Tης Σαντυς Τσαντακη To θέμα δημοσιεύθηκε σε βρετανική εφημερίδα. Πρωταγωνίστρια μια γυναίκα, η Λίζα, που κοιτάζει κατάματα τον φακό, αλλάζοντας καπέλα, για να δει αν ο κόσμος την αποδέχεται όπως είναι, με τον νέο της «εχθρό» για αξεσουάρ.
Ο τίτλος του άρθρου είναι «πως το Facebook με βοήθησε να ξεπεράσω τον καρκίνο» και δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζουμε για σταρ ή λιγότερο αναγνωρίσιμους ανθρώπους που στηρίζονται σε ομάδες γνωστών και αγνώστων, προκειμένου να νιώσουν πιο δυνατοί.
Θυμηθείτε τη Φάρα Φόσετ, μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής της. Ή την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, λίγο προτού μπει στο χειρουργείο, που ζήτησε μέσω της σελίδας της στο Twitter να προσευχηθούν όλοι οι «φίλοι» της για εκείνη. Και τώρα η Λίζα Μάρκγουελ, δημοσιογράφος στο επάγγελμα, η οποία, μόλις διαγνώστηκε με καρκίνο, θέλησε να ενημερώνει για κάθε τι τους φίλους της στο Facebook, για τις θεραπείες, τα συναισθήματα, σαν ένα ολοζώντανο ντοκιμαντέρ, μαζί και ριάλιτι, του προσωπικού της δράματος.
Το ενδιαφέρον της ιστορίας είναι ότι μέχρι τότε η ίδια αδιαφορούσε γι’ αυτού του είδους την κοινωνική δικτύωση. Ως εργαζόμενη μητέρα χρησιμοποιούσε το Διαδίκτυο για να ψωνίζει από το σούπερ μάρκετ, να παραγγέλνει βιβλία, σίγουρα όχι για να επικοινωνεί με τους φίλους της. Ενιωθε ότι θα έχανε τον χρόνο της, δεν ήθελε να «κολλήσει» με διάφορα κουίζ και ανταλλαγές φωτογραφιών. Προτιμούσε να απέχει, να περνάει δημιουργικές ώρες χωρίς να είναι αγκαλιά με τον υπολογιστή της και την «πλασματική» συντροφιά της. Χωρίς, φυσικά, να είναι η μόνη.
Μέχρι που μια μέρα άλλαξαν όλα. Το καλοκαίρι του 2008 διαγνώστηκε όγκος στο μαστό. Ηταν η στιγμή που για πρώτη φορά στη ζωή της θέλησε να μοιράζεται κάθε λεπτό, όχι με τον περιορισμένο κύκλο των φίλων της, αλλά με ένα αρκετά ευρύτερο κοινό. «Βάζω στοίχημα ότι οι δημιουργοί του Facebook δεν θα είχαν φανταστεί ποτέ την ιστοσελίδα σαν ένα Αγαπημένο Ημερολόγιο για μια σαραντάρα καρκινοπαθή».
Μάλλον όχι. Προειδοποίησε το «κοινό» της ότι το περιεχόμενο των μηνυμάτων της μπορεί να ήταν και «μαύρο». Τους ενημέρωσε, επίσης, ότι δεν αναζητούσε οίκτο. Ηταν η στιγμή που κατάλαβε γιατί τόσος κόσμος συνηθίζει να κρατάει ημερολόγιο. «Ηταν σημαντικό να αδειάσω το κεφάλι μου από συναισθήματα και άγχη».
Σε δευτερόλεπτα έθετε ερωτήματα και αναζητούσε απαντήσεις. Από ανθρώπους που είχαν περάσει τα ίδια διλήμματα. Οπως, «εσείς θα κάνατε χημειοθεραπεία;». Για να διαλέξει την απάντηση που της ταίριαζε περισσότερο. Ηθελε να καταγράφει κάθε στάδιο. Φωτογραφίζοντας τον εαυτό της στη σοφίτα.
Θυμηθείτε τη Φάρα Φόσετ, μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής της. Ή την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, λίγο προτού μπει στο χειρουργείο, που ζήτησε μέσω της σελίδας της στο Twitter να προσευχηθούν όλοι οι «φίλοι» της για εκείνη. Και τώρα η Λίζα Μάρκγουελ, δημοσιογράφος στο επάγγελμα, η οποία, μόλις διαγνώστηκε με καρκίνο, θέλησε να ενημερώνει για κάθε τι τους φίλους της στο Facebook, για τις θεραπείες, τα συναισθήματα, σαν ένα ολοζώντανο ντοκιμαντέρ, μαζί και ριάλιτι, του προσωπικού της δράματος.
Το ενδιαφέρον της ιστορίας είναι ότι μέχρι τότε η ίδια αδιαφορούσε γι’ αυτού του είδους την κοινωνική δικτύωση. Ως εργαζόμενη μητέρα χρησιμοποιούσε το Διαδίκτυο για να ψωνίζει από το σούπερ μάρκετ, να παραγγέλνει βιβλία, σίγουρα όχι για να επικοινωνεί με τους φίλους της. Ενιωθε ότι θα έχανε τον χρόνο της, δεν ήθελε να «κολλήσει» με διάφορα κουίζ και ανταλλαγές φωτογραφιών. Προτιμούσε να απέχει, να περνάει δημιουργικές ώρες χωρίς να είναι αγκαλιά με τον υπολογιστή της και την «πλασματική» συντροφιά της. Χωρίς, φυσικά, να είναι η μόνη.
Μέχρι που μια μέρα άλλαξαν όλα. Το καλοκαίρι του 2008 διαγνώστηκε όγκος στο μαστό. Ηταν η στιγμή που για πρώτη φορά στη ζωή της θέλησε να μοιράζεται κάθε λεπτό, όχι με τον περιορισμένο κύκλο των φίλων της, αλλά με ένα αρκετά ευρύτερο κοινό. «Βάζω στοίχημα ότι οι δημιουργοί του Facebook δεν θα είχαν φανταστεί ποτέ την ιστοσελίδα σαν ένα Αγαπημένο Ημερολόγιο για μια σαραντάρα καρκινοπαθή».
Μάλλον όχι. Προειδοποίησε το «κοινό» της ότι το περιεχόμενο των μηνυμάτων της μπορεί να ήταν και «μαύρο». Τους ενημέρωσε, επίσης, ότι δεν αναζητούσε οίκτο. Ηταν η στιγμή που κατάλαβε γιατί τόσος κόσμος συνηθίζει να κρατάει ημερολόγιο. «Ηταν σημαντικό να αδειάσω το κεφάλι μου από συναισθήματα και άγχη».
Σε δευτερόλεπτα έθετε ερωτήματα και αναζητούσε απαντήσεις. Από ανθρώπους που είχαν περάσει τα ίδια διλήμματα. Οπως, «εσείς θα κάνατε χημειοθεραπεία;». Για να διαλέξει την απάντηση που της ταίριαζε περισσότερο. Ηθελε να καταγράφει κάθε στάδιο. Φωτογραφίζοντας τον εαυτό της στη σοφίτα.
«ΥΓ. Είμαι τυχερή. Αλήθεια. Ορισμένες γυναίκες το περνούν όλο αυτό μόνες τους. Κι εγώ δεν είμαι μόνη».
Για την ιστορία, η Λίζα νιώθει καλύτερα τώρα. Εχει ξεχάσει το Facebook κι ας λέει ότι σε αυτό οφείλει την ανάρρωσή της. Η τελευταία φωτογραφία που «ανέβασε», πάντως, συνοδευόταν από τη λεζάντα: «Εγώ, με μαλλιά».
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου