Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Τα ταξίδια είναι σχολεία. Σου μαθαίνουν τους τρόπους των άλλων. Σου
μαθαίνουν να επι-σκέπτεσαι και τον εαυτό σου, βλέποντάς τον από μακριά,
συγκρίνοντάς τον.
Το ταξίδι του Τσίπρα στον Νότο της Αμερικής δεν είχε τέτοιους
στοχαστικούς κόπους. Το ημερολόγιο του προσκυνητή είχε καταστρωθεί πριν
από το προσκύνημα. Δεν ταξίδεψε για να δει και ν' ακούσει. Ταξίδεψε για
να βρει σκηνικό. Για να απαγγείλει - με τηλεσκηνοθέτη και παραγωγό - το
προτηγανισμένο «αφήγημα»: Τα Μνημόνια των Ευρωπαίων δεν είναι
μονόδρομος. Υπάρχει - λέει το «αφήγημα» - ο εναλλακτικός δρόμος των
κομπανιέρος που αποτίναξαν τη «νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα» του ΔΝΤ και
σήμερα τάχα μου φιγουράρουν ως υπερδυνάμεις. Αυτοί θα μας δώσουν μέχρι
και πετρέλαια, μέχρι και φάρμακα, αν χρειαστεί.
Τι κι αν η πραγματικότητα των αριθμών - η νωπή πραγματικότητα των
λεηλασιών στην Αργεντινή - δείχνει ότι η χρεοκοπημένη Ελλάδα παραμένει
ένα ασύγκριτα καλύτερο μέρος για να ζεις απ' ό,τι η Λατινική Αμερική;
Η
πραγματικότητα δεν είναι ικανή να αναχαιτίσει το «αφήγημα».
Γιατί το «αφήγημα» είναι ριζωμένο στην προπατορική καχυποψία του
ανάδελφου:
Στον κόσμο της δεν θα βρούμε τους άδολους και ανιδιοτελείς
συμμάχους που μας αξίζουν. Η Δύση θέλει να της ανήκουμε. Θέλει να μας
παιδαγωγεί. Γι' αυτό πρέπει να πηδήξουμε την τάφρο της Ιστορίας. Να
προσγειωθούμε ακηδεμόνευτοι στην άλλη όχθη. Στην ελευθερία της φαβέλας.
Στην «αξιοπρέπεια» (sic) της δημοκρατίας των Περονιστών. Σε έναν κόσμο
μυθικό. Φριχτά παρωχημένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου