ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ελλήνων "Φορολογία"

Toυ Γ.Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Παγκοσμίως οι Έλληνες έχουν χαρακτηριστεί (και από την στήλη) πρωταγωνιστές φοροδιαφυγής. Εγγύτερη μελέτη οδηγεί σ΄αντίθετο συμπέρασμα.

Η συνταγματική τάξη ισοδύναμης συμμετοχής στα δημόσια βάρη (άρθρ. 4 § 4 Σ.), παραβιάζεται συστηματικά από τον ίδιο τον νομοθέτη. Όλες οι προβλέψεις για έξοδα παραστάσεων, για προνομιούχο φορολόγηση, φερ΄ειπείν βουλευτικών αποζημιώσεων, αλλά και για παροχέςσε είδος ωςπ.χ.χρήση αυτοκινήτων, γραφείων, ηλεκτρικού ρεύματος, εργαζομένων στην ΔΕΗ, κ.ο.κ. συνιστούν αντισυνταγματικές διαφυγές που, εν τούτοις, πραΰνει ο κοινός νομοθέτης. Είναι, βέβαια, η πράυνση ανεπίτρεπτη.

Εξ άλλου οι πολλοί από εκείνους που αρχικάφαίνεται να διαφεύγουν τον φόρο δεν είναι, ούτε αυτοί, (διόλου μάλιστα !)φοροφυγάδες. Το "σύστημα", διαβρωμένο και ακατάστατο αποδίδει ψευδή εικόνα, στατιστικώς.

Η φοροδιαφυγή είναι μορφή απάτης. Προϋποθέτει, δηλαδή, παραπλάνηση της Αρχής ως προς την αλήθειατου δηλουμένου. Αλλά η ελληνική Αρχή δεν παραπλανάται. Τελεί σε σχέση συμπαιγνίας προς τον πολίτη (!). Σε ουδεμία δήλωση δίδεται πίστη. Ακολουθεί - πάντα - έλεγχος αναμόρφωσής της (δήλωσης). Δεν εξαιρέθηκε της εξευτελιστικής διαδικασίας ούτε η δήλωση κληρονομίας του Ελ. Βενιζέλου. Περαιωθείσα "συμβιβαστικώς" κατά την Κατοχή.

Afortiori: οπότε συγκυριακά σημειούται δυσχέρεια ατομικού ελέγχου λαμβάνονται μέτρα συλλογικά. Όλες οι δηλώσεις(κατά τεκμήριο ψευδείς) υπάγονται σε περαιώσεις. Επαναφορολογούνται, δηλαδή, συμπληρωματικά. Οι ελάχιστοι που δηλώνουν ειλικρινώς,ξαναπληρώσουν στον έλεγχο ατομικό ή συλλογικό (!). Ουδεμία, ποτέ, δήλωση, έχει περαιωθεί ως ειλικρινής (!!!).

Στατιστικά, απεικονίζεται η χαμηλή (κατά συμπαιγνία) στάθμη των δηλώσεων. Δεν απεικονίζεται, εκεί, αντίστοιχα, η απόδοση των ατομικών δηλώσεων, ούτε, εκείνη, των περαιώσεων. Δεν απεικονίζεται, δηλαδή, η πραγματική τελική φορολόγηση.

Οι φόροι - φύσει - εμπεριέχουν ανταποδοτικότητα. Όμως, η στάθμη της εδώ διαβίωσηςτων πολιτών είναι πολύ χαμηλώτερη της των Ευρωπαίων. Άρα, ιστορικώς, οι Έλληνες υπερφορολογούνται (!!!). Αίτημα της εθνοσωτήριας επανάστασης του 1909 υπήρξε (και) το "κάτω οι φόροι".

Ανάλογα ανερμάτιστη είναι η όλη δημοσιονομική διαχείριση. Κραυγαλέο παράδειγμα: τα των δικαστών, πολιτικών και ποινικών. Κατά το Σύνταγμα (άρθρ. 23 § 2) δεν τους επιτρέπεται απεργία. Είναι όμως και αδιανόητο, αυτοί, άρχοντες κατά το Πολίτευμα να διαβιούν ως πένητες. Να εισπράττουν μισθούς αναξιοπρεπείς, κατά κοινωνική αντίληψη. Να στερούνται γραμματειακής υποστήριξης, οι πλείστοι, και αξιοπρεπούς χώρου εργασίας. Συνθηκών, δηλαδή, υπό τις οποίες ο Άρχων - Δικαστής δέον να φιλοσοφεί και να σκέπτεται, ώστε ορθώς ν΄αποδίδει δίκαιο. Κοντολογίς, η συντριπτική δύναμη της πραγματικότηταςεπιβάλλεται. Το Σύνταγμα καταλύεται, μάλιστα από τους εγγυητέςτης τήρησης του. Η πολιτική κρίση μετεξελίσσεταισε πολιτειακή. Αμφισβητείται πλέον,defacto, η επάρκεια των θεσμών για την υπέρβαση της κρίσης (!!!).

Μαθηματικώς, δεν είναι "βιώσιμο" οιοδήποτε χρέος εφ΄όσον η οικονομία έχει αρνητική απόδοση. Η αρνητική απόδοση αδυνατεί να εξυπηρετήσει οιοδήποτε χρέος (!!!). Ο Δημοσιονομικός εκσυγχρονισμός προϋποθέτει φορολογικό εξορθολογισμό. Δηλαδή, μείωση της φοροεισπρακτικής δαπάνης, συνάμα και αύξηση της αποδοτικότητας του φόρου. Η χρόνια μεταξύ κράτους και διοικουμένων συμπαιγνία έχει αυλακώσει συνειδήσεις. Έχει εκθρέψει διαφθορά. Δεν εκριζώνεται (η συμπαιγνία) από της μιας στην επομένη. 

 Διέξοδος δοκιμασμένη (επιτυχώς) είναι μόνο η κατάργηση (ή για κάποιαχρόνια αναστολή) της προοδευτικής εν γένει, κατά δήλωση, φορολογίας και η αντικατάσταση της από φορολογία κατ΄αποκοπήν, δηλαδή από τέλος επιτηδεύματος. Η σκέψη κινείται στην λογική των αντικειμενικών αξιών επί μεταβιβάσεων ακινήτων. Έτσι εκεί επήλθε κάθαρση, σε υπηρεσίες, πασιδήλως, εκτεταμένης διαφθοράς. Κατ΄αντιστοιχία οι πολίτες κατατάσσονται σε κατηγορίες. Αναλόγως καταβάλουν τέλος οικονομικής δράσης. Αυτό τους επιτρέπει, χωρίς άλλη επιβάρυνση, να επιδιώκουν την οικονομική τους ευδοκίμηση. Ν΄ανοίγουν δουλειές ν΄απασχολούν κόσμο. Το κράτος γνωρίζει τι εκ προοιμίου θα εισπράξει. Και το εισπράττει εύκολα και ανέξοδα. Οι πολυάνθρωποι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί, αμφίβολης εντιμότητας και αποτελεσματικότητας, περισσεύουν.

Επί τέλους παγκοσμίως η αποφορολόγηση παράγει πλούτο. Και του πλούτου αυτού έχει ανάγκη η Ελλάς, ώστε να επιφέρει συνθήκες εν γένει αξιοπρεπούςδημοσιονομικήςδιαχείρισης.