Βραζιλιάνων τρέλα...

Το να διανύσει κανείς 17.000 χλμ. για να δει από κοντά την αγαπημένη του ποδοσφαιρική ομάδα μπορεί ν' ακούγεται κάπως υπερβολικό, αλλά όχι ασυνήθιστο. Το να έχεις ξεκινήσει όμως δύο χρόνια νωρίτερα για να θαυμάσεις από κοντά τους λατρεμένους σου Κακά και Ρομπίνιο, ε, αυτό κι αν είναι ακραίο. Ειδικά εάν έχεις ταξιδέψει μ' ένα go- kart από το Παρίσι, σ' έχουν ληστέψει στην Ισπανία, σου 'χουν επιτεθεί στη Νιγηρία, σ' έχει τσιμπήσει δύο φορές η μύγα τσε τσε (το έντομο που μεταφέρει την ελονοσία), τη μία στην Γκάνα, την άλλη στο Γκαμπόν, ή γλίτωσες από θαύμα από τις αδέσποτες σφαίρες του εμφυλίου στην Αγκόλα.

Παρ' όλα αυτά, τίποτα δεν δείχνει ικανό να σταματήσει την πορεία του 52χρονου Βραζιλιάνου Ζοσέ Ζεράλντο ντε Σόουζα Κάστρο, ευρύτερα γνωστού ως Ζε ντο Πεντάλ, ενός sui generis φωτογράφου, ακτιβιστή που, πλην εξαιρετικών απρόοπτων, έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του πως την 1η Ιουνίου, μάλιστα στις 3 ακριβώς το μεσημέρι, θα βρίσκεται στην κεντρική πλατεία «Νέλσον Μαντέλα» του Γιοχάνεσμπουργκ (ή και Τζοχάνεσμπουργκ, όπως την προφέρουν οι ντόπιοι). Θα είναι όμως;

Για την ώρα και παρά μερικά μικροατυχήματα, «της δουλειάς», όπως τ' αποκάλεσε ο ίδιος, όλα πάνε σύμφωνα με το οργανόγραμμα που έθεσε σ' εφαρμογή στις 10 Μαΐου του 2008, την ημέρα που η οδύσσειά του ξεκινούσε από το Champs d' Elysee του Παρισιού. Αλήθεια, όμως, στη Γαλλία με τι πήγε;

«Μα με αεροπλάνο, με απευθείας πτήση από το Ρίο ντε Ζανέιρο. Το 'κανα κάποτε (το '82) με πλοίο και δεν το ξανακάνω: σκέτο σκότωμα. Τρεις εβδομάδες για το Σάο Πάολο - Λισαβόνα, τρεις ημέρες μέχρι το "Σαρία" της Βαρκελώνης κι από κει ξανά πίσω γιατί το "χατ-τρικ" του Πάολο Ρόσι μάς έστειλε πρόωρα σπίτια μας. Πήρα όμως τη ρεβάνς μου το 1994 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Α, να μην το ξεχάσω: χαιρετίσματα στον Ρομπέρτο Μπάτζο...».

Μουντιάλ τότε, Μουντιάλ λοιπόν και τώρα, με τη διαφορά ότι η Νότιος Αφρική δεν είναι στην Πορτογαλία, αλλά πολύ, μα πολύ πιο μακριά. Ειδικά για όσους έχουν βαλθεί να την «κατακτήσουν» μ' ένα go-kart, υπερσύγχρονο μεν, αλλά που δεν τρέχει με περισσότερα από 12 χλμ. την ώρα.

«Μια χαρά είναι το όχημά μου. "Σκυλί μαύρο". Μέχρι τώρα μ' έχει βγάλει ασπροπρόσωπο για 21 συνεχόμενους μήνες και σε 18 διαφορετικές χώρες: Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Μαρόκο, Δυτική Σαχάρα, Σενεγάλη, Μαυριτανία, Μπουρκίνα Φάσο, Μάλι, Ακτή Ελεφαντοστού, Γκάνα, Τόγκο, Μπενίν, Νιγηρία, Γκαμπόν, Κονγκό, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και Αγκόλα. Λίγο ακόμη κι έφτασα».

Λίγο ακόμη, τρόπος του λέγειν: έχει μπροστά του το Καμερούν, τη Ναμίμπια, την Μποτσουάνα και τη Νότια Αφρική. Μεσοβδόμαδα, ο «τρελο-Ζε» ήταν ακόμη στην Αγκόλα. Είδε τον τελικό του Copa Africa, κοιμήθηκε και στις 5 το πρωί ξανάβαλε μπρος τη μηχανή.

«Κάθε μέρα, 5 το πρωί με 6 το απόγευμα κάνω γύρω στα 70 χλμ. Σταματάω δύο φορές για να φάω ρύζι κι άλλες δύο για φρούτα. Κουράζομαι, το ομολογώ, αλλά μπροστά στη λατρεμένη μου Σελεσάο, τις μαγείες του Κακά και του Ρομπίνιο, τι είναι μια μικροθυσία;»...

ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ