Ευθανασία;

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου ,

Μια ζωή δίδαξα, χάρηκα, προώθησα και καμάρωσα νέους ταλαντούχους ανθρώπους. Αυτή είναι η μαγιά του μέλλοντος. Πουθενά όμως στον κόσμο, εκτός αν δεν λειτουργεί η κοινή λογική, δεν παραβλέπεται η συμβολή, η πείρα, η σοφία και το κύρος των ώριμων ανθρώπων.

Το ότι από την αυγή των πολιτισμών οι δομές απαίτησαν να συνυπάρχουν με τους ενεργούς πολίτες και οι γέροντες (η Απέλλα και η Γερουσία, η Εκκλησία του Δήμου και η Βουλή, η Άνω και η Κάτω Βουλή, η Βουλή των Κοινοτήτων και των Λόρδων, τα συμβούλια των σοφών, οι Ακαδημίες κ.λπ.) ώστε νεανική ορμή, νέες ιδέες, τόλμη και επαναστατικές τακτικές να διυλίζονται και να φιλτράρονται από τη νηφάλια και πεπειραμένη εποπτεία των ωρίμων που έχουν επιδείξει και αποδείξει με το έργο τους πως και κύρος και γνώση και τη δημόσια αναγνώριση και τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών διαθέτουν.

Ειδικά στον τόπο μας δεν έχουμε την πολυτέλεια να τραβάμε το σωληνάκι από τους γέροντες και να τους «χαρίζουμε» ευθανασία!
Το γράφω αυτό με απορία όταν έμαθα πως η κυβέρνηση δεν σκοπεύει, λέει, να χρησιμοποιήσει ως γενικούς γραμματείς, ειδικούς και διοικητές Οργανισμών πολίτες μεγαλύτερους των 60 ετών.

Σημειώνω πως οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που μορφώνουν τη νέα γενιά συνταξιοδοτούνται στα 67!

Σκέπτομαι λοιπόν πως αν σήμερα ζούσε ο Παπανούτσος, ο Γιάννης Κακριδής, ο Γιάννης Κρητικός, ο Μινωτής, ο Καραντινός, ο Ζολώτας και από τους ζωντανούς αν το επιθυμούσαν να διαθέσουν την πείρα τους ως γενικοί γραμματείς ή διοικητές Οργανισμών ο Πεπελάσης, ο Χουρμουζιάδης, ο Αλέξης Δημαράς, ο Τσουκαλάς, ο Φάνης Κακριδής, ο Πατρίκιος, η Τουλούπα, ο Μ. Κορρές δεν θα είχαν ελπίδα να ρουφήξει κανένας τη σοφία τους.

Κρίμας και πάλι κρίμας. Τουλάχιστον να ελπίσουμε πως το κριτήριο των 60 θα εφαρμοστεί και για τους πρωθυπουργούς; Κοντός ψαλμός.

ΠΗΓΗ: TA NEA