Γράφει ο ΤΕΜΑΧΙΣΤΗΣ
Όπως όλοι οι συνέλληνες και σε συνήθη κατάσταση εκνευρισμού (η θεραπεία ΔΕΝ ΕΠΙΑΣΕ :P) βλέπω καθημερινά τα φοβερά και τρομερά ρεπορτάζ και τα e-παράθυρα να προσπαθούν να με πείσουν ότι ΕΓΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ευθύνομαι για την οικονομική κατάσταση της ψωροκώσταινας.
Εκτός δηλαδή από τις άλλες πολλές μαλακίες που έκανα στη μέχρι τώρα ζωή μου (από δω και μπρος να δείτε τι μαλακίες έχω να κάνω), ΔΕΝ δούλεψα αρκετά, ΔΕΝ πλήρωσα αρκετά, ΔΕΝ ρουφιάνεψα αρκετά, και άλλα ΔΕΝ ... !!! Μάλιστα μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να γνέφει συγκαταβατικά, μετά από καμιά ώρα τρομοδελτίου, και να "δηλώνει" πρόθυμος να συμμετάσχει και αυτός στον υπερ πάντων αγώνα του Γ.Α.Π. για την αναγέννησιν της Ελλάδος. Ευτυχώς όμως μου περνάει μετά από λίγο (εάν συνεχίσει θα το κοιτάξω κι' αυτό).
Ένα από τα αγαπημένα μου κείμενα μου θύμησε με την ανάρτησή του και ο Γ.Σαρρής, ένα κείμενο πραγματικό φάρμακο για την αντιμετώπιση της τηλεπροπαγάνδας, ένα κομμάτι από το "Δεν πληρώνω, Δεν πληρώνω" του Ντάριο Φο:
"Σ' έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν' αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε...»
Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη.
Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ' την τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας... να ζούμε μια ζωή που θά 'ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων. Να ζούμε σ' έναν κόσμο όπου η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπάει από μέσα σου σα γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις.
Και όταν μια μέρα πεθάνεις, δε θα πεθάνεις σα γέρος, πεταμένος σα στιμένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους..."
Ελάτε να τα πάρετε λοιπόν και συμπληρώνω τον τίτλο Ελάτε να τα πάρετε ρε μαλάκες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου