Το δικαίωμα της αμφιβολίας

Του Ρούσσου Βρανά

Ο παροξυσμός των κυβερνήσεων και των μέσων ενημέρωσης για τη νέα γρίπη δεν φθάνει για να καταλαγιάσει τους φόβους των ανθρώπων. Ο φόβος έχει κι αυτός την αγορά του. Αποδίδει μπόλικα κέρδη κι είναι ακόμη πιο μεταδοτικός από την αρρώστια. Από τα πιο επιστημονικά μέχρι τα πιο σκοταδιστικά, τα επιχειρήματα δεν φθάνουν για να πείσουν τους ανθρώπους. Για να βρεθεί γιατρειά στον πανικό, θα πρέπει κάποιος να αναζητήσει τις ρίζες του.

Μια χτυπητή αντίφαση υπονόμευσε από την αρχή την πυρετώδη κινητοποίηση για εμβολιασμό. «Η βαρύτητα που αποδίδεται στη νέα γρίπη είναι επαίσχυντη, αν σκεφθεί κανείς την κατάσταση της υγείας στον κόσμο», έγραφε τον Αύγουστο στην εφημερίδα «Λε Μοντ» ο καθηγητής και μέλος της γαλλικής Ιατρικής Ακαδημίας Μαρκ Ζεντιλινί. «Ντρέπομαι να βλέπω όλη αυτή την προσπάθεια να αποφύγουμε μια γρίπη για την οποία γνωρίζουμε ελάχιστα», ενώ την ίδια ώρα η ελονοσία σκοτώνει ένα εκατομμύριο ανθρώπους «μέσα σε γενική αδιαφορία».

Ύστερα, καθώς κορυφωνόταν ο γενικός συναγερμός για την αντιμετώπιση της γρίπης, ήρθαν οι δυσάρεστες αποκαλύψεις.

«Δεν έχω συμβούλους που πληρώνονται από φαρμακευτικά εργαστήρια», λέει σήμερα η Ροσελίν Μπασελό στη «Ζουρνάλ ντι Ντιμάνς». Η Γαλλίδα υπουργός Υγείας υπερασπίζεται την απόφασή της να αγοράσει μαζικά 94 εκατομμύρια δόσεις εμβολίων. Όμως, η εφημερίδα «Λε Παριζιάν», το περιοδικό «Λε Πουέν» και άλλα μέσα ενημέρωσης είχαν αποκαλύψει τους δεσμούς πολλών ειδικών συμβούλων της με φαρμακευτικά εργαστήρια. Δεν είναι να απορεί κανείς, λοιπόν, που μέχρι την περασμένη εβδομάδα είχε εμβολιαστεί μόλις το 0,1% του γαλλικού πληθυσμού. Όπως δεν είναι να απορεί και για την τύχη που είχε η μεταρρύθμιση του Ομπάμα στην υγεία. Όποιος απορεί γιατί έκανε τόσα λίγα, μολονότι είχε υποσχεθεί τόσα πολλά, ας ρωτήσει καλύτερα τους ανθρώπους των μεγάλων επιχειρηματικών λόμπι που παρεπιδημούν στο Κογκρέσο. Σύμφωνα με το περιοδικό «Χάρπερς», αντιστοιχούν 6 από αυτούς σε καθένα από τα 535 μέλη της Βουλής και της Γερουσίας. Για τις δραστηριότητες του δικού τους λόμπι, οι φαρμακευτικές βιομηχανίες δαπάνησαν πέρυσι 134,5 εκατομμύρια δολάρια, δηλαδή 64% παραπάνω από τα λόμπι των εταιρειών πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Η συμβολή των φαρμακευτικών βιομηχανιών στα 4 εκατομμύρια δολάρια που χρειάζεται ένας Αμερικανός πολιτικός για να εκλεγεί είναι σημαντική. Ποιοι τα δίνουν αυτά τα λεφτά; Όχι οι εργαζόμενοι. Ούτε οι άνεργοι. Αλλά οι επιχειρήσεις. Και γιατί τα δίνουν; Για να ψηφίζονται οι νόμοι που θέλουν και να καταψηφίζονται οι νόμοι που δεν θέλουν.

«Η διαφθορά των πολιτικών υπευθύνων έχει γίνει διαρθρωτικό στοιχείο του συστήματος», έλεγε ο Καστοριάδης. «Είναι ενσωματωμένη στη λειτουργία του συστήματος, που δεν μπορεί να λειτουργήσει αλλιώς. Ας μην υποκρίνεται λοιπόν ο νεοφιλελευθερισμός ότι επιθυμεί τον διαχωρισμό του δημοσίου από το ιδιωτικό».

Η δυσπιστία των ανθρώπων σε κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία που γίνεται «για το καλό τους» δεν είναι αδικαιολόγητη. Η μοναδική τους άμυνα μπροστά στην καλπάζουσα διαφθορά είναι το δικαίωμα της αμφιβολίας.

ΠΗΓΗ ΤΑ ΝΕΑ