ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Της ΡΙΚΑΣ ΒΑΓΙΑΝΗ
Δεν νιώθουν το άγγιγμα της κρίσης, την αγωνία τού αύριο, την παγωνιά
τού σήμερα. Τα μάτια τους πετάνε σπίθες από ενθουσιασμό και αταξία,
ξεκαρδισμένα γέλια, χοροπηδητά ανάμεσα σε στολίδια, έλατα και πλαστικούς
Αγιοβασίληδες. Κάθε μέρα στον κόσμο τους είναι γιορτή - και οι γιορτές
είναι ένα μαγικό παραμύθι...
Τα παιδιά. Μπαίνουμε στον αστερισμό
τους πια . Αυτές
οι μέρες γιορτάζουν τον ερχομό ενός μωρού-Θεού. Ποιος δεν πιάνει το
υπονοούμενο;
Θέλεις να τους προσφέρεις τα πάντα και δεν μπορείς -
πολύ συχνά, στις σημερινές συνθήκες, δυσκολεύεσαι να τους εξασφαλίσεις
ακόμα και τα βασικά. Τα κοιτάζεις και βλέπεις τον αυριανό ενήλικο, τα
λυπάσαι από πριν για όσα δεν θα έχουν μετά.
Ποιος νοιάζεται για το «μετά»; Σίγουρα όχι τα σποράκια μας.
Το αύριο κανείς δεν μπορεί να το ξέρει, αλλά το σήμερα κανείς δεν
μπορεί να σου το κλέψει.
Περισσότερο από παιχνίδια, πράγματα και
ζαχαρωτά, τα παιδιά αυτές τις μέρες διεκδικούν εμάς.
Ολόκληρους εμάς,
χωρίς την κατσουφιά, τον συσσωρευμένο θυμό χρόνων και το συνοφρυωμένο
από τις έγνοιες βλέμμα.
Κάποια χρόνια τώρα είχαμε χάσει τον δρόμο και
«σκεπάζαμε» αυτές τις απαιτήσεις με υλικά αγαθά. Ισως ήρθε η στιγμή για
το ακριβότερο δώρο:
Τη χαμένη ικανότητα να ζεις τη μαγεία της μιας
στιγμής, μιας αγκαλιάς, ενός παραμυθιού.
Ενα δώρο που δεν προσφέρουμε
εμείς στα παιδιά μας, αλλά εκείνα σ΄εμάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου