Το ΔΝΤ δεν μετεξελίχθηκε μόνο από φόβητρο σε σταθερό σύμμαχο της
Ελλάδας, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Economist στο τελευταίο τεύχος του.
Εδώ και δυόμισι χρόνια είναι το μόνο διεθνές θεσμικό όργανο που τολμά να
αντιπαρατεθεί με τη Γερμανία σε μια στιγμή που οι ευρωπαϊκοί θεσμοί
είτε έχουν πάθει βραχυκύκλωμα, είτε αγνοούνται και παρακάμπτονται από το
Βερολίνο:
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπό τον Μπαρόζο δεν τολμά να
λάβει ξεκάθαρη τοποθέτηση απέναντι στην πολιτική των Μέρκελ - Σόιμπλε
και περιορίζεται σε συμβιβαστικές μακροσκελείς προτάσεις, που δεν έχουν
κανένα νόημα καθώς δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβαστική φόρμουλα ανάμεσα
στην πολιτική καθυστέρησης του Βερολίνου και την ανάγκη άμεσης συνολικής
θωράκισης της Ευρωζώνης. Τα υπονοούμενα και οι έμμεσες διαφοροποιήσεις
του άχρωμου Μπαρόζο δεν σώζουν καν τα προσχήματα για τον πρόεδρο της
Επιτροπής.
Στον ίδιο βαθμό πολιτικά ανύπαρκτος είναι και ο
επικεφαλής του Συμβουλίου Βαν Ρομπάι, που θα μπορούσε να είχε αναλάβει
ουσιαστικό ρόλο, πρώτον, ανάμεσα στο Βερολίνο και στο Νότο της Ευρωζώνης
και, δεύτερον, ρόλο προωθητικό μιας συνολικής λύσης. Ως πρώτος πρόεδρος
ενός νέου θεσμού, τον σφράγισε με την υποτίμηση της πραγματικής του
εμβέλειας.
Ο μόνος που μιλά σταθερά έξω από τα δόντια για την
πολιτική του Βερολίνου είναι ο επικεφαλής του Eurogroup Γιούνκερ, ο
οποίος, όμως, δεν βλέπει τις ξεκάθαρες τοποθετήσεις του να στηρίζονται
από μια υπολογίσιμη και σταθερή ομάδα χωρών-μελών. Ακόμη και σήμερα ο
πολιτικός συντονισμός Ισπανίας, Ιταλίας και Γαλλίας παραμένει
ζητούμενος.
Σε πιο δύσκολη θέση βρίσκεται, λόγω του άκαμπτου
θεσμικού πλαισίου του αξιώματός του, ο επικεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι: Η
τολμηρή παρέμβασή του τον περασμένο Ιούλιο - Αύγουστο, αν συνεχισθεί το
σβήσιμο των υπογραφών και των δεσμεύσεων της Γερμανίας, κινδυνεύει να
γίνει μπούμερανγκ. Τη στιγμή που αγορές και οίκοι αξιολόγησης θα χάσουνε
την εμπιστοσύνη τους στον κεντρικό τραπεζίτη της Ευρωζώνης θα είναι
πλέον πολύ αργά για οποιοδήποτε σχέδιο σωτηρίας.
Επιπλέον, με
εξαίρεση τον Ντράγκι, όλοι οι επικεφαλής των ευρωπαϊκών θεσμών
βρίσκονται ανά πάσα στιγμή στο έλεος του Βερολίνου, καθώς στη
διαπραγμάτευση του ενός ή του άλλου συμβιβασμού ή συμψηφισμού, τίποτε
δεν εμποδίζει τη γερμανική πλευρά να ζητήσει την αντικατάστασή τους και
πριν από τη λήξη της θητείας τους.
Απέναντι σε αυτό το συνολικό
θεσμικό ευρωπαϊκό βραχυκύκλωμα, την προσβλητική
υποτίμηση-περιθωριοποίηση συνολικά των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. και της
Ευρωζώνης, ο μόνος θεσμός που στέκεται στο ύψος των περιστάσεων δεν
είναι άλλος από το ΔΝΤ, με τον Ευρωπαίο επικεφαλής του να παραπέμπει
στις εξόριστες κυβερνήσεις της Ηπειρωτικής Ευρώπης που είχαν καταφύγει
στο Λονδίνο στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου:
Πρώτον,
τόσο ο Στρος Καν στο παρελθόν, όσο και η Λαγκάρντ σήμερα, είναι
υποχρεωμένοι να αντιπαρατεθούν με τη Γερμανία, καθώς η πολιτική του
Βερολίνου βρίσκει αντίθετη την πλειονότητα των μελών του Δ.Σ του
Ταμείου.
Δεύτερον, στην αντιπαράθεση αυτή υπάρχει ανεπίσημη, αλλά αισθητή, πλήρης πολιτική κάλυψη από την Ουάσιγκτον.
Τρίτον, τόσο ο Στρος Καν όσο και η Λαγκάρντ αξιοποίησαν τη θεσμική τους
δύναμη και εμβέλεια για να καλύψουν το έλλειμμα πολιτικού θάρρους
απέναντι στην Μέρκελ, που σφράγισε τη στάση τόσο του Σαρκοζί όσο και του
Ολάντ. Πέραν του Ατλαντικού είναι σαφές ότι αναζήτησαν πολιτικό ηγετικό
προεδρικό προφίλ στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου