Πολύ περισσότερο από δήλωση

Tης Μαριλιας Παπαθανασιου

 Πρέπει η Γαλλία να θεσπίσει νόμο για την απαγόρευση της μπούργκας, του ενδύματος που καλύπτει το πρόσωπο και το σώμα και το οποίο φορούν ορισμένες μουσουλμάνες, ή όχι;

Μετά την εισήγηση της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής αυτή την εβδομάδα στη γαλλική Εθνοσυνέλευση, η οποία πρότεινε την απαγόρευση της μπούργκας σε δημόσιους χώρους (στα μέσα μεταφοράς, τα νοσοκομεία και την εκπαίδευση), η συζήτηση έχει ανάψει για τα καλά. Η κυβερνώσα γαλλική Δεξιά εμφανίζεται διχασμένη μεταξύ της πλήρους απαγόρευσης και της μερικής, του μέτρου, δηλαδή, που προτείνει η επιτροπή. Οι αντιπολιτευόμενοι Σοσιαλιστές, ενώ καταδικάζουν «απερίφραστα» τη μπούργκα, αρνούνται να εμπλακούν στη διαδικασία νομοθέτησης γιατί αυτό, λένε, θα εξυπηρετήσει τον διάλογο περί εθνικής ταυτότητας που διεξάγει η κυβέρνηση και στον οποίο ανθίστανται σθεναρά.

Αργά ή γρήγορα όμως η Γαλλία, η χώρα με τους περισσότερους μουσουλμάνους στην Ευρώπη -περί τα πέντε εκατομμύρια, το 10% του πληθυσμού της- θα αναγκαστεί ενδεχομένως και να νομοθετήσει επί της μπούργκας. Και λέμε θα αναγκαστεί, γιατί πληθαίνουν τα περιστατικά του περιώνυμου ριζοσπαστικού Ισλάμ και των εκφραστών του, οι οποίοι, αφού αρνούνται να συμμορφωθούν με τις αρχές της δημοκρατίας, ίσως το πράξουν, αν τους αναγκάσει ο νόμος της χώρας στην οποία επέλεξαν να ζουν. Ως ένα τέτοιο ακραίο περιστατικό, αναφέρουμε ενδεικτικώς την περίπτωση της ηθοποιού και θεατρικής συγγραφέως, Ρεανά, αλγερινής καταγωγής, την οποία, στις 12 Ιανουαρίου, στο Παρίσι, φανατικοί ισλαμιστές περιέχυσαν με βενζίνη προσπαθώντας να την κάψουν ζωντανή (!) επειδή είναι «άπιστη».

Εχει κανείς αμφιβολία ότι αυτοί που επιτέθηκαν στη Ρεανά, και την κάθε Ρεανά, επιχαίρουν όταν βλέπουν γυναίκες καλυμμένες με μπούργκα από την κορυφή ώς τα νύχια; Εχει κανείς αμφιβολία ότι το συγκεκριμένο ρούχο δεν είναι απλώς ένα ένδυμα, ότι είναι σύμβολο; Και ότι ως τέτοιο, δηλώνει ευσέβεια και υποταγή όπως την αντιλαμβάνονται ορισμένοι;

Η συζήτηση για την μπούργκα δεν αφορά την ελευθερία της έκφρασης, όπως προσπαθεί να μας πείσει ένα τμήμα της Αριστεράς. Δεν αφορά την επιλογή συγκεκριμένων ενδυματολογικών προτύπων. Αν επρόκειτο γι’ αυτό, δεν θα το συζητούσαμε. Δεν υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ της μπούργκας και της μίνι φούστας και των μικρών μαγιό που λάνσαραν οι γυναίκες στους τροπικούς. Γιατί ούτε με τις μίνι φούστες ούτε με τα βραζιλιάνικα μαγιό, οι γυναίκες κάνουν πλέον κανενός είδους πολιτική δήλωση - μπορεί να έκαναν το 1970, όχι όμως το 2010. Αντίθετα, η μπούργκα είναι από μόνη της κάτι πολύ περισσότερο από δήλωση, είναι τείχος. Στην ιστορία της η Δύση έχει δώσει μάχες για να γκρεμίσει διαφόρων ειδών τείχη. Γιατί θα πρέπει να σταματήσει το γκρέμισμα ενός ακόμη τείχους έστω και αν αυτό έχει τη μορφή ενδύματος;