Tης Μαριλιας Παπαθανασιου
Oταν ιδρύθηκε, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, ο ΟΗΕ, ενσάρκωνε τις ελπίδες για έναν καλύτερο κόσμο.
Στα 64 χρόνια της ζωής του, ο Οργανισμός έδρασε και δρα ανελλιπώς. Το τιτάνιο έργο του συνδράμουν πολλές υπηρεσίες, οι οποίες μάς βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα τον κόσμο που ζούμε, δίνοντάς μας πολλά στοιχεία για την εικόνα του πλανήτη, που διαρκώς αλλάζει (το αν συχνά, στα περισσότερα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να αποδυθούν σε κυνήγι θησαυρού για να εντοπίσουν τις πληροφορίες που δίνουν, κάθε τόσο, οι υπηρεσίες του ΟΗΕ, είναι δυστυχώς θλιβερή διαπίστωση).
Ενόψει της παγκόσμιας διάσκεψης –υπό την αιγίδα του ΟΗΕ– για την κλιματική αλλαγή, που θα γίνει σε τρεις εβδομάδες στην Κοπεγχάγη, η δημογραφική υπηρεσία του ΟΗΕ, η UNFPA (λιγότερο γνωστή από τη UNICEF, την υπηρεσία του ΟΗΕ για τα παιδιά και τη UNHCR, την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, αλλά όχι λιγότερο σημαντική), παρουσίασε έκθεση για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Στην οποία υποστηρίζεται ότι μεταξύ των τρόπων που μπορούν να συμβάλουν στον περιορισμό της κλιματικής αλλαγής, είναι η επιβράδυνση του ρυθμού αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού.
Κοντολογίς, οι συντάκτες της έκθεσης διατείνονται ότι με λιγότερους ανθρώπους ο πλανήτης έχει πιθανότητες να σωθεί.
Αν λοιπόν αρχίσουμε να μοιράζουμε δωρεάν προφυλακτικά κυρίως στον αναπτυσσόμενο κόσμο, γιατί εκεί σημειώνεται πρωτίστως δημογραφική έκρηξη, ίσως κατορθώσουμε να σώσουμε τη Γη από τους πάγους που λιώνουν, την αποψίλωση των δασών, τις εκπομπές ρύπων που συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, από όλα όσα, τέλος πάντων, αποβαίνουν μοιραία για τον πλανήτη. Παρότι δεν έχει αποδειχτεί –αυτό το παραδέχονται και οι συντάκτες της έκθεσης– ότι υπάρχει συσχετισμός μεταξύ του ελέγχου της αύξησης του πληθυσμού και της κλιματικής αλλαγής, η UNFPA μάς λέει να προσέχουμε για να έχουμε.
Το αν η θέσπιση ορίου στο πόσα παιδιά θα αποκτήσει κανείς, παραβιάζει θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες είναι, φαίνεται, λεπτομέρεια.
Το αν η πολιτική του ενός παιδιού, όπως επί παραδείγματι εφαρμόζεται στην Κίνα, προκαλεί ανθρώπινες τραγωδίες –αρκεί να θυμηθούμε όλους τους γονείς που έχασαν το μοναδικό τους παιδί στον μεγάλο σεισμό του Μαΐου του 2008 στην επαρχία Σετσουάν– είναι επίσης λεπτομέρεια.
Το αν το να παροτρύνεται μόνον ο αναπτυσσόμενος κόσμος να σταματήσει να αναπαράγεται, είναι απροκάλυπτος ρατσισμός, είναι μια ακόμη λεπτομέρεια.
Δεν θα υπήρχε πρόβλημα αν αυτές οι προτάσεις διατυπώνονταν από ακραίους φανατικούς. Πρόβλημα προκύπτει από τη στιγμή που, έστω και ως θεωρίες, τέτοιες διατυπώσεις φέρουν τη σφραγίδα του ΟΗΕ. Που σε αυτή την περίπτωση, μόνον καλύτερο κόσμο δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι υπηρετεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου