ΚΙΝΑ: 3 βιβλία φέρνουν στο φως το έγκλημα του Μαό κατά του ανθρώπινου γένους (χωρίς oι συγγραφείς τους να ρωτήσουν την Αλέκα και τον Περισσό...)

Της Sylvie Kauffmann / Le Monde

Το έγραψε  ο κινεζικός Τύπος: H πόλη Σιανγκτάν της επαρχίας Γιουνάν, στην οποία υπάγεται το χωριό Σαοσάν όπου γεννήθηκε ο Μάο Τσε Tουνγκ, θα δαπανήσει 15 δισ. γιουάν (1,8 δισ. ευρώ) για να γιορτάσει το 2013 τα 120 χρόνια από τη γέννηση του Μεγάλου Τιμονιέρη. Θα κατασκευαστούν νέοι αυτοκινητόδρομοι, νέες τουριστικές υποδομές και ένα νέο μουσείο.

Αγνωστο παραμένει τι θα φιλοξενήσει αυτό το μουσείο. Θα βρει άραγε κανείς εκεί στοιχεία για τον ρόλο του πατέρα του κινεζικού κομμουνισμού στον μεγάλο λιμό της περιόδου 1958-1962; 

«Η κατανομή των πόρων με ισότιμο τρόπο δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην αποτυχία του Μεγάλου Αλματος προς τα Εμπρός», έλεγε ο Μάο το 1959 στη Σαγκάη. «Οταν δεν υπάρχουν αρκετά τρόφιμα, ο κόσμος πεθαίνει από την πείνα. Είναι καλύτερα να αφήσεις να πεθάνουν οι μισοί, ώστε να μπορέσουν να φάνε οι άλλοι μισοί».

Το μαζικό αυτό έγκλημα οδήγησε στον θάνατο 35-45 εκατομμύρια άτομα. Τρία σημαντικά βιβλία αναφέρονται σε αυτό. 

Το ένα κυκλοφόρησε τον περασμένο μήνα στα αγγλικά από τις εκδόσεις Yale University Press και είναι μια συλλογή επίσημων εγγράφων που συγκέντρωσε μια ερευνήτρια από το Πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ, η Τσου Σουν. Λέγεται «Ο Μεγάλος Λιμός στην Κίνα» και περιλαμβάνει 121 εσωτερικές εκθέσεις του κόμματος, όπου τοπικοί αξιωματούχοι περιγράφουν στους ανωτέρους τους τις επιπτώσεις του λιμού. 

Το άλλο βιβλίο λέγεται «Tombstone», κυκλοφόρησε το 2008 στο Χονγκ Κονγκ και μόλις εκδόθηκε στα γαλλικά. Συγγραφέας είναι ο 71χρονος Γιανγκ Τζισένγκ, άλλοτε δημοσιογράφος του πρακτορείου Νέα Κίνα, ο οποίος μετά τα γεγονότα της Πλατείας Τιενανμέν είδε τα πράγματα με άλλο μάτι. Επί δώδεκα χρόνια ερεύνησε τα αρχεία πολλών κινεζικών επαρχιών. Το χρωστούσε στον πατέρα του που πέθανε από την πείνα. 

Στα δύο αυτά βιβλία πρέπει να προστεθεί άλλο ένα, το οποίο κυκλοφόρησε το 2010 με συγγραφέα τον ολλανδό ιστορικό Φρανκ Ντικέτερ. 

Οι λεπτομέρειες που περιγράφονται σε αυτά παγώνουν το αίμα: 

Ο κανιβαλισμός ήταν ευρέως διαδεδομένος εκείνη την περίοδο. Ανθρωποι που πέθαιναν από την πείνα ξέθαβαν τους συγγενείς τους, τους έβραζαν και τους έτρωγαν. Παιδιά σκότωναν άλλα, πιο νέα, για να επιβιώσουν. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με ακρωτηριασμένα πτώματα. Οι χωρικοί έλεγαν ότι έφταιγαν τα σκυλιά, αλλά τα σκυλιά είχαν πεθάνει πολύ καιρό νωρίτερα. Οσοι δεν πέθαιναν από την πείνα δεν είχαν καλύτερη τύχη: η καταστολή και τα δημόσια λιντσαρίσματα είχαν επίσης πολλά θύματα. 

Οι Κινέζοι γνωρίζουν την ύπαρξη του μεγάλου λιμού, όχι όμως και την έκτασή του ή τα αίτιά του. Η επίσημη θέση είναι ότι επρόκειτο για μια φυσική καταστροφή, στην οποία συνέβαλε η ανάγκη αποπληρωμής του χρέους απέναντι στη Σοβιετική Ενωση. 

Τα τρία αυτά βιβλία, από τα οποία κανένα δεν έχει επιτραπεί στην Κίνα, αποδεικνύουν αντίθετα ότι για τον λιμό ευθύνεται μια πολιτική βεβιασμένης εκβιομηχάνισης που έφτασε στα όρια του παραλόγου, η απόλυτη περιφρόνηση του Μάο για το ανθρώπινο κόστος των αποφάσεών του και η δουλοπρέπεια των τοπικών στελεχών που απέκρυψαν την καταστροφή.