«Οι Ελληνες υποδουλώθηκαν»

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Γροθιά στο στομάχι ήταν ο χαιρέκακος, μοχθηρός τίτλος κύριου άρθρου των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου την Πέμπτη: «Οι Ελληνες υποδουλώθηκαν»! Η βρετανική εφημερίδα χαρακτήριζε «σκλαβιά» για τη χώρα μας το πρόγραμμα σταθερότητας που υποχρεώθηκε να υποβάλει η κυβέρνηση Παπανδρέου.

Ανάλογο πνεύμα ταπείνωσης της χώρας μας διαπερνούσε και τον τίτλο του κεντρικού πρωτοσέλιδου θέματος της γερμανικής «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» την ίδια μέρα: «Οι Βρυξέλλες διατάζουν (!) την Αθήνα να ακολουθήσει σκληρή κατεύθυνση λιτότητας». Πλήρως απαξιωτικό και προχθεσινό της μεγάλο δημοσίευμα: «Ο αποχαιρετισμός της Ελλάδας στο τεμπελχανείο»!

«Τεμπελχανείο» λοιπόν η χώρα μας κατά τους Γερμανούς. «Δούλοι» πλέον οι Ελληνες κατά τους Αγγλους. «Ζητιάνους» είχαν προλάβει να μας χαρακτηρίσουν από την προηγούμενη εβδομάδα οι Αμερικανοί: «Οι Ελληνες επαιτούν την υποστήριξη των αγορών», ήταν ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της αμερικανικής «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» την περασμένη Παρασκευή. Αυτά είναι τα αισθήματα των υποτιθέμενων εταίρων και συμμάχων της κυβέρνησης απέναντι στη χώρα μας και τον λαό μας.

Ο πρωθυπουργός επέλεξε κάτω από το βάρος αφόρητων πιέσεων μια πολιτική, η οποία στο εσωτερικό τού εξασφάλισε την υποστήριξη της Δεξιάς και προκάλεσε τη σύγκρουση με την Αριστερά και τα συνδικάτα. Εκών - άκων προχώρησε σε μια στρατηγική επιλογή, η οποία αναμφίβολα θα σφραγίσει την πρωθυπουργία του σε όλους τους τομείς της διακυβέρνησης. Δεν γνωρίζουμε αν θα κατορθώσει να περάσει την πολιτική του. Γνωρίζουμε, όμως, ότι έπνιξε εν τη γενέσει τους όλες τις ελπίδες για «καλύτερες μέρες» που είχαν οδηγήσει στη θριαμβευτική εκλογή του πριν από τέσσερις μόλις μήνες.

Καμιά συμπαράσταση στο εξωτερικό δεν του εξασφάλισε αυτή η πολιτική επιλογή, η οποία αποδυναμώνει την υποστήριξή του στο εσωτερικό. Οι συντηρητικοί κύκλοι που του επέβαλαν αυτή τη γραμμή συνεχίζουν να του κουνούν απειλητικά το δάκτυλο και είναι αυτοί που τροφοδοτούν διαρκώς με δημοσιεύματα και δηλώσεις την εικόνα διεθνούς διασυρμού της χώρας. Οι πολιτικοί σύμμαχοι του Γ. Παπανδρέου βρίσκονται στην αριστερή πλευρά του πολιτικού ευρωπαϊκού φάσματος - αυτή που εγκατέλειψε ο πρωθυπουργός με τις επιλογές του. «η Ελλάδα χρειάζεται αλληλεγγύη και όχι τον οικονομικό κορσέ των Βρυξελλών», δήλωσε π.χ. ο εκπρόσωπος του γερμανικού κόμματος «Αριστερά» Αλεξάντερ Ούλριχ.

Πλήρως αντίθετος δηλώνει όμως με τους στόχους του προγράμματος σταθερότητας: «Η μείωση του κρατικού ελλείμματος κατά 75% (σ.σ. εννοεί δηλαδή από 12,7% να πάει στο 3%) εντός τριών ετών αποτελεί ανέφικτο στόχο και είναι οικονομικά παράλογος και κοινωνικά καταστρεπτικός. Οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στα ασφαλιστικά συστήματα θα πνίξουν την εσωτερική αγορά και θα εξωθήσουν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στη φτώχεια», υπογράμμισε. «Η στρατηγική των συντηρητικών κυβερνήσεων θα επιδεινώσει την κρίση και θα οδηγήσει σε περαιτέρω αύξηση της ανεργίας και των ελλειμμάτων», τόνισε και ο Πολ Νίρουπ Ράσμουσεν, υποστηρικτής της κυβέρνησης και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος.

Αλλη πολιτική υποστηρίζει και ο Ράσμουσεν. Σοσιαλδημοκράτης και μάλιστα κάθε άλλο παρά της αριστερής πτέρυγας είναι, αρνείται όμως να υποταχθεί στον δήθεν «μονόδρομο» της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που υπαγορεύει και επιβάλλει η ΕΕ. «Η παρούσα κρίση καθιστά επιτακτική την ανάγκη να επιφέρουμε ριζοσπαστική αλλαγή διαρκείας στις οικονομίες και στις κοινωνίες μας», διακήρυξε σε δήλωση υποστήριξης που έκανε προς την Ελλάδα. Θα θέλαμε να το είχαμε ακούσει αυτό από τον Γ. Παπανδρέου.

Εχθροί και φίλοι της χώρας έχουν καταστήσει σαφείς τις θέσεις τους. Ο πρωθυπουργός υπέκυψε στις απαιτήσεις των πολιτικών εχθρών της σοσιαλδημοκρατίας, απογοητεύοντας τους φίλους του. Γνωρίζει φυσικά ότι πάντα η πολιτική έχει χρώμα. Και το χρώμα του προγράμματος σταθερότητας είναι νεοφιλελεύθερο.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι νεοφιλελεύθερες επιλογές διχάζουν, δεν ενώνουν. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να αποτελέσουν τη βάση συστράτευσης των εργαζομένων και των μικρομεσαίων με την κυβερνητική πολιτική, όπως ζητάει ο πρωθυπουργός. Κανείς δεν μπορεί να δεχθεί να αναγορευθούν σε προνομιούχους οι μισθωτοί των δύο - δυόμισι χιλιάδων και να δουλεύουμε όλοι ως τα 67 για να υπάρχουν ανά πάσα στιγμή 28 δισεκατομμύρια για τις τράπεζες.

πηγη ΕΘΝΟΣ