Από τον ΦΙΛΙΠΠΟ ΣΥΡΙΓΟ ΣΤΗΝ Ελλάδα, που ξεβράκωτη ετοιμάζεται να υποδεχθεί το ΔΝΤ, οι εξεταστικές επιτροπές είναι πολύ της μόδας. Για να ικανοποιηθεί, προσωρινά, το δημόσιο αίσθημα και να κουκουλωθούν, τελικά, σχεδόν όλα τα σκάνδαλα που συγκλόνισαν τη χώρα και εν πολλοίς την οδήγησαν στο σημερινό της χάλι.
ΑΚΟΜΑ κι έτσι, όμως, ουδείς τολμά να μιλήσει -πόσω μάλλον να ζητήσει «εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή»- για την κορωνίδα των σκανδάλων, τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, το κόστος των οποίων διέλυσε την οικονομία της χώρας. Τo γιατί, είναι εύκολο να το αντιληφθεί κανείς. Από τη στιγμή που σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις έβαλαν τα ρέστα τους για την προώθηση εκείνης της μεγάλης ιδέας και ταυτόχρονα πρωτοστάτησαν ή έστω έκαναν τα στραβά μάτια, στο μεγάλο φαγοπότι, τι άραγε να πουν σήμερα; Οτι τάχα πλανήθηκαν πλάνην οικτράν και ότι τελικά εκείνη η μεγάλη ιδέα λειτούργησε ως η μεγαλύτερη μεταπολιτευτική ευκαιρία για τους διαπλεκόμενους, που ρουφάνε το αίμα της χώρας;
ΑΠΟ το 1996 φώναζα μόνος, σχεδόν, από τις στήλες της εφημερίδας (που μπορεί να είχε άλλες απόψεις, αλλά προς τιμήν της ποτέ δεν διαπραγματεύθηκε ούτε ένα «και» από τα όσα έγραφα) τι αλήθεια γύρευε η αλεπού στο παζάρι.
ΓΙΑΤΙ ήταν από τότε γνωστόν ότι οι Αγώνες θα γίνονταν με δανεικά και μάλιστα σε μια εποχή αυστηρής λιτότητας, που είχε ως σκοπό της τη νομισματική σύγκλιση! Και γιατί, επίσης, πολύ γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι αυτό που η ολυμπιακή προπαγάνδα ονόμασε «μεγάλη ιδέα του έθνους» ήταν ένα άλμα στην ομίχλη, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς στόχο και χωρίς πρόγραμμα, που εκ του ασφαλούς θα οδηγούσε στην καταστροφή.
Η μεγαλύτερη απόδειξη της τραγικής αποτυχίας ήταν ότι όλοι ανεξαιρέτως οι συνένοχοι πανηγύρισαν για τον άψογο τρόπο που έγιναν οι Αγώνες. Λες και ως λαός είμαστε εντελώς ανίκανοι που θα ξοδεύαμε 15-20 δισ. (πόσα ακριβώς κανείς δεν ξέρει...) και θα αποτυγχάναμε στο οργανωτικό. Δηλαδή στο αυτονόητο...
Η επιτυχία των Αγώνων, όμως, θα ήταν άλλη, δηλαδή να εξυπηρετηθούν στόχοι διά των οποίων η χώρα θα μπορούσε στο μέλλον να αποκομίσει πολύ περισσότερα απ' όσα, χωρίς κανένα μέτρο και φραγμό, δαπάνησε στον βωμό της μεγάλης ιδέας.
ΚΑΙ αυτό ακριβώς πληρώνουμε σήμερα. Οτι, δηλαδή, πετάξαμε τα ωραία λεφτά που δανειστήκαμε στην πιο αντιπαραγωγική επένδυση που θα μπορούσε να γίνει ποτέ. Ποια χώρα με το οικονομικό μέγεθος της Ελλάδας θα μπορούσε, άραγε, ν' αντέξει μια τέτοια εγκληματική απερισκεψία; Η οποία, σημειωτέον, πολύ γρήγορα την υποχρέωσε να πληρώνει κατασκευές και προμήθειες, τρεις και τέσσερις και πέντε και δέκα φορές πάνω από την πραγματική αξία τους.
ΓΙ' αυτό και σήμερα δεν μιλάει κανείς. Ούτε τα κόμματα, ούτε τα κανάλια, ούτε οι αδιάφθοροι λειτουργοί του Τύπου...
ΑΚΟΜΑ κι έτσι, όμως, ουδείς τολμά να μιλήσει -πόσω μάλλον να ζητήσει «εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή»- για την κορωνίδα των σκανδάλων, τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, το κόστος των οποίων διέλυσε την οικονομία της χώρας. Τo γιατί, είναι εύκολο να το αντιληφθεί κανείς. Από τη στιγμή που σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις έβαλαν τα ρέστα τους για την προώθηση εκείνης της μεγάλης ιδέας και ταυτόχρονα πρωτοστάτησαν ή έστω έκαναν τα στραβά μάτια, στο μεγάλο φαγοπότι, τι άραγε να πουν σήμερα; Οτι τάχα πλανήθηκαν πλάνην οικτράν και ότι τελικά εκείνη η μεγάλη ιδέα λειτούργησε ως η μεγαλύτερη μεταπολιτευτική ευκαιρία για τους διαπλεκόμενους, που ρουφάνε το αίμα της χώρας;
ΑΠΟ το 1996 φώναζα μόνος, σχεδόν, από τις στήλες της εφημερίδας (που μπορεί να είχε άλλες απόψεις, αλλά προς τιμήν της ποτέ δεν διαπραγματεύθηκε ούτε ένα «και» από τα όσα έγραφα) τι αλήθεια γύρευε η αλεπού στο παζάρι.
ΓΙΑΤΙ ήταν από τότε γνωστόν ότι οι Αγώνες θα γίνονταν με δανεικά και μάλιστα σε μια εποχή αυστηρής λιτότητας, που είχε ως σκοπό της τη νομισματική σύγκλιση! Και γιατί, επίσης, πολύ γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι αυτό που η ολυμπιακή προπαγάνδα ονόμασε «μεγάλη ιδέα του έθνους» ήταν ένα άλμα στην ομίχλη, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς στόχο και χωρίς πρόγραμμα, που εκ του ασφαλούς θα οδηγούσε στην καταστροφή.
Η μεγαλύτερη απόδειξη της τραγικής αποτυχίας ήταν ότι όλοι ανεξαιρέτως οι συνένοχοι πανηγύρισαν για τον άψογο τρόπο που έγιναν οι Αγώνες. Λες και ως λαός είμαστε εντελώς ανίκανοι που θα ξοδεύαμε 15-20 δισ. (πόσα ακριβώς κανείς δεν ξέρει...) και θα αποτυγχάναμε στο οργανωτικό. Δηλαδή στο αυτονόητο...
Η επιτυχία των Αγώνων, όμως, θα ήταν άλλη, δηλαδή να εξυπηρετηθούν στόχοι διά των οποίων η χώρα θα μπορούσε στο μέλλον να αποκομίσει πολύ περισσότερα απ' όσα, χωρίς κανένα μέτρο και φραγμό, δαπάνησε στον βωμό της μεγάλης ιδέας.
ΚΑΙ αυτό ακριβώς πληρώνουμε σήμερα. Οτι, δηλαδή, πετάξαμε τα ωραία λεφτά που δανειστήκαμε στην πιο αντιπαραγωγική επένδυση που θα μπορούσε να γίνει ποτέ. Ποια χώρα με το οικονομικό μέγεθος της Ελλάδας θα μπορούσε, άραγε, ν' αντέξει μια τέτοια εγκληματική απερισκεψία; Η οποία, σημειωτέον, πολύ γρήγορα την υποχρέωσε να πληρώνει κατασκευές και προμήθειες, τρεις και τέσσερις και πέντε και δέκα φορές πάνω από την πραγματική αξία τους.
ΓΙ' αυτό και σήμερα δεν μιλάει κανείς. Ούτε τα κόμματα, ούτε τα κανάλια, ούτε οι αδιάφθοροι λειτουργοί του Τύπου...
ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου