Το τέλος της πολιτικής

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΒΑΡΑΣ

Το μόνο σίγουρο συμπέρασμα που προκύπτει από το πήγαινε – έλα του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομίας στις Βρυξέλλες την τελευταία εβδομάδα είναι ότι επίκεινται πρόσθετα σκληρά μέτρα για τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Είναι χαρακτηριστική η απάντηση που έδωσε ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου όταν ρωτήθηκε για το ενδεχόμενο κατάργησης του 14ου μισθού και αύξησης του ΦΠΑ: «Μην μπούμε σε μετρολογία…». Σε απλά ελληνικά αυτό μεταφράζεται «όλα είναι ανοιχτά για οποιοδήποτε μέτρο κριθεί αναγκαίο».

Το ζήτημα όμως είναι ποιος κρίνει από δω και πέρα τι είναι αναγκαίο και τι όχι. Η εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση; Ο πρωθυπουργός και το οικονομικό του επιτελείο; Οχι πια!

Από την ώρα που το Ecofin ενέκρινε την υπαγωγή της ελληνικής οικονομίας σε καθεστώς αυστηρής επιτήρησης και μηνιαίας παρακολούθησης του Προϋπολογισμού και αφ’ ης στιγμής ο πρωθυπουργός άνοιξε την πόρτα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να μας συνδράμει με την τεχνογνωσία του, η άποψη της εκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης σχετικά με το ποια μέτρα χρειάζονται είναι πλέον δευτερεύουσας σημασίας. Γιατί, πολύ απλά, το Ecofin (Συμβούλιο Υπουργών Οικονομίας της Ε.Ε.), σε περίπτωση διχογνωμίας ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και την Επιτροπή, μπορεί να αποφασίζει μετά από πρόταση της Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τα μέτρα που θα λαμβάνονται, ερήμην της Ελλάδος, χωρίς δηλαδή τη συμμετοχή του Ελληνα υπουργού στη συνεδρίαση. Την απόφαση θα είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει η ελληνική κυβέρνηση, με τη συνδρομή βεβαίως του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο θα ελέγχει την εφαρμογή της.

Αν σας είχαν μείνει αμφιβολίες τι ακριβώς εννοούσε ο Γιώργος Παπανδρέου λέγοντας την περασμένη εβδομάδα ότι έχουμε εκχωρήσει ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας, τώρα θα πρέπει να έχετε καταλάβει.

Ο πρωθυπουργός εξήγγειλε το τέλος της πολιτικής εξουσίας, με τη σφραγίδα μιας κυβέρνησης που εξελέγη με έντεκα μονάδες διαφορά πριν από πέντε περίπου μήνες.

Μπορούσε να κάνει αλλιώς; Πιθανώς, αν δεν είχε χάσει πολύτιμο χρόνο κι αν δεν είχε εξαντλήσει όλο το πολιτικό του κεφάλαιο στο να «φουσκώσει» το έλλειμμα για να είναι σίγουρος ότι οι πολιτικές ευθύνες για ό,τι επακολουθήσει θα παραπέμπουν στη διακυβέρνηση της Ν.Δ.

Ο Γιώργος Παπανδρέου προτίμησε να εκχωρήσει την πολιτική εξουσία, αντί να αναλάβει την πολιτική ευθύνη. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να περάσει κανείς στην Ιστορία!