Δημόσιο των πολιτών

Γράφει ο Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ

Το ελληνικό κράτος (και όχι η Ελλάδα, όπως κακώς αναφέρεται) έχει να αντιμετωπίσει σήμερα τρία μέτωπα και όχι ένα, όπως κάποιοι καλοθελητές θέλουν να παρουσιάζουν.

Το πρώτο και σοβαρότερο πρόβλημα είναι ότι κάθε χρόνο -επί χρόνια- ξοδεύει πολύ παραπάνω απ' όσα εισπράττει και το υπόλοιπο το δανείζεται, ώσπου οι δανειστές βλέπουν ότι αν συνεχιστεί έτσι η δουλειά στο τέλος θα πάρουν μην πω τι, ενώ η εδώ διαπλοκή θα το γλεντάει.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι η Ε.Ε. με το Σύμφωνο Σταθερότητας ενδιαφέρεται περισσότερο να είναι μια ήπειρος φτωχών, που χρωστάνε λίγα, παρά μια ήπειρος ευημερούντων, που χρωστάνε πολλά. Γιατί να μη χρωστάς, αποκλείεται. Κι αφού έχει αποφασίσει -η Ε.Ε.- ότι τα χρηματοπιστωτικά προϊόντα τζόγου είναι νόμιμα και ηθικά, αντί να προστατευτεί απ' αυτά, προστατεύεται από τις απαιτήσεις των κατοίκων της για -ακόμα- καλύτερη ζωή.

Το τρίτο πρόβλημα είναι ο πόλεμος μεταξύ δολαρίου και ευρώ για την κατάκτηση των αγορών, με δούρειο ίππο το αδύναμο ελληνικό κράτος. Σ' αυτόν, η αγγλοαμερικανική μαφία έχει επιστρατεύσει τις εταιρείες αξιολόγησης και τις χρηματοπιστωτικές των κερδοσκόπων, που ελέγχει σχεδόν απολύτως, καθώς και τους διεθνείς τοκογλύφους, που κατά σύμπτωση είναι σινάφι της.

Η Ε.Ε. αντιστρατεύει σ' αυτόν τον πόλεμο να μην πω τι, γιατί δεν μου το επιτρέπει η αγωγή μου. Δεν έχει κανέναν μηχανισμό προστασίας του ευρώ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που θα 'πρεπε να 'ναι δουλειά της, ξύνει να μην πω τι, γιατί δεν μου το επιτρέπει η αγωγή μου.

Αυτά τα τρία διαφορετικά προβλήματα έχει να αντιμετωπίσει το ελληνικό κράτος, που του αρέσει να πουλάει στους υπηκόους το παραμύθι ότι φταίει η Ν.Δ., φταίει το ΠΑΣΟΚ, φταίει η κρίση, φταίνε οι κερδοσκόποι. Φταίνε όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά από το 1981 και δώθε και φταίνε οι μανδαρίνοι της Ε.Ε., που προτιμάνε να παίζουν με τους κερδοσκόπους αντί να παίξουν με τους λαούς της.

Και για το μεν δεύτερο πρόβλημα, το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να αγωνιστεί για μια συμμαχία μέσα στην Ε.Ε., που θα πολεμήσει να επιβάλει την Ενοποιημένη Ευρώπη. Η οποία δεν θα είναι πια ένωση άνθρακα, χάλυβα, ισχυρών και τραπεζών, αλλά Ομοσπονδία κρατών.

Για το πρώτο πρόβλημα, όμως, το ελληνικό κράτος όχι μόνο μπορεί, αλλά έχει χρέος, πληρώνεται, είναι δουλειά του να κάνει πολλά. Το εξής ένα: να διαλυθεί και να ξαναδημιουργηθεί όχι για να ρουσφετολογεί με τα λεφτά των φορολογουμένων και να δημιουργεί στρατιές αντιπαραγωγικών απασχολουμένων.

Να ξαναδημιουργηθεί για να φτιάξει έναν μηχανισμό αντιμετώπισης των αναγκών των πολιτών. Είτε αυτές οι ανάγκες είναι οικονομικές, είτε δικαιοσύνης, είτε παιδείας, είτε διαιτησίας και διακυβέρνησης.

Το πρόβλημα του ελληνικού κράτους δεν είναι ότι κοστίζει στους πολίτες έναν σκασμό λεφτά. Το πρόβλημά του είναι ότι δεν δουλεύει γι' αυτά τα λεφτά.

Το ερώτημα δεν είναι πόσα παίρνει ο καθένας που πληρώνεται από την τσέπη του λαού. Το ερώτημα είναι αν τα δουλεύει τα λεφτά που παίρνει. Αν προσφέρει για τα λεφτά που παίρνει.

Γιατί το μεγαλύτερο άγος είναι ότι πολλά από τα έξοδα του αντιλαϊκού ελληνικού κράτους κατατίθενται όχι για να ανταμειφθεί η προσφορά πολιτών, αλλά για να κανακευτούν τα δικά του παιδιά για λόγους ρουσφετολογικούς, αλλά και «οικογενειακής» αλληλεγγύης.

Το πρόβλημα του ελληνικού κράτους είναι ότι με τα λεφτά των φορολογουμένων συντηρεί και αναδεικνύει μια ολόκληρη στρατιά από επιχειρηματίες-βδέλλες, προμηθευτές, μεσάζοντες και εργολάβους, που παρέχουν τη χείριστη εργασία για την υψηλότερη δυνατή αμοιβή, που συχνά δεν επανασυνεισφέρει τίποτε, αφού δεν υπόκειται ούτε σε φορολογία.

Το μεγαλύτερο έγκλημα του ελληνικού κράτους, όμως, είναι ότι απαξιώνοντας τον εαυτό του κάνει ευκολότερο στη συνείδηση των πολιτών τον εξαγιασμό (που η αγράμματη τον λέει αγιοποίηση) του ανθρωποφάγου ιδιωτικού τομέα.

Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από το μοντέλο της δραχμοκτόνας αγοράς, που ως μόνη αξία αναγνωρίζει το κέρδος. Η κοινωνία έχει ανάγκη από μια κοινωνία δημόσια. Που να δουλεύει για το κοινωνικό σύνολο. Οχι, όπως σήμερα, για τον εαυτό της.