Με, ουσιαστικά, τελεσίγραφό της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απαιτεί από την ελληνική κυβέρνηση όχι απλώς να μειώσει το έλλειμμά του δημοσίου αλλά συγκεκριμένα μέτρα για τη μείωση του ελλείμματος. Στην πραγματικότητα η Κομισιόν επεμβαίνει, απαιτώντας -αν όχι ασκώντας- τη δική της κυβερνητική πολιτική. Ανάμεσα στα μέτρα που απαιτεί είναι και η μείωση αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων. Μια ρύθμιση, που προαναγγέλλει η κυβέρνηση εδώ και καιρό.
Το μέτρο αυτό καθεαυτό δεν είναι τόσο ανησυχητικό, όσο είναι η αποδοχή που έχει στο μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού. Τα επιδόματα και οι αυξήσεις τους, που δίνονται με μια απλή υπουργική απόφαση, οι πρόσθετες αποδοχές που αυξάνονται μόνο και μόνο για να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, οι χαμηλές ή καθόλου φορολογήσεις αποδοχών, σε αντίθεση με τις αποδοχές των άλλων εργαζομένων, και οι σκανδαλώδεις πρόνοιες για τις απαλλαγές εξόδων, φορολόγησης και πρόσθετες αμοιβές των βουλευτών και όλου του κτηρίου του Κοινοβουλίου έχουν μάλλον εξαγριώσει τον υπόλοιπο πληθυσμό, ο οποίος δεν απολαμβάνει ούτε το προνόμιο της μονιμότητας εργασίας, ούτε το προνόμιο της εκάστοτε υπουργικής ή κυβερνητικής προστασίας, ούτε το προνόμιο της διαρκούς ανώδυνης και χωρίς καίριες επιπτώσεις καθόδου σε απεργία για διεκδίκηση νέων δικαιωμάτων, ούτε το προνόμιο του ελαστικού ωραρίου χάρη στην ανοχή και την ευέλικτη κάρτα εργασίας, ούτε (το κυριότερο) το προνόμιο της μειωμένης έως και μηδενικής απόδοσης έργου, πλην εξαιρέσεων, που από τους ίδιους τους συναδέρφους τους χαρακτηρίζονται κορόιδα και οι οποίοι παράγουν το λίγο από το ανύπαρκτο (σε σχέση με το δέον) έργο.
Φυσικά σε όλα υπάρχουν εξαιρέσεις, και οι Ελληνες πολίτες, που έρχονται κάθε μέρα σε επαφή με τη Λερναία Υδρα του Δημοσίου, από αυτές σώζονται (όταν σώζονται) αφού περάσουν τα πάνδεινα στα νύχια των υπολοίπων ή της απουσίας τους.
Το ανησυχητικό λοιπόν δεν είναι που οι πολίτες δεν έχουν επαναστατήσει κατά των βουλευτών πατρόνων όλης αυτής της διεφθαρμένης μηχανής. Είναι που υποδέχονται με τιμωρητική χαιρεκακία την προοπτική μείωσης αποδοχών δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων.
Κακά τα ψέματα. Το κομματικό πελατειακό κράτος, που λυμαίνεται τον τόπο από το 1828 και έχει εγκαταστήσει βαθειά τη νοοτροπία της «σιγουριάς ό,τι κι αν κάνεις», της ήσσονος προσπάθειας και της πλήρους αδιαφορίας (αν όχι της κατασπατάλησης) για το δημόσιο χρήμα, ζει τα στερνά του. Αλλά πριν αλλάξει νοοτροπία, υπό την απαίτηση των ξένων, πρέπει να φάει τα παιδιά του.
Το πρόβλημα για τον τόπο δεν είναι αυτή τη στιγμή που έχει δηλητηριαστεί ο ιστός της κοινωνίας απ' αυτή τη ληστρική και εγκληματική νοοτροπία, μέχρι σημείου το όνειρο του μέσου νέου των 20 ετών να είναι η είσοδος στο Δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ όχι για να προσφέρει, αλλά για να μην παράγει κι αυτός τίποτε!
Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορείς να κατηγορείς το παιδί για τη νοοτροπία, με την οποία το μεγάλωσαν οι γονείς του. Ούτε μπορείς ατιμώρητος να τιμωρείς το παιδί σου για μια νοοτροπία που εσύ του εμφύσησες ως τη νόμιμη, δίκαιη και άξια να ζει.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση ζούμε το παράλογο, αυτό το ίδιο το κράτος, αυτοί οι ίδιοι οι βουλευτές, που διέφθειραν και διαιώνισαν τη σχεδόν 2 αιώνων διαφθορά, να τιμωρούν τους πολίτες, που το μόνο που ζήτησαν και απέκτησαν ήταν αυτό που εθεωρείτο και νόμιμο και ηθικό. Και που τώρα οι ίδιοι οι διαφθορείς το αποκηρύσσουν!
Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, θα προέλθει από την άρνηση των ίδιων των διαφθορέων και του περίγυρού τους να πληρώσουν αυτοί το τίμημα αυτής της δικής τους πολιτικής. Αντ' αυτού, ταμπουρωμένοι πίσω από την έλλειψη ντροπής, που τους κληροδότησε η λαϊκή ανοχή, διεκδικούν και τα κεκτημένα τους!!!
Και είναι το μεγάλο πρόβλημα, γιατί μόλις ανακοινωθούν τα οριστικά μέτρα της κυβέρνησης θα πέσει επάνω τους η οργή όχι μόνο του υπόλοιπου λαού, που θα κληθεί να πληρώσει τη διαφθορά τους, αλλά και εκείνη των παιδιών τους, που τα μεγάλωσαν με τη νοοτροπία των δικαιωμάτων με τις ελάχιστες -αν όχι καθόλου- υποχρεώσεις. Ετσι όπως μεγαλώνει και μεγάλο μέρος της ελληνικής οικογένειας, πια, τα παιδιά της.
Μόνο που αυτή τη φουρτούνα θα τη λουστούμε άσχημα όλοι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου