Τώρα περιμένουν το καραβάνι

ΤΗΕ ΤΙΜΕS , Του Carl Μortished

Το Ντουμπάι πουλούσε τον εαυτό του στον κόσμο ως ένα μέρος όπου Δύση και Ανατολή μπορούσαν να κάνουν μπίζνες στη διάρκεια της μέρας και να διασκεδάζουν τη νύχτα.

Για τους Σαουδάραβες και τους Ιρανούς, ήταν μια σπηλιά του Αλαντίν, γεμάτη αισθησιακές απολαύσεις. Για τους Δυτικούς τραπεζίτες, ήταν μια όαση απαλλαγμένη από φόρους, όπου το αλκοόλ και το χρήμα έρρεαν ελεύθερα.

Αντίθετα με την ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση, το Ντουμπάι δεν ήταν ποτέ φτηνό. Τα πάντα στο εμιράτο είναι εισαγόμενα, συμπεριλαμβανομένου του εργατικού δυναμικού στις κατασκευές, που άρχισε το 2008 να διαμαρτύρεται για τις φριχτές συνθήκες. Ινδοί και Πακιστανοί εργάτες, που στεγάζονται σε τρέιλερ και χτίζουν ουρανοξύστες υπό 40 βαθμούς Κελσίου, εξεγέρθηκαν όταν οι τιμές των τροφίμων εκτοξεύτηκαν τόσο που άρχισαν να μειώνουν τα χρήματα τα οποία μπορούσαν να στέλνουν πίσω στην πατρίδα τους.

Για τους άρχοντες του Ντουμπάι, τα πραγματικά προβλήματα μόλις αρχίζουν, καθώς η πόλη κράτος επιδιώκει να καθυστερήσει την αποπληρωμή ενός ισλαμικού ομολόγου. Τα χρήματα που χρωστά η (ελεγχόμενη από το κράτος) επιχείρηση ανάπτυξης ακινήτων Νakheel είναι υπό τη μορφή σουκούκ, ενός χρηματοπιστωτικού εργαλείου που εφηύραν οι μουσουλμάνοι λόγιοι προκειμένου να παρακάμψουν την ισλαμική απαγόρευση κατά του τόκου. Με την άνοδο των τιμών του πετρελαίου, η ισλαμική οικονομία άνθησε, οι εγγυήσεις που προσφέρονται όμως στους κατόχους ομολόγων δεν έχουν δοκιμαστεί ποτέ σε κανένα δικαστήριο.

Το ανόητο, άφρον Ντουμπάι έχει ζητήσει βοήθεια από τον μεγάλο αδελφό του στο Άμπου Ντάμπι· άραγε θα φτάσει εγκαίρως το καραβάνι της ερήμου;