Του Γιώργου Βέλτσου
Με την αρχή «Φορολογείται η χρήση και όχι η κατοχή», δεν θα υπάρχει λόγος να αγοράζουμε αυτοκίνητα. Θα τα καμαρώνουμε στις βιτρίνες της Συγγρού και αντί να τα παρκάρουμε στο φορολογούμενο υπόγειο θα τα βλέπουμε στην τηλεόραση από τον ημιυπαίθριο.
Πολλά θα είχε να μάθει διά βίου η κ. Διαμαντοπούλου εάν ενίσχυε τα ετοιμοθάνατα Κέντρα Ερευνών. Ότι φερ΄ ειπείν μ΄ έναν ψηφιακό κλώνο στην αγορά θα βοηθούσε τον κ. Λοβέρδο να λύσει μακροπρόθεσμα το Ασφαλιστικό, αφού οι εργαζόμενοι θα έμεναν στο σπίτι. Οπότε, και οι συνέπειες ως προς τη μόλυνση του περιβάλλοντος θα ενθουσίαζαν την κ. Μπιρμπίλη.
Εάν μάλιστα αποχαρακτήριζε και μερικά διατηρητέα, όπως η Βουλή, τα 2,5 τ.μ. αστικού πρασίνου ανά κάτοικο θα έφταναν τα 10 τ.μ., πράγμα επικίνδυνο διότι θα επιβαρύνονταν αυτομάτως η κ. Μπατζελή με νέες εντός πόλεως καταλήψεις της οδού Σταδίου από νεοαγρότες με Τσερόκι.
Κάθε σενάριο τρόμου, εάν η Ελλάδα δεν εξυπηρετήσει το χρέος της θα απεσύρετο αμέσως από τους ευρωκράτες. Και είναι φυσικό, βλέποντας οι ιθύνοντες των Βρυξελλών πως φορολογούμε τη χρήση - δηλαδή βάζουμε περίπου τέλος στην «αξία χρήσης», μια που όλοι θα τα έχουμε όλα με τα μάτια- θα αναγκάζονταν να απεμπλέξουν τις μεταβλητές του πληθωρισμού και της ανεργίας από τη λεγόμενη εξίσωση της αύξησης.
Τότε, με εμπροσθοβαρείς κινήσεις, όπως θα έλεγε η κ. Κατσέλη αναλογιζόμενη τον Πάγκαλο, θα επιτυγχάναμε πανευρωπαϊκά το optimum: ως κινητήρα της διεθνούς οικονομίας θα προτείναμε αυτό για το οποίο τώρα κρινόμαστε. Την παραοικονομία! Δηλαδή την ευέλικτη και επινοητική εκείνη κατάσταση που υπάρχει ήδη διεθνώς πίσω από την Οικονομία, ώστε η Οικονομία να ξαναγίνει αυτό που πράγματι είναι και το κρύβουμε: ο χώρος των απρόβλεπτων συμβάντων ενός ανορθολογικού παιχνιδιού.
Εμείς, ώς τώρα, ζήσαμε τον μύθο της ευημερίας μας μαζί με τους ψηφιακούς μας κλώνους: τους πολιτικούς.
Καιρός να απομυθοποιηθούμε πτωχεύοντας. Δικαιούμαι όμως διά να ομιλώ; Εάν συλλογισθώ τον Βουλγαράκη, δικαιούμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου