Απο την Σοφια Σκουλικαρη
«Ο πρώτος σταθμός στο δρόμο προς τη νομισματική κρίση είναι όταν μια χώρα, από την επιθυμία της να εισαγάγει πειθαρχία στις πολιτικές της από το εξωτερικό, υιοθετεί πάγια συναλλαγματική ισοτιμία ακατάλληλη για την οικονομία της».
Αυτά έγραψε στους Financial Times ο Ντέσμοντ Λάχμαν, πρώην οικονομολόγος του ΔΝΤ, κάνοντας τον πολυσυζητημένο παραλληλισμό της σημερινής Ελλάδας με την Αργεντινή του 2001, τότε που η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα της Λατινικής Αμερικής συνέδεσε το όνομά της με τη μεγαλύτερη πτώχευση κράτους στα παγκόσμια χρονικά.
Το 1999, η οικονομία της Αργεντινής έπεσε σε ύφεση, θύμα του φαινομένου ντόμινο που πυροδότησαν οι χρηματοοικονομικές κρίσεις στην Ασία και τη Ρωσία. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, σε συνεργασία με την Παγκόσμια Τράπεζα και το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, ενορχήστρωσαν σειρά «πακέτων σωτηρίας», χρηματοδοτώντας στην ουσία τη μετακύλιση του υπάρχοντος χρέους και τη δημιουργία νέων ελλειμμάτων.
Ως το 2000, το ΔΝΤ είχε δανείσει στην Αργεντινή περισσότερα από 13 δισ. δολάρια. Τα ανταλλάγματα που ζητήθηκαν αφορούσαν μέτρα αυστηρής λιτότητας. Ζητήθηκαν επίσης ιδιωτικοποιήσεις σε στρατηγικούς κλάδους της οικονομίας, αλλά και διατήρηση της σύνδεσης του πέσο με το δολάριο, κάτι το οποίο τελικά αποδείχθηκε καταστροφικό, όταν υποχώρησε η ισοτιμία του ευρώ, αφού οι μεγαλύτεροι εμπορικοί εταίροι ήταν η Ευρώπη και η Βραζιλία.
Τελικά, τον Νοέμβριο του 2001 η κυβέρνηση κήρυξε πτώχευση. Το ΔΝΤ αρνήθηκε να αποδεσμεύσει προγραμματισμένο δάνειο 1,25 δισ. δολαρίων. Ακολούθησαν κύμα μαζικής φυγής κεφαλαίων, «πάγωμα» καταθέσεων, βίαιες διαδηλώσεις και παραίτηση της πολιτικής ηγεσίας.
Το 2006, η χώρα κατόρθωσε να εξοφλήσει το δάνειο προς το ΔΝΤ, με τον τέως πρόεδρό της, Νέστορ Κίρσνερ, να διαβεβαιώνει ότι «θα πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα για να ξαναζητήσουμε βοήθεια» από τον διεθνή οργανισμό.
πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου