Όταν η φωνή του δυνατού σκεπάζει τη φωνή του αδύναμου

Του Ρούσσου Βρανά

Τριάντα χρόνια τώρα η επιβολή της ευελιξίας στην αγορά εργασίας έχει οδηγήσει σε υποβάθμιση της θέσης και της αμοιβής των εργαζομένων στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Μια ακόμη πιο έντονη επίθεση, που γίνεται εντονότερη χρόνο με τον χρόνο, άρχισε να εκδηλώνεται κατά του κόσμου της εργασίας από το 2005, όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε πως είναι απαραίτητος «ο εκσυγχρονισμός του εργατικού δικαίου». Έκτοτε, ακόμη και τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα υφίστανται συνεχείς και ισχυρές επιθέσεις, που κανονικά θα ήταν ασυμβίβαστες με πολιτικά συστήματα τα οποία θέλουν να λέγονται δημοκρατικά.

Για την υπεράσπιση αυτών των απειλούμενων δικαιωμάτων, πανεπιστημιακοί ευρωπαϊκών χωρών υπέγραψαν έκκληση (στο www. labour-union-rights.eu) στην οποία εκθέτουν μια θλιβερή κατάσταση: «Η σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου παρουσιάζεται ως ξεπερασμένη και προωθείται η κατάργησή της. Η εγγύηση μιας σταθερής εργασίας και αμοιβής έχει γίνει ένα ΄΄είδος που απειλείται με εξαφάνιση΄΄. Οι προστασίες που παρέχονται σε περίπτωση απόλυσης έχουν αναθεωρηθεί προς το χειρότερο. Το δικαίωμα της συνταξιοδότησης και της συλλογικής χρηματοδότησης συντάξεων που θα επέτρεπαν μια αξιοπρεπή ζωή έχει περιοριστεί σημαντικά».

Την ίδια ώρα, εκατό εκατομμύρια πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζουν μέσα στη φτώχεια (οι μισοί από αυτούς στην Ευρώπη των 15), ενώ ο αριθμός των φτωχών εργαζομένων αυξάνεται από χρόνο σε χρόνο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, επισημαίνουν οι Ευρωπαίοι πανεπιστημιακοί, οι αρχές των Βρυξελλών έλαβαν πρόσφατα μερικές απαράδεκτες αποφάσεις: στις υποθέσεις Βίκινγκ, Λαβάλ και Ρούφερτ, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο περιόρισε σημαντικά θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα, αμφισβήτησε το δικαίωμα της απεργίας και αποφάνθηκε περιοριστικά όσον αφορά τη γενική ισχύ των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.

Όλα αυτά θα τα βρούμε πολύ σύντομα μπροστά μας. Από τον Δεκέμβριο θα αρχίσει να ισχύει η οδηγία 593/2008, η οποία υιοθετήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Συμβούλιο Υπουργών και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αυτή η οδηγία αναμένεται να αναστατώσει τον κόσμο της εργασίας, αφού εξισώνει τη σύμβαση εργασίας με μια απλή σύμβαση αστικού δικαίου στην οποία τα αντισυμβαλλόμενα μέρη αντιμετωπίζονται ως ίσα μεταξύ τους. Ίσοι κι όμοιοι έναντι του νόμου ο εργοδότης και ο εργαζόμενος που διαπραγματεύεται μαζί του τη δουλειά του και την αμοιβή του μόνος του, από θέση αδυναμίας. Οι πανεπιστημιακοί που υπογράφουν την έκκληση εναντιώνονται σε αυτή τη βαρβαρότητα. Και καλούν τους ευρωβουλευτές να ενσωματώσουν το ταχύτερο δυνατό στο κοινοτικό δίκαιο τους διεθνείς κανόνες που διέπουν την εργασία (τις 188 συμβάσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας και το σύνολο των άρθρων της κοινωνικής χάρτας του Συμβουλίου της Ευρώπης). Αλλιώς...

Αλλιώς «θα ξαναβυθιστούμε στον δέκατο ένατο αιώνα, όταν το αστικό δίκαιο κυριαρχούσε στις εργασιακές σχέσεις και η φωνή του εργοδότη σκέπαζε τη φωνή του εργαζομένου, η φωνή του δυνατού τη φωνή του αδύναμου».

ΠΗΓΗ: TA NEA