Η νεολαία

Γράφει ο Ι. Ηλιάκης,

Έχουν περάσει πέντε μήνες από τον Σεπτέμβριο, αλλά θέλω να γράψω για ένα γεγονός που πάντοτε με συγκινεί. Με θαυμασμό παρακολούθησα τη Βουλή των Εφήβων. Συζήτηση στις 5/9/2009. Ο λόγος της νεολαίας, σφριγηλός, κρυστάλλινος, διαμαντένιος, άμεσος, ειλικρινής, ευθύς, αγνός, όμορφος, θεϊκός.

Δεν βρίσκω λέξεις να περιγράψω αυτή την υπέροχη κατάθεση λόγου. Καταθέτουν τον λόγο τους βγαλμένο από τα τρίσβαθα της ψυχής τους. Τον καημό και τον πόνο τους για μια Πολιτεία που σαπίζει, για μια κοινωνία με τεράστια προβλήματα, για μια νεολαία που αργοπεθαίνει στην έρημο των ναρκωτικών. Για την κατάρρευση της παιδείας. Για τον θάνατο του περιβάλλοντος.

Ευαίσθητοι οι νέοι για όλα. Πόσο όμορφος λόγος, σε αντίθεση με τους εθνοπατέρες του ψεύδους και της κλεψιάς, της δημαγωγίας και του κομματισμού. Πόσο μικρούληδες και πόσο λίγοι αλλά και μέτριοι οι εθνοπατέρες και όλοι οι αποδέλοιποι “καθηγητάδες” που πλαισιώνουν τα παιδιά. Επόμενοι και πάντα “εξωγήινοι” των από καθ΄ έδρας κηρυγμάτων. Σταματήστε τους πανηγυρικούς μπροστά στα παιδιά. Σταματήστε να είστε αυθάδεις. Μάθετε να ακούτε τα παιδιά. Διδαχθείτε και πράξετε.

Δύσκολο να περάσει το αίμα από βουλωμένες αρτηρίες. Όμως οι νέοι επιμένουν να καταθέτουν τον λόγο τους και μας δίδουν μια δυνατή αχτίδα ελπίδας με όραμα μπρος στο σκοτάδι. Πόσο υγιής ο λόγος τους, μπροστά στον αρρωστημένο και ανόητο λόγο των εθνοαντιπροσώπων. Πόσο δυνατή η φωνή τους μπροστά στις ανεφάρμοστες προτάσεις και τα ανεδαφικά νομοθετήματα και τους θεσμούς που δεν ακουμπούν τα προβλήματα του λαού. Πόσο ανησυχούν και πονούν για την αδιαφορία του κράτους και των πολιτικών. Πόσο βαθιά αγγίζουν τον πόνο της κοινωνίας και των νέων. Πόσο ανεβάζουν τις ψυχές μας με τον στοχασμό τους. Θέλουν έναν καλύτερο κόσμο. Τον οραματίζονται και τον καταθέτουν με πάθος και με δάκρυ περίσσιο.

Είναι δύσκολο να κλαις, χρειάζεται ψυχή. Αυτή την ψυχή την έχουν οι νέοι μπροστά στους άψυχους, στυγνούς και στεγνούς λογάδες εθνοπατέρες. Τι ομορφιά ψυχής!

Τι δύναμη καρδιάς! Τι καθαρότητα μυαλού! Μπροστά στην κατάρρευση, στο βούλιαγμα.

Αν αφήσουμε τους νέους και γλιτώσουν από εμάς, υπάρχει ελπίδα. Ακολουθήστε, ακούστε τους νέους. Είναι η ελπίδα. Μην τους θάψετε, όπως έχετε θάψει όλη την κοινωνία, τον κρατικό μηχανισμό, τον πολιτισμό, την παιδεία, το περιβάλλον. Μόνο ευγνωμοσύνη στην καθαρότητα του λόγου του αύριο. Αυτοί είναι το αύριο και το φως. Εμείς ο λήθαργος. Εμείς το τίποτα και το σκότος. Αυτοί, η επανάσταση και η προκοπή. Εύγε τους!