Κεμαλιστές, Ισλαμιστές και Ελλάδα

Παλαιότερο αλλα πάντα επίκαιρο άρθρο

Του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΔΗΜΟΥ

(Αντγου ε.α., Επίτιμου Διοικητή Στρατιάς και Αρχηγού ΓΕΕΦ)

Ποτέ δεν συντάχθηκα με όλους τους μελετητές που εξαρτούσαν το μέλλον της Τουρκίας από το αποσχιστικό κίνημα των Κούρδων. Είχα και έχω πάντα την εντύπωση ότι έχουν πολλά κοινά οι δυο λαοί, με κύριο συγκολλητικό τη θρησκεία που τους δένει. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η τεράστια βοήθεια που δώσανε οι Κούρδοι στον Κεμάλ κατά των Ελλήνων το 1920, που στην ουσία ήταν κατά των συμφερόντων τους, που πηγάζανε από τη συνθήκη των Σεβρών.

O Μουσταφά Κεμάλ ήταν αναμφισβήτητα η τεράστια πολιτική και στρατιωτική φυσιογνωμία που έσωσε τη Τουρκία από την πλήρη διάλυση και από πολυεθνική αυτοκρατορία τη μετέτρεψε σε εθνικό κράτος με τυφλό εθνικό φανατισμό. Αυτός ο φανατισμός που εκτονώνεται με τις άγριες σφαγές και τις εθνοκαθάρσεις, είναι το κύριο συστατικό επιβίωσης και διόγκωσης του τουρκικού κράτους. Οι μεταρρυθμίσεις του Κεμάλ ήταν πρωτοφανείς για ένα ισλαμικό κράτος και ακόμα περισσότερο προκειμένου περί Τουρκίας. Ο τουρκικός λαός και η θρησκευτική νομενκλατούρα αλλά και οι σουλτάνοι, οι αγάδες και οι προύχοντες δεν ήταν σε θέση να δεχθούν αυτήν την πλημμυρίδα των καίριων αλλαγών. Ειδικά η μάζα του τουρκικού λαού με την αμάθεια, τη δεισιδαιμονία του και το βαθύ θρησκευτικό του συναίσθημα ήταν αδύνατο να καταλάβει και να προσαρμοστεί σε τέτοιες τεράστιες αλλαγές.

Οι Κεμαλιστές
Η επανάσταση των Νεοτούρκων έδωσε την ευκαιρία στους Κεμαλιστές να γίνουν κύριοι της καταστάσεως. Ο Κεμάλ με το φωτοστέφανο των μεγάλων στρατιωτικών του νικών κατάφερε να γίνει ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Τουρκίας, Ατατούρκ πατέρας των Τούρκων. Κάτω από αυτήν τη λάμψη φυτεύτηκαν οι μεταρρυθμίσεις του, οι οποίες ουσιαστικά άλλαζαν την υφή του τουρκικού κράτους, δεν ήταν όμως δυνατόν να εκδηλωθεί οποιαδήποτε αντίδραση σε ό,τι πρόσταζε ο μεγάλος ηγέτης.

Ο Κεμάλ κατήργησε το Χαλιφάτο, εγκατέστησε Δημοκρατία με πρόεδρο τον ίδιο, δημιούργησε τη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση και το Εθνικό Συμβούλιο δίνοντας στρατιωτικό χαρακτήρα στη διοίκηση, κατήργησε το ισλαμικό κανονικό δίκαιο, προχώρησε στην αποθρησκευτοποίηση του κράτους, κατάργησε τα μουσουλμανικά θρησκευτικά τάγματα, όπως και το Ισλαμικό ημερολόγιο, αφήρεσε το φέσι και τη μαντίλα, και κατάργησε το αραβικό αλφάβητο, βάζοντας στη θέση του το λατινικό. Η Τουρκία λοιπόν μαζί με την ανατολίτικη ραθυμία της έχασε και τις ρίζες της. Αυτός ο εξευρωπαϊσμός κολάκευσε και δημιούργησε ελπίδες στους δυτικούς για μια νέα εκπολιτισμένη Τουρκία και γι' αυτό η Κεμαλική Τουρκία απέκτησε ισχυρές προσβάσεις στη Δύση.

Ο Κεμάλ πρωτοστάτησε στις σφαγές των μειονοτήτων, με την αλησμόνητη κραυγή του «Η Τουρκία για τους Τούρκους», χρησιμοποίησε σαν εργαλείο τη λεγόμενη ελληνοτουρκική φιλία, αλλά ποτέ δεν πίστεψε σ' αυτήν.

Αμέσως μετά τη συνθήκη της Λωζάννης (30 Ιαν. 1925) εξεδίωξε με την πρόφαση των εταμπλί (γαλλιστί οι εγκατεστημένοι) τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντίνο τον 6ο από την Κωνσταντινούπολη. Τα εγκλήματά του κατά του Ελληνισμού ήταν συνεχή, σχεδιασμένα και αποτρόπαια. Άλλωστε, η νίκη κατά των Ελλήνων τον είχε θεοποιήσει στον τουρκικό λαό. Οι Κεμαλιστές, τηρώντας τους θεσμούς και τις παρακαταθήκες του Κεμάλ, δεν θα επιτρέψουν ποτέ επιστροφή στο ισλαμικό καθεστώς.

Όσοι πιστεύουν ότι οι Κεμαλιστές είναι κατά της εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ, κάνουν μεγάλο λάθος. Είναι κατά της εισόδου με το άρμα των Ισλαμιστών, νυν Ερντογάν.

Το μεγάλο πρόβλημα των Κεμαλιστών ήταν και παραμένει η φράξια των Ισλαμιστών μέσα στο τουρκικό στράτευμα. Κάθε χρόνο περίπου 200-300 στελέχη των ενόπλων δυνάμεων διώκονται για τα ισλαμικά τους φρονήματα.

Ισλαμιστές
Ασφαλώς και δεν εκριζώθηκε το θρησκευτικό συναίσθημα από τον τουρκικό λαό. Παραμένει πιεσμένο και συσπειρωμένο σαν ένα δυνατό ελατήριο, που είναι έτοιμο να εκτιναχθεί μόλις βρει την ευκαιρία. Αν λόγω Κεμάλ, ή λόγω των επιτυχιών του τουρκικού στρατού, η ευκαιρία δεν δόθηκε ακόμα, τούτο δεν σημαίνει ότι δεν θα δοθεί και στο μέλλον.

Η αλήθεια είναι ότι πάντα υπέβοσκε στην Τουρκία η παλινόρθωση του Ισλαμισμού, με τη μορφή του θεοκρατικού κράτους. Στις μέρες μας τον ρόλο αυτόν τον έχει επωμισθεί το κυβερνών κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), το οποίο γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο έχει πάρει μια πολύ ισχυρή πλειοψηφία από τον τουρκικό λαό. Οι Κεμαλιστές αντιδρούν, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι ένα και μόνο σκαλοπάτι αν κατέβουν από το επίπεδο που προσδιόρισε ο Κεμάλ, οι εξελίξεις θα είναι ανεξέλεγκτες.

Μια δήλωση που αγνοήθηκε από τους εδώ μελετητές ήταν αυτή του Φιράτ Ντεγκίρ, που είναι ο νούμερο δύο του ΑΚΡ. «Οι μεταρρυθμίσεις του Κεμάλ τραυμάτισαν την τουρκική κοινωνία. Μέσα σε μια νύχτα άλλαξε το ντύσιμο του λαού και τη γλώσσα του», είπε ο Ντεγκίρ στους «New York Times».

Απίστευτη δήλωση αλλά πιο απίστευτη η δήλωση-αντίδραση των Κεμαλιστών. «Θέλουν να πάρουν εκδίκηση για τις μεταρρυθμίσεις του Ατατούρκ. Στόχος τους είναι ο Κεμάλ και η Δημοκρατία που ίδρυσε», δήλωσε ο αντιπρόεδρος του λαϊκού κόμματος (CHP) και λακές των Κεμαλιστών Ονούρ
Οϊμέν.

Οι δύο αυτές δηλώσεις είναι παραστατικότατες του χάσματος που χωρίζει Κεμαλιστές και Ισλαμιστές

Η σύγκρουση
Οι Κεμαλιστές γνωρίζουν καλά ότι το κόκκινο πανί των Ισλαμιστών που αποτελούν το ΑΚΡ είναι ο Κεμάλ. Μάλιστα, οι κοσμικοί κατηγορούν το κυβερνών κόμμα ότι έχει μυστική ατζέντα (και όντως την έχει) με στόχο την ίδρυση ισλαμικού κράτους. Αισθάνονται ότι οι δηλώσεις του Ντεγκίρ δικαιώνουν τους φόβους τους, γι' αυτό έγιναν πιο απειλητικοί, ζητώντας απαιτητικά το άμεσο κλείσιμο του ΑΚΡ. Ασφαλώς ματαιοπονούν, γιατί στη θέση του ΑΚΡ το ποτάμι των Ισλαμιστών θα φέρει κάποιο άλλο ισλαμικό κόμμα και στη θέση του Ρετζέπ κάποιον άλλο πιθανώς Φιράτ, πιο φανατικό, πιο θαρραλέο και πιο αποτελεσματικό. .

Τα ποτάμια ποτέ δεν γυρίζουν προς τα πίσω και οι μεταρρυθμίσεις του Κεμάλ είναι σίγουρο ότι κλείσανε τον κύκλο τους, έστω και αν πάρουν κάποιες παρατάσεις λόγω της δικτατορίας των Κεμαλιστών.

Η σύγκρουση όποτε κι αν έρθει θα είναι πολύ βίαιη. Αυτή η σύγκρουση θα αποτελέσει και τη θρυαλλίδα της κουρδικής βόμβας. Σίγουρα, αν η Τουρκία στα χρόνια που πέρασαν είχε μια εθνική ατυχία, οι εξελίξεις θα είχαν ήδη συντελεσθεί. Όμως ο από μηχανής θεός της Τουρκίας, που δυστυχώς ήταν πάντοτε η Ελλάδα, την έσωσε από τις περιπέτειες.

Κάθε επιτυχία του τουρκικού στρατού (1922, 1974, Ύμια, Οτσαλάν) κατά του ελληνικού αποτελούσε και μια παράταση ζωής για το κοσμικό κράτος, αφού για τους Τούρκους κάθε επιτυχία κατά των Ελλήνων είναι μέσα στα όνειρά τους. Εκτιμάται ότι η σύγκρουση τελικά θα 'ρθει, όμως αυτού του είδους τα κοινωνικά φαινόμενα έχουν σαν μονάδα χρόνου τα ανθρωποέτη, καθένα από τα οποία ισούται με περίπου τριάντα ημερολογιακά. Αναγκαστικά θα περιμένουμε.

Η Ελλάδα
Το μεγαλύτερο ψέμα μετά την ελληνοτουρκική φιλία, με το οποίο ταΐστηκε ο ελληνικός λαός, είναι ότι μια Ισλαμική Τουρκία είναι πιο επικίνδυνη από την Κεμαλική. Από αναρρήσεως του Κεμάλ στην εξουσία ο Ελληνισμός συρρικνώνεται επικίνδυνα. Βέβαια αυτή η θεωρία προέρχεται και από τις ΗΠΑ, που για δικούς τους σοβαρούς λόγους δεν θέλουν επάνοδο στο θεοκρατικό καθεστώς. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ το τονίζει προκλητικά αυτό κατά καιρούς, ακόμα και εις βλάβη των ελληνικών συμφερόντων.

Παραλλαγή αυτής της θεωρίας είναι και η θεωρία της εξημέρωσης του θηρίου, με την είσοδο των Τούρκων στην ΕΕ. Δεν βάλαμε μυαλό με την ανείπωτη καταστροφή του μικρασιατικού Ελληνισμού, δεν συνετιστήκαμε με την Κύπρο, ούτε και το Αιγαίο μάς δίδαξε κάτι, τώρα ήρθε η σειρά της Θράκης. Τι άλλο θέλουμε για να αντιληφθούμε το βαθύ μίσος των Τούρκων;

Πότε θα σταματήσουμε τις ανοησίες, άλλο τουρκικός λαός και άλλο στρατοκρατία; Δείτε πώς φανατίζουν ακόμα και τα παιδιά του Δημοτικού.

Πιστεύω ότι μια σύγκρουση Κεμαλιστών και Ισλαμιστών συμφέρει την Ελλάδα. Αυτού του είδους η σύγκρουση θα φέρει και κατάτμηση του τεράστιου χώρου που καταλαμβάνει το τουρκικό κράτος. Εκεί βρίσκεται και το συμφέρον της Ευρώπης.