Του Ρούσσου Βρανά
Πριν από 50 χρόνια όταν μας μιλούσαν για την πείνα στον κόσμο, πιστεύαμε ακόμη στην πρόοδο. Και δεν μπορούσαμε να φανταστούμε, τότε που ο άνθρωπος έκανε τα πρώτα του βήματα στο Φεγγάρι, πως στις αρχές του επόμενου αιώνα θα βλέπαμε στις πιο φτωχές πολιτείες του κόσμου ταραχές από πεινασμένους ανθρώπους και στις πιο πλούσιες πολιτείες αγρότες να καίνε τις σοδειές τους στους δρόμους.
Ο κόσμος μας πηγαίνει ανάποδα. Ποτέ άλλοτε, από τότε που άρχισε η ιστορία της ανθρωπότητας, δεν έπεφταν να κοιμηθούν νηστικοί τόσοι πολλοί άνθρωποι όσοι σήμερα. Σε ένα δισεκατομμύριο τους ανεβάζει ο ΟΗΕ. Ένα δισεκατομμύριο άνδρες, γυναίκες και παιδιά. «Είμαστε άραγε εμείς στις πλούσιες δυτικές κοινωνίες μας προφυλαγμένοι από την πείνα;» αναρωτιέται ο Ντομινίκ Ντελπιρού στην εφημερίδα «Λα Ντεπές». «Μέσα σε μισό αιώνα, η γεωργία των χωρών μας έκανε τεράστια βήματα και τάισε μπόλικα στόματα. Με τίμημα όμως μια τεχνολογική και ανθρώπινη μετάλλαξη που απέσπασε τους αγρότες από την πατροπαράδοτη παραγωγή και τους ενσωμάτωσε στον γιγάντιο μηχανισμό της ευρωπαϊκής γεωργικής βιομηχανίας. Ύστερα πέρασε ο νεοφιλελεύθερος θεριστής». Και από τότε, αυτοί που μας έτρεφαν έμειναν χωρίς καμιά προστασία. Στο έλεος της τύχης και των καιρών, όπως ακριβώς οι πρόγονοί τους. Το ίδιο ευάλωτοι όσο και οι Αφρικανοί καλλιεργητές. Αιχμάλωτοι του συστήματος. Μια χούφτα γιγάντιες επιχειρήσεις επέβαλαν τη συγκέντρωση και τον έλεγχο της παραγωγής και της διανομής τροφίμων. Και έτσι, όπως έγραψε ο οικονομολόγος Ουίλιαμ Γκρέιντερ στο αμερικανικό περιοδικό «Νέισον», μια νέα φεουδαρχία «μετέτρεψε τους αγρότες σε δουλοπάροικους στην ίδια τους τη γη».
Η κοινή ευρωπαϊκή αγροτική πολιτική όξυνε τις ανισότητες μεταξύ των αγροτών. Το 70% των αγροτικών ενισχύσεων κατέληξε στα χέρια του 20% των μεγαλύτερων αγροτοβιομηχανικών επιχειρήσεων. Έτσι, σε παραδοσιακά αγροτικές χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Ελλάδα ο ενεργός αγροτικός πληθυσμός αποδεκατίστηκε: μειώθηκε στο ένα πέμπτο από αυτό που ήταν το 1950. Ο κόσμος μας σίγουρα πηγαίνει ανάποδα. Γιατί ενώ στις χώρες μας ο αγροτικός πληθυσμός μειώνεται επικίνδυνα, το ίδιο επικίνδυνα λιγοστεύουν και τα αποθέματα σε τρόφιμα. Στην Αυστραλία, τον Καναδά, τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση μειώνονται σταθερά τα τελευταία χρόνια: 47,4 εκατ. τόνοι το διάστημα 2002- 2005, 37,6 εκατ. τόνοι το 2007, 27,4 εκατ. τόνοι το 2008. Ποιο χέρι θα μας ταΐσει αύριο μεθαύριο;
Οι αγρότες είναι οργισμένοι. Οι ρίζες τους είναι βαθιές στο χώμα που δουλεύουν, όσο χρειάζεται για να μπορούν να καταλαβαίνουν ότι ο κόσμος μας πηγαίνει ανάποδα. Είναι ένας κόσμος με κυκλώματα διανομής που τους στραγγαλίζουν και με τρόπους παραγωγής που θέλουν να τους μετατρέψουν σε εξαρτήματα των μεγάλων αγροτοβιομηχανικών επιχειρήσεων. Αυτοί που θα τους άξιζε να ήταν οι πρώτοι, έχουν καταντήσει οι έσχατοι, στο καθημερινό τους σφιχταγκάλιασμα με τη φύση για να εξασφαλίσουν στην ανθρωπότητα τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου