"Λάθος, φίλε μου. Ο λαός έχει σαπίσει..."

Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

Ένας άνθρωπος που εκτιμώ είναι άνεργος. Κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε, αλλά η ζωή δεν τα φέρνει πάντα όπως θέλουμε – έτσι δεν λέμε εμείς οι βολεμένοι μήπως και ξεφορτωθούμε τους ασθμαίνοντες με μια εύκολη παρηγοριά; Ναι, έτσι λέμε.

Ο άνθρωπος αυτός το μόνο που έχει σε αφθονία είναι ο χρόνος. Αλλά στην ανεργία και στη φυλακή ο χρόνος δεν είναι καλός σύμμαχος. Διότι μαζί του σέρνει και σκέψεις. Όταν είσαι άνεργος, οι σκιές σέρνονται μέχρι το ντουλάπι και αδειάζουν κάθε μέρα τους σκελετούς στο πάτωμα. Εσύ τους μαζεύεις, πάλι πέφτουν. Τέλος πάντων, ελπίζω ότι δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς είναι. Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Συζητώντας μαζί του, θέλω την άποψή του για τις εξελίξεις, για όλα αυτά που μας συμβαίνουν και θα μας σημαδέψουν όπως μαρκάρουν τα γελάδια που αμέριμνα βοσκούν χωρίς να γνωρίζουν ότι μετά το άρμεγμα έρχεται η σφαγή.

«Προκόπιε, έχω την αίσθηση πως όλα αυτά θα αφήσουν σε ανθρώπους σαν και μένα μια γεύση ελαφρώς στυφή, αλλά και συνάμα την απόλαυση της πληρότητας. Θα είναι σαν να έχουμε φάει ένα φιλέτο που μαγειρεύτηκε λίγο, μέσα στο αίμα του. Αυτό που συμβαίνει, Προκόπιε, είναι η κατάρρευση του δικού σας κόσμου και συνάμα οι ωδίνες που φέρνουν στο φως έναν κόσμο που ίσως έχει ευκαιρίες για μας. Είναι η εκδίκηση της αξιοπρέπειας, Προκόπιε, μπορείς να το καταλάβεις; Η εκδίκηση της αξιοπρέπειας. Αν το βάλεις καλά στο μυαλό σου, θα ανακουφιστείς, θα περιμένεις το αύριο με χαμόγελο. Ακούω τον πρωθυπουργό να λέει ότι ο λαός είναι ώριμος. Λάθος, φίλε μου. Ο λαός έχει σαπίσει. Όλα έχουν σαπίσει, βρίσκονται στο στάδιο της αποσύνθεσης. Για έναν άτυχο άνθρωπο, λοιπόν, για έναν άνθρωπο σαν και μένα που πίστεψα στο fair play των ίσων ευκαιριών, που βρέθηκα στο περιθώριο ενώ δεν το αξίζω, αυτό που έρχεται μόνο ενδιαφέρον μπορεί να είναι».

Δεν έχω αντίρρηση. Έτσι πρέπει να είναι. Αλλά αυτό δεν αφαιρεί τις ενοχές σαν πιτυρίδα από τους ώμους. Κάθε άλλο. Αρχίζω πλέον και πιστεύω ότι όλοι κατά βάθος γνωρίζαμε το εθνικό μας ψέμα, έστω και αν τεχνικά δεν το ξέραμε.

Του κερατά, όταν έβλεπες τον Σημίτη να χτίζει «ισχυρή Ελλάδα» και πάρτι Ολυμπιακών Αγώνων, γνώριζες μέσα σου ότι κάτι δεν πάει καλά. Το γνώριζες και ας μην μπορούσες να το εκφράσεις. Δεν είναι η βόμβα που έσκασε στα χέρια σου. Εσύ ο ίδιος είσαι η βόμβα που έσκασε πάνω σε ολόκληρη χώρα.

Εντάξει; Μπορείς τώρα να βάλεις το κεφάλι σου μέσα στην άμμο ή στην γκιλοτίνα. Αυτήν την εποχή είναι ακριβώς το ίδιο

Φυσικά και οι ευθύνες ανήκουν σε μένα και σε σένα. Ασφαλώς και το ιστορικό βάρος της εθνικής χρεοκοπίας θα πέσει επάνω σε όλες τις γενιές από τον Εμφύλιο και μετά που εξέθρεψαν αυτό το υπερτροφικό τέρας.

Μα τι φταίει ο λαός; Ελάτε τώρα! Είναι άμοιροι ευθυνών οι λαοί;

Δεν θα σας πω το αυτονόητο για τις ηγεσίες που είναι κομμάτια τους. Θα σας μιλήσω για τη συναλλαγή μεταξύ λαού και ηγεσίας. Για τη δημιουργία του ελληνικού ονείρου, που δεν είναι άλλο από τη συμμετοχή στο πλιάτσικο και στη νομή της εξουσίας. Μέσα από το κόμμα, από τον κουμπάρο, τον φίλο, τον μεσάζοντα.

Κάνετε λάθος αν πιστεύετε ότι οι Οθωμανοί έφυγαν από αυτό το κομμάτι γης. Μεγάλο λάθος. Εδώ είναι ακόμα. Και η περίφημη ελληνική παιδεία δεν πιάνει μία μπροστά στην οθωμανική νοοτροπία που έχει διαποτίσει τη συλλογική μας συμπεριφορά.

Αυτό μας έφαγε, το μπάσταρδο του χαρακτήρα μας. Ξέρεις τι συνέβη; Δεν διαλέξαμε με απόλυτη συνέπεια τι ακριβώς θέλουμε να είμαστε. «Ανήκουμε στη Δύση», είπε ο αείμνηστος Καραμανλής (ο άλλος, ο μικρός, θα ξεχαστεί γρήγορα) και εμείς απαντήσαμε «εντάξει, μωρέ, κάτσε να δούμε τώρα. Χαλαρά...».

Εν τέλει παραμείναμε Οθωμανοί που θέλουν να μοιάζουν με Ιταλούς και προσπαθούν να πείσουν και τους άλλους γι' αυτό.

Τι θα δούμε στη συνέχεια; Ειλικρινά, δεν ξέρω. Ας πούμε δεν μπορώ να φανταστώ τι θα συμβεί όταν και ο τελευταίος Έλληνας καταλάβει ότι η κυβέρνηση του Γιώργου προτίμησε να δώσει τα κλειδιά στις Βρυξέλλες γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί αλλιώς να τα βγάλει πέρα. Ίσως μάλιστα αυτή να ήταν και η σοφότερη των επιλογών. Όμως ακόμα και τώρα ο κόσμος έχει την εντύπωση ότι πηγαίνουμε στις Βρυξέλλες για μάχες, ενώ ουσιαστικά πηγαίνουμε για να πάρουμε εντολές – στις 15 Μαρτίου δεν θα χρειαστεί καν αυτό, θα τις μάθουμε από την τηλεόραση.

Πριν από λίγες μέρες, σε ένα τραπέζι στον Χολαργό, υπουργός έλεγε ότι ακόμα και αυτοί δεν μπορούν να μαντέψουν προς τα πού θα φυσήξει ο άνεμος του λαϊκού θυμικού. Θα καλλιεργηθεί ο νέος αντιευρωπαϊσμός; Θα σπεκουλάρει, όντως, εκεί πάνω ο Γιώργος;

Υπάρχει περίπτωση να δεις τον Καρατζαφέρη δεύτερο κόμμα έχοντας κραυγές ως πολιτική πλατφόρμα;

Μήπως τελικά θα λειτουργήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και θα μείνουμε γαντζωμένοι στο χείλος του γκρεμού αποφεύγοντας την πτώση; Όπως και να έχουν τα πράγματα, η Ελλάδα δεν θα είναι ίδια ύστερα από τρία χρόνια. Θα είναι καλύτερη; Ίσως. Αλλά θα είναι και βαριά πληγωμένη. Όμως οι πληγές θα είναι από αυτές που κλείνουν αφήνοντας σημάδια στην καθημερινότητά μας και μια θολούρα στη ματιά.