Πάνε οι καιροί που ο Ρομάν Αμπράμοβιτς κι η υπόλοιπη παρέα των «ολιγαρχών» φίλων του αγόραζαν αριστερά και δεξιά τον κόσμο. Πάνε οι χρυσές εποχές που οι Ρώσοι κατακτούσαν οτιδήποτε κινητό κι ακίνητο υπήρχε σ' αυτόν τον πλανήτη: πολυτελείς επαύλεις, σκάφη, αεροπλάνα κι ελικόπτερα. Γυναίκες, υπόληψη, γήπεδα ή ποδοσφαιρικές ομάδες.
Η οικονομική κρίση αναπόφευκτο ήταν να χτυπήσει και την πόρτα τους. Κι όσο η αντίστροφη μέτρηση για την έναρξη (τον ερχόμενο Μάρτιο) του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος πλησιάζει τόσο οι φίλαθλοι συνειδητοποιούν ότι η μπάλα δεν θα είναι πια στρογγυλή, αλλά ξεφούσκωτη καθ' ότι σκασμένη από τα χρέη. Κι ότι το μόνο που μπορούν να περιμένουν θα είναι πίκρες, στεναχώρια και μετριότητα, αλλά κι ένα γενικό κλίμα ήδη βαρύ και φορτισμένο, που ο αποκλεισμός της εθνικής ομάδας από το Νοτιοαφρικανικό Μουντιάλ μετέτρεψε σε ακόμη περισσότερο μουντό και καταθλιπτικό.
Και τα δισεκατομμύρια πού να πήγαν;
Τα περισσότερα επενδύθηκαν εκτός Ρωσίας αλλά τα 'φαγε η «μαρμάγκα», γιατί τα κατάπιε η δίνη της οικονομικής κρίσης που είχε πλήξει τα μεγαλύτερα χρηματιστήρια του κόσμου, με αποτέλεσμα να καταστραφούν ακόμη κι εκείνοι που νόμιζαν ότι θα ταΐζουν στο άπειρο γενιές και γενιές κληρονόμων.
Για παράδειγμα, ο ιδιοκτήτης της Σατούρν, «πετρελαιάς» Σουλεϊμάν Κερίμοφ, είδε ξαφνικά την περιουσία του να μειώνεται από τα 17,5 δισ. δολάρια στα 3,5, ενώ της Κούμπαν, Ολεγκ Ντερίπασκα, από τα 25,5 στα 3,7. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα «πεινάσουν», αλλά ότι θ' αναγκαστούν να προχωρήσουν σε ριζικές περικοπές, με πιθανότερη τη συγχώνευση της Σατούρν με την «αιώνια» Κίμκι που για τα ελληνικά δεδομένα θα σήμαινε συγχώνευση Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού. (Εάν, φυσικά, ποτέ θα το επέτρεπαν. Που, εννοείται, ουδέποτε θα το επέτρεπαν...).
Οικονομικοί ήταν κι οι λόγοι που ανάγκασαν τη Moskva ν' ανακοινώσει την αδυναμία της να εγγραφεί στο πρωτάθλημα λόγω χρεών που ξεπερνούν τα 80 εκατ. δολάρια. Και δεν μιλάμε για καμιά ομαδούλα, αλλά για τη θρυλική πρώην Τορπέντο, την ομάδα του εργοστασίου των αυτοκινήτων Zil, μαζί με τη Σπαρτάκ μία από τις πιο αγαπητές στη δεκαετία του '60 και για πολιτικούς λόγους, αφού όποιος τις υποστήριζε ήθελε παράλληλα να πάρει αποστάσεις από το Κρεμλίνο που, αντίθετα, ανέκαθεν βρισκόταν στη σκιά της ΤΣΣΚΑ Μόσχας (της ομάδας του κόκκινου στρατού ή κόκκινης αρμάδας) ή της Ντιναμό Μόσχας (της ομάδας της αστυνομίας).
Ιδιο ακριβώς πρόβλημα με τη Σατούρν αντιμετωπίζει όμως κι η Κρίλια της Σαμάρα, χρεωμένη κατά 65 εκάτ. δολάρια, ενώ ελάχιστοι είναι εκείνοι που ακόμη «αντέχουν».
Ανάμεσά τους ο ιδιοκτήτης της ΤΣΣΚΑ, επίσης «πετρελαιάς» Εντβαρντ Γκίνγκερ ή της εταιρείας φυσικού αερίου Gazprom που χορηγεί τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης ή οι Τάταροι της Ρούμπιν Καζάν που εξακολουθούν να στηρίζονται από τον κολοσσό στον χώρο των χημικών Taife. Αντέχουν φυσικά κι οι Αμπράμοβιτς, Αλισερ Ουζμάνοφ (που πρόσφατα αγόρασε το 25% της Αρσεναλ), αλλά μόνο γιατί είχαν τη διορατικότητα και την εξυπνάδα να καταλάβουν ότι, αργά ή γρήγορα, η φούσκα που λεγόταν Ρωσία ήταν καταδικασμένη να σκάσει...
πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου