Η αλήθεια για την κρίση του ευρώ

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Μόλις ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου υπέκυψε στις πολιτικές πιέσεις των Γερμανών και των οργάνων της ΕΕ και στις αφόρητες κερδοσκοπικές πιέσεις που ενθαρρύνθηκαν από τις πολιτικές ηγεσίες των εταίρων της ελληνικής κυβέρνησης και υπέβαλε ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα λιτότητας, η πίεση των κερδοσκόπων στράφηκε προς άλλες μεσογειακές χώρες-μέλη της Ευρωζώνης. Η Πορτογαλία και η Ισπανία βρέθηκαν στο στόχαστρο των κερδοσκόπων. Ακόμη και οι πλέον αφελείς αντιλήφθηκαν πλέον ότι το κύριο πρόβλημα δεν είναι οι στατιστικές απατεωνιές της κυβέρνησης Καραμανλή και η άσχημη κατάσταση του ελληνικού ελλείμματος και δημόσιου χρέους, αλλά η εκδήλωση ενός πολύ ευρύτερου σχεδίου κερδοσκοπικής και πολιτικής υπονόμευσης του ευρώ εκ μέρους των ΗΠΑ και της Βρετανίας

«Οι χρηματιστηριακές αγορές επιτίθενται εναντίον του ευρώ και απειλούν την ανάκαμψη», θρηνούσε το Σάββατο με τον κεντρικό πρωτοσέλιδο τίτλο της η γαλλική «Μοντ». Στο ίδιο πνεύμα το κύριο άρθρο της και η ολοσέλιδη σχετική ανάλυσή της: «Σε κίνδυνο η νομισματική ένωση, το ευρώ δέχεται επίθεση», ο σχετικός τίτλος της.

«Το ευρώ περιδινίζεται σε μια σφοδρή πολιτική δοκιμασία», τιτλοφορούσε στην πρώτη σελίδα της μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση η διεθνής έκδοση των «Τάιμς της Νέας Υόρκης» που έθιγε κατευθείαν την ουσία του θέματος: «Η υγεία του ευρώ που κλονίστηκε, καθώς εξαπλώθηκαν αυτή την εβδομάδα οι δημοσιονομικές ανησυχίες από την Ελλάδα στην Πορτογαλία, την Ιταλία και την Ισπανία δεν είναι απλώς μια κρίση χρέους, οίκων αξιολόγησης και ευμετάβλητων αγορών», τόνιζε και συνέχιζε: «Εχει όλα τα καίρια στοιχεία μιας πολιτικής κρίσης γιατί πηγαίνει στο κεντρικό δίλημμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης - τη συνεχιζόμενη χωριστή κυριαρχία (σ.σ.: των κρατών-μελών της ΕΕ) επί της οικονομικής και φορολογικής πολιτικής, η οποία καθιστά δύσκολο για την ΕΕ ως σύνολο να ασκήσει πολιτική ηγεσία».

Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι χωρίς πολιτική ενοποίηση της ΕΕ είναι μακροπρόθεσμα αδύνατη η διατήρηση της νομισματικής ένωσης, του ευρώ ως κοινού νομίσματος δεκάδων ευρωπαϊκών χωρών.

Εχουν περάσει πια πάνω από δέκα-δεκαπέντε χρόνια από τότε που μαίνονταν στην Ευρώπη αυτές οι συζητήσεις. Μεγάλος αριθμός πολιτικών, οικονομολόγων και κάθε είδους ειδικών υποστήριζαν τότε το αυτονόητο - ότι η νομισματική ένωση έπεται της πολιτικής ενοποίησης, η οποία διασφαλίζει φυσικά εξαρχής την άσκηση και ενιαίας οικονομικής πολιτικής στο σύνολο της Ευρωζώνης, ασχέτως του ότι κάτι τέτοιο συνεπιφέρει τη διαιώνιση της καθυστέρησης των πιο αδύναμων χωρών. Οι τότε ηγέτες της ΕΕ αποφάσισαν να στήσουν την Ευρωζώνη... ανάποδα, προχωρώντας στη νομισματική ένωση χωρίς προηγούμενη πολιτική ενοποίηση. Στο μυαλό τους είχαν να χρησιμοποιήσουν τη νομισματική ένωση ως μοχλό για να προωθήσουν εκβιαστικά, στην πράξη και χωρίς συζήτηση και αντιδράσεις την πολιτική ενοποίηση με σχεδόν πραξικοπηματικό τρόπο.

Νόμιζαν ότι το ευρώ θα έφερνε ευφορία στους ευρωπαϊκούς λαούς και θα έκαμπτε τις αντιστάσεις, καθιστώντας το πολιτικό έδαφος πρόσφορο για την προώθηση της πολιτικής ενοποίησης τμηματικά. Η ζωή όμως έδειξε το αντίθετο. Η πανευρωπαϊκή λαίλαπα ακρίβειας που έφερε η εισαγωγή και κυκλοφορία του ευρώ οδήγησε σε γενικευμένη δυσαρέσκεια των πολιτών.

Ετσι, όταν οι ηγέτες της ΕΕ αποπειράθηκαν να προωθήσουν την πολιτική ενοποίηση με το Ευρωσύνταγμα, διαπίστωσαν άναυδοι ότι οι πολίτες της Γαλλίας και της Ολλανδίας, δύο από τις έξι ιδρυτικές χώρες της ΕΟΚ, ήταν τόσο οργισμένοι με την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης που τορπίλισαν αδίστακτα με την ψήφο τους αυτό το σχέδιο. Οι ηγέτες της ΕΕ κατέφυγαν σε νέα «πραξικοπηματική» διαδικασία για να περάσουν τη Συνθήκη της Λισαβόνας, αρνούμενοι να τη θέσουν πλέον στην κρίση των πολιτών με δημοψήφισμα και περνώντας την τυπικά από τα Κοινοβούλια, όπου όλα είναι ελεγχόμενα.

Μόλις όμως ξέσπασε η κρίση, ήρθαν στην επιφάνεια οι βαθιές διαφορές που συγκαλύπτονταν. Η επιθετικότητα με την οποία οι Γερμανοί, οι Αγγλοι και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών έπεσαν να κατασπαράξουν την Ελλάδα καταρράκωσε στα μάτια του ελληνικού λαού κάθε μύθο περί «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης».

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

Πολιτική ένωση ή διαταγές... Ράιχ;

Η οικονομική κρίση ανέδειξε επώδυνα το δίλημμα: πώς θα διοικείται η Ευρωζώνη;

Με την προώθηση της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ, ώστε να επιτυγχάνονται συναινετικές πολιτικές επιλογές όλων των χωρών περί της ακολουθητέας οικονομικής πολιτικής ή, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, με την υπαγόρευση των απαιτήσεων του Βερολίνου για το τι πρέπει να κάνει το κάθε κράτος-μέλος της ΕΕ;

Οι Γερμανοί αναμενόμενο είναι βέβαια να ρέπουν προς τη δεύτερη επιλογή. Θα πρέπει ίσως να το σκεφθούν καλύτερα. Επιδεικνύοντας μάλιστα και έναντι άλλων χωρών τόσο απαράδεκτη συμπεριφορά, σύντομα θα καταστήσουν απεχθή στους πολίτες και την πολιτική ενοποίηση.

πηγη ΕΘΝΟΣ