Αυτές τις μέρες παρακολουθώ πάντα τις ψηφοφορίες για την ανάδειξη του κορυφαίου αθλητή της χρονιάς στην Αμερική και την Ευρώπη. Βρίσκω ότι αυτού του τύπου οι διαδικασίες είναι – ειδικά για τους αθλητικογράφους και τους φιλάθλους που συνήθως ψηφίζουν – καταστάσεις κάπως ψυχαναλυτικές: πιο πολύ και από το να χρησιμοποιούμε την όποια ψυχρή λογική μας, αυτό που κάνουμε στις ανασκοπήσεις μας είναι να βγάζουμε αυθόρμητα από μέσα μας τις εικόνες που μας σημάδεψαν ή μας στοίχειωσαν.
Ο Μπεν Τζόνσον, ο Καναδός μεγάλος αμαρτωλός στην ιστορική κούρσα των Ολυμπιακών της Σεούλ που πιάστηκε ντοπέ, έτρεξε τότε τα 100 μέτρα σε 9.84: το ρεκόρ του ακυρώθηκε μεν, πλην όμως ατύπως υπήρξε για χρόνια το όριο του ανθρώπινου είδους. Η άτυπη αυτή επίδοση έμεινε ακατάρριπτη για έντεκα χρόνια: τη βελτίωσε μόλις το 1999 ο Αμερικανός Μορίς Γκριν στην Ελλάδα και στα «Τσικλητήρεια»!
Και οι υποψίες για χρήση αναβολικών; Αν πριν από δεκαπέντε χρόνια έλεγες ότι θα εμφανιζόταν ένας δίμετρος σπρίντερ και θα έκανε παγκόσμια ρεκόρ στο κατεξοχήν εκρηκτικό αγώνισμα, θα σε περνούσαν για τρελό. Στο Παγκόσμιο της Γερμανίας ο Μπολτ εμφανίστηκε πιο αδύνατος από ό,τι ήταν στο Πεκίνο, πιο μυώδης. Οι υποψίες για χρήση αναβολικών δεν καταρρίπτονται από το ότι προέρχεται από μια χώρα όπως η Τζαμάικα με τεράστια παράδοση στις ταχύτητες, ούτε από το ότι ήταν πρωταγωνιστής σε όλα τα παγκόσμια πρωταθλήματα Νέων ήδη από τα δεκαπέντε του: αυτά ισχύουν και για πολλούς ντοπαρισμένους.
Στις νίκες του, σε όλα τα σχετικά γκάλοπ των ημερών καταλαβαίνεις πως όλοι βλέπουν σε αυτόν έναν αθλητή μιας νέας εποχής: σε είκοσι χρόνια, πιθανότατα όλοι οι σπρίντερ θα είναι μαύροι, μυώδεις, εκρηκτικοί όπως πάντα και ταυτόχρονα δίμετροι.
Και θα μας θυμίζουν τον πρώτο που είδαμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου