Tης Μαριας ΚατσουνακηΕίναι τόσο επιθετικά προκλητικό, που δεν το χωράει ανθρώπου νους. Οι στατιστικές, δεκαετίες τώρα, βοούν, οι τηλεοπτικές εικόνες αναπαράγουν τη φρίκη, αλλά οι αριθμοί παραμένουν ανυποχώρητοι:
1.500 θάνατοι τον χρόνο από τροχαία (πρώτη η Ελλάδα στην Ευρώπη), 7.500 μένουν κάθε χρόνο με αναπηρία μικρή ή μεγάλη.
Από το 1965 μέχρι το 2008 θρηνήσαμε 150.000 νεκρούς και 1,5 εκατ. τραυματίες.
Παρά τις εξορμήσεις, τις νουθεσίες, τα διαφημιστικά σποτ, η άσφαλτος εξακολουθεί να αποτελεί τον κατ’ εξοχήν εκτονωτικό μηχανισμό του Νεοέλληνα.
Στην άσφαλτο «ανδρώνεται», θυμώνει, επιτίθεται, τιμωρεί, κερδίζει τις μικρές νίκες της προσπέρασης και της, για κλάσματα δευτερολέπτου, υπεροχής. Και συνεχίζει. Απτόητος.
Με το κινητό στο ένα χέρι και το τσιγάρο στο άλλο. Στο τιμόνι απομένουν τα ακροδάχτυλα. Ποια επιτήρηση από την Τροχαία και ποια πρόστιμα; Μέσα στην ασφάλεια του αυτοκινήτου ο οδηγός αισθάνεται και συμπεριφέρεται σαν άτρωτος, απρόσβλητος από το αναπάντεχο. Τη στιγμιαία ανατροπή. Το ατύχημα, αν όχι δυστύχημα.
Συμβαίνει διαρκώς γύρω μας, καταγράφουμε το αποτρόπαιο, σχολιάζουμε και προχωράμε. Ανακυκλώνοντας τον ίδιο κορεσμό. Απόψεων και συναισθημάτων.
Και όμως. Πριν από λίγες ημέρες τέσσερα εικοσάχρονα παιδιά έχασαν ξημερώματα τη ζωή τους στον Χολαργό. Τα συντρίμμια μαζεύτηκαν, το γεγονός «εγγράφηκε» για λίγες ώρες στην πόλη, συζητήθηκε σποραδικά και λησμονήθηκε.
Καμία διαμαρτυρία (πρόσφατα οι Ιταλοί, για το δικό τους θλιβερό ρεκόρ στους δρόμους, πορεύτηκαν σιωπηλοί), καμία κινητοποίηση. Ούτε μια ανεπαίσθητη έστω συστολή.
Οδηγοί κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους, σε άρνηση επικοινωνίας με το περιβάλλον. Νέα παιδιά (τα τροχαία, πρώτη αιτία θανάτου στις ηλικίες 18 - 44 ετών) εγκαταλείπουν τον κόσμο μέσα στην αχλύ της μέθης ή την άγνοια μιας συμπεριφοράς που ποτέ δεν διδάχτηκαν.
Η οδήγηση είναι στάση ζωής. Οσο και να αυτοματοποιείται, να μεταβάλλεται σε μηχανική λειτουργία, ο «εαυτός» είναι πανταχού παρών. Στη διασταύρωση που θα κλείσουμε (γιατί δεν υπολογίσαμε ή δεν θέλαμε να υπολογίσουμε σωστά την απόσταση), στο «στοπ» που θα παραβιάσουμε, στο κόκκινο που θα αψηφήσουμε, στη «μικρή» παρανομία που θα δοκιμάσουμε, στο ποτό που δεν θα στερηθούμε.
Οι πεζοί δεν εμπιστεύονται πλέον κανένα φανάρι. Παρατηρώ με προσοχή τις αντιδράσεις σε όλες τις διαβάσεις: ανάβει το πράσινο και περνάει ώρα για να ισχύσει. Ενα, δύο ή και περισσότερα αυτοκίνητα περνούν με ταχύτητα, παραβιάζοντας τη σήμανση, αφηρημένα, αδιάφορα ή βιαστικά. Ο δικός τους χρόνος προηγείται. Η πειθαρχία στον ΚΟΚ έπεται. Αλλοτε άναυδοι οι διαβάτες, άλλοτε οργισμένοι, παγώνουν μπροστά στην προελαύνουσα αυθαιρεσία.
Αδιαπέραστοι από το κακό. Στις κεντρικές αρτηρίες και στις εθνικές οδούς, στα στενά της πόλης, στην ασφυξία των διπλοπαρκαρισμένων αυτοκινήτων, στον διπλανό που επιδιώκει να προηγηθεί πάση θυσία.
Πάση θυσία, με όποιο κόστος. Ερευνες και τηλεοπτικές συζητήσεις (μετρημένες, είναι η αλήθεια), έγκυρα περιοδικά, προσπαθούν να προσεγγίσουν το «προφίλ του Ελληνα οδηγού».
Οι λέξεις επαναλαμβάνονται: έλλειψη παιδείας, ανευθυνότητα, αγένεια, ωχαδερφισμός, κακή συμπεριφορά. Υμνος στην παραβατικότητα. Και θυμός, άπειρος θυμός. Οργή που κάποιες φορές οδηγεί σε ανεξέλεγκτες αντιδράσεις. Η οδήγηση ως μέσον εκδίκησης. Για τις ταπεινώσεις που δεχόμαστε, τα κιλά που μας επιβαρύνουν, τα χρήματα που δεν αποκτήσαμε, τις απορρίψεις που μας ραίνουν, τις «αναποδιές» που δεν κατανοούμε, τα δεινά που μας επισκέπτονται.
Οι νεκροί στην άσφαλτο και οι ανεξίτηλα τραυματισμένοι δυστυχώς δεν «μετατίθενται».
Στην άσφαλτο «ανδρώνεται», θυμώνει, επιτίθεται, τιμωρεί, κερδίζει τις μικρές νίκες της προσπέρασης και της, για κλάσματα δευτερολέπτου, υπεροχής. Και συνεχίζει. Απτόητος.
Με το κινητό στο ένα χέρι και το τσιγάρο στο άλλο. Στο τιμόνι απομένουν τα ακροδάχτυλα. Ποια επιτήρηση από την Τροχαία και ποια πρόστιμα; Μέσα στην ασφάλεια του αυτοκινήτου ο οδηγός αισθάνεται και συμπεριφέρεται σαν άτρωτος, απρόσβλητος από το αναπάντεχο. Τη στιγμιαία ανατροπή. Το ατύχημα, αν όχι δυστύχημα.
Συμβαίνει διαρκώς γύρω μας, καταγράφουμε το αποτρόπαιο, σχολιάζουμε και προχωράμε. Ανακυκλώνοντας τον ίδιο κορεσμό. Απόψεων και συναισθημάτων.
Και όμως. Πριν από λίγες ημέρες τέσσερα εικοσάχρονα παιδιά έχασαν ξημερώματα τη ζωή τους στον Χολαργό. Τα συντρίμμια μαζεύτηκαν, το γεγονός «εγγράφηκε» για λίγες ώρες στην πόλη, συζητήθηκε σποραδικά και λησμονήθηκε.
Καμία διαμαρτυρία (πρόσφατα οι Ιταλοί, για το δικό τους θλιβερό ρεκόρ στους δρόμους, πορεύτηκαν σιωπηλοί), καμία κινητοποίηση. Ούτε μια ανεπαίσθητη έστω συστολή.
Οδηγοί κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους, σε άρνηση επικοινωνίας με το περιβάλλον. Νέα παιδιά (τα τροχαία, πρώτη αιτία θανάτου στις ηλικίες 18 - 44 ετών) εγκαταλείπουν τον κόσμο μέσα στην αχλύ της μέθης ή την άγνοια μιας συμπεριφοράς που ποτέ δεν διδάχτηκαν.
Η οδήγηση είναι στάση ζωής. Οσο και να αυτοματοποιείται, να μεταβάλλεται σε μηχανική λειτουργία, ο «εαυτός» είναι πανταχού παρών. Στη διασταύρωση που θα κλείσουμε (γιατί δεν υπολογίσαμε ή δεν θέλαμε να υπολογίσουμε σωστά την απόσταση), στο «στοπ» που θα παραβιάσουμε, στο κόκκινο που θα αψηφήσουμε, στη «μικρή» παρανομία που θα δοκιμάσουμε, στο ποτό που δεν θα στερηθούμε.
Οι πεζοί δεν εμπιστεύονται πλέον κανένα φανάρι. Παρατηρώ με προσοχή τις αντιδράσεις σε όλες τις διαβάσεις: ανάβει το πράσινο και περνάει ώρα για να ισχύσει. Ενα, δύο ή και περισσότερα αυτοκίνητα περνούν με ταχύτητα, παραβιάζοντας τη σήμανση, αφηρημένα, αδιάφορα ή βιαστικά. Ο δικός τους χρόνος προηγείται. Η πειθαρχία στον ΚΟΚ έπεται. Αλλοτε άναυδοι οι διαβάτες, άλλοτε οργισμένοι, παγώνουν μπροστά στην προελαύνουσα αυθαιρεσία.
Αδιαπέραστοι από το κακό. Στις κεντρικές αρτηρίες και στις εθνικές οδούς, στα στενά της πόλης, στην ασφυξία των διπλοπαρκαρισμένων αυτοκινήτων, στον διπλανό που επιδιώκει να προηγηθεί πάση θυσία.
Πάση θυσία, με όποιο κόστος. Ερευνες και τηλεοπτικές συζητήσεις (μετρημένες, είναι η αλήθεια), έγκυρα περιοδικά, προσπαθούν να προσεγγίσουν το «προφίλ του Ελληνα οδηγού».
Οι λέξεις επαναλαμβάνονται: έλλειψη παιδείας, ανευθυνότητα, αγένεια, ωχαδερφισμός, κακή συμπεριφορά. Υμνος στην παραβατικότητα. Και θυμός, άπειρος θυμός. Οργή που κάποιες φορές οδηγεί σε ανεξέλεγκτες αντιδράσεις. Η οδήγηση ως μέσον εκδίκησης. Για τις ταπεινώσεις που δεχόμαστε, τα κιλά που μας επιβαρύνουν, τα χρήματα που δεν αποκτήσαμε, τις απορρίψεις που μας ραίνουν, τις «αναποδιές» που δεν κατανοούμε, τα δεινά που μας επισκέπτονται.
Οι νεκροί στην άσφαλτο και οι ανεξίτηλα τραυματισμένοι δυστυχώς δεν «μετατίθενται».
Οσο και να χρεώσουμε το άθλιο οδικό δίκτυο (τι να προσθέσει κανείς για την Κορίνθου - Πατρών) το κακό βρίσκεται μέσα μας. Και αδειάζει σε δρόμους - χωματερές προσωπικών «αποβλήτων».
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου