Γράφει ο Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣΑυτή τη φορά μπλέξαμε για τα καλά. Κάποιος θα μπορούσε να πει «όχι, δεν μπλέξαμε εμείς, η κυβέρνηση έμπλεξε». Λάθος. Εμείς μπλέξαμε. Η κυβέρνηση θα είχε μπλέξει αν είχε ρίξει όλο της το βάρος σ' αυτό που έλεγε προεκλογικά: «Λεφτά υπάρχουν, η κυβέρνηση Καραμανλή δεν τα μαζεύει».
Σήμερα, με όσα προαναγγέλλονται πάει να εφαρμοστεί μία light εκδοχή της προηγούμενης κυβέρνησης. Τα κρατικά έσοδα που λείπουν και όσα διαφεύγουν δεν θα αντληθούν ούτε από την εισφοροδιαφυγή και φοροδιαφυγή ούτε από την ανάπτυξη. Θα αντληθούν από το ίδιο Παντελάκη μου, το ίδιο Παντελή μου οικονομικό σύστημα, που εφαρμόζεται απαρεγκλίτως από το 1977, χωρίς φαντασία και χωρίς να χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις οικονομικών και πολιτικής οικονομίας:
Το απλό σύστημα της επιβολής νέων φόρων στα ποτά, τα τσιγάρα, τα καύσιμα, τα αυτοκίνητα, τα σπίτια και στην κλίμακα - λάστιχο της φορολογίας φυσικών προσώπων. Αυτά!
Αυτό το μπακαλίστικο σύστημα, που δεν χρειάζεται να έχει κανείς κανένα πτυχίο για να το εμπνευστεί, κρατάει τη χώρα σε υπανάπτυκτη επί 32 συναπτά έτη. Λίγοι ξέρουν με στοιχεία ότι η Ελλάδα εδώ και χρόνια ζει κυριολεκτικά χάρη στις κοινοτικές επιδοτήσεις. Αν εξαιρέσει κάποιος τη ναυτιλία και τον τουρισμό, ο οποίος όλο και μαραζώνει, κανένας άλλος παραγωγικός τομέας της οικονομίας δεν αρκεί για να συνεισφέρει σ' αυτό που λέμε αναπτυξιακή παραγωγή.
Κι όμως, χώρες με ανάλογη έκταση -και μικρότερη- και πληθυσμό βρίσκονται σε πολύ καλύτερη θέση, όπως η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Αυστρία, η Ελβετία, η Δανία, η Κύπρος, χωρίς μάλιστα να έχουν τον φυσικό και γεωγραφικό πλούτο της Ελλάδας.
Κάθε μία απ' αυτές τις χώρες εκτός του ότι έχει βρει μια πλουτοπαραγωγική πηγή να προσπορίζεται -ο ένας τραπεζιτικά κεφάλαια, ο άλλος τεχνολογία, ο άλλος γεωργικά προϊόντα, ο άλλος μηχανές, ο άλλος παροχή υπηρεσιών, ο άλλος βιομηχανικές επεξεργασίες- έχει φροντίσει να δουλεύει το οικονομικό της σύστημα αλληλένδετα. Οχι σκορποχώρι. Οχι ο καθένας για την πάρτη του και οι άλλοι «να πάνε να κουρεύονται».
Η γραφειοκρατία τους είναι τέτοια, που να φέρνει, όχι να διώχνει, πόρους και το φορολογικό σύστημα σε σχέση με τις παροχές προσφέρει, δεν κλέβει, δεν βουτάει από όποιον βρει για να ταΐσει έναν αντιπαραγωγικό, αδηφάγο δημόσιο μηχανισμό και τις εργολαβικές βδέλλες, που ρουφάνε το αίμα των φορολογούμενων.
Είναι συστήματα άδικα και κεφαλαιοκρατικά, όπως σε όλη την Ευρώπη και σχεδόν σ' όλο τον κόσμο, αλλά δεν είναι συστήματα αρπακολλιστικού σχεδιασμού και ραγιαδικής νοοτροπίας σαν των ελληνικών κυβερνήσεων.
Η Ελλάδα έχει έξι μεγάλες πλουτοπαραγωγικές πηγές: ένα εξαιρετικό έδαφος για βιολογικές καλλιέργειες κάθε είδους, που είναι περιζήτητες στον κόσμο. Για φάρμες εξειδικευμένης παραγωγής. Για ταυτοποιημένα προϊόντα γκουρμέ που είναι περιζήτητα σε Ανατολή και Δύση. Για ζωοτροφές και κονσερβοποιήσεις. Για βιοκαύσιμα. Αντ' αυτών η μισή χώρα και παραπάνω είναι χέρσα και αναξιοποίητη, ενώ για την αξιοποιήσιμη γη δεν υπάρχουν καν πρόθυμα χέρια, πλην των αλβανικών.
Ενα εξαιρετικο υπέδαφος σε πετρώματα, μεταλλεύματα και πρώτες ύλες, που είτε μένει αναξιοποίητο είτε καρκινοβατεί από το τέρας της γραφειοκρατίας, των κολλητών και της κρατικής αδιαφορίας. Τα στοιχεία του ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών Μελετών) είναι συντριπτικά.
Μια σπάνια θάλασσα, πλούσια σε πρώτες ύλες, κόμβο συγκοινωνιών μεταξύ δύο ηπείρων, τουριστική όαση για εκατομμύρια κατοίκους του πλανήτη.
Ενα τοπίο σπάνιας ποικιλίας, εντελώς αναξιοποίητο για επισκέπτες. Ενα μουσείο πολιτισμών, από τη λίθινη εποχή μέχρι τη βιομηχανική, πόλο έλξης τουριστών, μελετητών, εκπαιδευτών και εκπαιδευόμενων.
Τέλος, οξυδερκείς ανθρώπους, που πρωτοπορούν στην έρευνα και την τεχνολογία στα 2-3 ιδρύματα της χώρας, που αυτή διασώζεται, αντί να πρωτοπορούν σε ένα σωρό ιδρύματα της χώρας με παραγωγή και εξαγωγή know how.
Ολος αυτός ο πλούτος παραμένει αναξιοποίητος και καταστρέφεται από ανίκανους πολιτικούς και κυβερνήτες άλλοτε χωρίς πυγμή, άλλοτε χωρίς φαντασία, άλλοτε χωρίς ενδιαφέρον, πάντα χωρίς αποτέλεσμα. Για ένα λαό, που τους έχει μοιάσει απολύτως για να επιζήσει. Κι αυτό είναι κρίμα, αν δεν είναι εξοργιστικό.
Το απλό σύστημα της επιβολής νέων φόρων στα ποτά, τα τσιγάρα, τα καύσιμα, τα αυτοκίνητα, τα σπίτια και στην κλίμακα - λάστιχο της φορολογίας φυσικών προσώπων. Αυτά!
Αυτό το μπακαλίστικο σύστημα, που δεν χρειάζεται να έχει κανείς κανένα πτυχίο για να το εμπνευστεί, κρατάει τη χώρα σε υπανάπτυκτη επί 32 συναπτά έτη. Λίγοι ξέρουν με στοιχεία ότι η Ελλάδα εδώ και χρόνια ζει κυριολεκτικά χάρη στις κοινοτικές επιδοτήσεις. Αν εξαιρέσει κάποιος τη ναυτιλία και τον τουρισμό, ο οποίος όλο και μαραζώνει, κανένας άλλος παραγωγικός τομέας της οικονομίας δεν αρκεί για να συνεισφέρει σ' αυτό που λέμε αναπτυξιακή παραγωγή.
Κι όμως, χώρες με ανάλογη έκταση -και μικρότερη- και πληθυσμό βρίσκονται σε πολύ καλύτερη θέση, όπως η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Αυστρία, η Ελβετία, η Δανία, η Κύπρος, χωρίς μάλιστα να έχουν τον φυσικό και γεωγραφικό πλούτο της Ελλάδας.
Κάθε μία απ' αυτές τις χώρες εκτός του ότι έχει βρει μια πλουτοπαραγωγική πηγή να προσπορίζεται -ο ένας τραπεζιτικά κεφάλαια, ο άλλος τεχνολογία, ο άλλος γεωργικά προϊόντα, ο άλλος μηχανές, ο άλλος παροχή υπηρεσιών, ο άλλος βιομηχανικές επεξεργασίες- έχει φροντίσει να δουλεύει το οικονομικό της σύστημα αλληλένδετα. Οχι σκορποχώρι. Οχι ο καθένας για την πάρτη του και οι άλλοι «να πάνε να κουρεύονται».
Η γραφειοκρατία τους είναι τέτοια, που να φέρνει, όχι να διώχνει, πόρους και το φορολογικό σύστημα σε σχέση με τις παροχές προσφέρει, δεν κλέβει, δεν βουτάει από όποιον βρει για να ταΐσει έναν αντιπαραγωγικό, αδηφάγο δημόσιο μηχανισμό και τις εργολαβικές βδέλλες, που ρουφάνε το αίμα των φορολογούμενων.
Είναι συστήματα άδικα και κεφαλαιοκρατικά, όπως σε όλη την Ευρώπη και σχεδόν σ' όλο τον κόσμο, αλλά δεν είναι συστήματα αρπακολλιστικού σχεδιασμού και ραγιαδικής νοοτροπίας σαν των ελληνικών κυβερνήσεων.
Η Ελλάδα έχει έξι μεγάλες πλουτοπαραγωγικές πηγές: ένα εξαιρετικό έδαφος για βιολογικές καλλιέργειες κάθε είδους, που είναι περιζήτητες στον κόσμο. Για φάρμες εξειδικευμένης παραγωγής. Για ταυτοποιημένα προϊόντα γκουρμέ που είναι περιζήτητα σε Ανατολή και Δύση. Για ζωοτροφές και κονσερβοποιήσεις. Για βιοκαύσιμα. Αντ' αυτών η μισή χώρα και παραπάνω είναι χέρσα και αναξιοποίητη, ενώ για την αξιοποιήσιμη γη δεν υπάρχουν καν πρόθυμα χέρια, πλην των αλβανικών.
Ενα εξαιρετικο υπέδαφος σε πετρώματα, μεταλλεύματα και πρώτες ύλες, που είτε μένει αναξιοποίητο είτε καρκινοβατεί από το τέρας της γραφειοκρατίας, των κολλητών και της κρατικής αδιαφορίας. Τα στοιχεία του ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών Μελετών) είναι συντριπτικά.
Μια σπάνια θάλασσα, πλούσια σε πρώτες ύλες, κόμβο συγκοινωνιών μεταξύ δύο ηπείρων, τουριστική όαση για εκατομμύρια κατοίκους του πλανήτη.
Ενα τοπίο σπάνιας ποικιλίας, εντελώς αναξιοποίητο για επισκέπτες. Ενα μουσείο πολιτισμών, από τη λίθινη εποχή μέχρι τη βιομηχανική, πόλο έλξης τουριστών, μελετητών, εκπαιδευτών και εκπαιδευόμενων.
Τέλος, οξυδερκείς ανθρώπους, που πρωτοπορούν στην έρευνα και την τεχνολογία στα 2-3 ιδρύματα της χώρας, που αυτή διασώζεται, αντί να πρωτοπορούν σε ένα σωρό ιδρύματα της χώρας με παραγωγή και εξαγωγή know how.
Ολος αυτός ο πλούτος παραμένει αναξιοποίητος και καταστρέφεται από ανίκανους πολιτικούς και κυβερνήτες άλλοτε χωρίς πυγμή, άλλοτε χωρίς φαντασία, άλλοτε χωρίς ενδιαφέρον, πάντα χωρίς αποτέλεσμα. Για ένα λαό, που τους έχει μοιάσει απολύτως για να επιζήσει. Κι αυτό είναι κρίμα, αν δεν είναι εξοργιστικό.
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου