Tου Γιωργου Τερζη
«Αν αφήνατε τον Γιαννίτση το 2001, τώρα θα είχαμε τελειώσει με το ασφαλιστικό», είπα σε «πράσινο» συνδικαλιστή, λίγες ώρες μετά το διάγγελμα του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, με το οποίο άνοιγε ένα ακόμη «ασφαλιστικό ζήτημα» για τη χώρα. Το αυθόρμητο γέλιο του συνδικαλιστή, ενός εξ αυτών που πρωτοστάτησαν στην απόσυρση του σχεδίου του Τάσου Γιαννίτση, ενδεχομένως να ήταν μία –έστω και εύθυμη– αυτοκριτική. Την οποία ουδέποτε πραγματοποίησε το πολιτικό μας σύστημα, ανατροφοδοτώντας τα προβλήματα της χώρας.
Εν έτει 2001, ο τότε υπουργός Εργασίας φέρνει, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της 18ης Απριλίου, ένα νομοσχέδιο «σοκ» για το ασφαλιστικό. Εντός ολίγων 24ώρων απεδείχθη ότι στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, πλην του εμπνευστή του, πίστευε μόνον ο τότε πρωθυπουργός κ. Κ. Σημίτης. Και εκείνος όμως, για λίγα μόνον 24ωρα, έως ότου είδε τη σφοδρή αντίθεση του ίδιου του κόμματός του. Το σχέδιο, σύμφωνα με τη φράση του κ. Γιαννίτση, «πάγωσε».
Και όμως, σχεδόν μία δεκαετία μετά, και αφού έχουν εφαρμοστεί δύο επιπλέον «ασφαλιστικά», αυτά του Δημ. Ρέππα και της Φάνης Πετραλιά, η ανάγκη αναμόρφωσης του ασφαλιστικού επανέρχεται με τρόπο δραματικό στην ατζέντα. Δεν θα εισέλθω στη συζήτηση για τα όρια ηλικίας, καθώς είναι τόσες οι «τρύπες» του συστήματος, που ακόμη και στα 67 να πάει το όριο δεν προσθέτει παρά λίγους μήνες ζωής στο σύστημα.
Αλλά δεν μπορώ να μην επισημάνω την πολιτική ατολμία των κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας. Το παράδειγμα είναι απλό και, όμως, χαρακτηριστικό. Στο σχέδιο νόμου Γιαννίτση, πέραν των ενοποιήσεων ταμείων, αναφέρεται ως στόχος η επικαιροποίηση της λίστας των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων. Ο στόχος επαναλήφθηκε στο νόμο Ρέππα και –ω του θαύματος! – και στο νόμο Πετραλιά, επτά χρόνια αργότερα! Σε αυτό το διάστημα δημιουργήθηκαν τουλάχιστον 3 αμειβόμενες επιτροπές οι οποίες, με ευθύνη της εκάστοτε ηγεσίας, είτε δεν κατέληξαν σε πόρισμα είτε το πόρισμά τους μπήκε στο συρτάρι. Η επικαιροποίηση των βαρέων και ανθυγιεινών ουδέποτε έγινε.
Το παράδειγμα δείχνει την τάση της εκάστοτε κυβέρνησης να εθελοτυφλεί, να καλύπτει, να αρνείται επί της ουσίας το ρόλο που της ανατέθηκε μέχρι που ο κόμπος φθάνει κάποια στιγμή στο χτένι. Και τότε ξαναρχίζουν οι δραματικοί τόνοι στα διαγγέλματα, ξανασηκώνεται η απεργιακή σκόνη και, συνήθως, η ουσία χάνεται. Κάνοντας το ασφαλιστικό να μοιάζει λίγο με το... Κυπριακό. Κάθε προτεινόμενο σχέδιο είναι χειρότερο από το προηγούμενο...
πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου