομένως εκεί στην αξιωματική αντιπολίτευση μάλλον θα όφειλαν να σταθούν κάπως ψηλότερα, να δούνε τον λαβύρινθο από πάνω και με τη δέουσα μπρεχτική οπτική να κινηθούν προορατικά, με αυτοπεποίθηση και με βαθύτερη αίσθηση της ειρωνείας των πραγμάτων. Δεν μπορούν να χτυπούνε έναν Καρανίκα, ο οποίος, εκτός των βαθυστόχαστων πολιτικών αναλύσεων, έχει επιπλέον οξυμμένη την ερωτική διάκριση να κατανοεί τον ερωτισμό της κ. Ελένης Μενεγάκη με την ίδια διαύγεια που αντιλαμβάνεται το επαναστατικό πάθος της Ρόζας Λούξεμπουργκ.

Αυτός ο πουριτανισμός της συντηρητικής σκέψης, η κατ" επίφαση αντίληψη, το ότι ακόμα δεν διαθέτει τη διαλεκτική σύνθεση στις νοητικές της διεργασίες την κρατάει σε ένα επίπεδο πολιτικής ανάλυσης όπου η σοβαροφάνεια και η προφάνεια την απομακρύνουν από την ηγετική, κατακτημένη, αστική Σκέψη που μπορεί να βλέπει συνδυαστικά και βαθύτερα, πέρα από τα γραφικώς επιφαινόμενα. Οπως ας πούμε τα ραδιενεργά μαρούλια ελεύθερης βοσκής θεωρούν πως δεν είναι νοστιμότερα από τα γεμιστά της κυρίας Τασίας ενώ κατά βάση και τα δυο αποτελούν μηχανιστικά εκβλαστήματα του ίδιου σανού – τουλάχιστον με βάση τις απόψεις του μαρξιστή Σαμίρ Αμίν που δίδαξε κυρίως σε πανεπιστήμια του Παρισιού (Βενσέν), στην αστική, φιλελεύθερη Γαλλία κι όχι βεβαίως σε κάποιο κομουνιστικό κράτος. (Πάντα έτσι συμβαίνει – θα ανέχονταν ποτέ τον μαοϊκό Σαρτρ να διδάξει στην Κίνα;).

Επομένως εκεί στη Νέα Δημοκρατία οφείλουν να ξαναδιαβάσουν τον Προυστ. (Αν τον έχουνε διαβάσει, πράγμα αμφίβολο). Να επιστρέψουν εν πάση περιπτώσει σε κάποιου είδους αστική κομψότητα – διότι είναι φανερό πως έχουν επηρεαστεί απ" τον πασοκισμό εδώ και χρόνια, κι αυτό δεν είναι περίεργο εφόσον το ΠΑΣΟΚ, ανάμεσα στους άλλους θριάμβους του, έχει αχθεί στο μοναδικό κατόρθωμα να επηρεάζει ακόμα ιδεολογικώς όλο το πολιτικό φάσμα με τρόπους πολλαπλούς, κυρίως ιδεολογικούς αλλά και κοινής πρακτικής. Να ξανα-ανακαλύψουν τουλάχιστον τον Γεώργιο Ράλλη, που τότε παρεξηγήθηκε βαρέως και τώρα ζητάει μάταια δικαίωση. Να ξαναβρούν την αυτοπεποίθηση, αρκεί να μην αναθέσουν το θέμα σε κάποιον νέο φιλάρχαιο Πολύδωρα.

Στα πλαίσια λοιπόν της επιρροής που λέγαμε συνεόρτασε η Νέα Δημοκρατία την επιστροφή των δύο στρατιωτικών μας απ" την Τουρκία μαζί με την κυβέρνηση, ώστε να μην υστερήσει σε πατριωτισμό (τι λέξη κι αυτή) απ" τον ΣΥΡΙΖΑ που αιφνιδίως αγάπησε και τον στρατό – σε λίγο θα λατρέψει επισήμως και την Παναγία Σουμελά, αν είναι να ξεχαστούν οι πυρκαγιές. (Βλέπω ήδη τον κ. Βούτση να μεταφέρει τελετουργικά, ευλαβικά την εικόνα).  

Στην αξιωματική αντιπολίτευση, ίσως δεν θέλησαν να φανούν άγαν επαινετικοί, ή κακόζηλοι – παρότι, αν θεωρήσουμε ηρωική αυτή την ιστορία, τότε τι θα λέγαμε για την εθνική εφήβων κολυμβήσεως που χρίστηκε προχθές παγκόσμια πρωταθλήτρια; Ευτυχώς δεν ακούστηκε ότι αυτό το κατόρθωμα είναι μια ακόμα στραβή της αριστείας, που δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα στους άλλους κολυμβητές μας. (Κατά Γαβρόγλου).

Επίσης δεν επισημάνθηκε η εξής αντίφαση: το ότι πήρε μεν το παγκόσμιο η εθνική εφήβων κολυμβήσεως, όταν κάθε χρόνο στις παραλίες μας πνίγονται περί τους τριακόσιους Ελληνες – θα πεις: τι σημασία έχει αυτό όταν έχουμε τόση ανάγκη από ήρωες κι επιπλέον δεν μας φτάνανε οι απανθρακωμένοι στο Μάτι, να καθόμαστε τώρα να μιλάμε και για πνιγμένους; Αφόρητα δυσάρεστο.  

Τι σημασία έχει αν σκοτώνονται κάθε χρόνο 2.400 Ελληνες σε τροχαία, εφόσον βγάλουμε έναν παγκόσμιο πρωταθλητή στο ράλι του Ντακάρ; Αυτό αρκεί. (Τζάμπα φωνάζει ο Ιαβέρης). Είναι θέμα οπτικής και αίσθησης του ποιον λαό κυβερνάμε – εφόσον ο λαός προτιμά να ακούει περί Ντακάρ. Αλλιώς δεν θα τράκερνε και δεν θα πνιγότανε. (Σ" αυτό έχει κάποιο δίκιο η Αυλωνίτου – αν το έλεγε με άλλη διατύπωση).

Αρα η αξιωματική αντιπολίτευση χρειάζεται μια μετα-οπτική των πραγμάτων. Αν απαντήσεις στον Πολάκη στον ίδιο τόνο, ή ζητάς την παραίτησή του όταν τόσα σου προσφέρει μόνος εναντίον του εαυτού του είναι λάθος. Αν κάποιος αντίπαλός σου βαδίζει μόνος προς τον γκρεμό, δεν τον σταματάς ποτέ. Ισα-ίσα τον ενθαρρύνεις για να τα καταφέρει. Ιδίως...