ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η παραβίαση συνόρων και οι δειλοί Δυτικοί ηγετίσκοι

Toυ ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Δεν είναι πια πρόβλημα της Ελλάδας και της Νότιας Ευρώπης μόνο η παραβίαση των συνόρων από οργανωμένες ομάδες μεταναστών με προέλευση την Αφρική η την Ασία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες υφίστανται την ίδια αδυσώπητη επίθεση από ορδές μετακινούμενων πληθυσμών από την Κεντρική και τη Νότια Αμερική. Αυτές οι πρωτόγνωρες στη σύγχρονη εποχή πιέσεις θυμίζουν επιθέσεις των βαρβαρικών φυλών του Βορρά στην ύστερη ρωμαϊκή εποχή, που είχαν κατάληξη την ολική κατάληψη της Ελλάδας και την κατάρρευση της Ρώμης.

Στη σημερινή εποχή σηματοδοτούν, όπως και τότε, τις επιθέσεις εξαθλιωμένων οικονομικά μαζών με αισθητά χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο κατά οργανωμένων και κατά βάση ευημερούντων κοινωνιών που κινδυνεύουν πλέον με συντριβή.

Κυβερνήτες στην Αμερική δηλώνουν αδυναμία αντιμετώπισης του τεράστιου πληθυσμιακού κύματος που έχει καταντήσει απόλυτα αδιέξοδο.

Πολλοί ομιλούν για μεγάλη «ανθρωπιστική κρίση», παραλείποντας να σημειώσουν το αδιανόητο αυτή να χρεώνεται σε εκείνους που δεν κάλεσαν αυτόν τον κόσμο.

Οι χώρες προέλευσης αλλά και οι ίδιοι οι μετακινούμενοι έχουν ευθύνη για την κατάσταση αυτή και για τα τραγικά συνεπακόλουθά της.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες η κατάσταση έχει φτάσει περίπου στο απροχώρητο. Ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Ερικ Ανταμς επισκέφθηκε εκτάκτως την Πόλη του Μεξικού με στόχο, μάλλον απέλπιδα, να αναχαιτίσει τις  μεταναστευτικές ροές, ενώ ο κυβερνήτης του Ιλινόι, με κύρια πόλη το Σικάγο, J.B Pritzker έκανε επείγουσα έκκληση στον πρόεδρο Μπάιντεν – να σημειωθεί πως όλοι αυτοί ανήκουν στο ίδιο Δημοκρατικό Κόμμα – για περισσότερη οικονομική βοήθεια. Παράλληλα, η Επιτροπή Επιθεωρητών της Περιφέρειας του Σαν Ντιέγκο του Τέξας, που έχει διακομματική σύνθεση, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου επισημαίνοντας την έλλειψη πόρων και την «ανθρωπιστική κρίση» σε εξέλιξη…

Πού θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση;

Πριν από λίγους μήνες μόνο ο Λευκός Οίκος μιλούσε για πτώση των αριθμών όσων διασχίζουν παράνομα τα σύνορα. Τώρα η κατάσταση έχει εντελώς αντιστραφεί. Και φωνές απόγνωσης ακούγονται κυρίως από παράγοντες του Δημοκρατικού Κόμματος. Κάτι ιδιαίτερα ανησυχητικό για τον πρόεδρο Μπάιντεν που ενδεχόμενα θα βρεθεί αντιμέτωπος στις εκλογές με τον Ντόναλντ Τραμπ. Που το κλείσιμο των συνόρων αποτελεί κυρίαρχο χαρακτηριστικό της προεκλογικής του πλατφόρμας.

Μέχρι τώρα η πολιτική της αμερικανικής κυβέρνησης στο Μεταναστευτικό είναι ασταθής, ασαφής και με πολλές παλινδρομήσεις. Με ισχυρές τις φωνές υπέρ των μεταναστών μέσα στο ίδιο του το κόμμα, ανάμεσά τους ισχυρότερη της αριστερόστροφης βουλευτή της Νέας Υόρκης Αλεξάνδρια Οκάσιο-Κορτέζ, ο πρόεδρος προσπαθεί να αντιμετωπίσει και τους νόμους που έχουν ψηφιστεί για τον φράχτη και για την παρεμπόδιση και εκδίωξη των παράνομων μεταναστών, αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα σε μέτρα ανοχής και σε μέτρα αποτροπής των μεγάλων πληθυσμιακών ροών.

Στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη η επιχειρηματολογία των υποστηρικτών των μεταναστευτικών ροών επικεντρώνεται στην ανάγκη εξασφάλισης εργατικών χεριών και στην ανακούφιση του ασφαλιστικού συστήματος – πέραν του ανθρωπιστικού βέβαια. Και στις δύο όμως περιπτώσεις τα επιχειρήματα έχουν θεμελιώδεις παραβλέψεις.

Στην Ευρώπη το ζήτημα αφορά τις εισροές μουσουλμάνων μεταναστών. Που σπάνια παίζουν τον ρόλο εργατών γης ή βιομηχανιών, ακόμη και στις χώρες τους. Αποβλέπουν κυρίως στην εξασφάλιση επιδομάτων και δωρεάν εγκατάστασης. Και στην πρόσκληση στη συνέχεια συγγενών. Η Σαρία δεν συνηγορεί σε ασφαλιστικές εισφορές και στην καταβολή φόρων.

Στις ΗΠΑ παραγνωρίζεται το γεγονός πως και οι μετανάστες-εργάτες γερνούν, άρα επιφέρουν βάρη στους φορείς, ενώ οι οικογένειες που ακολουθούν στοιχίζουν στα συστήματα παιδείας, στέγασης και περίθαλψης – πρόνοιας.

Κοντολογίς…

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Εξορκίζοντας τον ακροδεξιό λαϊκισμό

 

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Σκεφθείτε τον κόσμο κάπως έτσι. Και δεν λέω «φαντασθείτε», διότι δεν πρόκειται για πολιτική φαντασία, αλλά για εκτίμηση της πραγματικότητας.

Ηγέτης της Αμερικής ο Τραμπ, το πιθανότερο. Στη Ρωσία ο Πούτιν, που συνεχίζει τον πόλεμο χαρακωμάτων στην Ουκρανία. Υποσχέθηκε έναν πόλεμο-αστραπή, όπως η αρχή του Β΄ Παγκοσμίου για τους Γερμανούς, και λάσπωσε στις προδιαγραφές του Α΄ Παγκοσμίου.

Θα αντέχει ακόμη ο Ζελένσκι ή η Ουκρανία θα έχει συνθηκολογήσει με την εκχώρηση εδαφών στην Αυτοκρατορία;

Κατά πάσα πιθανότητα, ο Τραμπ δεν θα συνεχίσει να τον υποστηρίζει. Και αυτός απευθύνεται στην Ευρώπη.

Σε ποια Ευρώπη όμως;

Οπως όλα δείχνουν, ο πολιτικός χάρτης της «γηραιάς κυρίας» θα είναι τελείως διαφορετικός από τον σημερινό.

Στη Γαλλία θα κυβερνά η Μαρίν Λεπέν;

Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, όμως, πέρα από τις δημοσκοπήσεις, το δείχνει η πραγματικότητα. Με αφορμή τον νόμο για τους μετανάστες, η Λεπέν προκάλεσε κρίση στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία στη Βουλή και ανάγκασε τον Μακρόν να αλλάξει πρωθυπουργό. Μια πολιτική νίκη τακτικής, που ωστόσο πριν από μερικά χρόνια ήταν αδιανόητη.

Στη Γερμανία, η AFD εμφανίζεται με ποσοστά που προκαλούν ανατριχίλα στο πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας.

Υπάρχει περίπτωση να είναι δεύτερο κόμμα;

Υπάρχει περίπτωση να δούμε κάποιον από δαύτους καγκελάριο;

Για σκεφθείτε πώς θα είναι η Ευρώπη που στηρίζεται στον γαλλογερμανικό άξονα εάν στη θέση του Μιτεράν και του Κολ είναι η Λεπέν και κάποιος τύπος που συμμετέχει σε εκδηλώσεις όπου οργανώνεται η απέλαση όχι μόνο των μεταναστών αλλά και όσων έχουν ρίζες από κάποιον μετανάστη;

Και πάμε παρακάτω, σε χώρες όπως η Αυστρία, η Ολλανδία ή ακόμη και η Σουηδία, στις χώρες-δορυφόρους του γαλλογερμανικού άξονα, που διαμόρφωσε τη φυσιογνωμία της Ευρώπης έτσι όπως τη ζήσαμε έως σήμερα.

Απλώς, αν συμβούν όλ’ αυτά, που είναι πιθανό να συμβούν, η Ευρώπη δεν θα είναι αυτή η Κοινωνία των Εθνών που ξέρουμε, έτσι όπως την ξέρουμε.

Η ευρωπαϊκή πολιτική τάξη το μόνο που έχει να αντιτάξει στην προοπτική της μετάλλαξης είναι η δαιμονοποίηση του ακροδεξιού λαϊκισμού. Ευγενές, δεν έχω αντίρρηση, πλην όμως, όπως αποδεικνύεται, μάλλον ανεπαρκές.

Πώς στην ευχή δεν αναρωτιούνται ποια στραβοπατήματά τους οδήγησαν τις κοινωνίες τους να τους γυρίσουν την πλάτη;

Πώς δεν αναρωτιούνται ποια λάθη έγιναν για τη συγκρότηση της περίφημης «πολυπολιτισμικής κοινωνίας» με αποτέλεσμα σήμερα να μην την αποδέχεται η πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών;

Το πολιτικό κεφάλαιο που επένδυσαν στις απαιτήσεις των διάφορων δικαιωματιστών δεν απέφερε κέρδη. Στο χρηματιστήριο της πολιτικής όσοι επενδύουν σε άλλες μετοχές, όπως η εθνική ταυτότητα, είναι έτοιμοι για επιθετικές αγορές.

Ας μη γελιόμαστε. Δεν είναι τυχαίο ότι το μεγάλο θύμα είναι η σοσιαλδημοκρατία. Ασχέτως πολιτικού προσήμου των κυβερνήσεων, η σοσιαλδημοκρατία οργάνωσε την ευρωπαϊκή ιδεολογία. Δικαιώματα των μειονοτήτων, ακόμη και εις βάρος της κοινωνίας, δικαιώματα των μεταναστών, ακόμη και εις βάρος του γηγενούς πληθυσμού στο όνομα ενός ανθρωπισμού του οποίου το μονοπώλιο διεκδικούσε η Ευρωπαϊκή Ενωση. Θεωρώντας εαυτήν μια νησίδα ειρήνης και δικαιωμάτων σ’ έναν κόσμο που δεν δεχόταν ούτε την ειρήνη ούτε τα δικαιώματα· κατά συνέπεια, μας θεωρούσαν αφελείς, κάτι σαν συμπαθείς εξωγήινους. Οι ορδές των μεταναστών που παλεύουν να περάσουν τα ευρωπαϊκά σύνορα δεν αλλάζουν χώρα. Αλλάζουν πλανήτη.

Δεν με ενδιαφέρει η δαιμονοποίηση του ακροδεξιού λαϊκισμού.

Και δεν με ενδιαφέρει, διότι …

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Οι ψωνισμένοι κρατιστές τον έχουν για παρανοϊκό αλλά τους έβαλε στη θέση τους - Πόσο εφικτά είναι τα όσα ανέφερε στο Νταβός ο νέος πρόεδρος της Αργεντινής που αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχοκαπιταλιστής;

 

Toυ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ο γνωστός φιλελεύθερος οικονομολόγος Παναγιώτης Ευαγγελόπουλος, αναπληρωτής κοσμήτορας της Σχολής Οικονομίας και Τεχνολογίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, χαρακτήρισε επική την ομιλία του νέου προέδρου της Αργεντινής, Χαβιέρ Μιλέι, στο Νταβός της Ελβετίας, στο πλαίσιο της ετήσιας συνάντησης του Παγκόσμιου Φόρουμ. Και ως τέτοια την προώθησε διαδικτυακά, για να γίνει γνωστή σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται για την οικονομία και τις παγκόσμιες εξελίξεις στον χώρο της.

Ιδιαίτερα δε όταν είναι γνωστό ότι ο νέος πρόεδρος της Αργεντινής, εξελέγη δηλώνοντας απερίφραστα προς τους ψηφοφόρους της χώρας του ότι είναι αναρχοκαπιταλιστής. Από μόνο του αυτό το γεγονός είναι συγκλονιστικό για χώρα της Λατινικής Αμερικής, μια περιοχή στην οποία ο ολοκληρωτικός κρατισμός δεξιάς και αριστεράς συμβαδίζει με την ασυδοσία και τη διαφθορά του οργανωμένου εγκλήματος και του συναφούς με αυτό εμπορίου ναρκωτικών.

Στο πλαίσιο αυτό, η μεταπολεμική Αργεντινή, από 10η πλουσιότερη χώρα τον κόσμο στη δεκαετία του 1930, άρχισε να γνωρίζει αλλοπρόσαλλες και βαθύτατα λαϊκιστικές οικονομικές πολιτικές, αρχής γενομένης από τον στρατηγό Χουάν Περόν και τη σύζυγό του Εβίτα το 1946. Σήμερα, λοιπόν, η Αργεντινή με τον τριψήφιο πληθωρισμό (142%), την αυξανόμενη φτώχεια και την έλλειψη συναλλαγματικών αποθεμάτων, αποτελεί ζωντανό παράδειγμα προς αποφυγήν για άλλες οικονομίες.

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, ο Χαβιέρ Μιλέι, μιλώντας στη γνωστή συνάντηση του World Forum στο Νταβός, ναι μεν τόνισε το μέγεθος των προβλημάτων της χώρας του, υπογράμμισε όμως ότι παρόμοια προβλήματα σε λίγο θα γνωρίσουν και αναπτυγμένες δυτικές χώρες, οι οποίες από την εκδήλωση της πανδημίας Covid 19και μετά, συνεχώς ενδίδουν στον επελαύνοντα διεθνή κρατισμό και φθείρονται από την διαβρωτική πνευματική του κυριαρχία στα μέσα μαζικής επικοινωνίας και στα διάφορα κοινωνικά δίκτυα.

«Σήμερα, είπε ο νέος πρόεδρος της Αργεντινής, βρίσκομαι εδώ για να σας πω ότι ο δυτικός κόσμος βρίσκεται σε κίνδυνο και κινδυνεύει επειδή εκείνοι που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται τις αξίες της Δύσης έχουν συνδιαλλαγεί με ένα όραμα για τον κόσμο που οδηγεί αναπόφευκτα στον σοσιαλισμό και συνεπώς στη φτώχεια […] Δυστυχώς, τις τελευταίες δεκαετίες, παρακινούμενοι από κάποια καλοπροαίρετα άτομα που θέλουν να βοηθήσουν τους άλλους και από άλλα που παρακινούνται από την επιθυμία να ανήκουν σε μια προνομιούχα τάξη, οι βασικοί ηγέτες του δυτικού κόσμου εγκατέλειψαν το μοντέλο της ελευθερίας για ποικίλες εκδοχές αυτού που ονομάζουμε κολεκτιβισμό. […] Είμαστε εδώ για να σας πούμε ότι τα κολεκτιβιστικά πειράματα δεν είναι ποτέ η λύση στα προβλήματα που ταλανίζουν τους πολίτες του κόσμου, αλλά αντίθετα, είναι η βασική τους αιτία».

Και συνέχισε λέγοντας:

«Το πρόβλημα με τους νεοκλασικούς (οικονομολόγους) είναι ότι το μοντέλο που τόσο αγαπούν, δεν ταιριάζει με την πραγματικότητα, οπότε αποδίδουν τα δικά τους λάθη στην υποτιθέμενη αποτυχία της αγοράς, αντί να αναθεωρήσουν τις παραδοχές του μοντέλου τους. […] Με το πρόσχημα της υποτιθέμενης αποτυχίας της αγοράς, εισάγονται κανονισμοί, οι οποίοι το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν στρεβλώσεις στο σύστημα τιμών, εμποδίζοντας τον οικονομικό υπολογισμό, και επομένως, εμποδίζουν επίσης την αποταμίευση, τις επενδύσεις και την ανάπτυξη. Δυστυχώς , το άτοπο αυτής της θεωρητικής «αποτυχίας» δεν το καταλαβαίνουν ούτε υποτιθέμενοι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι. Δεν συνειδητοποιούν οι τελευταίοι ότι ο κρατισμός, που είναι μια αφορμή ολοκληρωτικής εξουσίας, στη σημερινή ανατρεπτική τεχνολογικά συγκυρία, προσπαθεί να καταστήσει και να εξουδετερώσει τα μυαλά των πολιτών. Με τον τρόπο αυτόν κρύβει και συσκοτίζει τις πραγματικές προθέσεις του.[…]

Τα σημερινά κράτη δεν χρειάζεται να ελέγχουν άμεσα τα μέσα παραγωγής για να ελέγχουν κάθε πτυχή της ζωής των ατόμων. Με εργαλεία όπως η εκτύπωση χρήματος, το χρέος, οι επιδοτήσεις, ο έλεγχος του επιτοκίου, ο έλεγχος των τιμών και οι κανονισμοί για τη διόρθωση των λεγόμενων αποτυχιών της αγοράς, μπορούν να ελέγχουν τις ζωές και τις τύχες εκατομμυρίων ατόμων. […]Λένε ότι ο καπιταλισμός είναι κακός επειδή είναι ατομικιστικός και ότι ο κολεκτιβισμός είναι καλός επειδή είναι αλτρουιστικός, φυσικά με τα χρήματα των άλλων. […] Όσοι προωθούν την ‘’κοινωνική’’ δικαιοσύνη, υποστηρίζουν την ιδέα ότι ολόκληρη η οικονομία είναι μια πίτα που μπορεί να μοιραστεί με καλύτερους τρόπους, αλλά αυτή η πίτα δεν είναι ένα σταθερό δεδομένο, είναι πλούτος που παράγεται σε αυτό που ο Israel Kirzner για παράδειγμα αποκαλεί Διαδικασία Ανακάλυψης της Αγοράς. […] Αν το κράτος τιμωρεί τους καπιταλιστές όταν είναι επιτυχημένοι και μπαίνει εμπόδιο στη Διαδικασία Ανακάλυψης (της Αγοράς), θα καταστρέψει τα κίνητρά τους και η συνέπεια είναι ότι θα παράγουν λιγότερο, και η πίτα θα γίνει μικρότερη, και αυτό θα βλάψει την κοινωνία στο σύνολο της.[…]

Ο κρατισμός αναστέλλοντας τη Διαδικασία Ανακάλυψης της (Αγοράς) και εμποδίζοντας την οικειοποίηση των ανακαλύψεων, καταλήγει να δένει τα χέρια των επιχειρηματιών και να τους εμποδίζει να παρέχουν καλύτερα αγαθά και υπηρεσίες σε καλύτερη τιμή.[…]

Χάρη στον καπιταλισμό της ελεύθερης επιχειρηματικότητας, ο κόσμος ζει τώρα την καλύτερη στιγμή του. Ποτέ σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας δεν υπήρξε περίοδος μεγαλύτερης ευημερίας από τη σημερινή. Ο σημερινός κόσμος είναι πιο ελεύθερος, πιο πλούσιος, πιο ειρηνικός και πιο υγιής από οποιαδήποτε άλλη εποχή της ανθρώπινης ιστορίας. Και αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις χώρες που σέβονται την οικονομική ελευθερία και τα δικαιώματα ιδιοκτησίας των ατόμων.[…]

Ο καπιταλιστής, ο επιτυχημένος επιχειρηματίας, είναι ένας κοινωνικός ευεργέτης, ο οποίος μακράν του να ιδιοποιείται τον πλούτο των άλλων, συμβάλλει στη γενική ευημερία όλων.

Τελικά, ο επιτυχημένος επιχειρηματίας είναι…

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ποιος τάραξε τα νερά στο Νταβός

 

Toυ ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Οι ισχυροί της Γης βρέθηκαν πάλι πρόσφατα στο Νταβός για να ευλογήσουν βασικά τα γένια τους. Λατρεύοντας τον κόσμο όπως έχουν βοηθήσει να διαμορφωθεί, ικανοποιήθηκαν από τις οικονομικές προοπτικές όπως τις περιέγραψε η εκπρόσωπος του IMF, αλλά κάπως ενοχλήθηκαν από τις γεωπολιτικές εξελίξεις. Οι συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, η εμμονή της Ρωσίας στον πόλεμο κατά της Ουκρανίας και τα προσκόμματα στο διεθνές εμπόριο από τις επιθέσεις των Χούθι σε εμπορικά καράβια έξω από την Υεμένη, που κινδυνεύουν να κλείσουν το Σουέζ, σκοτεινιάζουν λίγο τον γενικά αισιόδοξο ορίζοντα.

Οι υποστηρικτές των μέτρων κατά της κλιματικής αλλαγής και γενικά των κρατικών παρεμβάσεων στην οικονομία, που γενικά διατηρούν τον πλούτο των πλουσίων και με τη γραφειοκρατία εμποδίζουν τους νέους επιχειρηματίες να απειλήσουν την κυριαρχία των ισχυρών, ικανοποιούν τους συνδαιτυμόνες του Νταβός. Παρά τις όποιες ανησυχίες, σχεδόν τίποτε δεν ταράσσει την ατζέντα των σχεδίων και των προοπτικών τους.

Τη σούπα στη φετινή σύναξη τάραξε λίγο μια παρουσία που σχεδόν κανείς δεν περίμενε. Και που τα διεθνή μέσα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τη θάψουν. Ο νέος πρόεδρος της Αργεντινής Χαβιέ Μιλέι εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να μην προσκληθεί. Και τάραξε τα νερά της συναίνεσης των ισχυρών που συνήθισαν να αλληλοσυγχαίρονται για έναν κόσμο με λίγες ελευθερίες που έχουν φτιάξει.

Ο Μιλέι επανέφερε το θέμα στην ουσία του. Κατατροπώνοντας την πολιτική ορθότητα και την κουλτούρα της αφύπνισης (wοke culture) που έχει σχεδόν παντού επικρατήσει. Ο Μιλέι επεσήμανε πως η ανάπτυξη και η ευημερία των πολλών δεν προέρχονται απο τις πολιτικές παρεμβάσεις και τον κρατικό σχεδιασμό. Πηγή τους είναι η ελευθερία του ατόμου να δρα ανεμπόδιστο σε μια ελεύθερη οικονομία. Και πως όσο μεγαλύτερη η κρατική παρέμβαση τόσο περισσότερες είναι οι διαστρεβλώσεις των ορθών οικονομικών επιλογών και η τελική φτώχεια και δυστυχία που προκαλείται.

Η 20λεπτη περίπου ομιλία του προέδρου της Αργεντινής εκθρόνισε όλα τα υποκείμενα «πιστεύω» της συνάθροισης του Νταβός: πως το κράτος δηλαδή και οι υποστηρικτές του ξέρουν τα πάντα καλύτερα. «Χάρη στην ελεύθερη επιχειρηματική δράση», είπε ο πρόεδρος Μιλέι, «ο κόσμος σήμερα ζει τις καλύτερές του στιγμές. Ο κόσμος σήμερα είναι περισσότερο ελεύθερος, πιο πλούσιος, πιο ειρηνικός και με μεγαλύτερη ευημερία απο κάθε άλλη στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας». Επέμεινε πως η χώρα του είναι το καλύτερο παράδειγμα για τις καταστροφές που επέρχονται όποτε εφαρμόζεται ο σοσιαλισμός. Αυτό συμβαίνει, τόνισε, όταν χώρες αντικαθιστούν την ελευθερία με ένα καθεστώς υποταγής στα κελεύσματα της κρατικής γραφειοκρατίας.

 

Το μήνυμά του δεν ήταν μόνο προς τους αρχηγούς κρατών να μην εγκαταλείψουν την επιδίωξη της ελευθερίας, αλλά και προς τους ηγέτες των μεγάλων επιχειρήσεων να αφήσουν τις παρέες και τις κολακίες και να στραφούν προς τον ανοιχτό και υγιή ανταγωνισμό. «Μη φοβόσαστε τα παράσιτα που ζουν σε βάρος του κράτους» φώναξε, κατηγορώντας τις γραφειοκρατίες που ζουν επιβαρύνοντας τον απλό λαό, διευρύνοντας προνόμια κι εξασφαλίζοντας ωφέλη. Λόγια ασυνήθιστα στο Νταβός, που κράτη και επιχειρήσεις μαζεύονται να αλληλοσυγχαρούν ο ένας τον άλλο για τις επιτυχίες και τη συνεργασία τους!

Πολύ ασυνήθιστα λόγια για έναν ηγέτη που δεν επιδιώκει να χαϊδέψει αφτιά και να κολακέψει τους εκλογείς του μοιράζοντας παροχές. Σίγουρα ήταν λόγια που δεν περίμεναν να ακούσουν στο Νταβός όσοι…

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Στην Ευρώπη θέλουμε βιομηχανία;

 

Του Κώστα Καλλίτση

Πριν βιαστείτε να απαντήσετε καταφατικά, διαβάστε δύο σημαντικές ειδήσεις που (όπως συχνά συμβαίνει με τις σημαντικές ειδήσεις…) πέρασαν στα ψιλά την περασμένη εβδομάδα.

Η μία είναι μια καλή είδηση: Οι χώρες της Ε.E. μείωσαν 8% τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από την καύση ορυκτών καυσίμων το 2023 και τις περιόρισαν στα χαμηλότερα επίπεδα εδώ και 60 χρόνια.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση, παρότι πρωτοπορεί και κάνει τις πιο σκληρές προσπάθειες για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, δεν παύει να πληρώνει πολύ βαριές συνέπειες, γιατί αυτή, μαζί και όλη η Μεσόγειος, βρίσκεται στο επίκεντρο. Για να αντιμετωπιστεί η κλιματική κρίση δεν αρκεί να μειωθούν μόνον οι ρύποι που εκπέμπει η Ευρώπη, προϋπόθεση είναι να μειωθούν οι ρύποι που εκπέμπονται από όλες τις χώρες του κόσμου. Αλλά η Κομισιόν όσο επιθετική είναι στους δικούς της τόσο ανεκτική είναι προς τους άλλους. Ενώ επιβάλλει –ορθώς– αυστηρές πολιτικές περιορισμού του ανθρακικού αποτυπώματος στις δικές της βιομηχανίες, επιβαρύνοντας το κόστος παραγωγής και μειώνοντας την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών προϊόντων, μένει αδρανής στον αθέμιτο ανταγωνισμό από τις βιομηχανίες τρίτων χωρών που παράγουν φθηνά επειδή (εκτός των άλλων…) αφήνονται ελεύθερες να ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα.

Θα μπορούσε, αν μη τι άλλο, να επιβαρύνει με δασμούς τις εισαγωγές τέτοιων προϊόντων. Δεν το κάνει.

Η δεύτερη είδηση βγήκε από μια –σπάνια– συνέντευξη του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Στρογγυλής Τράπεζας, στην οποία μετέχουν πρόεδροι και διευθύνοντες σύμβουλοι των 60 μεγαλύτερων βιομηχανιών της Ευρώπης. Το θέμα, στους Financial Times, ήταν οι χρηματοδοτήσεις από το ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Ζαν Φρανσουά βαν Μπόξμεερ, πρόεδρο της Στρογγυλής Τράπεζας και της Vodafone, η απορρόφηση των κεφαλαίων δεν πρόκειται να γίνει στις καθορισμένες προθεσμίες, γιατί η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία στέκεται ανυπέρβλητο εμπόδιο.

Ενώ ΗΠΑ και Κίνα τρέχουν να ανανεώσουν τη βιομηχανική βάση της οικονομίας τους, η Ευρώπη μηρυκάζει.

Από μια άποψη, οι καθυστερήσεις σχεδόν όλων των Ευρωπαίων μας συμφέρουν: Μόνο αν δεν προλάβουν ούτε τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη και αποφασιστεί να χαλαρώσουν τα χρονοδιαγράμματα, μόνο τότε θα έχουμε κι εμείς κάποιες πιθανότητες να απορροφήσουμε τα κεφάλαια που μας έχουν κατανεμηθεί (32 δισ. ευρώ). Διαφορετικά θα υποχρεωθούμε να τα επιστρέψουμε, γιατί δεν πρόκειται να πιάσουμε τις προθεσμίες.

 

Το μεγάλο θέμα, ωστόσο, το οποίο ξεχωρίζουμε, είναι η εικόνα της Ευρώπης και η μεταχείριση της ευρωπαϊκής βιομηχανίας από τις ευρωπαϊκές αρχές. Την ώρα που «τρέχουν» τα αντίστοιχα προγράμματα του προέδρου Μπάιντεν και με άφθονη και ταχύτατη χρηματοδότηση αναζωογονούν τη βιομηχανική βάση της αμερικανικής οικονομίας, προσελκύοντας σχεδόν όλες τις μεγάλες και σύγχρονες επενδύσεις και των ευρωπαϊκών κολοσσών, κι όταν μια τιτάνια αντίστοιχη προσπάθεια εξελίσσεται στην Κίνα, η Ευρώπη μηρυκάζει. Ενώ κινδυνεύει να πάθει ανήκεστο βλάβη.

Γιατί …

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η Τουρκία ταπείνωσε το ΝΑΤΟ. Εάν το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να τη διώξει, ιδού το σχέδιο Β

 

Toυ Michael Rubin / Middle East Forum Observer

Διευθυντή ανάλυσης πολιτικής στο Middle East Forum και ανώτερου συνεργάτη στο American Enterprise Institute.

Ο εκβιασμός της Τουρκίας προς τον Οργανισμό του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ) για την ένταξη της Σουηδίας είναι το τελευταίο επεισόδιο που εγείρει ερωτήματα σχετικά με το εάν η Τουρκία ανήκει στη συμμαχία.

Σίγουρα, οι ηγέτες του ΝΑΤΟ και πολλοί στον Λευκό Οίκο θα πανηγυρίσουν τη συμφωνία της Τουρκίας για την ένταξη της Σουηδίας μετά από καθυστέρηση 22 μηνών, αλλά, ενώ ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ επαινεί αφειδώς τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η πραγματικότητα είναι ότι η Τουρκία υποτάσσει τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ στο δικό της υλικό όφελος.

ΠΑΙΖΕΙ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΔΙΠΛΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΚΑΘΩΣ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΞΟΠΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΤΙΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ.

Το ΝΑΤΟ ορίζει ως σκοπό του «να εγγυηθεί την ελευθερία και την ασφάλεια των μελών του με πολιτικά και στρατιωτικά μέσα» και λέει ότι «προωθεί τις δημοκρατικές αξίες». 

Τουρκία σήμερα κοροϊδεύει τέτοιες αξίες: το Freedom House κατατάσσει την Τουρκία ως το πιο αντιδημοκρατικό μέλος του ΝΑΤΟ.

Για πάρα πολύ καιρό, οι ηγέτες του ΝΑΤΟ και οι δυτικοί ομόλογοί τους αρνούνταν την Τουρκία. Ορισμένοι εξηγούν ότι η Τουρκία είναι, απλώς, πολύ σημαντική, ειδικά καθώς έχει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ.

Ωστόσο, αυτή η μέτρηση είναι παραπλανητική. Σημασία δεν έχει το μέγεθος του στρατού, αλλά η πολιτική βούληση να τον χρησιμοποιήσουμε.

Η ιδέα ότι το πρόβλημα θα λυθεί μόνο του εάν ο Ερντογάν αποχωρήσει από το αξίωμα ή πεθάνει είναι φαντασία, δεδομένου του τρόπου με τον οποίο διαμόρφωσε την εκπαίδευση 32 εκατομμυρίων Τούρκων και πώς οργάνωσε τον στρατό κατά τη διάρκεια της 21χρονης δικτατορίας του. 

Το ίδιο ισχύει και με τα μέσα ενημέρωσης και τη γραφειοκρατία της Τουρκίας.

Η Τουρκία σήμερα είναι παθητικό. Δεν υπάρχει μηχανισμός εντός του ΝΑΤΟ για την απέλαση ενός παράξενου μέλους. Στο παρελθόν, οι χώρες αποχώρησαν οικειοθελώς. Το 1966, για παράδειγμα, η Γαλλία εγκατέλειψε την ολοκληρωμένη στρατιωτική διοίκηση του ΝΑΤΟ μετά από μια σειρά εσωτερικών διαφωνιών, αν και ο Σαρλ Ντε Γκωλ επιβεβαίωσε ταυτόχρονα τη δέσμευση της Γαλλίας στη συλλογική άμυνα της συμμαχίας. Οκτώ χρόνια αργότερα, η Ελλάδα αποσύρθηκε από τη διοίκηση του ΝΑΤΟ μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Και οι δύο χώρες τελικά προσχώρησαν ξανά.

Η αξία του ΝΑΤΟ για τον Ερντογάν, ωστόσο, είναι ότι μπορεί να λειτουργεί ως δούρειος ίππος και να εμποδίζει τη συναίνεση σε κάθε απόφαση μέχρι τα μέλη του ΝΑΤΟ να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του.

Για τη Σουηδία, αυτό σημαίνει καταστολή της ελευθερίας του λόγου ή έκδοση αντιφρονούντων.  

Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι θα δώσουν στην Τουρκία F-16.
 

Εάν το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να εξωθήσει την Τουρκία να φύγει, θα μπορούσε να την αναγκάσει να το εγκαταλείψει; 

Ναί.

Η ιστορικός άμυνας Κόρι Σάκε σημειώνει ένα παράδειγμα από τη δεύτερη Κρίση του Βερολίνου το 1958. Καθώς η Σοβιετική Ένωση αμφισβήτησε ξανά το καθεστώς του Δυτικού Βερολίνου, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία εφάρμοσαν το “Live Oak”. 

Η ιδέα ήταν να εμπλακούν στον σχεδιασμό πυρήνων εκείνα τα μέλη του ΝΑΤΟ που ήταν πιο πιθανό να πολεμήσουν, δημιουργώντας ουσιαστικά ένα τετελεσμένο γεγονός για άλλα μέλη του ΝΑΤΟ. Μια τέτοια αντίληψη σήμερα θα σήμαινε την παροχή προνομίων στα αξιόπιστα μέλη του ΝΑΤΟ έναντι πιθανής προσπάθειας καθυστέρησης απο την Τουρκία.(Στο κείμενο: “Potential filibustering from Turkey”.Το filibuster είναι μια πολιτική διαδικασία κατά την οποία ένα ή περισσότερα μέλη ενός νομοθετικού σώματος παρατείνουν τη συζήτηση σχετικά με την προτεινόμενη νομοθεσία, έτσι ώστε να καθυστερήσει.)

Ο John Maurer, καθηγητής στρατηγικής στη Σχολή Προηγμένων Αεροπορικών και Διαστημικών Σπουδών στο Air University, Maxwell Air Force Base, εικάζει ότι οι μεταρρυθμιστές του ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν την εθελοντική αποχώρηση της Γαλλίας από τη διοίκηση του ΝΑΤΟ το 1966 ως ένδειξη ότι το να είσαι μέρος στη Συνθήκη του ΝΑΤΟ δεν εγγυάται αναγκαστικά τη συμμετοχή σε όλες τις δομές του ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα σε στρατιωτικό επίπεδο.

Το ΝΑΤΟ θα μπορούσε επίσης να μετακινήσει τη Χερσαία Διοίκηση του (LANDCOM) από τη Σμύρνη.

Σε περίπτωση που η Τουρκία ασκήσει βέτο στη μεταφορά μέσω της παρουσίας της στο Βορειοατλαντικό Συμβούλιο, το ΝΑΤΟ θα μπορούσε να απαντήσει εγκαθιστώντας μια παράλληλη διοίκηση και στη συνέχεια εγκαταλείποντας σιγά σιγά τη LANDCOM. Είτε έτσι είτε αλλιώς, το ΝΑΤΟ μπορεί να σηματοδοτήσει τη δυσαρέσκειά του για τις γελοιότητες του Ερντογάν αναθέτοντας τη νέα ή μεταφερόμενη δομή στην Αλεξανδρούπολη ή τη Στοκχόλμη.

Το ΝΑΤΟ μπορεί να κάνει την παρουσία της Τουρκίας στο Συμμαχία δυσάρεστη με άλλους τρόπους. Τα μέλη του ΝΑΤΟ θα μπορούσαν ανεπίσημα να αποκλείσουν τους Τούρκους από ορισμένους οργανισμούς αρνούμενοι τους διορισμούς Τούρκων. Εδώ, υπάρχει επίσης προηγούμενο, καθώς η Τουρκία χρησιμοποιεί τακτικά το βέτο της για να απαγορεύσει σε ομιλητές που επικρίνουν τον Ερντογάν να παρευρεθούν στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του ΝΑΤΟ. Ομοίως, όπως το «Five Eyes» επισημοποιεί την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ της Αυστραλίας, του Καναδά, της Νέας Ζηλανδίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και των Ηνωμένων Πολιτειών, ένας κώδικας «NATO Minus One» μπορεί να αποτρέψει την τακτική ανταλλαγή πληροφοριών με Τούρκους αξιωματούχους. Μια τέτοια κίνηση είναι συνετή δεδομένης τόσο της προθυμίας της Τουρκίας να στοχεύσει αντιφρονούντες σε όλη την Ευρώπη όσο και της υποστήριξής της στο Ισλαμικό Κράτος.

Η αποτελεσματική άμυνα απαιτεί εκτίμηση της πραγματικότητας. Η Τουρκία δεν παρέχει πλέον στο ΝΑΤΟ τα θεμέλια ή την αξία που είχε κάποτε. 

Η άρνηση για την ιδεολογία του Ερντογάν ή τον αντίκτυπό του στον τουρκικό στρατό μπορεί να είναι θανατηφόρα. Αντί να αγκαλιάσουμε ευσεβείς πόθους και να αναγνωρίσουμε την αδυναμία να εκδιωχθεί η Τουρκία, είναι καιρός...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Πήρε τα F-16 κι έγινε καλά

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΟΥΧΟΥ

Εντάξει. Ο Ερντογάν είναι καλά. Δεν είχε τίποτα που καθόταν ήσυχος τόσον καιρό. Δεν πρόλαβε να πάρει την έγκριση για τα F-16, αυτά που… υποτίθεται η Τουρκία δεν θα μπορεί να χρησιμοποιήσει εναντίον της Ελλάδας (μα ποιος τα σκέφτεται αυτά;..), και βρήκε τον παλιό καλό εαυτό του: άρχισε αμέσως πάλι να σκούζει όπως παλιά. Δεν είναι κι άσχημα, μας είχε λείψει κάπως. Άλλωστε, το παραμύθι του αναγεννημένου ειρηνόφιλου είναι επικίνδυνο καθώς κάποιοι (υποδύονται ότι) το πιστεύουν. Είπε λοιπόν το Σάββατο μιλώντας στη Σμύρνη: «Ο αγώνας μας δεν τελείωσε με την εκδίωξη του εχθρού από τα εδάφη μας, ρίχνοντάς τον στη θάλασσα στη Σμύρνη πριν από 100 χρόνια». Ε;..

Όμως γιατί να μην το πει; Ανταμείφθηκε πλουσιοπάροχα για τη στάση του όχι μόνον έναντι της Ελλάδας αλλά, πολύ περισσότερο, έναντι του ΝΑΤΟ. Μάλιστα ο γενικός γραμματέας της Συμμαχίας Στόλτενμπεργκ, μακράν ο φανατικότερος υποστηρικτής της Τουρκίας σε μία Συμμαχία την οποία η Άγκυρα έχει γονατίσει με τη στάση της στη διεύρυνση επί μήνες, την υπέδειξε ως παράδειγμα προς την Ουγγαρία!

Από την ημέρα που ξεκίνησε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο Ερντογάν δέχεται διεθνείς επικρίσεις ως δούρειος ίππος της Μόσχας στο ΝΑΤΟ. Δικαίως. Επιπλέον, σε κάθετη αντίθεση με το σύνολο του δυτικού κόσμου, Ευρώπης και Αμερικής, η Τουρκία όχι απλώς δεν καταδίκασε, αλλά υποστήριξε θερμότατα τη Χαμάς από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της στο Ισραήλ και μετά, επιτιθέμενη δε διαρκώς και οξύτατα σε Ισραήλ και Δύση.

Δηλαδή, αυτή η στάση δείχνει ότι για να γίνεσαι… παράδειγμα και να επιτυγχάνεις τους στόχους σου πρέπει να εκβιάζεις διαρκώς τους συμμάχους σου, να θέτεις σε κίνδυνο τους κοινούς σχεδιασμούς, να σηκώνεσαι συνοφρυωμένος από το τραπέζι των νατοϊκών συνόδων και να πηγαίνεις στο Σότσι να τα πείτε μες στην καλή χαρά με τον παλιόφιλο τον Πούτιν ή, τώρα, να ψηφίζεις το «ναι» για τη Σουηδία την Τρίτη έπειτα από μία οδύσσεια και την Τετάρτη, 24 ώρες αργότερα, να ανακοινώνεις ότι αναμένεις στην Άγκυρα τον πρόεδρο του Ιράν.

Η αντιμετώπιση της Τουρκίας μετά όσα έχουν συμβεί θα πρέπει να καταστεί πεδίο ανησυχίας για την ελληνική κυβέρνηση, καθώς εξελίσσεται ένας διάλογος για τον οποίο επικρατεί σιγή ασυρμάτου σε ώρα τουρκικής… αποθέωσης για την Άγκυρα απλώς επειδή σταμάτησε επιτέλους, προς στιγμή, να υπονομεύει τη Συμμαχία, στην οποία ανήκει, υπέρ του αντιπάλου της. Προφανώς η Άγκυρα απολαμβάνει και πάλι ένα υπερτιμημένο καθεστώς το οποίο πιθανότατα επιχειρεί να αξιοποιήσει στη διαπραγμάτευση με την Ελλάδα.

 

Άλλωστε, κάτι τέτοιο συνιστά και τη μοναδική δυνατή εξήγηση για την «ησυχία» του Ερντογάν επί τόσους μήνες, κατά τους οποίους μετακινήθηκε, υποτίθεται, από το «θα τους πετάξουμε στη θάλασσα» (που το… θυμήθηκε πάλι), τη ρητορική περίπου είκοσι ετών, για να οδηγηθεί στο «δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε, εμείς κι εσείς είμαστε ένα»… Αυτό δεν εξηγείται ούτε και από το πράσινο φως για τα F-16, αλλά ούτε και θεραπεύεται με το ελληνικό εξοπλιστικό που ακολούθησε.

Άραγε αυτό συμβαίνει χωρίς κανείς να αναρωτιέται στην Αθήνα το γιατί;

Μα είναι αδύνατον, καθώς στην καρδιά της κυβέρνησης ξέρουν (;) φυσικά τι διαπραγματεύονται.

Ένα άλλο πολύ πιεστικό ερώτημα όμως, που εγείρεται ευθέως από τα ίδια τα γεγονότα, είναι και αν ξέρουν τι κάνουν. Πριν στεγνώσει το μελάνι της πολυδιαφημισμένης «Διακήρυξης των Αθηνών», που με περισσή σπουδή υπέγραψε με την Τουρκία πιστοποιώντας την παραπάνω δήθεν «νέα εποχή», η Ελλάδα τρέχει τώρα με επιστολή στον ΟΗΕ να σταματήσει τη Λιβύη από την επέκταση της ΑΟΖ της, η οποία είναι απόρροια του παράνομου τουρκολιβυκού συμφώνου και εξόφθαλμα κίνηση υπό την καθοδήγηση της Άγκυρας.

Αυτή η παράνοια…

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Χρόνο αγοράσαμε με τον Ερντογάν

 

Του Κώστα Στούπα

Η τουρκική εθνοσυνέλευση αποφάσισε να εγκρίνει την είσοδο της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Είναι προφανές πως η Τουρκία έχει λάβει  διαβεβαιώσεις πως τα αιτήματά της θα ικανοποιηθούν. Το πώς και το πότε θα γίνει αυτό, παραμένει άγνωστο, καθώς τα αιτήματα που αφορούν τα F-16 θα πρέπει να εγκριθούν και από το Κογκρέσο.

Η Τουρκία παραμένει πολύτιμος σύμμαχος για τη Δύση και γι’ αυτό θα κάνει πολλές υποχωρήσεις και πολλές πράξεις κατευνασμού για να τη διατηρήσει.

Την εβδομάδα που πέρασε ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, κατά την παραλαβή νέων πλοίων από το πολεμικό ναυτικό της γείτονος, δεν παρέλειψε να μας υπενθυμίσει πως τα στρατηγικά σχέδια για την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, παραμένουν αναλλοίωτα.

Μπορεί προς το παρόν, για λόγους τακτικής, η Ελλάδα να έχει βγει από το κάδρο των διεκδικήσεων και αντιπαραθέσεων, παραμένουν όμως  το Ισραήλ, οι Κούρδοι, η Συρία κλπ. και είναι θέμα χρόνου να επανέλθει με μεγαλύτερη ένταση.

Το πλέον ενδιαφέρον στοιχείο της ομιλίας του Τούρκου προέδρου ήταν πως:  "Το 2022, το μέγεθος του προϋπολογισμού των αμυντικών μας προγραμμάτων ήταν 5,5 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ σήμερα το ίδιο ποσό έχει αυξηθεί 16 φορές και έχει φτάσει περίπου τα 90 δισεκατομμύρια δολάρια".

To 2022 το ΑΕΠ της Τουρκίας ήταν περί τα 900 δισ. δολάρια. Αυτό σημαίνει πως ξοδεύει περίπου το 10% του ΑΕΠ σε αμυντικές δαπάνες. Αυτό, την ώρα που η ισοτιμία του εθνικού της νομίσματος έχει περάσει τις 30 λίρες ανά δολάριο και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της δυσκολεύεται να εξασφαλίσει τα απαραίτητα για τη διαβίωση.

Οι προθέσεις και οι στόχοι της Τουρκίας είναι προφανείς:

Το τεράστιο πρόγραμμα αμυντικού εξοπλισμού της  θυμίζει τα αντίστοιχα χωρών όπως η Γερμανία, η Ιταλία και η Ιαπωνία τη δεκαετία του ’30, όταν κυοφορούσαν τον πόλεμο των αναθεωρητικών τους επιδιώξεων.

Οι δημοκρατίες της Δύσης, όπως έκαναν και τη δεκαετία του ’30 με τον Χίτλερ και τη Γερμανία, προσπαθούν να κατευνάσουν τον Ερντογάν, παραχωρώντας του χωρίς αντίσταση μέρος από αυτά που διεκδικεί.

Το πιθανότερο είναι πως όπως και τη δεκαετία του ’30 οι αναθεωρητικές δυνάμεις δεν θα περιοριστούν σε ό,τι τους παραχωρούν, προκειμένου να κατευνάσουν την όρεξή τους, αλλά θα απαιτήσουν μερίδιο στην παγκόσμια ισχύ ανατρέποντας τη μεταπολεμική και μεταψυχροπολεμική τάξη των πραγμάτων.

Κατά συνέπεια δεν πρέπει να υπερτιμούμε το πρόσφατο σύμφωνο φιλίας της Τουρκίας με την Ελλάδα. Η αξία δεν μοιάζει να είναι μεγαλύτερη από το χαρτί της συμφωνίας του Μονάχου που ανέμιζε ο τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας, μετά την επιστροφή του από την πρωτεύουσα της Βαυαρίας, όπου είχε αποσπάσει ψεύτικες διαβεβαιώσεις από το Χίτλερ και το Μουσολίνι.

 

Επί τις ουσίας τόσος εμείς όσο και η Τουρκία χρόνο αγοράσαμε.

Η Ελλάδα πρέπει να εντείνει τα προγράμματα εξοπλισμού και αναδιάρθρωσης των ενόπλων δυνάμεων. Βέβαια, αν οι αμυντικές δαπάνες της Τουρκίας έχουν φτάσει στα 90 δισ., όπως υποστηρίζει ο Ερντογάν, η Ελλάδα με 4-5 δισ. τον χρόνο από τα οποία τα 2/3 πάνε σε αμοιβές προσωπικού θα πρέπει να προβληματίζεται. Πόσο μάλλον που πολλά στελέχη των ενόπλων δυνάμεων παραιτούνται γιατί βρίσκουν πλέον καλύτερες οικονομικές απολαβές εκτός.

Οι καμπάνες λοιπόν συνεχίζουν να  ηχούν προειδοποιητικά και...

 

ΝουΔο-γαλαζαίικης εθνικής ξεφτίλας κωμωδία

 

 

Αριστερο-Δεξιών εθνικών σουργελαράδων κωμωδία

 

 

 

ΙΜΙΑ 31/1/1996: ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑΜΕ. ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ.

 

"Επίγεια σοφία"

 

Αφιερωμένη στη μνήμη των Ελλήνων Ηρώων που έπεσαν σαν σήμερα στα ΙΜΙΑ πριν απο 28 χρόνια...

 

Ευτυχώς που το αίμα δεν παίρνει οδηγίες απ' το μυαλό,ευτυχώς που μονάχα με την καρδιά έχει να κάνη,
που η καρδιά το κινεί,
γιατί ποιος ξέρει τι τσιγγουνιές εκείνο θα μας έκανε,
τι υπολογισμούς στις πιο κρίσιμες στιγμές
όταν θάπρεπε οπωσδήποτε να βάψουμε την άσφαλτο
κόκκινη,
όταν θάπρεπε οπωσδήποτε να πιτσιλλίσουμε τους τοίχους κόκκινους.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ Κύπριος ποιητής

 

 

Ω ξειν’ αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.

Επιτύμβιο για τους 300 που έπεσαν στις Θερμοπύλαις 

Σαν σήμερα (31/1/ΧΧΧΧ)

 

1865: Το Αμερικανικό Κογκρέσο ψηφίζει Συνταγματική τροπολογία που καταργεί την δουλεία.

1914: Οι Μεγάλες Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροoυγγαρία, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Ρωσία) γνωστοποιούν στην Ελληνική Κυβέρνηση ότι παραχωρούν και νομικώς στην Ελλάδα τα νησιά του Αιγαίου, μόνον εφόσον αποσύρει τις δυνάμεις της από τη Βόρεια Ήπειρο και τη νήσο Σάσωνα.

1976: Απαγορεύεται στην Πλάκα η λειτουργία καταστημάτων που χρησιμοποιούν ενισχυτές ήχου.

1996: Κορυφώνεται η Κρίση στα Ίμια. Τρείς Έλληνες ήρωες (Καραθανάσης - Βλαχάκος - Γιαλοψός ) πέφτουν στο καθήκον με το ελικόπτερό τους υπέρ πατρίδος

2004: Για πρώτη φορά στα ιατρικά χρονικά μεταμοσχεύονται σε άνθρωπο οκτώ όργανα (ήπαρ, στομάχι, δύο νεφρά, μικρό και μεγάλο έντερο, πάγκρεας και σπλήνα) Πρόκειται για την ιταλίδα Αλέσια Ντι Ματέο ή οποία ήταν βρέφος επτά μηνών. Η επέμβαση πραγματοποιείται απο τον έλληνα χειρουργό Ανδρέα Τζάκη στο Μαϊάμι. Η ασθενής θα ζήσει ακόμη ένα χρόνο.

1797: Γεννιέται ο Φραντς Σούμπερτ, αυστριακός συνθέτης.

1982: Γεννιέται η Έλενα Παπαρίζου,

1828: Πεθαίνει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας.

2013: Φεύγει σε ηλικία 89 ετών η  ηθοποιός του θεάτρου, η Βίλμα Κύρου.  

 

 

 

 

 

 

2021 Πέθανε σε ηλικία 75 ετών ο πρώην υφυπουργός και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Αδάμ Ρεγκούζας

 

 

 

2022: Aφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 68 ετών, μετά από σύντομη νοσηλεία στην εντατική λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου  ο σπουδαίος συνθέτης Νίκος Αντύπας