Γροθιά στη βιτρίνα...

Γράφει ο Παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis,blogspot.com
http://papailiasyfantis.wordpress.com
e-mail: papaliasyfantis@gmail.com


Κάποιος δοκησίσοφος νομικός, είπε ο παπάς, θέλησε να γελοιοποιήσει το Χριστό. Και τον ανάγκασε να πει την παραβολή του «Καλού Σαμαρείτη», που αποτελεί την ευστοχότερη ανατομία της πανανθρώπινης κοινωνίας:
«Κάποιος άνθρωπος, είπε ο Χριστός, κατέβαινε από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ και έπεσε σε ενέδρα ληστών Οι οποίοι αφού τον χτύπησαν και τον λήστεψαν, τον εγκατέλειψαν μισoπεθαμένο. Πέρασε, απ’ τον τόπο, όπου κειτόταν ο άνθρωπος, ένας ιερέας. Κι, ενώ τον είδε, τον εγκατέλειψε αβοήθητο. Το ίδιο έκαμε κι ένας λευίτης. Όμως κάποιος Σαμαρείτης, που περνούσε από κει τον σπλαχνίστηκε και τον περιέθαλψε….».

Τι βλέπουμε στην προκειμένη περίπτωση;
Από το ένα μέρος τον άνθρωπο, τον καθένα άνθρωπο ( «άνθρωπός τις», λέει το Ευαγγέλιο) ή και ολάκερη την ανθρωπότητα. Κι από το άλλο μέρος τους ληστές. Και δεν έχει καμιά σημασία, αν οι ληστές αυτοί εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του κοινού ποινικού κώδικα, ή πρόκειται για νόμιμους μεγαλοκακούργους:
Βασιλιάδες, δηλαδή, πρωθυπουργούς, βουλευτές και πάσης φύσεως εκπροσώπους της άρχουσας αναρχίας, που καταδυναστεύουν και καταληστεύουν λαούς. Οι οποίοι ,κατά καιρούς και κατά τόπους, ακούνε σε διάφορες κολακευτικές προσφωνήσεις, ενώ έχουν τις ίδιες συνιστώσες απανθρωπιάς: την αρπαγή και τη βία.

Κι ανάμεσα στους θύτες και τα θύματα, ανάμεσα στους λύκους και τ’ αρνιά, είναι οι εκπρόσωποι της θρησκείας και του νόμου.

Οι ιερείς και οι λευίτες, σύμφωνα με την παραβολή. Που ενσαρκώνουν-υποτίθεται- την αγάπη και τη δικαιοσύνη. Και έχουν ως έργο τους να προστατεύουν τ’ αρνιά απ’ τους λύκους.
Κι όμως, όταν έρχεται η ώρα του καθήκοντος, λιποτακτούν. Και πολύ συχνά, όχι μόνο δεν συμπαραστέκονται στους κατατρεγμένους, αλλά και συμπράττουν και διαπλέκονται κιόλας με τους διώκτες τους. Ευλογώντας την τυραννία και τη ληστεία και διδάσκοντας στους λαούς την τυφλή υποταγή στο έγκλημα και την κακουργία των «εντιμότατων» και «εξοχότατων». Αν δεν γίνονται και οι ίδιοι τύραννοι και εκμεταλλευτές χειρότεροι κι απ’ τους διώκτες και υπονομευτές του κοινωνικού συνόλου…
Και γιατί λιποτακτούν οι άνθρωποι της θρησκείας και του νόμου και συμμετέχουν στη συμπαιγνία του κατεστημένου; Γιατί δεν έχουν σπλάχνα, λέει η παραβολή.
Και δεν έχουν σπλάχνα, γιατί οι λυκάνθρωποι του κατεστημένου δίνουν αντιπαροχές στους εκπροσώπους της θρησκείας και του νόμου: ηγεμονικές αποδοχές και σκανδαλώδη προνόμια. Κι έτσι η σφαγή των αρνιών γίνεται ανεμπόδιστα και ανεξέλεγκτα. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό και με τέτοιο τρόπο, ώστε να θεωρείται και έργο…θεάρεστο.

Αν θυμάμαι καλά, όταν ταριχεύουν τα πτώματα, τους αφαιρούν τα σπλάχνα.

Κατά παρόμοιο τρόπο, οι άνθρωποι της θρησκείας και του νόμου είναι, συχνά, σαν τα ταριχευμένα πτώματα. Γι’ αυτό και οι θρησκείες τους είναι νεκρές και τα νομικά τους καθεστώτα αποπνέουν πτωμαΐνη. Γι’ αυτό οι θρησκείες τους δεν έχουν αγάπη και οι νόμοι τους δεν έχουν δικαιοσύνη. Γι’ αυτό οι θρησκείες τους κάνουν «σταυροφορίες» και «ιερούς πολέμους» ή ακόμη και «ιεραποστολικές» εκκαθαρίσεις. Και οι νόμοι τους σταυρώνουν αθώους και εφευρίσκουν βαστίλλες για την «τρομοκρατία» και μισθοδικεία, για να κουκουλώνουν τις τερατώδεις ανισότητες. Και γκέτο βασανιστηρίων, όπως το Γκουαντανάμο, για να πνίγουν τις φωνές και τις εστίες κάθε αντίστασης…

Όπου όμως οι εκπρόσωποι της θρησκείας και του νόμου λιποτακτούν, οι άνθρωποι, που έχουν σπλάχνα, τολμούν.

Κι όσο η ασπλαχνία δεν έχει όρια, τόσο και περισσότερο η ευσπλαχνία είναι απεριόριστη και ανεξάντλητη. Και δεν σταματάει ποτέ και πουθενά. Και φτάνει ακόμη και μέχρι το…Σταυρό!…

Ο Σαμαρείτης, που είδε και σπλαχνίστηκε το μισοπεθαμένο άνθρωπο, δεν περιορίστηκε να προσφέρει μόνο τις «πρώτες βοήθειες». Τον μετέφερε στο πανδοχείο, που, όπως φαίνεται, πρόσφερε, την εποχή εκείνη, και νοσοκομειακές υπηρεσίες. Και ανέλαβε τα έξοδά του, μέχρι την τελειωτική θεραπεία…

Κι έτσι ακριβώς θα ’πρεπε να ’ναι και η Εκκλησία. Πανδοχείο για τις παντοειδείς ανάγκες των ανθρώπων. Όπως τη θέλει ο Καλός Σαμαρείτης, ο Χριστός. Που φρόντισε, όχι μόνο για τη θεραπεία των αρρώστων, αλλά ακόμη και για το ψωμί των πεινασμένων στην έρημο.
Κι όχι μόνο η Εκκλησία θα ’πρεπε να ’ναι έτσι, αλλά και το Κράτος. Με τους νομοθέτες του και τους δικαστές του. Που νομιμοποιούν την αδικία και κηρύσσουν παράνομη τη δικαιοσύνη. Για να καταδικάζουν τους αθώους και ν’ αθωώνουν τους κακούργους.
Και οι δημόσιες υπηρεσίες. Που συνήθως επικαλούνται τη νομιμότητα, προκειμένου να ταλαιπωρούν και να εξοντώνουν το φτωχό λαό, ενώ κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στο όργιο αυθαιρεσίας των διαφόρων χρυσοκανθάρων του κατεστημένου.
Και με αυτό το πνεύμα έπρεπε να αντιμετωπίζονται όλα τα κοινωνικά προβλήματα και τα θύματα της κοινωνικής αδικίας και αναλγησίας. Πάντοτε. Και όχι μόνο, κάποτε, περιστασιακά και καιροσκοπικά, «προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις»…

Δεν επέλεξε τυχαία ο Χριστός το Σαμαρείτη. Τον επέλεξε, γιατί ο Σαμαρείτης για τους ανθρώπους της θρησκείας και του νόμου εθεωρείτο απόβλητος, παράνομος, σχισματικός και αιρετικός.

Το παράδειγμα του Σαμαρείτη ήταν η γροθιά του Χριστού στη βιτρίνα του κατεστημένου. Θέλησε να κάμει γυαλιά-καρφιά τους τύπους, τις ετικέτες και τις πάσης φύσεως ταμπέλες των «αιδεσιμότατων» και «μακαριότατων» και «εξοχότατων». Πίσω απ’ τις οποίες κρύβεται και ελλοχεύει η νωθρότητα, η αδιαφορία, η λιποταξία, η συμπαιγνία, η προδοσία και το έγκλημα.
Κι από το άλλο μέρος θέλησε να αναδείξει τη μοναδική μεγαλειότητα και σεβασμιότητα και εξοχότητα, που εκπροσωπεί το Θεό της αγάπης και της δικαιοσύνης. Και που είναι ο άνθρωπος, που έχει σπλάχνα και υπηρετεί το συνάνθρωπό του…
Ο άνθρωπος που είναι κοντά στον οποιοδήποτε άνθρωπο της ανάγκης: τον άρρωστο, τον πεινασμένο και καθένα, που καταδυναστεύεται και καταληστεύεται. Κι αυτός, ο συμπαραστάτης, σύμφωνα με την παραβολή, είναι ο «πλησίον». Αυτός και κανένας άλλος!…
Όλοι οι άλλοι είναι μακριά απ’ το συνάνθρωπό τους. Κι ακόμη μακρύτερα απ’ το Θεό. Συνεργάτες και συνεταίροι της ληστοσυμμορίας. Κι ας έχουν βαρύγδουπους τίτλους, Κι ας φορούνε επιβλητικές τηβέννους και χρυσοποίκιλτα άμφια….