Το έπος των 40 και κάτι...

Tου Κωνσταντινου Ζουλα

«Αφιερώνω» σήμερα τη στήλη στη γενιά μου. Σε όσους, δηλαδή, είμαστε λίγο πριν ή λίγο μετά τα 40 και, όπως εύστοχα έχει παρατηρήσει ο συνάδελφος Κων. Καμάρας, δεν έχουμε καν όνομα.

Ανήκω στη γενιά που γεννήθηκε στη χούντα και έζησε ανέμελη την εφηβεία της στα «σοσιαλιστικά» χρόνια του ’80. Ανήκω, δηλαδή, στην πρώτη γενιά που καλώς ή κακώς δεν βίωσε καμία σοβαρή πολιτική ή εθνική κρίση. Την πρώτη γενιά που -και γι’ αυτόν τον λόγο- επικρίθηκε ως «ημιμαθής» και «ανιστόρητη», ενώ επιπλέον της καταλογίσθηκε ότι «τα βρήκε όλα έτοιμα» και μεγάλωσε με το σύνδρομο ότι «δεν εκτιμά τίποτα» και ότι θα έπρεπε «να αισθάνεται ντροπή για όσα της χαρίστηκαν».

Ε, λοιπόν ανήκοντας σε αυτήν την ανέμελη, αχάριστη, ημιμαθή, ανιστόρητη -ή όπως τέλος πάντων έχει χαρακτηρισθεί- γενιά, μπορώ να σας πω ότι οι σημερινοί 40αρηδες πνιγόμαστε από το δίκιο μας.

Διότι συνειδητοποιούμε ότι εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε για όλα τα σπασμένα των προκατόχων μας.

Μη βιαστείτε να χαρακτηρίσετε υπερβολικό τον πρόλογο. Διότι εμείς, οι σημερινοί 40ρηδες θα δοκιμαστούμε κατ’ εξοχήν από την προεξοφλημένη πολυετή ύφεση. Μας πετυχαίνει στην κρισιμότερη στιγμή της παραγωγικής μας ηλικίας. Και τους περισσότερους, μάλιστα -λόγω καθυστερημένης εκκίνησης- με παιδιά στο δημοτικό, στο νηπιαγωγείο ή και στην κούνια. Δηλαδή, με όλη τη ζωή μπροστά τους - μπροστά μας. Εμείς δεν βιώνουμε μόνον τον πρωτόγνωρο τρόμο απώλειας ακόμη και της εργασίας μας, αλλά καλούμαστε επιπλέον να χωνέψουμε ότι άθελά μας θα στιγματισθούμε, μάλλον, και ως η πρώτη μεταπολεμική γενιά στην Ελλάδα που απέτυχε. Με την έννοια ότι δεν θα κατορθώσουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας ούτε καν όσα οι προηγούμενοι ακόμη μας «καταλογίζουν» ότι μας χάρισαν.

Μπορεί να ακουστεί κυνικό, αλλά η γενιά μου θεωρεί μικρότερης σημασίας την αγωνία που εκπέμπουν οι νεότεροι. Αναγνωρίζουμε ότι οι σημερινοί 20ρηδες θα ζήσουν μάλλον χειρότερα από μας την τρίτη τους δεκαετία. Αλλά ως γενιά θα έχουν τουλάχιστον την ευκαιρία να αυτοπροσδιορισθούν, κτίζοντας εκ του μηδενός, όπως έπραξαν οι δικοί μας γονείς ή παππούδες. Και σίγουρα, πάντως, δεν θα βιώσουν το χειρότερο δίλημμα στο οποίο ενδεχομένως θα βρεθούμε οι 40ρηδες. Να πουλήσουμε το σπίτι που μεγαλώσαμε και ουδέποτε κατάφεραμε να αποκτήσουμε μόνοι μας.

Ξέρω ότι το σημερινό μου σημείωμα μπορεί να εκληφθεί σαν μελοδραματική απόπειρα αθώωσης της γενιάς μου. Θα έχουν κάθε δίκιο να το «διαβάσουν» έτσι οι παλαιότεροι, που στην ίδια ηλικία αντιμετώπισαν την ανεκδιήγητη χούντα.

Οχι όμως και οι επόμενοι, η γενιά του Πολυτεχνείου δηλαδή. Διότι εκείνοι πρωτίστως ευθύνονται για το σημερινό κατάντημα της χώρας, ασχέτως αν οι κρατούντες πολιτικοί τους εκπρόσωποι δεν αισθάνονται καν την ανάγκη μιας ειλικρινούς συγγνώμης.