Toυ PIERRE - ANTOINE DELHOMMAIS / Le Monde
Τον 5ο αιώνα π.Χ. η πόλη της Αθήνας, προκειμένου να χρηματοδοτήσει τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, είχε δανειστεί πολλές φορές από ιερά ταμεία και πλούσιους ναούς. Το είχε κάνει βεβαίως με ιδιαιτέρως ελκυστικά επιτόκια: μέχρι μία δραχμή την ημέρα για κάθε πέντε τάλαντα, δηλαδή 1,22% τον χρόνο, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ιστορικού Λεοπόλντ Μιζότ. Απιαστο όνειρο για τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, που πρέπει να δώσει πάνω από 6,5% (...)
Οι θεοί της αρχαιότητας ήταν λιγότερο παραδόπιστοι από τους διαχειριστές των hedge-funds (...)
Ολος ο κόσμος συμφωνεί ότι εδώ και δέκα χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έκαναν ακριβώς ό,τι έπρεπε για να εκσυγχρονίσουν και να εξυγιάνουν την οικονομία της χώρας (...)
Υπάρχει όμως κάτι αρκετά άδικο, για να μην πούμε νοσηρό, στο λιντσάρισμα το οποίο υφίσταται η Ελλάδα (...)
Ιδίως όταν οι επικρίσεις προέρχονται από τις άλλες κυβερνήσεις των χωρών της νότιας Ευρώπης. (...)
Είναι ακόμη πιο ενοχλητικό όταν η κ. Μέρκελ και η κ. Λαγκάρντ θίγονται στην ιδέα ότι η Αθήνα μπόρεσε να απευθυνθεί σε μια αμερικανική τράπεζα για να τη βοηθήσει να σουλουπώσει τον ισολογισμό της. Ωσάν το Παρίσι και το Βερολίνο να μη στηρίζονταν επίσης στις μεγάλες αγγλοσαξονικές τράπεζες για να πουλήσουν τα κρατικά τους ομόλογα και να μειώσουν το κόστος του χρέους τους. Ωσάν η Ελλάδα να είχε το μονοπώλιο της δημιουργικής λογιστικής. Ωσάν η Γερμανία και η Γαλλία να μην είχαν κάνει και οι ίδιες χρήση και κατάχρησή της. (...)
Ο πιθανότερος διάδοχος του κ. Τρισέ στην προεδρία της ΕΚΤ, ο Γερμανός Αλεξ Βέμπερ, αποκλείει το ενδεχόμενο να βοηθήσει ο Γερμανός φορολογούμενος τον Ελληνα πολίτη: «Είναι αδύνατον να δικαιολογήσουμε στους ψηφοφόρους το ότι βοηθάμε μια άλλη χώρα ώστε αυτή να μπορέσει να γλιτώσει τις οδυνηρές προσπάθειες προσαρμογής που οι ίδιοι υπέμειναν». Αυτή η φιλοσοφία της ανταποδοτικής ταλαιπωρίας θα ήταν, ωστόσο, πιο πειστική εάν η Γερμανία δεν είχε εφαρμόσει εδώ και δύο δεκαετίες (...) μια οικονομική στρατηγική "μη συνεργασίας".
Με άλλα λόγια, οι εταίροι της πλήρωσαν τον εγωισμό της: αύξηση των επιτοκίων μετά τη γερμανική επανένωση, που οδήγησε στην έκρηξη του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος, συμπίεση των μισθολογικών δαπανών με στόχο το αντιστάθμισμα της υπερτίμησης του μάρκου και την ανάκτηση μέρους της αγοράς σε βάρος των γειτόνων της. (...)
Η Γερμανία, για να επαναφέρουμε τις πολύ νωπές ακόμη μνήμες της συγχώνευσης των δύο μάρκων, είναι σε πολύ καλή θέση να γνωρίζει αυτό που καθιστά τις νομισματικές ενώσεις επιτυχείς: μια απαρέγκλιτη αλληλεγγύη και πολιτική συνεργασία.
Ανάμεσα στην ένοχη ελαφρότητα της Ελλάδας (2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ) και του υπαίτιου εγωισμού της Γερμανίας (27% του ΑΕΠ), ποια είναι σήμερα η πραγματική απειλή για το ευρώ; Δεν χρειάζεται να συμβουλευτούμε τους χρησμούς για την απάντηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου